Αναστάτωση Κυρίου

Το περσινό Πάσχα ήταν περίεργο.

Είχε έρθει να με επισκεφτεί στο Cardiff ο έρωτας της ζωής μου.

Ήταν πάρα πολύ ελπιδοφόρα η κίνηση της, αφού δεν της κάηκε καρφί να γνωρίσει την πόλη της Ουαλίας. Ήθελε μόνο να με δει. Κλειστήκαμε 48 ώρες μέσα στο δωμάτιο της εστίας και μιλούσαμε για τα παλιά, βλέπαμε τη ζωή μας μέσω ενός DVD και ελάχιστα θίξαμε το παρόν.

Κοιμηθήκαμε στις 4:00 το πρωί. Εγώ στο πάτωμα, αυτή στο κρεβάτι. Μου τάραξε ο σπόνδυλος. Το πρωί της Ανάστασης με ξύπνησε στις 7:00 για να πάμε να βρούμε Καθολική εκκλησία και να ακούσουμε τη λειτουργία. Θέρισα το Cardiff για να βρούμε μια.

Εγώ! Που βαριέμαι φρικτά τις εκκλησίες! Έλιωσα παπούτσι για να της βρω εκκλησία με λειτουργία, για να πάει. Και πήγα και εγώ μαζί της. Και όχι μόνο πήγα, αλλά μου δώσανε και βιβλιαράκι με ύμνους και τραγούδαγα! Και κατά βάθος μου άρεσε. Ένιωσα ολίγον τι από Mr. Bean, αλλά τουλάχιστον την είχα δίπλα μου.

Δεν εκπλήσσομαι. Εδώ το μουνί σέρνει καράβι. Έναν άπιστο δεν θα έφερνε στην εκκλησία; Συμβουλή προς τον Κλήρο: Αν οι παπάδες ήταν παπαδιές, στις εκκλησίες δεν θα έπεφτε καρφίτσα! Για μελετήστε την πρόταση…

Τέλος πάντων. Μετά την εκκλησία, πήγαμε σπίτι και τραγουδήσαμε. Δεν θυμάμαι πως πέρασε η υπόλοιπη μέρα. Θυμάμαι όμως, πως στις 6:00 το απόγευμα πήγαμε σινεμά και τσακωθήκαμε – κλασσικά – για το ποιο έργο θα δούμε. Δεν συμφωνήσαμε. Τελικά είδαμε ένα έργο δικής της επιλογής, ούτε καν τον τίτλο του δεν θυμάμαι. Στο σινεμά μέσα, ούτε να γύρει στον ώμο μου, ούτε να την αγγίξω δεν μ’ άφηνε.

Αβγά δεν είχαμε. Αλλά τελικά τα τσουγκρίσαμε. Τόσο πολύ, που στην επιστροφή στο σπίτι δεν μου μίλαγε. Ανέβηκε στο δωμάτιο, πήρε τα πράγματα της, δανείστηκε και τα DVD της τότε ζωής μας και κάλεσε ταξί. Έφυγε για τον σταθμό του τρένου και ούτε που γύρισε να κοιτάξει πίσω της. Όπως πάντα.

Εύχομαι του χρόνου όλοι να έχουμε κάποια για να τα τσουγκρίσουμε. Διότι προς το παρόν, εμμένω σ’ άλλο έθιμο. Αυτό του σουβλίσματος. Του μυαλού και της ψυχής.