Τετάρτη, Φεβρουαρίου 28, 2007

Everything I Am

Ξεκίνησε ένα παιχνίδι μεταξύ των bloggers, βάσει του οποίου γράφουμε πέντε πράγματα για τον εαυτό μας για να γίνουμε περαιτέρω ρεζίλι και μετά πασάρουμε την μπάλα σε άλλους πέντε. Ωραίο ακούγετε, αν και εγώ πιστεύω ότι έχω γράψει χίλια δεκαπέντε πράγματα για μένα. Πέντε περισσότερα δεν θα κάνουν την διαφορά. Αλλά, ας πάει και το παλιάμπελο. Η πρόσκληση ήρθε από τον φίλτατο Νισύριο...Put the blame on him. Λοιπόν!

Έχω φοβερό πρόβλημα με τους αριθμούς. Μπορεί να τελείωσα κουτσά-στραβά πρακτικό κλάδο, αλλά ούτε τα ρέστα μου δεν μπορώ να υπολογίσω. Μέχρι να κάνω μια απλή αφαίρεση θέλω τουλάχιστον πέντε λεπτά αυτοσυγκέντρωσης, οπότε προτιμώ να παίρνω ότι μου δίνουν και να φεύγω. Μπορείς εύκολα να με κλέψεις δηλαδή, χωρίς να πάρω χαμπάρι. Το κουσούρι αυτό το είχα ανέκαθεν. Όταν ήμουν μικρός ζήτησα του παππού μου να μου δώσει δέκα λίρες και επειδή δεν είχε 10 μονές, αλλά ένα δεκάλιρο, εγώ τσαντίστηκα και το πέταξα απ’ το παράθυρο. Το τρέχανε οι γονείς μου μες τους δρόμους! Επίσης, μέχρι και την ηλικία των εφτά, δεν καταλάβαινα την έννοια της ημερομηνίας. Δεν καταλάβαινα τι εξυπηρετούσε να αλλάζει η ημέρα, ο μήνας και ο χρόνος! Μην σχολιάσω το πόσο μου πήρε να μάθω τους μήνες με την σωστή σειρά!

Το σαλόνι του σπιτιού μου το έχω μετατρέψει σε κλαμπ. Έπεισα τη μάνα μου και κρεμμάσαμε σε τοίχους και ταβάνια κάτι φωτορυθμικά που έφερα απ’ την Αγγλία. Βάζω δυνατά τη μουσική – σε σημείο που την απολαμβάνει όλη η πολυκατοικία – και χορεύω μόνος μου. Είναι η μεγαλύτερη μου εκτόνωση. Γυρνάω ας πούμε από το γυμναστήριο με πολλή ενέργεια, κλείνω τα φώτα, φτιάχνω ένα playlist αναλόγως της διάθεσης και κοπανιέμαι μόνος μου. Αυτό το κουσούρι είναι πολλές φορές και η αιτία να μην βγω το Σάββατο. Κλείνομαι μέσα, το παίζω DJ και διασκεδάζω μόνος μου. Τα φωτορυθμικά φαίνονται από τον δρόμο, απορώ πως και δεν μας περιμάζεψε ακόμη ο μπόγιας! Πάντως, το σπίτι που θα χτίσω μια μέρα έτσι θα είναι. Ενιαίο, γεμάτο led screens & lights πάνω στους τοίχους, τα πατώματα και τα ταβάνια, που αναλόγως διαθέσεως και εποχής θα αλλάζουν το χρώμα, το στυλ, την εικόνα. Θέλω εικονική πραγματικότητα παντού.

