Impress me Please!

Όπως σου έχω ξαναγράψει πρόσφατα, ένα από τα μεγαλύτερα μου προβλήματα, το οποίο με την πάροδο του χρόνου όλο και εντείνεται, είναι πως πλέον δεν εντυπωσιάζομαι από τίποτε. Ή τέλος πάντων από σχεδόν τίποτε. Όλα μου φαίνονται ίδια, προβλέψιμα, άχαρα και τετριμμένα. Και πλήττω φρικτά. Όλη αυτή η πλήξη συγκεντρωμένη και πολλαπλασιασμένη επί δέκα, σε ένα και μοναδικό γεγονός, μπορεί να περιγραφεί με μία μόνο λέξη. Αυτή η λέξη είναι: Γάμος.

Έχω βαρεθεί τη ζωή μου:

Στόλισμα νύφης, κλάμα μάνας. Νταούλια, χοροί, αρκούδες, ντέφια, κουμπάρα στολισμένη σαν λατέρνα προσπαθεί να κλέψει την παράσταση. Εκκλησία. Βαριέσαι. Ύμνοι, δοξασίες, τσουροπαπάς. Παρανυφάκια που νομίζουν ότι επιτελούν κοινωνικό έργο. Ρύζι. Μπομπονιέρες που κόστισαν μια περιουσία και στις οποίες ουδείς δίνει σημασία. Πισίνα ξενοδοχείου για συγχαρήκια. Ουρά. Φτηνά καναπεδάκια, λιωμένα εκλεράκια, πληρωμένα μια περιουσία. Φακελάκι. Ίδια ευχή για όλους. Τσαντίζεσαι που η μάνα της νύφης δεν σφίγγει το χέρι την ώρα που σου κάνει χειραψία. Θέλεις να τη χαστουκίσεις. Χαιρετούρα με γνωστούς από το σχολείο. «Να πάμε για καφέ». Αποφυγή ανεπιθύμητων γνωστών, «έλα από δω και κρύψε με γιατί είδα μια συνάδελφο». Λουκούμι για την γιαγιά μου που της αρέσει η ζάχαρη άχνη. Φαγητό στην αίθουσα «Πασιαντρούλλα». Είσοδος ζεύγους με βίντεο γουόλ και ανεβαστικό τραγούδι που το έχεις ξανακούσει σε άλλους 10 γάμους. Χαριεντίζεσαι, πετάς κονφετί. Κόψιμο τούρτας με μινιμάλ διακόσμηση. Σερβίρισμα φτηνού φαγητού πληρωμένο μια περιουσία. Τρως στα μουγκά μαζί με άλλους 10 που δεν τους ξέρεις και ούτε σε ενδιαφέρει να τους μάθεις. Ομιλία κουμπάρου και πεθερικών με σαχλό χιούμορ. Εύχεσαι να βρουν οικτρό τέλος. Ανοίγει ο χορός. Χορεύουν αγκαλιασμένοι. ΩΩΩΩ! Συγκινείται η νονά της νύφης. Αρχίζουν τα κλαπατσίμπαλα: Χορεύουν οι θείες το «όλε, ολέ, ολά» της Πρωτοψάλτη. Τρενάκι με τη νύφη μπροστάρη. Τσιφτετέλι οι κουμπάρες, ζεϊμπέκικο ο γαμπρός με τη γραβάτα στο κούτελο δεμένη. Ψάχνεις αφορμή να φύγεις. Την ώρα που δεν βλέπει κανείς φεύγεις από την πίσω πόρτα.  

Δεν ήταν το μαρτύριο του Σίσυφου, ήταν ο τυπικός, σημερινός, μικροαστικός γάμος.

