Μανιφίκ, Ζενιάλ, Ξυζάλ!

Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς δεν σας άρεσε από την έναρξη της γαλλικής ολυμπιάδας. 

 

Τί περιμένατε να δείτε δηλαδή; Αυτό είναι η σύγχρονη Γαλλία, αυτό είδατε. 

 

Εμένα μου άρεσε όλο. Τίποτα δεν με χάλασε, κατ’ ακρίβεια ανέμενα ότι δεν θα μου αρέσει καθόλου, και ευτυχώς διαψεύστηκα. Θα έκανα φυσικά αλλαγές. Το ότι η φλόγα άναψε σε εκείνο το άθλιο αερόστατο και όχι επάνω στον πύργο του Άιφελ το βρήκα “λίγο”. Η Σελίν Ντιόν επίσης, δεν γίνεται να εμφανίζεται τόσο μακριά από τον κόσμο και να νιώθεις την απόσταση. Η Ντιόν έπρεπε να είναι μεν κάπου ψηλά, αλλά μέσα στο πλήθος που τόσο λαχταρεί την επιστροφή της. Αυτά θα διόρθωνα. 

 

[Εν τω μεταξύ, μια που βλέπουμε ότι η Σελίν διανύει μια καλή φάση με την υγεία της, κλείστε την από τώρα για τη Γιουροβίζιον του χρόνου, μπας και προλάβει και μας ξαναπεί το νικητήριο του 1988 σε ελβετικό έδαφος!]

 

Κατά τα άλλα, όλα τα βρήκα εξαιρετικά. Το γεγονός και μόνο ότι η έναρξη έλαβε χώρα στην πόλη των Παρισίων μέσα και όχι σε κάποιο στάδιο καθιστά από μόνο του το θέαμα ένα από τα καλύτερα που είδαμε σε έναρξη ολυμπιάδας μετά την Αθήνα του 2004 (που για μένα είναι αξεπέραστη). Αν έχεις στη διάθεσή σου το Παρίσι που είναι από μόνο του το ωραιότερο σκηνικό, τι να πας να στήσεις μέσα σε ένα στάδιο; Μέχρι και τις εισόδους των αθλητών μέσω ταχύπλοων στον Σηκουάνα τη βρήκα εξαιρετική ιδέα. Ακόμη και το ότι έβρεχε θεωρώ ότι λειτουργούσε υπέρ της σκηνοθεσίας και της ιερότητας της περίστασης. 

 

Θα μου πείτε, δεν βρήκες υπερβολική την woke παρουσία; Τι εννοούμε ακριβώς woke παρουσία, δεν κατάλαβα. Εννοείτε αυτό που υποψιάζομαι; Μα φυσικά και τη βρήκα too much. Ο γιος μου, ο οποίος παρακολουθούσε μαζί μου γιατί φαγώθηκε να μάθει ποια ήταν η μασκοφόρος επάνω στο άλογο που μετέφερε τη φλόγα, ενστικτωδώς έσκυψε το κεφάλι και δεν έβλεπε από την αμηχανία του. Αλλά γι’ αυτό δεν φταίνε οι χορευτές. Εξάλλου στο Παρίσι γίνεται η διοργάνωση. Λες «ουί» και σε κοιτάνε περίεργα. Για όλα αυτά φταίει γενικότερα ότι ο κόσμος που ζούμε σήμερα παραιτήθηκε. Βαρέθηκε τα πάντα. Έπιασε τη λέξη «διαφορετικότητα» και τη ξεχείλωσε τόσο πολύ που πλέον έχει φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Υπογραμμίζοντας με κάθε ευκαιρία την όποια διαφορετικότητα διερωτάται κανείς τι κοινό έχουμε όλοι οι υπόλοιποι μεταξύ μας που υποτίθεται ότι είμαστε όμοιοι. 

 

Που λέτε, ναι. Αυτό είναι που χάλασε τη συνταγή. Η παραίτηση. Αλλά αυτό είναι ευρύτερο πρόβλημα της ανθρωπότητας. Δεν ήταν πρόβλημα της βραδιάς. Από τότε που πήραμε είδηση ότι σε λίγα χρόνια θα αναλάβουν τα ρομπότ, δεν μας κόφτει τίποτε. Όλα ισοπεδώθηκαν. Κάποτε οι αθλητές έμπαιναν στα στάδια με στρατιωτικό βήμα, ζυγισμένοι, στοιχιμένοι. Τώρα ανάθεμα και αν ξέρουν πώς να περπατήσουν με στρατιωτικό βήμα. Αυτό είναι το σήμερα. Πρόχειρο, ανεπίσημο, ντεκαβλέ. Ας το λουστούμε. 

 

Οι μουσικές επιλογές του Dj ήταν υπέροχες, θα έλεγα. Τη στιγμή που εμφανίστηκαν τα Minions και έκλεψαν τη Μόνα Λίζα ο γιος μου έπεσε ξερός και χαχάνιζε τόσο έντονα που πρώτη φορά τον είδα έτσι. Τα μεγάλα θεάματα αποκτούν άλλη χαρά όταν τα βλέπεις για πρώτη φορά με τα παιδιά σου. Τη στιγμή που ο καβαλάρης εμφανίστηκε επάνω στο μεταλλικό άλογο το οποίο έτρεχε στο νερό, ο μικρός είπε: «το αντέγραψαν από το frozen 2!». Πλάκα, πλάκα, αφού είδαμε τα Minions δεν θα πείραζε να βλέπαμε και λίγο Ντίσνεϊ. Θα είχε χάζι να εμφανιστεί ανάμεσα στα πλοιάρια και το ποταμόπλοιο του Μίκυ από το Fantasmic και να ανακοίνωνε ο εκφωνητής ότι τώρα εισέρχεται και η Ντίσνεϊλαντ. 

 

Η έναρξη είχε κάτι για όλους. Και γι αυτό τη θεωρώ πετυχημένη.

 

Ναι, δεν είχε Άννα Βίσση, δεν είχε Μαρινέλλα, δεν είχε Γιάννη Πάριο, δεν είχε ιστορία χιλιάδων ετών σε κλεψύδρα δέκα λεπτών, δεν είχε «ας αρχίσουν οι χοροί», δεν είχε κένταυρους, ανάλυση DNA, δεν είχε τίποτα από το 2004. Ε, πώς να τα έχει; Αυτά τα έχει η Ελλάδα και εξάλλου, τι έμεινε όρθιο από το 2004 για να το δείξουν απόψε; Έχω τις τελετές έναρξης και λήξης του 2004 σε dvd και τις βλέπω συχνά πυκνα. Μακράν ό,τι καλύτερο παρουσίασε ο ελληνισμός. 

 

Αχώνευτο το ότι ήταν πριν είκοσι χρόνια αυτό το έπος. Τέλος πάντων. 

 

Καλή επιτυχία στις ομάδες μας!

Συναυλίες Στην Τουρκία

Χρόνια και ζαμάνια, παίδες. 

 

Νομίζω πρώτη φορά στα δεκαοχτώ χρόνια που γράφω δημοσίως έχω να κάνω τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα να μπω εδώ μέσα. Δεν είχα και τίποτα να πω. 

 

Το θέμα μας σήμερα είναι οι συναυλίες των Ελλήνων τραγουδιστών στην Τουρκία εξ αφορμής της Δέσποινας Βανδή. Δεν χρειάζεται να τοποθετηθώ. Ξέρετε τις απόψεις μου. Πρέπει όμως να τις επαναλάβω. Αν και σας θεωρώ ανεπίδεκτους μαθήσεως, μία ισχνή ελπίδα στην άκρη του τούνελ τρεμοπαίζει ότι μπορεί κάτι να κολλήσει στην ξερή την κούτρα σας ως εκ θαύματος.

 

Πώς θα αποκαλούσατε έναν Έλληνα καλλιτέχνη ο οποίος αποδέχεται να εμφανιστεί σε μία χώρα, ο ηγέτης της οποίας διεκδικεί με προσάρτιση τη μισή Κύπρο, το μισό Αιγαίο και πλέον αμφισβητεί τις Συνθήκες κυριαρχίας της Ελλάδας ζητώντας ευθαρσώς κάποια νησιά; Ας μην τον πούμε προδότη και λυσσάξουν σύσσωμοι οι Αριστεροί. Ας τον πούμε αμόρφωτο, ανιστόριτο, χωριάτη και παραδόπιστο. Αυτά συνήθως πάνε μαζί, έτσι κι αλλιώς. 

 

Όλες οι δευτεράντζες της κοινωνίας ψάχνουν καταφύγιο στους τούρκικους παράδες. Και εδώ, στην Κύπρο, όσους βλέπω να έχουν δούναι και λαβείν με τους Τούρκους στα κατεχόμενα είναι άτομα που απορώ τι δουλειά θα έκαναν αν δεν είχαν πρόσβαση στην κατεχόμενη Κύπρο. Τώρα που τους άνοιξαν οι τουρκικοί ορίζοντες θυμήθηκαν το παραμύθι της συμφιλίωσης και ότι «δεν φταίνε οι λαοί για τις πράξεις των κυβερνήσεων». Τα ίδια λένε και οι καλλιτεχνικές δευτεράντζες. Δεν είναι τυχαίο που ως τώρα αυτοί που έτρεξαν να τα πάρουν χοντρά από τους Τούρκους ήταν, μεταξύ άλλων, η Άντζελα Δημητρίου, η Καίτη Γαρμπή, η Ήβη Αδάμου αλλά και άλλοι τόσοι, άπαντες δευτέρας διαλογής και περιορισμένης ευθύνης άνθρωποι- «καλλιτέχνες». Η Δέσποινα Βανδή δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, αφού παρόλη την εκεχειρία που υπογράφτηκε στο Just The Two Of Us του Κοκλώνη εν έτει 2020, εν τούτοις ουδέποτε ανέβηκε κατηγορία. Δευτεράντζα μέχρι τέλους. 