Δεν με θεωρώ ευαίσθητο. Δηλαδή, δεν θα κλάψω επειδή υπάρχουν άστεγοι ή επειδή παιδάκια δεν έχουν να φάνε. Κλαίω όμως σαν Μάρθα Βούρτση όποτε ακούσω τον Εθνικό ύμνο και δω τους Ολυμπιονίκες μας. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Δεν ασχολούμαι με τα σπορ, αλλά από την Πατουλίδου και έπειτα το δάκρι τρέχει κορόμηλο. Ας πούμε, έχω δει τις τελετές λήξης και έναρξης της ολυμπιάδας εκατό φορές και πάντα κλαίω με το που αρχίζει το «ας αρχίσουν οι χοροί.» Δεν είμαι ‘Ελληνάρας’ με την κακή σημασία της λέξης, αλλά θεωρώ ευλογία το ότι πήρα Ελληνική παιδεία και θεωρώ τα Ελληνικά την πιο σέξυ γλώσσα του κόσμου, με δεύτερη τα Ισπανικά. Μπορεί να απορρίψω γκόμενα επειδή δεν μιλά σωστά τα Ελληνικά, επειδή μπορεί να μην κλίνει σωστά ένα ανώμαλο ρήμα. Δεν είμαι ο Μπαμπινιώτης, αλλά θέλω την κοπέλα μου να χειρίζεται αξιοπρεπώς την γλώσσα (το πιάσατε το υπονοούμενο!) Τέλος, θεωρώ πως κάτω από κάθε πέτρα βρίσκεται η Ελλάδα, και το παρατηρώ όλο και περισσότερο όσο ταξιδεύω. Δεν μας θεωρώ αρεία φυλή, αλλά γενικά πωρώνομαι με το γαλάζιο και λευκό.

Είμαι πολύ ιδιότροπος στο φαγητό. Δεν τρώω πολλά φαγητά. Και αυτά που τρώω τα θέλω μαγειρεμένα όπως ακριβώς συνήθισα να τα τρώω στο σπίτι μου ή από μόνος μου. Βασικά, ζω με μακαρονοειδή και πίτσες, φρούτα, χυμούς, σαλάτες και γιαούρτια. Κρέας σπάνια τρώω, σιχαίνομαι. Το παράδοξο είναι πως τρώω φανατικά cheeseburgers στα Goodies, διότι τα βρίσκω όμορφα από οπτικής απόψεως. Αποκλείεται όμως να φάω burger από άλλο φαγάδικο ή εστιατόριο. Σε εστιατόρια δεν τρώω ποτέ, σε ξένα σπίτια δεν τρώω επίσης. Με θεωρούν ακατάδεκτο και παράξενο. Δεν καταλαβαίνουν ότι απλώς έτσι έμαθα και μια χαρά ευτυχισμένος είμαι. ‘Χαρά στη γυναίκα που θα με πάρει’ η οποία θα ξέρει να φτιάχνει το ίδιο πιάτο καθημερινά. Στον στρατό τι έκανα; Στον στρατό ήμουν δόκιμος οπότε δεν επηρεάστηκα ιδιαίτερα. Μόνο στο κέντρο νεοσυλλέκτων μου κακοφάνηκε. Έχασα 8 κιλά μέσα σε 20 μέρες. Την έβγαζα με μαρούλι, άγευστο καρπούζι και croissant 7Days από το ΚΨΜ.

Είμαι πολύ περήφανος για τις γυναίκες που ερωτεύτηκα και αγάπησα. Ήταν γυναικάρες και άξιζαν κάθε λεπτό σημασίας που τους έδωσα. Γι’ αυτό αν θέλετε δεν τις ξεπέρασα ποτέ και ούτε ξέρω αν θέλω να τις ξεπεράσω. Θεωρώ πως έφαγα χυλόπιττα από γυναίκες που άξιζε να πεθάνεις γι’ αυτές και ουδέποτε συμβιβάστηκα με μετριότητες για χάρην του περίγυρου που μπορεί να λέει τα δικά του. Το «Αξίζει να πεθάνεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει» το έζησα στο μέγιστο βαθμό και έχω την συνείδηση μου ήσυχη. Βέβαια, κάηκα στο χυλό, οπότε τώρα φυσάω και το γιαούρτι... Μεγαλώνοντας, αναθεωρώ κάπως τα πιστεύω μου και ρίχνω κάπως τα standards μου, διότι άρχισα να φοβάμαι πως «Δεν ταιριάζει ο έρωτας στους αισθηματίες, δεν υπάρχει happy end όπως στις ταινίες.» Σίγουρα δεν εύχομαι να ζήσω μια ζωή μόνος μου. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσον πρέπει να είμαι με κάποια για το θεαθήναι. Ακόμη και αν το τιμήμα προυποθέτει να την βγάζεις χειροκίνητα εφ’ όρου ζωής. Το μόνο που με ενοχλεί, είναι που συνειδητοποιώ πως μόνο εγώ και ο Walt Disney σκεφτόμαστε έτσι.

