Στον στρατό είχαμε έναν στρατιώτη, τον Κυριάκου που ήταν πολύ θρήσκος. Πήγαινε κατηχητικό μια ζωή, ζητούσε άδεια για να πάει διακοπές στο Άγιο Όρος και τέτοια. Ήταν ένας μπούλης με γυαλιά, που δεν μπορούσε να τρέξει ούτε εκατό μέτρα χωρίς να πέσει κάτω και ο μόνος τρόπος να τον σώσεις απ’ αυτά που βλέπεις στο στράτευμα ήταν να τον κάνεις γραφέα. Τον έμπηξαν σε ένα γραφείο να κάνει τον γραφιά και έτσι έβγαλε τη θητεία. Όταν είχα υπηρεσία στο στρατόπεδο καθόμασταν μαζί και μου έλεγε κάτι ιστορίες για θαύματα αγίων και λοιπά τα οποία άκουα δήθεν με προσοχή. Έπεφταν άγρια debates περί ύπαρξης Θεού μαζί του. Είχαμε κι έναν άλλον φαντάρο παρών στις συζητήσεις, που είχε χάσει τη μάνα του και έλεγε ότι δεν υπάρχει Θεός και αυτός του απαντούσε:
- Υπάρχει Θεός, φίλε μου! Αλλά σε δοκιμάζει για να δει αν αντέχεις!
- Και γιατί δεν σε δοκιμάζει εσένα και μόνο εμένα έβαλε στο μάτι;
- Δοκιμάζει κι εμένα καθημερινά!
- Άμα πεθάνει η μάνα σου, ξαναμιλούμε.
Από μέσα μου πλάνταζα στο γέλιο. Αυτό δεν ήταν θητεία, εκπομπή της Θρασκιά ήταν! Να φανταστείς, βάζαμε τον Κυριάκου από σπόντα, κάθε βράδυ να λέει την προσευχή και όσο αυτός απάγγελλε με πάθος ψάλτη και 100 διακόνων, το υπόλοιπο στρατόπεδο άρχιζε να βογγά καβλιάρικα για να τον εκνευρίσει. Αυτός έκανε ότι δεν άκουε τα «αχ» και τα «μμμ» και κάθε που τελείωνε και έλεγε «αμήν», το στρατόπεδο ξεσπούσε σε χειροκροτήματα και επευφημίες. Μέχρι και «όλε» του φώναζαν οι στρατιώτες.
Σκληρή η ζωή για τέτοιους στον στρατό.
Στον στρατό είχαμε και τον Γαβριήλ, έναν στρατιώτη που όποτε τον έβλεπες απορούσες πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανε μπάνιο. Είχε σγουρό μαλλί, τόσο βρόμικο μέσα στο οποίο έβρισκες ό, τι ήθελες. Από έντομα μέχρι γαριδάκια, ή τέλος πάντων απομεινάρια αυτών! Φορούσε τα άρβυλά του μονίμως άδετα, το πουκάμισο της παραλλαγής ήταν μονίμως ξεκουμπωμένο, ένα σίχαμα! Για να καταλάβεις, μας έλεγε ότι ο πατέρας του έχει κοπάδια στο χωριό και άμα καβλώσει δεν καταλαβαίνει Χριστό, υπονοώντας ότι το κοπάδι του υποφέρει συχνά από τις κάβλες του. Και δεν τα έλεγε για πλάκα, άμα τον έβλεπες σε έπειθε ότι πηδούσε ό, τι έβρισκε.
Μια μέρα, ο Κυριάκου και ο Γαβριήλ έπρεπε να πάνε περίπολο μαζί. Χαχαχα! Γελάω μόνο που το θυμάμαι. Ήρθαν στο δωμάτιο του Αξιωματικού Υπηρεσίας να χρεωθούν πυρομαχικά και το θέαμα ήταν όλα τα λεφτά. Ο Γαβριήλ σαν ανάποδο γαμώτο και ο Κυριάκου σαν λυκόπουλο που ετοιμάζεται για περιφορά επιταφίου. Ανοίγει η πόρτα του δωματίου απότομα, μπαίνει μέσα ο Κυριάκου αλαφιασμένος και αρχίζει να φωνάζει: «Κύριε Δόκιμε, Κύριε Δόκιμε!». Τι θέλεις, γιε μου, και φωνάζεις; Τον ρώτησα. Άφριζε σαν να του φανερώθηκε ο εξαποδό. Μου δείχνει τον Γαβριήλ. Γυρίζω και τι βλέπω; Τον Γαβριήλ με το τσιγάρο στο στόμα να κρατά ένα πορνοπεριοδικό και να το προτάσσει στη μούρη του Κυριάκου. «Δες εδώ μουνί ρε! Κοίτα το μουνί!» Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ο Κυριάκου ήταν στριμωγμένος σε μια γωνιά του δωματίου και προσπαθούσε να αποφύγει το θέαμα. Ο Γαβριήλ του είχε κολλήσει το περιοδικό στη μούρη. «Κοίτα ρε, το μουνί!»
