Εγκεφαλικό Ποστ

Παράλληλα με το βιβλίο του Sacks περί μουσικοφιλίας, διαβάζω και ένα άλλο, που αφορά στα απομνημονεύματα ενός νευροχειρουργού. Τα διαβάζω ταυτόχρονα και μεταπηδώ από το ένα στο άλλο, ανάλογα τα κέφια. Το βιβλίο του νευροχειρουργού είναι συγκλονιστικό, μα δυσβάσταχτο, αφού ουσιαστικά αφηγείται το πώς διαχειρίζεται ψυχολογικά τις αποτυχίες του, οι οποίες απέβησαν μοιραίες για τη ζωή πολλών ασθενών του. Σε ένα από τα κεφάλαια αναφέρεται και σε ασθενείς οι οποίοι μετά από κάποια επέμβαση έμειναν φυτά. Διηγείται μία επίσκεψη του σε ένα ίδρυμα στο οποίο νοσηλεύονταν διάφοροι ασθενείς που ήταν ζωντανοί αλλά με πλήρη απώλεια συνειδήσεως εξ αιτίας κάποιου εγκεφαλικού επεισοδίου. «Αντιλαμβάνονται άραγε τον πραγματικό κόσμο; Έχουν την παραμικρή αντίληψη του τι συμβαίνει γύρω τους; Δεν θα το μάθουμε ποτέ» καταλήγει.

Δεν ξέρω αν σας το είχα ξαναγράψει. Αν σας το είχα ξαναγράψει πρέπει να ήταν προ δεκαετίας. Εμείς στην οικογένειά μου είχαμε μία θεία που ήταν φυτό και την είχαμε στο σπίτι της γιαγιάς μου κανονικά, σαν αντικείμενο μέσα στο σαλόνι.

Το θυμάμαι πεντακάθαρα. Ένα βράδυ,  μέσα της δεκαετίας του ’80, προκλήθηκε βαβούρα διότι ξύπνησε τον πατέρα μου η γιαγιά μου, για να του πει ότι η αδελφή της, η Μερόπη κάτι έπαθε. «Έπαθε κόλπο». Είδαν κι έπαθαν να μου εξηγήσουν εμένα «ποιος έκανε στη θεία ένα κόλπο» και τι ακριβώς σήμαινε αυτό. Ήμουν δεν ήμουν πέντε χρονών. Σημασία είχε ότι η θεία Μερόπη θα παρέμενε ζωντανή-νεκρή. Θα καθόταν μόνιμα σε μια καρέκλα φρόνιμη και δεν θα μιλούσε, απλά θα κοίταζε τριγύρω της με βλέμμα απλανές. Όπερ και εγένετο. Η θεία Μερόπη ουδέποτε αντιδρούσε, ουδέποτε άλλαζε στάση στο παραμικρό. Κανονικό «μπιμπελό», ακίνητο και ανέκφραστο.

Μπορούσε να περπατά, αλλά με βοήθεια του πι, και μόνο κατόπιν παρακίνησης της γιαγιάς μου και της άλλης της αδελφής. Τη μετέφεραν στο κρεβάτι της το βράδυ, την έκαναν και ένα υποτυπώδες μπάνιο πού και που, ενώ την υπόλοιπη μέρα ήταν παλουκωμένη στο σαλόνι να κοιτάζει το υπερπέραν. Ένας Θεός ήξερε αν αντιλαμβανόταν τι της είχε συμβεί. Για εμένα και τα ξαδέλφια μου ήταν τρομερά συναρπαστικό το θέαμα. Υπήρχε ένας άνθρωπος μέσα στο δωμάτιο στο οποίο παίζαμε, ζωντανός, αλλά επί της ουσίας νεκρός. Κάναμε διάφορα πειράματα εν είδει παιχνιδιού επάνω της. Προσπαθούσαμε να της αποσπάσουμε την προσοχή, πεισμώναμε να την πείσουμε να μας μιλήσει, κάποιες φορές μπορεί να της πετούσαμε και κανένα κομμάτι λέγκο για να δούμε αν θα αντιδράσει. Τίποτα! Η γιαγιά μου όταν έβλεπε ότι πλησίαζε να ξεφύγει η κατάσταση ερχόταν και μας θύμωνε να την αφήσουμε ήσυχη.

Η θεία Μερόπη έμεινε σ’ αυτή την κατάσταση για πολλά χρόνια, μέχρι που μεγαλώσαμε και συλλάβαμε και οι ίδιοι την τραγικότητα της κατάστασής της. Δεν θυμάμαι για πότε πέθανε, πρέπει να είχα πάει γυμνάσιο. Τόσα χρόνια μετά όμως, εγώ πραγματικά θαυμάζω το γεγονός ότι η γιαγιά μου, παρότι ήταν παντρεμένη με τον παππού μου, δεν σκέφτηκε ούτε μία στιγμή να στείλει τη θεία Μερόπη σε κάποιο ίδρυμα (δεν υπήρχαν και λεφτά, βέβαια). Την κράτησε κανονικά στο σπίτι της και την περιποιούνταν μέχρι τέλους. Βέβαια, η γιαγιά μου, δεν είχε σπιτώσει μόνο τη Μερόπη. Στο σπίτι της (που ήταν ούτως ή άλλως μια σταλιά), φιλοξενούσε και τη μεγαλύτερη αδελφή της, την Όλγα, η οποία ήταν ανύπαντρη και «δεν είχε που να πάει».

Πραγματικά, σήμερα, εντυπωσιάζομαι που όλοι αυτοί οι άνθρωποι συγκατοικούσανε. Ως παιδάκι μου φαινόταν φυσιολογικό. Ως ενήλικας αδιανόητο. Η γιαγιά μου, ο παππούς μου, η θεία Όλγα και η θεία Μερόπη, το φυτό! Όλοι μαζί σε ένα δυάρι! Άπειρα respect στη γιαγιά μου, αλλά και ακόμα περισσότερα στον παππού μου, ο οποίος ανεχόταν αυτή την υπερρεαλιστική συγκατοίκηση άνευ γκρίνιας. Εμάς έρχεται η πεθερά μας επίσκεψη μισή ώρα και αρχίζουμε να δυσανασχετούμε. Σκέψου να έπρεπε να συγκατοικήσουμε και με τις αδελφές της γυναίκας μας, εκ των οποίων η μία να ήταν φυτό (κατά μία έννοια, καλύτερα φυτό να την βγάζεις και να τη μπάζεις από το ντουλάπι στο μπαλκόνι σαν έπιπλο, παρά ζωντανό με άποψη και γνώμη).

