Ο Κρίκος, Ο Αδύναμος, Ο Κυπριακός

Χθες το βράδυ στις 19:00 έκατσα να δω την κυπριακή μεταφορά του «Αδύναμου Κρίκου» στο ΡΙΚ1.

Γιατί;

Γιατί ο «Αδύναμος Κρίκος» συμπεριλαμβάνεται στα τηλεπαιχνίδια που αγάπησα, την ωραία εκείνη εποχή που ήμουν φοιτητής και περνούσα τα καλοκαίρια ξέγνοιαστα παρακολουθώντας το εν λόγω τηλεπαιχνίδι κάθε απόγευμα στο Μέγκα από την άπλα της βεράντας μου. Υπήρχαν κι άλλα αγαπημένα τηλεπαιχνίδια τότε, το «ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος» για παράδειγμα, που ήταν διακαής μου πόθος να συμμετάσχω μιαν ημέρα, αλλά ο Κρίκος είχε μία σπιρτάδα που σε κέρδιζε απευθείας.

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί αυτά τα υπέροχα τηλεπαιχνίδια γνώσεων δεν μεταφέρονται και στην Κύπρο, μα με την πάροδο των χρόνων κατάλαβα το γιατί. Πρώτον επειδή τα τηλεοπτικά δικαιώματα είναι ακριβά και κανένα κυπριακό κανάλι δεν θα τολμούσε να ρίξει χρήμα σε μία τόσο αβέβαιη επένδυση, σε ένα τηλεπαιχνίδι, δηλαδή, που μετά βίας θα βρεθεί κόσμος να συμμετάσχει. Λογικό εν μέρει. Είναι άβολο να ξέρεις ότι θα εκθέσεις στο παγκύπριο τις γενικές σου γνώσεις, ή τέλος πάντων την απουσία αυτών, για να κερδίσεις μερικές εκατοντάδες ευρώ. Για τον μέσο Κύπριο αυτό το ποσό δεν αποτελεί δέλεαρ. Να προσφέρατε 50-100 χιλιάδες, να το συζητήσω. Αλλά για €700-800 κατά μέσο όρο, να βγει ο άλλος στο γυαλί και να χάσκει σαν τον μαθητή του Γυμνασίου που δεν ξέρει να πει μάθημα, δεν!

Τα τηλεπαιχνίδια απαιτούν γνώσεις. Αν δεχτούμε ότι εκ προοιμίου το 80% του κάθε πληθυσμού είναι αμόρφωτο και απαίδευτο, και αν υποθέσουμε ότι από το υπόλοιπο 20% ένα μεγάλο ποσοστό είναι αρκετά αππωμένο ώστε να καταδεχτεί να εμφανιστεί στην τηλεόραση, πόσοι απομένουν; Πέντε, δέκα παράξενοι; Καμιά εικοσαριά νερντς; Πόσα επεισόδια να βγάλεις με τόσο λίγους; Ειδικά στην Κύπρο του μισού εκατομμυρίου; Δεν βγαίνει η σεζόν, μάνα μου. Δεν συμφέρει. Ακόμα και χθες, στο πρώτο επεισόδιο της σειράς, εγώ πέτυχα γνωστούς μου, συνήθεις ύποπτους, οι οποίοι φημίζονται πώς παίρνουν σβάρνα τα τηλεπαιχνίδια με κάθε ευκαιρία.

Το τηλεπαιχνίδι απαιτεί ευστροφία και ατάκα. Την ατάκα μόνον ο καλαμαράς μπορεί να στην παρέχει. Ή κάποιος άλλος. Όχι ο Κύπριος με τη γνωστή έλλειψη ευφράδειας πάντως. Και σίγουρα όχι ο Κύπριος στον πιο αδύναμο κρίκο, που έχει στη διάθεσή του τρία δευτερόλεπτα μόνο για να ξεστομίσει τη σωστή απάντηση. Εκ των τριών δευτερολέπτων τα δυόμιση σπαταλούνται σε πολλά αμήχανα «εεεεε» και σ’ ένα κοφτό «πάσο». Ομολογώ ότι χθες τα πράγματα ήταν ελαφρώς πιο ενθαρρυντικά, οι παίχτες ήταν πιο υποψιασμένοι, "μιλημένοι" προφανώς και αρκούντως ομιλητικοί τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Μην φανταστείς πως μας έριξαν κάτω απ’ τα καθίσματα με το λέγειν τους. Απλώς δεν παρέπεμπαν σε τριτοκοσμικά άτομα. -«Γιατί κύριε Γιώργο ψήφισες τον κύριο Κώστα;», -«Επειδή είναι ο πιο αδύναμος κρίκος» (Σοβαρά; Πέθανα!), -«Με τι ασχολείσαι Μαρία;», -«Σπουδάζω γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κύπρου», -«Για πες μας στα γαλλικά «είμαι ο πιο αδύναμος κρίκος;» την πρόετρεψε ο παρουσιαστής. Έμεινε και κοίταζε αποσβολωμένη η άλλη. Ούτε αυτό δεν έμαθε να λέει. Συγχαρητήρια στον Πρύτανη, να επισπεύσει πάραυτα εκείνη την υποβολή υποψηφιότητας, πείτε του.

Στα ελληνικά επεισόδια του τηλεπαιχνιδιού η δηλητηριώδης ατάκα της Έλενας Ακρίτα -που έβγαινε αβίαστα, απροβάριστα, ψαρωτικά και την καθιστούσε συνώνυμη του προγράμματος, ήταν το ατού, το κλου της βραδιάς. Ο λόγος ύπαρξης του προγράμματος. Το έβλεπες για να απολαύσεις μία σατανική διανοούμενη να τρίβει στη μούρη των παικτών την αχρηστία τους. Αλλά και οι παίχτες συνέβαλλαν εξίσου με το ταμπεραμέντο τους στην όλη ατμόσφαιρα. Δεν θα ξεχάσω την ατάκα ενός Έλληνα παίχτη που είχε πει ότι ψήφισε τον κύριο τάδε επειδή «η παρουσία του στην ομάδα είναι τόσο χρήσιμη όσο κι ένα τασάκι πάνω σε ποδήλατο». Ακόμα το θυμάμαι! Εντάξει, κι εκείνος από τα επεισόδια του εξωτερικού το ξεπατίκωσε, αλλά τουλάχιστον άκουγες πράγματα με μιαν άλφα δόση ευφυΐας. Τέτοια χαριτωμένα μην περιμένεις εδώ. Όπως σχολίασε χθες και η πανέξυπνη σύζυγός μου: «το να ειρωνευτείς την αχρηστία των Κυπραίων σε τούντο τηλεπαιχνίδι, είναι σαν να κλέφκεις εκκλησιά.» Τόσο κρίμα.

Αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες και πιστεύω ότι το ΡΙΚ είχε καλές προθέσεις όταν τολμούσε το εγχείρημα. Αλλά δύσκολα θα μας καθηλώσουν. Αν θα ψάξουν να φέρουν παίχτες που είναι πιο φαντεζί και πιο τηλεοπτικοί, η εκπομπή θα καταντήσει λαϊκή πανήγυρις με την Όλγα Ποταμίτου. Ο Ακαθιώτης με τα τσιαττιστά θα λείπουν. Αν φέρουν κάποιους πιο νορμάλ, που έβγαλαν και μισό πανεπιστήμιο δηλαδή, η εκπομπή καταντά απλά βαρετή. Γιατί δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας. Και νορμάλ, και ευρυμαθείς και ευφραδείς, και με την ατάκα έτοιμη. Πού ζούμε, στο Χόλλιγουντ;

Κάποιος εκ των έσω μου ψιθύρισε ότι τώρα προσανατολίζονται στο να φέρνουν ελλαδίτες παίχτες, φοιτητές απ’ τα κολλέγια της Κύπρου. Πέραν της κατάντιας του πράγματος, δεν είναι και τόσο κακή ιδέα. Ίσως έτσι να σωθεί το πρόγραμμα. Μόνο που τότε δεν θα είναι κυπριακός αδύναμος κρίκος, και η μεταφορά του σε κυπριακό έδαφος καθίσταται περιττή. Αυτό φυσικά δεν είναι τίποτα μπροστά σε άλλα που συνέβησαν κατά καιρούς. Κάποτε μία άλλη πηγή μου είχε αποκαλύψει ότι στο πάλαι ποτέ τηλεπαιχνίδι της Άντρης Καραντώνη (εκείνην την παπάρα που βγαίνανε και τραγουδούσαν), έψαχναν παίκτες με το κερί και σε κάποιους πρότειναν να συμμετάσχουν γνωρίζοντας εκ των προτέρων τις ερωτήσεις και απαντήσεις για να μην γίνουν ρεζίλι. Τηλεόραση από τα Lidl; Yes please.

Για να λέμε και τα θετικά: Ωραιότατο το σκηνικό. Σε έπειθε ότι γυρίζεται σε τηλεοπτικό στούντιο και όχι σε αποθήκη. Η εικόνα και τα γραφικά ήταν υψηλής ποιότητας, να 'ναι καλά οι Εγγλέζοι που τα επιβλέπουν. Αν αγοράζατε στους παίκτες και καμιά γυάλινη πλάκα να γράφουν πάνω τους εξοστρακισμένους παρά να κάθεστε να κόβετε χαρτονάκια όπως τον καιρό της χειροτεχνίας στα παιδικά προγράμματα της Σοφίας Μουαΐμη θα ήταν ακόμα καλύτερα. Οι ερωτήσεις είχαν όντως κάποιο επίπεδο. Ούτε πολύ εύκολες, ούτε πολύ δύσκολες. Μπορούσες να συμμετέχεις σαν τηλεθεατής άνετα απ’ τον καναπέ σου.

Ίσως όλα αυτά να αρκούν για να μας αποδείξουν ότι εδώ, σ’ αυτή τη χώρα, δεν μπορεί να ευδοκιμήσει τίποτε το μεγαλεπίβολο, τίποτε το φιλόδοξο. Θα ήταν ίσως πιο συνετό και πιο ρεαλιστικό αν κάποιος έπαιρνε τα δικαιώματα του Deal στο οποίο δεν χρειάζεται η παρουσία ανθρώπων με ιδιαίτερη προσωπικότητα. Ανοίγεις κουτιά και χορεύεις τσιφτετέλια στα ενδιάμεσα. Ή τα δικαιώματα του Lucky Room, που απλώς πατάς κουμπιά και φωνάζεις «πάτα το ρε μάνα!». Για όλα τα υπόλοιπα ας αναμεταδίδεται αυτούσιο το πρόγραμμα εξ Ελλάδος.

Έκαστος στο είδος του και ο Κυπραίος στους καφέδες.  

Το Πρόβλημα Είναι Η Λύση

Όταν τα έφτιαξα με τη Μπρέντα το μακρινό 2010 μία φίλη που ασχολείται με τα ζώδια μου ζήτησε να μάθω τη μέρα και ώρα γεννήσεως της για να τα ανακατέψει με τα δικά μου, να κάνει τα μαγικά της, και να μου πει πόσα απίδια θα πιάσει ο σάκος. Εγώ που τότε ήμουν ψυχολογικά προετοιμασμένος γι άλλο ένα Βατερλό, δεν περίμενα ότι θα μου ανακοίνωνε ενθουσιασμένη λίγο αργότερα μέσω τηλεφώνου πως τα άστρα μίλησαν, πως ο συνδυασμός μας είναι εκρηκτικός, σπάνιος και μοναδικός, και ότι έχουμε πλανήτες σε πολύ γαμάτες θέσεις που προμηνούσαν τρελό μέλλον και πολλά τρελά απίδια, προφανώς.  

Το τρελό και εκρηκτικό μέλλον, λοιπόν, είναι τώρα και το βιώνω κάθε μέρα. Όσο για τα απίδια, να ‘ταν κι άλλα, δεν ξέρουμε που να τα πρώτο-μοιράσουμε.

Η αλήθεια είναι ότι με τη Μπρέντα είτε κουμπώνουμε απόλυτα και αισθάνομαι ότι φτιαχτήκαμε ο ένας για τον άλλον, είτε δεν υπάρχει καν κουμπί να μπει στην τρύπα και μοιάζουμε με ρόμπα που άρχισε να κουμπώνει και στο τέλος έμεινε ξεκούμπωτη. Τα δυο μας είτε συμφωνούμε μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, είτε μας χωρίζει το χάος. Σε κάποια θέματα υπάρχει πλήρης ταύτιση και σε άλλα δεν υπάρχει καν κοινή βάση συζήτησης.

Καλή ώρα αυτές τις μέρες που προσπαθούμε να ανακαινίσουμε το σπίτι μας και είμαστε για να μας κλαιν οι ρέγγες. Αλλιώς έχω εγώ στο μυαλό μου το ιδανικό σπίτι, αλλιώς η Μπρέντα. Θέλω τομές εγώ, να ρίξω τοίχους, να αλλάξω διαρρύθμιση, να απομακρυνθούμε από τη νοοτροπία του μέχρι σήμερα οίκου, το ακριβώς αντίθετο η Μπρέντα. Θέλει να μείνουν όλα όπως τα ξέρει, απλώς να «ξεσκονιστούν» ολίγον τι και να εκμοντερνιστούν κάποια πράγματα που πάλιωσαν. Εγώ θέλω μακρόστενο τραπέζι, η Μπρέντα θέλει τετράγωνο. Εγώ θέλω ψηλό κρεβάτι, η Μπρέντα θέλει χαμηλό. Εγώ θέλω να κάθομαι να τρώω σε ψηλά σκαμνιά (stools), η Μπρέντα θέλει καρεκλάκια των εφτά νάνων (έχουμε μωρό ακούς και πρέπει να διευκολύνεται - λες και θα μείνει μικρό επ’ άπειρον!)

Τη Μπρέντα δεν την πειράζει να μείνει ο κήπος ως έχει, εγώ θέλω να ξεριζωθούν τα πάντα και να φυτευτούν καινούρια. Εγώ δεν θέλω πισίνα στο παρόν μέγεθος (δεν με χωρεί, δεν την απολαμβάνω, τζάμπα την πληρώνω) η Μπρέντα θεωρεί ότι μια χαρά μας πέφτει η λακκούβα, μπαίνουμε και δροσιζόμαστε, ασχέτως αν δυο φορές τον χρόνο τη χρησιμοποιούμε. Η Μπρέντα θέλει να γεμίσει τα κενά των τοίχων με αποθηκευτικούς χώρους να της βρίσκονται, εγώ ονειρεύομαι εντοιχισμένα ενυδρεία με εξωτικά ψάρια που θα προσδώσουν άλλη αύρα στο σπίτι.

Αντιλαμβάνεσαι ότι τον τελευταίο καιρό οι συζητήσεις μας είναι τόσο παραγωγικές όσο και οι συνομιλίες επίλυσης του Κυπριακού. Ξεκινούμε να συζητούμε με καλή διάθεση, χαμόγελα και χειραψίες και διακόπτουμε λίγο πριν τσακωθούμε γιατί «σιγά μην σκοτωθούμε τώρα για το μέγεθος και το χρώμα του καναπέ» ή «σιγά μην αρπαχτούμε για το αν το τραπέζι θα είναι τετράγωνο ή ορθογώνιο».

