Άκτιβ Σίτιζενς

Μέχρι σήμερα δεν έτυχε να κλικάρω πάνω σε προφίλ μαλάκα στο τουίτερ, αλλά και σε άλλον διαδικτυακό χώρο, και να μην δω να γράφει στο bio «ακτιβιστής». Μα, την Παναγία, το έχω παρατηρημένο. Όποτε συναντήσω μαλάκα, πατώ πάνω στο προφίλ του και το πρώτο πράμα που θωρώ είναι να δηλώνει «ακτιβιστής».

Από πού να το πιάσεις το πράμα.

Ας παραβλέψω το γεγονός ότι υπάρχει κόσμος που μπαίνει στο τουίτερ για σοβαρό σκοπό πέραν του να σπάσει πλάκα με τα χιουμοριστικά σχόλια άλλων χρηστών εν ώρα μετάδοσης κάποιου μεγάλου τηλεοπτικού προγράμματος. Ας θεωρήσουμε ότι όντως το τουίτερ μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για κάποιο πιο σοβαρό σκοπό. Κατά τη διάρκεια κάποιας καταιγίδας, ας πούμε, όπου όλοι πρέπει να ενημερωθούμε μέσω τουίτερ για τις συνέπειες της (κόπηκε το ρεύμα, ξεχείλισε ο ποταμός, πέσανε τα δέντρα- πλακώσανε περαστικούς). Ή, σε περίοδο πολέμου. Όπου όλοι οι πολίτες θα περιμένουμε το τουίτερ να μας πει πού θα σκάσει η βόμβα για να χωθούμε στα υπόγεια. Πόσο συχνά συμβαίνουν αυτά όμως, και ειδικά στην Κύπρο; Στα λόγια μου έρχεστε, το τουίτερ είναι ως επί το πλείστον, μέσο παπαρολογίας και διασκέδασης.

Αφού συμφωνήσαμε για τη χρήση του μέσου, ας μπούμε στο θέμα μας. Γιατί σε ένα διασκεδαστικό μέσο όπως το Τουίτερ αισθάνεστε την ανάγκη να προβάλετε τη «σοβαρή» πτυχή του εαυτού σας; Ποια ανάγκη σας εξωθεί στο να μας ενημερώσετε ότι είστε ακτιβιστές; Θα σας εκτιμήσουμε περισσότερο; Θα μας ψαρώσετε; Θεωρείτε ότι ανεβαίνετε σκαλιά χρησιμότητας στην κοινωνία; Πόσους πραγματικά χρήσιμους ανθρώπους γνωρίζετε που περιαυτολογούν και έχουν χρόνο να προβάλουν κατ’ αυτόν τον τρόπο τους εαυτούς τους στα διαδικτυακά προφίλ τους;

Το να είσαι υποστηριχτής κάποιας πολιτικής και να το κραυγάζεις δεν σε καθιστά ακτιβιστή. Ακτιβιστής είναι αυτός που στέκεται μπροστά στο τανκ και περιμένει να τον πατήσει, έτοιμος να πεθάνει για τα πιστεύω του. Ήρωας δηλαδή. Ακτιβιστής είναι αυτός που θέτει την υγεία του σε κίνδυνο για τα πιστεύω του και το φτάνει μέχρι τέλους. Το να κατέβηκες δυο φορές έξω από το Προεδρικό κι άλλη μισή έξω απ’ τη Βουλή για να διαδηλώσεις υπέρ του θηλασμού, εναντίον του Χριστόφια, υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, εναντίον της οικολογικής καταστροφής, εναντίον των εκποιήσεων, ή υπέγραψες 1-2 διαδικτυακά petitions για να πεζοδρομηθεί η Κ. Παντελίδη παρά την Πλατεία Ελευθερίας, δεν σε καθιστά ακτιβιστή. Σε καθιστά έναν νορμάλ πολίτη που μάχεται για τα όποια δίκια του. Δεν είναι όμως κάτι για το οποίο πρέπει να αναγνωριστείς ή να σου στήσουν προτομή. Δεν υπερέβαλες εαυτόν για να αξίζεις τον σεβασμό μας.

Έστω όμως, ότι συμφωνούμε πως διανύουμε περιόδους του πληκτρολογίου και του καναπέ. Έστω ότι ο πόλεμος είναι πλέον διαδικτυακός, επομένως και ο ακτιβισμός μεταφέρθηκε στο πληκτρολόγιο. Είναι τώρα πράματα αυτά, να περιαυτολογείτε; Θέλετε να πείτε ότι η Μητέρα Τερέζα, αν διέθετε προφίλ στο τουίτερ θα αυτοχαρακτηριζόταν «ακτιβίστρια» και «τιμημένη με Βραβείο Νόμπελ»; Ο Νέλσον Μαντέλα θα έγραφε τα κατορθώματα του στο bio του τουίτερ; Ξέρετε κανέναν άξιο άνθρωπο που δεν μιλούν τα έργα του για τον ίδιο και αναγκάζεται να περιαυτολογεί; Ο Μπάρακ Ομπάμα γράφει στο bio του: dad, husband, citizen. Τόσο απλά. Το τελευταίο είναι πλεονασμός βέβαια, αλλά δεδομένου ότι θα μπορούσε να είχε γράψει ex-president of the USA, καλό είναι και το σίτιζεν. Επιπλέον, η Σακίρα, που έχει χτίσει ολόκληρο ορφανοτροφείο / νοσοκομείο στη γενέτειρά της, την Κολομβία, δεν είδα να το διαφημίζει στο bio της. Ούτε δηλώνει ακτιβίστρια. Μόνο το όνομά της γράφει εκεί το οποίο μιλά από μόνο του. Ούτε η Μαντόνα γράφει τίποτα από ό, τι βλέπω. Ούτε τα βραβεία της παραθέτει, ούτε τους δίσκους της, ούτε δηλώνει ακτιβίστρια επειδή υιοθέτησε μωρό απ' το Μαλάουι. Τα ξέρουμε όλοι δεν χρειάζεται να μπουν στο bio.

Η Αντρούλα Αντρέου από τους Καπέδες και ο Γιώρκος Στέφου από τον Στρόβολο γιατί πρέπει να μας γράψουν ότι είναι ακτιβιστές, άκτιβ σίτιζενς ή /και ενεργοί πολίτες;

Επειδή τους τρώει η μαλακία;

Ρητορικόν το ερώτημα!

Σενέρ Λεβέντ

Ψήφισα μετά από πολλή σκέψη τον Σενέρ Λεβέντ και το κόμμα του, το «Γιασεμί».

Ήθελα να ψηφίσω τους Οικολόγους για να αποτρέψω εκλογή του ΕΛΑΜ, αλλά τελευταία στιγμή άλλαξα γνώμη και την έριξα στον Σενέρ. Δεν είμαι εναντίον του ΕΛΑΜ, τους είχα ψηφίσει στο παρελθόν αρκετές φορές, αλλά προέκυψαν κατώτεροι των προσδοκιών μου. Τόσο επειδή οι μπροστάρηδες του δεν υπηρέτησαν στην Εθνική Φρουρά (και χέστηκα αν είχαν ιατρικά προβλήματα, ας έβρισκαν άλλο τρόπο να εξυπηρετήσουν την πατρίδα), όσο επειδή απέτυχαν στο να φέρουν το μπουρδέλο της Βουλής ανάποδα και να έσπαγαν στο ξύλο όσους μας έφεραν σ’ αυτή την θλιβερή κατάσταση σήμερα. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έκαναν, αντιθέτως με το που μπήκαν στη Βουλή έγιναν συστημικοί και mainstream, γιαλαντζί φασίστες (όπως γιαλαντζί είναι και όλοι οι υπόλοιποι με τις ιδεολογίες που τάχα μου πρεσβεύουν. Ο μισθός να πέφτει στο τέλος του μήνα και ποιος νοιάζεται).

Οι λόγοι, όμως, για τους οποίους δεν τους θέλω στην Ευρώπη είναι άλλοι: Πρώτον, είναι αντιευρωπαϊστές, (όπως και οι Ακελικοί φυσικά, ούλλοι οι σιύλλοι μια ράτσα), και όσοι δεν γουστάρουν την Ευρώπη σαν αξία, δεν έχουν καμία θέση στα έδρανά της. Και τέλος, επειδή έτυχε να μιλήσω με 2-3 υψηλόβαθμα μέλη τους και είδα πόση αμορφωσιά τους δέρνει, δεν αξίζουν τον παχυλό μισθό του ευρωβουλευτή. Όχι αγάπη μου! Όταν ειδικά εγώ με δύο μάστερ και δύο πτυχία πληρώνομαι ψίχουλα και με το ζόρι αντεπεξέρχομαι, δεν θα χαρίσω στον υποψήφιο του ΕΛΑΜ το δεκαχίλιαρο. Να κάτσουν στην Κύπρο να σκάσουν όπως σκάζω κι εγώ.