Η θεία Όλγα από την άλλη, ήταν ευχάριστη, εξ όσων θυμάμαι είχε και πολύ χάζι, και δεν ενοχλούσε. Η ζωή της ήταν να βλέπει «Τόλμη και Γοητεία» και «Λάμψη» στην τηλεόραση, οπότε δεν ήταν βάρος σε κανέναν. Θυμάμαι τον παππού μου να επιστρέψει τα βράδια από τον καφενέ και όποτε την έβλεπε να παρακολουθεί αυτές τις σαπουνόπερες της έλεγε υποτιμητικά: «πάλι κάθεσαι και βλέπεις αυτές τις οικογένειες που γαμιούνται μεταξύ τους;»

«Σσς, το παιδί!» του έλεγε εκείνη.

Μια φορά, πολλά χρόνια αργότερα, ρώτησα τη γιαγιά μου πώς μπορούσαν να κάνουν σεξ μέσα σε εκείνο το σπίτι. Πώς εμπνέονταν με τη Μερόπη στο δίπλα δωμάτιο να φυτοζωεί και την Όλγα στο σαλόνι να βλέπει «Τόλμη και Γοητεία».

«Δεν μπορούσαμε… φεύγαμε και πηγαίναμε στην εξοχή!» μου απάντησε.

Πέθαναν όλοι πια. Πάνε πολλά χρόνια. Η γιαγιά μου έφυγε τελευταία, πέθανε το 2010 μόλις δύο μήνες πριν τον πατέρα μου. Με την ασθένεια του πατέρα μου να κορυφώνεται, όμως τότε, δεν προλάβαμε να συνειδητοποιήσουμε ιδιαίτερα τον χαμό της γιαγιάς. Οι δύο μήνες που μεσολάβησαν ανάμεσα στον χαμό μητέρας και γιου κατ’ ακρίβειαν, μας φάνηκαν δυο χρόνια. Οι υπόλοιποι της πιο πάνω ιστορίας έφυγαν πολύ προηγουμένως. Ο παππούς μου το 1993 και η θεία Όλγα το 2001. 

Είναι απίστευτο το ότι ακόμα κάπου στο βάθος του μυαλού μου θεωρώ ότι ζουν όλοι ακόμα, εκεί στο ίδιο σπίτι, κι ότι εγώ απλά αμέλησα να περάσω να τους δω.

Το Ύποπτο Πακέτο

Είναι μια ιστορία σχετική με τη συλλογή μου από Στρουμφ που έχει χρόνια που θέλω να τη μοιραστώ εδώ, αλλά δεν έβρισκα αφορμή. Τώρα που είδα πόσα σχόλια μάζεψε όμως, η εν λόγω ανάρτηση (τα οποία θεωρούνται κάμποσα δεδομένου ότι δεν υπάρχουν πλέον πάνω από δέκα ενεργά μπλογκς), λέω να σας την αναφέρω. Δεν είναι και πολύ σπουδαία, αλλά όταν συνέβη, γέλασα πολύ.

Τα Στρουμφάκια τα προμηθευόμουνα από μία γερμανική ιστοσελίδα η οποία απευθύνεται σε συλλέκτες. Τα περισσότερα απ’ αυτά κοστίζουν €20 το ένα, και πρόκειται για ό, τι απέμεινε από τη δεκαετία του ’80 - πραγματικά σπάνια κομμάτια δηλαδή. Πριν δέκα χρόνια, πριν παντρευτώ και πριν κάνω παιδί και διέθετα λεφτά… για πέταμα, αγόραζα κάθε μήνα από λίγα, και έτσι με τον καιρό έφτασα να έχω περί τα 250. Έκτοτε δεν αγόρασα άλλα, σήμερα θεωρώ εξωφρενικά τα ποσά που ξόδευα για τέτοιες μαλακίες (σόρρι Στρουμφάκια μου, μα η αλήθεια να λέγεται!)

Μία εποχή αποφάσισα ότι εκτός από Στρουμφ καλό θα ήταν να αγόραζα και τα σπίτια τους. Μπήκα λοιπόν στην ιστοσελίδα και είδα ότι πωλούνταν κάποια μανιτάρια, πωλούνταν όμως και ο ανεμόμυλος ο οποίος ήταν σπάνιο κομμάτι και το αγόρασα σε τριπλάσια τιμή από την κανονική του μέσω ενός άλλου συλλέκτη στην Αμερική. Μαζί με τον ανεμόμυλο αγόρασα και καμιά 20αριά στρουμφάκια να μου βρίσκονται. Θα έρχονταν όλα μαζί, στην ίδια παραλαβή.

Όταν έφτασε το δέμα στα κυπριακά ταχυδρομεία, επειδή το πακέτο ήταν σχετικά μεγάλο και προερχόμενο εκτός ΕΕ, μου τηλεφώνησαν από το ταχυδρομείο ότι πρέπει να πληρώσω ένα φόρο επί τόπου και ότι θα έπρεπε να γίνει έλεγχος από Λειτουργό για να διαπιστώσουν τι φέρει το κιβώτιο μέσα. Πρώτη φορά καλούμουν να ακολουθήσω μια τέτοια διαδικασία, οπότε κατέφθασα στο ταχυδρομείο αμέσως για να ξεμπερδεύω γρήγορα αλλά και ολίγον αγχωμένος ως προς το τι θα αντιμετώπιζα.

Μπαίνω, λοιπόν, στο ταχυδρομείο, περνώ σε ένα ειδικό δωμάτιο στο οποίο μάζευαν τα «ύποπτα» πακέτα, έρχεται και ο λειτουργός μπροστά μου, ένας τύπος που είχε φάτσα δημοσίου υπαλλήλου που δουλεύει στο ταχυδρομείο, κρατoύσε και στο χέρι του ένα χαρτοκόπτη και μου λέει: «Το πακέτο θα ανοιχθεί για έλεγχο».

«Μάλιστα!» του είπα. Εμένα το άγχος μου ήταν μην τυχόν καταστρέψει το συλλεκτικό κουτί. Ντρεπόμουν, εννοείται, να το πω.

«Τι έχει μέσα;»

«Στρουμφάκια» του απαντώ ορθά κοφτά. Ήταν κι ένας άλλος κύριος πίσω μου που περίμενε τη σειρά του, αντιλαμβάνεστε το ξεστόμισα σε ένταση τόσο-όσο, μην μας πάρουν και με τις πέτρες 32 χρονών μαντράχαλους.

«Στρουμφάκια, ώστε!!» μου απαντά με δυσπιστία και μία εμφανή δόση ειρωνείας.

«Ναι..!» ψέλλισα.

«Θα δούμε αν έχει στρουμφάκια!» είπε με ύφος μπάτσου Νέας Υόρκης.