Είναι σοβαρό γιατρέ μου;
Ρίκη μου, η σειρά σου!

Τρίτη, Φεβρουαρίου 27, 2007

Στέλλα

Η Στέλλα γεννήθηκε στην Ιταλία, σε ένα χωριό κοντά στην Πίζα και είχε έρθει το 2002 στην Αγγλία με το Εράσμους. Σπούδαζε αγγλικά, τα οποία εικάζω πως ξεκίνησε να μαθαίνει την μόλις προηγούμενη χρονιά, διότι πιο εύκολα επικοινωνούσαμε με όσα ιταλικά έμαθα εγώ από την γιουροβίζιον, παρά στην αγγλική. Εν πάση περιπτώσει. Την χρονιά εκείνη εγώ έκανα απέλπιδες προσπάθειες να ξεμπερδέψω από ένα ερωτικό αστροπελέκι που με χτύπησε την προηγούμενη χρονιά, οπότε θεώρησα πως έπρεπε επειγόντως να επενδύσω στη Στέλλα, εφόσον «ο έρωτας, με έρωτα περνάει». Άλλωστε ήταν γλυκητάτη. Πίσσα στα κόκκαλα της!

Έπρεπε επειγόντως να ορμήξω πριν προλάβουν τα υπόλοιπα ληγούρια και μου κλέψουν την bella donna. Ως παλιός στο πανεπιστήμιο ανέλαβα χρέη ξεναγού (και με εκείνα έμεινα!). Ένα γελαστό απόγευμα αποφάσισε πως θέλει να πάει στην πόλη να αγοράσει μια κρεμάστρα για να στεγνώνει τα ρούχα της. «Βρε καλή μου, τι να την κάνεις την κρεμάστρα; Μία λίρα έχει το στεγνωτήριο στην εστία» τίποτα αυτή ! Με μία λίρα στεγνώνουν σε 45 λεπτά ! Θα σουγαριάσουν στο τέλος ! “No, no, no, it’s very expensive!” Επέμενε!

Άμα βρήκε και το στεγνωτήριο ακριβό, ωραία αρχίσαμε! Πάμε στην πόλη να βρούμε κρεμάστρα. Γυρίσαμε όλα τα μαγαζιά για δυο ώρες και καταλήξαμε σε ένα παρακμιακό, συνοικιακό μαγαζάκι, που αμφιβάλλω αν υπάρχει ακόμη, το οποίο και πουλούσε μια κρεμάστρα για μιάμιση λίρα! Όταν λέω κρεμάστρα μην φανταστείτε τίποτις δια χειρός Βαράγκη. Δυο σίδερα ήταν που έγερναν το ένα πάνω στο άλλο. Θα την αγοράσεις Στέλλα μου; Αυτή την έβλεπε, την ξανάβλεπε λες και θα αγοράζαμε αυτοκίνητο. Μίαμιση λίρα κοστίζει η ρημάδα, φέρε να σου αγοράσω δέκα! Να κρεμμάζεις ένα βρακί σε κάθε κρεμμάστρα! Με χίλια ζόρια, τελικά την αγόρασε. Την κουβαλούσα μέχρι την εστία. Στην διαδρομή μου ρίχνει και το εξής θεϊκό: «Μήπως βιαστήκαμε; Λες να βρίσκαμε καμιά φθηνότερη;»