Είδα ότι οι πιθανότητες να πάρουν κεφάλι οι Οικολόγοι ήταν λίγες, συν το ότι η Ευρώπη έπηξε στους Πράσινους και δεν περίμενε τον Περδίκη και τον Θεοπέμπτου να κλείσουν την τρύπα του όζοντος, ε, δεν θέλει και πολύ. Ας κάτσουν στην Κύπρο αμφότεροι, πιο χρήσιμοι είναι εδώ που κοντεύουμε να γίνουμε Σαχάρα. Κάποια άλλη φορά ίσως.

Ψήφισα, που λέτε, τον Σενέρ.

«Μα, τον Τούρκο;» με ρωτούν όλοι έκθαμβοι.

Ποιον Τούρκο, μάνα μου;

Ο Σενέρ Λεβέντ είναι πιο Έλληνας από τον μέσο Έλληνα της Κύπρου. Κατ’ αρχάς, υπηρετεί τα ελληνικά γράμματα πιο τίμια και πιο άξια από τον μέσο όρο. Πάρε διάβασε τα άρθρα του να δεις πώς εκφράζεται ο Σενέρ στα Ελληνικά, και πάρε και τη μέση έκθεση απόφοιτου Λυκείου που προορίζεται για τα ΑΕΙ και πες μου ποιος γράφει καλύτερα. Δεύτερον, είναι από τους λίγους που εξακολουθεί να αναφέρεται στην τουρκική κατοχή. Δεν μιλά για «επανένωση» όπως τα νεοκυπριακά τσόκαρα. Χρησιμοποιεί σωστούς όρους Διεθνούς Δικαίου και δεν τους στρογγυλεύει για να γλύφει τον κατακτητή. Με λίγα λόγια, εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πατρίδας μας και τι πιο σωστό να τον τιμήσουμε με τη ψήφο μας γι’ αυτό, όταν μάλιστα προέρχεται από την τουρκική κοινότητα της χώρας και θα μπορούσε κάλλιστα να συστρατευτεί με τον εχθρό (όπως κάνει η πλειοψηφία των Τουρκοκυπρίων, αλλά και μεγάλη μερίδα των δήθεν «δικών μας») για να βολευτεί ώσπου να πεθάνει.

Η υποψηφιότητα του Σενέρ Λεβέντ ενέχει ακόμα ένα σοβαρό πλεονέκτημα. Αφοπλίζει τα νεοκυπριακά βλήματα από το επιχείρημα ότι το Κυπριακό δεν λύνεται εξ αιτίας του ρατσισμού των Ελληνοκυπρίων εναντίον των Τουρκοκυπρίων. Κανένας ρατσισμός κύριοι, και χαίρομαι που επιτέλους μπορούμε να σας το τρίψουμε στη μούρη και να ψάχνεστε για επιχειρήματα για τα υπόλοιπα 50 χρόνια. Δεν ψηφίζουμε καταγωγές, ψηφίζουμε θέσεις. Και η θέση του Σενέρ ότι η Τουρκία οφείλει να ξεκουμπιστεί από ‘δω μέσα δεν συμπεριλαμβάνεται τόσο ξεκάθαρα σε κανένα από τα δικά μας κόμματα. Μπορεί να είναι ουτοπική θέση πλέον, αλλά κατέστη ουτοπική επειδή οι δικοί μας οι μαλάκες τόσα χρόνια σκύβανε και δίναν κώλο. Too bad, υπάρχει και κόσμος που ακόμα στέκει με το κούτελο καθαρό.

Για μένα ο Σενέρ δεν είναι Τούρκος με την έννοια του "εχθρού". Θέλετε να σας κατονομάσω "Τούρκους;" Χονδρικά, όλα τα ελληνοκυπριακά Κόμματα που υποστηρίζουν τη ρατσιστική ΔΔΟ. Όλα τα μέλη της Unite Cyprus Now. Όσοι περνούν τα οδοφράγματα ελαφρά τη καρδία για καφεδάκι. Όσοι νομίζουν ότι επειδή έχουν 2-3 φίλους Τουρκοκύπριους με τους οποίους συζητούν αμέριμνοι στους καφενέδες και ανεβάζουν φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα χαμογελώντας και με hashtags #unitedwestand, #kibris-kipros, νομίζουν ότι «βάζουν ένα λιθαράκι στη Λύση του προβλήματος» κι άλλα τέτοια λαογραφικά που άμα τα διαβάζω αναρωτιέμαι τι ήθελα τις σπουδές τόσα χρόνια αφού θα επέστρεφα σε μία χώρα που αντιλαμβάνεται τόσο επιδερμικά και επιπόλαια το πώς της πριονίζουν την κυριαρχία της και την αξιοπρέπεια της.

Βγήκαν τα έξιτ πολλς, μόλις. Από ό, τι βλέπω ο Σενέρ Λεβέντ παίρνει 1-2%

Πολύ χαίρομαι που επιβεβαιώνομαι, γιατί έτσι νιώθω κι εγώ σ’ αυτή τη χώρα. Σαν ένας στους εκατό. 

Aladdin - The Movie

Με τις μεταφορές των ταινιών κινουμένων σχεδίων του Ντίσνεϊ σε πραγματικά έργα με πραγματικούς ηθοποιούς είμαι πλέον καχύποπτος καθότι «Η Ωραία Και Το Τέρας» αλλά και το «Η Μαίρη Πόππινς Επιστρέφει» που περίμενα πώς και πώς αποδείχτηκαν κατώτερα των προσδοκιών μου. Αντιθέτως, «Το Βιβλίο Της Ζούγκλας» με ενθουσίασε και ο «Ντάμπο» στάθηκε αξιοπρεπέστατα στα στάνταρντς που ανέμενα. Οπότε με τον «Αλαντίν» κράτησα μικρό καλάθι για να μην απογοητευτώ. Είναι γεγονός ότι ο Μόγλης και ο Ντάμπο που είναι γενικά βαρετές ιστορίες, αναβαθμίστηκαν αισθητά και με εντυπωσίασαν, ενώ οι ταινίες που προέρχονται από την αναγέννηση της Ντίσνεϊ στη δεκαετία του ’90 αποδείχτηκαν «λίγες».

Με τον Αλαντίν έχω ψιλό-μπερδευτεί.

Πέρασα καταπληκτικά σήμερα που πήγα και τον είδα. Αλλά υπήρχαν και σκηνές που ένιωσα ότι διαπράττονταν εγκλήματα. Πολλά αυτά που με συγκίνησαν, πολλά κι αυτά που με χάλασαν. Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι πρόκειται για κακή ταινία, εννοείται θα την αγοράσουμε και θα τη ξαναδούμε, αλλά δεν έφυγα με το στόμα ανοιχτό όπως έφυγα ως παιδί από την αντίστοιχη προβολή του καρτούν.

Τι με χάλασε:

Το Arabian Nights και το Friend Like Me, κατά τη γνώμη μου τα σκοτώσανε. Το πρώτο είναι επικό τραγούδι και έχρηζε μεγαλύτερου σεβασμού, το δεύτερο θα μπορούσε να ήταν ένα υπέροχο cabaret act, αλλά όχι, ούτε εκείνο αποδόθηκε τόσο αυτοκρατορικά όσο του άξιζε. Το A Whole New World, που κατά τη γνώμη μου είναι το ωραιότερο τραγούδι του Ντίσνεϊ έβερ, και το οποίο βρίσκεται στο νο1 της αντίστοιχης playlist στο ipod μου, ήταν απλά ΟΚ.  

Τα εφέ, σε σημεία, μου φάνηκαν φτηνιάρικα σαν να ήταν φτιαγμένα από application στο κινητό. Σαν αυτά που παρέχει το Snapchat, να πούμε. Κοτζάμ Χόλλιγουντ, κάντε λίγη προσπάθεια παραπάνω, κοτζάμ Αλαντίν έχετε στα χέρια σας.

Η πλοκή είναι προφανώς αλλαγμένη και η σεναριακή προσέγγιση πιο κωμική και στα όρια της παρωδίας (όπως εξάλλου και το Broadway Musical, όπως σας είχα γράψει όταν είχα πάει να το δω επί μήνα του μέλιτος, το 2015). Δεν ξέρω αν μ’ αρέσει αυτό. Υπήρχαν σκηνές στις οποίες ένιωθα ότι παρακολουθώ το «Μια Ελληνίδα Στο Χαρέμι» με τη Βλαχοπούλου, ή κάποια άλλη ταινία του ελληνικού κινηματογράφου όπου το φτωχό ομορφόπαιδο προσπαθεί να κλέψει την καρδιά της πλούσιας πριγκίπισσας πλαστοπροσωπώντας εαυτόν. Η σκηνή στο πάρτι όπου ο Αλαντίν χορεύει χιπ-χοπ για να εντυπωσιάσει τη Τζάσμιν θα μπορούσε να ήταν μία πιο σουρεάλ απεικόνιση της αντίστοιχης σκηνής από το «Η Νεράιδα και το Παλικάρι». Τόσο ρετρό προσέγγιση. Οι δε ατάκες, και αυτές σε κάποιες φάσεις μου θύμιζαν Τρείς Χάριτες.

