Not My Cup of Tea

Δεν είμαι για να βγαίνω από το σπίτι.

Δεν προσαρμόζομαι. Δεν ταιριάζουμε, μάνα μου, πώς να το πω. Δεν έχουμε κοινή αντίληψη του κόσμου. Καλύτερα σπίτι μόνος μου, με τα τραγούδια μου, τις ταινίες μου, τον γιο μου, αυτά. Να περνά ευχάριστα η ώρα μου. Με όλους τους υπόλοιπους, από μακριά κι αγαπημένοι.

Βγαίνω έξω και ακούω τους Κυπραίους να μιλούν μεταξύ τους στα εγγλέζικα. «Πήγαν αγγλικό σχολείο μην τους παρεξηγείς». Και τι μ’ αυτό; Εγώ σπούδασα νομικά και δημοσιογραφία στην Αγγλία έξι χρόνια. Σπουδές που είχαν να κάνουν με το μπλα-μπλα και τη χρήση του λόγου. Τι θα έπρεπε να μιλώ εγώ δηλαδή αν αυτοί μιλούν εγγλέζικα. Με ένα not my cup of tea θα έπρεπε να κοιμάμαι και να ξυπνάω. Επιπλέον, είμαι ένα άτομο πολύγλωσσο. Μιλώ Ισπανικά σε προ-πανεπιστημιακό επίπεδο και γενικότερα λατρεύω όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες εξ αιτίας της Γιουροβίζιον. Μικρότερος μάθαινα και όλα τα τραγούδια απέξω και τα μετάφραζα. Έφτασα στο σημείο να αναγνωρίζω φράσεις όταν τις άκουγα εξ αιτίας των τραγουδιών. Με είδες, όμως ποτέ, να βγαίνω έξω και να μιλώ γιουγκοσλάβικα ή φινλανδικά;

Βγείτε και πείτε ότι είστε ανάξιοι να μιλήσετε τη μητρική σας γλώσσα, ρε μάνα μου, να μπουν όλα στη θέση τους. Να μου περάσουν και τα νεύρα. Ακούς εκεί «πήγαν σε αγγλικό σχολείο». Σιγά τα Χάρβαρντ και τις Οξφόρδες που τελειώσατε στην τελική! Κάτι βαλτά κωλοχανεία, κατάλοιπα της αποικιοκρατίας τελειώσατε.

Βγαίνω και περιστοιχίζομαι από κόσμο με πολύ σοβαρά προβλήματα. Σοβαρότατα. Ας πούμε, μπορεί να μην τους ενδιαφέρει ότι υπάρχει κατοχή στην Κύπρο, ότι το Κυπριακό θα λυθεί σε ρατσιστική βάση που θα καταρρεύσει με την πρώτη ευκαιρία. Δεν τους ενδιαφέρει η οικονομία που παραπαίει, η αλλαγή του κλίματος, το μεταναστευτικό. Τους ενδιαφέρει όμως αν το φαγητό που τρώει το παιδί τους είναι αποτέλεσμα δίκαιου εμπορίου. Το «Fair trade» το λεγόμενον. Γράφουν επιστολές, δημιουργούν γκρουπς στο Facebook όπου μαζί με άλλους ακτιβιστές του σύγχρονου κόσμου καταδικάζουν τη Nestle. Ενίοτε τη σαμποτάρουν κιόλας αποφεύγοντας να αγοράζουν σοκολάτες της. Αν τους πεις να πάνε σε μια αντικατοχική εκδήλωση όμως, βαριούνται.

Ε, εγώ αυτά δεν τα μπορώ.

«Φάτε λίγο γλύκισμα», μου λέει, «είναι fair trade!»

«Δηλαδή, τι έχει μέσα;» τη ρώτησα προσποιούμενος ότι δεν κατάλαβα.

«Δεν κατάλαβες… fair trade!»

«Εμείς με baking powder τα φτιάχνουμε».

«Το fair trade είναι ένα κοινωνικό κίνημα που στόχο έχει να βοηθήσει τους παραγωγούς στις αναπτυσσόμενες χώρες να λειτουργούν υπό καλύτερες εμπορικές συνθήκες και να προωθήσουν τη βιώσιμη ανάπτυξη. Το κίνημα υποστηρίζει την πληρωμή μεγαλύτερης τιμής σε εξαγωγείς καθώς και υψηλότερα κοινωνικά και περιβαλλοντικά πρότυπα. Εστιάζει ιδιαίτερα στις εξαγωγές από αναπτυσσόμενες χώρες προς τις αναπτυγμένες σε είδη όπως προϊόντα χειροτεχνίας, καφέ, κακάο, ζάχαρη, τσάι, μπανάνες, μέλι, βαμβάκι, κρασί, φρούτα, σοκολάτα, άνθη και χρυσό».

«Έλα, Αλέξη μου! Η κυρία έφερε κέηκ από Fair trade!»

Πλησιάζει ο Αλεξάκος, τρώει δυο μπουκιές, γυρίζει απ’ την άλλη και τα φτύνει.

Δεν χρειάζομαι τεστ πατρότητας. Είναι σίγουρα γιος μου!

Ανυπομονώ για την ώρα που θα μιλήσει κιόλας. Θα αποκτήσω και επίσημα κυβερνητικό εκπρόσωπο. 

Ζύγι

Δεν ξέρω αν πήγα ποτέ στο Ζύγι.

Και αν πήγα, μάλλον θα καταπιέστηκα για να πάω, και η μνήμη μου το έχει απωθήσει. Κι αν πήγα θα μετρούσα την ώρα να επιστρέψω σπίτι μου, στη Λευκωσία. Γνωρίζετε τα αισθήματά μου για την κυπριακή ύπαιθρον, άλλωστε. Και για όλη τη χώρα γενικότερα. Αλλά όσο πιο μακριά από το σπίτι μου, τόσο χειρότερο το πράμα. Ακούγεται απορριπτικό και ακραίο, και ίσως είναι, μα ορίστε τώρα που γι’ άλλη μια φορά επιβεβαιώνομαι. Πόσο χωρκαθκιόν, Θέ μου! Πόσο τριτοκοσμικοί;!

Να τα πούμε λίγο τα σύκα- σύκα και τη σκάφη – σκάφη, κύριοι; Ούτε εμένα μ’ αρέσει αυτή η κατάσταση. Οι πρόσφυγες και δη οι εισαγόμενοι είναι ένα θέμα πάνω στο κεφάλι μας. Μια έξτρα, ουρανοκατέβατη μιζέρια, σαν να μην έφτανε η υπάρχουσα δική μας. Αλλά, έλεος! Για παιδάκια πρόκειται! Που δεν φταιν’ σε τίποτα! Ανθρωπιά θα δείξετε/δείξουμε. Στοιχειώδη φιλοξενία. Δεν θα αλλοιώσουν οτιδήποτε. Και τι να αλλοιώσουν εδώ που τα λέμε; Την αρία φυλή της Λάρνακας; Ευγνωμοσύνη θα σας δείξουν μια μέρα. Κι αν ήμασταν κράτος της προκοπής και τους απορροφούσαμε σωστά, μια μέρα θα πίνανε και νερό στο όνομά μας. Αλλά πού;!

Και δεν με νοιάζει τόσο που αποδεικνύεται περίτρανα άλλη μια φορά πως οι χωριάτες είναι χωριάτες. Αυτά εγώ τα έχω σπουδάσει. Εμένα με εκνευρίζει που βρήκαν πάτημα οι εκπρόσωποι της υψηλής ανθρωπιάς και ιντελιτζένσιας να πουλήσουν πνεύμα. Μποϊκοτάρουν τις επισκέψεις στο Ζύγι (oh, please!), έβγαλαν και αυτοκόλλητα στο Facebook με δηλώσεις «ποτέ ξανά ψάρι στο Ζύγι» (το παράξενο είναι που πηγαίνατε έτσι κι αλλιώς), και νομίζουν ότι κάτι τρέχει στα γύφτικα. Σείστηκε συθέμελα το Ζύγι από τα πολλά τα ποσταρίσματα!

