Ιστορίες Με Παπάρια

Εχθές ήταν η δεύτερη φορά μέσα σε δύο μήνες που βρέθηκα αντιμέτωπος με την ττοππουζοκυπριακή συμπεριφορά, η οποία ως γνωστόν μου προκαλεί στομαχική παλινδρόμηση.

Λόγω του γάμου που πλησιάζει, είχα πάει να πληρώσω κάτι μασκαραλίκια που θα κρεμάσουμε από τα ταβάνια εν είδει διακόσμησης. Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο, φτάνω στο εργαστάσιο, βλέπω μπροστά μου τον ιδιοκτήτη να κλείδαμπαρώνει το μαγαζί. «Μα γιατί κλείνετε στις 4:30, αφού στο τηλέφωνο μου είπατε ότι θα είστε ανοιχτός μέχρι τις 5:00;» αναρωτήθηκα. «Επειδή χάλασε το αυτοκίνητό μου και είπα να το πάω στον μηχανικό…» μου απάντησε. Μη σώσεις και το πας, ήθελα να του πω, αλλά ως συνήθως, έσκασα. Καμαρώστε κυπριακό επαγγελματισμό!

Τέλος πάντων, πάλι καλά που τον πρόλαβα ανοιχτό, φέρμου τα μασκαραλίκια να τα πληρώσω, να πάω στην ευχή του Θεού. Μου τα παραδίδει, τον πληρώνω €50 και πάει να ξανακλειδώσει. «Απόδειξη δεν έχει;» τον ρωτώ. «Α, θες κι απόδειξη;» μου κάνει με ειρωνικό ύφος. «Φυσικά και θέλω, καθότι η παραγγελία έγινε στον γιο σας, του έδωσα εκείνου την προκαταβολή και θέλω να έχω απόδειξη ότι σας ξόφλησα…» εξήγησα.

Άλλαξε δέκα χρώματα ο χώρκατος, σήκωσε το φρύδι και μου είπε: «Άμα θες απόδειξη, να πληρώσεις και το ΦΠΑ!» Εννοείται θα πληρώσω και το ΦΠΑ, ούτως ή άλλως έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται στην τιμή. Πλήρωσα άλλα €10 τον φόρο και έφυγα, αλλά έπρεπε να τον έβλεπες με τι απέχθεια με κοίταζε, επειδή ζήτησα απόδειξη!

Είναι η δεύτερη φορά που μου συμβαίνει κάτι ανάλογο. Όταν χρειάστηκε να κάνω μια άλλη τσαγγαροδουλειά σχετική με τον γάμο πριν ένα μήνα, όταν ζήτησα απόδειξη, η βρομιάρα στο λογιστήριο μου είπε «άμα θέλετε να πληρώνετε λιγότερα, να μην ζητάτε απόδειξη!» Με κοίταζε με ένα ύφος τόσο δασκαλίστικο και εκδικητικό, λες και της έκοψα τον οργασμό. Πάρε μωρή άλλα €10 για το ΦΠΑ και βάλτα στον κώλο σου, που θα με κάνεις και «τέττε» επειδή είμαι νομοταγής!

Χωρκάτες ψοφήστε!

Όπως κατάλαβες, είμαστε στην τελική ευθεία, τρέχουμε κάθε μέρα κατοστάρι και είμαστε συνέχεια με νεύρα και πρησμένα αρχίδια. Στην κυριολεξία. Πριν πέντε μέρες, εκεί που ξάπλωνα και σκεφτόμουν αναλυτικά το οπτικοακουστικό και άκρως χρωματιστό σόου που θα ανοίξει την αυλαία του γάμου μου, ένιωσα μία ηλεκτρική ώση να διαπερνά τους όρχεις μου. Δεν έδωσα σημασία, παρόλο που επαναλήφθηκε δυο – τρεις φορές κατά τη διάρκεια του ύπνου μου.

Το επόμενο πρωί σηκώθηκα και ένιωθα ελαφρώς άρρωστος, ντύθηκα πήγα στο γραφείο και σκέφτηκα να μην δώσω συνέχεια στο γεγονός, κρίνοντας το μεμονωμένο. Δεν ήθελε και πολύ να επανέλθει ο πόνος. Πήγα να κατουρήσω, αμόλησα τα πανέμορφα αρχίδια μου στη λεκάνη, και τσουπ! Ηλεκτροσοκ!

Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου. Λες να μου ήρθε κιρσοκήλη δέκα μέρες πριν τον γάμο; Δεν παίζουμε με αυτά τα πράγματα, οπότε και έκλεισα ραντεβού στον ουρολόγο. Ένα, ένα κι άλλο ένα τα επεξεργαζόταν με φόρα τα παπάρια μου, ο γιατρός. Τα σκάναρε, τα φωτοτύπησε, τα ψηλάφισε, μα δεν βρήκε ίχνος κιρσοκήλης, ευτυχώς.

-         Και το ηλεκτροφόρο τσίμπημα που ένιωσα πολλάκις χθες βράδυ τι ήταν; Κεραυνός;

-         Είναι όντως πολύ περίεργο... Η καθημερινότητά σας πώς είναι; Έχετε άγχος στη δουλειά;

-         Σας είχα πει και την προηγούμενη φορά, άγχος στη δουλειά μου δεν έχω.

-         Τότε είναι πολύ περίεργο…

-         Αν πάντως σας βοηθά, σε δέκα μέρες παντρεύομαι.

-         …Και δεν το λες τόση ώρα, παιδί μου; Παντρεύεσαι και περιμένεις να μην σου πρηστούν τ’ αρχίδια;

-         Νόμιζα πως αυτό ήταν τρόπος του λέγειν.

-         Όλα από κάπου προήλθανε, δεν ξεπήδησαν έτσι τυχαία τα ρητά – γνωμικά!

-         Έχετε δίκαιο, γιατί η αλήθεια να λέγεται, πέφτω να κοιμηθώ και μόνο που σκέφτομαι ότι μπορεί ο ηχολήπτης και ο φωτιστής να μην συγχρονιστούν, μου έρχεται να πεθάνω!

-         Σε γάμο αναφέρεστε ή στο Ciao Ant1;

-         Στη περίπτωσή μας, ένα και το αυτό!

Πλήρωσα άλλα €60, ευτυχώς αυτή τη φορά με απόδειξη, κι έφυγα περήφανος για τα δυο μου παπάρια που ακόμα έχουν το ηθικό ακμαιότατο και δεν μαραίνονται πρόωρα. Τώρα, για πότε θα ξεπρηστώ και για πότε θα απολαύσω όλο αυτό το τσίρκουλο, ένας Θεός ξέρει. Κι αν το ξέρει κι αυτός! Θα πρέπει να αρχίσω να πίνω αλκοόλ από τώρα για να βγάλω το εγχείρημα. 

Έχω άπειρες ιστορίες να σου διηγηθώ από το backstage του γάμου, αλλά είναι πολύ φρέσκες για να δουν το φως της δημοσιότητας. Επιφυλάσσομαι. 

So Long Farewell

Οι κυπριακές αερογραμμές θα μου λείψουν, για ψυχολογικούς κυρίως λόγους.

