Ο Τερζής και ο Καρβέλας Φτιάχνουν το Καλοκαίρι μου

Σήμερα είναι μια υπέροχη μέρα, γιατί διάβασα εδώ, πως ο Νίκος Καρβέλας (μου), έγραψε το νέο σουξέ του Πασχάλη Τερζή με τίτλο: «Δεν έχει η κόλαση φωτιές.» Άκου το:

Λοιπόν, έχω να σου πω ότι αυτό το τουρκοτσιφτέτελο του κερατά, θα είναι το σουξέ του καλοκαιριού. Και με πιάνει η συγκίνηση, γιατί το feeling που μου βγάζει είναι τόσο νοσταλγικό για τα τέλη της δεκαετίας του ’90, που αίφνης έγινα και πάλι μαθητής στο Λύκειο που περιμένει διακαώς να έρθει το Σάββατο για να βγει σε ελληνάδικο. Ξέρεις, μιλούμε για καλοκαιρινά "Αστέρια Γλυφάδας," και για το αείμνηστο "Riba's." Το τραγούδι φωνάζει από μακριά πως είναι βγαλμένο από το «τραύμα» της Βίσση (άλλωστε, το τουμπελέκι στην εισαγωγή είναι φτυστό) και για μένα είναι τονωτική ένεση προκειμένου να βγει το καλοκαίρι που έπηξε στα fake ροκάκια από τους Σαμπάνηδες και τους Στρατήδες!

Ναι, ξέρω, ως άσμα δεν έχει τίποτα καινούριο να επιδείξει, είναι μια αναιδής ανακύκλωση των μπουζουκικών κλισέ. Ναι. Δεν πάει το ελληνικό τραγούδι ένα βήμα εμπρός, αλλά ουδόλως με ενδιαφέρει. Αλήθεια. Στο πρώτο άκουσμα το μισείς, στο δεύτερο το λατρεύεις, στο τρίτο είσαι ήδη επάνω και χορεύεις! Τέλειο! Τέλειο!

Και με αυτά τα χαρμόσυνα νέα, της επιστροφής δηλαδή, του Θεού-Καρβέλα στη δισκογραφία, με έχει πιάσει μια πολύ chart show διάθεση, και θα σας κάνω εκπομπή! Αυτή τη στιγμή στο Analyse Chris, σας παρουσιάζω τα ΤΟΠ10 τραγούδια του Καρβέλα που έγραψε όμως για άλλους τραγουδιστές και όχι για την Άννα Βίσση, γιατί αλλιώς αυτή θα μονοπωλούσε όλο το chart!

Να πέσουν οι τίτλοι του Chart Show, ακούμε το final countdown των Europe, και αρχίζουμε ανάποδα!

10. Συγγνώμη Κύριε Ποιος Είστε; - Κατερίνα Στανίση.

Τι θέλει και ανακατεύεται ο Καρβέλας με τη Στανίση, ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω. Στην Ελλάδα τη θεωρούν μεγάλη λαϊκή φωνή, αλλά στην Κύπρο δεν εκτιμήθηκε τόσο η τενόρος. Πάντως, εγώ δεν μπορώ να την ακούω ούτε λεπτό και πραγματικά, θέλω να πιστεύω ότι ο Καρβέλας της γράφει τραγούδια για να σπάει πλάκα. Το εν λόγω κύναιδο άσμα έκανε θραύση στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ενώ το 1998 οι δυο τους ξανά-συνεργάστηκαν σε μία άλλη αναλόγου ποιότητος δουλειά με κεντρικό σουξέ το άσμα: «Από πού κι ως που θέλεις να γυρίσω, από πού κι ως που θέλεις να σε συναντήσω!» Ξέρω κόσμο που σκοτώνει όταν ακούει το «συγγνώμη κύριε» στα μπουζούκια, οπότε πάσο!

9. Ο Κοντός με τη Γραβάτα – Ρίτα Σακελλαρίου.

