"Δεν Φταιν Οι Ρώσοι, Φταίει Ο Πούτιν", Και Άλλες Παπάρες.

 

Μην ξανακούσω αυτή τη μαλακία που λέτε μερικοί «δεν φταίνε οι Ρώσοι, φταίει ο Πούτιν» ή την παλιότερη «δεν φταίνε οι Τούρκοι, φταίει ο Έρντογάν».

Αν ίσχυε αυτό που λέτε, τότε η μοναδική λύση των προβλημάτων θα ήταν να βρω τον Πούτιν και τον Ερντογάν κατ’ ιδίαν, και να τους πω κατάμουτρα, «ξέρετε, είστε μαλάκες, τον κακό τον ψόφο να ‘βρετε». Επειδή αυτό δεν πρόκειται να συμβεί για πρακτικούς λόγους, θα τα ακούν οι ψηφοφόροι τους. Θα μου πεις, αυτοί οι δυο προέρχονται από διεφθαρμένα εκλογικά συστήματα, εξελέγησαν με σκοτεινούς, πιθανόν, τρόπους και άρα δεν αντιπροσωπεύουν τους πολίτες της Τουρκίας και της Ρωσίας.

Έστω! Από τη στιγμή που οι πολίτες τους τους ανέχονται, γίνονται συνένοχοι τους. Από τη στιγμή που απλοί Ρώσοι και Τούρκοι πολίτες δεν βγαίνουν στους δρόμους να τους ανατρέψουν, ή να τους συλλάβουν, να τους δικάσουν και να τους φυλακίσουν, γίνονται ένα και το αυτό.

Εμένα όταν μου λένε «α, είσαι από την Κύπρο, τη χώρα των χρυσών διαβατηρίων και του ξεπλύματος;» ντρέπομαι. Δεν κάθομαι να πω «δεν ψήφισα Αναστασιάδη άρα δεν έχω ευθύνη». Είμαι Κύπριος πολίτης και βουλιάζω κι εγώ μέσα σ’ αυτή τη σάπια βάρκα. Και καλά κάνουν και με προσβάλλουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, γιατί αν ίσχυε το «έλα μωρέ, τι φταίει αυτός, ο Αναστασιάδης φταίει», δεν θα  με πείραζε να τον ξαναψηφίσω, εφόσον αυτός θα τ’ ακούσει.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος κύριοι. Όταν σπούδαζα στην Αγγλία δεν είπα ούτε μία φορά καλημέρα στους Τουρκοκύπριους συγκάτοικους. Μου έλεγαν «πώς κάνεις έτσι, και δεν φταιν αυτοί…» και λοιπές παπάρες. Ναι, δεν φταιν αυτοί. Δεν είπα ποτέ ότι πήρε το όπλο ο πατέρας του συγκάτοικου μου και σκότωσε συγγενείς μου. Όμως μια χαρά βολεύτηκε με το καθεστώς το οποίο παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα μου. Και εφόσον αυτό το καθεστώς υφίσταται και κανονικοποιήθηκε με την ανοχή μας, εγώ έχω χρέος να κρατώ τουλάχιστον αποστάσεις και μούτρα. Έτσι κι αλλιώς, τι θα είχα να πω εγώ με τον κάθε γύφτο από τα κατεχόμενα; Τίποτα.

Έτσι και με τους Ρώσους τώρα. Αν δεν είσαι στους δρόμους της Μόσχας να διαδηλώνεις υπέρ της Ουκρανίας και κατά του Πούτιν, είσαι μαζί του. Και επειδή εγώ δεν έχω άλλο τρόπο να επιδείξω αλληλεγγύη στον ουκρανικό λαό, ναι θα την πληρώσουν οι Ρώσοι εν γένει. Αν όλοι πράτταμε το ίδιο και οι λαοί καταλάβαιναν ότι αποτελούν προεκτάσεις ή μάλλον τις ρίζες των κυβερνήσεων τους τότε θα ασκούσαν πραγματικές πιέσεις στους κυβερνώντες ώστε να αλλάξουν την πολιτική τους. Δεν το κάνουμε. Ειδικά οι Αριστεροί έχουν για όλους το συγχωροχάρτι έτοιμο. Μόνο η Ελλάδα εξαιρείται που εννοείται τους φταίει μόνιμα για όλα, ακόμη και στην εποχή της χούντας. Αλλά οι Αριστεροί είναι ειδική κατηγορία ανθρώπων, δεν μπορούν να αποτελέσουν σοβαρό κομμάτι της επιχειρηματολογίας μας.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, κύριοι. Πρέπει να την πληρώνουν οι απλοί, αχάπαροι πολίτες, για να ταρακουνιούνται και να ασκούν πιέσεις στις κυβερνήσεις τους. Αλλιώς, δεν θα αλλάξει τίποτε ποτέ.