Δεν υπήρχε ωραιότερο συναίσθημα, να βρίσκεσαι στο Heathrow της Αγγλίας και να βλέπεις από το τζάμι το αεροπλάνο των κυπριακών αερογραμμών να φορτώνεται για να σε πάει σπίτι τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, το καλοκαίρι. Ένιωθα σαν να έβλεπα τη μάνα μου να έρχεται να με σχολάσει από το Δημοτικό και να με πάρει μακριά από τα βιβλία και τα θρανία. Μπορεί να έβριζα την ώρα και τη στιγμή που πατούσα το ξερό μου στην Κύπρο, αλλά το παραδέχομαι, η θέα κάτι τόσο οικείου στα ξένα μου προκαλούσε μια ασφάλεια και μια γαλήνη.

Λυπάμαι που βάζουν λουκέτο, αλλά κάποτε αυτό το κυπριακό χωρκαθκιόν που επικρατούσε στη διοίκησή της εταιρείας έπρεπε να τελειώσει. Όπως και να ‘χει, χάρηκα που γνωριστήκαμε, χάρηκα που τα είπαμε, και ελπίζω πριν αποδημήσω κι εγώ εις Κύριον να καταφέρω να δω να δημιουργείται νέος εθνικός αερομεταφορέας, που θα «σπουδάσει» τις επόμενες γενεές.

Μέχρι τότε, πρέπει να ξεπεράσω τα ψυχολογικά που μου δημιουργούνται σήμερα, που αισθάνομαι εγκαταλελειμμένος στη νήσο των κόπρων όσο ποτέ, με μία εταιρεία διαφυγής λιγότερη.

«Αχ, Αννούλα του χιονιά, δεν θα είμαι πια μαζί σου, στου Δεκέμβρη τις εννιά που ‘χεις Άννα τη γιορτή σου». – Ενός λεπτού σιγή. 

Je Suis Perdue

Δεν ξέρω αν θέλω να ανοίξω αυτή τη συζήτηση, κυρίως γιατί βαριέμαι μετά να συζητώ με τον κάθε πικραμένο που άλλα γράφω κι άλλα αντιλαμβάνεται όταν με διαβάζει, αλλά θα το επιχειρήσω γιατί είναι τέτοια η μέρα.

Όπως ξέρεις, βαριέμαι τις θρησκείες. Ναι, είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος και δεν με ενοχλεί που με βάφτισαν χωρίς να με ρωτήσουν, μα δεν πάω στην εκκλησία συχνά, παρά μόνο αν κάποιος παντρεύεται ή πέθανε, κυρίως για το κοινωνικόν του πράγματος. Πέραν τούτου, δεν εχθρεύομαι κανέναν που πιστεύει και εξασκεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα-  μπορεί να θεωρώ πως είναι βαρετά όλα αυτά, αλλά τα σέβομαι, ακόμη κι όταν φτάνουν τα όρια της παρανόησης (είχα συμφοιτήτρια που αρνούνταν να βρεθούμε το Σάββατο για να μου δώσει τις σημειώσεις της, γιατί βάσει της θρησκείας της το Σάββατο ήταν ιερό και όχι, δεν ήταν Εβραία… άστο μην το ψάχνεις).

Μετά τα χθεσινά γεγονότα στο Παρίσι θυμήθηκα μια ιστορία που έχω ξαναγράψει παλιότερα. Το 2002, στο πρώτο έτος, είχα για γείτονα στην εστία στην οποία διέμενα, ένα Μουσουλμάνο. Ο τύπος αυτός κάποιες μέρες της βδομάδας προσευχόταν στο δωμάτιό του και αυτό συνέβαινε μετά συνοδείας θρησκευτικής μουσικής, η οποία ήταν αρκετά διαπεραστική ώστε να φτάνει μέχρι τα δικά μας δωμάτια. Κοινώς, ο Χότζας έριχνε τον αμανέ του ακμαιότατος, στη διαπασών. Όπως αντιλαμβάνεσαι, εγώ που έκανα αμάν να γλιτώσω από τον Χότζα της κατεχόμενης Λευκωσίας, ουδεμία διάθεση είχα να τον έχω πάνω στο κεφάλι μου και σε ξένα εδάφη. Εξ ου και όποτε τον άκουγα, έβαζα κι εγώ τη μουσική μου στο δωμάτιό μου, ώστε να τον υπερκαλύπτει.

Το θέμα δεν είναι καθαρά θρησκευτικό, καθότι χέστηκα για τον Χότζα. Δεν πα να ήταν πότε ο Βούδας, πότε ο Κούδας. Το ίδιο θα αντιδρούσα για τον οποιονδήποτε. Το θέμα απτόταν καθαρά σε θέματα σεβασμού του γείτονα σου, και όχι στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Όμως, ο Μουσουλμάνος συμφοιτητής, κομπλεξικός και χωρκάτης όντας, θεώρησε ότι η δική μου μουσική την ώρα της προσευχής του, ήταν «δείγμα ειρωνείας και ασέβειας προς τη θρησκεία του». Ήρθε να μου ζητήσει τα ρέστα, τον έστειλα στον Λέλλο. Δεν ήξερε ποιος ήταν ο Λέλλος, οπότε το θέμα έμεινε άλυτο, και οι σχέσεις μας από τυπικές έγιναν εχθρικές.

Κατάλαβες φίλε μου; «Ασέβεια προς τη θρησκεία του» επειδή την ώρα που παίζει εκείνος τους αμανέδες, εμείς προτιμούμε τους δικούς μας! Σε μία εστία στην αγγλική επαρχία, όπου οι πλείστοι φοιτητές έκαναν μπάφο και παρτουζώντουσαν, ενίοτε διάβαζαν κιόλας, εμείς έπρεπε να διαχειριστούμε το πρόβλημα του Μουσουλμάνου, λες και δεν μας έφταναν τα προβλήματά μας που δεν πηδούσαμε. Πλύνε, μάνα μου, κάνα πιάτο που έβγαλαν χορτάρι από τον καιρό που έχεις να ασχοληθείς με την καθαριότητα και άσε τον Αλλάχ ήσυχο. Με είχε απειλήσει ότι θα με καταγγείλει στον warden της εστίας. Τίποτα δεν έκανε στο τέλος.

Αυτά είναι που δεν αντέχω. Θέλεις να προσευχηθείς; Ένα κάρο τεμένη υπάρχουν στη Βρετανία. Πήγαινε και σκύψε όσο θέλεις κι άσε μας εμάς ήσυχους. Γιατί να πρέπει να γίνουμε όλοι κοινωνοί σ' αυτό; Αλλά αυτά τραβάμε με όλους τους φανατισμένους κομπλεξικούς. Μην τυχόν και εκφράσεις τη διαφωνία σου με κάτι, μην τυχόν και δεν υιοθετήσεις τα πιστεύω τους, αυτόματα καθίστασαι ρατσιστής, ομοφοβικός, αντιμουσουλμάνος, φασίστας…

Βλάκες!

Ακραία Καιρικά Φαινόμενα

Για ακραία καιρικά φαινόμενα μας προειδοποιεί η μετεωρολογική υπηρεσία τις τελευταίες δυο μέρες, σε σημείο που στα δελτία ειδήσεων μας προτρέπουν να προβούμε σε ενέργειες για «διάσωση της περιουσίας μας», λες και μας περιμένει ο τυφώνας Κατρίνα στη γωνία.