Παρόλο που πρυτανεύει η λογική, τα θέματα παραμένουν ανοικτά. Δεν καταλήγουμε, ο χρόνος περνά, το σπίτι παραμένει ερείπιο, σε βαθμό που κάποιες μέρες εύχομαι να πέσει από μόνο του να μας πλακώσει ώστε να αναγκαστούμε να πάρουμε μία απόφαση έστω και της κακιάς ώρας.

Τι μας διδάσκει όλη αυτή η ιστορία; Ότι το πιο πιθανόν είναι να προκύψει ένα σπίτι αχταρμάς με λίγο απ’ όλα ώστε να μείνουν άπαντες ευχαριστημένοι στον βαθμό που γίνεται, και ταυτόχρονα, ένα σπίτι που δεν θ' αρέσει σε κανέναν απόλυτα και θα το χρωστάμε χωρίς να το χαιρόμαστε. Όπως και το Κυπριακό. Θα λυθεί με μία λύση που δεν θα ικανοποιεί κανέναν απόλυτα και θα προκύψει ένα νέο δυσλειτουργικό κράτος το οποίο θα ευχόμαστε να καταρρεύσει και να πάει ο καθένας στην ησυχία της μεριάς του.

Τι κάνει όμως ο Αντίχριστος και η Μπρέντα όταν ακούνε τα τύμπανα του πολέμου να δυναμώνουν; Μα, φυσικά, επενδύουν σ’ αυτά που τους ενώνουν. Κλείνουν εισιτήρια για θέατρο, κλείνουν εισιτήρια για ταξίδια, κλείνουν εισιτήρια για συναυλίες, γενικότερα ποιος τα χέζει τα ντουβάρια, λες και θα τα πάρουμε μαζί μας! Μισή ζωή μας έμεινε κι εκείνη μπαλωμένη. Και το δάνειο της ανακαίνισης ανάθεμα κι αν θα προλάβουμε να το ξοφλήσουμε αν κρίνω από τα χάπια που καταπίνουμε με τις χούφτες κάθε πρωί και οι δύο. Χο-χο-χο!

Κλείσε αγάπη μου να πάμε ένα ταξίδι, όπως τότε που τραγουδούσαμε ερωτευμένοι στους δρόμουςτου Βερολίνου. Κλείσε να πάμε και δεύτερο ταξίδι και τρίτο ταξίδι, να φάμε όλο το δάνειο ανακαίνισης εν πλω. 

Γιατί πολύ απλά, η λύση του προβλήματος είναι η ίδια η ύπαρξή του. 

Μόνο Η Άννα

Εχθές το βράδυ στη Σχολή Τυφλών είχαμε το καθιερωμένο ραντεβού με την Άννα Βίσση και την ετήσια της συναυλία (σχεδόν την ίδια την απαράλλαχτη τρία χρόνια τώρα) για το Sophia Foundation.

Εχθές το βράδυ η συναυλία είχε άλλη αίσθηση, την έζησα αλλιώς. Έκατσα στο μαξιλαράκι μου διπλωμένος, σπιλακωμένος ανάμεσα σε Μπρέντα εξ αριστερών και μία κυρία 80 χρονών φίλη της γιαγιάς της (!) εκ δεξιών που βρέθηκε τυχαία εκεί, και ενώ είχα το βλέμμα μου καρφωμένο στη Βίσση, το μυαλό μου έκανε flashback στα όσα βίωσα με τη Βίσση από τα 18 μου όπου την είχα δει πρώτη φορά ζωντανά στις συναυλίες της Pepsi στο αμφιθέατρο Λακατάμειας μέχρι σήμερα. Μπορεί όλα αυτά να νιώθω ότι έγιναν προχθές, κι όμως έγιναν πριν 20 χρόνια σχεδόν.

Μεγάλωσα φίλε μου. Για να μην πω γέρασα. Θυμήθηκα το νεανικό μου πάθος γι αυτή τη γυναίκα. Τι εποχές! Κάποτε έβαζα ξυπνητήρι στις καλοκαιρινές μου διακοπές για να προλάβω να πάω στα γραφεία του ΔΙΑ στην Έγκωμη από τις 8:00, να προλάβω να πάρω εισιτήριο για το κάτω διάζωμα του ΓΣΠ, που ήταν οι καλές οι θέσεις, μην τυχόν και εξαντληθούν και αναγκαστώ να δω τη συναυλία από το πάνω διάζωμα με τους φτωχούς συγγενείς. Κάποτε αγόραζα CD της και τα διαμοίραζα στους ξένους συμφοιτητές μου στην Αγγλία για να «μορφωθούν». Για να προωθήσω τη διεθνή καριέρα (που παίζει να ήταν μεγαλύτερος καημός δικός μου, παρά της ίδιας). Κάποτε πήγαινα στο αεροδρόμιο Λάρνακας να την καλωσορίσω. Δεν της μιλούσα καν. Στεκόμουν σε μια γωνιά στην έξοδο των επιβατών και απλά ήθελα να τη δω να περνά. Πωωω, ντρέπομαι και που στα λέω τώρα.

Αλλά αυτά συνέβαιναν, και ήταν συναρπαστικά, και μου έδιναν τόση μεγάλη χαρά που είναι αστείο να τα σπρώξω σε κάποιο σκοτεινό συρτάρι τώρα που είμαι σχεδόν 37 και να προσποιούμαι ότι δεν συνέβησαν. Στο πανεπιστήμιο έγραφα διεθνές δίκαιο στις 9:00 το πρωί, τελική εξέταση, και ύστερα άυπνος και ταλαιπωρημένος είχα πάρει τρένο για Λονδίνο για να τη δω να τραγουδά στο παλάτι της βασίλισσας. Τα μεσάνυχτα, όταν τελείωσε η συναυλία δεν είχε τρένο επιστροφής, πλήρωσα ταξί να με πάει πίσω στο Ρέντινγκ. Έφτιαξα βαλίτσα επί τόπου και λίγες ώρες μετά ήμουν στο αεροδρόμιο για να γυρίσω Κύπρο.

Τι να πρωτοθυμηθώ. Που ανάγκαζα τους γονείς μου να βιντεογραφούν οτιδήποτε σχετικό υπήρχε γι’ αυτήν στην τηλεόραση και να μου το στέλνουν στην Αγγλία σε VHS; Από βραβεία Ποπ Κορν 2000, και βραβεία Αρίων στη συνέχεια, μέχρι τελετή προσχώρησης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είχα αγοράσει βίντεο ειδικά για να τη βλέπω και να παίρνω θάρρος να διαβάζω. TV license δεν πλήρωνα πάντως. Υπάρχει κι όριο.

Μια ζωή έζησα μαζί της. Δεκάδες ιστορίες να σου διηγηθώ με κάθε της δίσκο, με κάθε της συναυλία. Ακόμα και η στιγμή του fabulous που με τα χρόνια πέρασε στη σφαίρα της φαντασίωσης (καμιά φορά διερωτώμαι αν είμαι εγώ εκείνος με την περούκα στο βίντεο ντυμένος ως Καρβέλας - με βλέπω και δεν με αναγνωρίζω) μετρά ήδη 7 χρόνια. Προϊστορικό. Δεν ήμουν καν σε σχέση με τη Μπρέντα τότε. Δεν ήμουν καν στη σημερινή εργασία μου.