Τετέλεσται

 

Χθες το βράδυ η φίλη μου η Νίνα από τη Σουηδία έγραψε στο στάτους της ότι ερεύνησε στο ίντερνετ και εντόπισε σε πιο χαράκωμα πρέπει να πάει εκείνη και η οικογένεια της σε περίπτωση που η χώρα της δεχτεί επίθεση από τη Ρωσία!

Η Νίνα, η Σουηδέζα! Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις όλο αυτό! Κατ’ αρχάς η Νίνα υπερβάλλει, οκ, αλλά είναι Εβραία και όπως όλοι οι Εβραίοι που γνώρισα στα φοιτητικά μου χρόνια, πάσχουν, κι όχι άδικα, από το σύνδρομο καταδιώξεως του ολοκαυτώματος. Δεύτερον και σημαντικότερον, το γεγονός ότι η σουηδική κυβέρνηση έχει χαρτογραφήσει την πόλη και μπορείς να βρεις με μια απλή καταχώριση του ταχυδρομικού σου κώδικα σε ποιο χαράκωμα αντιστοιχεί η οικία σου, με αφήνει άναυδο. Μάλιστα, σου εμφανίζεται και ο χάρτης με εξηγήσεις πώς να πας εκεί σε περίπτωση που δεν γνωρίζεις τα κατατόπια!

Εσείς ξέρετε σε ποιο χαράκωμα πρέπει να πάτε σε περίπτωση που κάνουν ντου οι Τούρκοι; Μην σκάτε, ούτε τάφος να μας θάψουν δεν θα βρεθεί, το χαράκωμα σας μάρανε. Κάτσετε σπίτι σας να πεθάνετε στα βραστά σας!

Ποιος να μας το ‘λεγε ότι θα θορυβούνταν οι Σουηδοί από τις απειλές της Ρωσίας. Οι Σουηδοί οι οποίοι είναι γνωστοί στο παγκόσμιο στερέωμα ως η χώρα της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας και της οποίας το μεγαλύτερο πρόβλημα μέχρι πρότινος ήταν ότι δεν βρίσκει αρκετά σκουπίδια για να ανακυκλώσει και τα φέρνει από το εξωτερικό!

Δεν ζούμε σε ωραίους καιρούς. Και καλά εμείς που έχουμε εξοικειωθεί με την παρακμή μας και αν δεν εισβάλουν στη χώρα μας είτε από αέρος είτε μέσω θαλάσσης δεν πάει καλά η χρονιά μας. Οι Σκανδιναβοί; Να κάθονται τώρα να ψάχνουν πού θα παν να κρυφτούν όταν θα τους βομβαρδίσει ο Πούτιν; Αν είναι δυνατόν!

Ξαναμιλήστε μου Ευρωπαίοι για την μη αναγκαιότητα του κοινού ευρωπαϊκού στρατού. Ξαναμιλήστε μου κουλλουφοκυπραίοι για την αποστρατικοποίηση της Κύπρου και του Αιγαίου. Καθίστε σαν μαλάκες να κοιτάζετε έκθαμβοι τον κάθε ψυχοπαθή να αρχίζει πολέμους στην Ευρώπη εν έτει 2022! Να δω τι θα καταλάβετε που θα βγαίνετε σαν σερβιέτες με τα πανό στους δρόμους με σλόγκαν not in my name, ενόσω ο άλλος θα πατά από την ηλεκτρική του την πολυθρόνα κουμπιά και θα ανατινάζει τα σπίτια μας.