Αυτήν την έχω σε μεγαλύτερη εκτίμηση, γιατί εκτός από το άκρως διασκεδαστικό και σλογκανίστικο «δεν πάω μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο» είπε και το «είναι γλυκό το πιοτό της αμαρτίας» που είναι κλασσικό και αγαπημένο καψουροτράγουδο του γράφοντος. «Ο κοντός με τη γραβάτα» είναι άλλη μια συνεργασία τιτάνων, δηλαδή του Καρβέλα και της μακαρίτισσας Ρίτας η οποία έκανε θραύση στα μπουζούκια της δεκαετίας του ’80. Λέγεται ότι είχε γραφτεί για τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδος, Ανδρέα Παπανδρέου, που ήταν δηλωμένος φαν της, αλλά δεν παίρνω και όρκο. Εμένα σε κάτι βιντεοκασέτες του Νίκου Ρίζου με παραπέμπει. Και πάλι, ένα τραγούδι της πλάκας, γίνεται ο ύμνος του μέσου ταξιτζή και μοσχοπουλά λίγο πριν την αρχή των ‘90ς.

8. Τι Είχαμε, Τι Χάσαμε – Έφη Σαρρή.

Εδώ όλοι όρθιοι. Πιάστε τον διπλανό σας από το χέρι, και πάμε:



Το τραγούδι έμεινε στην ιστορία για την παράφραση του στίχου. Η Σαρρή αντί για «στο λέω» τραγουδά «ψολέω». Δεν ξέρω αν το έκαναν επίτηδες για να πουλήσουν, ή απλά εάν η επίδοξη βουλευτής έχει λανθάνουσα γλώσσα που λέει την αλήθεια. Αν κρίνουμε από την μεταγενέστερη πορεία της όμως, μάλλον το δεύτερο ισχύει. Το συγκεκριμένο άσμα κυκλοφόρησε το 1997, θυμάμαι να το ακούω στην Albatros Pub με την παρέα μου πίνοντας Malibu με Sprite, ενώ το ίδιο καλοκαίρι το άκουγα κατά κόρον στις «τηλεαφιερώσεις» του Σίγμα με την Μύρια Χατζηματθαίου! Ω, καιροί, ω, ήθη!

7. Μουτράκι Μου – Χριστίνα Αναγνωστοπούλου.

Εδώ, να σου εξηγήσω αμέσως τι έγινε. Ήταν 2001 και η Βίσση μεσουρανούσε με την ‘Κραυγή.’ Ήταν μάλιστα καλοκαίρι, και της μόδας ήταν το «χωρίς το μωρό μου» που ακουγόταν παντού. Ο Καρβέλας τότε τα είχε με την Αναγνωστοπούλου η οποία ως μια γνήσια Βίσση Wannabe, απαίτησε άσμα εφάμιλλο του «μωρού μου, ου ου» μπας και εδραιωθεί στο ελληνικό πεντάγραμμο. Το άσμα το πήρε, στην εδραίωση κάπου τα μούσκεψε… Εν πάση περιπτώσει, το καλοκαίρι εκείνο το «μουτράκι» κόντραρε άγρια τον πρωτοεμφανιζόμενο Τσαλίκη στα κλαμπς, που τραγουδούσε «Με χαλάει». Το «Μουτράκι» δεν είναι απλά μια αναπαραγωγή του «χωρίς το μωρό μου», αλλά ένα αμάλγαμα από όλα τα τσιφτετελοειδή που προηγήθηκαν στους δίσκους της Βίσση, από το αγαπημένο «Σ’ έχω επιθυμήσει,» μέχρι το αηδιαστικό «Αγαπούλα μου.»

6. Το Κάτι που Μένει – Τόλης Βοσκόπουλος.

Αυτό το τραγούδι δεν γνώριζα πως το έγραψε ο Καρβέλας. Είναι τρομερά όμορφο για να θυμίζει τον Καρβέλα που γράφει τραγούδια για πλάκα, ώστε να μην του τα πρήζουν οι εκάστοτε γκόμενές του. Όμως, ο Τόλης δεν είναι γκόμενα και επιπλέον τότε ήταν η μεγαλύτερη φωνή της Ελλάδος (σήμερα είναι ο μεγαλύτερος φοροδιαφυγάς της Ελλάδος). Οπότε το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να μην είναι μαγικό. Η 50ς εσάνς του τραγουδιού με συνεπαίρνει και εγώ ξαφνικά ψάχνω να δω που καταχώνιασα το ημίψηλό μου…

5. Για Μένα – Δημήτρης Κόκοτας.