Για να μην σχολιάσω κάτι δακρύβρεχτα αρθράκια που ξεμύτησαν στον Τύπο, αλλά και τοποθετήσεις στα τουίτερ τα οποία σπεύδουν να μας θυμίσουν πως και εμείς έχουμε υπάρξει πρόσφυγες και δεν πρέπει ποτέ αυτό να το ξεχνάμε. Καλά, όταν βλέπω τέτοια, απλά γελώ. Μέρα νύχτα μας πρήζουν ότι το «Δεν Ξεχνώ» είναι ένα παρωχημένο σύνθημα που διαιωνίζει το μίσος. Ότι δεν βοηθά στο να γυρίσουμε σελίδα. Ότι δεν προωθεί τη συγχώρεση (το ότι για να συγχωρέσεις κάποιον πρέπει κι ο άλλος να μετανοήσει βέβαια, το παραβλέπουμε), ότι πρέπει να το διαγράψουμε από τα τετράδια. Ότι, ότι!

Να το διαγράψουμε το «Δεν Ξεχνώ», αγάπες, κανένα πρόβλημα. Και που το λέμε τι καταλαβαίνουμε όταν συμπεριφέρεστε σαν τουρίστες στην ίδια σας τη χώρα. Η ένστασή μου είναι ότι τώρα σας φταίνε οι κάτοικοι Ζυγίου που ξέχασαν πώς κάποτε περάσαμε -και περνούμε ακόμα- προσφυγιά στην πατρίδα μας. Δεν είναι σχιζοφρενικό αυτό; Να ωρύεστε νυχθημερόν για την κατάργηση του Δεν Ξεχνώ, αλλά όταν η κατάσταση αντιστρέφεται, να ωρύεστε εκ νέου που κάποιοι «ξέχασαν»; Δεν είστε σοβαροί.

Ούτε οι μεν, ούτε οι δε!

Όσα Παίζουν Τα Ραδιόφωνα

Όχι άλλο ένα ποστ για τη μαννοσύνη των Κυπραίων, σας παρακαλώ.

Να μην παρακαλάτε. Να το φάτε και να σκάσετε.

Η εξέλιξη των ειδών είναι παντού διάχυτη στη φύση. Μόνο στην κυπριακή παραφύση δεν βλέπεις ίχνος του Δαρβίνου. Παραδείγματος χάριν, όταν σπούδαζα έξω έξι χρόνια μου έκανε εντύπωση που κάθε χρόνο η Αγγλία άλλαζε και οι αλλαγές ήταν εμφανείς. Κτήρια καινούρια ξεφυτρώνανε, νέες τεχνολογίες αντικαθιστούσαν τις περσινές, νέες προσεγγίσεις στην εκπαίδευση, τα πάντα ρει και ουδέν μένει στο μεγαλείο του. Μπορεί οι Άγγλοι να παραμένουν συντηρητικοί και να εμμένουν στη λίρα, στη βασίλισσα και σε άλλα γραφικά, αλλά την πρόοδο ξέρουν να τη φέρνουν (μπορεί τώρα στο Μπρέξιτ να φαν τα μούτρα τους, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι την τελευταία στιγμή θα ανακαλέσουν και θα κάτσουν στα αβγά τους). Γυρνώντας πίσω μια και καλή το 2008, μετά λύπης μου συνειδητοποίησα πως στην Κύπρο τα πράγματα έμειναν όπως τα θυμόμουν τη δεκαετία του ‘90. Σαν να μην πέρασαν από πάνω μας οκτώ χρόνια. Η ίδια βλακεία μας χαρακτήριζε.

Όλα γύρω εξελίσσονται. Τα κινητά κάθε χρόνο γίνονται και καλύτερα, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, οι ταχύτητες του ίντερνετ, τα πάντα. Μόνον η μαννοσύνη του Κυπραίου παραμένει ίδια και αυτό πρέπει κάποτε να αποτελέσει αντικείμενο επιστημονικής έρευνας, γιατί σήμερα έγινε κάτι που με σόκαρε. Άκουσα ξανά μετά από 15 χρόνια κυπριακό ραδιόφωνο.

Πάνε τώρα λίγες μέρες που το αυτοκίνητό μου χάλασε και βρίσκεται στο συνεργείο. Προκειμένου να μην επηρεαστεί η καθημερινότητά μου, δανείστηκα ένα εφεδρικό που είχε η μάνα μου. Έναν κουβά με ρόδες. Ας είναι. Δεν υπάρχει υποδοχή για ipod έτσι τα τελευταία πρωινά πάω στη δουλειά μου ακούγοντας κυπριακό ραδιόφωνο, το οποίο είναι κι αυτό θύμα της καμίας εξέλιξης. Μην πω ότι είναι θύμα της αντίστροφης εξέλιξης καθότι όταν εγώ ήμουν μαθητής και με πήγαινε η μάνα μου σχολείο, θυμάμαι ότι οι ραδιοσταθμοί ήταν λιγότεροι και δεν υπήρχε εύκολη πρόσβαση από τον κάθε βλάκα στο μικρόφωνο.

Μα, τι να σας πω! Ούτε πως έχουμε 2018! Τα ίδια χαζά αστεία, τα ίδια χωρκάτικα μηνύματα που είχα να ακούσω από τον καιρό των τηλε-αφιερώσεων στο Σίγμα, το 1995! «Στείλτε μας τα μηνύματά σας και πείτε μας τι σκέφτεστε μόλις ξυπνήσετε», λέει η παλαβή από μικροφώνου. «Να, ένας ακροατής μας έστειλε ότι μόλις ανοίξει το μάτι του σκέφτεται: οϊ πάλεεεεε» Γέλια στο στούντιο, κλαυσίγελος στο αυτοκίνητο. Για να μην μιλήσω για την κακή χρήση της γλώσσας. Τριάντα χρονών και βάλε άνθρωποι και δεν ξέρουν να κλίνουν τα ουσιαστικά. Ο λόγος τους αντηχεί σαν ενοχλητικό ζουζούνισμα μύγας που έρχεται αποφασισμένη να εισβάλει στο αφτί σου. Καλά, αυτό με την ελληνική γραμματική είναι ψιλά γράμματα για τον πρωινό ραδιοφωνατζή που ο σκοπός του είναι να ναρκώσει τα μυαλά του κόσμου με άφθονα τσιφτετέλια για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στη μέρα του.

Καμία σωτηρία, πραγματικά. Λαός βγαλμένος από τις σπηλιές. Λαός που του πρέπει αφανισμός. Καμία πνευματικότις, ούτε καν στο πιο εύπεπτο χιούμορ, καμία πρωτοτυπία, καμία προσωπικότητα. Και τσιφτετέλια. Δώστου τσιφτετέλια απ’ το χάραμα! Καλά, δεν είπα να σας παίζουν Μπετόβεν και Μότσαρντ. Αλλά ποιος υγιής νους αντέχει τόσο κλαρίνο με το καλημέρα σας; Κάτι ήξερα που τα τελευταία 11 χρόνια ακούω μόνο τα playlists μου στο αυτοκίνητο; Ναι. Κι ας μου λένε κάποτε ότι χάνω επαφή με την πραγματικότητα. Ότι μια μέρα θα γίνει πόλεμος και ότι θα είμαι ο τελευταίος που θα το μάθει επειδή αρνούμαι πεισματικά ν’ ακούσω ραδιόφωνο. Μακάρι να γίνει πόλεμος! Και μακάρι να μας φάνε! Και αν δεν γίνει πόλεμος, θα τον αρχίσω εγώ! Να βγω στ’ άρματα να ισοπεδώσω τα ραδιόφωνα. Σπά-στε! Τα ραδιόοοοφωναααα! Που λέει και το άσμα!

Καλά κάνω και δεν ακούω. Και να κάνετε το ίδιο, πριν να είναι αργά. Που εδώ που τα λέμε είναι. Γιατί ο άρρωστος πέθανε και εμείς συζητούμε αν θα γίνει αποτέφρωση ή ενταφιασμός. 

