Ο Πικρός Καφές Της Δευτέρας

Δεν διανύω και την καλύτερη περίοδο της ζωής μου.

Αντιδρώ σπασμωδικά, κάνω τη μία μαλακία μετά την άλλη. Ξοδεύω αλόγιστα, μετά το μετανιώνω, η μία αγορά φέρνει αναγκαστικά την άλλη και καταλήγω με δύο μισθούς μείον μέσα σε ένα τριήμερο. Σκέφτομαι ότι θα κάνω το σκατό μου παξιμάδι για να επανορθώσω και ενθυμούμαι κάτι λαμπρές φοιτητικές εποχές όταν προκειμένου να μου φύγει η κατάθλιψη της ξενιτιάς και του διαβάσματος, πήγαινα και αγόραζα κινητά και γκάτζετς των 500 λιρών και μετά για να αυτοτιμωρηθώ επέστρεφα στο κάμπους με τα πόδια για να μη πληρώσω μία λίρα στο λεωφορείο. Το ίδιο μεντάλιτι κουβαλώ ακόμα, δεκαπέντε χρόνια μετά.

Έχασα δέκα κιλά, φίλε. Θυμάσαι που σου είχα πει ότι ζω με διατροφικό μνημόνιο; Ε, ορίστε, απέδωσε. Γιατί σε άλλες χώρες και ανθρώπους δεν αποδίδει, το γιατί δεν το ξέρω, αλλά μπορώ να το φανταστώ. Εγώ πάντως ξέρω ότι πειθάρχησα, εφάρμοσα κάθε λέξη του, ήταν η προτεραιότητά μου όπου κι αν βρισκόμουν και έτσι έχασα 10 κιλά σε δύο μήνες. Ήμουν 93 και πήγα στα 83. Έκανα και την υπέρβαση κι άρχισα να τρώω ψάρι και κοτόπουλο, παρόλο που σε κάθε μπουκιά μου έρχεται σχεδόν αναγούλα από τη γεύση τους. Δίνω συγχαρητήρια στον εαυτό μου, που λέει και η Άντζελα, γι αυτό μου το κατόρθωμα και εύχομαι και τυπική έξοδο από το μνημόνιο σύντομα, και ένα βίο σταθερό και ισορροπημένο από τούδε και στο εξής.

Δεν έκανα αναλύσεις αίματος και δεν ξέρω κατά πόσον μειώθηκε η χοληστερίνη (που γι’ αυτήν παλέψαμε στο κάτω, κάτω), αλλά θεωρώ ότι χάνοντας τόσο λίπος, δεν μπορεί, θα επετεύχθη και ο αντικειμενικός στόχος. Θα ξέρω σύντομα. Το επιπλέον καλό είναι ότι επιτέλους άρχισαν να μου ξαναμπαίνουν κάποια πουκάμισα που μέχρι πρότινος δεν κούμπωναν, το κακό είναι ότι ξέρανα ολόκληρος, πλέω μέσα στα παντελόνια και στα πλείστα ρούχα μου, και φαίνομαι σαν άρρωστος. Δεν μου αρέσω. Και άντε τώρα να βάλεις κάνα κιλό χωρίς να ενδώσεις στις πίτσες και τις τυρόπιτες που είναι τίγκα στη χοληστερίνη. Πφφ…

Έχω πολύ άγχος τον τελευταίο καιρό. Με αγχώνει το μέλλον, πέφτω και κάνω τρεις ώρες να αποκοιμηθώ. Αγχώνομαι κατά πόσον είναι σοφό να κάνω οικογένεια σ’ αυτή τη χώρα. Δηλαδή παιδιά. Τους αξίζει η Κύπρος; Τους αξίζει αυτός ο πνευματικός Μπύθουλας; Τους αξίζει να μεγαλώσουν σε αυτή την μπανάλ κοινωνία; Αγχώνομαι και για το αν θα τα βγάζουμε πέρα οικονομικά. Αγχώνομαι για το αν θα πρέπει να αλλάξουμε συνήθειες, αν θα πρέπει να αλλάξουμε προτεραιότητες. Για πολλά. Θα μου πεις, κοίταξε λιγάκι γύρω σου και δες σε τι σκατόκοσμο ζεις, με πρόσφυγες πολέμου να μεταναστεύουν κακήν κακώς κι άσε τους Μπύθουλες...

 Σωστά, αλλά ο καθείς και τα προβλήματά του. Μια φορά μου είχε πει ένας πολύ πλούσιος φίλος ότι έχασε μέσα σε ένα μήνα τέσσερα εκατομμύρια και απέμεινε με έξι, εξ ου και ήταν κατηφής, και σκέφτηκα «τι ακούω, Θεέ μου». Κι όμως για εκείνον το να ζήσεις μόνο με έξι εκατομμύρια, ήταν αγχωτικό και λόγος αϋπνίας.

Εχθές στην πρόβα του θεάτρου μας έφεραν το φέρετρο που παραγγείλαμε. Πολύ το χάζι. Κατ’ αρχάς να σου πω ότι όταν το πρωτοείδα σκιάχτηκα για λίγο, δεν ήθελα να το πλησιάσω, μετά από ένα λεπτό όμως, μπήκα μέσα να το δοκιμάσω. Εσείς δοκιμάσατε να μπείτε ποτέ σε φέρετρο; Α, χάνετε... Να το δοκιμάσετε με την πρώτη ευκαιρία! Κατ’ αρχάς είναι πιο άνετο απ’ ό, τι νομίζετε. Τώρα που αδυνάτισα ειδικά, χωρούσε ακόμα έναν μέσα, εύκολα. Δεύτερον, παρόλο που ζυγίζει 40 κιλά το ελαφρύτερο, δεν είναι και πολύ ανθεκτικό. Δεν ξέρω για άλλα φέρετρα δηλαδή, το δικό μας πάντως, το τρώνε άνετα τα σκουλίκια μέσα σε ένα τρίμηνο. Χαρά σ’ αυτόν που θα το πάρει. Επίσης να σου πω ότι ο πάτος του είναι πολύ λεπτός και εύθραυστος, ενώ το παραθυράκι στο πώμα είναι τεράστια εφεύρεση. Ό, τι πρέπει για να βλέπεις το χώμα από πάνω σου, να μετράς τους κόκκους του, και να περνά η ώρα σου.

Καλή βδομάδα.