Σήμερα το βράδυ πήγαμε σε ένα γάμο (στον οποίο παρεμπιπτόντως η Μπρέντα έπιασε την ανθοδέσμη της νύφης και πολύ το χάρηκα) στον οποίο παρέστησαν και πολλοί καθηγητές από το Λύκειό μου. Η μητέρα της νύφης ήταν καθηγήτρια εξ ου και η δεξίωση θύμιζε καθηγητικό σύλλογο σε πλήρη απονσύνθεση. Τέλος πάντων, δεν είν' αυτό το θέμα μας. Μέσα στο πλήθος της δεξίωσης ξεχώρισα την αγαπημένη μου φιλόλογο, την οποία είχα να πετύχω από τότε που αποφοίτησα.
Παραμέρισα κόσμο και ντουνιά και έσπευσα να τη χαιρετίσω. Της συστήθηκα ξανά, δεν με θυμόταν αλλά το έκρυψε αξιοπρεπώς, και της εξομολογήθηκα πως απολάμβανα το μάθημά της, ενώ κάποτε με έκανε και τα μάλα ευτυχισμένο όταν παραδέχτηκε μπροστά σε όλο το τμήμα ότι: "διόρθωσε 33 εκθέσεις για τον διαγωνισμό του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου οι οποίες ήταν όλες ίδιες και βαρετές, πλην του Αντίχριστου που ήταν η μόνη που την ξύπνησε και την έκανε να γελάσει".
Δεν θα ξεχάσω πόσο ενθουσιάστηκα με τα λόγια της και πώς τα θυμάμαι ακόμα και σήμερα σαν να ήταν χθες. Ήταν όμως 1996. Και ήταν ηδονικά λόγια, γιατί έπρεπε να έβλεπες τη μουτσούνα του καλύτερου μαθητή της τάξης - που δεν ήμουν εγώ, αλλά και της καλύτερης μαθήτριας της τάξης - που επίσης δεν ήμουν εγώ, πώς στράβωσαν λες και τους ήρθε κόλπος! Ψήλωσα άλλους δέκα πόντους εξ αιτίας της. Και ήταν και είναι υπέροχη ανάμνηση.
Να σου πω την αλήθεια, όταν ήρθα σπίτι, μετά τον γάμο, και σκεφτόμουν το συμβάν, απογοητεύτηκα λίγο που η κυρία φιλόλογος δεν με θυμήθηκε απόψε. Όχι πως ήλπιζα να μείνω χαραγμένος στη μνήμη της για μια κώλο-έκθεση, αλλά σκεφτόμουν πόσο κρίμα κι άδικο είναι να θυμάσαι κάποια λόγια για τόσα χρόνια και να κοιμάσαι χαρούμενος, ενώ αυτός που τα ξεστόμισε δεν θυμάται καν ποιός είσαι. Πόση δύναμη έχουν τα λόγια. Απίστευτη.
Άκου κι αυτό:
Μια φορά, πρέπει να είχαμε 2000, στεκόμουν σε ένα μπαρ και με προσέγγισε ένα παιδί, το οποίο υποστήριζε ότι ήταν στρατιώτης στη Μονάδα που υπηρέτησα ως Δόκιμος. Εγώ δεν τον θυμόμουν, ήταν ένας από τους "νέους" μου. Ισχυρίστηκε ότι μια φορά τον είχα βάλει να βάψει πράσινα δυο κράνη για μια παρέλαση, και όταν πήγα να επιβλέψω το έργο του, του είχα πει: "Πώς τα έβαψες έτσι; Μοιάζουν με πράσινα αρχίδια, ξαναβάψε τα!" Μου είπε ότι για να τα ξαναβάψει αναγκάστηκε να μείνει περισσότερη ώρα στο στρατόπεδο, ως εκ τούτου έχασε το λεωφορείο για το χωριό του και εν τέλει δεν βγήκε διανυχτέρευση. Επίσης, μου είπε πως ακόμα και σήμερα θυμάται το περιστατικό και τσαντίζεται. Εμμέσως πλην σαφώς με είπε ξανά μαλάκα, αλλά αφού το έφερε βαρέως, τι να πω κι εγώ, καλά έκανε και το έβγαλε από μέσα του.
Εγώ το παιδί δεν το θυμόμουν καν, ούτε και το περιστατικό αυτό δεν μου έλεγε κάτι, μα επειδή θεωρώ ότι είμαι ικανός να παρομοίασα δυο πράσινα γυαλιστερά κράνη με αρχίδια, δεν αμφισβήτησα την εγκυρότητα των λεγόμενών του. Το θέμα είναι ότι, ένας άνθρωπος με θυμάται με αποστροφή για μια κουβέντα που είπα, την οποία εγώ δεν θυμάμαι καν και που για μένα δεν σήμαινε τίποτε εκείνη τη στιγμή. Επίσης κρίμα κι άδικο.
Κι ύστερα σου λένε ότι τα γραπτά είναι που μένουν...
8 σχόλια:
Τζαι τα θκυό. Εν ξέρεις σε τι φάση θα πετύχεις τον άλλο, πώς θα τον επηρεάσεις, αν θα έχουν κάποιο αντίκτυπο παραπάνω πάνω του είτε τα γράψεις, είτε τα πεις.