Εννοείται πως ολόχρονα είχαμε τα καβούρια στις τσέπες μας, οπότε και η πολιορκεία της κράτησε δέκα μέρες και πολλές είπα. Όποτε της έλεγα να πάμε στο union αυτή μου έλεγε: «Τρελλάθηκες; Να πληρώσουμε είσοδο; Άμα θες, να πάμε σε καμιά pub που μπαίνεις δωρεάν!» Εννοείται πως αν βγαίναμε, εγώ θα κερνούσα καθότι ‘τσέτλεμαν,’ αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Τον Μάη αποφάσισε να πάρει το συρφετό του Εράσμους και να πάνε στην Σκοτία. Μου είπε να πάω μαζί τους και δέχτηκα. Βιάστηκα να δεχτώ βέβαια, διότι δεν μου αποκάλυψαν τις προθέσεις τους εγκαίρως. Αφού έσκασα λοιπόν, τα εξήντα λιριά στην Ryanair, μου ανακοίνωσαν πως δεν έχουμε που να μείνουμε και πως θα ψάξουμε για στέγη αφότου προσγειωθούμε. Άλλωστε, «Ολόκληρο Εδιμβούργο είναι αυτό, δεν θα βρεθεί μισό ξενοδοχείο και για μας;» Να πάτε αγάπες μου! Μόνες σας! Με προσοχή και από το πεζοδρόμιο! Την τελευταία στιγμή σκηνοθέτησα επείγον ταξίδι στην Κύπρο προκειμένου να παραστώ σε εγχείρηση αγαπημένου προσώπου και έτσι δεν τους έκανα την τιμή. Φυσικά, έχασα και τα λεφτά του εισιτηρίου, δεν έδιναν επιστροφές, αλλά χαλάλι!

Όταν επέστρεψαν έμαθα πως δεν κατάφεραν να βρουν ξενοδοχείο σε λογικές τιμές (εμ, βέβαια!), και έμειναν σε host family Ιρακινών. Σε σπίτι με εφτά παιδάκια, και κοιμόντουσαν σε στρωματσάδα στο πάτωμα! Ο δε κύρης του σπιτιού έθεσε όρο να επιστρέφουν να κοιμηθούν στις 10 το βράδι, γιατί αργότερα δεν θα είχε κανέναν να τους ανοίξει. Θα ξυπνούσαν τα χανουμάκια του! Με φαντάζομαι εκεί μέσα και παραλύουν τα άκρα μου.

Στην επιστροφή δε, μπλόκαρε η πόρτα του αεροπλάνου και έμειναν 45 λεπτά εγκλωβισμένες μέσα στο σκάφος. Διακοπές – λατρεία, όχχο μάνα μου! Έτσι, έτσι, να μάθεις να μου κάθεσαι, παλιοτσιγκούνα!

Κυριακή, Φεβρουαρίου 25, 2007

Μάγδα

Η Μάγδα γεννήθηκε στην Πολωνία και ήταν συγκάτοικος μου στο Λονδίνο, το 2005. Έκανε μάστερ στον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο, δηλαδή, το έξυνε ολημερίς και οληνυχτίς. Ήταν περίεργος άνθρωπος. Τουλάχιστον, ξεχωριστός...

Κοιμόταν στο έδαφος. Δεν ήθελε κρεββάτι μέσα στο 2Χ2 δωμάτιο, το έβρισκε υπερβολικά ψηλό γι’ αυτήν. Έστρωσε το πάπλωμα στο δωμάτιο της και άφησε το κρεββάτι στον διάδρομο του φλατ!