«Ποιος είναι αυτός Όλγα μου;»

«Ένας που τον λένε Πρινς Αλί Αμπάμπουα!»

«Και γιατί βρωμάει σαν χαμίνι καλέ, στην λαϊκή δουλεύει;»

Τέτοια παλιακή προσέγγιση.

Ο Τζαφάρ, ο οποίος είναι επίσης μέσα στο τοπ5 των αγαπημένων μου «κακών», δεν μου άρεσε, τον ήθελα πιο ηλικιωμένο και πιο διεστραμμένο. Προφανώς τον πήρανε «νέο» για να μπορούν να τον χρησιμοποιήσουν και σε σήκουελ που σίγουρα θα υπάρξει.

Η Τζάσμιν απέκτησε δικό της τραγούδι, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι μία βλακεία και μισή. Ένα τραγούδι που μιλάει για τον παραγκωνισμό της ως γυναίκα που δεν μπορεί να σταθεί σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία, η οποία δεν της επιτρέπει να γίνει η νέα σουλτάνα. Κι εδώ παρεισφρήσαν τα νέα ήθη που τα θέλουν όλα πολιτικώς ορθά, και εν τέλει βαρετά. Το τραγούδι είναι εντελώς ξεκάρφωτο και θυμίζει Γιουροβίζιον -το arrangement είναι τέτοιο που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μία τρίτο-δεύτερη συμμετοχή της Μάλτας από την προηγούμενη δεκαετία. Εν τω μεταξύ ορθά κατάλαβες, στο τέλος η Τζάσμιν γίνεται σουλτάνα και παντρεύεται τον Αλαντίν που χάσκει ευνουχισμένος ως κύριος της κυρίας. Μην-Παραχαράσσετε-Την-Ιστορία!

Τι μου άρεσε:

Με το τέλος της παρέλασης της φρουράς του Prince Ali και του ομώνυμου τραγουδιού ήθελα να σηκωστώ όρθιος να χειροκροτώ και να φωνάζω: «ΝΑΙ! ΝΑΙ! ΝΑΙ!» Για μένα ήταν η καλύτερη στιγμή της ταινίας. Καλύτερη κι από ό, τι στο καρτούν. Είναι κρίμα που δεν τα φρόντισαν εξίσου και τα υπόλοιπα, είναι εμφανής η διαφορά. Εδώ μιλάμε για παρουσίαση εφάμιλλη του καρναβαλιού του Ρίο. Τόση πολλή χλιδή και πολυτέλεια!

Ο Γουίλ Σμιθ ως Τζίνι ήταν εξαιρετικός και βασικά είναι και ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής της ταινίας. Νόμιζα ότι δεν θα καλόβλεπα οποιονδήποτε άλλον στη θέση του Ρόμπιν Ουΐλλιαμς αλλά κατάφερε και έκανε δικόν του τον ρόλο. Του προσέδωσε περισσότερο κούλνες παρά κωμικότητα.

Τα χορευτικά δρώμενα ήταν καλοστημένα και σε επίπεδο Mamma Mia! Το Μπόλλιγουντ συναντά το Χόλλιγουντ και γίνονται παπάδες. Ειδικά στο τέλος, στον γάμο.

Καθώς βλέπετε δεν έχω πολλά θετικά να απαριθμήσω, ενώ τα αρνητικά μου βγήκαν πολύ περισσότερα. Όμως! Θέλω να πω ότι γι’ άλλη μια φορά έκλαιγα σε πολλά σημεία της ταινίας είτε από αχαλίνωτη νοσταλγία, είτε από εγκεφαλική μαλάκυνση. Δεν είναι ανάγκη να κρύβομαι, μας έμαθε το σύμπαν. Ήταν λυτρωτικότατο. Στις σκηνές που ήταν ακριβής αντιγραφή από το καρτούν, ένιωθα ότι κάνω ταξίδι στον χρόνο και ότι είμαι ξανά στο σπίτι μου, ότι είμαι 13 χρονών και ακούω τα τραγούδια στη διαπασών, ότι ζει ο παπάς μου και τραγουδά μαζί μου (του άρεσε τρομερά ο Αλαντίν, ενώ τα άλλα τα βαριόταν), ότι είμαι ακόμα μαθητής, ότι περιμένω πώς και πώς να βρεθώ με δυο φίλους μου να ντουμπλάρουμε τη βιντεοκασέτα στα ελληνικά με δικές μας φωνές, για πλάκα.

Ήμουν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος μέσα στο σινεμά (ευτυχώς πήγα σήμερα στις πέντε το απόγευμα που δεν είχε ψυχή του Θεού να με ενοχλεί ή να με φέρνει σε δύσκολη θέση και τα αμόλησα όλα άνευ ορίων) που έκλαιγε. Ε, από μία άποψη συμφέρει. Πλήρωσα €7 την είσοδο και γλίτωσα τα €60 που συνήθως ζητά ο ψυχολόγος.

Για όλα αυτά τα συναισθήματα λοιπόν, εγώ δεν τολμώ να πω ότι αυτή η ταινία δεν μου άρεσε. Όταν φεύγεις δυο κιλά ελαφρότερος από μια ταινία, χου κέαρς αν ο Τζαφάρ έχρηζε βελτίωσης, αν η προσέγγιση ήταν πιο ελαφριά από ό, τι ήθελες και αν 1-2 τραγούδια αποδείχτηκαν κατώτερα των προσδοκιών σου. Ήταν μία υπέροχη ταινία που πλέον κατατάσσεται πρώτη στα ριμέηκς των τελευταίων ετών.

Σε λίγες μέρες έρχονται Toy Stoy 4 και Lion King, για να δούμε τι θα δούμε… 

Το Θράσος Του Υποψηφίου

Πάντα με εντυπωσίαζε το θράσος στους ανθρώπους.

Κάθομαι και βλέπω διάφορα διαφημιστικά σποτάκια των υποψηφίων για τις ευρώ-εκλογές και πραγματικά μένω άναυδος από το πόσοι πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι μπορούν, ότι ξέρουν, αλλά κυρίως θέλουν να μας… σώσουν ή τέλος πάντων να βελτιώσουν τις ζωές μας μέσω της Ευρώπης. Πάντα είχα την απορία πώς ξέρουν, πού έμαθαν όλοι αυτοί πώς δουλεύει το ευρωπαϊκό σύστημα ώστε να δικαιολογείται η αυτοπεποίθηση από την οποία διακατέχονται και βάσει της οποίας θέτουν υποψηφιότητα.

Εγώ με το ζόρι φέρνω βόλτα την προσωπική μου ζωή, με το ζόρι λύνω τα προβλήματά μου, με το ζόρι αντιλαμβάνομαι τι μου γίνεται. Αυτοί πώς καταφέρνουν και κουμαντάρουν τα δικά τους και ξαφνικά θέλουν να λύσουν και τα προβλήματα της χώρας ολόκληρης, είναι αξιοθαύμαστο! Πραγματικά θαυμάζω την τόλμη τους, το θράσος τους, την αφασία τους. Γιατί κακά τα ψέματα, αυτοί πάνε μπροστά.

Θεωρώ ότι πρέπει να είσαι οριακά φτασμένος για να δικαιολογείται η υποψηφιότητά σου για οποιοδήποτε αξίωμα. Αν, για παράδειγμα, κατέβαινε στις εκλογές ένας άνθρωπος αυτοδημιούργητος, που απέδειξε την αξία του, που κατέχει την τεχνογνωσία στη δουλειά του και πέρασε διά πυρός και σιδήρου, ίσως να μπορούσε να προσφέρει. Ένας χορτάτος επιχειρηματίας, για παράδειγμα, που να μιλά το έργο του γι’ αυτόν.

Μου είναι δύσκολο να σου φέρω ονομαστικά παραδείγματα τώρα. Αλλά, σκέψου έναν επιχειρηματία που αναλαμβάνει μία εταιρεία στα πρόθυρα της πτώχευσης και καταφέρνει να την ξανακάνει κερδοφόρα. Έναν τέτοιον ίσως να τον ψήφιζα. Θα ψήφιζα κάποιον που σκαρφίστηκε ένα application για τα κινητά, το οποίο επέφερε λύσεις στην καθημερινότητά μου. Η εφευρετικότητα είναι ένδειξη ευφυίας. Θα ψήφιζα κάποιον καταξιωμένο. Που κατεβαίνει στις εκλογές όχι για ίδιον όφελος, αλλά γιατί του το ζητά η πατρίδα του. Αν, για παράδειγμα ήταν ο Ζούκερμπεργκ δικός μας, θα θεωρούσα υποχρέωσή του να μας εκπροσωπήσει και να διεκδικήσει μία καλύτερη αντιμετώπιση της Κύπρου στην ΕΕ.