Εδώ Το Ακραιφνές Lifestyle

Ας μου εξηγήσει κάποιος εκ των έσω.

Πώς δουλεύει το πράγμα;

Γίνεται κάποιο ραντεβού με την υποψήφια wannabe celebrity και κλείνεται συμφωνία; «Εσύ θα κλάνεις στο Instagram και εμείς θα το κάνουμε είδηση;» Έτσι πάει το πράμα; Έτσι ρολάρει η μπίζνα; Και την πληρώνετε γι’ αυτό;

Εγώ το αγαπώ το Lifestyle. Μου το δίδαξε ο Κωστόπουλος με τα περιοδικά του και διαφωνώ κάθετα με τις διαβολές εναντίον του, ότι δήθεν ευθύνεται για τα σημερινά χάλια της Ελλάδας κι ότι σας βλάχεψε. Βλάχοι ήσασταν ανέκαθεν. Όσοι δεν ήσασταν, εκείνοι οι λίγοι, δεν πάθατε τίποτα επειδή διαβάσατε εκεί πέρα δυο τρία περιοδικά της προκοπής. Τόσο το DownTown, όσο και το, προσωπικά αγαπημένο, Nitro ήταν έτη φωτός μπροστά για την εποχή τους. Εγώ αυτά διάβαζα. Και το Maxim όσο κράτησε. Για τα υπόλοιπα του ομίλου δεν ξέρω, δεν εκφέρω γνώμη. Τόσο από πλευράς φωτογραφιών, όσο και από πλευράς κειμένων και συνεντεύξεων ήταν εξαιρετικά περιοδικά. Και στο λέω εγώ που ειδικεύτηκα στο «περιοδικό» όταν σπούδαζα δημοσιογραφία. Πολύ κακώς βέβαια, γιατί μόλις πήρα το μάστερ το 2007, άρχισαν όλα ένα, ένα να κλείνουν και να ψηφιοποιούνται. Ψιλό-καμένο, περιττό μάστερ εν τέλει. Όχι πως με χαλούν τα ψηφιακά περιοδικά, βέβαια. Αλλά για μένα το τυπωμένο περιοδικό ήταν έκθεμα. Αντικείμενο. Τα φύλαγα. Τα μάζευα. Τα αρχειοθετούσα. Αν ήταν και η σελίδωση σε χαρτί πολυτελείας μπορεί και να ερεθιζόμουν όταν τα μετροφυλλούσα. Όπως κάνω τώρα με μερικά βιβλία.

Τέλος πάντων, ξεφύγαμε από το θέμα μας.

Εξηγήστε μου ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ!

"Με τον γιο της" τρόπος του λέγειν. Κανένα πατουσάκι, κανένα δαχτυλάκι, ξέρετε... Ό,τι μπορούμε να δείξουμε.

Πόσες φορές να τηλεφώνησε άραγε ο σύζυγος, να ρωτήσει "που έβαλε τις πάνες" και ότι "γυρεύκει την κρέμα για το σύγκαμμα και δεν την βρίσκει";

Άρχισαν οι εγγραφές! Βουράτε να προλάβετε!

Λατρεύω stylish φορμάκια, εξαιρετικό θέμα για να ενημερωθεί το παγκύπριο. 

Κοιμάται ήσυχος ο Μαραντίνης από χθες. 

Υπέροχα δώρα, ευχαριστούμε! "...Που Δευτέρας να πάω να τ' αλλάξω".

Κατ’ αρχάς ποια είναι η Άντρεα Κυριάκου; Ναι, θυμάμαι αγάπη μου, μια φορά που καθίσαμε δίπλα της στο αεροπλάνο. Τόση εντύπωση μου έκανε που δεν μπορώ καν να την ανακαλέσω στη μνήμη μου. Μόνο εξ αιτίας σου τη θυμάμαι, που της έπιασες κουβέντα. Γιατί ασχολούμαστε μαζί της; Γιατί η ίδια κάνει στον εαυτό της αυτό το κακό; Να εκτίθεται με του ψύλλου το πήδημα. Θα μεγαλώσει μια μέρα ο γιος της και θα τα διαβάσει όλα αυτά. Και θα της πει «τι μαλακίες είναι αυτές; Έκανες θέμα τα πρώτα μου δωράκια, έλεος!» Όχι εγώ, «οι δημοσιογράφοι», θα του πει. Μα, αν φταίνε οι δημοσιογράφοι γι’ αυτές τις αηδίες που μας τις πασάρουν για lifestyle ειδήσεις ας τους στείλει εξώδικο. Απαγορευτικό. Να μην αναδημοσιεύουν προσωπικές της στιγμές από τα κοινωνικά δίκτυα. 

Δεν έχετε εγχώριες ειδήσεις της προκοπής να πουλήσετε; Να κλείσετε κύριοι! Να βρείτε άλλη δουλειά να κάνετε! Έχουμε αναγάγει το τίποτα σε επιστήμη απλά και μόνο για να υπάρχετε ως Μέσα.

Κι εσύ Άντρεα Κυριάκου, κάνε μας τη χάρη! Απάλλαξέ μας από το βάσανο να σε βλέπουμε παντού άνευ λόγου και αιτίας, σε κάθε refresh του Facebook. Κάνε κάτι θεάρεστο πρώτα. Γράψε μια διπλωματική, κάνε ένα διδακτορικό παρά απλώς να υπάρχεις, και μετά έλα να μας το πεις. Σταμάτα να είσαι άλλος ένας λόγος να δημιουργούνται κενές ειδήσεις και να μας γίνονται τσουρέκια. Ευχαριστώ. 

NASA'S Πω Μια Ιστορία

Η Φωτογραφία Του Μήνα.

Εδώ είμαι μέσα σε έναν πύραυλο, στη ΝΑΣΑ, στη Φλόριντα, το έτος 2015, στα πλαίσια του μήνα του μέλιτος. Ούτε που τη θυμόμουν αυτή τη φωτογραφία. Γενικά από τον μήνα του μέλιτος δεν θυμάμαι πολλά. Τα ταξίδια στην Ευρώπη τα θυμάμαι πιο καθαρά. Αλλά αυτό, μόνο μέσω φωτογραφιών. Και ταινιών. Είναι πολύ θολό μες το μυαλό μου. Ίσως να φταίει το τζετ λαγκ, η κούραση, η γρήγορη εναλλαγή εικόνων. Ε, πόσα να αφομοιώσει και ο νους του τότε 35αρη. Μέσα σε τρεις βδομάδες είχα επισκεφτεί 5 χώρες! Δεν προλαβαίνουν να απορροφηθούν οι πληροφορίες από τον εγκέφαλο. Πέρασα υπέροχα, βέβαια. Αλλά γύρισα πτώμα. Αν σκεφτείς ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής, Νέα Υόρκη – Λονδίνο, Λονδίνο – Λάρνακα εγώ κοιμόμουν συνέχεια και ξύπνησα μόνο μισή ώρα για να αλλάξω αεροπλάνο, αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της κατάρρευσης.

Ναι, την επίσκεψη στη ΝΑΣΑ με το ζόρι τη θυμάμαι. Να πω την αλήθεια μου, βαριόμουν και να πάω. Η Μπρέντα, όμως, ήταν της άποψης ότι «προπληρώσαμε και αφού προπληρώσαμε οφείλουμε να πάμε». Δεν είχαμε λεφτά για πέταμα ελαφρά τη καρδία. Εκείνο το πρωί, όμως, συνέβη κάτι απρόβλεπτο. Ξυπνήσαμε να πάρουμε το λεωφορείο από τον σταθμό για να μεταφερθούμε στη βάση / μουσείο της ΝΑΣΑ και η Μπρέντα έκπληκτη διαπίστωσε ότι είχε ένα σημάδι στην κοιλιά από τσίμπημα εντόμου. Θεωρήσαμε ότι ήταν κουνούπι, αλλά ήταν πολύ μεγάλο για να είναι κουνούπι, και έτσι ανησυχήσαμε κάπως. Δηλαδή, τι κάπως; Ξέρεις πώς είναι τώρα η ανησυχία όταν είσαι στο εξωτερικό. Μεγαλοποιείται εκατό φορές.