Αυτά σκεφτόμουν χθες. Και πώς βρέθηκα από εκεί που κολλούσα τα εισιτήρια της συναυλίας της στο ψυγείο του σπιτιού μας με μαγνήτες και τα καμάρωνα κάθε πρωί στα 18 μου, έφτασα σήμερα στα 37 μου να κοιμίζω τον γιο μου νωρίς για να προλάβω να πάω εγκαίρως. Και παράλληλα να βρίζω τους Κυπραίους που άργησαν 45 λεπτά να προσέλθουν στο αμφιθέατρο, με αποτέλεσμα να αργήσει να αρχίσει η συναυλία, τελείωσε πιο νωρίς με τα μισά τραγούδια να προσπερνούνται κι εγώ να αγχώνομαι ότι καταχράζομαι το baby sitting άδικα. Αν διερωτάσαι, στο τσακ κρατήθηκα και δεν κουβάλησα και το βρέφος μαζί μου στον συναυλιακό χώρο.

Μεγαλώσαμε μαζί Άννα Βίσση. Και όμως ακόμα δεν σε προδίδω. Μπορεί να μην είσαι πλέον ψυχοπάθεια, αλλά δεν τολμώ να μην έρθω να σε ακούσω. Θα νιώθω τύψεις μετά. Κι ας μπορώ πια να προβλέψω μέχρι κεραίας τη σειρά των τραγουδιών σου, ξέρω απ’ έξω ακόμα και τα αστεία που λες γιατί κάποια είναι σταθερά, ξέρω τους αυτοσχεδιασμούς σου στις ερμηνείες, πότε ρίχνεις κορώνες, πότε χρησιμοποιείς ψηλές, πότε χαμηλές νότες, καταλαβαίνω πότε βαριέσαι, πότε πωρώνεσαι, πότε ζεσταίνεσαι, πότε σε χαλά το κοινό, πότε θέλεις την ησυχία σου, τα πάντα!

Τέλος πάντων. Αρκετά με αυτά τα συναισθηματικά. Καλά να είμαι και θα έρχομαι να σε ακούω και στα 60 μου!

Χθες βράδυ είχαμε μία τεράστια έκπληξη. Κανένας μας δεν το περίμενε. Όταν είδα ότι η συναυλία τιτλοφορήθηκε «μόνο η αγάπη» λέω, είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό. Κι όμως το είπε! Το τραγούδι – διαμάντι, το τραγούδι που είναι μέσα στο τοπ5 μου όλης της της πορείας, που ένας Θεός ξέρει γιατί τόσα χρόνια το αποποιούνταν από τις εμφανίσεις της. Και έτσι ένιωσα πως εψές κλείσαμε έναν κύκλο και φτάσαμε εκεί που αρχίσαμε. Άκου τραγουδάρα. Μόνο συγκίνηση:

Να ζήσεις Άννα Βίσση!

ΥΓ: Και κάτι άσχετο αλλά τώρα μου ήρθε να το γράψω. Όταν βλέπεις αυτή τη γυναίκα να τραγουδά το «κλίμα τροπικό» ή τον «σαδισμό» και νομίζεις ότι θα πάθεις έμφραγμα από την πώρωση ή αισθάνεσαι ότι ξαφνικά μεταφέρθηκες σε ροκ συναυλία του εξωτερικού, και το ίδιο βράδυ στέκεται δίπλα από ένα ακορντεόν και αφιερώνει το «ερωτευμενάκι» στη θεία της που είναι στα τελευταία της και νιώθεις ότι παρακολουθείς σκηνή από ταινία ελληνικού κινηματογράφου και νιώθεις την ψυχή σου κόμπο, όλα αυτά μαζί στην ίδια συναυλία, αντιλαμβάνεσαι γιατί αυτή η γυναίκα είναι απερίγραπτη και άξιζε όλες τις υπερβολές και εξάρσεις που περιέγραψα πιο πάνω. 

Με Ρυθμούς Χελώνας

Εγώ φιλόζωος δεν είμαι, ούτε συγκινούμαι επειδή μπορεί να καταστράφηκαν μερικές φωλιές χελώνων στα Τάρταρα που σήμερα ονομάζουμε Πάφο. Δεν θεωρώ ότι έρχεται το τέλος του κόσμου εξ αιτίας του γεγονότος. Πιο πολύ με τρομάζει η καταστροφή που μπορεί να επέλθει από μία παρόρμηση του Κίμ Γιανγκ Ουν προκειμένου να μπει στο μάτι του Τραμπ, πιο πολύ με τρομάζει που κάθε μέρα η Τουρκία αλωνίζει ανενόχλητη στο Αιγαίο, και αν θέλεις να το πάμε οικολογικά, πιο πολύ με τρομάζει που κάθε μέρα ένα παγόβουνο στο μέγεθος της Ελλάδας ξεκολλά και βυθίζεται κάπου στην Ανταρκτική.

Προφανώς και δεν χαίρομαι όταν διαβάζω ότι καταστράφηκαν οι φωλιές των χελωνών, προφανώς δεν χαίρομαι όταν ακούω ότι βασανίζονται ζώα, αλλά ναι, έχω πιο σοβαρά προβλήματα να ασχοληθώ στην κλίμακα των επίκαιρων.

Παρόλα αυτά, όταν ακούω από τον κάθε άνθρωπο των σπηλαίων, κάτοικο της Πόλεως Χρυσοχούς να αναφέρει ανερυθρίαστα στο ραδιόφωνο ότι με τις «διαδηλώσεις τους οι οικολόγοι καταστρέφουν τον ποιοτικό τουρισμό (sic) και ότι είναι πλέον ανεπιθύμητοι στην περιοχή» δεν μπορώ παρά να συνταχθώ με τα συμφέροντα της χελώνας, η οποία μπορεί να φημίζεται για την αργή της κίνηση, μα ουδόλως συγκρίνεται με την αργοστροφία των πιο πάνω χόμο-πάφιτων.

«Ποιοτικός τουρισμός», ήτοι ο γάμος του κάθε Ρώσου μεγιστάνα που θα φέρει την αγκινάρα την Αγκιλέρα να τραγουδήσει! Ιδού πως αντιλαμβάνεται ο κοινοτάρχης της περιοχής τον όρο «ποιοτικός». Και μετά μου λένε «γιατί δεν διακοπάρεις στην Κύπρο να γνωρίσεις την πατρίδα σου και την απαξιώνεις συνέχεια, και μόνο όταν πας στο εξωτερικό θεωρείς ότι πας διακοπές». Για τους προφανείς λόγους, μάνα μου.

Ποιοτικός τουρισμός είναι τα μουσεία, τα θέατρα, οι γκαλερί, τα γήπεδα, οι βιβλιοθήκες, οι αρχαιολογικοί χώροι, τα θεματικά πάρκα, τα ιαματικά λουτρά, οι φαρδιές πλατείες με ιστορία. Τι απ’ όλα αυτά διαθέτει το Νέο Χωριό Πάφου και θεωρεί ότι του καταστρέφουμε τον ποιοτικό τουρισμό; Που εγώ έγινα 35 χρονών για να την επισκεφτώ, και το μόνο μου κίνητρο για να οδηγήσω ως τα κάκκαφα ήταν για να πάμε στο blue lagoon μπας και πετύχουμε καμιά χελώνα να φωτογραφήσουμε! Δεν μου είπε ποτέ κανένας έλα να σε πάρω σε έναν ποιοτικό γάμο στην Πάφο, να διακοπάρεις ποιοτικά.

Ο καθείς και η αντίληψή του, φυσικά. Γιατί όλα είναι υποκειμενικά. Κάποτε μία κοπέλα μου είχε πει ότι ακούει ποιοτική μουσική και όταν της ζήτησα περαιτέρω εξηγήσεις περί ποιότητος, μου δήλωσε χωρίς αιδώ ότι εννοεί τη Νατάσα Θεοδωρίδου. Καλά, και εμένα μ’ αρέσει η Θεοδωρίδου, αλλά δεν της κρεμάς κάδρο δίπλα απ’ τον Μπαχ και τον Μότσαρτ. Οπότε τι να τους πεις; Όλα είναι σχετικά σ’ αυτή τη ζωή κι όσο ζω μαθαίνω και εντυπωσιάζομαι.