Ζούγκερμπεργκ, όμως, δεν έχουμε. Έχουμε έναν Στέλιο Χατζηιωάννου, που αντί να στοχεύει για ευρωβουλευτής θεσπίζει βραβεία για όσους συνεργάζονται με τους Τουρκοκύπριους για την εμπέδωση της διζωνικής στην Κύπρο. Αντιλαμβάνεστε.

Ζηλεύω αυτό το θράσος πάντως, θα ήθελα να το είχα. Γιατί όπως είμαι σήμερα θα ντρεπόμουνα ακόμα και τους φίλους μου να ενοχλήσω τηλεφωνικά, να τους ζητήσω να με ψηφίσουν. Θα μπορούσα να κάνω ένα βίντεο κλιπ στο οποίο να χορεύω με τη Βίσση ντυμένος Καρβέλας, έτσι για πλάκα, αλλά να ντυθώ με τα καλά μου και να προσπαθώ να σας πείσω ότι είμαι η σωτηρία σας, ούτε με σφαίρες. Αν ήμουν κάποιος σπουδαίος και με παρακαλούσατε να σας εκπροσωπήσω ως χρέος προς την πατρίδα, ναι. Αλλά να είμαι ένας τυχαίος που δεν πάνε καλά οι δουλειές του και ελπίζει πως με τον μισθό του ευρωβουλευτή θα τρώνε και τα εγγόνια του, όχι. Θα το έβρισκα τουλάχιστον χυδαίο.

Θα πάω πάντως να ψηφίσω. Είμαι μεταξύ δύο, ελπίζω ως την Κυριακή να καταλήξω. 

Γιουροβιζιακά Μαθήματα

Είναι δυόμιση το πρωί οπότε θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο σύντομος και περιεκτικός γίνεται.

Η Τάμτα μια χαρά τα πήγε. Ήταν καλύτερη κι από τον πρώτο ημιτελικό. Πιο σταθερή, πιο σίγουρη, πιο όμορφη. Το γεγονός ότι χαντακώθηκε στο τέλος δεν οφείλεται κάπου συγκεκριμένα. Δεν έπρεπε να αλλάξει κάτι κατά τη γνώμη μου. Γιατί ακόμα και αν συμφωνούμε ότι δεν πας δυο χρονιές συνεχόμενες με το ίδιο τραγούδι ελαφρώς παραλλαγμένο, τι να πεις για τον Ελβετό που ξεπατίκωσε τα πάντα από το Φουέγκο και όμως ήρθε 4^ος; Δεν μπορώ να ψέξω τίποτα. Ούτε το επιχείρημα ότι εμφανιστήκαμε πριν την Ολλανδία στέκει. Γιατί θα μπορούσε κάλλιστα ένα καλοστημένο χορευτικό τραγούδι να επηρεάσει τη μπαλάντα και όχι μόνο το αντίθετο. Όχι, δεν μπορώ να πω ότι έφταιξε κάτι συγκεκριμένο. Απλά δεν μας έκατσε η φάση. Μπράβο στην Τάμτα και ευχαριστούμε για την τιμή που μας έκανε. 

Του χρόνου όμως, ας δοκιμαστεί κάτι πιο αυθεντικό παρακαλώ. Αφού βλέπετε, τα τραγούδια που κερδίζουν θέλουν έμπνευση. Δεν αρκεί απλά η «γνωστή συνταγή» κι ένα ηχηρό όνομα από την εγχώρια σόου μπιζ. Κι αν πέρσι μας έκατσε μια χαρά η κονσέρβα να σκέφτεστε ότι μας ωφέλησαν πολύ και οι συγκυρίες. Έλειπε η Ρωσία, η Ουκρανία είχε μόλις κερδίσει και δεν την ενδιέφερε να το ξαναπάρει, δεν είχε προκριθεί η Ελλάδα επομένως μαζέψαμε όλη την ομογένεια υπέρ μας, ήταν και γενικότερα μία κοιμισμένη χρονιά. Μια χαρά όλα δούλεψαν υπέρ της Φουρέιρα. Ε, δεν είναι κάθε χρόνο Πάσχα.

Η ψηφοφορία σκέτο θρίλερ. Αδρεναλίνη τέρμα. Παρόλο που αναγνωρίζω ότι η Ολλανδία είχε καλύτερο τραγούδι στα σημεία, είχα υπερψηφίσει τον Ιταλό. Αδυναμίες βλέπετε. Η Ρωσία πάλι τα κατάφερε κουτσά στραβά και έφτασε στην 3^η θέση αν και κατά τη γνώμη μου εκείνο το σίχαμα του Κοντόπουλου δεν έκανε ούτε για 20άδα. Πραγματικός εθνικός εξευτελισμός το ότι η Βόρεια Μακεδονία τα πήγε τόσο καλά. Τους δώσαμε και το όνομα, παραλίγο να τους δώσουμε και το βραβείο. Μας το τρίβανε στη μούρη για τουλάχιστον 15 λεπτά κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας. Καλά να πάθεις μαλάκα Έλληνα που ψήφισες Τσίπρα. Καλά να πάθεις, και λίγα έπαθες!

Η Ελλάδα άξιζε καλύτερα. Σαφώς. Αλλά ούτε για τη δική της κακή θέση πιστεύω ότι έφταιξε κάτι συγκεκριμένο. Απλώς, ούτε αυτής της έκατσε. Παρόλα αυτά, με χαρά θα μπω αύριο στα οπαδικά σάιτς να χαρώ τη γνωστή γκρίνια του νεοέλληνα που μήνες τώρα θεωρούσαν ως τη μοναδική απειλή για το τραγούδι τους, το κυπριακό. Το τι λύσσα είχε πέσει δεν περιγράφεται. «Καταστρέψανε την Τάμτα οι Κύπριοι», «Η Κύπρος φέτος θα πάθει ό,τι έπαθε η Βουλγαρία πέρσι», «Δεν φταίει η Τάμτα, το τραγούδι που της δώσανε φταίει» (λες και της το επιβάλαμε, ή την εκβιάσαμε για να το πει) «Δεν πάτησε νότα στις πρόβες, είναι άφωνη», «καλή επιτυχία στη σουηδική αποστολή» (επειδή οι συντελεστές μας πλην της Τάμτα ήταν Σουηδοί), και άλλα παρόμοια, χαιρέκακα σχόλια που δεν καταλαβαίνω τι εξυπηρετούσαν πέραν εκτόνωσης προσωπικών κόμπλεξ. Το μοναδικό δωδεκάρι που πήραμε αμφότεροι το ανταλλάξαμε μεταξύ μας, οπότε προς τι ο μεταξύ μας αθέμιτος ανταγωνισμός; Δεν έχουμε καταλάβει ακόμα ότι μόνο ο ένας τον άλλον έχουμε σε χρονιές που όλοι οι άλλοι μας γυρίζουν τη πλάτη. Κλασική ελληνική συμπεριφορά δυστυχώς. Εικοστή-πρώτη η Ελλάδα, κύριοι, η χειρότερη θέση στην ιστορία της. Σας πέρασε ακόμα και το πανάθλιο Σαν Μαρίνο με τον άχαρο Τούρκο που δεν σταύρωσε νότα. Οπότε, λίγα λόγια για την Κύπρο, που αποδεικνύεται σταθερή σύμμαχος και είτε σας αρέσει είτε όχι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πάλι σας πέρασε.

Η ολλανδία ήταν η δεύτερη αγαπημένη μου. Προκύπτουν πολλά θετικά από τη νίκη της. Κατ’ αρχάς αναζωογονείται η ελπίδα ότι κερδίζεις στον διαγωνισμό με μουσικά κριτήρια και επιστρατεύοντας την απλότητα. Μπορεί πέρσι να κέρδισε άλλο ένα τσίρκο (και τι τσίρκο!), και να έσπασε η αλυσίδα που πήγε να δημιουργήσει ο Σομπράλ, αλλά φέτος αναζωπυρώθηκαν οι ελπίδες ημών των μουσικόφιλων. Δεύτερον, επιστρέφει ο διαγωνισμός στη Δύση και μάλιστα σε μία χώρα που μπορεί να διοργανώσει άρτιο θέαμα. Εν αντιθέσει με το Ισραήλ που πέραν της τηλεοπτικής εικόνας τα πάντα ήταν της διάλυσης σε επίπεδο διοργάνωσης. Δεν το λέω εγώ, το λένε όσοι πήγαν να το ζήσουν από κοντά.

Κάβλα η τελευταία θέση της Μεγάλης Βρετανίας. Άντε σιγά-σιγά να παίρνετε πόδι κι από ‘δω.

Χάρηκα για τους Νορβηγούς. Μου ήταν τρομερά συμπαθείς, άξιζαν την πεντάδα. Εντυπωσιάστηκα και από τα κότσια των Ισλανδών. Ένας Θεός ξέρει σε ποιο μπουντρούμι τους έχουν τώρα οι Ισραηλινοί και σε τι βασανιστήρια τους υποβάλλουν.

