Τραυματική Εμπειρία

Εψές είχα μια ανέλπιστα όμορφη νύχτα!

Είχαμε το μπάτσελορ ενός «φίλου ζωής», όπως συνηθίζω να λέω.

Πήγαμε σε μπουζούκια στη Λεμεσό, (μια εμπειρία για την οποία θα μπορούσα να αφιερώσω δέκα αναρτήσεις, αλλά το αποφεύγω καθότι έχω πολλούς φίλους Λεμεσιανούς), και πέρασα απίστευτα καλά!

Σε μπουζούκια στην Κύπρο δεν έχω πάει ποτέ. Κάτι ρεμπετάδικα που πάω από καιρού εις καιρόν, δεν μετρούν. Σε μπουζούκι, μπουζούκι πρώτη φορά ήταν. Και όπως σου είπα, μια μέρα θα γράψω διατριβή επί του θέματος. Τέλος πάντων.

Ένα θα σου πω! Βγήκαμε να χορέψουμε όλη η αντροπαρέα μια σούστα – το ‘εφτά τραγούδια θα σου πω,’ αν δεν κάνω λάθος- αλλά δεν προλάβαμε, γιατί τελείωσε το τραγούδι ώσπου να φτάσουμε στην πίστα. Με το που πατώ το πόδι μου πάνω στην πίστα, τελειώνει το τραγούδι, φεύγει ο κόσμος, κλείνουν τα φώτα, και τι ακούν τα αφτιά μου; Κλαρίνα!

Το ‘Τραύμα!’ Με την εισαγωγή του, με το αργό, βασανιστικό τουμπερλέκι, ολόκληρο, κανονικά! Νόμιζα ότι ήταν στημένο και μου κάνουν πλάκα! Πέφτει και ο πρώτος αμανές, ακούω το ανήκουστο πλην ποιητικό: «Αν το νήμα της ζωής για τον ένανε κοπεί, θα πεθάνουμε και οι δυοοο» και τα παρακάτω τα ξέρεις! Ή μάλλον, τα φαντάζεσαι! Δώδεκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του και το 'Τραύμα' τα σπάει, λες και βγήκε χθες!

Η τραγουδίστρια έμεινε άναυδη. Όταν μάλιστα συνέχισε το medley με το ‘Ψεύτικα τα δάκρυά σου’ και το ‘Τώρα μας σώζει μόνο ένα θαύμα’ ήθελα να τη φιλήσω στο στόμα. Και αν ξέρεις σε ποιαν αναφέρομαι, πιστεύω ότι θα συμφωνείς πως μου αξίζουν συγχαρητήρια για το θάρρος μου. Όταν τελείωσε το μιξ της, ήρθε και μου έδωσε high five! Μάνα μου...

Φύγαμε στις 5:00 το πρωί, κοιμηθήκαμε σε ένα ξενοδοχείο για να μην έχουν να μας ξεκολλούν από την άσφαλτο, και γύρισα προ ολίγου, βρίσκοντας στο inbox μου την ανταμοιβή μου:

Α, ρε Βισσάρα! Είσαι πάντα παρούσα, στην κατάλληλη στιγμή!