Αντίο κύριοι, ζήσαμε 2-3 δεκαετίες κάπως ανθηρές, φανήκαμε τυχεροί, τώρα the shit has hit the fan! Enjoy!

Βλέπω Μαύρα Κοράκια

 

Πάει καιρός να σας γράψω, κι αυτό γιατί δεν έχω να πω και τίποτε που δεν σας έχω ξαναπεί.

Διανύω άλλη μία περίοδο τεράστιου άγχους, στρες και κατάθλιψης. Κάτι παρόμοιο είχα ξαναπεράσει όταν γεννήθηκε ο Αλέξης και το ίδιο περνώ τώρα με την κορούλα μου. Φοβάμαι τον θάνατο. Τον δικό μου. Η ευτυχία που λαμβάνω στη θέα των παιδιών μου είναι τιτάνια και στη σκέψη ότι κάποτε θα φύγω και δεν θα μπορώ να τους χαίρομαι, μαραίνομαι. Είναι ανησυχητικό όλο αυτό που μου συμβαίνει. Αντί να χαρώ τη στιγμή και να την πιω με το μεδούλι, τους κοιτάζω και με πιάνει η κατάθλιψη. Δεν θέλω να πεθάνω ποτέ, και θέλω να τους ζήσω μέχρι τα δικά τους γεράματα.

Μετανιώνω τόσο πολύ που αργήσαμε, σχετικά, να τους γεννήσουμε. Υπό τις περιστάσεις δεν γινόταν αλλιώς. Δεν μπορούσαμε νωρίτερα. Τα βάζω με τη ζωή, με τον τρόπο που είναι πια δομημένη. Δεν είναι δυνατόν να πρέπει να πας 30 για να είσαι πια σε θέση να δημιουργήσεις οικογένεια. Εγώ θυμάμαι πως όταν ήμουν 19 χρονών έγραφα στα ημερολόγια μου ότι ήθελα να γίνω πατέρας. Φυσικά τότε ήταν αδύνατον. Ούτε χρήματα είχα, ούτε είχα σπουδάσει, ούτε ήξερα πού πάει το πουλί μου. Αλλά η επιθυμία υπήρχε. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι έπρεπε να γίνω 35 για να γνωρίσω την απόλυτη ολοκλήρωση και ευτυχία και ότι τώρα στα 41 με και τα χίλια δυο υποκείμενα τραύματα και νοσήματα δεν ξέρω κατά πόσον θα τα καμαρώσω να ενηλικιώνονται.

Μόνο και μόνο που τα γράφω όλα αυτά, τρομάζω περισσότερο.

Τις τελευταίες δέκα μέρες είχα πόνους στο στήθος. Τρόμαξα, πήγα ξανά τη γύρα μου από όλους τους καρδιολόγους του κυπριακού σύμπαντος. «Δεν έχεις κάτι καρδιολογικό» μου είπαν, «μάλλον είναι μυϊκό, επειδή κρατάς πολλές ώρες το βρέφος και πηγαινοέρχεσαι μέχρι να κοιμηθεί». Εν τω μεταξύ κι όταν είχα πάθει τη ρήξη του ανευρύσματος και έτρεξα στις πρώτες βοήθειες εκείνο το φρικτό βράδυ του 2009, τα ίδια μου είχαν πει. «Δεν έχεις κάτι, μυϊκό είναι». Μισή ώρα αργότερα μου άνοιγαν την καρδιά. Έχω χάσει κάθε εμπιστοσύνη πια στο τι μου λένε. Αν δεν το διασταυρώσω από τρεις διαφορετικούς γιατρούς δεν πιστεύω κανέναν. Φοβάμαι ότι κάτι έχω και μου το κρύβουν.  

