All Hail The King

Για κάποιο ακατανόητο και σατανικό λόγο μου πήρε χρόνια να ανακαλύψω το αριστούργημα που ακούει στο όνομα Breaking Bad. Σίγουρα, δεν είμαι φαν των αμερικανικών σειρών και εκτός από Lost και Desperate Housewives δεν έχω παρακολουθήσει τίποτε άλλο με συνέπεια στην τηλεόραση, μα αυτή μου η παράλειψη ήταν αδικαιολόγητη. Να παίζεται στην Αμερική τα τελευταία έξι χρόνια κι εγώ να το έχω ανακαλύψει μόλις τώρα. Ντροπή. Είμαι ξευτίλας, παρακαλώ διαδώστε. 

Το τελείωσα χθες βράδυ. Παρακολουθώντας τα επεισόδια τρία-τρία. Έριξα το κλάμα της αρκούδας. Γιατί ο Ουόλτερ Γουάιτ είμαστε όλοι μας. Οι λούζερς άνθρωποι της διπλανής πόρτας που πρέπει να αρρωστήσουμε για να αναγκαστούμε να ζήσουμε και να εκδηλώσουμε το μεγαλειώδες ego μας. Πού πρέπει να δούμε το τέλος για να κάνουμε την αρχή. Ταυτίστηκα στο μάξιμουμ. Δεν θα παρήγαγα ναρκωτικά βεβαίως, βεβαίως, αλλά αντιλαμβάνεσαι τι θέλω να πω.

Το Breaking Bad είναι ό, τι καλύτερο έχω παρακολουθήσει και για έναν άλλον λόγο. Ο σεναριογράφος μας σεβάστηκε στο έπακρον. Απάντησε όλα τα ερωτήματα που προέκυψαν στην εξέλιξη του σεναρίου, φώτισε κάθε μας απορία, και το κυριότερο, απέδωσε δικαιοσύνη. «Τελείωσαν όλα, όπως όφειλαν να τελειώσουν», όπως σχολίασε και ένας φίλος, φανατικός επίσης. Δηλαδή, έχουμε όλα τα στάδια του αρχαίου ελληνικού δράματος παρόντα, ε, πώς να μην αγγίξει την τελειότητα; Από την τραγικότητα και την αναγνώριση, μέχρι την έξοδο και την κάθαρση. Μα, πάνω απ' όλα υπάρχει ο φόβος! Ότι δηλαδή, τα παθήματα του ήρωα μπορεί να τύχουν και στον θεατή. Πώς να μην του γράψεις ένα διθύραμβο μετά, έτσι να του βρίσκεται;

Διά το κουτσομπολιό του πράγματος, να σου πω ότι λάτρεψα σαν χαρακτήρα τον Γκας Φρινγκ, σιχάθηκα τον Τζέσσι Πίνκμαν, τη δε Σκάιλερ και τον Χανκ ήθελα να τους δείρω. Βέβαια, ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον το πώς άλλαζα γνώμη για το ποιόν του καθενός ανά επεισόδιο, μη σου πω και ανά σκηνή. Οι ανατροπές στη ψυχοσύνθεση των ηρώων ήταν τέτοιες που δεν ήσουν σίγουρος για κανέναν. Ούτε καν για τον πρωταγωνιστή, που κάπου εκεί στις αρχές του 5^ου κύκλου αρχίζει και ξεχειλίζει από αλαζονεία.

Να το δεις το Breaking Bad οπωσδήποτε, αποτελεί δείγμα τηλεόρασης όπως θα έπρεπε να είναι. Και να το αγοράσεις. Τέτοιο κόσμημα αξίζει τα λεφτά σου, μία θέση στη βιντεοθήκη σου και περίοπτη θέση στο σαλόνι σου.

Άντε τώρα να μπεις στη διαδικασία να παρακολουθήσεις κάτι καινούριο... Και μη μου πεις για Game of Thrones! Προτιμώ να ξαναδώ τις ‘Τρεις Χάριτες!’