Πόσο Δύσκολο Να Γράψεις Ένα Βιβλίο

 

 

Ξεκίνησα να γράφω ένα βιβλίο από τον περασμένο Φεβρουάριο.

Μέχρι σήμερα έχω γράψει 78 σελίδες.

Είναι πάρα πολύ δύσκολο πράγμα να γράψεις ένα βιβλίο.

Έχω την ιστορία μέσα στο μυαλό μου, αλλά το πώς θα τη δομήσεις, πώς θα την πλέξεις ώστε να έχει αναγνωστικό ενδιαφέρον, πώς θα την πας μέχρι τέλους, μου είναι προς το παρόν πρόκληση.

Κατ’ αρχάς έχω τεράστιο πρόβλημα με το γεγονός ότι πλέον ξεχνώ πού θέλω να το πάω. Αρχίζω να γράφω κάτι, στην πορεία βλέπω ότι δεν βγαίνει και ψάχνω από μηχανής Θεούς. Επίσης, οι πληροφορίες για τους χαρακτήρες και τις επί μέρους ιστορίες τους είναι πάμπολλες και αναγκάζομαι να κρατώ ξεχωριστό αρχείο στο οποίο σημειώνω τις μεταξύ τους σχέσεις και άλλα μούλτι-κούλτι που τους αφορούν για να υπάρχει μία συνέπεια.

Αν ήξερα ότι θα ήταν τόσο κουραστικό προφανώς δεν θα το επιχειρούσα.

Το γράφω όμως εν είδει ψυχοθεραπείας. Και η ψυχοθεραπεία θα έπρεπε να είναι μία ευχάριστη διεργασία. Ε, μου χάλασε. Από την άλλη, μπήκα στον χορό και θέλω να χορέψω. Δεν γίνεται να αφήνεις πράγματα μισοτέλειωτα σ’ αυτή τη ζωή. Θυμάστε που σας είχα πει ότι είχα ξεκινήσει να γράφω κι ένα θεατρικό. Εκείνο, δυστυχώς, το παράτησα. Το παράτησα γιατί πλέον δεν μπορώ να το υποστηρίξω ούτε ο ίδιος. Δεν είμαι περήφανος για το περιεχόμενό του. Το διαβάζω και δεν με εκφράζει πια. Όπως και ένα προηγούμενο που είχα γράψει στην ηλικία των 25, το οποίο ολοκλήρωσα, αλλά πλέον αποφεύγω και να το διαβάσω, γιατί ντρέπομαι.

Είναι καλό να ντρέπεσαι για κάτι που έκανες στο παρελθόν. Δείχνει εσωτερική πρόοδο.

Γι’ αυτό που γράφω τώρα δεν ντρέπομαι, προς το παρόν. Αν το τελειώσω σε πέντε χρόνια όμως, μπορεί και να ντρέπομαι, μπορεί και να μην με αφορά πια. Πάντα έτσι γίνεται. Ο χρόνος σκοτώνει το ενδιαφέρον για τα πάντα. Εν πάση περιπτώσει, το επιχειρώ επειδή με κάνει και νιώθω καλά. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια διαβάζω πολλά μυθιστορήματα, και μεταξύ αυτών βρίσκω άπειρη σαβούρα. Αν οι εκδοτικοί οίκοι δίνουν χώρο σε τόση μετριότητα, σίγουρα θα δώσουν και στη δική μου. Γιατί αυτοί και όχι εγώ;

Δεν γράφω με τον παραδοσιακό λογοτεχνικό τρόπο. Δεν πήζω το κείμενο με άσκοπες περιγραφές σχετικά με τον καιρό και την εξωτερική εμφάνιση των πρωταγωνιστών. Εγώ γράφω γι' αυτά που θα ενδιέφεραν εμένα να διαβάσω. Δεν με κόφτει ούτε να ξέρω αν ο ουρανός ήταν γκρίζος την ώρα που έγινε ο φόνος, ούτε αν τα δέντρα αγκαλιάζονταν μεταξύ τους όταν έκαναν έρωτα οι ήρωες. Εμένα με κόφτει να σας πω τι έγινε. Με τον γνωστό γλαφυρό τρόπο μου, αλλά χωρίς φιοριτούρες, χωρίς φλυαρία. Ελπίζω αυτό να εκτιμηθεί. Δεν έχουμε καιρό να χάνουμε.