Έπινε πολύ, κάπνιζε πολύ, ενίοτε φούντες. Αν δεν έπινε δήλωνε δυστυχισμένη. Έφερνε κάτι πολωνικές βότκες μαζί της και τις κατέβαζε σαν σφηνάκια, τσακ-μπαμ. Ήθελε κάθε βράδυ να βγαίνει έξω, αλλά ευτυχώς δεν πηδιόταν με όποιον έβρισκε μπροστά της. Είχε γκόμενο στην Βαρσοβία. Έναν Γερμανό χτίστη.


Μια φορά βγήκε έξω με τον Αμερικάνο συγκάτοικο μας. Ενώ κατευθύνονταν προς το κλαμπ, το έβαλε στα πόδια χωρίς να δώσει εξηγήσεις. Τον άφησε μπουκάλα. Την επόμενη μέρα δήλωσε: «Μετάνιωσα που βγήκα μαζί του και δεν είχα όρεξη για εξηγήσεις. Η μόνη μου διέξοδος ήταν να τρέξω αμέσως!»

Μια άλλη φορά, επέμενε να βγούμε οι δυο μας, να πάμε σε λάτιν πάρτυ στο LSE. Το βρήκε πολύ φλώρικο για την underground προσωπικότητα της έτσι με το ζόρι ήθελε να πάμε αλλού. Δυστυχώς, δεν είχαμε επιπλέον λεφτά, αλλά μου είπε να μην ανησυχώ. Ενώ βρισκόμασταν στην Covent Garden διασταύρωσε το δρόμο. Βρήκε έναν 45αρη Άγγλο, τον φίλησε στο μάγουλο και του είπε: «Πάμε μαζί σε ένα μπαρ να τα πιούμε;» Αυτός φυσικά δέχτηκε. Μετά από 10 δευτερόλεπτα, εμφανίστηκα κι’ εγώ. «Είναι και ο φίλος μου μαζί μας, ξέχασα να στο πω!» Ο Άγγλος μας πλήρωσε την είσοδο. Και των δυο! Προσπάθησε να έρθει να μας μιλήσει ενώ χορεύαμε, αλλά η Μάγδα δεν του έδινε σημασία. Μου απαγόρευσε να τον ευχαριστήσω που μας πλήρωσε το εισιτήριο. Ας εξαφανιστούμε, μου είπε! "Καλό κορόϊδο τον έκοψα εξ' αρχής!"


Στο Βερολίνο έμενε στο ρετιρέ μιας πανάρχαιας πολυκατοικίας με τον Γερμαναρά γκόμενο. Έμεναν σε ένα φλατ που δεν είχε νερό, ούτε ρεύμα. Αλλά η σπιτονοικοκυρά τους επέτρεπε να μην πληρώνουν ενοίκιο. Έκαναν μπάνιο κάθε πρωί στο γυμναστήριο απέναντι, ενώ για την τουαλέτα γέμιζαν κουβάδες με νερό από τα δημόσια ουρητήρια, εκεί κοντά. Έτρωγαν μόνιμα έξω. Ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής της.

Η Μάγδα μισούσε τους Ρώσσους, μισούσε τους ομοφυλόφιλους, αλλά έβγαινε μαζί τους διότι τους θεωρούσε ταλαντούχους. Μου είπε ότι από τα 18 μέχρι τα 20 της χρόνια πήγε με άπειρους άντρες, σε σημείο που δεν θυμάται ακριβή αριθμό. Τώρα, στα 25 της, θέλει να νοικοκυρευτεί.


Η Μάγδα δεν ξέρω αν πήρε το μάστερ της. Αλλά αμφιβάλλω αν άντεξε μέχρι να παραδώσει την πτυχιακή της. Δεν είχα καμία επικοινωνία μαζί της από το 2005. Μια μέρα μου είπε: «Αν δεν πάρω τα αντικαταθλιπτικά μου χάπια, ούτε και εγώ δεν ξέρω που θα φτάσω.» Από τότε, κλείδωνα φανατικά την πόρτα του δωματίου μου.