Άκου να μαθαίνεις:

Ο γάμος είναι ένα θέαμα. Είναι όπως το θέατρο. Όπως εγώ προσκαλώ τους φίλους μου μια φορά τον χρόνο στην παράσταση που ανεβάζω και φροντίζω όπως κάθε χρόνο αφορά σε νέο έργο, με νέα σκηνικά, μουσική, φωτισμό και ενίοτε πρωταγωνιστές, έτσι απαιτώ να είναι και ο γάμος. Κάτι το διαφορετικό! Δεν θέλω να ξαναδώ το ίδιο έργο. Δεν θέλω να δω έργο του οποίου γνωρίζω την υπόθεση! Φαντάστηκες να έπρεπε να βλέπεις κάθε Σάββατο το «Ξύπνα Βασίλη;» Να ξέρεις από πριν την αρχή, τη μέση και το τέλος της ιστορίας; Δεν με ενδιαφέρει κυρά μου, αν το πιο πάνω έχει καθιερωθεί ως νορμάλ. Εγώ βαριέμαι! Δεν μπορώ να χάνω το Σάββατο μου για ένα θέαμα το οποίο έχω ξαναδεί!

Πρωτοτυπήστε άνθρωποι του Θεού! Λυπηθείτε τους καλεσμένους σας! Δεν είναι δύσκολο. Εμένα ως θεατή, δεν με ενδιαφέρει η επανάληψη.    Με ενδιαφέρει η ανατροπή: Ντυθείτε δράκουλες και βάλτε τη νύφη να έρθει στην εκκλησία φορώντας νυφικό λερωμένο από αίματα. Κάντε μια τελετή στην οποία θα ψηφίσει ο κόσμος την πιο ανεπιθύμητη πεθερά από τις δύο. Η πεθερά που θα χάσει να διαπομπευθεί παρουσία όλων των καλεσμένων. Παίξετε τουρτοπόλεμο. Μεθύστε, γδύστε τον γαμπρό και πετάτε τον μεθυσμένο στην πισίνα. Πηγαίνετε στην εκκλησία με ελικόπτερο και προσγειωθείτε με αλεξίπτωτο. Συνεννοηθείτε με τον κουμπάρο και την κουμπάρα και δώστε τους ένα βαθύ γλωσσόφιλο την ώρα του μυστηρίου. Αντί για ρύζια στο τέλος πετάξτε τους μακαρόνια. Πετάξτε τους γαρύφαλλα όπως στα μπουζούκια. Αντιλαμβάνεσαι το πνεύμα μου. Κάνε κάτι να με εντυπωσιάσεις!

Θα μου πεις ότι ζητώ πράγματα ακριβά. Ε, παρά να πετάτε τα λεφτά σας σε πράγματα που κανέναν δεν αφορούν και κανένας δεν προσέχει, όπως π.χ. λουλούδια, λουκούμια, προσκλητήρια, δωράκια, κεράκια, σκατάκια, κτλ. επενδύστε σε σκηνικά-κοστούμια. Πιο φτηνά θα σας έρθουν.

Ο γάμος δεν είναι μυστήριο. Αν ήταν μυστήριο θα συνέβαινε αποκλειστικά και μόνο μεταξύ των κοινωνών. Από τη στιγμή που επιτρέπουμε να παρίσταται η κουτσή Μαρία η οποία ούτε μπορεί να αντιληφθεί τα λόγια του παπά, αλλά αναλώνεται στο αν η κουμπάρα είναι πιο ωραία από τη νύφη, και αν ο κουμπάρος είναι ελεύθερος, δεν πρόκειται περί μυστηρίου. Πρόκειται περί πανηγυριού. Και έγκειται σε σένα να διασώσεις αυτό το θέαμα από τη πλήξη και ανία του θεατή και να το μετατρέψεις σε μία εμπειρία ζωής.

Όχι πες μου εσύ. Σε ποιόν από τους γάμους που έχεις πάει μέχρι τώρα, θα ήθελες να ξαναπάς;

Είδες; Δεν απαντάς. Τι να πεις;!

Το θέμα είναι να κάνεις τον θεατή να θέλει να ξαναέρθει στον γάμο σου, να θέλει να τον ξαναζήσει. Κι ας είναι και… του χρόνου!