Μέχρι να πάρει τα κουλά του ο κύριος, μέχρι να ανοίξει την κολλητική ταινία ασφαλείας, να ξεδιαλύνει τα προϊόντα μέσα από τις πολυστερίνες και τα φελιζόλ, εμένα με έζωσαν τα φίδια. «Λες να μου κάνανε καμιά μαλακία και να μου στείλανε τίποτα άλλο; Γιατί έχει αυτό το ύφος αμφισβήτησης, ο μαλάκας;»

Ξεχωρίζει τα συμπαρομαρτούντα από το πακέτο, και επιτέλους ξεπετιέται μέσα από την αχλή ένας ωραιότατος στρουμφο-ανεμόμυλος και καμιά 20αριά Στρουμφ. Έριξα και μια λοξή ματιά στον πίσω, να δω αν κοιτάζει. Ευτυχώς δεν έδινε πολλή σημασία. Ο λειτουργός του ταχυδρομείου είπε ένα: «κάτι στρουμφ βλέπω εδώ», αλλά επειδή προφανώς του χάλασα τη φαντασίωση ότι τάχα μου, θα έπιανε λαβράκι, ανακάτωσε με το χέρι του καλά-καλά την κούτα μην τυχόν και ξέπεσε κάπου η ηρωίνη του αρχί-νονού της Λευκωσίας, και δεν την πήρε χαμπάρι.

«Στουμφάκια λοιπόν...»

«Ναι!» του ξαναείπα με ύφος μας τα 'πρηξες.

Του έριξα και ένα νοερό κωλοδάχτυλο, τα πήρα παραμάσχαλα κι έφυγα!

Ε, μα!

Musicophilia

Διακόπτουμε την κανονική ροή του Δελτίου μας για να σας μιλήσω για το βιβλίο το οποίο διαβάζω αυτές τις μέρες και με το οποίο έχω πωρωθεί τα μάλα. Πρόκειται για το «Μουσικοφιλία» του Όλιβερ Σακς, διακεκριμένου νευρολόγου ο οποίος, μακαρίστηκε το 2015 αλλά ευτυχώς πρόλαβε και έγραψε πριν μερικά βιβλία με διάφορες αναλύσεις σπάνιων νευρολογικών παθήσεων και εξιστορήσεις ευτράπελων από διάφορους ασθενείς του.

Στο βιβλίο εξηγούνται πολλές νευρολογικές και εγκεφαλικές παθήσεις οι οποίες προκαλούν «κόλλημα» σε συγκεκριμένο μουσικά θέματα και τραγούδια. Το γνωστό και ενοχλητικό ρεφραίν της διαφήμισης που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς. Αναλύει ιστορίες ανθρώπων που τους χτύπησε κεραυνός και εν μία νυχτί άρχισαν να συνθέτουν μουσική χωρίς να έχουν προηγουμένως καμία μουσική γνώση ή μουσικό υπόβαθρο. Μιλάει για ασθενείς που στα καλά του καθουμένου άρχισαν να ακούνε ένα συγκεκριμένο μουσικό θέμα μέσα στο κεφάλι τους και το οποίο δεν σταμάτησε ποτέ. Έμαθαν να ζουν με αυτό. Ή άλλοι κατάφεραν να το μειώσουν κάνοντας συγκεκριμένες δραστηριότητες (διάβασμα, χαρτοπαιξία), αλλά μόνο για λίγο. Ύστερα επέστρεφαν δριμύτερα τα κλαμπατσίμπαλα. 

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ιστορίες. Ναι, δεν θα τα καταλάβετε όλα, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός. Δεν πάτε για γιατροί. Ούτε για πτυχίο. Θα εξερευνήσετε όμως τα άδυτα της ψυχής και του μυαλού και θα μάθετε πράγματα σχετικά με τη μουσική και το πώς αυτή εντυπώνεται στο μυαλό σας και τα οποία ίσως να σας απασχόλησαν κατά τη διάρκεια μίας ακρόασης.

Εντυπωσιάστηκα στην αναφορά ενός πειράματος που έγινε πριν κάποια χρόνια όπου μάζεψαν 100 άτομα σε μία αίθουσα και τους είπαν ότι έπρεπε να συγκεντρωθούν και να ακούσουν για τρία λεπτά τα «Λευκά Χριστούγεννα». Ο δίσκος δεν έπαιξε ποτέ, επίτηδες. Κι όμως κάποιοι εκ των παρευρισκόμενων δήλωναν ότι άκουσαν κανονικότατα το τραγούδι. Και αυτό γιατί ο εγκέφαλος έχει την ικανότητα να «διηγείται» μία μελωδία όταν αυτή είναι αρκετά γνωστή σε βαθμό που ο άνθρωπος νομίζει ότι όντως άκουσε ολόκληρο το τραγούδι.

Είμαι άνθρωπος που ζει με τη μουσική, (ακούω με κάθε ευκαιρία δίσκους ολόκληρους, πολλές φορές στήνοντας δικό μου θεματικό γλέντι ανάλογα τη διάθεση, την εποχή, την επέτειο, κτλ) και έχω διαγνώσει ότι αυτή η διαδικασία εκτός του ότι μου φτιάχνει τη διάθεση, με γιατρεύει κιόλας. Πολλές φορές μου περνά ο πονοκέφαλος ακούγοντας 10 λεπτά απαλή μουσική, ενώ τα Panadol στο μεταξύ δεν ωφέλησαν το παραμικρό. Είμαι άνθρωπος που ακούγοντας μουσική ηρεμώ, πολλές φορές νιώθω ότι πετώ από τη χαρά που αισθάνομαι εκείνη την ώρα. Όποτε η ένταση στο σπίτι ανεβαίνει, ειδικά αυτές τις μέρες του εγκλεισμού, 15 λεπτά ακρόασης αγαπημένης μουσικής με κάνουν άλλο άνθρωπο. Κλείνομαι στη σοφίτα, ρίχνω δυο ζεμπεκιές και κατεβαίνω κάτω άλλος άνθρωπος. Με βλέπουν και απορούν πως από μίστερ Χάιντ ξανάγινα δόκτωρ Τζέκιλ, και πάλι. Όταν αισθάνομαι απογοητευμένος πράττω το ίδιο. Δέκα λεπτά με τραγούδια απολυμαίνουν το σύμπαν. Επί νεανικών, ερωτικών απογοητεύσεων, ειδικά, οι μουσικές μου πάντα με έσωζαν, με εκτόνωναν, με αναζωογονούσαν.