Και πάνω που ετοιμαζόμουν να χαπακωθώ για να αποδιώξω και ξορκίσω όλες αυτές τις αρνητικές σκέψεις, πεθαίνει η γιαγιά της Μπρέντα στα καλά καθούμενα την περασμένη βδομάδα! Της κάνουν νεκροψία: «Ρήξη ανευρύσματος ανιούσας αορτής» αποφαίνεται ο ιατροδικαστής. Ωωωω! Βάρα κι άλλο! Κόντεψα να πεθάνω από τον πανικό μου. Να, βλέπεις; Με γυροφέρνει ο Χάρος! Από δω το πάει, από ‘κει το φέρνει, στον ευρύτερο οικογενειακό μου κύκλο περιφέρεται! Το πόσο θρήνησα τη γιαγιά της, μόνο εγώ το ξέρω κι ας μην είχαμε ιδιαίτερες σχέσεις. Όπως μόνο εγώ ξέρω τι αισθάνθηκε τη στιγμή της ρήξης! Αιωνία της η μνήμη.

Δεν έχω εξοικειωθεί με την ιδέα του θανάτου. Μικρότερος μπορούσα να το απωθήσω στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Ένιωθα πολύ νεαρός και άτρωτος για να σκοτίζομαι με αυτόν. Τότε το μόνο που με ένοιαζε ήταν το πότε θα βρω γκόμενα. Τίποτε άλλο. Ακόμη κι όταν πέθανε ο πατέρας μου, θεώρησα ότι ήταν απλώς μία ατυχής συγκυρία και ότι ήμασταν όλοι πολύ νέοι για να αρχίσουμε να αγχωνόμαστε ότι παίρνουμε σειρά. Τώρα, με την οικογένεια, με την κορούλα μου, στα σαράντα και κάτι, είμαι ένα άγχος κινητό, ένας τρελός που ψάχνει τον ζουρλομανδύα του.

Θεωρώ ότι φταίει και ο κορωνοϊός. Λόγω του βρέφους, σου έχω ξαναπεί, δεν κάνουμε το παραμικρό βήμα εκτός σπιτιού. Είμαστε συνέχεια μέσα, ελάχιστες επαφές έχουμε με τον έξω κόσμο πλην του πρώτου βαθμού συγγενών. Και καλά να είσαι, από-τρελαίνεσαι. Απολαμβάνω τον χώρο μου, ανέκαθεν υπήρξα μοναχικός, αλλά αυτό πια παραπάει. Δεν διασκεδάζουμε, δεν πάμε θέατρο, χάσαμε όλους μας τους φίλους. Και όλα γίνονται στη ζούλα και καχύποπτα. Πώς να μην με στοιχειώνουν τα φαντάσματα του παρελθόντος;

Όπως ξανά-είπα, ξεκίνησα και γράφω ένα μυθιστόρημα κι αυτό είναι κάτι που με ευχαριστεί. Προοδεύω, δεν έχω παράπονο, και η ιστορία κυλά και μου εξελίσσεται εύκολα. Αλλά αναρωτιέμαι αν θα έχω το θάρρος να το εκδώσω και να το προωθήσω. Επίσης, γράφω μεστά και στραγγισμένα, χωρίς φιοριτούρες και λοιπές αηδίες που διαβάζω σε άλλα μυθιστορήματα και βαριέμαι τη ζωή μου, και αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό. Μου μικραίνει την ιστορία, και οι εκδότες ίσως θέλουν ζουμί, όχι μόνο το ψαχνό. Εν πάση περιπτώσει, αυτά θα τα δούμε όταν το τελειώσω. Αν το τελειώσω. Πάντως, είναι κάτι που το χαίρομαι κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Γράφω 1-2 σελίδες (τις οποίες θεωρώ πολλές) και ξεραίνομαι.

Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Αυτά συμβαίνουν, αυτά σας λέω.

Τι Χειμώνας Βαρύς...

 

Η χαρά που κάνω με τα φράγματα που υπερχειλίζουν δεν περιγράφεται. Τις σπάνιες χρονιές που η Κύπρος περνά βαρύ, ή μάλλον, κανονικό χειμώνα, εγώ δηλώνω πανευτυχής. Χθες πήγα μια βόλτα στη γειτονιά και έβλεπα τριγύρω τα χωράφια καταπράσινα και άνοιγε η ψυχούλα μου έχοντας συνηθίσει στην γενικότερη ξεραΐλα της χώρας.