 

Πονηρή δευτεράντζα παρόλα αυτά. Γιατί ενώ αποδέχτηκε θερμά την πρόσκληση να εμφανιστεί στην Τουρκία δήθεν «για μη πολιτικό σκοπό», αποχώρησε αίφνης μόλις είδε το κράξιμο που έφαγε στο ίνσταγκραμ από τους Έλληνες Κύπριους λίγο πριν εμφανιστεί στη σκηνή. Φυσικά, έπρεπε κάπως να το σώσει και βγήκε και είπε ότι ακύρωσε την εμφάνισή της «λόγω της παρουσίας του Κεμάλ Ατατούρκ σε αφίσα στο πλάι της σκηνής», καθώς επίσης «της παρουσίας τουρκικών σημαιών», αλλά αντιλαμβάνεστε πόσο γελοία ακούγονται όλα αυτά. Προκειμένου να μας πουλήσουν φούμαρα, οι Έλληνες καλλιτέχνες ώρες-ώρες συμπεριφέρονται λες και επρόκειτο να τραγουδήσουν στην Ελβετία και ξαφνικά έπεσαν απ’ τα σύννεφα από την πολιτική εκμετάλλευση που έτυχε η εκεί εμφάνισή τους από τους Τούρκους. Λες και τώρα θα τους μάθουμε. Βέβαια, άμα έχουμε κόσμο σαν τη Μαρίνα Σάττι που βγαίνει και δηλώνει «αγαπάμε Τουρκία», αντιλαμβάνεστε ότι μπορεί εν τέλει να μην είναι φούμαρα όλα αυτά, αλλά να πάσχουν όντως από Σύνδρομο Στοκχόλμης όλοι αυτοί οι παπάρες. 

 

Τέλος πάντων, δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι καλλιτέχνες γιατί πλην της Βίσση, κανέναν δεν εκτιμώ πραγματικά ως οντότητα. Άμα θέλουν να ξευτυλίζονται έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Εγώ σήμερα θα ασχοληθώ – ξανά- με το επιχείρημα «δεν φταίνε οι λαοί» που το προβάλλουν όλοι προκειμένου να λάβουν συγχωροχάρτι για τις αμαρτίες τους. 

 

Το «δεν φταίνε οι λαοί για τις πράξεις των κυβερνώντων τους» είναι ένα πολύ απλοϊκό επιχείρημα και ισχύει όπως πάντα κατά το δοκούν του εκάστοτε παπάρα, ο οποίος συνήθως είναι και Αριστερός. Και ισχύει κατά το δοκούν επειδή δεν εφαρμόζεται στις περιπτώσεις που ο λαός είναι ο ισραηλινός. Φέτος έγινε της πουτάνας στη Γιουροβίζιον επειδή η EBU τόλμησε να επιτρέψει στο Ισραήλ να συμμετάσχει. Εκεί δεν είπε κανένας (και ορθώς αν με ρωτάτε) ότι ο λαός του Ισραήλ δικαιούται να έχει πρόσβαση σε ένα διασκεδαστικό πρόγραμμα. Εκεί είπαν όλοι «τιμωρήστε τους γενοκτόνους». Και εγώ μαζί σας. Αλλά δεν γίνεται να ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Εφόσον στην περίπτωση των Τούρκων δείχνετε ανοχή, θα έπρεπε να δείχνετε και στους Ισραηλινούς. Δεν μπορείτε να εφαρμόζετε τη δικαιοσύνη όπως και όποτε σας συμφέρει. Έξω οι βρωμότουρκοι, έξω και οι Ισραηλινοί. Κανένας δεν το είπε. 

 

Κανένας δεν ύψωσε φωνή κατά του αποκλεισμού των Ρώσσων αθλητών από τους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλήθεια, σε τι φταίνε οι Ρώσσοι αθλητές, οι οποίοι μάλλον έχουν γαλουχηθεί με το «ευ αγωνίζεσθαι» και αμφιβάλλω αν βρίσκεται έστω ένας να τάσσεται υπέρ του Πούτιν και της εισβολής στην Ουκρανία; Είδατε κανέναν Αριστερό να φωνάζει ότι «δεν φταίνε οι Ρώσσοι» και ότι πρέπει να τους επιτραπεί η επιστροφή στη Γιουροβίζιον και στις Ολυμπιάδες. Ουδένα! Γιατί; Γιατί είναι παπάρες! 

 

Εγώ δεν συμφωνώ ότι δεν φταίνε σε τίποτα οι λαοί. Μια χαρά φταίνε οι λαοί γιατί οι λαοί ψηφίζουν τις κυβερνήσεις. Και πρέπει να ασκείται ψυχολογική πίεση στους λαούς με κάθε ευκαιρία αν θέλουμε να αρχίσουν να ψηφίζουν ηγέτες που δεν κακοποιούν άλλους λαούς. Μόνο οι ηλίθιοι δεν τα καταλαβαίνουν αυτά. Εγώ δεν μπορώ να κάνω παρέα με άνθρωπο του οποίου η χώρα κατέχει και καταδυναστεύει τη δική μου. Και ο μεγαλύτερος φιλάνθρωπος στον κόσμο να είναι, όσο δεν βρίσκεται έξω από το παλάτι του Ερντογάν να φωνάζει για την αδικία που συντελείται στην Κύπρο και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μου, δεν μπορώ να κάθομαι να τα πίνω αμέριμνα μαζί του σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Η σιωπή του είναι συνενοχή. Όλα τα άλλα τα ακούω βερεσέ. 

 

Η Δέσποινα Βανδή αποσύρθηκε χθες και μάχεται έκτοτε να το σώσει. Η Ήβη Αδάμου που είναι, τάχα μου, δική μας, δεν πτοείται. Διαφημίζει απρόσκοπτα τις εμφανίσεις της στην ίδια τουρκική πόλη. Βέβαια, τόσο η Ήβη όσο και η Βανδή έχουν κάτι κοινό. Έχουν γκόμενους κουμμουνιστές. Δεν λέω ότι τις κάνουν ό,τι θέλουν και τις έχουν σαπίσει στην πλύση εγκεφάλου. Είμαι σίγουρος ότι από μόνες τους αποφασίζουν το που θα εμφανιστούν. Αλλά είπα να το αναφέρω, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί κάποια πράγματα να μην είναι τόσο τυχαία. 

 

Ας μην κλείσουμε όμως δίνοντας αξία σε δευτεράντζες. Ας κλείσουμε πλέκοντας το εγκώμιο της Άννας Βίσση, η οποία όταν έβγαλε το τραγούδι Ελένη, δεχόταν βροχή προτάσεων για εμφανίσεις εκεί, και τις απέρριπτε ασυζητητί «γιατί δεν νιώθω άνετα μετά από όσα έγιναν στην Κύπρο!»

 

Άλλο βέβαια να είσαι η Άννα Βίσση, με τσίπα και αξιοπρέπεια, και άλλο όλες οι υπόλοιπες. 

Φειδίας ΙΙ

Από το προηγούμενο κείμενο μέχρι σήμερα νιώθω ότι πέρασαν 10 χρόνια.

 

Από την Κυριακή που ανακάλυψα τον Φειδία, άρχισα να τον παρακολουθώ πιο επισταμένα. Μπήκα στο YouTube channel του, είδα τα βιντεάκια του, είδα τα reels του και νιώθω λίγο σαν τον Χάρη Ρώμα στο Κωνσταντίνου και Ελένης, στο επεισόδιο που ανακάλυψε τον Σάκη Ρουβά. Ένας νέος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου. Τόσο πολύ τον συμπάθησα, που σχεδόν στεναχωρήθηκα που δεν τον είχα πάρει χαμπάρι προηγουμένως και να τον ψήφιζα την Κυριακή. Εντάξει, το βίντεο με τη Λαμποργκίνι απολαυστικότατο. Το άλλο που μπήκε στο pre-party των βραβείων Emmy επίσης. Εξ αιτίας του έμαθα τους παγκόσμιους YouTubers, και βρέθηκα να συνειδητοποιώ το μέγεθος του, απορώντας γιατί δεν βγήκε πρώτος παμψηφεί. 

 

Έκατσα και τον είδα και στα προεκλογικά debates. Η μανία των «επαγγελματιών» πολιτικών να το παίξουν αρχικά προστατευτικοί, πατρικοί δίπλα του, και η μανία που τους έπιασε να τον αποδομήσουν κατόπιν εκλογών είναι αηδιαστική. Είναι η εικόνα του κόσμου στον οποίο ζούμε. Όχι μόνο θύμωσα, αλλά θέλω να πάω να τον βρω και να του πω, «έλα να κάμουμε κόμμα πελλών και να γαμήσουμε μαζί την υποκρισία του μέσου πολιτικού». Στο τουίτερ διάβασα ήδη: «Έχετε πρόβλημα; Να πάτε να σας το λύσει ο Φειδίας που ψηφίσατε». Ναι, γιατί προηγουμένως τρέχαμε στα κόμματα και μας έδιναν μεγάλη σημασία. Άντε να γαμηθείτε να ασπρίσετε! Η Έφη Ξάνθου ήγειρε θέμα "πόθεν έσχες" των εκατομμυρίων του. Η Έφη Who? Μια πτωχή. 