Δεν ξέρω τι γίνεται στην Ελλάδα, πάντως εδώ στην Κύπρο και δη στη Λευκωσία, απλώς βρέχει. Πλημμυρίζουμε βέβαια, τα νερά μπαίνουν στα σπίτια, κόσμος ξεσπιτώθηκε και ταλαιπωρείται παρόλα αυτά, ούτε ιπτάμενες στέγες είδα στον ουρανό συνεπεία κάποιου ανεμοστρόβιλου, ούτε δέντρα να καίγονται εξαιτίας ανελέητων αστραπόβροντων.

Ζω για την ημέρα που στα δελτία ειδήσεων θα μας πουν την αλήθεια:

«Ξέρετε, θα βρέξει... Κι επειδή ζούμε στην τελευταία χωρκατόχωρα της Ευρώπης, στην τρύπα του κώλου που πολλοί από εσάς την έχετε αδικαιολογήτως κορώνα στο κεφάλι σας, τρέξετε να σωθείτε. Φέρτε σίκλες, φέρτε κούππες, βάλτε πανιά κάτω από τις πόρτες γιατί θα βρέξει. Γιατί τόσο μπροστά είναι οι υποδομές μας, που σας βλέπουμε όλους με τα μπογαλάκια σας στον ώμο να ζητάτε άσυλο στον πρώτο στεγνό συγγενή σας».

Αυτές τις αλήθειες, πότε επιτέλους θα τις ακούσουμε;

Θυμάμαι το 2004, όταν ήμουν ακόμα φοιτητής και άνθρωπος, είχε χιονίσει στο Reading, όπου σπούδαζα. Είχε χιονίσει τόσο πολύ που είχε παγώσει ακόμα και η λίμνη, το χιόνι είχε στοιβάσει και για να βγω από το σπίτι να πάω στο campus μόνο το τζάκετ του στρατού που δεν είχα φορέσει. Θυμάμαι ότι με την παρέα μου είχαμε βγει σαν χαζοτουρίστες έξω να φωτογραφηθούμε. Εκείνες τις μέρες έπρεπε να ετοιμάσω μια παρουσίαση πάνω στο συνταγματικό δίκαιο,  σχετική με το bicameralism του House of Commons (δεν ακούγεται πολύ posh και σημαντικό; Αχ, ωραία χρόνια), και ήλπιζα ότι θα ακυρωνόταν εξ αιτίας της χιονόπτωσης. Νόμιζα δεν θα άνοιγε το πανεπιστήμιο, ότι πιθανόν ο καθηγητής να αποκλείονταν στο σπίτι του. Γι αυτό και του έστειλα ένα μέηλ να σιγουρευτώ ότι η παρουσίαση θα γίνει κανονικά.

«Γιατί να μη γίνει;» Μου απάντησε. «Χειμώνας είναι, χιόνι ρίχνει, φυσιολογικά πράγματα!»

Ε, που να καθόμουν να του εξηγήσω ότι στον τρίτο κόσμο από τον οποίο προέρχομαι… «να κατουρήσει ο στρούθος…»

Γελοία χώρα!

Θα Πάμε Κόντρα Κι Όπου Βγει... Και Φέτος

Το 2015 είναι ήδη εδώ, φαντάζομαι το πήρατε πρέφα, και έχω χίλιους λόγους να χαίρομαι γι αυτό. Μα πάνω απ’ όλα χαίρομαι διότι αφήνει πίσω του το 2014, ένα έτος τίγκα στα διαδικτυακά ξεκατινιάσματα, τα οποία μαρτύρησαν ξεδιάντροπα γι άλλη μια φορά, πως είμαστε μια κοινωνία γεμάτη νεύρα, έτοιμη να φτάσει στα άκρα προκειμένου να υποστηρίξει την άποψή της στα social media, ακόμη κι αν αυτή η γνώμη αφορά θέματα τα οποία λίγες μέρες μετά θεωρούνταν από αδιάφορα έως και αστεία.

Ιδού μερικά από τα αγαπημένα μου:

-          Προσβάλλει η Κοντσίτα την αισθητική μας;

Ένα μάξι φόρεμα στη Γιουροβίζιον και μερικές βδομάδες αξυρισιάς ήταν αρκετές προκειμένου να χυθεί άπειρο δηλητήριο στα πληκτρολόγια, για το τι θεωρείται «φυσιολογικό» και τι όχι. Ουδείς σκέφτηκε ότι μια τόσο ‘στημένη-για-να-προκαλέσει’ εμφάνιση, ουδόλως απαντά ουσιωδώς το ζήτημα της αισθητικής που τέθηκε πιο πάνω, το οποίο διατρανώνεται και από την ευρύτερη εικόνα της οικογένειας Χριστόφια, πως είναι κάτι καθαρά το υποκειμενικό. Όπως πάντα, δυστυχώς, αλλού μας τρώει κι αλλού ξυνόμαστε, αφού το ερώτημα που θα έπρεπε να απαντηθεί από την εμφάνιση της Κοντσίτα θα έπρεπε να ήταν άλλο: Είναι υγιές να πλασάρεται ο σεξουαλικός προσανατολισμός του ατόμου ως καίριο και κύριο χαρακτηριστικό της ταυτότητας ή και οντότητάς αυτού; Ουδείς το προσέγγισε έτσι. Δεν απορώ.

-          Έπρεπε να δοθεί χάρη στον Ρωμανό να πάει να σπουδάσει;

Εκεί που καλά, καλά οι μισοί από εμάς δεν κατάφεραν να πάρουν πτυχίο και να τελειώσουν τις σπουδές τους στην ώρα τους, άρχισαν άπαντες να κόπτονται για το αν θα το πάρει το πτυχίο ένας κατάδικος, που μέχρι πρόσφατα αγνοούσαμε και την ύπαρξή του. Αυτό κι αν ήταν από τα πιο σχιζοφρενικά που ζήσαμε. Κόντρα και συζήτηση στα Facebook, για να πάει ο δηλωμένος αναρχικός να σπουδάσει «διοίκηση επιχειρήσεων». Πιο οξύμωρο πεθαίνεις. Εν πάση περιπτώσει, αντιλαμβάνομαι ότι δεν ήταν η ουσία του σκοτωμού το κατά πόσο ο Ρωμανός θα σπουδάσει εν τέλει, παρά μόνο αν θα καταφέρει η αναρχία να περάσει το δικό της στο κατεστημένο. Η απεργία πείνας έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα και τελικά ο Ρωμανός συμβιβάστηκε με το να πηγαίνει στα μαθήματα φορώντας ένα ειδικό βραχιολάκι – αν θα ‘ναι από εκείνα τα πλαστικά που φορούσαμε κάποτε για φιλανθρωπικό σκοπό μένει να το μάθουμε εν καιρώ. Έκτοτε ηρέμησε το σύμπαν. Όμως ουδείς εξέφρασε την επιθυμία να μάθει για την πρόοδο και την επίδοσή του, ή τέλος πάντων να ερωτήσει κάποιον καθηγητή κατά πόσον ο φιλομαθής νέος συμμετέχει στα προφορικά, αν τηρεί το word limit στις εργασίες που του υποβάλλονται ή αν ακόμα… φέρει το προβλεπόμενο σορτσάκι κατά τη διάρκεια της γυμναστικής. Υποκρισία και κοινωνική αναλγησία στο έπακρον.