Εν τω μεταξύ, εγώ να μην προλαβαίνω να αντιδράσω. Να χτυπούν τα τηλέφωνα του διοικητηρίου, να πρέπει να μιλήσω με επόπτες, να επιθεωρήσω εξοδούχους που περίμεναν στωικά το εξοδόχαρτο, να κατεβάσω τη φρουρά, ένας χαμός! Και μέσα σε όλα να φωνάζω: "Γαβριήλ, φύγε το μουνί από τη μούρη του Κυριάκου, λέω! Βρε, θα θυμώσουν όλοι οι Αγίοι που ξέρεις!" Κωμωδία.
Χαχαχαχα! Άλλο να στο περιγράφω κι άλλο να το ζεις! Δεν θέλω να ξέρω πως πέρασαν δύο ώρες στο περίπολο τα δυο τους!
Είναι να απορείς πού κυκλοφορούν αυτές οι μορφές στην πραγματική ζωή. Τα άτομα που γνωρίζεις στον στρατό, δεν υπάρχουν. Είναι φαντάσματα. Τα ζεις για 2 χρόνια, όσο διαρκούσε τότε η θητεία και μετά εξανεμίζονται. Τις προσωπικότητες του στρατού εγώ δεν τες ξανασυνάντησα μετά τον στρατό. Είναι να απορείς τι κάνουν αυτές οι ψυχές! Σήμερα είναι η μέρα που αναπολώ τέτοιες ιστορίες. Και είναι άπειρες. Ένα θα σου πω: Ζω για την ημέρα που θα μπορώ να σου περιγράψω την ιστορία με το χαλασμένο λέιζερ στην επιθεώρηση του Ταξίαρχου! Κάτσε να διαλυθεί εντελώς ο στρατός και θα πούμε τα άπειρα!
Καλά μου λέγανε μια μέρα θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε! Θα πάρω τους Δόκιμους να πάμε για καφέ ASAP!
PS: Τα ονόματα των φαντάρων είναι φανταστικά.
9 σχόλια:
Οι ιστορίες του στρατού είναι άπειρες αλλά και απείρου κάλλους. Έχω κι εγώ κάποιες στα σκαριά χαχαχα
είπα κι εγώ!
γιατί κάπου σάν να διάβασα το όνομά μου!
αχαχαχαχχα
Όσες γυναίκες λένε ότι οι ιστορίες του στρατού είναι βαρετές δεν έχουν υπόθεση! :))
Είμαι και άρρωστη, έκαμες με κι εγέλασα!
Τις πιο αστείες ιστορίες του στρατού άκουσα τες που τον παπά μου!
είναι επειδή συναντιέσαι με αθρώπους από όλους τους κύκλους
ευτυχώς πάντως που τα ξιμαρόλογια τα έλεγαν καλαμαριστί οι στρατιώτες, είχαν αν μη τι άλλο λίγο αθηναικό τακτ :)
Αρέσκουν μου οι ιστοριες του στρατού :p
Μια μέρα, ο Κυριάκου και ο Γαβριήλ έπρεπε να πάνε περίπολο μαζί.
Δαμέ εφύρτηκα
@Ανώνυμε: Τα κυπριακά των συγκεκριμένων θα ήταν τόσο βαριά που αν έγραφα όπως μιλούσαν θα ήθελες ακόμα κι εσύ μετάφραση. Έτσι κι αλλιώς, γνωρίζεις πόσο εκτιμώ τη διάλεκτό μας, δεν θα πάθετε τίποτα να διαβάσετε και κάτι λίγο πέρα από τα greeklish και τα κυπριακά της πλάκας στα οποία είστε συνηθισμένοι.
Εμείς είχαμε ένα ΕΠΥ που έκανε ένοπλη ληστεία με τυφέκιο του τάγματος σε μια γειτονική ΣΠΕ. Είχα ακούσει στο ραδιόφωνο καθώς πήγαινα στο στρατόπεδο, για την επιθεώρηση της Παρασκευής, ότι έγινε ληστεία. Το είπα στον Αξιωματικό Υπηρεσίας ο οποίος κάτι ύποπτο είδε στο τάγμα αλλά δεν ήταν σίγουρος βασικά είχε δει τον φίλο μας το ΕΠΥ πάνω σε μηχανή μεγάλου κυβισμού να μπαινοβγαίνει στο τάγμα ύποπτα. Αμέσως ενημέρωσε τον επόπτη συντάγματος και αυτός την αστυνομία. Σε κανένα μισάωρο γέμισε το στρατόπεδο με στρατονομία και αστυνομία. Βρέθηκαν τα κλοπιμαία σε μια αποθήκη, μαζί με το τυφέκιο και τα πολιτικά ρούχα που φόρεσε ο ΕΠΥ για αντιπερισπασμό.
Νομίζω έφαγε 7 χρόνια φυλακή για ένοπλη ληστεία. Φταίω που έμμεσα τον κάρφωσα; Πάντως ακόμα γελώ με το πόσο χαζός μπορεί να είναι κάποιος, ληστεία με όπλο της ΕΦ και να φυλάξει όλα τα τεκμήρια στο στρατόπεδο;
ΟΥ ΓΡΙΣΤΟΣ!!!!!
Δημοσίευση σχολίου