Δεν ξέρω σε ποιό κελί της Βαρσοβίας την έχουν, αλλά την πεθύμησα !

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 23, 2007

Χωρίζουμε !

Νέα Ευρωπαϊκή νομοθεσία έρχεται να εναρμονίσει και να ρυθμίσει το ποσό διατροφής που πληρώνει μηνιαίως ο τρισκατάρατος μπερμπάντης σύζυγος στο μίνιμουμ. Χτυπούν καμπάνες!

Η νομοθεσία δεν γνωρίζω κατά πόσο θα επηρεάσει το κυπριακό δίκαιο. Όμως, γνωρίζω πως στην Αγγλία οι αποζημειώσεις ανέρχονται σχεδόν στο ήμισυ της περιουσίας του συζύγου και το βρίσκω τουλάχιστον γελοίο. Σε μια χώρα, όπως την Βρεττανία, όπου η γυναίκα έχει χειραφετηθεί εδώ και χρόνια, είναι αστείο να της αποδίδεται η μισή περιουσία του συζύγου ως αποκατάσταση του εγώ της. Ειδικά αν αυτή εργάζεται και μπορεί να σταθεί στα πόδια της αξιοπρεπώς. Θεωρώ πως κάποια έξοδα, αν υπάρχουν παιδιά, δικαιολογούνται. Διαφορετικά, το καπελάκι μου στραβά, φόρεσα κι’ άντε γεια χαρά!

Εδώ εντοπίζεται και η μαλακία του ωραίου φύλου. Ενώ ορύονται καθημερινά πως είμαστε ίσοτιμοι, εν τούτοις απαιτούν διατροφή. Γιατί κυρία μου θέλεις διατροφή; Είσαι κουτσή, στραβή ή ηλίθια και δεν μπορείς να βγεις έξω να δουλέψεις, να αυτοσυντηρηθείς; Θα μου πεις, για να κατέρρευσε ο γάμος, σίγουρα θα είσαι ένα απ’ τα τρία. Αλλά πέρα απ’ τη πλάκα, δεν καταλαβαίνετε πως η αίτηση διατροφής ελλείψει ασθένειας και ανικανότητας, σας προσβάλλει ως φύλο και ως προσωπικότητες;

Είδατε άντρα να αιτείται διατροφή; Κατά την γνώμη μου, θα έπρεπε. Αλλά σκέφτεστε με τι μούτρα θα εμφανιστεί ένας άντρας στην κοινωνία και να παραδεχτεί, πως, «Ναι, με κεράτωσε, χωρίζουμε, τώρα θέλω διατροφή και αποζημείωση για τα χρόνια που χαράμησα για πάρτη της;» Μόνο κουδούνια που δεν θα του κρεμμάσουν. Συνεπώς, εξακολουθούμε να ζούμε σε συγχισμένες εποχές όπου θεωρητικά είμαστε όλοι ίσοι, αλλά ηθικά οι άντρες παραμένουν ανώτεροι.

Ακούστε να σας πω χρυσές μου κόρες. Ή θα είμαστε σε όλα ίσοι, ή σε τίποτα! Δεν μας κάνατε εσείς φλώρους για να μας ζητήσετε και τα ρέστα από πάνω. Θέλετε ισότητα; Να μην περιμένετε άντρα-κυνηγό τότε! Να μας διεκδικήσετε εσείς και μια φορά. Δεν θα μου το παίζετε το πρωί αδίστακτες career women και το βράδυ πριγκίπισσες! ...Ήθελα να’ ξερα πόσες γυναίκες κάλεσαν άντρα για φαγητό επειδή γουστάρουν. Καμία. Όπως καμία γυναίκα δεν θα ανοίξει την πόρτα για να περάσει ενας άντρας. Δεν είναι καλαίσθητο. Συμφωνώ. Ούτε το εγκρίνω. Αλλά ισοπέδωση των πάντων δεν θέλατε; Και τον σακί γεμάτο και τον γάϊδαρο δεμένο; Μόνο κώλο δεν μας ζητήσατε, αν και δεν θα εκπλαγώ αν το ακούσω κι’ αυτό σύντομα.