-          Έγινε θύμα κοινωνικού bullying η Νάταλι Ρίαρ μετά την ατάκα για το AIDS;

Ναι, έγινε. Αλλά υπήρχαν μόνο δύο ειδών προσεγγίσεις στο θέμα. Είτε θα αποδεχόμασταν ότι τα καλλιστεία απευθύνονται σε εν δυνάμει πουτανάκια τα οποία μόνο σε τσιμπούκια και πήδους θα πρέπει να εκπαιδεύονται, άρα δεν θα έπρεπε να έχουμε απαιτήσεις εκ μέρους τους να γνωρίζουν σημαντικές γενικές γνώσεις, αφού τις αντιμετωπίζουμε σαν σκέτα κρέατα, είτε θα υιοθετούσαμε την politically correct οδό που θέλει τις υποψήφιες των καλλιστείων ολοκληρωμένες γυναίκες που ζουν στο σήμερα και δεν ανήκουν στα ζώα-φυτά, μα πρόκειται για λαμπρές κοινωνικές μονάδες. Σ’ αυτή την περίπτωση, το να μπέρδεψες τον φορέα του AIDS με τον φιλάνθρωπο, ναι, χρήζει ανελέητου διαδικτυακού bullying καθότι αποδεικνύεις περίτρανα ότι στα καλλιστεία εν τέλει αυτό που ισχύει είναι η πρώτη προσέγγιση που ανέφερα πιο πάνω.

Δεν σου ζήτησαν κυρά μου να λύσεις εξισώσεις χημείας για να δικαιολογείται το «δεν κατάλαβα την ερώτηση». Εγώ ουδέποτε έτυχα μεροληπτικής προσέγγισης σε εξετάσεις που έδωσα στη ζωή μου επειδή «μπερδέυτηκα», πόσο μάλλον να με ρωτούσαν κάτι τόσο απλό. Ναι, η χλεύη ήταν αυτό που της άξιζε, κι αν είχε μισό δράμι μυαλό παραπάνω θα το εκμεταλλευόταν υπέρ της. Θα πρωτοστατούσε, ας πούμε, σε εκστρατεία ενημέρωσης κατά του AIDS την 1^η Δεκεμβρίου, γυμνή σε αφίσες, με το σλόγκαν: «Δεν ήξερα, όμως έμαθα!»

Μα, όλα εγώ;

Όπως και να ‘χει. Η κοινωνία έχει νεύρα εξ αιτίας της φτώχειας που πλάκωσε. Και εφόσον δεν μπορεί να πλακωθεί μεταξύ της στον πραγματικό κόσμο, πλακώνεται διαδικτυακώς που είναι και πιο φθηνό και πιο αναίμακτο.

Το ’15 προμηνύεται το ίδιο ανισόρροπο, από κάθε άποψη, πολιτική, οικονομική και τα τοιαύτα, οπότε περιμένω και για φέτος τα καλύτερα.

Καλή χρονιά!

Υποδεχόμενος Το '15 Δυο Μέρες Πριν

Για μένα το 2015 μπήκε χθες βράδυ, στη Βίσση και τον Ρέμο.

Παρόλο που ξεκίνησα να πάω να τους δω για τρίτη φορά και οι προσδοκίες μου ήταν μειωμένες, αφού ήξερα απ’ έξω κι ανακατωτά το πρόγραμμα, εντούτοις απογειώθηκα σαν πυροτέχνημα και μπορώ να πω μετά βεβαιότητας ότι τα €60 που έδωσα, έπιασαν πέρα για πέρα, τόπο.

Μα με απογειώνει η Άννα Βίσση, αγαπητέ μου, πλέον και σε προσωπικό επίπεδο. Γύρω στο μέσο του προγράμματος άδειασε ένα μπροστινό τραπέζι. Η κουμπάρα μας που έτυχε να κάθεται εκεί, και την ευχαριστώ κι από εδώ δημοσίως (επάξια επελέγης να μας παντρέψεις), μου έστειλε μήνυμα να μετακομίσω μπροστά συν γυναιξί και τέκνοις ώστε να έχω καλύτερη οπτική. Με το που ξεπροβάλλω μπροστά, με πιάνει το μάτι της Άννας από τη σκηνή, και ενώ τραγουδούσε διέκοψε για να με αναγγείλει: «Έχουμε και τον κύριο Βέλα μαζί μας απόψε! Γεια σου Βέλα!»

Άναψαν τα φώτα, πέσαν όλα πάνω μου, της έστειλα το μεγαλύτερο και το πιο σβουρηχτό φιλί του κόσμου και έκατσα να την απολαύσω.

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ευτυχής αισθάνθηκα. Όπως έγραψα εδώ πολλές φορές, αισθάνθηκα αυτοκράτωρ με τα όλα μου, αναγνωρισμένος με βούλα της βασίλισσας, είχα ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά, και από εκείνο το σημείο και έπειτα ξεκίνησε μία πνευματική επικοινωνία μαζί της, αφού κάναμε άπειρες φορές eye contact και ένιωσα να μου «αφιερώνει» τους στίχους των τραγουδιών της.

Το καλύτερο βέβαια, ήταν άλλο. Όταν έλεγε τα ‘Εκατομμύρια’ που είναι και ένα από τα 5 πιο αγαπημένα μου τραγούδια της, με πρόσεξε πόσο πολύ χτυπιόμουν από κάτω και γύρισε και μου τραγούδησε τους στίχους ως εξής:

«Βέλα, εκατομμύρια φορές κι αν προσπαθήσεις, αυτό που ζήσαμε στο Παττίχειο, δεν θα το ξαναζήσεις!»

Μα, την αγαπώ! Η γυναίκα είναι μάγκας, «τσιάκκος», και όποιο άλλο επίθετο σε υπερθετικό βαθμό μπορείς να φανταστείς.

Κατά τα άλλα, να σου πω ότι η διοργάνωση του Χίλτον ήταν ένα αίσχος, η όλη ατμόσφαιρα παρέπεμπε σε πρωτοχρονιάτικη δεξίωση σε ανάκτορο του Βουκουρεστίου επί Τσαουσέσκου. Τα γκαρσόνια ήταν άθλια, όλοι αλλοδαποί με τους οποίους μετά βίας μπορούσαμε να συνεννοηθούμε και να τους αναγκάσουμε να μας εξυπηρετήσουν, ενώ το χειρότερο από όλα, επέτρεπαν το κάπνισμα εντός της αιθούσης. Κι αν ακόμα το παραβλέψω κι αυτό χάριν εορτών και του κλασικού μικροαστικού επιχειρήματος «είναι γιορτές, αφήστε τον κόσμο να διασκεδάσει» (λες κι αν δεν καπνίσει ο Κύπριος δεν υφίσταται διασκέδαση, μη χέσω), θεωρώ απαράδεκτο το ότι υπήρχαν μοντέλα που πηγαινοέρχονταν μέσα στην αίθουσα διαφημίζοντας και πουλώντας σχετική μάρκα τσιγάρων.