Η Μπρέντα μπροστά στο ενδεχόμενο το σημάδι να μεγαλώσει και να πολλαπλασιαστεί αγχώθηκε. «Λες να είναι κάτι σοβαρό;» Άντε τώρα! Πού να βρίσκαμε γιατρό, και μάλιστα δερματολόγο μες τη Φλόριντα; Και πώς να τον πληρώναμε χωρίς ασφάλεια; Θα ξηλωνόμασταν κανονικά. Δεν ξέραμε αν μας κάλυπτε το σχέδιο υγείας που είχαμε στην Κύπρο για έκτακτα περιστατικά στην Αμερική. Μην στα πολυλογώ, καταλήξαμε να κάνουμε κλήσεις Skype σε φίλους μας γιατρούς που ζουν στην Αμερική, να κάνουν διάγνωση εκ του μακρόθεν.

Στο μεταξύ έπρεπε να αποφασίσουμε. Θα πηγαίναμε στη ΝΑΣΑ ή θα μέναμε στο ξενοδοχείο να ψάξουμε γιατρό στην περιοχή; Άξιζε να τρέξουμε να δούμε τα πυραυλικά συστήματα όταν εκκρεμούσε ένα θέμα υγείας που όσο περνούσε η ώρα μας άγχωνε περισσότερο; «Πληρώσαμε! Θα πάμε!» μου είπε. Tι να έκανα, υπάκουσα. Ανέβηκα στο λεωφορείο και επισκέφτηκα τους πυραύλους κάνοντας μία δίωρη, βαρετή διαδρομή διά μέσου κάτι χωραφιών με καλαμπόκια. Με τα πολλά όταν φτάσαμε, μπήκαμε και είδαμε τον πιο πάνω πύραυλο και πριν καλά καλά προλάβουμε να συμπληρώσουμε μία ώρα μέσα στο μουσείο, γυρίζει και μου ανακοινώνει: «Θέλω να γυρίσω πίσω! Θέλω να πάω σε γιατρό!»

Αντιλαμβάνεστε.

Πήραμε ταξί για να γυρίσουμε εκτάκτως στο ξενοδοχείο, γιατί εύκαιρο λεωφορείο δεν υπήρχε. Δυο ώρες να φτάσουμε, δυο ώρες να γυρίσουμε και με το ζόρι μια ώρα επί τόπου. Πληρώσαμε και περίπου 300 δολάρια στον ταξιτζή, ο οποίος δεν σταμάτησε στιγμή να μιλά με τον γιο του στο τηλέφωνο προκειμένου να του εξηγήσει πώς να μας πάει στο ξενοδοχείο. Μια υπέροχη μέρα, δίχως άλλο.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο (σημείωση, μέναμε στη Ντίσνεϊλαντ. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ταξιτζής που να μην γνωρίζει πώς να μας πάει στη Ντίσνεϊλαντ και μάλιστα στη Φλόριντα;!) και καλέσαμε ασθενοφόρο να μας πάει στο ιατρικό κέντρο. Στιγμές απείρου κάλλους και εκεί με τη γραφειοκρατία, με τις έγχρωμες, χοντρές νοσοκόμες που παρέπεμπαν στον Eddie Murphy στην αντίστοιχη ταινία, ξέρετε. Ένιωθα να ζω σε επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς. Με τα πολλά ήρθε ένας γιατρός, ασιάτης (πιο σουρεάλ δεν γινότανε) και αποφάνθη πως το σημάδι στην κοιλιά ήταν τσίμπημα από κοριό! Μετά μάθαμε ότι είναι πολύ διαδεδομένο στα ξενοδοχεία της Αμερικής. Μας έδωσε μια αλοιφή, πληρώσαμε άλλα 300 δολάρια και ολοκληρωθήκαμε σαν άνθρωποι.

Αυτά τα ωραία. 

Τουλάχιστον μου έμειναν 4-5 φωτογραφίες από τη ΝΑΣΑ να τις δείχνω και να κάνω τον ωραίο. Ήμουν δέκα κιλά πιο χοντρός τότε, με περισσότερα μαλλιά, με πιο ωραία γυαλιά εξ όσων βλέπω, και με ένα εκατομμύριο λιγότερες έγνοιες. Βέβαια, δεν είχα τον Αλεξάκο μου. Ποιος τη χέζει τη ΝΑΣΑ. 

Πορτοκαλί Κολοκύθες

Δεν άργησε να χτυπήσει το κουδούνι της πόρτας μου η νεοκυπριακή μαλακία που θέλει να μιάσει τον αμόλυντο γιόκα μου. Άκου να σου πω, Αλεξάκο, και βάλτο καλά στο μυαλό σου αν μια μέρα διαβάσεις αυτές τις γραμμές. Την ημέρα που θα έλθεις και θα με ρωτήσεις «trick or treat», η απάντηση που θα λάβεις θα ‘ναι, «φούσκος ή βουζουνόπατσος;»

Μα, αν είναι δυνατόν! Τι ζούμε!

Δεν λέω, κι εγώ όταν ήμουν 12 χρονών είχα οργανώσει στο σπίτι μου πάρτι με θέμα «στοιχειωμένο σπίτι». Και είχα μαζέψει όλους τους πλαστικούς σκελετούς που τότε συνέλλεγα από το Funny Business, τους κρέμασα στους τοίχους, άναψα και κάτι κεριά από ‘δω κι από ‘κει, φόρεσα μάσκες τεράτων στα μαξιλάρια του καναπέ και τα άπλωσα στο πάτωμα παριστάνοντας δήθεν τους αποκεφαλισμένους, και σπάσαμε πλάκα με τους εκταίους του Δημοτικού. Ήμουν πολύ κουλ κιντ, τότε. Αλλά το έκανα επειδή είχα επηρεαστεί από τις ταινίες που έβλεπα. Δεν μου το ταΐσανε με το ζόρι οι Αμερικάνοι. Ούτε το υιοθέτησα επειδή είχα αθκειασερή μάνα που κάτι έπρεπε να εφεύρει για να περάσει ευχάριστα ο Οκτώβρης. Και προ πάντων, δεν το καθιέρωσα.

Τώρα έγινε έθιμο. Διείσδυσε στο πετσί μας. Μετά τα καλοκαιρινά, πριν τα Χριστουγεννιάτικα, πλέον σου λανσάρουν τον εξοπλισμό του Χαλοουίν. Θεέ και Κύριε!  «Και τι πειράζει να πάει το μωρό σε ένα τέτοιο πάρτι; Προτιμάς να μείνει απομονωμένο στο σπίτι να βαριέται;» Όχι, εντάξει, άμα το θέτετε έτσι, ας πάει. Αλλά ας του μιλήσει κάποιος, κάποτε. Ας του εξηγήσει κάποιος ότι προχθές γιορτάζαμε το ΟΧΙ του Μεταξά. Ότι η Ελλάδα «νίκησε τους Ιταλούς». Ότι πήγε κόντρα στον φασισμό και αντιστάθηκε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα στις στρατιές του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Και άμα τα μάθει αυτά, άμα τα εμπεδώσει και μπορεί πια να σου κατονομάσει και το τοπ3 των ασμάτων της Σοφίας Βέμπο, ας πάει να μου ντυθεί πορτοκαλί κολοκύθα.

Μου τη βιδώνει, ρε φίλε. Αυτό που ξαφνικά προσγειώνεται κάτι στο κεφάλι μας από το πουθενά και όλοι συμπεριφέρονται σαμπώς και μεγαλώσαμε έτσι. Είχατε και στο χωριό σας χαλοουίν; Που οι μισοί στη σιφονιέρα έχετε φωτογραφία τον παππού σας με τη βράκα και το μπαστούνι του τσέλιγκα. Ξαφνικά την είδατε μάγοι και ξωτικά… Τη γαλοπούλα μη ξεχάσετε! Όπου να ‘ναι έρχεται και η μέρα των ευχαριστιών!