 

Τα δε κομμούνια, από τον καιρό που ανακάλυψαν ότι ο τύπος δεξιοπατά και ότι είχε πάρε δώσε με το ΕΛΑΜ, θυμήθηκαν να μας πουν ότι είναι επικίνδυνος! Εδώ βγάλαμε πενταετία Χριστόφια στην οποία ενταχθήκαμε στο ΔΝΤ, έμειναν στάσιμοι οι μισθοί μας για 10 χρόνια εξαιτίας του, ανατινάξε το Μαρί, σκότωσε 11 ανθρώπους, δεν έμεινε τίποτε όρθιο, αλλά τώρα είναι ο Φειδίας ο επικίνδυνος. Άρχισαν και τα ειρωνικά σχόλια: «δεν ξέραμε να κάνουμε τικ-τοκ για να εκλεγούμε». Ας ξέρατε. Όλες τις μαλακίες ξέρατε να τις κάνετε, το τικ-τοκ σας πείραξε να μάθετε. Τι bad losers παντού! Τι ζώα! Πραγματικά απολαμβάνω να σας βλέπω να κλαίτε. 

 

«Θα αλλάξει ο Φειδίας τη ζωή μας μέσω της Ευρώπης;» είδα να ρωτούν. Ναι, γιατί την άλλαξαν οι προηγούμενοι που στέλναμε τα προηγούμενα 20 χρόνια; Και ο Φειδίας να μην την αλλάξει, ας την αλλάξει ο Φουρλάς και ο Μαυρίδης που υποτίθεται είναι οι σοβαροί μας. Δεν καταλάβατε ακόμα ότι οι έξι ευρωβουλευτές που στέλνουμε είναι σταγόνα στο Αιγαίο. Τι να μας κάνουν; Εθιμικά τους στέλνουμε. 

 

Τον έβλεπα προ ολίγου σε ένα βίντεο να κυκλοφορεί στη Λευκωσία και να κινηματογραφεί τις αφίσες των κομμάτων που είχαν αναρτηθεί σαν αφίσες σχημάτων μπουζουκιών στην Αθήνα και να σχολιάζει: «Τωρά τι καταλάβετε που θωρείτε τούντες φάτσες; Αρέσκουν σας; Τι θα πει η ΕΔΕΚ είναι η δύναμή σου; Δεν σημαίνει τίποτε τούτο το σλόγκαν. Τουλάχιστον εγώ δεν σας υποχρεώνω να θωρείτε τη φάτσα μου όπου πάτε!» Πόσο "εγώ" αυτά τα σχόλια! Όχι, μάλιστα! Μου ήταν επίπονο να πηγαίνω όλο τον Μάιο δουλειά κάθε πρωί και να βλέπω τις σκατόφατσες σας. Ειδικά εκείνη του Προύντζου. Έχω που έχω τον πόνο μου που θα πάω να λιώσω στο Δημόσιο οκτώ ώρες, έχω και τη φάτσα του κάθε ωραιοπαθούς ψώνιου να με καλεί τον ψηφίσω. 

 

Όχι, αγάπες μου. Φειδία μόνο από δω και πέρα. 

Είμαι σίγουρος αυτός θα είναι ένας από τους επόμενους προέδρους της Δημοκρατίας. Μην πω θα λύσει και το Κυπριακό. Θα κάτσει έξω από το παλάτι του Ερντογάν με τα 5 εκατομμύρια ακόλουθους (θα γίνουν 15 εκατομμύρια μέχρι τότε) και θα αρνείται να φύγει ώσπου να λυθεί το Κυπριακό. Τέτοια αρχίδια θέλει. Δεν τα έχετε. 

 

 

 

Ο Φειδίας Και Η Καλομοίρα

 

Τον Φειδία δεν τον ήξερα.

Και αν τον ήξερα θα ανησυχούσα.

Τις τελευταίες εβδομάδες τον ανακάλυψα λόγω επικαιρότητας, και φυσικά έφριξα με το όλο πακέτο.

Χθες βράδυ, όμως, με την εκλογή του, άρχισα να τον συμπαθώ.

Δεν τον ψήφισα, ξεκαθαρίζω.

Τον συμπάθησα όμως γιατί ήταν τόσο μεγάλη η απόλαυση να βλέπεις τις σκατόφατσες των γνωστών κομματικών πιονιών να έρχονται σε αμηχανία με τα ποσοστά του, που παραγκώνισα όλον το αρνητισμό που συσσώρεψα εξαιτίας του. Ναι, ήταν σκέτη κάβλα να θωρείς τα ποσοστά του Φειδία να τρώνε μία έδρα από το ΑΚΕΛ που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Τουρκίας. Απόλαυση να βλέπεις τη ξυνίλα στη φάτσα της αντιπαθέστατης και αστοιχείωτης Ατταλίδενας. Απόλαυση που είχα καιρό να νιώσω για τον καταποντισμό του Κέντρου, των δήθεν Οικολόγων, του Βόρτ των βόρτων, αλλά και του πρώην κόμματος του Γλαύκου Κληρίδη το οποίο τόσο κατάλαβε τι συνέβη που βγήκε και έλεγε ότι «κέρδισε». «Κερδούνταν» που θα έλεγε και ο Φειδίας! «Κερδούνταν» Αννίτα μου, ρούφα τώρα τα χειρότερα ποσοστά στην ιστορία σας, κι εσύ και το σαΐνι ο Δίπλαρος.

Ο Φειδίας είναι η Καλομοίρα της πολιτικής. Χθες που τα έβαζα όλα σε μία σειρά κατέληξα ότι η αντιστοιχία είναι τα μάλα εύστοχη. Όπως ήρθε η Καλομοίρα ουρανοκατέβατη από την Αμερική, μη ξέροντας να συντάξει σωστά ούτε μία πρόταση, μη μπορώντας να πατήσει ούτε μία νότα και κατάφερε όχι μόνο να στείλει σπίτι της την Ραλλία και τον Θαλασσινό που υποτίθεται ότι ήταν το ποιοτικό πουλέν του Fame Story 2, αλλά κατάφερε να πάει και στην Ευρώπη με συντριπτική νίκη έναντι του Κώστα Μαρτάκη στον εθνικό τελικό της ΕΡΤ, ο οποίος Μαρτάκης είχε από πίσω του Ψινάκη και Κοντόπουλο, κατακτώντας την 3^η θέση στο Βελιγράδι με το Secret Combination, έτσι και ο Φειδίας. Ίδια και απαράλλαχτη πορεία.  

Φυσικά, η Καλομοίρα είναι γυναίκα, ξέρει να κλώννεται, ξέρει να πουλά καλά τη θηλυκή της πλευρά και αυτό είναι ένα ατού που δυστυχώς δεν έχει ο Φειδίας. Σκεφτείτε όμως να ήταν και Ζεν Πρεμιέ, τι θα γινότανε! 90% θα έπαιρνε.

Το πρόβλημα ποιο είναι; Το πρόβλημα είναι ότι την Καλομοίρα την έφαγε το σύστημα. Μόλις η αθηναϊκή, διεφθαρμένη σόου μπιζ αντιλήφθηκε ότι αυτό το κοριτσάκι δεν καταλαβαίνει Θεό, και άρχισε να στήνει και πόδι, έπεσε να τη φάει. Η Καλομοίρα αντί να επαναπαυθεί στις δάφνες που της προσέφερε η Γιουροβίζιον, σηκώθηκε και έφυγε εν μία νυκτί, μοιράζοντας σιχτίρια κατά παντός υπευθύνου. Πήγε στην Ουάσιγκτον, έκανε τα παιδάκια της, τρώει τη σπανακόπιτα που ψήνει με την πεθερούλα της κάθε Κυριακή και ζει ζωή και κότα. Δεν έκατσε να την απορροφήσουν τα σκατά για να μπορεί να άδει στα μπουζούκια.

Πολύ φοβάμαι ότι το ίδιο πολιτικό σύστημα θα ρημάξει και τον Φειδία. Μπορεί προς το παρόν να του ρίχνουν αμήχανα γελάκια και να μην ξέρουν πως να τον διαχειριστούν αλλά μόλις μυριστούν ότι από τούδε και στο εξής θα ξεφυτρώνουν Φειδίες μέσω των σόσιαλ μίντια και θα διεκδικούν οφίκια εις βάρος της κυπριακής ιντελιγκέντσιας μη χέσω, θα γίνει μεγάλη σφαγή.

Όχι μόνο θα αποκλειστεί ο Φειδίας από τον επίσημο Δημόσιο Βίο, αλλά θα τον αναγκάσουν να αποσυρθεί. Ο ίδιος κερδίζει ήδη πολλές χιλιάδες ευρώ από τα κανάλια του στα σόσιαλ, επομένως δεν έχει κανένα ουσιαστικό λόγο να θέλει να προσφέρει στον κυπριακό όχλο. Ούτε μπορεί. Λέει ότι θα μάθει. Και η Καλομοίρα ήθελε να μάθει. Έμαθε;

 Όπως δεν μπορούσε η Καλομοίρα να πάει το ελληνικό τραγούδι μπροστά, ούτε ο Φειδίας θα αλλάξει την νοοτροπία του Κυπραίου. Είχε απηυδήσει ο κόσμος με τη δηθενιά και ήθελε αυθεντικότητα ναι. Αλλά δεν ήταν δυνατόν να διεκδικεί και η Καλομοίρα θέση από το μεροκάματο στα μπουζούκια. Δεν έπαιρναν τόσα χρόνια πίπες στα αφεντικά οι μπουζουξούδες για να τους φάει τη δόξα μία που ήρθε με τον σταυρό στο χέρι και την αφέλεια του απόδημου.

Το ίδιο θα γίνει και με τον Φειδία. Το πολύ πολύ στο μέλλον να κάνει σποραδικές πολιτικές παρεμβάσεις και να επηρεάζει πράγματα, αλλά ως εκεί. Δεν πρόκειται να τον αφήσει η λερναία Ύδρα και τα πλοκάμια της να επηρεάσει ουσιαστικά και δραστικά το φαγοπότι. Και εφόσον ο Φειδίας μπορεί να τρώει και απ’ αλλού, δεν θα κάτσει να σκάσει. Εξάλλου η Κύπρος δεν είναι ένα κράτος που αξίζει ή πρόκειται να δει ποτέ του, σωτηρία.