(Σήμερα, έπλυνα όλα τα πιάτα, απολύμανα τους πάγκους, σκούπισα όλη την κουζίνα πλακάκι-πλακάκι, μετά σφουγγάρισα, και δεν γκρίνιαξα δευτερόλεπτο. Έβαλα να ακούω έναν δίσκο κατά τη διάρκεια και δεν ήθελα να τελειώσω το καθάρισμα. Μετά, όταν βγήκα στον κήπο να κλαδέψω και δεν μπορούσα να έχω μουσική υπόκρουση, βλαστημούσα σε κάθε ψαλιδιά που έκανα!)

Αυτά μπορεί να ακούγονται αυτονόητα σε πολλούς από εμάς, κι όμως έχω γνωρίσει άπειρο κόσμο του οποίου η μουσική δεν του λέει τίποτα. Κάποτε μία κοπέλα μου είπε ότι δεν έχει αγαπημένο τραγούδι επειδή δεν της άρεσε να ακούει μουσική. Κάποια άλλη δεν μπορούσε να μου πει ένα τοπ3 από αγαπημένα συγκροτήματα ή δίσκους, ενώ κάποια άλλη μου είχε πει ότι προτιμά να ακούει ήχους της φύσης παρά μουσική. Εξωγήινοι! Στο βιβλίο γίνεται αναφορά και σε τέτοιους. Δεν εννοώ εξωγήινους. Εννοώ ανθρώπους άμουσους. Που μία μουσική τους είναι περισσότερο εκνευριστική, όπως ο ήχος ενός φορτηγού, ενός αεροπλάνου, και δεν τους προξενεί καμία συναισθηματική φόρτιση ή απόλαυση.

Ε, αν δεν είστε σαν αυτούς και σας απασχολεί η επίδραση της μουσικής πέραν της προφανούς της χρήσης, αυτό είναι το ιδανικό βιβλίο για να περάσετε τις υπόλοιπες μέρες στην καραντίνα. Εγώ ενθουσιάστηκα, και να φανταστείτε ότι μόνο 90 σελίδες διάβασα, ευτυχώς έχω ακόμα 400!

ΜΟΥΣΙΚΟΦΙΛΙΑ

OLIVER SACKS

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

Υ.Γ. Ξέχασα να σας πω ότι, το καλοκαίρι η Pixar θα βγάλει μία κανούρια ταινία με τίτλο Soul από τους ίδιους δημιουργούς που σχεδίασαν Τα Μυαλά Που Κουβαλάς το 2015, και η οποία θα πραγματεύεται ακριβώς τα παραπάνω. Τη διαδικασία της έμπνευσης, το πώς κολλά μία μελωδία στο μυαλό σου, το πώς δραπετεύεις απ' αυτήν, το πώς γράφεται το σουξέ. Αν ζούμε, θα πάμε να τη δούμε. 

Κορωνοϊός Στο Στρουμφοχωριό

Λίγα Ψίχουλα Σημασίας Μας Ζητάνε...

Ένα ερώτημα που με απασχολούσε ανέκαθεν, ήταν «τι δουλειά θα κάνουν όλοι αυτοί αν ποτέ γίνει πόλεμος».

Απαντήθηκε εν μέρει.

Θα τραγουδούν το «Χρυσοπράσινο Φύλλο» από την καραντίνα, θα το μοντάρουν μαζί με άλλους 5-10 τυχάρπαστους ανθυποσελέμπριτι και θα μας «συγκινούν». Μπορεί να τραγουδούν και το «Θα Κάτσω Σπίτι». Μπορεί να πουν και το «God Save The Queen», ποιος ξέρει; Το θέμα είναι να τραγουδήσουν κάτι να μας βρίσκεται. Να παράγεται έργο. Επίσης, μπορεί και να μας διαβάσουν παραμύθι μέσω κάμερας, να έχουν τα παιδιά μας λόγο ύπαρξης κάθε μέρα που ξημερώνει. Να έχουν κάτι να προσδοκούν πριν τα βρει το μούχρωμα.

Πραγματικά, απορώ γιατί ο κόσμος πασχίζει να μας διασκεδάσει. Αν θέλαμε το παιδί μας να ακούσει παραμύθι, τον Νικόλα Παπαδόπουλο του ΔΗΚΟ θα περιμέναμε; Να δημιουργήσουμε στο παιδί μας ψυχολογικά; Δεν του το διαβάζαμε και οι ίδιοι να γλιτώσουμε τις θεραπείες; Και δεν εννοώ μόνο τον Νικόλα Παπαδόπουλο. Εννοώ τον οποιονδήποτε. Κοτζάμ πρόσβαση σε διαδικτυακές πλατφόρμες έχουμε, τους εγχώριους wannabes περιμέναμε να μας γεμίσουν τις ώρες μας. Πραγματικά, απορώ… Και εντυπωσιάζομαι που νομίζουν ότι «προσφέρουν» από το σπίτι τους!

Είδα και το βίντεο με τους σελέμπριτι της Κύπρου να τραγουδούν το Χρυσοπράσινο φύλλο. Και τη Βίσση μαζί τους (πόσο βαριέσαι Άννα, πόσο!) Από πού να το πιάσω και πού να το αφήσω. Δεν άντεξα να το δω. Αλλά μου είπαν ότι μεταξύ άλλων ήταν και η κόρη του Χριστόφια μέσα σε εκείνο το βίντεο. Όλα τα τάλαντα! Η κόρη του Χριστόφια, ο Χρύσανθος Τσουρούλης, ο Ανδρέας Γεωργίου, ο Κούλης Νικολάου, ο Λούης Πατσαλίδης και η Άννα Βίσση στο ίδιο «συγκινητικό» βίντεο. Πόσον σουρεαλισμό αντέχεις;

Μα πρώτα απ’ όλα γιατί να τραγουδούν το χρυσοπράσινο φύλλο; Μας την πέφτουν οι Τούρκοι; Έρχονται οι οχτροί στην πόλη; Επειδή κάτσαμε σπίτια μας εξ αιτίας ενός παγκόσμιου ιού θυμηθήκαμε ένα άσμα που αφορά στην Κύπρο ειδικά; Σοβαρά τώρα, νομίζετε ότι το χρυσοπράσινο φύλλο ενδείκνυται; It does the job? Που λένε και στο χωριό σας; Ήμαρτον, Παναγία μου!

