Στέλλα

Η Στέλλα γεννήθηκε στην Ιταλία, σε ένα χωριό κοντά στην Πίζα και είχε έρθει το 2002 στην Αγγλία με το Εράσμους. Σπούδαζε αγγλικά, τα οποία εικάζω πως ξεκίνησε να μαθαίνει την μόλις προηγούμενη χρονιά, διότι πιο εύκολα επικοινωνούσαμε με όσα ιταλικά έμαθα εγώ από την γιουροβίζιον, παρά στην αγγλική. Εν πάση περιπτώσει. Την χρονιά εκείνη εγώ έκανα απέλπιδες προσπάθειες να ξεμπερδέψω από ένα ερωτικό αστροπελέκι που με χτύπησε την προηγούμενη χρονιά, οπότε θεώρησα πως έπρεπε επειγόντως να επενδύσω στη Στέλλα, εφόσον «ο έρωτας, με έρωτα περνάει». Άλλωστε ήταν γλυκητάτη. Πίσσα στα κόκκαλα της!

Έπρεπε επειγόντως να ορμήξω πριν προλάβουν τα υπόλοιπα ληγούρια και μου κλέψουν την bella donna. Ως παλιός στο πανεπιστήμιο ανέλαβα χρέη ξεναγού (και με εκείνα έμεινα!). Ένα γελαστό απόγευμα αποφάσισε πως θέλει να πάει στην πόλη να αγοράσει μια κρεμάστρα για να στεγνώνει τα ρούχα της. «Βρε καλή μου, τι να την κάνεις την κρεμάστρα; Μία λίρα έχει το στεγνωτήριο στην εστία» τίποτα αυτή ! Με μία λίρα στεγνώνουν σε 45 λεπτά ! Θα σουγαριάσουν στο τέλος ! “No, no, no, it’s very expensive!” Επέμενε!

Άμα βρήκε και το στεγνωτήριο ακριβό, ωραία αρχίσαμε! Πάμε στην πόλη να βρούμε κρεμάστρα. Γυρίσαμε όλα τα μαγαζιά για δυο ώρες και καταλήξαμε σε ένα παρακμιακό, συνοικιακό μαγαζάκι, που αμφιβάλλω αν υπάρχει ακόμη, το οποίο και πουλούσε μια κρεμάστρα για μιάμιση λίρα! Όταν λέω κρεμάστρα μην φανταστείτε τίποτις δια χειρός Βαράγκη. Δυο σίδερα ήταν που έγερναν το ένα πάνω στο άλλο. Θα την αγοράσεις Στέλλα μου; Αυτή την έβλεπε, την ξανάβλεπε λες και θα αγοράζαμε αυτοκίνητο. Μίαμιση λίρα κοστίζει η ρημάδα, φέρε να σου αγοράσω δέκα! Να κρεμμάζεις ένα βρακί σε κάθε κρεμμάστρα! Με χίλια ζόρια, τελικά την αγόρασε. Την κουβαλούσα μέχρι την εστία. Στην διαδρομή μου ρίχνει και το εξής θεϊκό: «Μήπως βιαστήκαμε; Λες να βρίσκαμε καμιά φθηνότερη;»

Εννοείται πως ολόχρονα είχαμε τα καβούρια στις τσέπες μας, οπότε και η πολιορκεία της κράτησε δέκα μέρες και πολλές είπα. Όποτε της έλεγα να πάμε στο union αυτή μου έλεγε: «Τρελλάθηκες; Να πληρώσουμε είσοδο; Άμα θες, να πάμε σε καμιά pub που μπαίνεις δωρεάν!» Εννοείται πως αν βγαίναμε, εγώ θα κερνούσα καθότι ‘τσέτλεμαν,’ αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Τον Μάη αποφάσισε να πάρει το συρφετό του Εράσμους και να πάνε στην Σκοτία. Μου είπε να πάω μαζί τους και δέχτηκα. Βιάστηκα να δεχτώ βέβαια, διότι δεν μου αποκάλυψαν τις προθέσεις τους εγκαίρως. Αφού έσκασα λοιπόν, τα εξήντα λιριά στην Ryanair, μου ανακοίνωσαν πως δεν έχουμε που να μείνουμε και πως θα ψάξουμε για στέγη αφότου προσγειωθούμε. Άλλωστε, «Ολόκληρο Εδιμβούργο είναι αυτό, δεν θα βρεθεί μισό ξενοδοχείο και για μας;» Να πάτε αγάπες μου! Μόνες σας! Με προσοχή και από το πεζοδρόμιο! Την τελευταία στιγμή σκηνοθέτησα επείγον ταξίδι στην Κύπρο προκειμένου να παραστώ σε εγχείρηση αγαπημένου προσώπου και έτσι δεν τους έκανα την τιμή. Φυσικά, έχασα και τα λεφτά του εισιτηρίου, δεν έδιναν επιστροφές, αλλά χαλάλι!

Όταν επέστρεψαν έμαθα πως δεν κατάφεραν να βρουν ξενοδοχείο σε λογικές τιμές (εμ, βέβαια!), και έμειναν σε host family Ιρακινών. Σε σπίτι με εφτά παιδάκια, και κοιμόντουσαν σε στρωματσάδα στο πάτωμα! Ο δε κύρης του σπιτιού έθεσε όρο να επιστρέφουν να κοιμηθούν στις 10 το βράδι, γιατί αργότερα δεν θα είχε κανέναν να τους ανοίξει. Θα ξυπνούσαν τα χανουμάκια του! Με φαντάζομαι εκεί μέσα και παραλύουν τα άκρα μου.

Στην επιστροφή δε, μπλόκαρε η πόρτα του αεροπλάνου και έμειναν 45 λεπτά εγκλωβισμένες μέσα στο σκάφος. Διακοπές – λατρεία, όχχο μάνα μου! Έτσι, έτσι, να μάθεις να μου κάθεσαι, παλιοτσιγκούνα!