Κυριακή, Φεβρουαρίου 25, 2007

Μάγδα

Η Μάγδα γεννήθηκε στην Πολωνία και ήταν συγκάτοικος μου στο Λονδίνο, το 2005. Έκανε μάστερ στον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο, δηλαδή, το έξυνε ολημερίς και οληνυχτίς. Ήταν περίεργος άνθρωπος. Τουλάχιστον, ξεχωριστός...

Κοιμόταν στο έδαφος. Δεν ήθελε κρεββάτι μέσα στο 2Χ2 δωμάτιο, το έβρισκε υπερβολικά ψηλό γι’ αυτήν. Έστρωσε το πάπλωμα στο δωμάτιο της και άφησε το κρεββάτι στον διάδρομο του φλατ!

Έπινε πολύ, κάπνιζε πολύ, ενίοτε φούντες. Αν δεν έπινε δήλωνε δυστυχισμένη. Έφερνε κάτι πολωνικές βότκες μαζί της και τις κατέβαζε σαν σφηνάκια, τσακ-μπαμ. Ήθελε κάθε βράδυ να βγαίνει έξω, αλλά ευτυχώς δεν πηδιόταν με όποιον έβρισκε μπροστά της. Είχε γκόμενο στην Βαρσοβία. Έναν Γερμανό χτίστη.


Μια φορά βγήκε έξω με τον Αμερικάνο συγκάτοικο μας. Ενώ κατευθύνονταν προς το κλαμπ, το έβαλε στα πόδια χωρίς να δώσει εξηγήσεις. Τον άφησε μπουκάλα. Την επόμενη μέρα δήλωσε: «Μετάνιωσα που βγήκα μαζί του και δεν είχα όρεξη για εξηγήσεις. Η μόνη μου διέξοδος ήταν να τρέξω αμέσως!»

Μια άλλη φορά, επέμενε να βγούμε οι δυο μας, να πάμε σε λάτιν πάρτυ στο LSE. Το βρήκε πολύ φλώρικο για την underground προσωπικότητα της έτσι με το ζόρι ήθελε να πάμε αλλού. Δυστυχώς, δεν είχαμε επιπλέον λεφτά, αλλά μου είπε να μην ανησυχώ. Ενώ βρισκόμασταν στην Covent Garden διασταύρωσε το δρόμο. Βρήκε έναν 45αρη Άγγλο, τον φίλησε στο μάγουλο και του είπε: «Πάμε μαζί σε ένα μπαρ να τα πιούμε;» Αυτός φυσικά δέχτηκε. Μετά από 10 δευτερόλεπτα, εμφανίστηκα κι’ εγώ. «Είναι και ο φίλος μου μαζί μας, ξέχασα να στο πω!» Ο Άγγλος μας πλήρωσε την είσοδο. Και των δυο! Προσπάθησε να έρθει να μας μιλήσει ενώ χορεύαμε, αλλά η Μάγδα δεν του έδινε σημασία. Μου απαγόρευσε να τον ευχαριστήσω που μας πλήρωσε το εισιτήριο. Ας εξαφανιστούμε, μου είπε! "Καλό κορόϊδο τον έκοψα εξ' αρχής!"


Στο Βερολίνο έμενε στο ρετιρέ μιας πανάρχαιας πολυκατοικίας με τον Γερμαναρά γκόμενο. Έμεναν σε ένα φλατ που δεν είχε νερό, ούτε ρεύμα. Αλλά η σπιτονοικοκυρά τους επέτρεπε να μην πληρώνουν ενοίκιο. Έκαναν μπάνιο κάθε πρωί στο γυμναστήριο απέναντι, ενώ για την τουαλέτα γέμιζαν κουβάδες με νερό από τα δημόσια ουρητήρια, εκεί κοντά. Έτρωγαν μόνιμα έξω. Ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής της.

Η Μάγδα μισούσε τους Ρώσσους, μισούσε τους ομοφυλόφιλους, αλλά έβγαινε μαζί τους διότι τους θεωρούσε ταλαντούχους. Μου είπε ότι από τα 18 μέχρι τα 20 της χρόνια πήγε με άπειρους άντρες, σε σημείο που δεν θυμάται ακριβή αριθμό. Τώρα, στα 25 της, θέλει να νοικοκυρευτεί.


Η Μάγδα δεν ξέρω αν πήρε το μάστερ της. Αλλά αμφιβάλλω αν άντεξε μέχρι να παραδώσει την πτυχιακή της. Δεν είχα καμία επικοινωνία μαζί της από το 2005. Μια μέρα μου είπε: «Αν δεν πάρω τα αντικαταθλιπτικά μου χάπια, ούτε και εγώ δεν ξέρω που θα φτάσω.» Από τότε, κλείδωνα φανατικά την πόρτα του δωματίου μου.

Δεν ξέρω σε ποιό κελί της Βαρσοβίας την έχουν, αλλά την πεθύμησα !

1 σχόλιο:

Nisyrios είπε...

Αχ, κάτι τέτοια άτομα τα ζηλεύω ώρες ώρες...! Επειδή είναι το ακριβώς αντίθετο από μένα, με συναρπάζει η τόσο διαφορετική ζωή που κάνουν.

Για λίγο όμως, ε;