Δυστυχώς, μέσα στα τελευταία 100 χρόνια ζήσατε κοσμογονικές αλλαγές και σας χτύπησε λίγο στο κεφάλι. Εκεί που η ύπαρξη σας εξυπηρετούσε καθαρά λόγους αναπαραγωγής και σεξουαλικής εκτόνωσης, τώρα βρεθήκατε καριερίστες με δικαίωμα ψήφου και γνώμης. Ευτυχώς! Αφού όμως κατεβάσατε όρχεις, απαιτώ να σταθείτε αντάξιες αυτών. Και να μην θυμάστε την εύαλωτη φύση σας όποτε σας συμφέρει. Να πάτε και στρατό, να πήξει ο νους σας, που οι μισές ακούσατε για πολιτική άμυνα και έναν ντουβρουτζά τον πάθατε. Να βγείτε και στην ταράτσα να γυρίσετε την κεραία, να κατεβάσετε και τα σκουπίδια, να αλλάξετε και το λάστιχο του αυτοκινήτου!

Εν ολίγοις, χάθηκαν οι ρόλοι. Θέατρο που όλοι οι χαρακτήρες παίζουν τον ίδιο ρόλο είναι πολύ βαρετό! Δυστυχώς, μεγάλωσα με το πρότυπο του πρίγκηπα που σώζει την πριγκίπισσα. Μα, είναι δύσκολοι καιροί για ιππότες ! Πού θα πάει; Δεν θα ξέμεινε καμία κοιμωμένη;

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 22, 2007

Σεξουαλική Παρενόχληση

Η στήλη αντιτίθεται της σεξουαλικής παρενόχλησης, αλλά όσο να’ναι έχουμε και ένα πουλί που ενίοτε κελαηδεί...
Όταν ήμουν Τρίτη γυμνασίου ξέσπασε ένα σκάνδαλο από εκείνα που κατόπιν δίνουν έμπνευση στους σκηνοθέτες, για σενάρια ταινιών επιστημονικού πορνό! Λαμπρά! Γυμναστής, 40αρης από εκείνους που σου δίνουν την εντύπωση πως ψες είχε τρεις Ρουμάνες στην αγκαλιά του, εν ώρα πρόβας παρελάσεως χούφτωσε με χάρη βυζιά προικισμένης συμμαθήτριας. Θεός! Άντε και επιθεωρητής !
Το ηθικό των μαθητών ακμαιότατον, όπως και η στύση του κυρίου. Εκεί που παρέλαυναν οι συμμαθήτριες στην αυλή εν χορδαίς και οργάνοις, να’ σου όλη η δόξα, κι’ όλη η χάρη! Λάβαρο του έγινε του γυμναστή που ξεροστάλιαζε στις μίνι φούστες και στα άσπρα πουκαμισάκια. Ήταν και άνοιξη, λίγο να ιδρώνανε οι φίλτατες συμμαθήτριες να’σου ξεπετιόταν η καστανή ρογούλα μέσα από τα πουκαμισάκια.
Τέλος πάντων, ήλιος πάνω, ήλιος κάτω, πάρτην συμμαθήτρια τέζα. Ηλίου δεσμώτις! Και σαν από κινηματογραφική ταινία, ο ήρωας γυμναστής ρίχνει ένα πήδουλο, και αρπάζει την λυποθυμούσα απ’ τα στήθη της. Τις βυζάρες της, θέλω να πω! Εδώ που τα λέμε, ήταν τόσο μεγάλα που μόνο από εκεί βόλευε να την αρπάξει. Συνέρχεται η συμμαθήτρια αφού της έχυσε λίγο νερό στο πρόσωπο και επιστρέφει στην τάξη να μάθει γεωγραφία. Βάζει τα κλάματα...
Γυρίζω πίσω μου να δω τι έπαθε. Μου εξήγησε. Εγώ στα 15 μου, καλός μαμούχαλος ήμουνα, δεν πολύ κατάλαβα που ήταν το πρόβλημα επειδή «Με έπιασε ο καθηγητής την ώρα που έπεφτα!» Αλλά, για να το λέει, κάτι θα της έφταιξε...Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται αγαπητό, ηδονοβλεπτικό κοινό. Το θέμα πήρε διαστάσεις στύσης! Κατέβηκαν συγγενείς του θύματος, έγινε επείγουσα σύσκεψη του καθηγητικού συλλόγου για να αποφασίσει τι είδους κυρώσεις θα επιβάλει στον καθηγητή. Αυτός εθεάθη να κλαίει στην κεντρική αυλή, πικρά μετανιωμένος. Εμείς χάσαμε δυο περιόδους μάθημα και οι πιο cool μαθητές συναθροίστηκαν στην κεντρική αυλή κραυγάζοντας ρυθμικά υπέρ του γυμναστή!
Δεν θυμάμαι τι έγινε στο τέλος. Άλλωστε το γαργαλιστικό μέρος ήταν άλλο. Τι μας νοιάζει τι απέγινε ο καθένας. Αχ...Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα!

