Δεν Θα Κάτσω Να Λυπηθώ Και Τον Κωστόπουλο...

Ήμουν μεγάλος φαν του Κωστόπουλου. Όχι αυτού καθ’ αυτού, αλλά των περιοδικών του. Θυμάμαι που ήμουν 8 χρονών και έπαιρνα κρυφά τα ΚΛΙΚ του θείου μου για να θαυμάσω για πρώτη φορά στητά βυζάκια. Θυμάμαι που μου έφερε ο πατέρας μου για πρώτη φορά το Νίτρο στα 16 μου και τη μάνα μου που όταν σπούδαζα στην Αγγλία μου έστελνε με το ταχυδρομείο από καιρού εις καιρόν διάφορα DownTown για να κρατώ επαφή με το ελληνικό γίγνεσθαι. (Τότε ούτε yupi.gr υπήρχε, με το ζόρι πρόλαβα τη δημιουργία του Mad.gr. Ίντερνετ είχε μόνο η βιβλιοθήκη).

Από τα 16 μου μέχρι σήμερα δεν έχασα ούτε ένα τεύχος Νίτρο, ενώ κάποια απ’ αυτά, ειδικά όσα είχαν κεντρικό θέμα τη Βίσση, τα έχω φυλάξει κιόλας, ως συλλεκτικά. Έχω σφαχτεί, εγώ, με περιπτεράδες στην Κύπρο που έπρεπε να πάει 20 του μηνός για να παραληφθεί το τεύχος από Ελλάδα… Άσε, ήμουν μεγάλος φαν!

Αλλά τώρα που όλα αυτά έφτασαν στο τέλος τους, με την εταιρεία του Κωστόπουλου να πτωχεύει και την κυκλοφορία των περιοδικών του να τίθεται εν αμφιβόλω (έμαθα ότι το ΟΚ εξαγοράστηκε από τον όμιλο ΑΝΤ1, αλλά ποιος χέστηκε για το ΟΚ, εμείς θέλουμε το Νίτρο), δεν στεναχωρήθηκα ούτε μια στιγμή, ούτε ένα λεπτό.

Ναι, θα μου λείψουν οι ωραίες φωτογραφήσεις, κάποια έξυπνα κείμενα, οι εξομολογήσεις των καλλιτεχνών (που για κάποιο λόγο στα περιοδικά του Κωστόπουλου ξαμολιόντουσαν και μιλούσαν εκ βαθέων) όπως επίσης η Στικούδη με μπικίνι στο εξώφυλλο... Αλλά, εδώ το δικό μας το μπικίνι έχει πάρει φωτιά και καίγεται, δεν μπορούμε να λυπόμαστε τώρα που δεν θα ξαναδούμε αυτό της Στικούδη.

Όσο διαβάζω ότι υπάρχουν Ελληνόπουλα που πάνε νηστικά στο σχολείο και λιποθυμάνε ή για το ποσοστό της ανεργίας και της φτώχειας που ανεβαίνει, ο καημός του Κωστόπουλου μας μάρανε. Ας πρόσεχε. Στο κάτω, κάτω της γραφής, φαίνεται άνθρωπος που έχει χορτάσει στη ζωή του από φήμη, γυναίκες, ταξίδια και χρήμα, το τελευταίο που με τρώει αυτή τη στιγμή είναι εάν έχασε τα σπίτια του και τα περιοδικά του. Χώρια που είναι παντρεμένος και με τη Μπαλατσινού (που μπορεί να είναι μεν παγοκολώνα) αλλά σίγουρα είναι γυναικάρα, και έτσι έχουμε άλλον ένα λόγο να μην τον λυπόμαστε.

Πλησιάζει τα 60, δήλωσε ο ίδιος τις προάλλες, άρα θα έβγαινε στη σύνταξη ούτως ή άλλως σε λίγα χρόνια, μικρό το κακό. Εδώ έχουμε άνεργους τριαντάρηδες, δεν μπορούμε να λυπόμαστε τον 60αρη που έκανε τον κύκλο του. Κάντε τόπο, να φάνε λίγο ψωμί και τα νιάτα!

Σίγουρα δεν χαιρόμαστε που χάσαμε τα αγαπημένα μας περιοδικά, αλλά όλος αυτός ο ντόρος περί της πτώχευσής του και της δημοσιευμένης «απολογίας» του, μόνο περιττός μου φαίνεται. 

Από την άλλη, δεν είμαι κι από εκείνους που έσπευσαν να πανηγυρίσουν το τέλος του lifestyle και να αναθεματίσουν τον "βλάχο" από τον Βόλο που έγινε Jet Setter. Ώσπου έχουμε πρόεδρο από το Δίκωμο που έτρωγε ψωμί κι ελιά ως κομουνιστής και όταν έγινε πρόεδρος ναύλωσε private jet για να μετακινείται, δεν δικαιούμαστε να βρίζουμε τον Κωστόπουλο. Διότι αποδεικνύεται ότι όλοι βλάχοι είμαστε και όλοι το lifestyle επιδιώκουμε. Ακόμα και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου υπήρχε κόσμος που κυνηγούσε το lifestyle, δεν μπορούμε να το απορρίπτουμε τόσα χρόνια μετά, επειδή δεν χωνεύουμε τον Κωστόπουλο. Απλώς τώρα, το lifestyle δεν μπορεί να είναι η προτεραιότητά μας. Ας επικεντρωθούμε για λίγα χρόνια στο life, και το style θα επιστρέψει από μόνο του.

Μέχρι τότε, Κωστόπουλε, καλός είσαι και για να παίρνεις συνεντεύξεις απ’ τον Νίνο και την Κοκκίνου.