Σας δώσανε και την πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, κατά τα άλλα. Τρομάρα να σας έρθει. Άνετα σας χάριζα στους Τούρκους. Με συνοπτικές διαδικασίες. Και θα τους πλήρωνα και από πάνω για τη χάρη που μου κάνουνε! 

Η Τηλεόραση Του 2018

Φίλοι και γνωστοί έχουν κατακλύσει το inbox μου στο Facebook με δεκάδες συνδέσμους από ειδήσεις του τύπου: «Επιστρέφουν στην ΕΡΤ τα ‘Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα’,» «Δεν θα το πιστεύετε ποια εκπομπή επιστρέφει στην ΕΡΤ» και τα τοιαύτα. Δεν απαιτούνται πάνω από πέντε δράμια νου για να αντιληφθεί κανείς ότι αυτές οι ειδήσεις δεν ευσταθούν για ένα πολύ απλό και εξόφθαλμο λόγο. Τα ‘Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα’ δεν ήταν παραγωγή της ΕΡΤ για να μπορεί να τα ανασταίνει όποτε της καπνίσει. Το εν λόγω πρόγραμμα ήταν μία συμπαραγωγή των EBU/UER της οποίας πρώτης εξακολουθεί να είναι απλά μέλος η ΕΡΤ.

Επειδή έχω ψάξει ενδελεχώς το ζήτημα παλιότερα και έστειλα άπειρα μέηλ πανταχόθεν για να ρωτήσω γιατί ένα τόσο κερδοφόρο και υπέροχο πρόγραμμα καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα των εθνικών ραδιοτηλεοράσεων, μπορώ να σου πω μετά βεβαιότητας ότι τα πνευματικά δικαιώματα των Παιχνιδιών Χωρίς Σύνορα τα κατέχει μια  γαλλική εταιρεία μέχρι και το 2020. Η Γιουροβίζιον (EBU) από μόνη της δεν μπορεί να τα αναστήσει. Τουλάχιστον όχι με το φορμάτ/τίτλο/λόγκο που τα ξέραμε.

Παρόλα αυτά, η Γιουροβίζιον αναγνωρίζει πως οι συνθήκες ευνοούν την επιστροφή ενός τέτοιου προγράμματος και έκατσε και κατάστρωσε ένα νέο φορμάτ στα χνάρια των προαναφερθέντων παιχνιδιών το οποίο θα καταχώριζε νομικά ως δική της πατέντα. Πρόκειται για τα λεγόμενα Eurovision Super Games τα οποία ιδανικά θα έβγαιναν στον αέρα το 2018, και τα οποία θα προσομοίαζαν αρκετά στα γνωστά πρότυπα που όλοι ξέρουμε. Δυστυχώς, όμως, για να υποστηριχτεί μία τόσο φιλόδοξη εκπομπή απαιτούνταν η συμμετοχή τουλάχιστον δύο εκ των big5, όπως και στον διαγωνισμό τραγουδιού, δηλαδή της ιταλικής ΡΑΙ, του αγγλικού BBC, της ισπανικής TVE, της γερμανικής ARD και της γαλλικής FT. Πέραν της ιταλικής τηλεόρασης, καμία άλλη δεν εξέφρασε επιθυμία να στηρίξει την πρωτοβουλία. Κάποιες μικρότερες χώρες που εκδήλωσαν εκ πρώτης όψεως ενδιαφέρον συμμετοχής (Σερβία, Ελλάδα, Πορτογαλία), δεν αρκούν ώστε να βγει το μπάτζετ. Επομένως, τα Eurovision Super Games που θα αποτελούσαν πακέτο μίας νέας σειράς καινούριων προγραμμάτων της Γιουροβίζιον (φέτος το καλοκαίρι βγήκε και ο πρώτος διαγωνισμός τραγουδιού για ευρωπαϊκές χορωδίες και κέρδισε η Σλοβενία), μπήκε στο ψυγείο.

Αυτό ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι έβερ από την σειρά του 1993. Ελβετικής προελεύσεως, το περιβόητο 'φοντού' όπου οι παίχτες καλούνταν να μαζέψουν μέσα από το τεράστιο κατσαρολικό το ψωμάκι με το χρώμα της ομάδας τους. Περιττό να πω ότι στα 13 μου, έπαιξα το ίδιο παιχνίδι στην αυλή της γιαγιάς μου, γεμίζοντας ένα βρεφικό μπάνιο με αφρό ξυρίσματος και καλώντας τους φίλους / ξαδέλφια μου, που είχαν συγκροτήσει ομάδες, να βουτάνε μέσα με το κεφάλι και να ψαρεύουν με το κουτάλι που είχαν στο στόμα διάφορα αντικείμενα. Όταν ήρθαν οι γονείς τους να τους μαζέψουν δέχτηκα λεκτικές επιπλήξεις επειδή ήταν όλοι τίγκα στον αφρό, βρωμούσαν, και έπρεπε να σπεύσουν άρον-άρον στο μπάνιο. Όλα ξινά μου τα βγάζανε παιδιόθεν. 

Η ΕΡΤ, βεβαίως, γνωρίζει τη δυναμική που αναπτύχθηκε γύρω από τέτοιου είδους προγράμματα εξ αιτίας του Survivor. Το οποίο μόνο Survivor δεν ήταν. Πιο πολύ έμοιαζε με λαογραφικά παιχνίδια στην πλατεία του χωριού ανήμερα του Πάσχα, παρά με σκληρές δοκιμασίες επιβίωσης. Το ντελίριο που ακολούθησε με παιδιά να χωρίζονται σε Μαχητές και Survivors και να παίζουν στις αυλές τα αντίστοιχα παιχνίδια ήταν ομολογουμένως το καλύτερο μομέντουμ για να επανέλθουν ‘Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα’ με ελληνικό στίγμα. Και αυτό είναι που μηχανεύονται στην Αγ. Παρασκευή. Μάλλον ένα φτηνό-πρόγραμμα στο οποίο δήμοι και κοινότητες από όλη την Ελλάδα θα διαγωνίζονται σε δοκιμασίες τύπου Survivor. Εξ ου και το «Επιστρέφουν τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα» στους διάφορους αδιάφορους τίτλους ειδήσεων.

Εμένα αυτό που με παραξενεύει είναι γιατί έπρεπε να δούμε στις οθόνες μας τον Ντάνο και τη Βαλαβάνη για να εκτιμήσουμε την αξία του εν λόγω είδους προγράμματος. Ήδη από το 1993 έφερναν ψηλές θεαματικότητες τέτοια τηλεπαιχνίδια. Και όσα παρόμοια προγράμματα προβλήθηκαν κατά καιρούς από άλλα κανάλια (Wipe Out και Το Μεγαλύτερο Παιχνίδι του Κόσμου με τη Μπουλέ στον ΑΝΤ1), είχαν αξιοπρεπέστατη πορεία. Θα σου εξηγήσω αμέσως, όμως, γιατί το Survivor ήρθε κι έδεσε. Επειδή περιείχε το sex factor. Αλλιώς είναι να βλέπεις τον Κανέλλο απ’ την Πάτρα με το μπλε-ηλεκτρίκ, ελαστικό κορμάκι να βουτά στα νερά με μάσκα παπάκι ή κουνελάκι, κι αλλιώς να βλέπεις τους πρησμένους Ντάνο, Βασάλο και σπαλιάρα -που έχουν τη φλέβα τούμπανο- να βουτάνε στα νερά παρέα με την κάθε φρεσκομαυρισμένη, καλλίγραμμη γκόμενα. Να μου το θυμηθείτε, σε όλα τα νεοσύστατα τηλεπαιχνίδια αυτού του τύπου θα κυριαρχεί το γυμνό, γιατί όπως και να το κάνουμε ο κόσμος θέλει να παίρνει μάτι, ενώ η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση περνάει κρίση, θεωρείται μπανάλ και ολίγον γκέι.