Πρέπει να σας πω ότι ένας από τους μεγαλύτερους μου φόβους είναι η λειψυδρία. Το 1998 είχαμε μία πολύ άνυδρη χρονιά. Το θυμάμαι σαν χθες πόσο ταλαιπωρηθήκαμε. Υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία και το καλοκαίρι είχαμε νερό μόνο δύο φορές τη βδομάδα! Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι προκειμένου να κάνουμε μπάνιο τηλεφωνούσαμε σε συγγενικά σπίτια και ρωτούσαμε αν τους περίσσευε το νερό για να κάνουμε ντους. Είχα γυρίσει από στρατιωτική άσκηση, ήμουν τίγκα στο χώμα και τη σκόνη και έπρεπε να πάρω σβάρνα τα σπίτια των θείων μου για να ρωτήσω «ποιος έχει νερό στο ντεπόζιτο;» για να με αφήσει να ξεπλυθώ!

Τέτοιες τριτοκοσμικές καταστάσεις μόνο εδώ θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Την ίδια χρονιά θυμάμαι ότι το στρατόπεδο έμεινε χωρίς νερό και ένας στρατιώτης που δεν άντεχε άλλο άνοιξε την υδροφόρα της πυρόσβεσης, μπήκε όλος μέσα και ξεπλύθηκε! Το νερό της υδροφόρας περιττό να πω ότι το ήπιανε αργότερα.

Τέτοια λυπητερά βίωνα και έλεγα «κάνε Θεέ μου, να έρθει το 2000 να πάω στην Αγγλία να σπουδάσω που βρέχει όλη μέρα και να μην έχω άγχος αν μας έλειψε το νερό». Ευτυχώς από το 1998 και μετά δεν μου έτυχε ξανά να ζητιανεύω νερό στη γειτονιά. Μου έχει τύχει να μην έχω να ποτίσω, αλλά μικρό το κακό. Έκτοτε μου έμεινε ο φόβος και το ψυχολογικό του πράγματος.

Εξ ου και η απερίγραπτη χαρά μου αυτές τις μέρες για τα φράγματα που υπερχειλίζουν.

Αυτοί που παραπονιούνται και χαλιούνται με την κακοκαιρία μέσα στον χειμώνα είναι απλά ανώμαλοι. Σε μία χώρα που βρέχει κάθε τρία χρόνια, που έχει 10 μήνες τον χρόνο καλοκαίρι, να παραπονιέστε επειδή στριμωχτήκατε μία φορά λόγω βροχών, ε, είστε ανώμαλοι.

Η Γιαγιά Γνώρισε την Ευαγγελίτσα

Η αγαπημένη μου γιαγιά, η οποία πάσχει από αλτσχάιμερ και βρίσκεται έγκλειστη στο παλιό μου διαμέρισμα με μία κοπέλα να την προσέχει δεν έχει καταφέρει να γνωρίσει την κόρη μου. Παρόλο που εξακολουθεί να αναγνωρίζει τους συγγενείς, εντούτοις δεν θυμάται τίποτα από ό,τι συνέβη τα τελευταία δέκα χρόνια, νομίζει ότι ακόμα σπουδάζουμε, ότι ο πατέρας μου ζει και κάθε φορά πρέπει να αρχίσουμε τους προλόγους προκειμένου να την επαναφέρουμε στο 2022.

Γνωρίζω ότι το να συναντήσει από κοντά την νεογέννητη κόρη μου είναι μάταιο, το πιο πιθανό είναι να ξεχάσει την ύπαρξή της πέντε λεπτά μετά που θα φύγουμε, αλλά στο ενδεχόμενο να συμβεί κάτι απρόοπτο και να μην προλάβουν να γνωριστούν έστω μια φορά, στεναχωριέμαι. Σήμερα που είχα λίγο ελεύθερο χρόνο πήρα το βρέφος και πήγαμε επίσκεψη ώστε να γίνει η συνάντηση κορυφής!