Υπάρχει μεγάλος ζήλος από τους έγκλειστους «σταρς» να υπάρξουν και υπό αυτές τις συνθήκες. Τις προάλλες έβλεπα βίντεο της Γαρμπή και της Θεοδωρίδου να τραγουδούν στους ακόλουθούς τους στο Ίνσταγκραμ, το «Imagine»! Η Γαρμπή και η Θεοδωρίδου! Αντί να σμίξουν να πουν το «Επιτέλους πάψε να αυτοτιμωρείσαι που δεν μπόρεσες να είσαι αυτό που ήθελε…» είπαν να πουν το Imagine! Χωρίς να λυπηθούν το πτώμα του μακαρίτη του Λένον που θα κουτουλούσε στο φέρετρο. Κανένα μέτρο!

Αν όλα αυτά δεν προμηνύουν τη Δευτέρα Παρουσία, δεν ξέρω κι εγώ τι θα τη φέρει.

Ο κόσμος λάλησε από τον εγκλεισμό και προβαίνει σε απονενοημένες κινήσεις. 

Έγκλειστος Μα Όχι Εγκλωβισμένος

Να πω ότι διαχειρίζομαι επιτυχώς τον εγκλεισμό;

Θα ήταν μεγάλο ψέμα.

Τόσες μέρες μετά (αλήθεια, πόσες; Έχασα τον λογαριασμό. Ούτε τι μήνα έχουμε θυμάμαι, ούτε καν τι μέρα!) άρχισα να μουχλιάζω. Δεν είναι πως τελείωσαν οι εκκρεμούσες δουλειές. Μπορώ να απαριθμήσω τουλάχιστον δέκα μίνι-εστίες που απαιτούν συγύρισμα και καθάρισμα. Αλλά με έχει κυριέψει νωθρότητα. Μετά βίας μεταφέρομαι από τον καναπέ στο κρεβάτι και αντίστροφα. Το μόνο θετικό είναι ότι κοιμήθηκα άπειρες ώρες αυτό τον καιρό. Το πρόσωπό μου είχα να το δω τόσο φρέσκο και νεανικό από τη δεκαετία των είκοσι!

Αλλά ψυχολογικά άρχισε η υπερκόπωση. Ναι, διαβάζω πολλά βιβλία, βλέπω ταινίες, ακούω μουσική, διαβάζω και παίζω του μικρού, αλλά και πάλι. Δεν είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Σήμερα έβαλα το τέκνο μέσα στο αυτοκίνητο και βαρούσαμε άσκοπες βόλτες στη Λευκωσία. Χωρίς να κατεβαίνουμε οπουδήποτε, εννοείται. Απλά για να βλέπουμε και τίποτε άλλο τριγύρω εκτός από τους τέσσερις τοίχους.

Βασιλιάδες! Δεν μπορείς να πεις. Είδαμε τα πάντα κλειστά, μελαγχολήσαμε περαιτέρω και γυρίσαμε σπίτι. Ευτυχώς ο γιος μου κοιμόταν στο πίσω κάθισμα και δεν είδε τίποτα. Αλήθεια, γιατί είμαστε συνέχεια κουρασμένοι με μία υπνηλία να ίπταται συνεχώς από πάνω μας, ενώ δεν κάνουμε τίποτα; Τόσο πολύ επιδρά το ψυχοπλάκωμα στη διάθεσή μας; Απίστευτο, ε;

Δεν έχω να πω κάτι νέο. Βαρέθηκα. Βαριέμαι, και εγώ όταν βαριέμαι σκαλίζω το παρελθόν. Βρίσκω παλιές φωτογραφίες, ταινίες, κάρτες, κάθομαι και τα ξαναθυμάμαι. Το θετικό, και συνάμα τραγικό, είναι ότι μετά από τόσα χρόνια μπορώ να σου πω ότι το παρόν είναι καλύτερο από το παρελθόν.

Ήθελα να δημιουργήσω ένα βίντεο φέτος, για τα σαραντάχρονα που θα κλείσω τον Δεκέμβρη, αν ο Θεός μας αξιώσει και τα φτάσουμε. Αποφάσισα ότι δεν θα το κάνω.

Η ζωή μου, μπορώ να το πω μετά βεβαιότητας, άρχισε στα 30. Το έχω ξαναγράψει αυτό, αλλά όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο βεβαιώνομαι. Πιο πριν, δηλαδή μεταξύ των ηλικιών μηδέν και τριάντα, μπορώ να σου βρω καμιά δεκαριά στιγμές για τις οποίες είμαι περήφανος. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι είχα βρει τον εαυτό μου. Ησύχασα στα 30 μου. Πιο πριν βλέπω τον εαυτόν μου σε φωτογραφίες και ταινίες και αισθάνομαι σκέτο οίκτο. Θλίψη που μου επέτρεπα να μπλέκω σε προβληματικές σχέσεις με προβληματικό κόσμο και να μην τολμώ να τις στείλω στο πυρ το εξώτερον μόνο και μόνο από ανασφάλεια και χαμηλή αυτό-εκτίμηση.

Πολύ κρίμα που τους χάρισα τα νιάτα μου, πολύ κρίμα που δεν είχα τα κότσια να πάρω τη ζωή στα χέρια μου όσο ακόμα ήμουν νέος και προ πάντων ακμαίος. Γηράσκω αεί διδασκόμενος, βέβαια.

Αν μη τι άλλο, είμαστε έγκλειστοι, μα ουχί πια εγκλωβισμένοι.

Στην υγειά σου κορωνοϊέ!

Ευτυχισμένο Το Κορωνοποιημένον Έτος!

Περιττό να δηλώσω πόσο απολαμβάνω την απομόνωση.

Είναι τρεις μέρες τώρα, σκέτη απόλαυση.

Κοιμάμαι όσες ώρες θέλω, ό, τι ώρα θέλω. Είχα τουλάχιστον τρία χρόνια να το ζήσω αυτό, και πότε ξανά άραγε;

Ασχολούμαι με οικιακές εργασίες. Ήδη ξεχόρτιασα τον κήπο και αν δεν έβρεχε σήμερα θα συνέχιζα και στο μπροστινό κομμάτι.

Διάβασα ένα θεατρικό και άρχισα ένα καινούριο βιβλίο στο οποίο έφτασα ήδη στα μισά.

Βλέπω ταινίες με τη γυναικούλα μου τα βράδια αφού δεν πέφτουμε ξεροί απ’ τις 9:00, όπως παλιά.

Το παιδί ξυπνά χαρούμενο, έχει κέφια που δεν θα βγει να πάει πουθενά, παίζουμε όλη μέρα, βλέπουμε ταινίες του Ντίσνεϊ back to back.

