Can you hear the drums, Fernando?

Θυμάστε παλιότερα που σας είχα γράψει ότι τον πατέρα μου δεν τον χάρηκα ιδιαίτερα στη ζωή μου. Ε, λοιπόν, από τον καιρό που βγήκε από την κλινική κάνει φιλότιμες προσπάθειες να καλύψει το χαμένο έδαφος. Φυσικά δεν πιστεύω ότι αυτή η απότομη αλλαγή οφείλεται σε δική του πρωτοβουλία. Μάλλον κάποιος από τους καλοθελητές που με διαβάζουν τον παρότρυνε να προσπαθήσει να έρθουμε πιο κοντά πριν δούμε και οι δυο τον Άγιο Πέτρο να μας καλωσορίζει στα ενδότερα του παραδείσου. Έχει καλώς, απ’ τα ολότελα, καλή και η Παναγιώτενα.

Έτσι που λέτε, εκεί που καθόμουν βαριεστημένος μπροστά στον καναπέ, ήρθε και μου είπε: «Γιε μου! Φέρε κανένα dvd να δούμε να περάσει το σαββατόβραδο.» Έμεινα κάγκελο! Τι ταινία να δούμε; Αφού θα σφαχτούμε στην επιλογή της, τι το κουράζουμε; σκέφτηκα. Είπα όμως να συνεργαστώ. Κατέβηκα κάτω στην ταινιοθήκη και επέλεξα δυο, τρεις που θα ικανοποιούσαν και τους δυο μας:

- Beautiful mind

- Fight club

- Quantum of solace

- Click

Και για πλάκα, έβαλα ανάμεσα και το Mamma mia!

Μάλιστα. Ο πατέρας μου επέλεξε το Mamma mia! Ασχολίαστο. Και αίφνης ένιωσα μια σεβεντίλα να κατακλύζει την ατμόσφαιρα. Τον φαντασιώθηκα ντυμένο με μωβ κορμάκι και παντελόνι καμπάνα να χορεύει κάτω από την ντίσκο μπάλα σαν μέλος των φωνητικών των Bee Gees. Και χαμογέλασα αμήχανα.

Πρέπει να σου πω, ότι για κάποιο παράξενο λόγο ο πατέρας μου συγκινείται απίστευτα με τους Abba. Όταν ήμουν 6-7 χρονών και πηγαίναμε Πρωταρά για διακοπές οικογενειακώς και διανύαμε μια δίωρη διαδρομή (πριν φτιάξουν τους καινούριους δρόμους) έπαιζε πάντα η κασέτα των abba στο αυτοκίνητο. Με τον πατέρα μου να τραγουδά δυνατά “Fernando” και εμείς να φωνάζουμε διαδοχικά: "Σκάσε," "Άλλαξέ το," "Πότε θα φτάσουμε στη θάλασσα," κτλ. Αυτό το κουσούρι, δυστυχώς, το κληρονόμησα κι εγώ. Τραγουδώ δυνατά μέσα στο αυτοκίνητο. Όχι το “Fernando.” Άλλα, παρόμοια…

Ξαπλώσαμε ο καθένας σε διαφορετικό καναπέ και βάλαμε το Mamma mia. Η τηλεθέαση μαζί του ήταν εμπειρία. Ο πατέρας μου έφτασε πλέον σε μια φάση που συνομιλεί με τους πρωταγωνιστές. Συμμερίζεται τις σκέψεις και τις έγνοιες τους και τους το δείχνει. Σε λίγο θα βγουν μαζί και για ποτό. Δεν θα εκπλαγώ αν μου το πει κι αυτό. Επίσης, καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, έκανε έντονα flashbacks στην δική του εποχή (σαν το Lost ένα πράμα) και αναπολούσε κόσμο και ντουνιά με τον οποίο πλέον δεν κρατά επαφή.

Όταν στην ταινία βλέπαμε πλάνα από το ελληνικό νησί, ο πατέρας μου τα πήρε και άρχισε να φωνάζει: «Ορίστε! Αυτά βλέπουν οι πουστό-γερμανοί, ζηλεύουν και δεν δανείζουν τίποτα!» Και συνέχισε την πολιτική ανάλυση του Waterloo: «Βέβαια, και οι Γερμανοί να μην δανείσουν, στ' αρχίδια μας! Πτοούνται, μάνα μου, οι καλαμαράδες από τίποτα; Κοίτα τους πως χορεύουν!»

Όταν η Meryl Streep έντυνε την κόρη της με το νυφικό και της χτένιζε τα μαλλιά μου είπε: «Αυτά βλέπει και ονειρεύεται και η μάνα σου για την κόρη της» (μετάφραση: για κάτι τέτοια μας πρήζουν τα αρχίδια εδώ μέσα) και ναι, συμφώνησα.

Όταν οι πρωταγωνίστριες άρχισαν να τραγουδούν το Chiquitita, μου είπε γεμάτος παιδικό παράπονο: «Γιατί δεν λένε και το Fernando, ρε γαμώ το; Τόσο ωραίο τραγούδι! Γιατί δεν το λένε;» Σημείωσε πως είναι η δεύτερη φορά που βλέπουμε την ταινία, άρα ήξερε ότι δεν θα το πουν ούτως ή άλλως. Τι να πεις, σαν μωρό-παιδί έκανε!

Όταν οι γριές φίλες της Meryl Streep την ρώτησαν αν στην ηλικία της «το κάνει» και αυτή απλά πήρε το ηλεκτρικό πριόνι και μάρσαρε με υπονοούμενο, ο πατέρας μου με ρώτησε: «Κατάλαβες τι εννοούν;»

Στα τραγούδια ο πατέρας μου συγκινούνταν και τραγουδούσε. Άτσαλα και παράφωνα. Έλεγε ό, τι ήθελε, βασικά. Ζήτημα αν σταύρωσε στίχο.

Κι εγώ συγκινούμουν, για άλλους λόγους. Αλλά… έκανα ότι κάτι μπήκε στο μάτι μου.