Δεν μπορώ να κάνω πολλά. Όλοι οι φίλοι μας με παιδάκια στην ηλικία του γιου μας, τα ασβεστώσανε και τα ντύσανε φαντάσματα. Ποιος είμαι εγώ να του πω «θα κάτσεις σπίτι χάριν πεποιθήσεων;» Εννοείται θα πάει. Αλλά έτσι η ζημιά μονιμοποιείται. Γιατί όταν θα γίνει πλέον 15 και θα του πω «τι μαλακία είναι γιε μου, αυτό το Χαλοουίν, σας το ρίχνουν και στο ποτό σας;» θα γυρίσει να μου πει «μα, μπαμπά, με αυτό μεγάλωσα και έχει πλάκα». Δεν θα γυρίσει να μου πει «παιδιά της Ελλάδος παιδιά, που σκληρά πολεμάτε». Που κι αυτό να γυρίσει να μου πει, πιο πιθανό θα ‘ναι να αναφέρεται στην ομώνυμη σειρά του ΑΝΤ1 (που δεν θα την έχει δει κιόλας), παρά σε οτιδήποτε άλλο.

Σώστε τα ελληνόπουλα από τις κολοκύθες του σατανά! Παιχτείτε!

Το Κάτι Παραπάνω

«Που σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς τι να το κάνω…»

Πόσο καιρό έχει να ακούσει άνθρωπος της ηλικίας μου τραγούδι ελληνικό, ή ακόμα και ξένο και να το αισθανθεί; Το συζητούσαμε και με δύο φίλους συναδέλφους. Μετά τα 30-35 δεν αισθάνεσαι κανένα τραγούδι. Δεν σου λέει τίποτα κανένα. Δεν είναι όπως την ηλικία των είκοσι που και στ0ν τελευταί0 παπαρο-στίχο του Παντελίδη βρίσκεις σοφία και μάθημα ζωής για να πίνεις στην υγεία της αχάριστης.

Στην ηλικία των 38-39 δεν υπάρχει αχάριστη. Υπάρχει ένας κυκεώνας υποχρεώσεων που σε τεζάρει από τις 8:30 το βράδυ. Δεν προλαβαίνεις να ζήσεις τις μέρες. Τις διεκπεραιώνεις. Και κάπου εκεί έρχεται αναπάντεχα ένα τραγούδι απλό, ελαφρώς παλιακό και λες «ωχ, αυτό είναι της εποχής μου». Ναι, έχει τώρα τρεις μέρες που ακούω το «τι να το κάνω» του Κωνσταντίνου Αργυρού δέκα φορές την ημέρα. Ψιλό-ντρέπομαι που το παραδέχομαι. Εντάξει, μου θυμίζει τουλάχιστον άλλα δύο τρομώδη σουξέ της δεκαετίας του ’90, Ρόκκο κυρίως, αλλά δεν με χαλάει καθόλου. Διψώ τόσο πολύ για εκείνη την εποχή που ό, τι με ταΐσεις τρώω.

Τα τραγούδια της νιότης δεν ξανάρχονται. Μπορεί να συμπεριφέρομαι σαν να είμαι 100 χρονών τώρα, αλλά είναι αλήθεια. Τα τραγούδια που ακούς στα νιάτα σου και συμπίπτουν με την έκκριση των πρώτων ερωτικών ορμονών, τα αγαπάς ακόμη και αν πρόκειται για αντικειμενικές αηδίες. Για παράδειγμα, εγώ κάποτε θεωρούσα έπος το «Αχ Κορίτσι Μου» του Πλούταρχου. Τον οποίο πλέον σιχαίνομαι. Αλλά το έτος 2002 στην Αγγλία, την Αγγλία που το ίντερνετ δεν ήτο δεδομένο και η επαφή με το ελληνικό γίγνεσθαι ήταν προνόμιο λίγων, την Αγγλία του πρώτου μεγάλου έρωτα, το εν λόγω άσμα είχε καθιερωθεί ως ύμνος. Σήμερα όποτε το παίξει το itunes το προσπερνώ πριν καν ακουστεί δεύτερη χορδή μπουζουκιού.

Και με τον Ρέμο τα ίδια είχα πάθει κάποτε. Εκείνο το «Καρδιά Μου Μην Ανησυχείς» που το είχα αγοράσει τυχαίως από τα duty free του παλιού αεροδρομίου Λάρνακας, το είχα λιώσει! Σήμερα απορώ. Και ένα ρεφραινάκι από το «είσαι όλα ό,τι έχω και δεν έχω, η καρδιά μου σου φωνάζει φύγε δεν αντέχω…» να ακούσω, με νευριάζει. Για να μην μιλήσω για το «Δεν Τελειώσαμε». Όχι, Αντώνη Ρέμο. Τελειώσαμε!

Βαθιά μέσα μου ελπίζω ότι θα αναβιώσει εκείνο το πάθος που είχα με τα τραγούδια μέχρι τα τριάντα μου. Βαθιά μέσα μου ελπίζω ότι θα ξανά-υπάρξουν κυκλοφορίες με ολόκληρα άλμπουμς με τραγούδια. Όχι ξέμπαρκα σινγκλάκια από ‘δω κι από ‘κει. Ότι τα τραγούδια θα μου ξαναπούν κάτι, και δεν θα εξυπηρετούν απλώς τη νοσταλγία μου. Αυτό το «Κάτι Παραπάνω» κάνει τη δουλειά. Προς το παρόν!

Κουβέντες Καμαρινιού

Το θέατρο τελείωσε και εγώ μπήκα ήδη σε post-obiter depression mode.

Σόρρι για τα εγγλέζικα, αλλά δεν μου έρχεται η ελληνική ορολογία.

Πόσο δραπέτευσα τις τελευταίες τρεις μέρες! Πραγματικά, έγινα άλλος άνθρωπος.

Ούτε με τις ειδήσεις ασχολήθηκα, ούτε με αγνώστους είχα ώρα να βριστώ στα κοινωνικά δίκτυα, ούτε με τη δουλειά μου δυσανασχέτησα, ούτε τίποτε. Η μόνη μου έγνοια ήταν αν παίξαμε καλά και αν γέμισε το θέατρο. Στην τελευταία παράσταση δώσαμε ρέστα. Όλα στην εντέλεια. Και το θέατρο κάθε νύχτα φίσκα. Υπέροχο συναίσθημα. Εχθές ένας από την ομάδα υπονόησε ότι είμαι ψωνάρα που θέλω να παίζω πάντα με το θέατρο γεμάτο. Γιατί; Έχει άνθρωπο που σκοτώνεται ένα χρόνο στις πρόβες για να παρουσιάσει ένα θέαμα και δεν θέλει να το «ξεπουλήσει;»

Εννοείται ότι θέλω το θέατρο γεμάτο. Και μια καρέκλα άδεια να δω, χαλιέμαι. Και νευριάζω. Αν ήθελα να τα λέω μόνος μου, καθόμουν σπίτι και απάγγελλα στον καθρέπτη. Κύριε ελέησον, δηλαδή! Να είμαι φερ’ ειπείν τραγουδιστής και να μην με νοιάζει που δεν γεμίζω το μαγαζί. Ή να είμαι συγγραφέας και να μην με νοιάζει που δεν βρίσκεται πλάσμα να με διαβάσει. Άκου μαλακίες!

«Το θέμα είναι να μαζευτούν τα λεφτά για τη φιλανθρωπία» μου είπε. Ε, όχι! Αν ήθελα σκέτα λεφτά για τη φιλανθρωπία, έβγαινα στα φανάρια με καπελάκι του ραδιομαραθώνιου και πουλούσα λαχνούς. Αφ’ ης στιγμής αποφασίζω να εκτεθώ καλλιτεχνικά, θέλω κοινό! Και θέλω και το θέατρο κατάμεστο! Και δεν με ενδιαφέρει να πληρώσουν τ0 εισιτήριο και να κάτσουν σπίτι τους. Να τσακιστούν να έρθουν να μας δούν! 