Πρέπει να προσέχουμε λίγο που λέμε τα καλά και τα κακά μας λόγια...τουλάχιστον για να αποφύγουμε τούτο το "πόσο κρίμα" που δεν θυμάσαι μετά τα περιστατικά...
Νομίζω έχει να κάνει με τον τρόπο αποθήκευσης δεδομένων στη μνήμη.
Και ανακάλεσης τους.
Θυμόμαστε συνήθως αυτά με τα οποία υπήρχε δική μας συναισθηματική φόρτιση.
Είχα συναντήσει τον Χ. μετά από 15 χρόνια. Αναπολούσαμε τα παλιά. Ήταν το άτομο που μου ανάλυσε πολλές φιλοσοφικές θεωρίες και άλλαξε την κοσμοθεωρία μου. Του χρωστάω πολλά.
Στη συζήτηση διαπίστωσα ότι δεν θυμόταν τις συζητήσεις μας.
Και διαπίστωσα επίσης ότι ήμουν το πρώτο άτομο στο οποίο ανοίχτηκε και μίλησε μετά από ένα σοβαρό περιστατικό κατάθλιψης που είχε πάθει. Δεν το θυμόμουν καν. Θυμόμουν τη μέρα της συνάντησης αλλά τίποτα παραπάνω. Ούτε καν χαπάρησα τότε, πόσο σημαντική ήταν η στιγμή για εκείνον.
Παρόλο όμως του τι θυμόμαστε, η σύνδεση με τα άλλα άτομα παραμένει. Κι ελπίζω να παραμείνει και μετά το Αλτζχάιμερ :-)
πολύ ωραίο το κείμενο σου αγαπητέ...και με σημασία...πολλές φορές λέμε κάτι όμορφο ή κάτι άσχημο σε κάποιον χωρίς να γνωρίζουμε πόσο θα τον επηρεασουμε, οπότε όντως είναι καλό το τι λέμε να το περνάμε απο κόσκινο!!! συγχαρητήρια για το κείμενο σου αλλά και γενικότερα για τον τρόπο σκέψης σου, που όλα τα αναλύεις όπου και να πας!!! όσο για την έκθεση λογικό να ήταν απο τις πιο ενδιαφέρουσες, φαίνεται και απο τα κείμενα που γράφεις τώρα!!!! όταν ήμουν στρατό θυμάμαι ότι ένα διάστημα που ήμουν εκπαιδευτης με ήξεραν οι πάντες όταν έβγαινα έξω και εγω δεν ήξερα κανέναν, με χαιρετούσαν και εγώ χαπάρι, και έτυχε κάποιος πρόσφατα να μου πει θυμασαι που είπες το τάδε? εγώ εννοείται πως όχι!!!!
κωνσταντινος
λογικό είναι. περνούν τόσοι από τη ζωή μας, περνούμε και εμείς από τις ζώες των άλλων. πόσους να θυμάσαι..
πριν λίγο καιρό έπεσα σε καθηγητή, που πραγματικά θα ήθελα να ξεχάσω γιατί ήταν ένας λέτσας που μας την έπεφτε ασύστολα και μάλιστα έκανε χειρονομίες. Αυτός με θυμήθηκε. Και είμαι σίγουρη πως ο λόγος είναι ότι φορούσα πολύ κοντή φούστα και καθόμουν στο πρώτο θρανίο, όχι λόγω των μαθητικών μου επιδόσεων ή της προσωπικότητας μου.
πάρα πολλά ωραίο.
When dealing with people, remember you are not dealing with creatures of logic, but creatures of emotion. – Dale Carnegie.
γι’ αυτό επαινέστε ασύστολα και keep your negativity to yourselves :)
Τα γραπτά μένουν Αντί-Χριστέ μου αλλά μένουν επίσης και τα συναισθήματα. Εσύ θυμάσαι την καθηγήτρια σου που σε έκανες να νοιώσεις όμορφα και το παιδί σε θυμάται εσένα που το έκανες να νοιώσει άσχημα.
Ναι τα συναισθήματα μένουν αλλά μαθαίνεις κιολας από αυτά πολλά πράγματα. Αυτά αν δεν τα αγνοήσεις σε κάνουν να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.
Το γεγονός ότι το μοιράστηκε μαζί σου και ήταν ειλικρινής και επίσης ότι το μοιράστηκες και εσύ μαζί μας και ήσουν ειλικρινής προς τον εαυτό σου για μένα προσωπικά το εξορκίζει.
Πραγματικά, ποτέ δεν ξέρεις τι είναι αυτό (ευχάριστο ή μη) που θα σημαδέψει τη μνήμη σου... Γι' αυτό δεν βγαίνει ποτέ άκρη με τα παιδικά βιώματα και τις σχέσεις των ανθρώπων... Σε φιλώ γλυκά! :))
σκεφτου ποσοι μαθητες επερασαν που τα μαθκια τζιντης δασκαλας ρε. εν αμφισβητω οτι ησουν worth to remember αλλα υπολογιζοντας τζιε την ηλικια της, νομιζω να της δωσουμε αφεση αμαρτιων.
οσο για τον αλλον, καλα να του καμεις του ππουσhτονεου!
Δημοσίευση σχολίου