Ας επιστρέψουμε στα της Γιουροβίζιον όμως. Όπως έγραψα πιο πάνω, μπορεί τα Eurovision Super Games να αναβάλλονται για την ώρα, άλλα πρότζεκτς όμως προχωρούν ακάθεκτα. Ο πρώτος Eurovision – Asia διαγωνισμός τραγουδιού παίρνει σάρκα και οστά μέσα στο 2018 κατευθείαν από το Σύδνεϋ της Αυστραλίας. Η ιδέα να επεκταθεί ο ευρωπαϊκός διαγωνισμός τραγουδιού της Γιουροβίζιον και στην Ασία, δεν είναι καινούρια, γεννήθηκε εδώ και δέκα χρόνια. Μάλιστα, το εγχείρημα είχε διαφημιστεί πολύ το 2008 και 2009, αλλά πάντα κάπου σκάλωνε, κυρίως στο γεγονός ότι η διαφθορά που χαρακτήριζε τα εθνικά κανάλια πολλών χωρών της Ασίας αποτελούσε τροχοπέδη για την πραγματοποίηση του διαγωνισμού. Για να καταλάβετε, κάποιες χώρες αρνούνταν να βρεθούν στην ίδια σκηνή και να διαγωνιστούν με άλλες που τις θεωρούν εχθρικές. Ρεζιλίκια που βιώσαμε και στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό βέβαια, κυρίως τη δεκαετία του ’70, αλλά και πιο πρόσφατα με τις χώρες του Καυκάσου.

Η Γιουροβίζιον είδε και απόειδε με τους Κινέζους και τους Κορεάτες που δεν μπορούσαν να συνεργαστούν μεταξύ τους και πολύ έξυπνα και περίτεχνα έφερε τους Αυστραλούς να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Η αυστραλέζικη συμμετοχή το 2015 επ’ ευκαιρία των 60 χρόνων του ευρωπαϊκού διαγωνισμού δεν ήταν τυχαία. Τους προσκάλεσαν ξεπίτηδες να συμμετάσχουν, να μάθουν τη δουλειά, και όντας το μόνο κράτος-ήπειρος που φέρνει πιο κοντά στα ευρωπαϊκά ιδεώδη και μπορεί να διαφυλάξει την όποια αντικειμενικότητα του διαγωνισμού, να τους το πασάρουν με τρόπο. Εκεί λοιπόν που παρακαλούσαν τους Κινέζους και τους Ινδούς να στηρίξουν την πρωτοβουλία και δεν έβγαινε άσπρος καπνός, ήρθαν οι Αυστραλοί και είπαν «αφήστε, θα το διοργανώσουμε εμείς με ιδιωτικά κανάλια και κονδύλια, και απολιτίκ όρους και προϋποθέσεις.» Έτσι λοιπόν, η πρώτη Eurovision-Asia θα λάβει χώρα κάποτε το 2018 (ακόμη δεν ορίστηκαν ημερομηνίες), θα διαγωνιστούν 20 χώρες της Ασίας και νησιά της Ωκεανίας, και αν δέσει το γλυκό θα καταστεί παράδοση κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Αυτή είναι η τηλεόραση που μας έρχεται το 2018, αυτή είναι η τηλεόραση που θα ήθελα να δουλεύω, να είμαι μέρος της, να είναι δική μου τέλος πάντων, και αυτή είναι η τηλεόραση που τελικά απλά θα χάσκω από τον καναπέ μου τυλιγμένος την κουβέρτα. 

Πάρτυ Γενεθλίων

Σε συνέχεια του προηγούμενου "φανταστικού" κειμένου σχετικά με τα όσα θα έχω να αντιμετωπίσω στο μέλλον ως γονέας έρχεται το σημερινό μας θέμα. Ολίγον πρόωρο, αλλά θα έσκαγα αν δεν το έθιγα.

Άκου τώρα κάτι πράγματα.

Είδα στο Facebook τις προάλλες φωτογραφίες από πάρτι γενεθλίων τετράχρονου, το οποίο έλαβε χώρα, άκουσον-άκουσον, σε αίθουσα γάμων του Hilton Park και στο οποίο όλα τα παιδάκια ακολούθησαν το γνωστό πρωτόκολλο που θέλει να κάθεσαι σε τραπέζι ανάλογα με το seating arrangement του οικοδεσπότη. Επίσης, στο εν λόγω πάρτι που έχαιρε άκρας επισημότητας, υπήρχαν ζογκλέρ και ακροβάτες οι οποίοι διασκέδασαν τα μωράκια πριν ο DJ των τριακοσίων ευρώ αναλάβει δράση με το Ντεσπασίτο. Το πιο πάνω σκηνικό που είναι πέρα για πέρα αληθινό, μπορεί να αποτελεί ακραίο παράδειγμα για το πώς έχουν διαμορφωθεί στις μέρες μας τα παιδικά γενέθλια στην Κύπρο, αλλά δεν απέχει και πολύ από την ευρύτερη νεοκυπριακή κουλτούρα που θέλει το μπάτζετ αυτών των συναθροίσεων να υπερβαίνει κατά πολύ τα €1000.

Αντιλαμβάνεσαι ότι εγώ, δοξασμένο παιδί της δεκαετίας του ’80, που έχω τα παιδικά γενέθλια συνυφασμένα με καλέσματα σε δροσερές αυλές σπιτιών όπου τρώγαμε δυο τυροπιτάκια, μία κουταλιά τζέλλι μον-αμί και ένα κομμάτι τούρτα από το Άριστον και ήμασταν ευτυχείς και πλήρεις, παθαίνω σοκ με τα νέα ήθη. Και αρνούμαι να τα ενστερνιστώ όταν έρθει με το καλό η ώρα. Εδώ εγώ βρίσκω ‘κάπως’ το γεγονός ότι γίνονται πάρτι στους παιδότοπους, πόσω μάλλον να καταπιώ ότι φτάσαμε στο σημείο να κλείνουμε αίθουσα εκδηλώσεων στο Χίλτον και στο Lemon Park (γιατί έχω ακούσει και για παιδικό πάρτι στο Lemon Park)!

Τις προάλλες περιήλθε στην αντίληψή μου μέσω μίας φίλης ποια είναι η μόδα των παιδικών γενεθλίων στη Βιέννη της Αυστρίας. Μία φίλη βασικά, μου μετέφερε την εμπειρία μίας άλλης φίλης της η οποία ζει πλέον εκεί (πόσο ζηλεύουμε), και η οποία παίρνει τα παιδιά της σε παιδικά γενέθλια που διοργανώνονται σε... μουσεία της πόλης! Προσκαλεί ο εορτάζων τους φίλους του σε ένα ειδικά διαμορφωμένο τουρ για παιδιά στο μουσείο μουσικής της Βιέννης και τα παιδιά διασκεδάζουν μαθαίνοντας, ενώ όταν ολοκληρωθεί η ξενάγηση, τρώνε όλα μαζί στο εστιατόριο του μουσείου με διάφορα εκπαιδευτικά αναμνηστικά από την επίσκεψή τους.

