Πόσο Δύσκολο Να Γράψεις Ένα Βιβλίο

 

 

Ξεκίνησα να γράφω ένα βιβλίο από τον περασμένο Φεβρουάριο.

Μέχρι σήμερα έχω γράψει 78 σελίδες.

Είναι πάρα πολύ δύσκολο πράγμα να γράψεις ένα βιβλίο.

Έχω την ιστορία μέσα στο μυαλό μου, αλλά το πώς θα τη δομήσεις, πώς θα την πλέξεις ώστε να έχει αναγνωστικό ενδιαφέρον, πώς θα την πας μέχρι τέλους, μου είναι προς το παρόν πρόκληση.

Κατ’ αρχάς έχω τεράστιο πρόβλημα με το γεγονός ότι πλέον ξεχνώ πού θέλω να το πάω. Αρχίζω να γράφω κάτι, στην πορεία βλέπω ότι δεν βγαίνει και ψάχνω από μηχανής Θεούς. Επίσης, οι πληροφορίες για τους χαρακτήρες και τις επί μέρους ιστορίες τους είναι πάμπολλες και αναγκάζομαι να κρατώ ξεχωριστό αρχείο στο οποίο σημειώνω τις μεταξύ τους σχέσεις και άλλα μούλτι-κούλτι που τους αφορούν για να υπάρχει μία συνέπεια.

Αν ήξερα ότι θα ήταν τόσο κουραστικό προφανώς δεν θα το επιχειρούσα.

Το γράφω όμως εν είδει ψυχοθεραπείας. Και η ψυχοθεραπεία θα έπρεπε να είναι μία ευχάριστη διεργασία. Ε, μου χάλασε. Από την άλλη, μπήκα στον χορό και θέλω να χορέψω. Δεν γίνεται να αφήνεις πράγματα μισοτέλειωτα σ’ αυτή τη ζωή. Θυμάστε που σας είχα πει ότι είχα ξεκινήσει να γράφω κι ένα θεατρικό. Εκείνο, δυστυχώς, το παράτησα. Το παράτησα γιατί πλέον δεν μπορώ να το υποστηρίξω ούτε ο ίδιος. Δεν είμαι περήφανος για το περιεχόμενό του. Το διαβάζω και δεν με εκφράζει πια. Όπως και ένα προηγούμενο που είχα γράψει στην ηλικία των 25, το οποίο ολοκλήρωσα, αλλά πλέον αποφεύγω και να το διαβάσω, γιατί ντρέπομαι.

Είναι καλό να ντρέπεσαι για κάτι που έκανες στο παρελθόν. Δείχνει εσωτερική πρόοδο.

Γι’ αυτό που γράφω τώρα δεν ντρέπομαι, προς το παρόν. Αν το τελειώσω σε πέντε χρόνια όμως, μπορεί και να ντρέπομαι, μπορεί και να μην με αφορά πια. Πάντα έτσι γίνεται. Ο χρόνος σκοτώνει το ενδιαφέρον για τα πάντα. Εν πάση περιπτώσει, το επιχειρώ επειδή με κάνει και νιώθω καλά. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια διαβάζω πολλά μυθιστορήματα, και μεταξύ αυτών βρίσκω άπειρη σαβούρα. Αν οι εκδοτικοί οίκοι δίνουν χώρο σε τόση μετριότητα, σίγουρα θα δώσουν και στη δική μου. Γιατί αυτοί και όχι εγώ;

Δεν γράφω με τον παραδοσιακό λογοτεχνικό τρόπο. Δεν πήζω το κείμενο με άσκοπες περιγραφές σχετικά με τον καιρό και την εξωτερική εμφάνιση των πρωταγωνιστών. Εγώ γράφω γι' αυτά που θα ενδιέφεραν εμένα να διαβάσω. Δεν με κόφτει ούτε να ξέρω αν ο ουρανός ήταν γκρίζος την ώρα που έγινε ο φόνος, ούτε αν τα δέντρα αγκαλιάζονταν μεταξύ τους όταν έκαναν έρωτα οι ήρωες. Εμένα με κόφτει να σας πω τι έγινε. Με τον γνωστό γλαφυρό τρόπο μου, αλλά χωρίς φιοριτούρες, χωρίς φλυαρία. Ελπίζω αυτό να εκτιμηθεί. Δεν έχουμε καιρό να χάνουμε.

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να γράψεις ένα βιβλίο. Αλλά θέλω να το πάω μέχρι τέλους!