Γραμμική τηλεόραση δεν παρακολουθούμε. Δεν μας ενδιαφέρει το παραμικρό που συμβαίνει έξω. Αν τύχει κάτι φοβερό το βλέπουμε από τα κοινωνικά δίκτυα. Δεν βγαίνουμε να πάμε πουθενά πλην της υπεραγοράς. Και εκεί λόγω προφανούς ανάγκης, γιατί αν μπορούσαμε θα το αποφεύγαμε κι αυτό. Εγώ προχθές που πετάχτηκα να πάρω ψωμί και είδα τριγύρω μου κόσμο μετά από τόσες μέρες ανατρίχιασα και μου ήρθε μίνι-αναγουλίασις. Ζούμε χαρούμενοι μέσα στο σπίτι μας σαν συμμετέχοντες σε ένα υπερρεαλιστικό Big Brother, μη γνωρίζοντας το παραμικρό που συμβαίνει έξω. Έτσι δεν πανικοβαλλόμαστε. Αντιθέτως ησυχάσαμε.

Πέραν της κατάντιας της ανθρωπότητας, που εν έτει 2020 αναγκάζεται να αλλάξει ρυθμούς για να αναχαιτίσει μία πανδημία λες και ζούμε στον μεσαίωνα, αισθάνομαι πολύ τυχερός που έχω την πολυτέλεια να απολαμβάνω την οικογένειά μου όπως πρέπει, ξοδεύοντας τόσο πολύ χρόνο μαζί τους, χωρίς καμία εξωτερική παρεμβολή. Έτσι έπρεπε να είναι η ζωή μας. Να εργαζόμαστε από το σπίτι όσο γίνεται και να έχουμε άπειρο χρόνο για εμάς. Ναι, ορισμένες στιγμές βαριόμαστε, αλλά τι είναι η βαρεμάρα μπροστά στο ανεξάντλητο Νετφλιξ, μπροστά στα τόσα βιβλία στο κομοδίνο που περιμένουν διάβασμα, μπροστά στο να είσαι όλη μέρα με τις πυτζάμες και να κάνεις τούμπες στον καναπέ με τον γιο σου;

Ευτυχισμένο το έτος το κορωνοϊού!

ΥΓ: Μόνο για το ότι πάει να ακυρωθεί η Γιουροβίζιον ανησύχησα, αλλά με τις αηδίες που στέλνουμε Ελλάδα και Κύπρος, καλύτερο δεν μπορούσε να γίνει. Μακάρι να ακυρωθεί και ως του χρόνου να το σκεφτούν διπλά, να στείλουν άλλους. 

Πάει Και Η Γιουροβίζιον

Όσο μεγαλώνω και όσο, και λόγω δουλειάς, κατανοώ τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει το ΡΙΚ εκπρόσωπο για τη Γιουροβίζιον, τόσο περισσότερο απορώ γιατί ασχολούμαι ακόμα με αυτή την τηλεοπτική μαλακία. Αφού οι ένδοξες εποχές των ‘90ς δεν θα ξαναγυρίσουν, και αφού το όλο πράμα σιγά-σιγά παγκοσμιοποιείται και χάνεται η μαγεία της παράδοσης της κάθε χώρας. Γιατί κάθομαι και το βλέπω; Από ελπίδα ότι μία μέρα θα αναγεννηθεί το παρελθόν; Αγγούρια.

Ολόκληρο Ίδρυμα έκρινε ότι έπρεπε να μας εκπροσωπήσει ο Σάντρο Νίκολας! Ένας Έλληνας της Γερμανίας. Πού τον ξέθαψαν; Τους τον πρότεινε ο Ηλίας Κοκοτός, ένας ελλαδίτης από την ομάδα του Κοντόπουλου που ειδικεύεται στο να βρίσκει νέα ταλέντα. Ο ίδιος, δηλαδή, που ανακάλυψε και τη Στεφανία, την εκπρόσωπο της Ελλάδος. Εν ολίγοις, ολόκληρο Ίδρύμα, ολόκληρης χώρας, περίμενε τον Κοκοτό να τους υποδείξει ερμηνευτή. Θεσπέσια! Δεκάδες οι καταξιωμένοι τραγουδιστές στην Ελλάδα και Κύπρο που έχουν κάποιο δισκογραφικό παρελθόν να επιδείξουν, εμείς διαλέξαμε έναν, καθ΄ υπόδειξη ενός επιχειρηματία, με μοναδικό όπλο στη φαρέτρα το ότι πρόκοψε στο The Voice Γερμανίας. Ούτε καν πρόκοψε, κατ’ ακρίβεια, πήγε μέχρι τον ημιτελικό και έχασε.

Όπως και να ‘χει, στο ΡΙΚ έκριναν ότι εξαντλήσαμε το εγχώριο υλικό (όπου εγχώριο περιλαμβάνω και τον ελληνικό χώρο), και έπρεπε να φέρουμε τον Σάντρο που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του. «Είναι κούκλος» μου ανέφερε σε μία παλιότερη συνομιλία μας στέλεχος του Ιδρύματος. Για να δείτε τα κριτήρια των ιθυνόντων. "Κούκλος" ο Σάντρο με τον μύστακα της δεκαετίας του ’50, όμοιον του οποίου είχα να δω από αφίσα ήρωα της ΕΟΚΑ!

Τέλος πάντων, παραβλέπουμε τον ερμηνευτή. Διαγωνισμός τραγουδιού είναι άλλωστε, ίσως να έχουν στα χέρια τους ένα τραγούδι-διαμάντι. Αν είναι να πρωτεύσουμε, ας είναι και με τον Σάντρο. Πολυδιαφημισμένο το κομμάτι, με Αυστραλούς και Σουηδούς παραγωγούς, με τηλεοπτικούς σκηνοθέτες από την Αυστρία, τι άλλο θέλετε βλάχοι Κύπριοι για να ευφρανθείτε; Τόλμησα και ρώτησα, «θα έχει κανένα στοιχείο ιθαγενές το τραγούδι; Κάτι που να θυμίζει μεσόγειο, κάτι που να θυμίζει τη σημαία που θα εμφανίζεται στους τίτλους;» Όχι μου απαντούν, «θα έχει ευρωπαϊκό ήχο». Το ότι εν έτει 2020 υπάρχει ακόμα κόσμος που θεωρεί ότι ο έθνικ ελληνικός ήχος δεν υπολογίζεται ως ευρωπαϊκός, απλώς με ξεπερνά.

«Καλά, 130 τραγούδια σας έστειλαν, δεν βρέθηκε ένα που να μυρίζει Κύπρο; Να μυρίζει Κύπρο με την καλή έννοια. Να έχει μία μελωδία να ταυτιστεί ο φορολογούμενος που θα το πληρώσει;» Απάντηση ιθύνοντος: «Για να είμαι ειλικρινής λάβαμε κι ένα τραγούδι με παραδοσιακά στοιχεία που μιλούσε για την Κύπρο η οποία διψά για απελευθέρωση, αλλά αυτά θέλουμε να μεταδώσουμε στο εξωτερικό, τη σήμερον ημέρα;» Να και το ΔΗΣΑΚΕΛ που πετιέται στη γωνία.