Τι το ‘θελα! Ματαιότις ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότις! Μπήκαμε στο σπίτι και ευτυχώς δεν κοιμόταν, καθόταν στο σαλόνι και λιαζόταν. Με ρώτησε «ποιο είναι το μωρό» και της εξήγησα. Μετά με συμβούλευσε να κάνω και ένα γιο για να συμπληρωθώ. Της υπενθύμισα ότι έχω ήδη ένα γιο πέντε ετών. Δεν κόλλησε η πληροφορία. Στο μισάωρο που έκατσα εκεί, με συμβούλευσε τουλάχιστον δέκα φορές να κάνω και ένα δεύτερο μωρό,  «ένα γιο, να συμπληρωθείς».

Δεν έχανα την υπομονή μου, έχω εξασκηθεί, έγνεφα καταφατικά συνέχεια και ξαναρχίζαμε την ίδια συζήτηση από την αρχή. Συνέβησαν και δύο ευτράπελα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν στιγμές διαύγειας στις οποίες κάνει χιούμορ, όμως τα πιο κάτω θα μπορούσαν να είναι σκηνές από ελληνική σειρά:

Πήρε ένα σημειωματάριο και άρχισε να γράφει μπροστά μου «Σήμερα με επισκέφτηκε ο Χρίστος. Ήρθε μαζί με την… Πώς είπαμε ότι λένε την κόρη σου;» «Ευαγγελία» της υπενθύμισα. «Ωραία, ήρθε ο Χρίστος μαζί με την Ευαγγελί… Καλύτερα να γράψω «με το μωρό» γιατί, τώρα που το σκέφτομαι, αν την πω Ευαγγελία μόλις φύγεις θα διερωτώμαι ποια είναι αυτή και θα σε πεθάνω στα τηλέφωνα και τις απορίες».

Βρίσκω συγκλονιστικό το γεγονός ότι αναγνωρίζει την τραγικότητα της κατάστασής της και σαρκάζεται μ’ αυτήν!

Ύστερα είπαμε τα παρακάτω: «Τώρα ποιος κάθεται στο σπίτι να προσέχει το μωρό τα πρωινά;» «Η Μπρέντα! Έχει άδεια μητρότητας». «Α, μάλιστα, και μετά;» «Ε, μετά θα τη στείλουμε στο βρεφοκομικό σταθμό». Σάστισε η γιαγιά! «Και το μωρό ποιος θα το προσέχει;» Νόμισε ότι θα πάει η Μπρέντα στον βρεφοκομικό.

Αχ Θεέ μου! Δεν μπορώ να αποδεχτώ τη φθορά του ανθρώπου.

Λίγο πριν φύγω, την είδα να μετροφυλλά το ημερολόγιο της. Μου είπε: «σήμερα έχει γενέθλια ο γιος μου». Καμία σχέση, ο γιος της έχει γενέθλια τον Μάρτιο. Σημειώστε ότι κρατούσε το ημερολόγιο του 2020, και κοίταζε στον Ιανουάριο. Της εξήγησα ότι κρατά παλιό ημερολόγιο και μου απάντησε «όλα τις ίδιες μέρες έχουν». Τη ρώτησα «γιαγιά, θέλεις να σου δώσω λίγο το μωρό να το αγκαλιάσεις και να σας βγάλω μια φωτογραφία;» και μου απάντησε πάρα πολύ αυστηρά: «όχι, δεν θέλω μωρά, αφήστε με ήσυχη!»

Νομίζω έχει παραιτηθεί από τα πάντα. Η νέα ζωή της προκαλεί θλίψη. «Εντάξει, δεν πειράζει μια άλλη φορά. Άντε φεύγουμε και θα ξανάρθουμε να σε δούμε σύντομα».

«Στο καλό! Εσύ είσαι ο γιος μου, ή ο εγγονός μου;»

Στεναχωρήθηκα αλλά δεν στεναχωριόμουν περισσότερο αν δεν το επιχειρούσα.