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να γράψεις ένα βιβλίο. Αλλά θέλω να το πάω μέχρι τέλους!

My Body, My Rules

Είναι Δευτέρα, κάνει και ζέστη, υπάρχουν όλες οι κατάλληλες προϋποθέσεις να τσακωθούμε. Σήμερα φίλοι μου, θα σκοτωθούμε με αφορμή το σλόγκαν: «My Body, My Rules». Το σλόγκαν το οποίο προέκυψε ξανά στην επικαιρότητα μετά την απαγόρευση των εκτρώσεων στις ΗΠΑ ξεσηκώνοντας τεράστιο σάλο ανά το παγκόσμιο, ακόμη και στην Κύπρο, η οποία ως γνωστόν επηρεάζεται άμεσα από κάθε τι που ψηφίζεται στην Αμερική και θεωρεί ότι πρέπει να εκφράσει άποψη επί του θέματος ως συγκοινωνούντο δοχείο. 

Πριν βγάλουμε νύχια και αρχίσουμε να γδερνόμαστε, να σας πω δύο πράγματα:

1.       Το θέμα των εκτρώσεων το είχα σπουδάσει στα πλαίσια του Child Law που είχα επιλέξει ως μάθημα στο πτυχίο. Το θεωρώ παλιακό και με πάει 17 χρόνια πίσω. Είναι ωραίο να βλέπεις ότι τόσα χρόνια μετά, η ανθρωπότητα ακόμη ασχολείται με πράγματα που εσύ θεωρείς τελειωμένα.

2.       Δεν είμαι εναντίον των εκτρώσεων, για να μην πέσετε να με φάτε. Θεωρώ ότι υπάρχουν σοβαρότατοι λόγοι για να επιλέξει μία γυναίκα να αποβάλει ένα έμβρυο. Θα τους αναπτύξω πιο κάτω.

Εγώ διαφωνώ με το σλόγκαν! Δεν συμφωνώ με το «My Body My Rules». Όχι χρυσή μου, δεν είσαι το κέντρο του κόσμου, ναι είναι το σώμα σου, αλλά όχι, υπάρχουν και φορές που δεν μας ενδιαφέρουν οι κανόνες σου. Θα σου φέρω παραδείγματα που έχω βιώσει: Στον στρατό είχα γνωρίσει μία εθελόντρια, τη Μηλίτσα, η οποία ήταν εννέα μηνών έγκυος αλλά κάπνιζε δύο πακέτα τσιγάρα την ημέρα. Εγώ ήμουν 19 χρονών τότε, δεν είχα καμία σκασίλα με ποιον είχε πηδηχτεί η Μηλίτσα και γκαστρώθηκε, μα προφανώς και λυπηρώς δεν την ενδιέφερε η υγεία του τέκνου της. Όταν ένα πρωί εκεί που πίναμε καφέ τη ρώτησα γιατί εκθέτει το παιδί της σε κίνδυνο καπνίζοντας αρειμανίως, η απάντηση ήταν «επειδή δεν με κόφτει!» Πιστεύετε ότι αυτή η γυναίκα δικαιούται να επικαλείται την υπεράσπιση του My Body My Rules; Ποιου τα συμφέροντα πρέπει να διασφαλιστούν; Της ηλίθιας Μηλίτσας ή του αθώου τέκνου;