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν υφίσταται έμμεση φιλανθρωπία. Θέλω να πω, παίζω θέατρο πρωτίστως για το ψώνιο μου. Αν παρ’ ελπίδα επωφελείται μία ασθενής μερίδα πληθυσμού, αυτό καθιστά την πράξη μου φιλανθρωπική; Εγώ θεωρώ πως μόνο αν κάνεις αγγαρεία χάριν φιλανθρωπίας τότε μετρά η πράξη ως τέτοια. Το κίνητρο μετράει. Π.χ. να οργώσω εκατόν χωράφια δωρεάν για να βγάλω λεφτά για έναν άρρωστο που τα χρειάζεται για να εγχειριστεί. Αυτό θα ήταν κάτι που δεν θα ήθελα να κάνω - το όργωμα εννοώ. Αλλά αν απ’ αυτό θα επωφελούνταν κάποιος και αποφάσιζα να το κάνω, τότε ναι, η πράξη μου θα ήταν καθαρά φιλανθρωπική. Γιατί ενέχει το στοιχείο της αυτοθυσίας. Το να παίζεις θέατρο για να τροφοδοτήσεις τη ματαιοδοξία σου, αλλά ταυτόχρονα να επωφελούνται κάποιοι τρίτοι, δεν είναι ακριβώς φιλανθρωπία. Είναι μία μέση κατάσταση. Μία win-win situation (να’ τα πάλι τα Εγγλέζικα, Θέ μου, τι έχω πάθει, χάλασα;) Έχει σημασία, θα μου πεις; Όχι και τόση. Φιλοσοφούμε χάριν άπλετου ελεύθερου χρόνου. Τα λεφτά μαζεύτηκαν πάντως. Και από ό,τι ακούω σημαντικό μέρος αυτών, αν όχι όλα, θα πάνε στους καρκινοπαθείς. Ίδωμεν.

Δεν θέλω να επανέλθω στην καθημερινότητα. Δεν θέλω. 

Μα Τι Ωραία Που Περνώ Στο Θέατρο!

Παρόλη την κούραση και την σωματική εξαθλίωση που υπέστην τις τελευταίες μέρες εξ αιτίας των προβών, σήμερα λέω χαλάλι για όλα. Κάθομαι στον θρόνο μου σαν πρωταγωνιστής του Χόλλιγουντ και δρέπω δάφνες. Ή τέλος πάντων, ζω τη φαντασίωση μου. Για να καταλάβεις, σκέφτομαι ήδη τι θα παίξουμε του χρόνου.

Δεν μπορείς να φανταστείς πόση διαφορά υπάρχει ανάμεσα στην ψυχολογία του ηθοποιού και του θεατή. Όταν εγώ παίζω, αγχώνομαι και αγωνιώ για τα πάντα. Από το αν υπάρχει ροή και ρυθμός στην παράσταση, μέχρι το αν το απολαμβάνει το κοινό το έργο. Μόνο μια φορά αφέθηκα και βίωσα τον ρόλο από την αρχή μέχρι το τέλος ξέγνοιαστος. Στ0 «Η Γυνή Να Φοβήται Τον Άνδρα» που ήταν ένα σχεδόν αυτοβιογραφικό έργο. Εκεί δεν με έκοφτε τίποτε, ήμουν ο Αντωνάκης από το πρώτο λεπτό ως την υπόκλιση. Έπαιζα και πετούσα. Σε όλα τα άλλα που παίξαμε όμως, η έγνοια μου ήταν ο κόσμος. Αισθάνομαι ευθύνη για τον κόσμο που καλούμε στις παραστάσεις μας. Χάρη μας κάνουν κι έρχονται, μερικοί μάλιστα καταφθάνουν από άλλες πόλεις, οφείλουν να μην βλαστημήσουν την ώρα και τη στιγμή που πλήρωσαν το δεκάευρ0, ασχέτως αν αυτό στο τέλος θα πάει σε φιλανθρωπικό ίδρυμα.

Εχθές, στην πρεμιέρα έκανα το λάθος και αφαιρέθηκα και άρχισα να χαζεύω τους θεατές. Να κοιτάζω ποιοι ήρθαν και ποιοι δεν ήρθαν, πού καθόταν ο καθένας. Δεν έπαιζα εκείνη την ώρα, απλά κρατούσα το σκηνικό και έχασκα. Μέγα λάθος! Είδα μία συγγενή της Μπρέντας να παίρνει έναν υπνάκο και ένιωσα άσχημα που την κουράσαμε τη γυναίκα, είδα κάτι φίλους μου που δεν βρήκαν θέση και έκατσαν στα σκαλιά και ντράπηκα, είδα δυο άλλες γνωστές μου να τσακώνονται επειδή η μία εξ αυτών σχολίαζε το έργο δυνατά και η άλλη μπροστά ενοχλήθηκε και σκέφτηκα ότι δεν γλιτώνουμε τον καβγά εν μέσω παραστάσεως, γενικώς, είχα έγνοια. Και φυσικά, το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ότι δεν απόλαυσα την παράσταση όσο έπρεπε. Δεν ήμουν «εκεί».

Η ψυχολογία του κοινού βέβαια, είναι άλλη. Και το ξέρω γιατί κι εγώ όταν πάω να δω ερασιτεχνικές παραστάσεις άλλων φίλων, είμαι πολύ επιεικής. Δεν έχω προσδοκίες, δεν περιμένω να δω «παράσταση» από μέρους τους. Χαίρομαι απλά που τους βλέπω να το προσπαθούν, να το απολαμβάνουν. Πιο πολύ ως ένα πάρτι το αντιλαμβάνομαι. Ένα πάρτι με δρώμενα. Και τους συγχωρώ τα πάντα. Και τα λόγια να χάσουν, και αμηχανία να έχουν, τα πάντα τους τα συγχωρώ και νιώθω ότι δεν έχει και τίποτα σημασία. Φτάνει που με διασκεδάζουν. Το ανάποδο όμως, δεν το διανοούμαι.

Σήμερα πάντως, είμαι καλά. Νιώθω ότι έχω μανδύα βασιλιά να σέρνεται πίσω μου και χαίρομαι την κούραση που μου προκάλεσε η χθεσινοβραδινή ένταση. Περνώ όλη τη μέρα βλέποντας αναρτημένες φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα και χαίρομαι. Πόσο αγαπώ αυτή την παρέα, κουράστηκα να το λέω. Και επειδή φοβάμαι για το τι θα γίνει αν ποτέ διαλυθεί, δεν θέλω να το επαναλαμβάνω και μετά να μου πάρει δέκα χρόνια να το ξεπεράσω, όπως έγινε όταν διαλύθηκε η παρέα του Λυκείου, αλλά και άλλες που έληξαν άδοξα και δεν το πήραμε χαμπάρι.

Με το τέλος της παράστασης τόσα χρόνια, δεν άκουσα ιδιαίτερα κακές κριτικές. Να σου πω την αλήθεια, εγώ μόνο τις κακές κριτικές λαμβάνω υπόψη. Μην συγχέεις τις κακές με τις κακεντρεχείς. Υπάρχουν και αυτές, μπορώ να τις ψυχολογήσω και να τις μπλοκάρω. Δεν είναι πολλές. Όμως τις κακές κριτικές τις αγαπώ, γιατί επιβεβαιώνουν αυτά που κατά βάθος ξέρω κι εγώ. Όσες φορές άκουσα κακά σχόλια αφορούσαν σε πράγματα που ενδόμυχα γνώριζα πως ισχύουν. Δεν αντιδρώ, ούτε προσπαθώ να δικαιολογήσω οτιδήποτε. Συμφωνώ, απλά εξηγώ ότι από ερασιτεχνικά σχήματα δεν πρέπει να περιμένεις θαύματα. Πρέπει να τα αντιμετωπίζεις σαν ένα πάρτι. Αν δεν έχεις τη διάθεση να τα κρίνεις ως τέτοια, καλύτερα κάτσε σπίτι σου, μην τρως και τα λεφτά σου.