-          «Από πότε επιτρέπεται το κάπνισμα εδώ μέσα;» ρωτήσαμε.

-          «Απόψε, ειδικά, νομίζω επιτρέπεται!» είπε χαμογελώντας η μοντέλα.

-     «Μπα; Ψήφισε Νόμο η βουλή να επιτρέπεται το κάπνισμα εντός του Χίλτον όταν τραγουδά η Βίσση με τον Ρέμο;»

-          «Καλή σας διασκέδαση!» είπε κι έφυγε.

Μόνο αυτό είχε να πει το βούρλο. Αυτή η επιλεκτική νομιμότητα, μόνο σε κάτι μπουρδέλα σαν τη χώρα μας εκφράζεται σαν σοβαρό επιχείρημα.

Τέλος πάντων, ντουμάνι έγινε το Χίλτον, από χθες προσπαθούμε να ξεβρομίσουμε, κι αν δεν είχα τη Βίσση απέναντι να μου δίνει το αντίδοτο, το τι κατάρες θα άκουγαν άπαντες εκεί μέσα δεν θα μπορούσε να περιγραφεί εδώ.

Παρασύρθηκα όμως και ξεφύγαμε από το εορταστικό κλίμα της ανάρτησης. Ας δω αυτή τη φωτογραφία να αγαλλιάσω και να υποδεχτώ το 2015 όπως του αξίζει!

Ήταν ντυμένη σαν τη Τζέσσικα Ράμπιτ, πιο ερωτική και σέξυ από όσο μπορώ να τη θυμηθώ τα τελευταία 5-6 χρόνια. 

Μπίζι Πίπολ.

Όπως έχω ξαναγράψει παλιότερα, αν υπάρχει ένα είδος ανθρώπου που βαρέθηκα να βλέπω να υπάρχει, είναι οι "διαρκώς απασχολημένοι". Αυτοί που, δεν ξέρω πως την είδαν, αλλά έχουν πάρα πολλή δουλειά και καθόλου ελεύθερο χρόνο. Δουλειά προφανώς βάναυση, ατελείωτη, σκληρή, που δεν τους επιτρέπει να δουν τους φίλους τους, ούτε καν να τους απαντήσουν σε ένα γραπτό μήνυμα στο κινητό, το οποίο απαιτεί μισό λεπτό από τον χρόνον τους. Τους απαντούν μετά από δυο μέρες γιατί το να είσαι απασχολημένος στις μέρες μας σε καθιστά πολύ σπουδαίο. 

Τους έμαθα απ' έξω κι ανακατωτά. Τους σιχάθηκε η ψυχή μου! 

Άκου λοιπόν τα νέα. Αν κάποιος δεν έχει χρόνο για σένα, δεν πάει να πει ότι είναι τα μάλα απασχολημένος με την εργασία του. Πάει να πει ότι σε βαριέται. Χώνεψέ το και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθείς και το χωνέψεις, τόσο το καλύτερο για σένα, που θα ψάξεις να βρεις νέους φίλους.

Στη διάρκεια της ζωής μου, γνώρισα δυο, τρεις τέτοιους. Επειδή εγώ δεν είμαι αυτό που λένε στα Λονδίνα "career oriented man" και το μόνο που με κόφτει είναι να βρίσκω συνέχεια ελεύθερο χρόνο για να απολαμβάνω τα χόμπι μου και τους ανθρώπους που αγαπώ, δεν είμαι προφανώς άξιος να το αντιληφθώ. Αλλά, ναι, υπάρχει κόσμος που δουλεύει, δουλεύει, και το απολαμβάνει, και νιώθει σπουδαίος έτσι, καλά κάνει, συγχαρητήρια, μα δεν το χάβω άλλο. 

Και στο City του Λονδίνου να εργάζεσαι, ή και στα ρετιρέ των ουρανοξυστών του Μανχάταν, δεν πιστεύω ότι αδυνατείς να βρεις ελεύθερο χρόνο. Απλώς δεν θέλεις. 

Έχω φίλη που έχει δυο παιδιά ηλικίας 3 και 1 χρονών, το πρωί εργάζεται κανονικά, και παρόλα αυτά βρήκε ώρα να παίξει μαζί μας θέατρο. Στις πρόβες θήλαζε, στις παραστάσεις όταν δεν βρισκόταν επί σκηνής καθόταν στα παρασκήνια και προσάρμοζε ένα μηχάνημα στο στήθος της κατεβάζοντας γάλα για να ταΐσει αργότερα το μωρό της, κι όμως δεν έχασε ούτε μία πρόβα, κι όμως δεν επηρεάστηκε η παράσταση ποσώς από τη δύσκολη οικογενειακή της κατάσταση. Γιατί; Γιατί ήθελε και γούσταρε.

Θέλω να πω, άμα θέλεις, όλα τα προλαβαίνεις, και όλα τα μπορείς. Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Τις προάλλες είχα γενέθλια. Όπως συμβαίνει σε όλους μας, έλαβα καμιά 100ρια "χρόνια πολλά" στον τοίχο μου. Μπορούσα να ξεμπερδέψω με ένα σιχαμένο "thank you all for your kind wishes" (κατ' εμέ δεν έχει πιο αγενή απάντηση), κι όμως έκατσα και απάντησα στον καθένα ξεχωριστά για να τον ευχαριστήσω για το ένα λεπτό που ξόδεψε για να μου ευχηθεί. Και ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω. Σιγά το πράμα θα μου πεις, και θα συμφωνήσω. Αλλά είναι ενδεικτικό του ότι άμα θέλεις να ιεραρχήσεις τον άνθρωπο πρώτο στη ζωή σου, μπορείς να το κάνεις. Άμα τον βαριέσαι, επίσης μπορείς να το κάνεις, μα μην προφασίζεσαι τη δουλειά. Πες ένα "σε βαριέμαι" να τελειώνουμε.

I am not buying this bullshit anymore, που λένε και στα City που εργάζεσαι και δεν έχεις ώρα ούτε να μας φτύσεις.

Νομίζω αυτή είναι και η τελευταία χρονιά που ανέχομαι "απασχολημένο" κόσμο στη ζωή μου. Αν αυτή είναι η ζωή σου, είναι πολύ λυπηρή για να συμβαδίζει με τη δική μου, που είναι πολύ καλύτερη. 

Τίτλοι

Μερικοί ακόμα τίτλοι σε δημοσιογραφικά μπλογκς που θα μπορούσαν να μας πρήξουν τ’ αρχίδια σχετικά με την "κόντρα" Διαβάτη - Ρουβά:

«Απίστευτο: Η Χρυσούλα Διαβάτη τα είχε τρία χρόνια με τον Σάκη Ρουβά! Περιμένει το παιδί του!»

«Τρομερό: Η Χρυσούλα Διαβάτη, βιολογική μητέρα του Σάκη Ρουβά – Προσποιούνταν πως δεν γνωρίζονταν για τα μάτια του κόσμου»

«ΣΟΚ! Η Διαβάτη κόρη του Σάκη Ρουβά από προηγούμενο γάμο! Δείτε φώτος από τη μυστική βάφτισή της στην Κέρκυρα».

«ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ: Δείτε πως έγινε η Χρυσούλα Διαβάτη μετά το πρώτο της φιλί με τον Σάκη Ρουβά! Εμφανώς ανενωμένη».

«ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ: Η Διαβάτη μοναδική κληρονόμος του Ρουβά στη διαθήκη του. Παίρνει όλα τα λαμέ παντελόνια και τα δερμάτινα!»

«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ: Η Διαβάτη δείχνει κωλοδάχτυλο στις ρουβίτσες δηλώνοντας: Είναι Δικός Μου!»

«Τρομακτικό: Η Χρυσούλα Διαβάτη ήταν ινκόγκνιτο χορεύτρια στα χορευτικά του Shake It το 2004. Κάντε share στο Facebook και δείτε φώτος!»

1984 συνέχεια

Καλημέρα στον πιο υπέροχο λαό του γαλαξία!

Σε συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης, παραθέτω νέα βιντεάκια αρχείου. 

Καμαρώστε εν πρώτοις τον πρώην μουχτάρη ενός χωριού της Κύπρου που προσπαθεί να πουλήσει το χωράφι του με τα "κραμπιά" σε έναν σεΐχη, για πολλές χιλιάδες λίρες. Προσέξτε την ετοιμότητά του να πει ψέμματα προκειμένου να το πουλήσει σε ψηλότερη τιμή και πως μεταθέτει την ευθύνη στην γυναίκα του για να δικαιολογήσει την απόφασή του.

Στη συνέχεια ένα άλλο βίντεο, όχι και τόσο ωραίο κατά τη γνώμη μου, κατά το οποίο γίνεται κλοπή αυτοκινήτου ενός καλού Σαμαρείτη που σταμάτησε να βοηθήσει μία καημένη "δεσποσύνη". Το μόνο που μου έκανε εδώ εντύπωση ήταν ότι εν έτει 1984, ήταν πολύ εύκολο να βρεις κάποιον γνωστό σου στον δρόμο να καταδιώξει τον κλέφτη. Σήμερα φυλάγεσαι ακόμα κι από τους συγγενείς σου. 

Και τέλος, σε αφήνω με ένα νούμερο της Κακουράτου, της μακαρίτισσας της Βάνιας Κωνσταντίνου και άλλων ηθοποιών που σατιρίζουν τα αερόμπικ της Τζέην Φόντα. Το βρήκα επίσης πολύ έξυπνο και προχωρημένο για την εποχή του.

Σκέφτομαι τα αντίστοιχα σατιρικά σόου του 2014 και κλαίω από τώρα. 

Ο Αόρατος Φακός στα Χρόνια της Χολέρας

Ήταν κάποιες ωραίες εποχές που η τηλεόραση στην Κύπρο ήταν μονοπώλιο, και όλοι βλέπαμε ΡΙΚ. Όχι μόνο βλέπαμε, αλλά το λατρεύαμε και το θεωρούσαμε αντάξιο του BBC. Κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς αγωνιούσαμε να δούμε το εορταστικό του πρόγραμμα, γιατί μεταξύ άλλων, είχε και αόρατο φακό, ήτοι candid camera που λένε και εις Παρισίους όπου έκαναν φάρσες στον απλό, πλην σοφό, λαό.

Τις προάλλες εκεί που ανακάτωνα τα σεντούκια της γιαγιάς μου έπεσα στο εν λόγω εορταστικό πρόγραμμα από το 1984. Χτύπησα φλέβα, εντόπισα βίντεο – θησαυρούς. Στα παραθέτω όλα πιο κάτω, για να απολαύσεις την αφέλεια της κυπριακής κοινωνίας της τότε εποχής, μια αφέλεια και μια αγνότητα που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Δώσε βάση στο σενάριο της κάθε φάρσας, τα βρήκα όλα πολύ προχωρημένα και πανέξυπνα για την εποχή τους. Ειδικά στο πιο κάτω που επιστρατεύτηκε μέχρι και ο φίλτατος Δήμαρχος της Λευκωσίας, Λέλλος Δημητριάδης για να τελέσει πολιτικό γάμο της Ανδρούλας Χατζηηρακλέους (που παίζει σήμερα στο «Την Τύχη Μου Μέσα») με εμίρη.

Δεν το βρίσκεις ‘κάπως’ που εκεί στον Δήμο είχαν άπλετο ελεύθερο χρόνο ώστε να συμμετέχουν σε αόρατους φακούς; Μπαίναμε στο 1985 θα μου πεις, άλλες εποχές. Ε, μην το λες, και σήμερα, επί Γιωρκάτζη, αν κρίνω από την παραγωγικότητα στα έργα, μια χαρά συμμετέχουν σε ανάλογες εκπομπές.

Κοίτα τώρα αυτή την κυρία που την κατηγόρησαν για υπερκατανάλωση αλκοόλ και οδήγηση. Πρόσεξε πόσο στρωτά Ελληνικά μιλούσαν τότε, και πώς ο σύζυγός της τονίζει την ιδιότητα τους ως δημοσίους υπαλλήλους είτε για να προτάξει το κοινωνικός τους στάτους, είτε ως άλλοθι για την υπερκατανάλωση αλκοόλ.

I love her! "Λέτε το ξύδι που έριξα στη σαλάτα να είχε πολλύ αλκοόλ;"

Έχω άλλα τρία σχετικά βίντεο, θα στα παραθέσω αύριο. 

Το Τάλαντο Το Ατάλαντο

Διανύουμε εποχές που δεν έχει σημασία αν σπούδασες κάτι, παρά μόνο αν το κάνεις καλά.

Αυτή ήταν και η βάση της βράβευσης του Ρουβά ως Διόνυσου τις προάλλες, που έκανε τη Χρυσούλα Διαβάτη να ανεβάσει 250 πίεση και να γεράσει άλλα δέκα χρόνια.

Δυστυχώς το ταλέντο δεν είναι μετρήσιμο. Είναι υποκειμενικό. Και έτσι δεν μπορεί να αξιολογηθεί επ΄ακριβώς. Δεν είναι μαθηματικά και φυσική να λύσεις εξισώσεις. Αν παίζεις ή αν τραγουδάς καλά, είναι κάτι που κρίνεται μόνο στο χειροκρότημα, ανεξαρτήτως πτυχίων και περγαμηνών.

Η Μιμή Ντενίση, για παράδειγμα, είναι πολύ μορφωμένη γυναίκα. Μιλά ξένες γλώσσες, μεταφράζει βιβλία, έχει και δική της θεατρική σχολή. Παίζει όμως φρικτά –κατά τη γνώμη μου. Η Ρένα Βλαχοπούλου από την άλλη, ήταν και είναι για μένα η καλύτερη Ελληνίδα ηθοποιός, αλλά ήταν πρωτίστως τραγουδίστρια. Δεν είχε σπουδάσει. Κι όταν έπαιζε, το έκανε πάντα με τον ίδιο τρόπο. Δεν νομίζω όμως να υπάρχει άνθρωπος που να μην την έχει αποτυπώσει στη μνήμη του ως ηθοποιό. Δες τον Λάμπη Λιβιεράτο. Ξεκίνησε ως ηθοποιός, κατέληξε ως τραγουδιστής, αν και ήταν και στα δύο μέτριος -κατά τη γνώμη μου. Όλα αυτά τα παραδείγματα, σίγουρα υπάρχουν κι άλλα που δεν θυμάμαι τώρα, αποδεικνύουν ότι δεν μπορείς εύκολα να διαχωρίσεις τους καλλιτέχνες σε ερασιτέχνες και επαγγελματίες. ειδικά αν ο άλλος αποδίδει σε αξιοπρεπή βαθμό αυτό που κάνει.