Επειδή όλο αυτό μου ακούστηκε πολύ καλό για να είναι αληθινό έκανα μία υποτυπώδη έρευνα και όντως βρήκα στο διαδίκτυο προσφορές για γενέθλια σε βιενέζικα μουσεία. Στον πιο κάτω σύνδεσμο (κάνε κλικ εδώ), θα βρεις λεπτομέρειες για γενέθλια στο μουσείο Belvedere που περιέχει τη μεγαλύτερη συλλογή ελαιογραφιών παγκοσμίως. Από ό, τι διάβασα, για ένα παιδικό πάρτι 10 ατόμων διάρκειας δύο ωρών 4:00-6:00 το κόστος κυμαίνεται στα €250! Σε αυτό το ποσό συμπεριλαμβάνονται και οι σχετικές δημιουργικές ασχολίες. Τρομερό;

Τώρα θα μου πεις συγκρίνεις τα γαϊδούρια με τους ανθρώπους; Τα συγκρίνω, τι να κάνω. Αφού μας έβαλαν κι εμάς στην ΕΕ, βαθιά μέσα μου ελπίζω ότι γίναμε ίσα κι όμοια. Αλλά ας μην είμαι τόσο άδικος με το σινάφι μας. Κατ’ αρχάς, έχουμε μουσεία στην Κύπρο για να διοργανώσουμε γενέθλια, κύριος; Έχουμε; Έχουμε μόνο κάτι αρχαιολογικά ρημάδια στα οποία ντρέπεσαι να περάσεις απ’ έξω, όχι να μπεις μέσα. Αλλά και να είχαμε, θα ενθουσιαζόταν να πάει κανείς; Θα ήτο αγγαρεία για τα παιδάκια μας να παρευρεθούν σε τέτοιου είδους γενέθλια. Ακόμη και στην πινακοθήκη του Λεβέντη στο κέντρο της Λευκωσίας, που είναι πιο μοντέρνων προδιαγραφών και θα ήταν πιο ευχάριστη η περιδιάβαση, από μία κουβέντα που είχα κάνει με μία υπάλληλο, έμαθα ότι οι ντόπιοι επισκέπτονται το καφέ – εστιατόριο του χώρου, αλλά δεν τους ενδιαφέρει να ανέβουν πάνω να δουν τα εκθέματα, βαριούνται. Ποια γενέθλια και μαλακίες;

Εδώ στην καλύτερη περίπτωση, που είναι πλέον και το Mainstream, τα κοριτσάκια σβήνουν κεράκια σε girls' spa! Μαζεύονται σε ινστιτούτα αισθητικής τα φυντάνια μας και η εκάστοτε νυχοποιός / αισθητικός τους μαθαίνει πως να βάψουν σωστά το νύχι, πώς να χτενίσουν σωστά το μαλλί, πώς να απλώσουν τη φέτα από το αγγούρι σωστά στα τσίνορα. Μόνο πώς θα το καθαρίσουν να το φάνε το αγγούρι δεν τες μαθαίνουν που θα ήταν και το πιο χρήσιμο.

Έτσι μάθαμε μάνα μου. Μέχρι εκεί ξέρουμε. Τις προάλλες μου εξιστόρησαν κι άλλες κυπριακές ιστορίες απείρου κάλλους, όπου Κύπριοι που επισκέφτηκαν την Πορτογαλία με γκρουπ φέτος το καλοκαίρι, παρευρέθηκαν σε συναυλία παραδοσιακών Φάντο και όποτε ολοκλήρωνε ο τραγουδιστής έκριναν απαραίτητο να του φωνάζουν περιπαιχτικά «πε αλλόνα ρε» επειδή έπλητταν. Όταν τους έγινε επίπληξη από τον ξεναγό εκείνοι θίχτηκαν και άρχισαν να τραγουδούν παράφωνα την Τυλληρκώτισσα για να σπάσουν πλάκα. Για να μην αναφέρω και το προσωπικά αγαπημένο, που θεώρησαν αναγκαίο μέσα στο λεωφορείο καθοδόν προς το Πόρτο, να ενημερώσουν τον ξεναγό για το τι σημαίνει ‘πόρτος’ στα κυπριακά γιατί βρήκαν εξαιρετικά αστεία τη συνωνυμία.

Ε, με τούτα και με εκείνα, τα γενέθλια στα μουσεία σας μάραναν. Πληρώστε το χιλιάρικο στο Χίλτον Παρκ και πολύ σας πέφτει. 

My Baby Is Better Than Yours

Ξαπλωμένος πάνω σε μία απλώστρα καταμεσής της παραλίας του Πρωταρά προσπαθώ να ξεκλέψω λίγες ώρες ύπνου. Κάτω απ’ την ομπρέλα και μες την παραζάλη των σαράντα βαθμών κελσίου είμαι σχεδόν λιπόθυμος, και όλα τα όργανα του σώματός μου υπολειτουργούν. Παρόλα αυτά, τα ώτα μου είναι τεντωμένα και έτοιμα να καταγράψουν αγαπημένες συζητήσεις από τα μπάνια του λαού.

Συζητούν δύο μανούλες βρεφών που μόλις γνωρίστηκαν:

-Πόσων είναι ο δικός σας;

-Οκτώ μηνών!

-Α, και ο δικός μας δέκα! Περίεργο, ο δικός σας φαίνεται μεγαλύτερος.

-Έχει πρόωρη ανάπτυξη. Φαίνεται είναι επειδή τρώει πολύ κινόα.

-Του δίνετε κινόα; Σας το επιτρέπει ο παιδίατρος;

-Γιατί να μην του δίνουμε; Τα πάντα τρώει. Από γάλα Μπελούγκας μέχρι γάλα καρύδας. Τα πάντα, τα πάντα! Τα πάντα, εκτός από Φαρίν Λακτέ. Στο σπίτι μας απαγορεύεται διά ροπάλου το Φαρίν Λακτέ!

-Εμείς του δίνουμε και Φαρίν Λακτέ και τίποτε δεν έπαθε.

-Ε, τώρα δεν έπαθε, μπορεί να πάθει μετά.

-Πότε μετά; Μετά θα πάει σχολείο, θα τρώει μαλακίες από την καντίνα.

-Σωστά, τόσα και τόσα τρώνε. Προχθές ο δικός μας έτρωγε από χάμω μυρμήγκια και χώματα, και τίποτα δεν έπαθε. Στο Φαρίν Λακτέ θα τα χαλάσουμε;. Μας πιάνουν ώρες, ώρες κάτι διατροφικές υστερίες αλλά προσπαθούμε να τις καταπολεμούμε. Προσπαθούμε να είμαστε νορμάλ γονείς.

-Ήταν το πρώτο του μπάνιο σήμερα;

-Ναι, αλλά δεν το ευχαριστήθηκε. Τον τρόμαξε λίγο η επαφή με το νερό.

-Εμάς ξετρελλάθηκε. Ίσως επειδή από μωρό τον τρέχουμε στα aqua baby.

-Κι εμείς τον γράψαμε στα aqua baby, ήταν όρος απαράβατος. Αν δεν γραφτεί στα aqua baby δεν πρόκειται να μάθει να κολυμπά σωστά!

-Ε, τότε μην αγχώνεστε, θα συνηθίσει. Εμείς τον ρίξαμε και χωρίς σωσίβιο στο νερό, να πνιγεί λίγο, να αναπτύξει ένστικτα επιβίωσης στο νερό.

-Εννοείται! Εμάς, εξ αιτίας του ενστίκτου επιβίωσης έμαθε και κολυμπά και ύπτιο.

-Εμάς και πρόσθιο!

-Εμάς και ύπτιο, και πρόσθιο, και πεταλούδα!

-Κρίμα που δεν υπάρχει κάποια άλλη τεχνική τώρα να μάθει. Τι θα κάνει τα υπόλοιπα 80 χρόνια της ζωής του;

-Ε, κάτι θα βρεθεί, μην χάνουμε και το μέτρο! Μία ιδέα είναι να του μάθετε ξένες γλώσσες!

-Μα ήδη στο σπίτι μόνο αγγλικά μιλούμε.

