Ο Μισογύνης

Πόσο μισογύνης είμαι τελικά;

Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερος κόσμος μου κάνει αυτή την ερώτηση.

Το 2007 πήγα σε μια συνέντευξη για δουλειά, και επειδή έτυχε οι υπεύθυνοι της εταιρείας να έχουν διαβάσει το ιστολόγιό μου, με ρώτησαν αν είμαι μισογύνης, διότι αυτό έβγαινε από την πλειοψηφία των κειμένων μου. Ευτυχώς, έκοψε ο νους μου και τους απάντησα πολύ διπλωματικά ότι: «Δεν μισώ τα φύλα. Μισώ συγκεκριμένες προσωπικότητες και συμπεριφορές.» Και το έσωσα κάπως. Τώρα, εφόσον είμαι άντρας και ψάχνω γυναίκα, λογικό είναι να εξοργίζομαι συχνότερα με γυναικείες συμπεριφορές και προσωπικότητες. (Οι άντρες ως φύλο δεν με αφορούν και ουδέποτε μπήκα στη διαδικασία να αναλύσω τη ψυχοσύνθεσή τους – αν και θεωρώ ότι οι περισσότεροι είμαστε εξίσου ατελείς).

Προ δέκα ημερών, επαναλήφθηκε το σκηνικό. Βγήκα με μια άγνωστη την οποία γνώρισα από το blog. Ενώ πίναμε τον καφέ μας, μου ομολόγησε ότι είχε και αυτή την ίδια εντύπωση για μένα (και μάλλον την έχει ακόμα).

Και εδώ αρχίζει η απολογία μου με μουσική συνοδεία μπουζουκιού:

Η αλήθεια είναι ότι μεγάλωσα με μεγάλη ιδέα για τις γυναίκες. Πάντα τις είχα πολύ ψηλά στην υπόληψή μου. Η γυναίκα είναι η μάνα μας! Είναι η πηγή της έμπνευσής μου. Είναι το ον που στη σκέψη του τραγουδώ λαϊκά, χορεύω χασάπικα, γράφω ποιήματα και γυρίζω βίντεο-κλιπ. Θα ήμουν βλάκας να μισώ τα πλάσματα που μου γεννούν τόσο σπουδαία και ανώτερα συναισθήματα. Και πιστεύω ακράδαντα πως όσοι με ξέρουν από μικρό, θα συμφωνούν, πως μόνο μισογύνη δεν με λες.

Από την άλλη, δεν ξέρω και πόσο αναγνωρίστηκε και επιβραβεύτηκε αυτή η αντίληψή μου, από το ίδιο το γυναικείο φύλο. Ή μάλλον ξέρω: Καθόλου! Μόλις πρόσφατα, συνευρέθηκα με μια κοπέλα, η οποία όταν της έκανα κομπλιμέντο για την ομορφιά της, έσκασε στα γέλια και μου χάλασε τη σκηνοθεσία της στιγμής. Το βρήκε πολύ φλώρικο και «ξενερωτικό» εκ μέρους μου.

Καλά, μην φανταστείς ότι κομπλιμεντάρω όπως τον Ζαμπούνη ή ότι γίνομαι ποιητικός και γλυκανάλατος σε όρια αηδίας. Απλώς προσπαθώ να είμαι τρυφερός. Δεν γίνεται να έχω απέναντί μου ένα λουλούδι κι εγώ να του λέω: «Πάρτα μωρή γαμιόλα!» ή «τι καβλόμουνο είσαι εσύ, Παναγία μου!» Και αυτά καλά είναι βέβαια, αλλά για τα πέντε λεπτά πριν εκσπερματώσεις. Το να λανσάρεις και να συντηρείς όμως, ένα τέτοιο προφίλ, αυτό του σκληρού γαμιά, δεν είναι a priori μισογυνιστικό; Αλλά, τώρα θα μου πεις, με αυτά ανάβουν οι πλείστες και οι πλύστρες!

Ε, φταίω εγώ που δεν ξέρετε τι σας γίνεται; Και είμαι εγώ ο μισογύνης; Βρε, άντε από ‘κει!

Υπάρχει η λύση βέβαια, και την παρατηρώ να εφαρμόζεται στα πλείστα ζευγάρια που με περιβάλλουν: Αδιαφορία!

Έχεις τη γκόμενα εύκαιρη. Της ρίχνεις ένα πήδο για να «φεύγουν τα χοντρά» και στο ενδιάμεσο βλέπεις τηλεόραση ή βγαίνεις με τους φίλους σου. Ίσως εδώ να κρύβεται και το μυστικό της τέλειας σχέσης και ισορροπίας. Στο ζαμανφού! Αλλά μήπως και αυτό δεν είναι μισογυνιστικό; Δεν είναι μισογυνιστικό να αντιμετωπίζεις σοβαρά την άλλη μόνο όταν τη χύνεις;

Αυτά τα πρότυπα άντρα θέλετε, αυτά παίρνετε. Κατά τα άλλα, «δεν υπάρχουν άντρες» και όταν τους βρούμε (διότι κατ' εμέ η ανδρεία ισοδυναμεί με τον σεβασμό του αντίθετου φύλου), τους ευνουχίζουμε στο πι και φι με ένα «με ξενερώνεις που είσαι ρομαντικός!» Να φταίμε και από πάνω επειδή σας αντιμετωπίζουμε σαν γυναίκες με Γ κεφαλαίο και όχι σαν πορνίδια. Ουστ!