Κατά τα άλλα ναι, ακόμα δεν έχω συνέλθει από το «κερδούνταν». Αλλά είμαι έτοιμος να του το συγχωρήσω του πελλού.

Αντί-Εκλογές

Οι εκλογές γίνονται με λάθος τρόπο.

 

Όταν κυριαρχήσω σ’ αυτό τον τόπο, όταν επιβάλω την εωσφορική παρουσία μου, το εκλογικό σύστημα θα αλλάξει.

 

Ο κυπριακός λαός δεν θα είναι αναγκασμένος να επιλέξει ανάμεσα σε 100 ναρκισσιστικά ψώνια ποιο είναι το λιγότερο βλαβερό και να το φορτωθεί στους ώμους του. Ούτε θα ήταν υποχρεωμένος να τον ανέχεται αν εντός ευλόγου χρόνου δεν επιδείκνυε τη δέουσα απόδοση στα καθήκοντά του. Ο πέλεκυς θα ήτο βαρύς. 

 

Το σύστημα θα είχε ως εξής: 

 

Ο κυπριακός λαός θα μπορούσε να ψηφίσει κατά βούληση οποιονδήποτε πολίτη πίστευε ότι είναι άξιος για το εκάστοτε πόστο ή θέση. Δεν θα είχε σημασία αν ο επίλεκτος συγκατατίθετο σ’ αυτή την εκλογή. Δεν θα υπήρχαν υποψηφιότητες. Αν δηλαδή αύριο αποφασίζαμε ομόφωνα ότι θέλουμε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας την Άννα Βίσση, δεν θα είχε την παραμικρή σημασία αν η Άννα Βίσση δεν θα επιθυμούσε να πάρει το χρίσμα. Θα ήταν υποχρεωμένη να το αναλάβει και θα ήταν υποχρεωμένη να ανταποκριθεί στα καθήκοντά της εξ ου και θα λάβαινε ένα παχυλό μισθό κάθε μήνα ούτως ώστε να μην μπορεί να αρνηθεί τη θέση.

 

Η ψήφος θα αποκτούσε αίφνης ενδιαφέρον και αξία. Δεν θα λέγαμε «αυτούς είχαμε, αυτούς ψηφίσαμε» όπως κάνουμε χρόνια τώρα, απ’ τη μέρα που γεννήθηκα. Όχι! Θα λέγαμε αυτός ήταν άξιος, αυτόν ψηφίσαμε. 

 

Το μόνο πρόβλημα που προκύπτει απ’ αυτό το σενάριο είναι ότι ένας πραγματικά άξιος άνθρωπος δεν θα άφηνε τις δουλειές του για να υπηρετήσει αυτόν τον ηλίθιο λαό. Ένας πραγματικά άξιος άνθρωπος θα αρνείτο σθεναρά τη θέση. Θα κλωτσούσε, θα έβριζε, θα μας καταριόταν. Αλλά αυτό θα το λύναμε με τον υψηλό μισθό. Όλοι εξαγοράζονται. Οι εκλεγείς και τώρα αμοίβονται δυσανάλογα σε συνάρτηση με τον όγκο της δουλειάς που διεκπεραιώνουν αλλά και σε συνάρτηση με το έργο που παράγουν. Αλλά εγώ θα έδινα έτι περισσότερα σ’ αυτόν που ο λαός θα επέλεγε. Ώστε ουδείς να αρνηθεί να μας υπηρετήσει. 

 

Όσο μεγαλώνω και βλέπω τους υποψήφιους σε κάθε εκλογική μάχη, τόσο περισσότερο απελπίζομαι. Πολλούς τους ξέρω και προσωπικά που το κάνει ακόμη χειρότερο. Αλλά και η νέα γενιά είναι... για τον πούτσο καβάλα. Αυτός ο Φειδίας, τι πράμα Θεέ μου! Διερωτάσαι αν έβγαλε σχολείο. Θα μου πείτε, είδαμε κι αυτούς που έβγαλαν. Θα συμφωνήσω. Γι’ αυτό το εκλογικό σύστημα πάσχει. Ο επίλεκτος πρέπει να εκλέγεται στα καλά καθούμενα, από τον λαό. Και αν πάλι είναι κάποιος βλάκας να υπάρχει η επιλογή του βέτο. Το βέτο θα το ασκώ εγώ. 

 

Δεν υπάρχει άλλη λύση. 

 

Είστε καταδικασμένοι. 

Ήρθα Με Το Ποδήλατο

 

Σήμερα ήρθα στο γραφείο με το ποδήλατο επειδή το αυτοκίνητο μου τα ‘παιξε.

Δεν ήταν ευχάριστη εμπειρία.

Και το 2009 πήγαινα συστηματικά στο γραφείο με το ποδήλατο, όμως από το 2009 και την ηλικία των 29, πέρασαν πάρα πολλά χρόνια, πολλά άλλαξαν τόσο στους δρόμους όσο και στις καιρικές συνθήκες και δεν το πήρα χαμπάρι.

Κατ’ αρχάς να σας πω ότι κουράστηκα για να έρθω παρόλο που ήταν μια διαδρομή είκοσι λεπτών. Στα μισά της διαδρομής ήθελα να παρατήσω κάπου το ποδήλατο και να πάρω ταξί. ΟΚ, προσπαθώ να γυμνάζομαι καθημερινά αλλά δεν το πετυχαίνω, και ίσως έφταιξε που ανέβηκα επάνω μη έχοντας φάει πρωινό και έχοντας πάρει beta blockers, αλλά και πάλι δεν δικαιολογείται η κόπωση. Είσαι 44 θα μου πεις. Θεέ μου, ποτέ μου δεν θα το χωνέψω.

Δεύτερον, κάνει τρομερή ζέστη ακόμη και στις 8:00 το πρωί. Έφερα αλλαξιά μαζί μου στο γραφείο γιατί έγινα λέτσος. Η υγρασία δεν περιγράφεται, δεν θέλω να ξέρω τι θα γίνει το απόγευμα που θα πρέπει να επιστρέψω. Η δε κίνηση στους δρόμους απερίγραπτη. Τα αυτοκίνητα πολλαπλασιάστηκαν από το 2009 και είναι όλοι τους πιο απρόσεχτοι και πιο στ’ αρχίδια τους για κάποιο λόγο. Γενικά, δεν μπορώ να πω ότι ήταν μια ευχάριστη, ξέγνοιαστη διαδρομή.

Καθώς ερχόμουν όμως, θυμήθηκα το 1997! Το καλοκαίρι του 1997 σε ηλικία 17 ετών εγώ και οι φίλοι μου μαζευόμασταν σε σπίτια για pyjama party με απώτερο σκοπό να μείνουμε ξύπνιοι μέχρι τη μία το πρωί ώστε να δούμε τσόντα από την LTV, την πάλαι ποτέ Filmnet. Τι ωραία χρόνια ήταν εκείνα, στα οποία όλα είχαν άλλη αξία. Έπρεπε να χύσεις ιδρώτα για να δεις τσόντα στα ‘90ς. Δεν ήταν απλά ένα λινκ του Pornhub να σου ‘ρχεται στο κινητό δωρεάν, στο πιάτο, να το ανοίγεις, να χαίρεσαι όπως είναι σήμερα. Τότε έπρεπε να φτύσεις αίμα!

Έπρεπε ΚΑΙ να ξενυχτίσεις, έπρεπε ΚΑΙ να λείπουν οι γονείς σου από το σπίτι, γενικά για να δεις τσόντα στα 80ς και στα 90ς έπρεπε να κοπιάσεις! Και γι’ αυτό είχε άλλη χάρη. Τώρα όλα ξευτυλίστηκαν. Τώρα όμως γιατί σας τα γράφω όλα αυτά. Εκείνα τα βράδια που μαζευόμασταν και περιμέναμε να δούμε τα απαγορευμένα, μετά τη θέαση αρπάζαμε τα ποδήλατα και τριγυρνούσαμε μέχρι τις 7:00 το πρωί στη Λευκωσία η οποία ήταν άδεια και ήταν σαν να μας ανήκε. Θυμάμαι να κατεβαίνουμε τη Γρίβα Διγενή με τα ποδήλατα 6-7 μαντράχαλοι αμέριμνοι και να το απολαμβάνουμε. Δεν τηρούσαμε ούτε φανάρια ούτε τίποτα, δεν υπήρχε αυτοκίνητο για δείγμα. Κατεβαίναμε στη Μακαρίου, την αλωνίζαμε και επιστρέφαμε πίσω σαν να ήμασταν σε κάποια πόλη φτιαγμένη από σκηνικά και δεν υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος. Ο μοναδικός άνθρωπος που συναντούσαμε στον δρόμο μας ήταν ένας ιερέας που πήγαινε να ανοίξει την εκκλησία να τη λειτουργήσει. Τόσο «άδεια» όλα.

Το άλλο που θυμάμαι είναι ότι τη μισή διαδρομή την καλύπταμε όρθιοι πάνω στο ποδήλατο. Για να κάνουμε εφέ! Σήμερα, για να έρθω γραφείο όχι μόνο δεν μπορούσα να σηκωθώ όρθιος, αλλά μετά βίας με έσωνε το ίδιο το ποδήλατο.

Να πω ότι δεν μου κακοφάνηκε θα ήταν ψέμα.

Τα Γκομενάκια Του 21ου Αιώνα

Έχω ένα μήνα να γράψω εδώ μέσα.

Δεν είχα τίποτα να πω. 