Τη Μαντόνα δεν την είδα. Είχε ξυπνήσει το μωρό κι έκλαιγε εκείνη την ώρα και αναγκάστηκα να πάω να δω τι τρέχει. Ώσπου να τον ξανακοιμήσω, τελείωσε η εμφάνισή της. Προφανώς, το μωρό, άκουσε την ερμηνεία της και θρηνούσε για το κατάντημά της. Μου έκανε και τσαλίμια η γριέντζω όλη την εβδομάδα και είχε και υπερβολικές απαιτήσεις. Δεν κοιτάει που με το ζόρι έπαιρνε ανάσα λες και μόλις της αφαίρεσαν τον αναπνευστήρα. Κατάφερε να καταρρακώσει μια σούπερ καριέρα δεκαετιών μέσα σε μια νύχτα. «Μην λες τέτοια, και η Βίσση τα ίδια χρόνια μ' αυτήν, έχει» μου είπε η Μπρέντα. Ναι, αλλά είναι γνωστό τοις πάσι ότι η Βίσση είναι κλάσεις ανώτερη τραγουδίστρια και ότι ακόμα και σήμερα γαμεί, και μάλιστα με τετράωρο πρόγραμμα κάθε σ/κ. Όχι με δυο τραγούδια-ξεπέτα σε μία ετήσια εμφάνιση όπως η αποψινή της Μαντόνα. Γιατί δεν το έχετε αναγνωρίσει ακόμα παγκοσμίως ότι η Βίσση είναι καλύτερη εγώ δεν μπορώ να καταλάβω.

Ήταν μια καλή χρονιά για τη Γιουροβίζιον. Άντε και του χρόνου. 

Too Old For This Shit

Χθες βράδυ ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα Γιουροβίζιον και σκέφτηκα I’ m too old for this shit. Συγχωρείστε μου το αγγλικό, θέλω απλώς να συνεννοηθούμε.

Ναι, έβλεπα το πρόγραμμα και ήταν σαν να το είχα ξεπεράσει, σαν να το είχα ξαναδεί εκατό φορές, σαν να έβλεπα κάτι άλλο από αυτό που αγάπησα ή κάτι άλλο από αυτό που είχα φτιάξει μέσα στο μυαλό μου από μικρός και το αγάπησα.

Πρώτα απ’ όλα μου φαίνονταν όλοι οι συμμετέχοντες πολύ μικροί. Μωρά! Πλην του κυρίως παρουσιαστή που έμοιαζε με τη Σωτηρία Μπέλλου μέσα στη σαρκοφάγο, όλοι οι άλλοι μου θύμιζαν πώς είναι να είσαι ακόμα στην πρώτη νιότη, στο freshers' week του πανεπιστημίου όπου όλα είναι υπέροχα και ξέγνοιαστα και το μόνο που κάνουμε είναι να πίνουμε μπίρες και να γκομενίζουμε. Απομακρύνθηκα αρκετά από αυτές τις ηλικίες αλλά και από αυτές τις διαθέσεις, δυστυχώς. Αναγνωρίζω την ομορφιά και τη φρεσκάδα των 20+, αλλά θωρώ και την ηλιθιότητα που κουβαλούν μαζί τους.

Δεύτερον. Η Γιουροβίζιον που αγάπησα εγώ ήταν ένα διαγωνισμός τραγουδιού με πολλές γλώσσες που μου επέτρεπε να εξερευνήσω διάφορες κουλτούρες από όλη την ήπειρο. Τώρα αυτό το πράμα δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει εδώ και χρόνια θα μου πεις και θα συμφωνήσω, αλλά μόλις φέτος συνειδητοποίησα ότι εκείνο που εγώ αγάπησα πέθανε, του κάναμε και τα σαράντα και δεν υπάρχει περίπτωση να αναστηθεί στον αιώνα τον άπαντα. Δεν γίνεται να μου πουλάς ένα πρόγραμμα ως διαγωνισμό τραγουδιού, αλλά από την αρχή μέχρι το τέλος, σε κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο, να μου πουλάς διαφορετικότητα.

Η μικρή και άσχημη Νέττα που είχε όνειρο να κερδίσει τη Γιουροβίζιον παρόλο που ήταν ένας κάδος δίχως πάτο που καταβρόχθιζε ό, τι έβρισκε μπροστά του και έφτασε τα 250 κιλά κινδυνεύοντας στα σαράντα της να πάθει διαβήτη και έμφραγμα δεν είναι κάτι για το οποίο εμείς πρέπει να συγκινηθούμε και να αποδεχτούμε. Είναι κάτι που πρέπει να μας αγχώσει και κυρίως την ίδια. Δεν είναι κάτι το οποίο πρέπει να κοροϊδεύουμε, βεβαίως, αλλά δεν είναι και κάτι για να υπερηφανεύεται η ίδια. Επίσης, ποια αποδοχή της διαφορετικότητας ακριβώς; Η κοπέλα κέρδισε! Και μάλιστα κέρδισε τη Φουρέιρα που ήταν η επιτομή του σέξινες. Άρα ποια καταπολέμηση των στερεοτύπων; Προφανώς και ξεπεράστηκαν. Αν ακόμα κρίναμε και ψηφίζαμε με το μάτι, θα κέρδιζε η Φουρέιρα με την κορμάρα. Για να κέρδισε η Νέττα πάει να πει ότι όντως η εμφάνιση είναι ξεπερασμένος παράγοντας. Άρα τι ακριβώς πρέπει να διδαχτούμε από την ιστορία της; Η πραγματικότητα είναι πιο σύγχρονη από αυτό που θέλανε να μας πουλήσουν οι Ισραηλινοί παραγωγοί. Προς τι ο ακτιβισμός περί κιλών; Κάτσε κάνε καμιά δίαιτα κυρά μου, που σε λίγα χρόνια σε βλέπω να σε κουβαλούν τέσσερεις (αν σε σώνουν) και άσε μας. Εν τω μεταξύ, πέραν του ηλιθίου μηνύματος, βρήκα εξαιρετική την έναρξη, τόσο σαν θέαμα όσο και σαν παραγωγή. Πολύ σύγχρονη, πολύ καλοστημένη!

(Η απάντηση σε όλα αυτά είναι ο Πορτογάλος! Ο Σομπράλ το 2017 δεν εκμεταλλεύτηκε ποσώς το ιατρικό του πρόβλημα για να πουλήσει το τραγούδι του. Ήξερε ότι είχε ούτως ή άλλως δυνατό υλικό, δεν έκατσε ούτε μία στιγμή να στηριχτεί σε επικοινωνιακά κόλπα για να κερδίσει. Τραγούδησε φορώντας μηχάνημα καρδιακής υποστήριξης με σωληνάκια να διαπερνούν το σώμα του και μπορούσε κάλλιστα να μας τα τρίψει στη μούρη για να συγκινηθούμε. Παρόλα αυτά τα έκρυψε με ένα άσχημο φαρδύ πουκάμισο και ούτε στιγμή δεν επιβεβαίωσε τις φήμες ότι είχε ιατρικό θέμα. Το θεωρούσε προσωπικό του θέμα που δεν αφορούσε στο τραγούδι του. Εκείνο είχε έρθει να πουλήσει, όχι τη μεταμόσχευση καρδιάς! Μόνο και μόνο αφού κέρδισε μπήκε στον κόπο να κάνει κάποιου είδους ακτιβισμό, λέγοντας ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε το junk music, και να εστιάσουμε στην ουσία. Αλλά κι αυτό το έπραξε αφότου κέρδισε, δεν το πούλησε πριν, για να κερδίσει ψήφους. Μπορεί ο Σομπράλ να μου είναι αντιπαθέστατος - κουμμούνι άπλυτο που όπου κάτσει και όπου βρεθεί διαδίδει ότι η Γιουροβίζιον ήταν για εκείνον μια στιγμή εκπόρνευσης -και καλά, αλλά η στάση του ήταν υποδειγματική. Να τα λέμε κι αυτά. Από την άλλη η Νέττα που μου ήταν συμπαθέστατη, προέκυψε σκέτο βλήμα από τον τρόπο που χειρίστηκε τη νίκη της). 