Αλλά ναι, από την πολλή θετική κριτική, μπουχτίσαμε. Εγώ βλέπω παραστάσεις και τις 8 στις 10 τις σκαρτάρω. Αυτοί πώς ενθουσιάζονται τόσο; Απ’ την Επίδαυρο ξεπεταχτήκαμε; Εκτός κι αν μας κρίνουν υπό το πρίσμα του ερασιτεχνικού. Αλλά και πάλι, κανένας δεν διευκρινίζει πώς μας κρίνει. Όλοι ένα «μπράβο είστε πολύ καλοί» λένε και φεύγουν. Ε, τι να πουν εκείνη την ώρα. Η ευγένεια αυτό επιτάσσει άλλωστε, ειδικά όταν βλέπεις 13 άτομα να χτυπιούνται επί μία ώρα πάνω στη σκηνή με τα σίδερα. Αλλά, ναι, εγώ εκτιμώ περισσότερο την πιο… κυνική και ειλικρινή κριτική.

Αυτά.

Περνώ ωραία!

Φίλοι Φίλων

Το κακό και συνάμα καλό με το ίντερνετ είναι ότι επισπεύδει τις διαδικασίες. Φερ’ ειπείν, σου συστήνουν ένα άτομο και πριν καν του σφίξεις το χέρι το έχεις τσεκάρει μέσω των προφίλ που διατηρεί σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα. Ξέρεις εκ των προτέρων τι καπνό φουμάρει, μπορεί και κατιτίς παραπάνω, μπορεί ακόμα και τα πάντα, αν αυτό διατηρεί μπλογκ σαν εμένα στο οποίο περιγράφει ακόμα και το πώς μυρίζουν τα κακά του. Οπότε, ναι, το ίντερνετ έχει απομυθοποιήσει τα πάντα και, κατά την ταπεινή μου γνώμη, στις σχέσεις έχει επιφέρει τεράστιες αλλαγές.

Εν πάση περιπτώσει, σήμερα αγαπητοί αναγνώστες, θα συζητήσουμε πώς χειριζόμαστε ανθρώπους που γνωρίσαμε από κοντά και μας γέμισαν μια χαρά το μάτι, αλλά μετά τους τσεκάραμε διαδικτυακώς και πέσαμε απ’ τα σύννεφα.

Εμένα μου έχουν τύχει δύο τέτοια περιστατικά και θα σου πω την εμπειρία μου. Πριν περιγράψω τα περιστατικά, όμως, να σου πω ότι εγώ συνήθως δίνω άφεση αμαρτιών. Άπαξ και σε συμπάθησα, άπαξ και μου γέμισες το μάτι, δύσκολα σε «ακυρώνω» ή σε «καταργώ» επειδή θεωρώ το ίντερνετ ολίγον τι «παγίδα» και εύκολο στο να σου βγάλει τον κακό σου εαυτό. Δικαιούσαι να είσαι όσο μαλάκας θέλεις στα προφίλ σου. Δεν σε παρεξηγώ. Σε έχω τσεκάρει από κοντά, μπορώ να καταλάβω αν αυτό που προβάλλεις διαδικτυακά είναι προϊόν βαρεμάρας, εκτόνωσης, πλάκας, ή προϊόν του «κάθομαι στον καναπέ και βαριέμαι και παίζω το πουλί μου».

Πριν πολλά χρόνια γνώρισα δυο κοπέλες. Μια χαρά κοπέλες ήταν από κοντά, ήταν φίλες, φίλων. Όχι γκόμενες. Σκέτες φίλες. Ήπιαμε τους καφέδες μας, είπαμε αυτά τα φαιδρά που λέγονται συνήθως σε έναν καφέ και γίναμε φίλοι στα δίκτυα. Με τον καιρό πρόσεξα πως επρόκειτο για μαλακισμένες. Φάουσες, που άρπαζαν από τον λαιμό οποιονδήποτε τολμούσε να αμφισβητήσει αυτό που έγραφαν, αγενείς και ακραίες. Δεν έδινα έκταση, από κοντά μια χαρά τις είχα κόψει, «θα έχουν νεύρα» σήμερα σκεφτόμουν. «Κάποιος θα τις νευρίασε και ξεσπούν εδώ» σκεφτόμουν. «Για να είναι φίλες φίλων μου, πάει να πει ότι κάτι καλό έχουν να επιδείξουν». Χίλια δυο άλλοθι τους έβρισκα.

Ώσπου! Ώσπου ήρθε και η σειρά μου. Ετόλμησα κάποτε να εκφράσω άποψη που τις αφορούσε και τις ξένιζε. Πολιτική άποψη συγκεκριμένα. Δεν έχασαν δευτερόλεπτο αμφότερες. Έβγαλαν νύχια, ακόνισαν τα δόντια τους πάνω μου. Το τι άκουσα δεν περιγράφεται. Και δεν έχει και τόση σημασία, αφού εκπαιδευμένος χρόνια εδώ με ανώνυμους, το να μου «τη λένε» οι επώνυμοι μου φαντάζει σαν να κάνω ντουσάκι μετά από κολύμπι στα λασπόνερα. Τέλος πάντων, αφού με στόλισαν με διάφορα κοσμητικά επίθετα και οι δύο, με διέγραψαν και δεν μου έδωσαν καν την ευκαιρία να τους απαντήσω. Δεν πειράζει. Ύστερα φέρνει ο φούρνος την πυρά! Η Κύπρος είναι μικρή. Μετά από καιρό τις πέτυχα κάπου έξω. Και φυσικά δεν τους έκανα τη χάρη να ανταποδώσω στο ίδιο ύφος. Τους είπα ότι «σέβομαι τους κοινούς μας φίλους που θα έρχονταν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση αν και εγώ εξέφραζα απερίφραστα το τι πίστευα για εκείνες». Εκεί κοκκίνησαν και οι δύο και έσκυψαν το κεφάλι. Περίμεναν ότι θα τους έκανα το χατίρι να τις επιβεβαιώσω. Να παίξω το παιχνίδι. Να ξεκατινιαστώ. Καμία τέτοια όρεξη. Μην κοιτάς εδώ που χάνω τη μπάλα με τους ανώνυμους πού και πού, επειδή τσαντίζομαι που τους ευνοεί η ανωνυμία.

Από κοντά δεν υπάρχει περίπτωση να μπω στη διαδικασία να σε «τσιγκλίσω» ή να σου δώσω περαιτέρω υπόσταση. Συνεχίζω να σε «συμπαθώ», εξ αιτίας των κοινών μας φίλων. Έχω ήδη στο βλέμμα γραμμένο το «ξέρω τι σκατά έχεις μέσα στο κεφάλι». Μιλά αυτό από μόνο του. Δεν υπάρχει χώρος για έξτρα επιχειρήματα και κουβεντούλα. Και προ πάντων, υπάρχουν και οι κοινοί φίλοι. Που δεν φταίνε σε τίποτα.

Όταν εγώ, για παράδειγμα, παρατηρώ ότι στον τοίχο μου στο Facebook ετοιμάζονται δυο άγνωστοι μεταξύ τους φίλοι μου να αρπαχτούν για κάποιο ζήτημα, σπεύδω και στέλνω μηνύματα προσωπικά στον καθένα, να προλάβω τα χειρότερα. Τους ενημερώνω ότι δεν επιτρέπω να τσακώνονται μεταξύ τους, ιδιαίτερα όταν δεν γνωρίζονται από κοντά. Ιδιαίτερα όταν καταλαβαίνω ότι ο ένας παρεξήγησε τον άλλον, ότι δεν επικοινωνούν, ότι δεν συζητούν για το ίδιο θέμα και όταν επί της ουσίας ο καθένας λέει κάτι άσχετο με τον άλλον. Και είναι χρέος μου να το πράξω και να τους προστατεύσω από την έκθεση. Έτσι κάνουν οι φίλοι.

