Του Κώλου Μάνα

Εχτές μου συνέβη το εξής απαράδεκτο.

Κατέβηκα στη Μακαρίου να αγοράσω από το Funny Business περούκες και διάφορα άλλα αξεσουάρ που θα χρησιμοποιήσουμε στην παράσταση. Τελειώνοντας τις αγορές μου, βγαίνοντας από το κατάστημα, παρατήρησα ότι μέσα σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο ήταν κλειδωμένο ένα παιδάκι περίπου τεσσάρων χρονών, το οποίο έκλαιγε, χτυπιόταν με λύσσα και φώναζε «μάμμα».

Δεδομένων των προσφάτων γεγονότων, με τον θάνατο του άλλου κακόμοιρου παιδιού στη Λάρνακα το καλοκαίρι, κοντοστάθηκα και κοίταζα. Το παιδάκι έκλαιγε με λύσσα, πέρασε μάλιστα στο μπροστινό κάθισμα, σχεδόν σκαρφάλωσε πάνω στο τιμόνι και τεντώνοντας χέρια-πόδια, άρχισε να κορνάρει τσιρίζοντας ακόμα περισσότερο. Κοίταξα λίγο δεξία, λίγο αριστερά να δω μήπως η μάνα του παιδιού βρισκόταν εκεί κοντά, τίποτα.

Το παιδάκι έκλαιγε τόσο δυνατά που οι πωλήτριες των καταστημάτων του δρόμου βγήκαν έξω και κοιτάζονταν αμήχανα. Με κοίταξαν απορημένες και τους έγνεψα αρνητικά πως «δεν είναι δικό μου παιδί, μην με κοιτάτε έτσι!» Μπήκαμε σε ένα διπλανό κατάστημα, ρωτήσαμε αν ξέχασε καμιά «κυρία» το παιδί της κλειδωμένο στο αυτοκίνητο, τίποτα.

Εν τω μεταξύ, το παιδάκι να σπαράζει σαν να το πηδάνε, νόμιζα θα κάνει μπαμ σε κάποια φάση. Σκέφτηκα να βγάλω βίντεο με το κινητό μου, και να πάω στην αστυνομία, αλλά σκέφτηκα ότι είναι πολύ υπερβολικό, υπέθεσα ότι ήταν θέμα χρόνου να εμφανιστεί η τσούλα-μάνα του. Τέλος πάντων, μην στα πολυλογώ, αποφάσισα να μπω σε όλα τα μαγαζιά του απέναντι δρόμου να ρωτήσω. Μπήκα σε ένα κατάστημα με κρύσταλλα. Γεμάτο κόσμο. Μπαίνω και βάζω μια φωνή: «Συγγνώμη, ένα αυτοκίνητο με ένα παιδάκι κλειδωμένο μέσα, ποιού είναι; Κλαίει και οδύρεται!»

Με κοίταξαν όλες οι κλώσσες με ύφος: «Ποιός είσαι εσύ εισβολέα που διακόπτεις το αριστοκρατικό μας shopping?!» Ειδικά η καταστηματάρχης με κοίταξε σαν να ήμουν άστεγος, μόνο που δεν με ψέκασε. Ελάχιστες θορυβήθηκαν. Επανέλαβα σε ανάλογο ύφος: «Ένα παιδάκι κλαίει, ποιάς (καριόλας) είναι;» Από το βάθος του καταστήματος μια ξανθή μαλάκω που περιεργαζόταν ένα Costa Boda μου απάντησε με πάσα αδιαφορία: «Έτσι κάνει πάντα. Άστε το!» Σιωπήσαμε όλοι. Η καταστηματάρχης ανησύχησε: «Μήπως να πάτε να δείτε αν είναι καλά; Μπορεί να θέλει να βγεί!» (σώπα!). Αλλά η μάνα ξαναείπε: «Άστε το, έτσι κάνει πάντα!»

Σημειώστε ότι η μάνα του παιδιού ήταν αλλοδαπή. Ανατολικό-ευρωπαία και μιλούσε σπαστά τα Ελληνικά. Αλλά ήταν πολύ καλοντυμένη. Δεν ήταν κακομοίρα εμφανισιακά.

Τις άφησα να περιεργάζονται το Costa Boda, δυνάμωσα το i-pod μου και έφυγα.

Μόνο να γκαστρώνεστε ξέρετε.

(Ξέρω, ξέρω, δεν είναι όλες οι μάνες έτσι... Αλλά για ένα Costa Boda...Ποιός το χέζει το μυξιάρικο!)

ΥΓ: Όσοι bloggers λογαριάζετε να έρθετε στο θέατρο, ελάτε νωρίς να βρείτε εισιτήριο. Άρχισαν να λιγοστεύουν επικίνδυνα.