Οι φανατικές φεμινίστριες μπορεί να απαντήσετε ότι ναι, δικαιούται να καπνίζει όσο θέλει, αφού το παιδί δεν έχει γεννηθεί ακόμη, νομικά ομιλώντας δεν υφίσταται -το παιδί αποκτά νομική υπόσταση μόνο όταν γεννηθεί, και εν πάση περιπτώσει, δικό της είναι, ό, τι θέλει το κάνει. Θα διαφωνήσω. Μπορεί στα αρχικά στάδια της κύησης, όταν ένα έμβρυο ακόμα αποτελείται από κύτταρα και δεν έχει ακόμα αποκτήσει καρδιά, όργανα και συνείδηση, αυτό να ισχύει. Όταν όμως το παιδί έχει διαμορφωθεί γύρω εκεί στον έκτο, έβδομο μήνα και επικοινωνεί, αντιδρά στα ερεθίσματα και επί της ουσίας ζει μέσα σου, η γνώμη μου είναι ότι δεν δικαιούσαι να το εκθέτεις σε κίνδυνο. Να βάλεις τα Rules σου εκεί που ξέρεις. Είσαι πλέον υπόλογη σε μία ζωή που μεγαλώνει μέσα σου και έχεις ευθύνη απέναντί της.

Πόσο μάλλον όταν υπάρχει και πατέρας στην εξίσωση ο οποίος δεν φταίει σε τίποτα να φορτωθεί μετά τη γέννηση ένα παιδί προβληματικό επειδή εσύ δεν πρόσεχες όταν το κυοφορούσες. Δεν είναι όλοι οι πατεράδες ανεύθυνοι ή αδιάφοροι όπως αρέσκεστε να διαδίδετε για να διαιωνίζετε στερεότυπα που σας συμφέρουν.

Όταν η Μπρέντα ήταν έγκυος τον Αλέξη είχε αποφασίσει να πάει ένα ταξίδι με τη μητέρα της στην Αίγινα. Θα έπαιρναν το ‘δελφίνι’ από τον Πειραιά και θα επισκέπτονταν το νησί για ένα σαββατοκύριακο. Έσπασε ο διάβολος το ποδάρι του και εκείνο τον καιρό είχαν καταφθάσει από τη Συρία μπουλούκια προσφύγων στον Πειραιά οι οποίοι μη έχοντας πού να μείνουν είχαν κατασκηνώσει κακήν κακώς όπου βρήκαν στο λιμάνι, στήνοντας τσαντίρια κατά μήκος της προβλήτας και είχε γίνει ο Πειραιάς μια πανδαισία μεταδοτικών ασθενειών και εγκλημάτων, κάτι σαν το δικό μας Πουρνάρα. Η Μπρέντα δεν πτοούνταν, ήθελε να πάει, έχοντας στην κοιλιά της τον γιο μου, και ρισκάροντας πολλά για μία ασήμαντη εκδρομή! Εννοείται ότι έφερα ένσταση και έγινε μεγάλο θέμα. Ήμουν ένας εν δυνάμει πατέρας, είχα ευθύνη προς τον αγέννητο γιο μου, δεν με ενδιαφέρει αν εσένα σου κάπνισε στα καλά του καθουμένου να πας ταξίδι το οποίο θα προϋπέθετε να περάσεις μέσα από τη ζούγκλα του Πειραιά. Θα κάτσεις εδώ που είναι ασφαλής ο γιος μου και όταν τον ξεγεννήσεις και μου τον παραδώσεις, να πας όπου θες!

Φυσικά δεν ήταν εύκολη η διαπραγμάτευση, επιστράτευσα όλο το σόι να την μεταπείσει. Ακόμα πιο φυσικά, δεν μπορούσα και να την κλειδώσω στο κλιμακοστάσιο μην τυχόν μου το σκάσει μία νύχτα απ' τον φεγγίτη. Αλλά της έστειλα τελεσίγραφο: «Έτσι και πας μόνη σου έγκυος γυναίκα στον Πειραιά που μετατράπηκε σε Σπιναλόγκα, άντε γεια, και θα μιλήσεις με τον Δικηγόρο μου!» Σοφή ούσα, δεν πήγε.

Αυτά βέβαια, είναι αθώα παραδείγματα. Υπάρχουν πολύ χειρότερα. Τι κάνουμε όταν μία κυοφορούσα γυναίκα είναι τοξικομανής; Όταν τρυπιέται με σύριγγες για λίγη ηρωΐνη; Της το επιτρέπουμε στα πλαίσια του My Body My Rules; Με συγχωρεί η χάρη σας αλλά το δικαίωμα του εμβρύου να γεννηθεί υγιές και να ζήσει φυσιολογικά είναι υπεράνω της τοξικομανούς μητέρας. Δεν μπορεί να φορτώνεται η πολιτεία βρέφη με προβλήματα υγείας εξαιτίας της ανεύθυνης μάνας μόνο και μόνο επειδή θεωρεί ότι εκείνη κάνει κουμάντο στο σαρκίο της.