Τρίτον. Είμαστε τάχα μου σε διαγωνισμό τραγουδιού. Και ο παρουσιαστής κρίνει ότι πρέπει να εμφανίσει στη σκηνή μία γιγαντοαφίσα του Ισπανού τραγουδιστή (την οποία ξεσήκωσε από το ίνσταγκραμ του) και στην οποία ποζάρει ημίγυμνος τονίζοντας τους κοιλιακούς του. Ξεσαλώνει από κάτω το κοινό. Αν τολμήσεις και το κακίσεις, θα σου πουν ότι είσαι ομοφοβικός ή δεν αποδέχεσαι τη διαφορετικότητα. Ποια διαφορετικότητα άνθρωπε μου; Φθηναίνεις το πρόγραμμα! Αν ο παρουσιαστής έβγαζε μία φωτογραφία της Φουρέιρα από το ίνσταγκραμ της από την παραλία στην οποία φαίνονταν τα καλογυαλισμένα βυζιά της, σήμερα δεν θα μας πρήζατε τα παπάρια για σεξισμό; Δεν θα μας πρήζατε ότι προωθείται το στερεότυπο και ένα πρότυπο γυναίκας που επικεντρώνεται στην εμφάνιση παρά στην προσωπικότητα της; Γιατί τώρα εγώ να πρέπει να αποδεχτώ να βλέπω τον Μίκι τον Ισπανό με τους κοιλιακούς; Σε διαγωνισμό τραγουδιού δεν είμαστε; Υπήρχε περίπτωση εν έτει 1991 να πλησιάσουν τον Sergio Dalma και να του πουν «βρήκαμε μία φωτογραφία σου από την παραλία, για εξήγησέ μας σε παρακαλώ τι ακριβώς βλέπουμε εδώ;» Αν τους απαντούσε «δεν μας χέζετε, εγώ ήρθα εδώ να τραγουδήσω και να φύγω» θα τον αδικούσατε; Ναι, χάθηκε το νόημα. Και όχι μόνο χάθηκε το νόημα, αλλά όλα αυτά που κοροϊδεύαμε και προσπαθούσαμε να καταπολεμήσουμε επέστρεψαν δριμύτερα από την άλλη πλευρά, τη δήθεν καταπιεσμένη.

Θυμήθηκα ξαφνικά το εργασιακό μου περιβάλλον. Ως πριν τρία χρόνια πολεμούσανε τους «γλείφτες» του γραφείου και όταν τους αποτελειώσανε γίναν γλείφτες οι άλλοι στη θέση τους. Game of thrones καταστάσεις.

Πίσω στον «διαγωνισμό», όμως. Εμένα τα φιλιά στο στάδιο δεν με πείραξαν. Το να βλέπεις κόσμο να αγαπιέται δεν είναι κακό. Ο σκηνοθέτης μάλιστα προσπάθησε να κρατήσει και μια υποτυπώδη ισορροπία. Μπορεί μετά βίας να έβρισκε ετερόφυλο ζευγάρι για να προβάλει, αλλά ήταν εμφανή πιστεύω, τα αγνά του κίνητρα. Και δεν σοκάρομαι, ούτε φοβάμαι ότι θα πάθω κάτι αν δω για 2-3 δευτερόλεπτα δυο άντρες ή δυο γυναίκες να φιλιούνται. Με ενοχλεί όμως αυτό να γίνεται αυτοσκοπός. Γκέι υπήρχαν από αρχαιοτάτων χρόνων. Δεν προέκυψαν τα τελευταία χρόνια μέσω της Γιουροβίζιον. Επίσης, γκέι υπήρχαν στην Γιουροβίζιον από το 1956, από τον πρώτο δηλαδή διαγωνισμό. Δεν περιμέναμε το 2019 για να τους δείξει η τηλεόραση. Απλώς κάποτε ήταν απλοί θεατές και χειροκροτούσαν στα τραγούδια, ενώ σήμερα είναι οι πρωταγωνιστές αφού τα τραγούδια δεν αφορούν κανέναν και πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Και επειδή εγώ διαγωνισμό τραγουδιού έκατσα να δω, ναι, βαριέμαι να σας βλέπω να φιλιέστε. Όλους σας βαριέμαι, γκέι, στρέητ, μπαϊσέξουαλ. Να πάτε αλλού να γαμηθείτε αγαπηθείτε. Εγώ θέλω να δω διαγωνισμό τραγουδιού και όχι ακτιβιστές υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν ήθελα να δω διαδήλωση πήγαινα έξω από τη Βουλή. Που και εκεί να πήγαινα, δηλαδή, δεν θα έβλεπα και κανέναν αφού επί της ουσίας τόσο σας κόφτει.

Τι να σου σχολιάσω τώρα για το θέαμα, αφού αλλού ήταν το ζουμί; Η Τάμτα ήταν καλή και έκανε τη δουλειά της. Δυστυχώς, έχει το μειονέκτημα ότι μετά την περσινή Φουρέιρα που ήταν μία πραγματική λαίλαπα και μέσα στο βλέμμα της έγραφε «ήρθα να σας αποτελειώσω», η Τάμτα φαντάζει «λίγη» όσο και να το προσπαθεί. Μια χαρά ήταν, δεν λέω, βελτιωμένη, πιο σταθερή από ό, τι στις πρόβες, αλλά δεν έπρεπε να δεχτεί να μας εκπροσωπήσει φέτος. Και μάλιστα με το ίδιο τραγούδι. Έπρεπε να περιμένει 2-3 χρόνια για να καταλαγιάσει το «Φουέγκο», το οποίο παίζει ακόμα πιο δυνατά και από το «Ριπλέι», παντού. Ακόμα και στην τελετή έναρξης της φετινής Γιουροβίζιον. Η Κύπρος ήταν δεδομένη για τον τελικό, δεν τη φοβήθηκα στιγμή. Το Σάββατο όμως κρατώ πολύ μικρό καλάθι. Φοβάμαι ότι θα πάθει ότι έπαθε και η Ήβη Αδάμου το 2012.

Η Ελλάδα, η οποία έχει ένα τρομερά όμορφο και ατμοσφαιρικό τραγούδι ήταν μία όαση χθες βράδυ, ειδικά προς το τέλος που κόντευα να κόψω τη φλέβα. Αλλά και η Ντούσκα, η οποία είναι φωνάρα, και εκτός αυτού είναι και πολύ διανοούμενη (λατρεύω να την ακούω να δίνει συνεντεύξεις, φαίνεται η καλλιέργεια και η μόρφωσή της σε κάθε λέξη της), ήταν λίγο πιο κάτω σε σχέση με το στούντιο. Σε μία χρονιά πολύ μέτρια όμως, εννοείται θα πάει πολύ καλά.

Η Αυστραλία έκλεψε την παράσταση με ένα τραγούδι αίσχος, το οποίο ζήτημα να άντεξα να ακούσω ολόκληρο δύο φορές ως τώρα. Αλλά τι σου είναι η σκηνική παρουσία, ε; Φοβάμαι ότι αυτό θα κερδίσει. Φωνάζει. Έχει τον αέρα του νικητή. Και είναι γνωστό ότι η EBU θέλει να στεριώσει την Αυστραλία στον διαγωνισμό για να προωθήσει κι εκεί το προϊόν της. Τώρα μάλιστα που ανακοινώθηκε ότι πουλήθηκε το φόρματ του διαγωνισμού και στην Αμερική (έρχονται σύντομα οι πρώτοι διαγωνισμοί Eurovision – America και Eurovision – Asia), εννοείται πως θα την σπρώξουν προς το τρόπαιο οι επιτροπές. Οι ψηλές νότες της τραγουδίστριας επίσης αξιοσημείωτες. Δεν θέλω να σκέφτομαι που μπορεί να είχε μπει το παλούκι για να κατάφερε να τις βγάλει.

Το Σαν Μαρίνο ήταν ένα ακόμα αίσχος (ούστ βρωμό-Τουρκοι από την Ευρώπη), μάλλον το προέκριναν επειδή τους λυπήθηκαν. Αντιλαμβάνομαι ότι κάποτε πρέπει να προωθούνται και τα πιο μικρά κράτη για να διατηρείται το ενδιαφέρον των τηλεθεατών τους ακμαίο και να τους αφορά να συμμετάσχουν. Το Σαν Μαρίνο δέκα χρόνια τώρα, μόνο μία φορά είχε προκριθεί μέχρι χθες. Εννοείται θα έρθει πάλι τελευταίο στον τελικό, εκτός κι αν κινητοποιηθεί η τουρκική διασπορά και μας τον βγάλουν κάπου μέσα στη μέση.

Το αγαπημένο μου Βέλγιο δολοφονήθηκε σκηνικά, αλλά και ο τραγουδιστής προέκυψε κατώτερος των περιστάσεων. Την Πολωνία την ήθελα στη δεκάδα, ενώ το εξωγήινο κοριτσάκι από τη Σλοβενία δεν με χάλασε. Όλα τα υπόλοιπα ήταν λίγο πολύ αναμενόμενα.

Έχω να πω ότι ενθουσιάστηκα με τα γραφικά, τις καρτ-ποστάλ, το στάδιο αν και μικρό ήταν καλαίσθητο και γενικότερα θεωρώ ότι πέραν των κοινωνικών μηνυμάτων τα οποία απεχθάνομαι ούτως ή άλλως, ήταν μία χρονιά φροντισμένη και αισθητικά αναβαθμισμένη σε σχέση με το 2017 και 2018.

Για τη συμμετοχή μου στον πιο αδύναμο κρίκο θα στα γράψω αύριο ή μεθαύριο. Διάλειμμα για τώρα. 