Δεν πειράζει, μάτια μου. Σημασία έχει που ο Σάντρο με τον μύστακα είναι "κούκλος!"

Είδαμε και το βίντεο κλιπ προ ολίγου, ένα φτηνόπραμα που θα μπορούσα να το παράξω κι εγώ με τα ελάχιστα δωρεάν γραφικά που βρίσκεις στο Youtube. Ένα αδιάφορο πράμα, που δεν πρόσθεσε τίποτα στο ήδη αδιάφορο άσμα. Οι αντιδράσεις των θεατών από κάτω, μέτριες, στην καλύτερη περίπτωση.

Δεν πειράζει, το παν είναι ότι δεν θα εξάγουμε εθνικισμό, και προ πάντων ότι έχουμε τραγουδιστή "κούκλο".

Τρομάρα να σας έρθει, άχρηστοι του ΡΙΚ, από τον πρώτον ως τον τελευταίο. Να σας ιδιωτικοποιήσουν να ησυχάσουμε! Μία φορά φανήκατε κωλόφαρδοι με τη Φουρέιρα και αντί να εκμεταλλευτείτε το μομέντουμ, να κάνετε ασσίστ και τρίποντο, κάνατε τη μία κακή στρατηγική κίνηση μετά την άλλη. Στείλατε για δεύτερη χρονιά συνεχόμενη το ίδιο τραγούδι με πιο ανάλατη τραγουδίστρια, και φέτος αυτό το αίσχος. Βραβείο στρατηγικής 2020!

Όσον αφορά στην επιλογή της ΕΡΤ τώρα, εκεί τα πράγματα είναι ελαφρώς καλύτερα, αν και θα μπορούσα να είχα γράψει ακριβώς τα ίδια και για τη Στεφανία. Μία αδιάφορη ελληνίδα της Ολλανδίας, την οποία ξέθαψε η ίδια δημιουργική ομάδα (που για κάποιο λόγο εξακολουθούν να τη θεωρούν dream team), με ένα τραγούδι της σειράς, το οποίο όμως επένδυσαν με έναν αμανέ μπας και του δώσουν ένα άλφα ενδιαφέρον και μία ελάχιστη ταυτότητα. Πολύ "λίγο" για τις μουσικές δυνατότητες της Ελλάδος.

Πιστεύω ότι η Κύπρος θα αποκλειστεί, εκτός κι αν κρύβει κανέναν τεράστιο άσο στο μανίκι, όσον αφορά στη σκηνική παρουσίαση. Εκτός κι αν τη σπρώξει η EBU η οποία ως γνωστόν επιθυμεί διακαώς να πηγαίνουν καλά τα μικρά κράτη για να τα επαναφέρει στον διαγωνισμό (δεν ήταν τυχαία η θέση του Σαν Μαρίνο πέρσι. Μόνον έτσι θα επιστρέψουν οι Ανδόρρα, Μονακό, Λουξεμβούργο και αναζωογονηθεί το ενδιαφέρον σε Ισλανδία και Μάλτα). Που, εδώ που τα λέμε, ποια σκηνική παρουσίαση; Δεν μπορείς να κάνεις και πολλά με το συγκεκριμένο τραγούδι. Η Ελλάδα, από την άλλη, πιστεύω ότι θα προκριθεί εύκολα, άλλωστε ο δεύτερος ημιτελικός στον οποίο συμμετέχει είναι πολύ αδύναμος. Πάντως δεν τη βλέπω για τοπ 10 στον τελικό, εκτός πια κι αν ο Ευαγγελινός πάθει κάποια έκλαμψη και μας σώσει, κάτι που αν κρίνουμε από το ξεπερασμένο σκηνικό του Ρώσου πέρσι, δεν προβλέπεται.

Πόσο δύσκολο είναι πια να βρείτε δυο εδραιωμένους τραγουδιστές και να τους αναθέσετε την εκπροσώπηση. Έναν Κορκολή, έναν Θεοφάνους, μία Θεοδωρίδου, μία Μποφίλιου, έναν Ρέμο, ένα Αργυρό, τους Ονιράμα, αυτούς που ακούμε στα ραδιόφωνα. Τη δεκαετία του 2000 πώς έγινε δηλαδή και στείλαμε τους τραγουδιστές της πρώτης γραμμής; Σήμερα πάτε και ανακαλύπτετε τους πλέον άχρηστους. Ποιοι θα κάτσουν το Σάββατο του Μαΐου να ασχοληθούν με το πώς θα πάει η Στεφανία και ο Σάντρο, ρε καημένοι; Που μου θέλετε και τηλεθέαση. Το 2004 με τον Ρουβά μέχρι και οι πέτρες καθηλώθηκαν να παρακολουθούν. 98% έγραψαν οι μετρήσεις. Για "άλωση της Κωνσταντινούπολης" μιλούσανε την επομένη οι εφημερίδες. Φέτος να μου πείτε, τι; Θα κουνηθεί φύλλο αν προκριθεί ο Σάντρο; Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι.

«Δεν μας έκανε ο Ίαν Στρατής. Ήταν πολύ εσωστρεφής. Δεν θα πήγαινε στα πάρτι να κάνει δημόσιες σχέσεις. Καλύτερα ο «δεν σε ξέρει ούτε η μάνα σου με το μουστάκι».

Ήμαρτον!

Running λέγεται το τραγούδι, τον ίδιο τίτλο είχε και το τραγούδι της Ουγγαρίας το 2014, το οποίο κατετάγη 4ο. 

Μέτρα Ασφαλείας

Πώς άλλαξε η ζωή μας στην Κύπρο τα τελευταία τριάντα χρόνια;

Απλά να σου πω ότι τη δεκαετία του ’80, είχα πάει να κοιμηθώ στον παππού και τη γιαγιά μου, οι οποίοι διέθεταν μία φάρμα την οποία επισκέπτονταν συχνά τα καλοκαίρια. Επειδή εκείνο το σπίτι ήταν μικρό, και η ζέστη στην Κύπρο παραδοσιακά ανυπόφορη, η γιαγιά μου αρέσκετο να κοιμάται στην αυλή σε στρωματσάδα. Θυμάμαι ότι μου έστρωσε κι εμένα δίπλα της και κοιμηθήκαμε στο έδαφος, στο χώμα δηλαδή, και ένιωθα άβολα. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή με τη φύση, πρέπει να ήμουν 4-5 χρονών το πολύ. Σκέψου ότι υπήρχαν γύρω μας βατράχια που κόαζαν όλη νύχτα. Τώρα πια αυτό το σκηνικό μου φαντάζει εξωπραγματικό. Τύπου «πήγα στο Survivor και τη νύχτα ακούγαμε τα βατράχια!»