Κανένας επί της ουσίας δεν κάνει κουμάντο στο σαρκίο του κι αυτό έπρεπε να είχε εμπεδωθεί τώρα που περάσαμε την πανδημία και μπολιαστήκαμε όλοι για το ευρύ καλό.

Όταν εγώ έπαθα το ανεύρυσμα, λίγο πριν με ανοίξουν στο χειρουργικό τραπέζι, εμφανίστηκε ο χειρουργός με μία μάτσα χαρτιά μαζί του και με έβαλε να υπογράψω ότι συναινώ να με ανοίξει και να κάνει ό,τι μπορεί για να με σώσει. Δεν είχα πολυτέλεια χρόνου να διαβάσω τι λέγανε τα χαρτιά. Υπέγραψα στα τυφλά. Φαντάζεστε όμως να του απαντούσα «My Body, My Rules» και θα σας υπογράψω αφού μελετήσω τους όρους σας και αφού κρίνω εγώ ότι είναι δίκαιοι; Εννοείται πως είχα δικαίωμα να αρνηθώ. Δικό μου είναι το σώμα. Αλλά θεωρώ ότι ο άνθρωπος που αρνείται θεραπεία λόγω των πιστεύω του θα έπρεπε να του επιβάλλεται με το ζόρι αυτή, γιατί δεν είναι στα συγκαλά του για να κρίνει με καθαρό μυαλό. Βλέπε κάτι Μάρτυρες του Ιεχωβά που αρνούνται να δεχτούν ξένο αίμα στον οργανισμό τους. Πόσο μάλλον να επηρεάζουν τη ζωή άλλου με το πείσμα τους να αρνούνται θεραπείας!

Ο κόσμος έχει αποτρελαθεί. Δεν είναι καινούριο αυτό. Οι τρελοί φέρνουν τον κόσμο ανάποδα αν πεθάνει ένα γατάκι, αν ψοφήσει μία χελώνα, αν κοπούν δέντρα – ακόμη κι αν αυτό ενέχει το φύτεμα περισσότερων και υγιέστερων στη θέση τους, με τη δικαιολογία ότι είναι κι αυτοί ζώντες οργανισμοί και δεν πρέπει να στερούνται το δώρο της ζωής. Παρόλα αυτά, θεωρούν ότι μία γυναίκα ελαφρά τη καρδία μπορεί να αποβάλει ένα έμβρυο. It’s not a human yet! Έγραψε η άλλη η ανεκδιήγητη επάνω στην κοιλιά της. Ναι, αυστηρά ομιλώντας δεν είναι ακόμα άνθρωπος, όμως όταν το έμβρυο είναι σε φάση που μπορεί να γεννηθεί, και αυτό συμβαίνει εύκολα μετά τον έβδομο μήνα, τότε ναι, θα έπρεπε να έχει κατοχυρωμένα δικαιώματα. 

Ας δούμε κι αυτό το παράδειγμα. Η γιαγιά μου είναι 89 ετών. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ένας μαγικός τρόπος να ξέρουμε επακριβώς την ημερομηνία που θα πεθάνει. Ας υποθέσουμε ότι αυτή η μέρα είναι αύριο (φτου, φτού). Δικαιούμαι να τη σκοτώσω από σήμερα μιας και αύριο θα απουσιάζω και δεν βολεύομαι να τρέχω με τη χαρτούρα της κηδείας κτλ; Όχι βέβαια. Δεν έχω δικαίωμα να αφαιρώ τη ζωή οποιουδήποτε. Κι όμως κάποιος θα μπορούσε να προβάλει το επιχείρημα: τι σήμερα, τι αύριο, τι θα ζήσει η γιαγιά σου μέσα σε λίγες ώρες για να κάτσουμε να σκάσουμε; Τίποτα δεν θα ζήσει. Όλα έγκεινται στον απαράβατο κανόνα: «Δεν έχω δικαίωμα να αφαιρώ τη ζωή οποιουδήποτε». Είτε αυτός είναι γάτος, είτε είναι σκύλος, είτε είναι χελώνα, είτε είναι δέντρο». Στα έμβρυα γιατί δεν δείχνουν την ίδια ευαισθησία; Όλοι ξέρουμε την απάντηση: Επειδή είναι άχρηστες!