Τελ Αβίβ Θα Πει: Λόφος Της Άνοιξης

Έλαβα ένα μήνυμα τις προάλλες από μία φίλη η οποία με ρωτούσε πότε θα γράψω εδώ για τη Γιουροβίζιον. Την ίδια μέρα, νομίζω, ήταν που έλαβα και ένα ειρωνικό τουίτ από έναν άγνωστον στο τουίτερ, ο οποίος χλεύαζε το πάθος μου για τον διαγωνισμό. Εξακολουθούν να υφίστανται δύο πόλοι για τον διαγωνισμό απ’ ό, τι βλέπω. Παρόλο που κοντεύουμε τα σαράντα, δεν προχώρησε αρκετά η ανθρωπότητα. Προσωπικά έχοντας περάσει από όλα τα ψυχολογικά στάδια, έχω καταλήξει ότι μόνο αν είσαι ανώμαλος εχθρεύεσαι και μέμφεσαι τη Γιουροβίζιον. Το να μην σου αρέσει ο διαγωνισμός είναι θεμιτότατο, να τον κράζεις όμως ή να τον θεωρείς εύπεπτο και χαμηλού επιπέδου, δείχνει ότι από κάπου μπάζεις.

Τι να κοροϊδέψεις ακριβώς, δεν έχω καταλάβει. Το ότι τα τραγούδια είναι στην πλειοψηφία τους χαμηλού επιπέδου; Ε, και; Κατ’ αρχάς περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Και στο κάτω-κάτω, αυτά που παίζει σήμερα το ραδιόφωνο, τι είναι; Κλασικά αριστουργήματα; Όπως σε όλα τα μουσικά άλμπουμς που κυκλοφορούν θα βρεις 2-3 καλά τραγούδια και άλλα 10 μέτρια έως κακά. Αυτό συμβαίνει και στη γιουροβίζιον. Κάθε χρόνο θα βρεις 2-3 τραγούδια που είναι πολύ καλά, 2-3 μέτρια και άλλα είκοσι που δεν ακούγονται. Αυτό είναι φυσιολογικό και συμβαίνει παντού, σε όλους τους διαγωνισμούς, είτε αφορούν στο θέατρο, είτε σε καλλιστεία, είτε σε ποίηση, βιβλίο κτλ. Τα τελευταία χρόνια που άρχισα εντατικό διάβασμα λογοτεχνίας, έφτασα στο ίδιο συμπέρασμα. Στα είκοσι βιβλία που διαβάζω κάθε χρόνο, ζήτημα να βρω δύο να με συνταράξουν. Όλα τα άλλα είναι πέταμα χαρτιού.

Σε ενοχλεί που ο διαγωνισμός υποστηρίζεται σθεναρά από τους γκέι; Εντάξει, είναι άβολο να πρέπει να αποδεικνύεις ότι δεν είσαι ελέφαντας ή να πρέπει να ανέχεσαι την καχυποψία. Αλλά, αν δεν είσαι όντως ελέφαντας τι σε κόφτει τι λένε για σένα, και δεύτερον, πες μου εσύ ποια καλλιτεχνία στις μέρες μας δεν κατακλύζεται από την γκέι κοινότητα. Το θέατρο; Γεμάτο. Η λογοτεχνία; Γεμάτη. Η μουσική; Γεμάτη. Σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει, όλοι οι άνθρωποι με υπέρμετρο ταλέντο εκεί ανήκουν. Δεν πείραξε ποτέ κανέναν αυτό, γιατί τους χρωστάμε πολλά σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Ένοιαξε, όμως, τους πάντες αν αυτό που είχαν να προσφέρουν στα δρώμενα ήταν μόνο το πώς τη βρίσκουν στο κρεβάτι. Αυτό βέβαια ισχύει για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Τα ξαναείπαμε. Δεν τα εμπεδώσατε!

Εν πάση περιπτώσει, είναι απολύτως λογικό να αντιμετωπίζεις με αμηχανία τη γιουροβίζιον, ειδικά κάθε φορά που ξεκινά η μετάδοση και βλέπεις ένα στάδιο γεμάτο γκλίτερ, φτερά και πούπουλα και ανθρώπους που βρίσκονται εκεί κυρίως για σεξοτουρισμό παρά για οτιδήποτε άλλο. Αναρωτιέσαι αν ξέρεις κάτι που δεν ξέρουν ή αν ξέρουν κάτι που δεν ξέρεις. Αλλά, όπως και να το κάνουμε η γιουροβίζιον σαν τηλεοπτικό και τεχνολογικό προϊόν είναι τόσο μπροστά, που ξεπερνά αβλεπί το ποια κοινωνική ομάδα την έχει οικειοποιηθεί. Σαράντα χώρες και βάλε, άλλες τόσες ξένες γλώσσες, κουλτούρες, φάτσες, τραγούδια, πολιτικές συμμαχίες σε ένα τρίωρο σόου στην οθόνη σου, είναι συστατικά που είναι αδύνατον να μην σε ιντριγκάρουν να τα παρακολουθήσεις όταν μπουν στο μίξερ της τηλεόρασης.

Με τούτα και με εκείνα φτάσαμε και φέτος στο Τελ Αβίβ. Το πολιτικό παρασκήνιο που μεσολάβησε μπορείτε να το φανταστείτε ακόμα κι αν δεν το παρακολουθήσατε. Μποϊκοτάζ ζήτησαν κάποιοι λόγω Παλαιστίνης. Οι σταθμοί κώλωσαν, η EBU προκειμένου να εξισορροπήσει τα πράγματα κατάφερε να μεταφέρει τον διαγωνισμό από την Ιερουσαλήμ στο Τελ Αβίβ. Οι πάντες μιλούν για έναν μουσικό διαγωνισμό που δεν χωρούν σ’ αυτόν πολιτικές δηλώσεις (λες και μπορεί να υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο, πόση κοροϊδία μες τα μούτρα μας), μέχρι και τις ερωτήσεις για τις πρόσφατες ρουκέτες απέφυγαν στις διασκέψεις Τύπου. Εγώ ακόμα απορώ γιατί το παλεύει η EBU και επιτρέπει σε χώρες με τόσα εσωτερικά προβλήματα να αναλαμβάνουν τη διοργάνωση. Τίποτα δεν τους δίδαξε το Κίεβο πριν δυο χρόνια. Θα έπρεπε να υπάρχει κανόνας: «Είστε χώρα του κώλου; Χαιρετίσματα κι από χρόνου με υγεία!» Εμείς πάντως το Ισραήλ οφείλουμε να το αγαπούμε, όχι μόνο για τη συμμαχία στην ΑΟΖ, αλλά επειδή προωθεί πολύ την Τάμτα. Όπως είπε και ο Νετανιάχου όταν μας επισκέφτηκε πρόσφατα: «ελπίζω φέτος να το πάρετε εσείς!» Ε, κάντε καμιά μαφία μπας και το πάρουμε, κύριε Μπέντζαμιν, να έχουμε να γκρινιάζουμε για τα επόμενα 250 χρόνια.

Την Τάμτα δεν την βλέπω και πολύ καλά. Δεν ξέρω αν είδατε τις πρόβες όπου ο συντονισμός μεταξύ εκείνης και των φωνητικών ήταν χάλια. Είπαν ότι το επίλυσαν το ζήτημα, αλλά όταν κάτι αρχίζει γρουσούζικα, τελειώνει και γρουσούζικα. Την πρωτιά δεν ξέρω αν θα τη φέρει (λογικό να την αναμένεις όταν πέρσι ήρθες 2^ος, όπως μετά τον Ρουβά το 2004 δεν περιμέναμε τίποτα κατώτερο από την Παπαρίζου το 2005). Αυτά τα «δεν πάμε για τη θέση» τα ακούω βερεσέ. Φέρτε την πρωτιά! Ή ταν ή επι τας! Εν ανάγκη δωροδοκήστε τους!

Για φέτος, το τοπ41 όπως διαμορφώθηκε από το play count στο αυτοκίνητο, έχει ως εξής:

Σημείωσε ότι δεν είναι αυστηρή η κατάταξη. Καθώς βλέπετε, έχω πρώτη την Ιταλία (Τι έκπληξη, τα τελευταία οκτώ χρόνια τους είχα πρώτους τρεις φορές), αλλά αναγνωρίζω ότι ο Μαχμούντ είναι λίγο μπλαζέ και αδιάφορος στα λαϊβ, πράγμα που θα του κοστίσει. Η RAI δεν είναι η ευνοημένη της EBU και αυτό επίσης θα παίξει τον ρόλο του. Μπορεί η Ιταλία από το 2011 και μετά που επέστρεψε να επιθυμεί το τρόπαιο διακαώς, αλλά ακόμα δεν έπιασε πλήρως το νόημα. Θεωρεί τη Γιουροβίζιον λίγο δεύτερη συγκριτικά με το Σαν Ρέμο και αυτό το εισπράττουν όλοι. Το δε τραγούδι μπορεί να είναι ό, τι πιο μοντέρνο υπάρχει φέτος, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται όλο το πακέτο. Και οι Ιταλοί δεν επενδύουν στο σύνολο. Ξέρουν ότι σ’ αυτά είναι πολύ μπροστά έτσι κι αλλιώς, δεν ενδιαφέρονται να αποδείξουν τίποτα και να διανύσουν το έξτρα μίλι.