 

Τα έχω πει όλα εκατό φορές. Και δεν συμβαίνει κάτι εξωφρενικό ώστε να με βγάλει εκτός εαυτού και να θέλω να εκτονώσω τα νεύρα μου στο γράψιμο. Επειδή εδώ μέσα με έχετε γνωρίσει κυρίως από την ανάποδη και νομίζετε ότι όλη μέρα είμαι μες τα νεύρα και την ειρωνεία και δεν καταλαβαίνετε ότι συνήθως γράφω έτσι γιατί κάτι με τσάντισε. Το βγάζω από μέσα μου και μετά τελείωσε. Μια φορά γνώρισα τυχαία μια αναγνώστρια και με ρώτησε πώς αντέχω να είμαι όλη μέρα μές τα νεύρα. Τι να της απαντούσα της κακομοίρας; Ότι θέλει και έναν υποτυπώδη δείκτη νοημοσύνης για να ψυχολογήσεις ένα κείμενο και να καταλάβεις πότε και γιατί ακριβώς γράφτηκε; 

 

Περνώ πολύ ωραία τον τελευταίο καιρό. Ανέλαβα να σκηνοθετήσω τη θεατρική μου ομάδα σε εκείνο το θεατρικό κείμενο που μετάφρασα και διασκεύσα πέρσι. Το τι ενέργεια και θετικότητα μου έδωσε αυτή η ενασχόληση και κυρίως αυτή η εμπιστοσύνη εκ μέρους τους, δεν περιγράφεται. Έγινα άλλος άνθρωπος. Αγωνιώ να έρθει η Δευτέρα να βρεθούμε να δουλέψουμε τους ρόλους, την ατάκα, το ύφος, πράγματα που θεωρώ ότι μας έλειψαν. Με συλλαμβάνω να απορροφούμαι τόσο πολύ από τη διαδικασία που καμιά φορά ξεχνάω που βρίσκομαι. Κρατώ το κείμενο και κοπανιέμαι και πωρώνομαι και αίφνης συνέρχομαι, συνειδητοποιώ που βρίσκομαι και είναι σαν να αναδύθηκα στην πραγματικότητα και επέστρεψα από άλλο κόσμο. Ευτυχία πραγματική. Ελπίζω να πάνε όλα καλά στο τέλος. Δεν θέλω να το ματιάσω. Σκοπεύω να τους στήσω παραστασάρα. 

 

Περί παραστασάρας ομιλώντας, πήγα και είδα τον Μπέζο και τον Δαδακαρίδη χθες στις «...παραλλαγές». Τι εργάρα Θεέ μου! Τι ανατροπή στην ανατροπή! Είχα καιρό να δω έργο που να με συνεπάρει τόσο πολύ. Όσοι δεν πήγατε, χάσατε. Χρειαζόταν ένα καλύτερο θέατρο από αυτό του Στροβόλου, μα έχουμε; Αυτά έχουμε, σε αυτά παίζουν. 

 

Τέλος, ήρθα να σχολιάσω το νέο τραγούδι της Άννας Βίσση και κυρίως το νέο της βίντεο κλιπ. Τι να πεις πια γι’ αυτή τη γυναίκα. Τι να πεις;! Δεν σε αφήνει να τη βαρεθείς. Αυτή η γκομενάρα στο βίντεο κλιπ είναι 66 ετών! Ένα από τα καλύτερα και πιο προσεγμένα βίντεο κλιπ που γύρισε τα τελευταία χρόνια. Και το τραγούδι, Καρβέλας από τα παλιά με σύγχρονο ήχο και ενορχήστρωση. Πωρώθηκα είχα δεν είχα. «Τα γκομενάκια του 21ου αιώνα, χρυσόψαρα στη γυάλα είναι μόνα». Ας πρόσεχαν τα γκομενάκια. Είναι ένα θέμα που έχει καιρό που θέλω να συζητήσω. Αλλά τι με κόφτει εμένα; Ο καθένας όπως έστρωσε ας κοιμηθεί. 

Ο γιος μου και η κόρη μου είναι καλά. Μεγαλώνουν και είναι τα πάντα μου. Ζω για να ακούω τις ατάκες τους, για να κοιτάζω τις φωτογραφίες τους. Δεν υπάρχει αλλού κανένα νόημα. Ο γιος μου είπε τις προάλλες: «έχεις προσέξει στις ταινίες ότι όποιος είναι στεναχωρημένος πάει και κοιτάζει τη φάτσα του μέσα σε μία λίμνη και κάνει τον λυπημένο;» Και η κόρη, που πλέον καταλαβαίνει τα πάντα και έχει πλήρη αντίληψη του τι συμβαίνει γύρω της, άκουσε τις προάλλες ότι ετοιμαζόμασταν να πάμε έξω και μας είπε: «Μη φύ(γ)ετε. Έξω κάνει κ(ρ)ύο! Και έχει φύλλα!» Και φυσικά, ακυρώσαμε την έξοδο.

 

Δόξα σοι ο Θεός!

Στο Ίδιο Έργο Θεαταί

 

Είχα ένα σαββατοκύριακο τίγκα στις θεατρικές παραστάσεις.

Πήγα και το Σάββατο βράδυ στο θέατρο, πήγα και την Κυριακή στους «Τέλειους Ξένους» που ήρθε από την Ελλάδα. Εξαιρετική παράσταση και έργο, αλλά νομίζω αυτό είναι γνωστό, δεν χρειάζεστε εμένα να σας το επιβεβαιώσει.

Όταν έρχονται τέτοιες παραστάσεις από την Ελλάδα, δηλαδή όταν έρχονται καλές παραστάσεις (γιατί αν δεν είναι καλές, δεν μπαίνουν στον κόπο να τις φέρουν), είναι λίγο δώρο άδωρον για μένα. Οι παραστάσεις που έρχονται από την Ελλάδα ανεβαίνουν πάντα σε μεγάλα θέατρα και είναι πάντοτε sold out. Αυτό είναι καλό για τους επιχειρηματίες και τους ηθοποιούς, είναι όμως κακό για εμάς που αγαπούμε το θέατρο. Είναι κακό γιατί πρέπει να μοιραστούμε την αίθουσα και την εμπειρία με άλλους ανθρώπους οι οποίοι δεν έρχονται επειδή αγαπούν το θέατρο αυτό καθαυτό, αλλά γιατί θέλουν να δουν από κοντά τους διάσημους ηθοποιούς από την Ελλάδα, αυτούς που θαυμάζουν στις τηλεοπτικές σειρές και ως εκ τούτου δεν βγάζουν σκασμό κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Χθες βράδυ τα είδα όλα. Θα μου πεις, «κάθε φορά τα βλέπεις όλα». Ε, όχι, προφανώς γηράσκω αεί διδασκόμενος. Με το που μπήκα στο κατάμεστο θέατρο Λατσιών, τη μυρίστηκα τη δουλειά. Ειδικά όταν είδα ότι το 99% των θεατών ήταν γυναίκες και ήρθαν να δουν τον Λαγούτη. «Δεν θα μας αφήσουν να δούμε παράσταση» σκέφτηκα. Και επιβεβαιώθηκα. Το τι κους-κους έπεφτε κατά τη διάρκεια της παράστασης για την προσωπική ζωή του ηθοποιού από τις γύρω κυράτσες, δεν περιγράφεται. «Με ποια ήταν παντρεμένος, αν ήταν εθισμένος, αν έχει τώρα γκόμενα, πού παίζει, πόσων ετών είναι;» Έριχνα άγριες ματιές και έκανα εμφανή τη δυσφορία μου, μα ποια με υπολογίζει; Σκασμό δεν έβγαλαν ένα δίωρο, αλλά να πω την αμαρτία μου, γέλασα όταν άκουσα μία να λέει στη διπλανή της, να της εξηγήσει την υπόθεση. «Αν βγάζατε τον σκασμό μπορεί και να συγκεντρωνόσαστε στην υπόθεση» ήθελα να της πω. Το αποκορύφωμα ήταν όταν στο τέλος της παράστασης, μετά την υπόκλιση, κατά την έξοδο, την άκουσα να λέει «ήταν υπέροχη παράσταση!» Πότε την είδες; Αφού δεν την κατάλαβες. Αφού δεν έσκασες!

Χώρια η φωτεινότητα από τα κινητά. Κάθε πέντε λεπτά τσέκαραν όλες να δουν αν έλαβαν μήνυμα. Δεν έγινε ανακοίνωση στην αρχή για απενεργοποίηση των συσκευών; Έγινε. Ποιος το λαμβάνει υπόψιν; Δώστου μηνύματα οι κυράτσες μέσα στην αίθουσα. Μία ηλίθια που καθόταν μπροστά μου είχε και τεράστια fonts ένεκα τύφλας και μπορούσα να διαβάζω και τη συζήτηση: «Είμαι θέατρο! Δεν μπορώ να το απαντήσω! Έφαγες;!» Γλυκό το ενδιαφέρον εκ μέρους της, αλλά στο τσακ ήμουν να της πετάξω το πρόγραμμα στο κεφάλι.

Λίγο πριν αρχίσει η παράσταση μια άλλη κυρία έτρωγε σοκολάτα μέσα στο θέατρο και της έγινε παρατήρηση από την ταξιθέτρια. «Δεν επιτρέπεται η κατανάλωση φαγητού εντός της αίθουσας», «το ξέρω» απάντησε εκείνη και δάγκωσε μια μπουκιά. Όταν η ταξιθέτρια αποχώρησε απηυδισμένη η κυρία είπε στη διπλανή της «ε, τι, να την αφήσω στη μέση επειδή έτσι μου είπε;» Ποιος σε αρωτά, φάε τζαι ούσσου!

Άσχετο-σχετικό. Κάποτε, φιλοξενήσαμε μια ομάδα εργασίας από διάφορες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Λευκωσία. Καθώς συντρώγαμε σε ένα δείπνο εργασίας με ρώτησαν γιατί στην Κύπρο δεν εφαρμόζεται μία συγκεκριμένη νομοθεσία και απάντησα εύθυμα «επειδή ζούμε στη χώρα στην οποία οι νόμοι εφαρμόζονται κατά το δοκούν, και βάσει διάθεσης της κυρίας Νίτσας». Κατάλαβα ότι αυτή η απάντηση προκάλεσε αμηχανία στους Ευρωπαίους, και δυσφορία στους δικούς μας που θεώρησαν ότι εκθέτω το συνάφι μας αχρείαστα.

