The Social Network

Σκέφτηκες ποτέ, ότι όταν γεράσουμε θα έχουμε να διηγηθούμε στα εξωγήινα εγγόνια μας ιστορίες για όλα τα social media που μας έχουν «αναγιώσει»; Θα τα νοσταλγούμε, θα τα μνημονεύουμε, θα τα καταραζόμαστε και τα εγγόνια θα μας κοιτάνε αποσβολωμένα, μη κατανοώντας για ποιο πράγμα τους μιλάμε.

Η πρώτη μου επαφή με πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης έγινε το 1996 με το Mirc. Ήμουν 16 χρονών τότε και θυμάμαι ότι είχα πάει σε ένα ίντερνετ καφέ και ρώτησα τον ιδιοκτήτη τι είναι τέλος πάντων αυτό το ίντερνετ και τι μαγικά κάνει. Αυτός, από όλα τα καλά του διαδικτύου μου έδειξε το Mirc. Και ήταν τόσος ο ενθουσιασμός μου για το ότι μπορούσα να μιλώ με έναν άγνωστο που ζούσε στην άλλη άκρη της Γης που ζήτησα να βάλουμε ίντερνετ και στο σπίτι γι αυτό το λόγο και μόνο.

Ήμουν από τους πρώτους στο σχολείο μου που είχε ίντερνετ στο σπίτι και από τους πρώτους που ήξερε πως δουλεύει το Mirc. Αυτό με έκανε να νιώθω πολύ cool boy. Έρχονταν τα Σάββατα στο σπίτι μου στρατιές από φίλους για να μπουν στο Mirc και να πουν δυο-τρεις μαλακίες με αγνώστους. Στα αθώα χρόνια της εφηβείας μου, ούτε που μου περνούσε από το μυαλό ότι το Mirc θα μπορούσε να ήταν μέσο γνωριμιών. Το μόνο που εξυπηρετούσε το μέσο, ήταν η ανάγκη μου για επικοινωνία με άλλους συμμαθητές και η εκ βαθέων συζητήσεις με συμμαθήτριες που τυχόν να γούσταρα και να μην είχα τα κότσια να τους το πω από κοντά ή από το τηλέφωνο.

Μία φορά, το 1997, ήρθε στο σπίτι μου μία φίλη κρυφά από τους γονείς της για να χρησιμοποιήσει το Mirc και να βρει γκόμενο. Στο τσακ μπαμ έκλεισε ραντεβού με έναν από Λεμεσό, ο οποίος ήταν φαντάρος και ήρθε για χάρη της στη Λευκωσία να την γνωρίσει. Είχα μείνει άναυδος με την ευκολία που έγινε το κονέ, αλλά το έβρισκα πολύ «έξω από μένα» για να το δοκιμάσω. Εν πάση περιπτώσει, η φίλη μου ζήτησε να τη συνοδεύσω στο σημείο του ραντεβού γιατί φοβόταν τα ραντεβού στα τυφλά, όπερ και εγένετο (Σκέψου ότι τότε δεν υπήρχαν καν οι ψηφιακές φωτογραφίες!) Την άλλη μέρα μου εκμυστηρεύτηκε ότι είχε το πρώτο της φιλί μαζί του και παραλίγο να χύσει πάνω της από την κάβλα. Άκου πράματα!

Στο Mirc ήμουν ο Spaghetti (και μην ρωτάς πως μου ήρθε ένα τόσο ξενέρωτο nick, αυτό μου ήρθε, αυτό είχα) και έμπαινα φανατικά καθ’ όλη τη διάρκεια των λυκειακών μου χρόνων. Μετά, πήγα στρατό και το μέσον ψόφησε. Από το 1998 και μετά, ζήτημα αν μπήκα άλλες δυο φορές από περιέργεια ως προς την εξέλιξή του.

Τα φοιτητικά μου χρόνια (2000-2006) στιγματίστηκαν από ένα άλλο μέσο κοινωνικής δικτύωσης: Το MSN. Που πολλοί μπορεί να το χρησιμοποιείτε ακόμα, αλλά εγώ έχω να κάνω sign in για να μιλήσω με φίλους, πάνω από 5 χρόνια (το έχω ανοιχτό στη δουλειά, αλλά σπάνια το χρησιμοποιώ). Το MSN ήταν ο μόνος τρόπος να κρατήσεις επαφή με φίλους που σπούδαζαν σε άλλες χώρες και ήθελες να τους ενημερώνεις για τα τεκταινόμενα της ζωής σου στην ανήλεη ξενιτιά. Ήταν και ο απόλυτος τρόπος φλερτ εκ του μακρόθεν με την νέα γκόμενα του πανεπιστημίου που δεν είχε βγάλει ακόμα κινητό και δεν ήξερες πώς να την προσεγγίσεις. Ήταν το μέσο για ατελείωτες μεταμεσονύχτιες συζητήσεις που σε έφερναν πιο κοντά με αυτή που σε ενδιέφερε. Επίσης, ήταν το πρώτο μέσο που σου παρείχε την επιλογή να δείχνεις φωτογραφίες και emoticons οπότε τα πάντα περνούσαν σε νέα διάσταση. Ένα φιλί να σου έστελνε η γκόμενα ή μία φατσούλα πολλά υποσχόμενη, εσύ έμενες σύξυλος και προσπαθούσες να το ερμηνεύσεις με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Μεγάλη μαλακία το MSN, δεν μπορώ να πω ότι έχω καλές αναμνήσεις απ’ αυτό. Ευτυχώς που ξεπεράστηκε.