Κι όμως, ήταν σύνηθες. Κοιμόμασταν στο ύπαιθρον και το σπίτι πίσω μας ορθάνοιχτο και ασφαλές.

Ομοίως, θυμάμαι ότι στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα μέχρι και το 1994-95, όταν διακοπάραμε οικογενειακώς στον Πρωταρά, αφήναμε την εξώπορτα ανοιχτή για να κάνει ρεύμα! Κοιμόμασταν μέσα με ανοιχτά παράθυρα, ανοιχτές τζαμόπορτες και ανοιχτή την μπροστινή πόρτα. Θυμάμαι που ανέμιζαν οι κουρτίνες μέσα στη νύχτα και άφηναν το φως του φεγγαριού να μπαίνει, και ανάλογα την ένταση, καταλάβαινα αν πάει να ξημερώσει ή όχι.

Αυτά ήταν τόσο αυτονόητα, σε βαθμό που όταν σε αργότερο στάδιο κρίναμε ότι η ζωή έγινε πιο επικίνδυνη και αναγκαστικά κλείναμε την εξώπορτα (μόνο την εξώπορτα), μου φάνηκε περίεργη η αίσθηση.

Ζήσαμε εποχές που έκλεινε μόνο η εξώπορτα. Τα δε σπίτια στη Λευκωσία άφηναν μόνιμα την πισινή πόρτα, της κουζίνας φερ’ ειπείν ξεκλείδωτη. Ξεχνούσες τα κλειδιά; Έμπαινες από την κουζίνα που ήταν μόνιμα ανοιχτή. Έψαχνες τον γείτονα να δανειστείς κάτι και δεν τον έβρισκες; Έμπαινες από την πόρτα της κουζίνας έπαιρνες ό, τι ήθελες και τον ενημέρωνες μετά. Η γιαγιά μου είχε μόνιμα ξεκλείδωτη και τη μπροστινή πόρτα. Μπαίναμε όποτε θέλαμε. Την κλείδωνε όταν κοιμόταν ή αν έλειπε στο εξωτερικό.

Αυτά όλα σκέφτομαι, κάθε φορά που μπαίνω στο αυτοκίνητο εν έτει 2020 με την οικογένεια για να πάω κάπου και η Μπρέντα με ρωτά: «κλείδωσες τις πόρτες;» και αμέσως πατώ το αντίστοιχο κομβίο. Κλειδωνόμαστε και μέσα στο αυτοκίνητο!

Να ζήσουμε, να τα θυμόμαστε! 

I Stand Seated

Μα δεν είναι υπέροχο το 2020 μέχρι στιγμής;

Δεν προλαβαίνουμε να αφομοιώσουμε τίποτα από ό, τι συμβαίνει. Κάθε μέρα κάτι καινούριο, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Από τον πανικό για τον κορωνοϊό, ο οποίος φαντάζει τόσο παλιός μπροστά στα τελευταία γεγονότα με τα κλειστά σύνορα της Ελλάδος, στη σύλληψη εκείνου του βρομισμένου της Unite Cyprus Now. Δεν ξέρεις πού να πρώτο-εστιάσεις πού να πρώτο-καβλώσεις.

Εγώ νιώθω ότι παρακολουθούμε σειρά στο Νέτφλιξ. Κάθε μέρα νέο επεισόδιο, κάθε μέρα νέες περιπέτειες, που σε κάνουν να ξεχνάς τις προηγούμενες. Δεν προλαβαίνεις να τις χωνέψεις. Και μόλις κλείσει η τηλεόραση, πίσω στην κανονικότητα. Πίσω στο τι θα φάει ο Αλέξης, στο ποιος θα πάει να τον σχολάσει, στο τι θα φάμε, στο ποιος θα πάει την καθαρίστρια σπίτι της. Απίστευτη η ζωή και οι ρυθμοί της.

I stand with Greece vs. I stand with the refugees. Χεστήκαμε αμφότερα. Αν συμπαρίστασαι στην Ελλάδα, και πολύ καλά κάνεις, αρματώσου, βάλε τ’ άρβυλα και τράβα για τον Έβρο. Το να συμπαρίστασαι εκ του μακρόθεν και δη από τον καναπέ σου, το μόνον εύκολο. Έτσι συμπαρίστανται και οι Ευρωπαίοι από τις Βρυξέλλες και όλη μέρα τους βρίζουμε. Ομοίως, το να μας κάνεις μαθήματα ανθρωπιάς, αλήθεια υπό ποία ιδιότητα και ποία εξουσιοδότηση, επίσης δεν λέει τίποτα. Πάρτους σπίτι σου, τάιστους, ντύσε τους, και θα σου πω χίλια μπράβο. Όχι έναν και δύο. Όλους! Να δούμε αν θα λυθεί το πρόβλημα για το οποίο παρεμπιπτόντως, δεν ευθυνόμαστε. Το να μου κάνεις μαθήματα ηθικής διαδικτυακώς, επειδή έτυχε να αισθάνεσαι μια ταύτιση, χαίρω πολύ, το μόνον εύκολο.

Το ζήτημα, όμως, εν έτει 2020, είναι να είσαι statesman. Να ενημερώσεις τους φόλλοουερς για το τι πρεσβεύεις με αυτοκολλητάκια στο προφίλ. Λες και δεν ξέρουμε μετά από τόσα χρόνια πού πρόσκειται ο καθένας. Δεν πειράζει, ας θεωρηθεί πολύτιμη υπενθύμιση. I stand with the refugees! Το είπες, εντυπωσιαστήκαμε. Πείτε μας τώρα, πού κάνατε Καθαρά Δευτέρα; Βρήκατε κίνηση στο highway? Ακούσατε το Supergirl της Στεφανίας; Σας άρεσε;

Οι εποχές του διδαχτισμού δεν έχουν τέλος. Αρκεί να πάρεις θέση συνθηματολογώντας και γράφοντας μία βαθυστόχαστη αρλούμπα από κάτω. Patronising το λέει η αγαπημένη μου φίλη. Patronising each other, μέχρι να σβήσει ο ήλιος.

Εγώ δεν έχω να πω κάτι. Όλα αυτονόητα και ανόητα μου φαίνονται.  

Ως αύριο θα έχουμε μία καινούρια μαλακία για την οποία θα εκφράζουμε γνώμη.

Χωρίς να μας ρωτήσει κανένας.