Όχι, θα το εκθέτω το συνάφι μας όσο αυτό στέκεται εμπόδιο στις δικές μου απολαύσεις. Είναι απίστευτη η απειθαρχία και η αίσθηση δικαιωματισμού που επικρατεί σε αυτή τη χώρα. Είπε, κυρά μου, να σβήσετε τα κινητά επειδή η φωτεινότητα ενοχλεί; Δεν υπάρχει μα και μου. Υπακούμε. Δεν σ’ αρέσει; Ουστ! Στο Λονδίνο, τις προάλλες που είχαμε πάει να δούμε το Plaza Suite, όταν μία κυρία αποπειράθηκε να φωτογραφίσει τους χολλιγουντιανούς πρωταγωνιστές μπούκαραν αβλεπί στην αίθουσα δυο φουσκωτοί και ανάγκασαν πρώτον την κυρία να διαγράψει τις φωτογραφίες ενώπιόν τους, και δεύτερον να αποχωρήσει από τον εξώστη και να πάει στον αγύριστο. Στην Κύπρο γιατί τα θεωρούμε ακραία όλα αυτά, δεν μπορώ να καταλάβω.

Εντάξει, είναι χωριάτες, είναι απαίδευτοι, είναι για τον πούτσο, τα λέμε τόσα χρόνια, μα νισάφι. Έπρεπε στα 30 χρόνια που κάθομαι και τα γράφω να υπάρξει μια άλφα πρόοδος. Τίποτα! Απελπισία. Και είναι επιπλέον απελπιστικό το ότι γεμίζει η αίθουσα. Διότι αυτή η απαρτία δηλώνει και το μέγεθος του προβλήματος. Αν έπαιζε μία εγχώρια παραγωγή ζήτημα να είχε την Κυριακή το βράδυ τριάντα άτομα στην πλατεία. Ήρθαν όμως οι αθηναϊκές φίρμες; Θα το γεμίσουμε για να τους κουτσομπολέψουμε. Εντάξει, είναι και το κουτσομπολιό μέρος του παιχνιδιού, αλλά έχει την ώρα του, και τη δόση του. Δεν γίνεται να γεμίζει η αίθουσα μόνο και μόνο για να δούμε τον Λαγούτη και την Αλικάκη.

Τι να πω, όποτε βρεθώ σε μέρος με πάνω από 10 άτομα βγάζω εξανθήματα πλέον και διερωτώμαι που κινούνται όλοι αυτοί τις καθημερινές και δεν τους πιάνει το ραντάρ μου. Τέλος πάντων, για να μην χάνουμε το δάσος για το δέντρο, να επαναλάβω ότι πλην των θεατών οι οποίοι ήταν και το μοναδικό κουσούρι της όλης εμπειρίας, όλα τα υπόλοιπα ήταν μία απόλαυση. Ατάκες, ερμηνείες, αισθητική. Όλα όπως έπρεπε να είναι.

Πέρασα ωραία ασχέτως αν ήρθα σήμερα και έγραψα αυτό το κείμενο.

Και Τώρα Διαφημίσεις

Θα σας πω μια ιστορία που θυμήθηκα από τα χρόνια που δούλευα στις διαφημιστικές εταιρείες.

Ένα μεσημέρι, εκεί που καθόμουν και έγραφα ένα διαφημιστικό σενάριο, είχα πεινάσει και είχα παραγγείλει ντελίβερι. Θυμάμαι και από πού είχα παραγγείλει αλλά δεν πρέπει να το αναφέρω για να μην προδώσω πρόσωπα και καταστάσεις. Όταν ήρθε το φαγητό και άπλωσα επάνω στο γραφείο μου φαγητά και ποτά, μία συνάδελφος, έντρομη, μου ζήτησε να πετάξω το φαγητό μου, ή να το φάω γρήγορα, ή εν πάση περιπτώσει να πετάξω τα περιτυλίγματα το συντομότερο δυνατόν, γιατί αποτελούσαν προϊόντα ανταγωνιστικά εκείνων των οποίων διαφήμιζε η εταιρεία στην οποία ήμουν υπάλληλος.

Για να το πω λιανά. Δεν γίνεται να εργάζεσαι για την Άννα Βίσση αλλά την ώρα εργασίας σου να ακούς και να ευχαριστιέσαι Δέσποινα Βανδή.

Ήμουν 27 ετών τότε, χωρίς καμία σπουδή στο μάρκετινγκ. Με προσέλαβαν απλά και μόνο επειδή τους άρεσαν τα κείμενα μου, οπότε αντιλαμβάνεστε ότι η λογική του μαρκετίστα μου ήταν τουλάχιστον αστεία. Το τι λογικά επιχειρήματα παρέθεσα προκειμένου να πείσω ότι δεν έχει σημασία τι προϊόντα καταναλώνω εγώ, αλλά το πόσο συμβάλλω στις πωλήσεις των πελατών μας, δεν έπιασαν τον παραμικρό τόπο. Μου είπαν ότι όλα αυτά τα ακούγανε βερεσέ. Αν εργάζεσαι για μία εταιρεία η οποία δουλεύει για τους Χ, Ψ πελάτες, επιβάλλεται να υποστηρίζεις τους Χ, Ψ πελάτες ψυχή τε και σώματι, και με κάθε δυνατό τρόπο.

Διάφοροι συνάδελφοι που είχαν αντιληφθεί πόσο απέχω απ’ αυτό τον τρόπο σκέψης μου περίγραψαν άβολα περιστατικά στα οποία τους έγινε επίπληξη επειδή έτυχε να αγοράσουν αυτοκίνητο ανταγωνιστικής εταιρείας, επειδή στο σούπερ μάρκετ εθεάθησαν να αγοράζουν προϊόντα ανταγωνιστών, μέχρι και πιο ακραία περιστατικά που δεν θέλω να τα μοιραστώ. Εντάξει, γελάω ακόμη και σήμερα με τον ίδιο γάργαρο τρόπο, παρόλο που μπορώ να καταλάβω ότι αν σε αυτή τη ζωή το μόνο που σε κόφτει είναι το χρήμα μπορείς να γίνεις και δικτάτορας σκέψης για να το καβαντζώσεις.

Τέλος πάντων, μην σας τα πολυλογώ, εκείνο το μεσημέρι κατέληξα να ξεκολλώ ετικέτες από μπουκάλια αναψυκτικών και να πετάω τα κουτάκια του χάμπουργκερ και των πατατών, μην τυχόν και κατηγορηθώ ότι καταναλώνω ανταγωνιστικά προϊόντα και με απολύσουν.

«Και τι θα πεις στον πελάτη αν μας επισκεφτεί απρόοπτα και σε δει να καταναλώνεις προϊόντα ανταγωνιστή του;» μου είπαν.

«Θα του πω, πρώτον, φτιάξε καλύτερα φαγώσιμα ώστε να τα προτιμώ έναντι των ανταγωνιστών σου. Δεύτερον, το γεγονός ότι δουλεύουμε για σένα και προσπαθούμε να πείσουμε το ηλίθιο πόπολο ότι τρώγονται και τα δικά σου προϊόντα δεν αναιρεί την σκληρή πραγματικότητα, ούτε την ελευθερία επιλογής του εργαζόμενου ήτοι, το δικαίωμα να επιλέγουμε να φάμε ό,τι γουστάρουμε. Δουλειά κάνουμε εδώ πέρα, δεν δώσαμε όρκους αιωνίας, τυφλής και θρησκευτικής πίστης ή υποταγής. Αν θέλεις να εθελοτυφλούμε και να κοροϊδεύομαστε και μεταξύ μας ότι μόνο εσύ υπάρχεις στην αγορά, πέσε απ’ αυτό το πλευρό».

«Θα σας ειδοποιήσουμε».

Με αυτά τα ήθη τρομοκρατίας που επικρατούσαν, δεν ήταν τυχαίο ότι άντεξα το πολύ ένα χρόνο στο συγκεκριμένο μέρος. Παρεμπιπτόντως, μια χαρά το χώνεψα το γεύμα μου και ο πελάτης δεν το έμαθε, ούτε το αφεντικό το πήρε είδηση, και μια χαρά δούλεψα για το προϊόν του πελάτη μας και όλα μέλι-γάλα. Αλλά, μόνο να υστεριάζετε ξέρετε.

Πώς μου ήρθε τώρα αυτή η ιστορία; Διαβάζω ένα βιβλίο αυτή την εποχή, το οποίο λέγεται Free Thinking. Ανήκει σε κάποιον Simon McCarthy-Jones, και μεταξύ άλλων αναφέρεται και στη πλύση εγκεφάλου των διαφημίσεων και στο δικαίωμα του ανθρώπου να έχει την πολυτέλεια να σκεφτεί για την επιλογή που κάνει. Όχι μόνο όσον αφορά τις διαφημίσεις, αλλά γενικότερα στη ζωή, στα σόσιαλ μίντια, στον Δημόσιο βίο. Δεν το είχα εύκαιρο τότε να τους το τρίψω στη μούρη. Όχι ότι θα πτοούνταν, βέβαια.