Ύστερα ήρθε το Facebook. Εγώ στην αρχή δεν ήθελα να γραφτώ στο Facebook. Το σνόμπαρα επιδειχτικά. Με ρωτούσαν αν έχω εκεί προφίλ και τους έλεγα: «Βαρέθηκα τα κοινωνικά δίκτυα του συρμού, όπου εγγράφεται και η κουτσή Μαρία!» Ώσπου και αναγκάστηκα να «κατασκοπεύσω» μια γκόμενα και έκανα προφίλ εξ αιτίας της. Έκτοτε κόλλησα και έγινα φανατικός υποστηρικτής του. Είναι απίστευτο το πόσες «ειδήσεις» έβγαλα μέσω του Facebook και τι μάτι πήρα! Και μην μου πείτε τώρα ότι δεν κάνετε το ίδιο, γιατί δεν με πείθετε. Το τι γδύσιμο με το μάτι πέφτει στις φωτογραφίες της μίας και της άλλης που ποζάρουν με τα μπούτια φάτσα κάρτα από τη Μύκονο, δεν περιγράφεται. Και μην με πείτε τώρα αδιάκριτο, γιατί αν δεν γουστάρατε να σας παίρνουν μάτι και εν μέρει να σας κουτσομπολεύουν δεν θα ποστάρατε τις φωτογραφίες σας, θα τις κρατούσατε για τις κορνίζες του μπουφέ, στο σαλόνι σας.

Δώρο Θεού είναι το Facebook! Πέρα όμως απ’ αυτό, πραγματικά πιστεύω ότι το Facebook είναι χρήσιμο αφού από εκεί βρίσκω όποιον θέλω χωρίς να χρειαστεί να έχω το e-mail του και είναι πιο εύκολο να κρατάς επαφή με άτομα που γνώρισες πριν 250 χρόνια και θα ήθελες να τα έχεις στη ζωή σου, έστω κι έτσι. Εννοείται ότι μισώ όσους το έχουν πεταμένο για να παίζουν φάρμες και λοιπές αρλούμπες, αλλά είναι κι αυτά μες το παιχνίδι. Αγαπώ το Facebook παρόλο που άρχισε να ξεθωριάζει και να είναι πιο «υποψιασμένο» εκ μέρους των χρηστών. Χίλια χρόνια να ζήσει!

Την ίδια περίοδο με το FB, ανακάλυψα τον Blogger. Αλλά τα του μπλόγγεως θα στα γράψω σε λίγες μέρες όταν και θα κλείσουμε πέντε χρόνια γραψίματος και θα κάνουμε επετειακή ανάρτηση κειμένου. Περιττό να σου πω όμως, το πόσο αγαπώ το μπλογκ μου, αν με διαβάζεις συχνά θα το έχεις διαπιστώσει και ο ίδιος.

Και φτάνουμε στο Twitter. Στο Τουίτερ γράφτηκα πριν αρκετά χρόνια, αλλά ο λογαριασμός μου ήταν ανενεργός για μήνες, γιατί αδυνατούσα να καταλάβω πως δουλεύει. Σήμερα, μπαίνω στο τουίτερ όσο συχνά μπαίνω και στο Facebook και απελευθερώνω ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες προς το σύμπαν, που κυμαίνονται από το τι θα φάω για πρωινό (ναι, γράφω και τέτοιες μαλακίες που όταν τις βλέπω από άλλους συνήθως τις κοροϊδεύω – τι να κάνω, παρασύρομαι…), μέχρι σχολιασμό της επικαιρότητας με λινκς εφημερίδων. Το Τουίτερ είναι σαφώς πιο πνευματώδες από το FB και εκεί θα βρεις πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους -και σχεδόν όλους τους μπλόγγερς. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η επανάσταση στην Αίγυπτο φέτος, από το Τουίτερ θέριεψε, κάτι που προσπαθούν να κάνουν και οι ‘αγανακτισμένοι’ στο Σύνταγμα. Θα δούμε τι θα απογίνει κι αυτό.

Αυτά, που λες! Κατά καιρούς ήμουν γραμμένος και στο Hi5, αλλά ποιος το θυμάται, καθώς και στο Skype το οποίο όμως διέγραψα αφού δεν μου είναι πλέον χρήσιμο.

Είναι τρομαχτικό όταν αναλογιστείς ότι περάσαμε και ζούμε μέσα από αυτές τις πλατφόρμες μόλις τα τελευταία 15 χρόνια και τι έχουμε να δούμε μέχρι τα 60 μας! Αναμένουμε. Ζω για την ημέρα που θα είναι αρκετά διαδεδομένο το augmented reality και θα μαθαίνουμε τα πάντα επί τόπου!