Ναι, το ίντερνετ δεν βολεύει σ’ αυτά. Αλλά βολεύει παραδόξως η μικρή Κύπρος. Γιατί μετά τους πετυχαίνεις έξω. Και τους κοιτάς ανάλογα. Και ξέρουν και εκείνες/οι, ότι ξέρεις. Και σκύβουν και φεύγουν. Και τότε είναι τέλειο.  

Βενζίνη

Είμαι εγώ άνθρωπος να ανοίγω το πρωί τις ειδήσεις και να διαβάζω «ουρές στα οδοφράγματα για λίγη βενζίνη από τα κατεχόμενα;» Είμαι; Δεν με λυπάστε; Να μου υπενθυμίζετε κάθε μέρα ότι δεν έχουμε τίποτε κοινό μεταξύ μας. Ότι κακώς κάθομαι εδώ και σας ανέχομαι και δυσφημίζεται το είναι μου από τη δική σας ξευτίλα; Τι δουλειά έχω εγώ να ζω παρέα με ένα λαό που αιμοδοτεί τον κατακτητή του τόσο αψήφιστα, κι άμα του υποδεικνύουμε το λάθος να βγάζει και γλώσσα; Πόσο δύσκολο είναι πια να τηρηθεί ένα ελάχιστο επίπεδο εθνικής αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού σ’ αυτή τη χώρα; Ως πότε θα χρησιμοποιείτε ως άλλοθι το «κράτος-κλέφτης» για να καλύψετε την αμορφωσιά σας, την παραδοπιστία σας και τον έμφυτο ραγιαδισμό σας;!

Θεέ μου, πάρε με από ‘δω. Σώσε με από τους σιχαμερούς Κυπραίους! Που από τον καιρό που τους κατάλαβα, κάπου εκεί στα 18, όταν μπήκα για πρώτη φορά στον θάλαμο της μονάδας και τους είδα να κοιμούνται άπλυτοι με τις μάλλινες κάλτσες στα πόδια, κατάλαβα ότι ουδεμία σχέση έχουν μ’ αυτό που εγώ είχα μέχρι τότε στο μυαλό μου για το τι εστί Κύπρος. Σώσε με από τα βλαχαδερά, από αυτά τα σπυριά γεμάτα πύον που τους δόθηκε κατά λάθος δικαίωμα ψήφου αντί ψόφου.

Σώσε με από τον λαό που όταν το 2003 άνοιξε ο Ντενκτάς τα οδοφράγματα προκειμένου να συνηθίσουν σαν καλοί, δουλοπρεπείς ιθαγενείς το στάτους κβο και να εμπεδώσουν την κατοχή, η Κυβέρνηση τους έκρινε αναγκαίο να εκδώσει ειδικό ανακοινωθέν ότι «δεν λύθηκε το Κυπριακό!» προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Σώσε με από τον λαό που την ίδια χρονιά έδωσε στη Σερτάμπ Ερενέρ τη νίκη στη Γιουροβίζιον ψηφίζοντάς την με 8 βαθμούς παρακαλώ, ως ένα ταπεινό ευχαριστώ που του άνοιξαν τα οδοφράγματα να δει τις λεηλατημένες περιουσίες του με κλέφτες μέσα. Αν η Κύπρος δεν ψήφιζε την Τουρκία εκείνη τη χρονιά, όπως παραδοσιακά συνέβαινε, η Τουρκία θα έχανε από το Βέλγιο. Αλλά τόσο μας κόβει, κέρδισαν εξ αιτίας μας. 

Σώσε με γενικώς, και δώσμου δύναμη να αντέξω να μεγαλώσω τον γιο μου σε αναξιοπρεπή χώρα γεμάτη βλάκες. 

Συγυρίζοντας

Δυο μικρά θέματα θα θίξω, και δεν είναι καν καινούρια. Απλώς θα ήθελα να τα ξαναγράψω.

Πρώτον,

Στα πλαίσια της μετακόμισης στο ανακαινισμένο σπίτι, έχω φέρει από το πατρικό μου και το τελευταίο μου σώβρακο. Δεν έχω αφήσει σχεδόν τίποτα πίσω, σκοπεύω να τα μεταφέρω όλα τα συμπράγκαλά μου εδώ. Σήμερα, που λέτε ολοκλήρωσα τη μεταφορά των cd’s που αγόραζα πριν αρχίσω τις διαδικτυακές αγορές. Γέμισα σχεδόν ένα ερμάρι. Τα συγύριζα και θυμήθηκα τη χαρά της αγοράς, τότε που η μουσική ήτο αντικείμενο και η αγορά της είχε άλλη αξία. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι ο πατέρας μου. Μία μέρα λίγους μήνες πριν πεθάνει τον είχα κόψει στο σαλόνι να περιεργάζεται τους δίσκους του και να κλαίει. Εγώ κατάλαβα ότι έκλαιγε επειδή ένιωθε ότι όλα τελειώνουν, αλλά δεν του είπα τίποτα. Προσποιήθηκα ότι δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Γύρισε και μου είπε: «μια μέρα αυτοί οι δίσκοι δεν θα ξαναπαίξουν!»

«Ευτυχώς!» του απάντησα. «Ποιος θέλει να ακούει τον Βοσκόπουλο και τον Ιγκλέσιας τη σήμερον ημέρα!»

Μην σε γελά η Βίσση στο βάθος, εκείνη είναι δική μου. 

Περιττό να πω ότι μετά που πέθανε οι δίσκοι του φυλάχθηκαν, αρχειοθετήθηκαν και περιμένω πώς και πώς να τους βάλω σε βιτρίνα. Περιττό επίσης να πω, ότι αντί μνημόσυνων, στα οποία ουδέποτε παρέστην, παίζω με κάθε ευκαιρία στο itunes τα αγαπημένα του τραγούδια και είναι σαν να είναι εδώ μαζί μου. Απίστευτο και υπερφυσικό συναίσθημα. Ε, ναι, λοιπόν. Σήμερα που συγύριζα τα δικά μου τα cd’s, «ήρτα που έσσω μου» που λέμε και στα Κυπριακά.

Διερωτώμαι αν ο γιος μου θα κρατήσει τα δικά μου για ενθύμιο. Αν θα τα ακούει, αν θα είναι σε θέση να τα εκτιμήσει, ακόμα και τα πιο ελαφρά, και να τα αγαπήσει εξ αιτίας μου. Προς το παρόν άμα παίζει η Βίσση στο αυτοκίνητο αναφωνεί "άλλο!" - δηλαδή, άλλαξέ το. Τίποτα δεν πήρε από μένα!

Δεύτερον,

Χθες στην πρόβα, κάποιος από την ομάδα έβγαλε την πιο κάτω φωτογραφία. 

Την είδα και σιώπησα για λίγη ώρα. Επιβεβαίωσα αυτά που σου έγραφα και τις προάλλες. Ότι το πώς είμαστε, το πώς δείχνουμε και το πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς τον εαυτόν μας, ουδεμία σχέση έχουν μεταξύ τους. Ας πούμε ότι εγώ τώρα βλέπω εκείνον τον μεσόκοπο κυριούλη που κανονικά στην ηλικία του θα έπρεπε να έχει μιαν άλφα καριέρα, να βγάζει πολλά λεφτά, να έχει τουλάχιστον δύο παιδιά και να είναι αποκαταστημένος. Αντ’ αυτού βλέπω ένα 40χρονο με ρούχα 18χρονου να παίζει θέατρο με τους φίλους του και να το ανάγει σε ό, τι πιο σημαντικό του συνέβη τα τελευταία δέκα χρόνια. Είναι ή δεν είναι λυπηρό; Το ποιο θα μου πεις; Το όλον, σου απαντώ. Το ότι δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό. Το ότι δεν ξέρω ποιος είμαι ακριβώς. Ο σαραντάρης ή ο δεκαοχτάχρονος; Γιατί βρίσκω λυπηρή εξέλιξη και τη μεν και τη δε εκδοχή.

Να σου πω, κιόλας, ότι ποτέ δεν κατάφερα να συνδυάσω ρούχα και ηλικία με επιτυχία.