Γλόμποι

Η ψυχολόγος μου είχε πει «αν σε ενοχλεί το φως μια λάμπας, δεν εστιάζεις στο πώς θα σβήσεις τη λάμπα. Εστιάζεις στο πώς θα προστατευτείς εσύ απ’ αυτό. Φεύγεις!»

Μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω, να εμπεδώσω και να εφαρμόσω τη σοφία αυτής της κουβέντας, αφού το πείσμα μου δεν μου επέτρεπε να φύγω πριν πω εγώ την τελευταία λέξη… στη λάμπα. Όταν όμως αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι πόσο γελοίος δείχνεις που τσακώνεσαι με μια λάμπα και πόσο πιο ήρεμος αισθάνεσαι όταν απλά απομακρύνεσαι απ’ αυτήν, τότε μόνον μπορείς να εκτιμήσεις τη μεγαλειότητα αυτής της πράξης.

Βαρέθηκα να τσακώνομαι με λάμπες ή καλύτερα… με γλόμπους. Τους αφήνω ανοιχτούς να φωτίζουν ανενόχλητοι, ώσπου να καούν από μόνοι τους. Καμιά φορά νευριάζω που στιγμιαία με νικούν, και αναγκάζομαι να πάω λίγο πιο πέρα για να μην με κάψουν, αντί απλά να γυρίσω τον διακόπτη και να τους σβήσω, αλλά δεν μπορώ να τα έχω όλα δικά μου.

«Μπορείς να προσπαθείς όσο θέλεις να περάσεις μέσα από τον τοίχο» μου είχε πει ξανά η ψυχολόγος μου. «Κάποτε θα τα καταφέρεις. Αλλά μέχρι τότε θα έχεις σπάσει το κεφάλι σου». Το κεφάλι μου αξίζει παραπάνω από τον τοίχο σας, οπότε δεν το χτυπάω πουθενά. Βλέπω τοίχο, αλλάζω πορεία. Μπορεί να νευριάζω που αναγκάζομαι να αλλάξω πορεία, αλλά το κεφάλι μου δεν πρόκειται να το ξαναφάω.

Αυτά

.

Οι ψυχολόγοι είναι ακριβοί. Και σου λένε τα πιο απλά πράγματα, τα οποία θα μπορούσες κάλλιστα να έχεις σκεφτεί μόνος σου γλιτώνοντας τα λεφτουδάκια σου. Κι όμως χρειάζονται. Και όσες φορές κατέφυγα σ’ αυτούς, μόνο σε καλό μου βγήκε.