Εν πάση περιπτώσει. Εγώ θεωρώ ότι η έκτρωση πρέπει να συνεχίσει να είναι νόμιμη και εξ όσων θυμάμαι υπάρχουν εξαιρέσεις τις οποίες βρίσκω λογικότατες και συμφωνώ: Η έκτρωση πρέπει να επιτρέπεται όταν α) κινδυνεύει η ζωή της μάνας κατά την κύηση και τοκετό, β) όταν το έμβρυο πάσχει από ανίατη ασθένεια η οποία θα επηρεάσει δραστικά την ποιότητα της ζωής του, γ) όταν το έμβρυο είναι προϊόν βιασμού ή αιμομιξίας, δ) όταν η κύηση είναι στις πρώτες εβδομάδες και το έμβρυο δεν έχει αποκτήσει ακόμα ζωτικά όργανα και συνείδηση.

Και τη μαλακία που λένε μερικοί, ότι «αν η έκτρωση θεωρείται φόνος, τότε η μαλακία θεωρείται γενοκτονία», κόψτε την γιατί εκτίθεστε. Το έμβρυο είναι προϊόν γονιμοποίησης. Όχι προϊόν εκσπερμάτωσης. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Ύλη βιολογίας πέμπτης Δημοτικού! Το σπέρμα μόνο του δεν μπορεί να εξελιχθεί σε άνθρωπο. Το έμβρυο όμως είναι εν δυνάμει άνθρωπος. Μετά από κάποιο στάδιο είναι άνθρωπος και μετά από κάποιο άλλο είναι έτοιμος, ολοκληρωμένος άνθρωπος μέσα σε μια κοιλιά.  

Δεν είναι αυτό το θέμα μας, όμως. Το θέμα μας είναι το ηλίθιο σλόγκαν. Καλό θα ήταν κάποτε να αποδεχτείτε ότι, Yes, it’s your body, but not always your rules.

Ούτε Λεξ!

 

«Τι ξέρεις περί Λεξ;»

«Ούτε Λεξ!»

Αυτό απάντησε κάποτε ένας φοιτητής της νομικής σε μία προφορική εξέταση του πανεπιστημίου Αθηνών, και ο καθηγητής έκρινε τόσο ευφυές το λογοπαίγνιο που τον πέρασε με δέκα. [Για να δείτε πώς δίνονταν κάποτε τα πτυχία].

Θυμήθηκα το πιο πάνω περιστατικό επειδή τις προάλλες κάποιος ονόματι Λεξ έδωσε μία συναυλία και μάζεψε 200.000 θεατές στα καλά καθούμενα και για κάποιο λόγο η νεολαία θεωρεί ότι γράφτηκε ιστορία και ότι ζει κόσμο-ιστορικές στιγμές.

Ο Λεξ, από όσα διάβασα από ‘δω κι από ‘κει είναι ράπερ. Αλλά «καλός ράπερ». Ποιοτικός- όχι σαν τους άλλους τους σκερβελέδες που πήγαν στα Mad Awards και πλακώθηκαν άνευ λόγου και αιτίας, χάριν τηλεθέασης. Ο Λεξ έχει βάθος, και όπως πολύ πετυχημένα σχολίασε ο αγαπημένος Curly Sue στα σόσιαλ, φτάνει τα επίπεδα Μποφίλιου σε βάθος – ακόμα γελώ με το συγκεκριμένο αστείο. Εκτός από βάθος, ο Λεξ έχει και φανατικό κοινό το οποίο παίρνει σβάρνα το ίντερνετ και όπου διαβάσει αρνητικό σχόλιο σπεύδει να σε βάλει στη θέση σου, όπως έκανα κι εγώ κάποτε στα νιάτα μου που όποιος έπιανε τη Βίσση στο στόμα του χωρίς να έχει πλύνει πρώτα το στόμα του με ανθόνερο, τον έβριζα απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια.