Δεύτερη έχω την Τάμτα για καθαρά συναισθηματικούς λόγους. Άμα η πατρίδα το παίρνει σοβαρά (ασχέτως αν διαφωνώ με τη στρατηγική του «δυο χρονιές συνεχόμενες με το ίδιο τραγούδι και το ίδιο κόνσεπτ), την επιβραβεύω.

Στην τρίτη θέση έχω τη δεύτερη αγαπημένη μου χώρα στον διαγωνισμό, τη Σουηδία. Αυτό το τραγούδι δεν έχει τη στόφα του νικητή, αλλά είναι το πιο εύκολο στα αφτιά. Έχει ωραία μελωδία, τρέφω και μια τεράστια συμπάθεια στα γκόσπελ τραγούδια και οι κυρίες των φωνητικών είναι χάρμα οφθαλμών. Αγαπώ το big momma attitude. Βέβαια, νισάφι με τις σουηδικές νίκες. Ας κερδίσει και κάνας άλλος αν και μόνο στον βορρά βλέπουμε πια θεάματα της προκοπής. Η Γιουροβίζιον του 2016 στη Στοκχόλμη ήταν η καλύτερη όλων των εποχών, καταλήγω σήμερα, αν και τότε περίμενα περισσότερα. 

Η Ολλανδία είναι μεγάλο φαβορί και δεν θα γκρινιάξω αν κερδίσει. Είναι, μαζί με το ιταλικό, το πιο σύγχρονο τραγούδι για φέτος. Στα συν το ότι δεν επενδύει ιδιαίτερα στα οπτικά εφέ όπως οι υπόλοιπες χώρες που έχασαν το νόημα. Σε σημεία μου προκαλεί ανατριχίλα. Ο δε στίχος «loving you is a losing game» αγγίζει ευαίσθητη χορδή. Δεν με χαλά να κερδίσει η Ολλανδία, έχει να έρθει πρώτη από το 1975. Αλλά και πάλι, τα προαναφερθέντα τραγούδια τα ακούω πιο εύκολα, ενώ το ολλανδέζικο πρέπει να είμαι λίγο στις μαύρες μου για να το βιώσω στο πετσί μου.

Η δεκάδα μου συμπληρώνεται με Ισπανία, Ελβετία, Βέλγιο, Ισλανδία, Ελλάδα και Νορβηγία. Όπως σας είπα είναι όλα ρευστά και κυρίως καθορισμένα βάσει του τι ακούω και όχι του τι βλέπω. Συνήθως όταν τα δω στημένα αλλάζει και η κατάταξη. Όχι πολύ, αλλά αλλάζει. Μία ειδική μνεία στην Ισλανδία θα ήθελα να κάνω, μόνο και μόνο για την ιδέα να δώσουν στο τραγούδι τους τίτλο ‘Το Μίσος Θα Νικήσει’. Είναι ένα τραγούδι που μιλά για την ερωτική απογοήτευση αλλά δίνει και ένα παράπλευρο πολιτικό μήνυμα. Μεταξύ άλλων λέει «η Ευρώπη έχει αποτύχει», «τα πάντα καταρρέουν» και άλλα παρόμοια. Πολύ χαίρομαι που άρχισαν να γράφονται τραγούδια και για το μίσος. Σας είδαμε και από την πολλή αγάπη στους στίχους πόσο επηρεαστήκατε ή συγκινηθήκατε τόσα χρόνια. Ευκαιρία να πάρετε τώρα αυτό που αξίζετε. Μίσος ακραιφνές, μίσος πηχτό, μίσος που θα σας αφανίσει από προσώπου γης να μην σας βλέπω.

Αυτά τα ολίγα. Να σας ενημερώσω ότι πήγα και έπαιξα στον Πιο Αδύναμο Κρίκο τις προάλλες. Είχε επεισόδιο με ερωτήσεις Γιουροβίζιον και έσπευσα. Τεράστια εμπειρία για την οποία δεν μπορώ να μιλήσω τώρα. Θα μεταδοθεί την Τρίτη, πριν τον Α’ Ημιτελικό και όταν με το καλό τελειώσει θα σας τα πω όλα με το νι και με το σίγμα.

Αδιός!

Staying Alive, Staying Alone

Δεν τα καταφέρνω να ισορροπήσω πλήρως μεταξύ πατρότητας και προσωπικού χρόνου.

Υποτίθεται ότι για να είμαστε ψυχικά υγιείς και συγκροτημένοι πρέπει να αφιερώνουμε ποιοτικό χρόνο σε όλους. Πρωτίστως στο παιδί μας, μετά στη γυναίκα μας και στον εαυτό μας. Αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο, πια. Δεν φαντάζεσαι τις τύψεις που αισθάνομαι κάθε φορά που μου λέει ο γιος μου «να παίξουμε ακόμα λίγο;» ενώ εγώ μόλις ετοιμαζόμουν να του πω ότι κουράστηκα και βαρέθηκα να κάθομαι χάμω και να με σερβίρει τοστ, καφέ, λουκάνικα και άλλα που φτιάχνει στην πλαστική κουζίνα του. Σπάνια του αρνούμαι πράγματα και αυτό γιατί σκέφτομαι συνέχεια ότι αυτός σε πολύ λίγο καιρό θα έχει μεγαλώσει και δεν θα με θέλει μες τα πόδια του. Θα με βαριέται, δεν θα σηκώνει τα μάτια του από την οθόνη, δεν θα μιλά κανενός, θα μουγκρίζει μόνο, κι άλλα τέτοια που κάναμε όλοι σαν έφηβοι.

Είναι μόλις δυόμιση χρονών! Αργεί ακόμα αυτό το σκηνικό. Μην το λες! Ούτε που θα το καταλάβω για πότε πήγε δωδεκάμιση χρονών και για πότε θα ακούσω το πρώτο «χέσε μας!» διά στόματός του. Όπως δεν κατάλαβα για πότε έφτασα εγώ να σαρανταρίζω. Οπότε τώρα που ακόμα μπορώ, τον ξεζουμίζω. Δεν χάνω δευτερόλεπτο, τον αγγίζω, τον αγκαλιάζω, τον φιλώ άνευ λόγου και αιτίας, έτσι απλά γιατί μπορώ. Και αυτό βέβαια μου έχει γυρίσει μπούμερανγκ γιατί ουσιαστικά ζω τη ζωή του γιου μου και έχω ξεχάσει πως ήταν πριν εκείνον. Χειρότερα ήταν, ναι. Αλλά τουλάχιστον είχα χρόνο να ακούσω τη μουσική μου, να δω όσα επεισόδια ήθελα χωρίς να με ενδιαφέρει να σταματήσω, μπορούσα να κοιμηθώ μετά τα μεσάνυχτα και να ξυπνήσω μετά το μεσημέρι. Αυτά ακούγονται πια προϊστορικά. Κι όσο κι αν ακούγονται επουσιώδη, σε πληροφορώ πως είναι απολύτως απαραίτητα.

Έβαλα άδεια σήμερα. Και έμεινα σπίτι να μην κάνω τίποτα. Και έχει από το πρωί που ακούω μουσική. Νομίζω έχω ακούσει πάνω από έξι συνεχόμενες ώρες μουσική. Διάβασα εκατό σελίδες από το βιβλίο που διαβάζω τώρα («Η Θέση 7 Α» του Σεμπαστιάν Φιτζέκ, εξαιρετικό μέχρι στιγμής), έφαγα μόνος μου πάνω στον καναπέ βλέποντας νετφλιξ, και βρήκα και χρόνο να ανατρέξω στα φοιτητικά μου χρόνια βλέποντας φωτογραφίες και να νοσταλγήσω, πράγμα που σημαίνει ότι όντως είχα τρομερά πολύ χρόνο να σπαταλήσω. Όλα αυτά τα κάνω ούτως ή άλλως μέσα στη βδομάδα. Αλλά σήμερα τα έκανα μαζεμένα και όλα στο φουλ. Απόδρασα από τα πάντα. Ήταν σαν να ήμουν ξανά 22 χρονών στο δωμάτιο της εστίας και εγώ όριζα το 24ωρο μου.

Αισθάνομαι υπέροχα, υγιής και ευτυχής. Και όμως δεν έκανα τίποτα. Απλά άκουγα μουσική και άμα έπεφτε κανένα τραγούδι που το είχα επιθυμήσει τραγουδούσα κι εγώ από πάνω. Ο Θεός με φώτισε και το έκλεισα σήμερα το μαγαζί. Θα είχα καταρρεύσει αν δεν άκουγα και λίγο τις απαιτήσεις του παλιού μου εαυτού. Είναι θεραπευτικό και πρέπει να το κάνω τουλάχιστον μια φορά τον μήνα. Τις προάλλες μια φίλη μου είπε ότι πήγε μόνη της διακοπές στο εξωτερικό για ένα σ/κ. «Τη γαϊδούρα!» σκέφτηκα. Κάτι παραπάνω ξέρει τελικά.