Το ίδιο ισχύει, εν μέρει, και σε άλλα επαγγέλματα. Μπορεί κάποιος να επαγγέλλεται ηλεκτρολόγος αλλά να μπορεί να βάψει άνετα ένα σπίτι, καλύτερα και από ένα επαγγελματία μπογιατζή. Μπορεί κάποιος που σπούδασε φιλολογία να έχει ταλέντο στην κομμωτική και να μαζεύει σπίτι του όλη τη γειτονιά προκειμένου να τους κουρέψει. Σε όλα τα παραπάνω, δεν έχει σημασία τι τελείωσες, αλλά πόσο αποδίδεις.

Πρέπει όμως να μπει όριο. Για ηθικούς λόγους.

Όταν φτάσαμε στο σημείο οι ηθοποιοί να μην πληρώνονται καν, ή να πληρώνονται ψίχουλα κι αυτά έξι μήνες μετά το πέρας της παράστασης, είναι κρίμα κι άδικο να διεκδικούν μερίδιο απ’ την πίτα άνθρωποι που δεν σπούδασαν τη συγκεκριμένη τέχνη και οι οποίοι βρέθηκαν στο χώρο από βίτσιο. Δες τις κυπριακές σειρές για παράδειγμα (αν αντέχεις κι αν σου βαστάει), στις οποίες οι μισοί ηθοποιοί είναι ερασιτέχνες που παίζουν αφιλοκερδώς – και χάλια. ΟΚ, στις κυπριακές σειρές ακόμα και οι επαγγελματίες, χάλια παίζουν, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Τι κίνητρο δίνεις ως κράτος για μόρφωση στα νέα παιδιά, αν τους δείχνεις εμμέσως ότι και με μια συμπαθητική ερασιτεχνική προσπάθεια, γίνεται η δουλειά;

Είναι άδικο έναντι σ’ αυτούς που σπούδασαν τη συγκεκριμένη τέχνη και έφαγαν τα νιάτα τους, έλιωσαν τους κώλους τους, έβγαλαν τα μάτια τους διαβάζοντας ώστε να υπηρετήσουν όσο το δυνατό καλύτερα αυτό που αγαπούν. Ακόμα κι αν ο Ρουβάς ήταν τέλειος ως Διόνυσος (δεν τον είδα, δεν τον κρίνω, παράδειγμα δίνω), το κράτος ή τέλος πάντων αυτό το ίδρυμα, δεν θα έπρεπε να τον βραβεύσει. Θα έπρεπε να τον παρακινήσει να εντρυφήσει περαιτέρω στην επιστήμη του δράματος και να τη μάθει επαρκώς ώστε να την εκπροσωπήσει στο μέλλον ακόμα πιο επάξια.

Το κράτος και οι θεσμοί δεν πρέπει να επιβραβεύουν την αρπαχτή. Οφείλουν να υποστηρίζουν τη μόρφωση, την καλλιέργεια, την ουσιαστική ενασχόληση με οποιαδήποτε μορφή της τέχνης. Διότι αυτοί επωμίζονται το βάρος της ανόρθωσης του πολιτιστικού επιπέδου της χώρας και αυτό δεν είναι δυνατό να γίνει με άρπα-κόλλα εμφανίσεις.

Κατά τα άλλα, να σχολιάσω και τα εξής:

Άσε μας Ρουβάκο που έπαιξες σε μισό δράμα και μάνι-μάνι μιλάς για εξέλιξη της ψυχής σου. Είκοσι χρόνια τώρα ξεβρακώνεσαι για να υπάρχεις ή ποζάρεις στα εξώφυλλα ημίγυμνος με τον δυναμίτη στη θέση του πο*τσου σου για να προκαλέσεις. Τώρα ξαφνικά θυμήθηκες ότι θέλεις εξέλιξη; Από τον Κοντόπουλο και τον Φοίβο απευθείας στους αρχαίους συγγραφείς; (που παρεμπιπτόντως, και ως Διόνυσος σχεδόν ξεβράκωτος εμφανίστηκες). Σαν την Ειρήνη Χαραλαμπίδου, ένα πράμα, που από το Σαββατόβραδο και τις κληρώσεις εξελίχτηκε στον Σόλωνα τον Νομοθέτη της αρχαίας Αθήνας (Αν και ο Δράκοντας θα ήταν πιο σωστός χαρακτηρισμός). Μέση λύση δεν υπάρχει; Ή Διόνυσος ή Shake it; Ή παρουσιάστρια ή νομοθέτης;

Κι εσύ κυρά Διαβάτη μου, ηρέμησε λίγο. Αν δεν απατώμαι η αποθέωσή σου στο επάγγελμα ήρθε διά μέσου του ρόλου της Φαλκονέρας στους Δυο Ξένους. Δεν σε θυμόμαστε ως Αντιγόνη, ούτε ως Μήδεια. Και πριν ένα - δυο χρόνια που ήρθα στην Αθήνα, σε κάτι παραστάσεις των Ρήγα – Αποστόλου πρωταγωνιστούσες πάλι, ντυμένη καλόγρια που έκανε μπάφο. Μην τρελαθούμε κιόλας.

Κι εσύ κυρ Φραγκολιά μου, που θίχτηκες και μίλησες για ρατσισμό εκ μέρους της Διαβάτη, μάθε ότι στη συνείδησή του κόσμου, μόνο ως γκόμενος της Βίσση πέρασες. Ούτε για παρουσιαστής, ούτε για ηθοποιός, ούτε για οτιδήποτε άλλο κάνεις (κατ’ εμέ, ούτε για γκόμενος της Βίσση δεν έκανες).

Μπράβο στη Βάνα Μπάρμπα που εχτές βγήκε στον Λιάγκα και εμμέσως πλην σαφώς δήλωσε «έκαστος στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες».

Να μπει και μια τάξη σ’ αυτό το μπουρδέλο!

Δύο Χιλιάδες Δεκατέσσερα

Το 2014 ετοιμάζεται να τινάξει τα πέταλα σε λίγες μέρες.

Πέρασε άλλος ένας χρόνος, μάνι-μάνι!

Εγώ έχω παραδοθεί πια, δεν τα προλαβαίνω τα χρόνια, και γι αυτό έπαψα και να τα μετρώ. Την τελευταία φορά που κοίταξα το ημερολόγιο είχαμε 2010. Σε λίγες μέρες πιάνω τα 34 χρόνια επί γης, άστα να πάνε.

Τέλος πάντων, ας δούμε τι κερδίσαμε κι απ’ αυτή τη χρονιά.