Να σας πω και κάτι άσχετο-σχετικό που θυμήθηκα τώρα; Οι διαφημιστές πραγματικά πιστεύουν ότι ο κόσμος κόπτεται για τις διαφημίσεις τους. Ζουν σ’ αυτή τη διάσταση, δεν το κάνουν ως «μια δουλειά». Δεν ξέρω αν τους είπε κανένας ότι μόλις δούμε διαφήμιση όλοι οι υπόλοιποι ψάχνουμε το skip, μετρούμε αντίστροφα να τελειώσει το μαρτύριο ή βρίζουμε όσο αυτή διαρκεί. Το έχω παρατηρήσει. Λατρεύουν τις διαφημίσεις τους. Δεν λέω, καλά κάνουν και αγαπούν τη δουλειά τους, μόνο έτσι πας μπροστά, και ούτε υποστηρίζω ότι δεν υπάρχουν και πανέξυπνες διαφημίσεις (αλλά συνήθως προέρχονται από το εξωτερικό), και οι οποίες είναι μικρά διαμαντάκια, αλλά οκ, μια ρημάδα δουλειά είναι, και ειδικά στην Κύπρο που το 99% των καταναλωτών είναι ηλίθιοι και μανιπουλάρονται με τον αέρα, δεν ξέρω πόσο ενδιαφέρον υπάρχει στο να πωρώνεσαι με αυτή τη δουλειά. Με εντυπωσιάζει το πόσο προσκολλούνται στις καμπάνιες τους και πόσο ψηλά τις έχουν. Κατ’ ακρίβεια it makes me wonder. 

Τέλος πάντων.

Κλάσε Καρβέλα Μου Να Πάρουμε Αέρα

Όταν ήμουν μικρός ο πατέρας μου μου είχε πει ένα ανέκδοτο, το οποίο δεν το θυμάμαι να σας το πω αυτή τη στιγμή, αλλά τελείωνε με την ατάκα: «Κλάσε αγάπη μου να πάρουμε αέρα». Επειδή ήμουν μικρός και δεν καταλάβαινα πού ήταν το αστείο, ο πατήρ μού εξήγησε ότι η κατάσταση ήταν τόσο ασφυκτική, που ακόμη και η κλανιά ήταν ανακουφιστική.

Αυτό το ανέκδοτο θυμήθηκα βλέποντας τη συνέντευξη του λατρεμένου μου Καρβέλα στη Νίκη Λυμπεράκη. Η στιγμή που της έκλασε στον αέρα ήταν για μένα η πεμπτουσία της συνέντευξης. Ελπίζω να το έκανε επίτηδες. Αν ήταν τυχαίο, ο Θεός του έστειλε την κλανιά τη συγκεκριμένη στιγμή. Έχω δει την εκπομπή τρεις φορές και εξακολουθώ να πιστεύω ότι η κλανιά ήταν το χάιλαϊτ της. Και ότι ακόμη και αν δεν έλεγε τίποτε άλλο, και απλά πήγαινε στο στούντιο έκλανε και έφευγε, αρκούσε για να συνοψίσει τη θέση του για ό, τι θα ακολουθούσε της συνέντευξης.

Τα συρφετά των πρωινών έπεσαν να τον φαν. Αγενή τον είπαν, απαξιωτικό τον είπαν, ακόμη και για το ότι αποκάλεσε τη Βουλή «βόθρο» και τους βουλευτές «καραγκιόζηδες» τους έφταιξε. Αλήθεια, τι είναι η Βουλή και τι οι βουλευτές; Υπάρχει πολιτικός που δεν είναι βουτηγμένος μέσα στα σκατά; Και αν δεν είναι, υπάρχει κάποιος που σας πείθει ότι κατά βάθος δεν τα λιγουρεύεται; Ο Καρβέλας σας πείραξε που είπε αυτό που κατά βάθος όλοι ξέρουμε;

Σας πείραξε που είπε στην δημοσιογράφο ότι «θα ολοκληρώνω και μετά θα με ρωτάς;» Σιγά το πράμα! Κατ’ αρχάς, καλά της είπε. Πρώτα ολοκληρώνει ο καλεσμένος, μετά ρωτά ο δημοσιογράφος. Και αν περίμενε η δημοσιογράφος ότι θα κάνει διάλογο και ότι θα «στριμώξει» τον Καρβέλα για να του βγάλει λαβράκι, η δημοσιογράφος φταίει που δεν είχε καταλάβει με ποιον έμπλεξε. Εδώ προσκαλούν πολιτικούς που όλη την ώρα υπεκφεύγουν ή απαντούν άλλα ντ’ άλλων και δεν τους πιέζουν να τοποθετηθούν επί του προκειμένου. Οι πολιτικοί, οι άνθρωποι που υποτίθεται οφείλουν να δίνουν απαντήσεις στα προβλήματα. Ο Καρβέλας μας έφταιξε ξαφνικά ότι διακόπτει και ότι δεν απαντά σε ό,τι τον ρωτάνε.

Ακούστε, ο Καρβέλας δεν είναι ο κάθε ένας. Μπορεί ο ίδιος, από ταπεινότητα να ισχυρίζεται ότι είναι ένα απλό ανθρωπάριο, και ότι όλοι είμαστε οι ίδιοι, αλλά δεν ισχύει. Ο Καρβέλας είναι ειδική περίπτωση υπεραταλαντούχου ανθρώπου, και δικαιούται να είναι όπως είναι. Δικαιούται να κλάνει για να πάρουμε αέρα! Αν δεν σας αρέσει, να μην τον καλείτε στις εκπομπές σας. Οι απόψεις του, οι οποίες σας σόκαραν, είναι διαχρονικές. Αν βλέπατε στο youtube αποσπάσματα από δηλώσεις του στον Μαστοράκη, την Κορομηλά και τον Τριανταφυλλόπουλο θα διαπιστώνατε ότι τα ίδια λέει χρόνια τώρα, δεν έγινε 73 για να αποκρυσταλλωθούν μέσα του. Τον Καρβέλα περιμένατε να σας πει τι απάτη είναι η θρησκεία, και τί μαλάκες είναι οι βουλευτές μας.

Βρήκατε τώρα αφορμή να δικαιολογήσετε την ύπαρξη σας. Ήταν "άβολη συνέντευξη" τάχα μου.

Ήταν ό,τι καλύτερο είδαμε στην τηλεόραση τα τελευταία 20 χρόνια!

Νοοσοφία Και Μουσική Για Μια Ακροτηριασμένη Μπαλαρίνα

Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και εξερευνήστε το νέο βιβλίο του Νίκου Καρβέλα και το νέο του ορχηστρικό άλμπουμ με τίτλο «Μουσική Για Μια Ακροτηριασμένη Μπαλαρίνα». 

 

Ο Νίκος Καρβέλας δεν έχει αναγνωριστεί στον βαθμό που του αξίζει. Δυστυχώς ο πολύς ο κόσμος δεν του αφιέρωσε τον χρόνο που απαιτείται για να βουτήξει στα άδυτα της ψυχούλας του (σιχαίνεται τη λέξη ψυχή, αλλά τη χρησιμοποιώ με την καθομιλουμένη της έννοια) και να απολαύσει το μεγαλείο της μουσικής του, από το πιο εύπεπτο τραγούδι του ως τα πιο μεγαλειώδη του. Ο κόσμος, δυστυχώς, στέκεται στα «πρόστυχα τα μαύρα τα εσώρουχα» που κι αυτά μεγαλειώδη τα θεωρώ κατά κάποιον τρόπο, και στο ότι όταν μιλάει «βρίζει». Που καλά σας κάνει, αν με ρωτάτε. 

 

Τώρα έβγαλε νέο βιβλίο καθώς είπα. «Νοοσοφία» λέγεται. Όσοι έχετε διαβάσει το «Πιστεύω» που έγραψε τη δεκαετία του 2000, θα συμφωνείτε πως πρόκειται για μία εξέλιξη εκείνου του βιβλίου με πιο επιστημονικά επιχειρήματα, τα οποία άπτονται της φύσης και λειτουργίας του εγκεφάλου και πώς αυτός καθόρισε και έκτισε την κοινωνική πραγματικότητα στην οποία νομίζουμε ότι υπάρχουμε. Δεν πρόκειται για εύκολο βιβλίο, θέλει αγάπη και αφοσίωση για να το αντέξεις, και μόνο αν τον αγαπάς ούτως ή άλλως από τα μουσικά του έργα θα του αφιερώσεις τον πολύτιμο σου χρόνο. Εγώ το έπραξα. Δεν το μετάνιωσα παρόλο που χάθηκα σε κάποια σημεία.

 

Νίκο, έμαθα και για το λεξίφρακτον, έμαθα και για το ένδυτον, έμαθα και για την εμετή γλώσσα, έμαθα και την έκτη αίσθηση, έμαθα και για τους λοβούς του εγκεφάλου. Είμαι έτοιμος, έτοιμος σχεδόν να διαπράξω εγχείρηση και να πάρω πτυχίο νευροχειρουργού. Σε ευχαριστώ! 

 

Το βιβλίο του Καρβέλα είναι σαν τα τραγούδια του. Ακροβατεί μεταξύ αριστουργημάτων και κυνισμού. Κάποτε δεν είσαι σίγουρος αν όλα όσα λέει τα εννοεί κατά γράμμα ή αν κάνει και λίγο χιούμορ. Δεν θα σας προτρέψω να το διαβάσετε αν δεν έχετε τη διάθεση να δείτε τον κόσμο από άλλη οπτική. Όπως προείπα, δεν είναι βιβλίο για τον κάθε ένα. Είναι βιβλίο που πρέπει να το διαβάσουν όσοι είναι έτοιμοι να το διαβάσουν, όσοι είναι γεννημένοι για να το διαβάσουν. Εγώ πάντως, κράτησα και σημειώσεις. 

 

Από αυτό το βιβλίο, τη «Νοοσοφία» προέκυψαν εννέα μουσικά κομμάτια με πιάνο και τσέλο. Ούτε αυτά είναι εύκολα στο αφτί. Αλλά τα άκουσα. Δεν πίστευα ότι θα τα χώνευα εύκολα, όμως είχαν φαρμακευτική επίδραση στη διάθεσή μου. Πέραν του ότι με κάποια άρχισα να κλαίω χωρίς λόγο, σήμερα που τα ολοκλήρωσα μου πέρασαν και τα νεύρα που μου δημιούργησαν στη δουλειά. Είναι θεραπευτικά κομμάτια, όχι αμιγώς μουσικά. 

