Ψάρια Πουλάω και δεν με Νοιάζει...

Είμαι μεγάλο ψάρι!

Ψάρι υπό την έννοια ότι όταν πρώτο πάω σε κάποιο μέρος να εργαστώ, είμαι τρομερά προσεχτικός και καθώς πρέπει, σε όρια κατηχητικού.

Θα μιλήσω σε όλους τους συναδέλφους στον πληθυντικό, από την καθαρίστρια μέχρι τον γενικό διευθυντή. Θα σηκώνομαι όταν κάποιος μου απευθύνει τον λόγο, θα προσέχω το ντύσιμο μου, θα είμαι πάντα συνεπής στα ραντεβού μου. Ψυχολογικά κατάλοιπα νεοσύλλεκτου, δηλαδή.

Χαρακτηριστικά, όταν πρώτο δούλεψα σε δικηγορικό γραφείο, μου είχαν πει ότι το ωράριο είναι 8:00 – 5:30 και εγώ την πρώτη μέρα έφτασα στο κεφαλόσκαλο του γραφείου στις 7:55 το πρωί! Τόσο ψάρι! Περίμενα, περίμενα, πήγε 8:30 για να εμφανιστεί άνθρωπος να μου ανοίξει! Νόμιζα πως πήγα σε λάθος γραφείο προς στιγμήν!

Και την επόμενη μέρα δηλαδή, που αποφάσισα να το παίξω πιο cool, πάλι έφτασα στο γραφείο στις 8:10! Πάλι περίμενα είκοσι λεπτά να εμφανιστεί άνθρωπος να μου ανοίξει.

Πάντα έτσι ήμουν. Και νομίζω πάντα έτσι θα είμαι. Οι αριθμοί είναι αριθμοί. Όταν λες του άλλου στις οκτώ, σημαίνει στις οκτώ! Άντε να ανεχτώ το ακαδημαϊκό τέταρτο, αλλά και αυτό μόνο σε περιπτώσεις που παίζει ραντεβού με γκόμενα που ενδέχεται να μου κάτσει. Μια φορά που περίμενα μια γνωστή μου (όχι γκόμενα) για να πάμε σε μια πριβέ δημοσιογραφική διάσκεψη της Βίσση και την περίμενα ένα τέταρτο κάτω απ’ το σπίτι της για να ετοιμαστεί, σηκώθηκα και έφυγα!

Δεν θα στήσω εγώ τη Βίσση για να βάλει eye liner η κάθε χωρκάτισσα της Κύπρου, που εκτός των άλλων, δεν θα μου κάτσει επιτέλους. Να μάθετε να είστε στην ώρα σας, ή τουλάχιστον να πέφτει αποζημίωση σε είδος, να καλμάρουν και τα νεύρα μας!

Τέλος πάντων, πίσω στα επαγγελματικά.

Το ψάρωμα με το ωράριο το εφαρμόζω κατά κόρων τους πρώτους μήνες. Αυτό παύει να υφίσταται μόλις αντιληφθώ ότι το αφεντικό με έχει κατά βάθος χεσμένο. Που αυτό αρχίζεις να το αντιλαμβάνεσαι με το πέρας του πρώτου τριμήνου. Εκεί συνήθως συνειδητοποιείς πως δεν προσλήφθηκες επειδή οι ιδέες σου είναι πρωτοποριακές και θα πάνε την εταιρεία και την ανθρωπότητα ένα βήμα μπρος, αλλά για να γεμίσεις μια θέση, η δουλειά της οποίας αφορά πολλή χαρτούρα και donkey work.

Εκεί περνώ στο άλλο άκρο! Πώς ήμουν στην αρχή; Καμία σχέση! Από ψάρι, μεταμορφώνομαι σε γαϊδούρι και μάλιστα ξετσίπωτο!

Ένα πρωινό πήγα στο γραφείο στις 10:00! Με δυο ώρες καθυστέρηση. Γιατί; Γιατί έτσι! Άμα με ήθελαν συνεπή υπάλληλο ας με είχαν από κοντά και στα ώπα-ώπα. Είχα και την παραίτηση στα σκαριά, ολίγον με ενδιέφερε αν μου έκαναν παρατήρηση.

Μπαίνω στο πάρκινγκ του γραφείου, λοιπόν, κατά τις 10:00 το πρωί, ξένοιαστος και με ύφος «στ’αρχίδια μου». Στο συγκεκριμένο πάρκινγκ πάρκαραν ΜΟΝΟ οι υπάλληλοι. Ο boss είχε δικό του πάρκινγκ, σε άλλο μέρος. Ξαφνικά, σοκαρισμένος αντιλαμβάνομαι ότι απέναντι μου ήταν ο boss και μόλις πάρκαρε το αυτοκίνητο του.

Ω, ρε μάνα μου, πως του έδοξε να αλλάξει πάρκινγκ ειδικά σήμερα?!

Από γάιδαρος μεταμορφώθηκα πάλι σε ψάρι!

Τι θα του πω τώρα; Πως δικαιολογώ το ότι πάω γραφείο στις 10:00; Τι να κάνω, πώς να του κρυφτώ; Πήρα το χάρτινο προστατευτικό που βάζω μπροστά στο τζάμι του αυτοκινήτου, το άνοιξα και κρύφτηκα. Έσκυψα κιόλας, προσποιούμενος πώς κάτι ψάχνω ανάμεσα στα πεντάλια του αυτοκινήτου. «Θα μείνω έτσι μέχρι να φύγει να πάει πάνω» σκέφτηκα.

Το χάρτινο προστατευτικό είχε μια σχισμή και παρακολουθούσα από εκεί τον big boss. Για ένα δευτερόλεπτο τον έχασα από τη ματιά μου και δεν μπορούσα να τον ξαναβρώ. «Πού πήγε γαμώ το, μάνι-μάνι; Πότε πρόλαβε και διέσχισε όλο το πάρκινγκ; Να δεις που θα στέκεται στο πλάι τώρα και θα με κοιτάζει απορημένος! Γι’ αυτό κάνε πως ψάχνεις εσύ! Ψάχνε, ψάχνε! Έμεινα εκεί κανένα 5λεπτο και στο τέλος, όταν βεβαιώθηκα πως δεν βρισκόταν στα πέριξ, βγήκα ήρεμος.

Αυτά είναι τα άκρα μου. Από παπαδοπαίδι μέχρι αναίσχυντος, πρόστυχος υπάλληλος, ενίοτε δυο σε ένα.

Big boss, διάλεξε και πάρε!