Ήταν πολύ σημαδιακή χρονιά. Ήταν η χρονιά που αποφάσισα να αφήσω μια και καλή πίσω μου την εργένικη ζωή. Τέτοια που ήταν βέβαια, πολύ καλά έπραξα και την άφησα πίσω μου. Μέσα σε λίγους μήνες πέρασα από το στάδιο του «μένω με τη μάνα μου», στον ορισμό ημερομηνίας γάμου με τη Μπρέντα, στην ανεύρεση διαμερίσματος προς συγκατοίκηση και στην πρόταση γάμου. Ναι, έγιναν όλα μ’ αυτή τη σειρά, καθότι τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε συμβατικά στο σπίτι μας.

Εξ ου και αισθάνομαι ότι μέσα στο 2014 μεγάλωσα τρία χρόνια. Από τον Μάιο μέχρι σήμερα, έκανα βήματα που σε μια πιο φυσιολογική ζωή θα απαιτούνταν τρία χρόνια ώστε να γίνει η μετάβαση ομαλοποιημένα.

Η πρόταση γάμου έγινε κι εκείνη ολίγον τι… τσουρούτικα, προκειμένου να προλάβουμε τον χρόνο. Όχι, δεν έβαλα το δαχτυλίδι μέσα στη σαμπάνια σαν τον Ριτζ Φόρεστερ ή τον Φρέντυ Γερμανό, ούτε έκαμα ελεύθερη πτώση ως Μπάτμαν με αλεξίπτωτο, στο ύφασμα του οποίου θα αναγραφόταν το «παντρέψου με» όπως άλλωστε θα άρμοζε στο ταμπεραμέντο μου. Το δαχτυλίδι της το έδωσα εντελώς απροσδόκητα ενόσω ψάχναμε για διαμέρισμα. Είχαμε βρει ένα τριάρι και είχαμε πάει με φίλους να μετρήσουμε το μέγεθος του σαλονιού για να αγοράσουμε ανάλογο καναπέ. Όπως παίρναμε τα μέτρα μέσα στο άδειο διαμέρισμα φανέρωσα το δαχτυλίδι ρωτώντας την πως νιώθει που εκεί μέσα θα κάναμε οικογένεια.

Οι φίλοι από την αμηχανία τους που ήταν παρόντες σε μια τόσο μεγάλη στιγμή έσκυψαν και συνέχισαν να μετρούν τους τοίχους με τις μεζούρες σαν να μην είδαν ή άκουσαν τίποτα, η Μπρέντα με φίλησε, και εν τέλει το διαμέρισμα το απορρίψαμε. Τόσο «ό,τι να ‘ναι». Αν κάποιος εξεπλάγη από το όλο σκηνικό, ήμουν εγώ που πάντα πίστευα ότι τη στιγμή της πρότασης θα απαιτούνταν τόνοι πυροτεχνημάτων προκειμένου να αποδώσουν το γκλάμουρ της στιγμής.  Δεν συνέβη, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν το απόλαυσα κιόλας. Ήταν πολύ μεγαλειώδες το συναίσθημα που ένιωσα για να χρειάζεται φιοριτούρες και περαιτέρω διανθίσματα.  

Το 2014 ήταν μια πολύ καλή χρονιά σε συγκομιδή χωρών. Πέραν της Αθήνας, ταξίδεψα σε άλλες πέντε πόλεις. Παρίσι, Στοκχόλμη, Ρίγα και Ταλίν μαζί με τη Μπρέντα, καθώς επίσης και στην Κρακοβία της Πολωνίας με τους φίλους μου. Δηλαδή, προστέθηκαν τρεις ολοκαίνουριες χώρες στον χάρτη των κατακτήσεών μου. Αυτά είναι τα μεγαλεία που θα μου λείψουν, μιας και το 2015 προμηνύεται κατάμαυρο από οικονομικής απόψεως.

Σε επίπεδο χόμπι, το 2014 ήταν απλά καλό. Η θεατρική παράσταση που ανεβάσαμε τέλη του ’13 με αρχές του ’14, πήρε το πρώτο βραβείο στο ερασιτεχνικό φεστιβάλ του ΘΟΚ, ασχέτως αν ακόμα περιμένουμε να μας παραδώσουν κάποια πιστοποίηση ή και να βρεθεί ένας άνθρωπος να μας δώσει συγχαρητήρια εκ μέρους του οργανισμού. Ήταν ομολογουμένως μία πολύ καλοστημένη παράσταση, αν και είχε τρελό παρασκήνιο το οποίο με έφτασε στο σημείο να σιχαθώ την ώρα και τη στιγμή που συμμετείχα. Δεν λέω περισσότερα όμως, γιατί μας διαβάζουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και βαριέμαι τις αψιμαχίες χρονιάρες μέρες.

Τα μαθήματα ισπανικών συνεχίστηκαν μέχρι τον Μάιο. Δεν μπορώ να πω ότι είδα κάποια τρομαχτική πρόοδο, ενώ δεν σκοπεύω να τα συνεχίσω πριν τελειώσουν οι προετοιμασίες του γάμου και έως ότου βεβαιωθώ ότι το πορτοφόλι μου τα σηκώνει και για του χρόνου.

Το 2014 ανακάλυψα το Breaking Bad, χάρη στον γνωστό και μη εξαιρετέο πρώην μπλόγγερ, Χτηνό. Μου το συνέστησε και καθότι εμπιστεύομαι το γούστο του, έκατσα και το είδα. Δύο φορές! Μια μόνος μου, και μια με τη Μπρέντα. Τώρα προσπαθώ να πείσω και τον κουμπάρο μου να το δει, σε βαθμό που είμαι διατεθειμένος να κάτσω μαζί του μπάστακας, για να αναγκαστεί να το παρακολουθήσει. Μακράν η καλύτερη και πιο αγαπημένη μου σειρά.

Τέλος, για το στατιστικό του πράγματος, να σου κοινοποιήσω ότι, βάσει του itunes, το τραγούδι που άκουσα τις περισσότερες φορές φέτος ήταν το «Ένα ή Κανένα» της Βίσση και του Ρέμου, (93 φορές μέχρι τώρα που σου γράφω). Επίσης να σου πω ότι το καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος ήταν «Η Υπόθεση Jacob» του William Landay, το οποίο μου συνέστησε κάποιος ανώνυμος σχολιαστής εδώ πέρα. Όποιος και να ‘σαι σε ευχαριστώ. Το διάβασα μονορούφι.

Αν και είναι λίγο νωρίς για ανασκοπήσεις και ευχές, εντούτοις λέω άλλη μια φορά πως για το 2015 θέλω να γίνω επιτέλους πατέρας. Η Μπρέντα μου λέει να μην εκφράζομαι ανοιχτά, γιατί όσο το ζητάς τόσο πιο πολύ αργεί να έρθει. Σωστά. Αλλά τι να πω, ψέματα; Αυτό θέλω, αυτό εύχομαι, και ναι, αν δεν μου κάτσει με την πρώτη, άντε με τη δεύτερη, θα μου κακοφανεί και θ’ αρχίσω να γκρινιάζω. Αλλά γι αυτό θα είσαι εδώ άλλωστε. Για να τ’ ακούς.

Το κείμενο αυτό ίσως έπρεπε να το ανεβάσω λίγο πιο αργά, αλλά τώρα μου ήρθε, τώρα το κάνω. Είπαμε, όλα ανάποδα.