Τι εποχές διανύουμε Θεέ μου! Ο Λεξ, ο λυτρωτής!

«ΟΚ Boomer!» θα μου πεις.

Άκου να σου πω μαλακισμένο, αν θα αποδεχτώ τον όρο, θα αποδεχτείς κι εσύ αυτόν του ανίδεου. Δεν ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα! Αντιλαμβάνομαι ότι η μουσική αλλάζει, ότι η κάθε γενιά έχει τη δική της, αλλά τι να πει και η γενιά του πατέρα μου που μεγάλωσε με Beatles και Rolling Stones, με Χατζιδάκι και Θεοδωράκη! Να μιλάνε όλοι, να μιλάνε και οι κώλοι, δεν το δέχομαι!

Εδώ εγώ που υπερασπίζομαι σθεναρά τη μουσική της γενιάς μου, η οποία ομολογουμένως είχε και κάποια διάσπαρτα διαμαντάκια, δεν τολμώ να τη συγκρίνω με το τι προηγήθηκε στις δεκαετίες του ’60 και ’70 στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Θα έρθει τώρα το 20χρονο να με πει «boomer» επειδή αρνούμαι να ακούσω (τ)ραπ και δη Λεξ; Να πάρετε τ’ αρχίδια μου παρακαλώ μπας και ξεκουφάνουν τ’ αφτιά σας.

Θεωρώ που θεωρώ ξύλα απελέκητα όσους γεννήθηκαν μετά το 1990, αφού η συντριπτική πλειοψηφία τους δεν γνωρίζει ούτε γραφή, ούτε κριτική σκέψη διαθέτει, και τους έχουν χαζέψει τα κινητά, τα τάμπλετ και τα κομπιούτερ, άμα έρθουν και μου μιλήσουν περί Λεξ ως μουσικό είδος, επιβεβαιώνομαι!

Η μουσική δυστυχώς πεθαίνει εξ ου και πλέον όλα τα τραγούδια των προηγούμενων δεκαετιών επανακυκλοφορούν με πιο σύγχρονη ενορχήστρωση και παραγωγή. Πείτε μου ένα σύγχρονο τραγούδι το οποίο πιστεύετε ότι θα ακούμε και σε είκοσι χρόνια. Σε είκοσι χρόνια δεν ξέρουμε αν θα ζούμε, φυσικά, αλλά κουβέντα να γίνεται. Εδώ βρε, το 2020 μετά την επιτυχία του Blinding Lights το οποίο ήταν βασισμένο σε παραγωγή ‘80ς έφερε πίσω τη μόδα εκείνης της δεκαετίας. Και θα με πείσετε τώρα εσείς εμένα ότι η μουσική προχωρά;

Προχωρά μόνο χρονικά, αλλά δεν προοδεύει ποιοτικά. Μόνο φθίνει.

Φθίνουν τα πάντα θα μου πεις κι αυτός είναι ο κανόνας της ζωής. Το κλίμα, οι ιδέες, οι αξίες, τα μυαλά, οι κοινωνίες στην καλύτερη περίπτωση απλά μεταβάλλονται και στην χειρότερη καταρρέουν. Δεν μπορείτε να με πείσετε ότι ο κάθε Λεξ μπορεί ξαφνικά να αφήσει στίγμα σ’ αυτό που ονομάζεται «ελληνικό τραγούδι». Στίγμα άφησε ο Σαββόπουλος, η Αλεξίου, ο Νταλάρας, η Γαλάνη, η Πρωτοψάλτη, ο Πάριος, η Μαρινέλλα, άντε να βάλω και τη Βίσση αν και ξέρω ότι θα κατηγορηθώ για αμεροληψία. Δεν είναι δυνατόν να συγκριθεί οτιδήποτε άλλο με αυτά τα ιερά τέρατα, όσο κι αν η εποχή έχει αλλάξει.

Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να ήταν και ένα σκέτο τουίτ.