-Έχετε βρετανική καταγωγή;

-Όχι βέβαια, απλώς είμαστε ζοπποκυπραίοι που μεταξύ τους μιλούν εγγλέζικα χωρίς λόγο. Πώς αλλιώς θα εξοικειωθεί το βρέφος με τις ξένες γλώσσες αν δεν του λέμε «go to daddy and tell him mommy’s tired;» Πώς θα φοιτήσει αύριο σε ιδιωτικό Δημοτικό σχολείο και μετά σε δευτεροβάθμια εκπαίδευση πριν τον στείλουμε στο King’s College of London?

-Εμείς του μιλούμε και λίγα Ιταλικά. Τώρα με το Μπρέξιτ καλό είναι να έχουμε και δεύτερη επιλογή.

-Τα Ιταλικά είναι μέσα στις τρεις γλώσσες που θα μάθει οπωσδήποτε. Εμείς του μιλούμε και Γαλλικά, και όταν βρίσκεται μόνος του με τη Τζόντι μαθαίνει και Βιετναμέζικα.

-Φαίνεται η μόρφωσις, φαίνεται!

-Αλεχάντρο, πε της κυρίας «που είμαστε» στα Βιετναμέζικα. Πες της ‘γεια σας’ στα βιετναμέζικα να μην κλείσει μάτι απόψε… Ντρέπεται τώρα το χρυσό μου. Πιο μετά. Που λέτε… Μα κι αυτή η κατάσταση με τις ξένες γλώσσες πού θα φτάσει πια; Κατάντησε αηδία τόση πίεση πάνω στα μωρά. Καταντήσαμε να μην μιλούμε τη μητρική μας γλώσσα!

-Α, κι εμείς αποφεύγουμε τις ακρότητες. Δεν πιέζουμε το μωρό. Προσπαθούμε να είμαστε νορμάλ. Θα του μιλήσουμε και Ελληνικά όταν πρέπει. Αχ, να δεις πότε ήταν... Προχθές, ναι, προχθές του μαθαίναμε το "άνδρα μοι έννεπε, μούσα πολύτροπον..."

-Κοίτα τον βρε τι χαριτωμένος που είναι! Πτου, πτου, πτου, να σας ζήσει!

-Ναι, έχει πλάκα ο άτιμος. Είναι αρκετά θεατρικός.

-Και εμείς τον γράψαμε ήδη σε μαθήματα θεατρικού παιχνιδιού.

-Ο δικός μας έπαιξε ήδη με την τάξη του την ‘Κοκκινοσκουφίτσα.’

-Εμάς έπαιξε και την Κοκκινοσκουφίτσα, έπαιξε και την Χιονάτη.

-Έκανε ο Αλεχάντρο τη Χιονάτη;

-Όχι έκανε τους εφτά νάνους. Και τους εφτά ένεκα αστείρευτου ταλέντου. Χαϊ-χο, χαϊ-χο, χαϊ-χο! Τώρα από Σεπτέμβρη θα ανέβει επίπεδο, θα παίξει και στο Frozen.

-Δέκα μηνών βρέφος; Θα παίξει στο Frozen το δέκα μηνών βρέφος;

-Ναι, είναι πολύ προχωρημένοι, θα εντρυφήσουν στο μιούζικαλ.

-Κι εμάς είναι πολύ προχωρημένοι. Εμάς, για να καταλάβεις, φέτος θα κάνουν και αφιέρωμα στον ελληνικό κινηματογράφο. Θα ανεβάσουν «λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» και το «μια κυρία στα μπουζούκια». Μιούζικαλ στα καλύτερά του.

-Γιατί το Frozen πάει πίσω; Μιούζικαλ απ’ το Μπρόντγουεϊ βγαλμένο. Να φανταστείς, ο δικός μας ξέρει ήδη να σιγοτραγουδά και το Let It Go! Αλεχάντρο! Αλεχάντρο! «Λετ ιτ γκόου, λετ ιτ γκόου, καντ χόλντιντ μπακ νόου μοορρρρ!» Είναι κουρασμένος τώρα, άστον.

-Είναι όντως καλό να ξέρουν να αναγνωρίζουν κάποιες βασικές, κλασικές μελωδίες βρε παιδί μου. Όχι σαν εμάς που μας μεγάλωναν με το «άλλαϊλί». Εμείς από τον καιρό της κύησης του παίζαμε Μότσαρντ. Ξάπλωνα στο κρεβάτι και έπαιζε το cd. Κάποιες έρευνες έγκριτων επιστημόνων έδειξαν ότι τα παιδιά που ακούν Μότσαρντ στην κοιλιά της μάνας τους αναπτύσσουν ιδιαίτερες ικανότητες όταν γεννηθούν.

-Εμάς, δυστυχώς, δεν του έκατσε καλά ο Μότσαρντ. Είχαμε τεράστιο πρόβλημα, αλλάξαμε τρεις μουσικούς. Μόνο με την Τραβιάτα ενθουσιάζεται λίγο ο δικός μας. Άντε στο τσακίρ κέφι και με την Κάρμεν.

-Ε, λογικό! Βάζεις τώρα στο έμβρυο αυτά τα μεσαιωνικά σουξέ και περιμένεις ανταπόκριση; Μην χάνουμε και το μέτρο. Εμείς προσπαθούμε να τους μεγαλώσουμε όσο πιο φυσιολογικά γίνεται! Όχι πίεση. No pressure.

-Μα, φυσικά. Δεν θα τα ξεκάνουμε τα μωρά ακόμη δε γεννηθήκανε. Εγώ του είπα του Κωστάκη, αν φοβάσαι πως ο γιος μας θα βγει γκέι από τα πολλά βιολιά και βιολοντσέλα, βάλτου τον ύμνο του Παναθηναϊκού!

-Α, ναι, κι εμάς αναγνωρίζει τον ύμνο του Ολυμπιακού. Του αγοράσαμε και ερυθρόλευκη στολή να τη φορά όποτε έχει μπάλα.

-Εμείς του αγοράσαμε και στολή Μπάτμαν.

-Εμείς και μία του Σπαϊντερμαν.

-Εμείς και στολή τσολιά, να τη φορούμε στις παρελάσεις.

(Στον άντρα της) -Κωστάκη, ακούς; Όταν σου είπα να τον ντύσουμε τσολιά στις 25 του Μάρτη με είπες υπερβολική και ανισόρροπη.

Πετάγεται ο Κωστάκης: «Μα δεν είχε γεννηθεί τότε το παιδί!»

-Ασχέτως! Να την έχει για του χρόνου! Βλάπτει;

-Εμείς του χρόνου θα τον ντύσουμε βρακά! Να τιμήσουμε και λίγο τις ρίζες μας.

-Εμείς Κρητικό, με το μαύρο το μαντίλι!

-Εμείς θα τον ντύσουμε και Πόντιο με μαύρη μπότα!

-Εμείς Πόντιο Πιλάτο!

-Εμείς και Πόντιο Πιλάτο και Ιησού της Ναζαρέτ!

-Αχ, όχι, εμείς είμαστε άθεοι!

-Εντάξει δεν ήθελα να σας προσβάλω. Είμαστε και εμείς λίγο άθεοι, ανάλογα με ποιον μιλούμε.

-Κανένα πρόβλημα. Όλοι είμαστε άθεοι όταν είμαστε υγιείς. Όταν κοντεύουμε να τα τινάξουμε πάμε και γονατιστοί στην Τήνο.

-Εχάρηκα πάντως που τα είπαμε. Άντε θα είμαστε και συμμαθητές από Σεπτέμβρη να βρεθούμε να παίξουν τα μωρά. Έλα Αλεχάντρο πάμε σπίτι, κάνε γεια στο παιδάκι. Γεια σας, γεια σας…

Νιώθω μια σκιά από πάνω μου.

-Πιάστον γιο σου να πάμε σπίτι.