Ένα θα σου πω. Ήμουν στην κεντρική πύλη του στρατοπέδου της Αυλώνας, και κοιμόμουν με τα άρβυλα. Ο από κάτω άκουγε sfera που έπαιζε το εν λόγω monstrous hit. Με το που το άκουσα έπαθα άγρια ταύτιση με τον στίχο: «Θέλω να σε δω να σέρνεσαι και να με παρακαλάς! Θέλω να σε δω στα γόνατα, συγγνώμη να ζητάς!» Και ήξερα σε ποιαν το αφιέρωνα και μάλιστα στο μυαλό μου γύριζα το βίντεο-κλιπ με εκείνη να φορά εκείνο το κόκκινο φόρεμα και να με εκλιπαρεί να τη συγχωρέσω. Χαχα! Ύστερα ζήτησα άδεια, πήγα μέχρι τον θάλαμο και τηλεφώνησα στην Κύπρο σε έναν φίλο για να μάθω νέα της. Θυμάμαι και τι μου είπε, αλλά δεν μπορώ να σας το πω. Μια φορά, ο Κόκοτας, έχει να δει σουξέ από τότε!

4. Δάκρυ, Δάκρυ – Λάμπης Λιβιεράτος.

Ντρέπομαι που το παραδέχομαι, αλλά μ’ άρεσε κάποτε. Και ακόμα και σήμερα το ακούω ευχάριστα. Και το «μπαμ και κάτω» και το «ποιος είναι αυτός που σου λέει σ’ αγαπώ, που σε λέει μωρό μου!» Που το τραγουδούσα με τη Chrys όταν παρελαύναμε στην Ελλάδα με το σχολείο το 1998. Επικό. Και το βίντεο, all time classic, με τους φίλους του Λιβιεράτου να δίνουν δυναμικά το παρόν τους. Αχ, αυτά τα ‘90ς!

3. Κρύψε με – Στάθης Αγγελόπουλος.

Έτος 1994 ή 1995 αν δεν απατώμαι. Στους στίχους η Ναταλία Γερμανού, στο μικρόφωνο ο Αγγελόπουλος του οποίου ουδέν άλλον τραγούδι γνωρίζω και δικαίως. Είναι να απορείς γιατί τέτοιο αριστουργηματικό τραγούδι δεν το έδωσε στην Άννα, ο Καρβέλας. Να δούμε τι ομηρικοί καβγάδες είχαν προηγηθεί και τα έδινε αλλού, τζάμπα. Το συγκεκριμένο τραγούδι με παραπέμπει σε διακοπές στον Πεδουλά με την οικογένεια. Στη διαδρομή θα πρέπει να το ακούσαμε σε κασέτα γύρω στις 45 φορές! Έχω να το ακούσω από τότε! Μου έρχονται έντονα flashbacks και ναφτία από τις απανωτές κούρβες της διαδρομής. Μελαγχολώ.

2. Ξανά – Σάκης Ρουβάς.

Άλλο ένα τραγούδι που αν το έδινε ο Καρβέλας στην Άννα, θα το αγαπούσα ακόμα περισσότερο. Το βίντεο-κλιπ, έμπνευσης Ηλία Ψινάκη παραπέμπει σε γκέι τσόντα, και είναι ασχολίαστο. Θυμάμαι ότι ήμουν Γ’ Γυμνασίου όταν βγήκε ο δίσκος «αίμα, δάκρια και ιδρώτας», που περιείχε το 'ξανά.' Καθόμουν μπροστά από την Ιωάννα, στην τάξη, η οποία την ώρα του μαθήματος κρατούσε μια φωτογραφία του αγαπημένου της και άκουγε στα headphones τον Ρουβά να «ξανά» και «ξανά» κλαίγοντας. Το τραγούδι έφτανε μέχρι και τα αφτιά μου, και το έχω συνδέσει με το 1995 πάραυτα. Σήμερα το θεωρώ κορωνίδα της προίκας του Ρουβά.

1. Το Ωραιότερο Πλάσμα του Κόσμου – Λευτέρης Πανταζής.

Ακριβώς αυτό. Θρύλος! Και τώρα θα σηκωθώ και θα ρίξω μια γυροβολιά! Δώσεεε!

Καρβέλα, άμα μάθεις κάποτε πόσο ίδιοι είμαστε, θα τρομάξεις. Μόνο στην τρέλα δηλαδή, γιατί στο ταλέντο, απλά υποκλίνομαι!