 

Σας βάζω εδώ το αγαπημένο από τα εννέα, το έκτο κατά σειρά για να πάρετε μια ιδέα. Θεωρώ ότι πρέπει να τα ακούσετε όλα. Και θα τα ακούσετε αν αντέξετε να ακούσετε τουλάχιστον ένα. 

Ο Καρβέλας είναι το κάτι άλλο. Δεν είναι τυχαίο που ρίχνει τόσες γκόμενες στην ηλικία του, ούτε ότι η Βίσση δεν μπορεί να διανοηθεί τη ζωή της μακριά του. 

Ένα Λονδίνο Στα Γρήγορα

Της έκανα ένα δώρο για τα 40στα γενέθλιά της. 

Την πήγα στο Λονδίνο για ένα σαββατοκύριακο. Μαζί της έχω ταξιδέψει σε 19 χώρες από τη μέρα που γίναμε ζευγάρι. Δεν είχαμε πάει ποτέ στο Λονδίνο, όμως. Ίσως γιατί σπουδάσαμε και οι δύο στην Αγγλία και μέσα στο μυαλό μας δεν την θεωρούμε προορισμό που σηκώνει περαιτέρω εξερεύνηση. Εγώ μάλιστα μπούχτησα με την Αγγλία μετά τα μεταπτυχιακά και σε συνδυασμό με την αγγλολαγνεία των Κυπρίων που τη θεωρούν σχεδόν μητέρα πατρίδα ήμουν ανένδοτος να ξαναπάω σύντομα. Ε, πέρασαν δεκαπέντε χρόνια από τότε. Και είπα να την πάω να δούμε μαζί το σόου των Abba μιας και πέρσι, όταν το πρωτόδα, δεν ήμουν μαζί της.

Λονδίνο, Λονδινάκι μου... Εδώ το βλέπετε στολισμένο με ημισέλινους γιατί πέσαμε πάνω στο ραμαζάνι και οι μουσουλμάνοι έκριναν ότι η Όξφορντ Στρητ έπρεπε να στολιστεί καταλλήλως. Jesus Christ! Πλάκα, πλάκα, Άγγλο δεν βλέπεις πια στο Λονδίνο. Στα λιγοστά φυσικά καταστήματα εργάζονται μόνο φοιτητές και κυρίως Πακιστανοί και Ινδοί με μισθούς πείνας. Στους δρόμους περιφέρονται οι ίδιοι, γκελαμπίες και τουρμπάνια. Δεν έχω ιδέα πού συχνάζουν οι Ευρωπαίοι. Το 2005 που σπούδαζα εκεί, δεν ήταν τόσο χάλια η κατάσταση. Ευρώπη τετέλεσται. 

Ήταν ένα ταξίδι αναζωογονητικό για τη σχέση και τον γάμο μας. Χρειαζόμασταν μία παύση μακριά από τα παιδιά. Ποτέ δεν βρεθήκαμε κάπου μόνοι μας τα τελευταία δύο χρόνια για πάνω από δυο ώρες. Και ναι, μπορεί δύο μέρες να μην είναι πολλές, όμως φρόντισα να κάνουμε τόσα πολλά ώστε να νιώσουμε ότι απουσιάζουμε ένα μήνα. 

 

Το πρώτο βράδυ πήγαμε και είδαμε το Plaza Suite με την Σάρα Τζέσικα Πάρκερ και τον Μάθιου Μπρόντερικ. Το ήθελε η Μπρέντα που θαυμάζει την συγκεκριμένη ηθοποιό από τον καιρό του Sex And The City. Τις δικές μου πεποιθήσεις για τη συγκεκριμένη σειρά και ηθοποιό μπορείτε να τις φανταστείτε. Ας πούμε ότι, πιο πολύ την φχαριστήθηκα στο Hocus Pocus όταν ήμουν 13 ετών. Ομολογώ ότι αν και το έργο δεν έλεγε και πολλά (το κράτησαν στο 1960, τι να μας πει κι αυτό το έρμο στο σήμερα;), εντούτοις η Πάρκερ το πάλεψε, το υπερασπίστηκε. Ο Μπρόντερικ βαριόταν τη ζωή του και το έκανε εμφανές. Αχρείαστες παύσεις, διεκπεραιωτικό παίξιμο, χιούμορ τραβηγμένο από τα μαλλιά για να πείσει. Δεν έπεισε. Δεν χαλάστηκα βέβαια που το είδα. Χαρά μου και τιμή μου που μπήκα στο Savoy Theater και θυμήθηκα τι πα να πει θέατρο της προκοπής. Μη θυμηθώ τις παράγκες τις δικές μας και αρχίσω τη μουρμούρα. 

Το ίδιο έργο το έχω δει και στην Ελλάδα εις διπλούν με Μίρκα Παπακωνσταντίνου και Σοφία Φιλιππίδου. Τολμώ να πω ότι πέραν της φτωχότερης παραγωγής, επρόκειτο και στις δύο φορές για πιο απολαυστικές παραστάσεις. 

Το Σάββατο πήγαμε στα κλασικά λονδρέζικα, ινστραγκραμμικά μέρη για περίπατο, (μισώ τον εαυτό μου που είπα «ινστραγκραμμικό»), και καταλήξαμε στη Tate μια βόλτα. Έβγαλα και πάλι ωραίες φωτογραφίες από πολλά και διάφορα έργα που αναδεικνύουν το αφηρημένο του όρου «τέχνη». 

Όχι πείτε μου, φταίει η Τεχνητή Νοημοσύνη που θα αντικαταστήσει σύντομα τους καλλιτέχνες; Ένα τέτοιο σιδερικό είχε ίδιο η γιαγιά μου, που το χρησιμοποιούσε ως ντιβάνι στο εξοχικό του Πρωταρά. Με ένα κίτρινο φόντο και ένα ζαβό κρέμασμα, κάνω και εγώ καριέρα ως καλλιτέχνης. 

Κι εδώ, ορκίζομαι ότι αν δεν μου λέγανε ότι αυτό το συμπαθέστατο τερατάκι είναι αναρτημένο στη Tate του Λονδίνου, θα έβαζα στοίχημα πως πρόκειται για σχέδιο του γιου μου. Ο γιος μου έχει τρομερό ταλέντο στη ζωγραφική (το πήρε από τον θείο μου μάλλον που ζωγραφίζει σχεδόν σαν επαγγελματίας) και λατρεύει να ζωγραφίζει τέρατα. Του το έδειξα και του ίδιου και ενθουσιάστηκε. 

"Στο night club Tropicana! Στο night club Tropicana!"

Κι από τα τερατάκια του Αλέξη στα κολλάζ της Βαγγελιώς από το νηπιαγωγείο της. Μη μου πείτε ότι αυτό δεν θα μπορούσε να ήταν έργο της σε μεγέθυνση! Κι όμως είναι έργο του Ματίς!

Αυτά τα κομπολόγια, παύλα χαϊμαλιά, παύλα κολιέ είναι έργο Έλληνα καλλιτέχνη. Συμπαθέστα, πολύχρωμα και έντονα! 

Επίσης, επισκεφτήκαμε την έκθεση για τα 100 χρόνια του Ντίσνεϊ στην οποία εκτίθενται σκηνικά και κοστούμια από διαχρονικές επιτυχίες της εταιρείας. Η έκθεση είναι σε μεγάλο βαθμό διαδραστική αλλά ολίγον τι πιο παιδική από όσο κι εγώ αντέχω. Ομολογώ ότι την περίμενα καλύτερη και ότι οι πενήντα λίρες το άτομο (!) δεν αντιστοιχούν στην ποιότητα του περιεχόμενου της. 

Το κοστούμι του Μουφάσα από το Lion King - the musical και κοστούμι από την πρόσφατη ταινία της Cruella De Vil.

αυτό το αλογάκι είναι το αυθεντικό από το καρουζέλ στην ταινία της Μαίρη Πόππινς (την πρώτη, την καλή, με την Τζούλια Άντριους). Αν ζουμάρετε θα διακρίνετε εύκολα τη φθορά. Το μόνο που θα αγόραζα από όλη την έκθεση, αν είχα τα λεφτά! 

Και φυσικά, καταλήξαμε στους Abba όπου απήλαυσα το θέαμα από άλλη οπτική γωνία, (αυτή τη φορά ήμουν καθιστός και όχι όρθιος), και παρόλο που ήξερα τι θα έβλεπα και τι να περιμένω, έμεινα ξανά το ίδιο κατάπληκτος και κατασυγκινημένος. 

 

Φάγαμε σε ωραία εστιατόρια, ινστραγκραμμικά κι αυτά, (θα αυτοκτονήσω με το πέρας του κειμένου), ψωνίσαμε τα άπειρα δώρα για τα μωρά και γυρίσαμε. Ένα σαββατοκύριακο όλο κι όλο, που όμως μας φάνηκε πολύ περισσότερο. Η σχέση και ο γάμος πρέπει να αναπνέουν. Όχι κατ’ ανάγκη απ’ το Λονδίνο, αλλά όσο πιο μακριά τόσο το καλύτερο. Φυσικά, δυο μέρες είναι το μάξιμουμ που αντέχουμε μακριά από τα παιδάκια μας, και για να καταλάβετε το μέγεθος του μαζοχισμού, φύγαμε για να γλιτώσουμε από δάυτα και από την ώρα που έκλεισε πίσω μας η πόρτα μόνο γι’ αυτά μιλούσαμε. Αλλά όπως πολλές φορές έχω γράψει, είναι και ο γάμος ένα φυτό που θέλει περιποίηση. Αν δεν τον ποτίσεις, κλαδέψεις, λυπάνεις, και αν δεν του μιλάς, το φυτό μαραίνεται. 

 

Χάρηκα τρομερά που πήγαμε, μας έθρεψε όσο τίποτα!