Καλή Χρονιά



Άρχισα να ψωννίζομαι επικύνδινα, δώστε μου δυο σφαλιάρες να συνέλθω!

Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα, καλώς όρισε το κινέζικο νέο έτος ! Το έτος του γουρουνιού. Να ζήσετε, διότι είστε πολλοί ! Εδώ πέρα, όπως είδατε και στο βίντεο, οργανώθηκε μια φιέστα σε επίσημη αίθουσα του πανεπιστημίου. Οι Κινέζοι μάς παρουσίασαν παραδοσιακά τραγούδια και χορούς. Κάλεσαν όλους τους συμμαθητές μας να συμμετάσχουν με τον τρόπο τους. Είχαμε τις Ινδές που ντύθηκαν με τις χρυσές τους γκελλαπίες και χόρεψαν τσιφτετέλια, είχαμε την Ιρλανδή που μας χόρεψε Riverdance, είχαμε πιάνο και τραγούδι από άλλους τυχάρπαστους.

Και φυσικά, they saved the best for last. Έτσι πηδάει ο Έλληνας ! Χαχαχαχα.. Έγινε χαμός αγαπητό μου φαν-κλαμπ. Περιττό να σας πω ότι με το πέρας του χορού όλοι ήθελαν να μάθουν ποιά φωνάρα τραγουδα το τραγούδι, πού θα το βρουν και μερικοί ήθελαν encore! Ειδικά όταν τους δώσαμε να σπάσουν τα πιάτα, έκαναν σαν μωρά παιδιά. Κάναμε ένδοξο φινάλε λοιπόν, κατόπιν έπαιξαν τα χασαποσέρβικα καμιά δεκαριά φορές, σιχάθηκα να τα ακούω! Κατέληξε σε greek party. Σώσαμε την βραδιά πάντως, που μέχρι εμφανίσεως μας, περνούσε με ενέσεις.

Πέρασα πάρα πολύ ωραία! Ευχαριστώ την Αγγελική για την απαστράπτουσα συμμετοχή της και τους καθηγητές που δεν μας επίπληξαν για τα θρύψαλλα που γεμίσαμε την αίθουσα. Τέλος, ευχαριστώ την Βίσση και τον Καρβέλα που είναι πανταχού παρόντες και τα πάντα πληρόντες!

Τρίτη, Φεβρουαρίου 20, 2007

Κόσμος και Υπόκοσμος

Πες μου κανένα νέο της προκοπής...

Επέστρεψε δριμύτερη η γιαγιά μου από την Πάφο, όπου και παραθέρισε το τριήμερο. Δεν έκανε δηλώσεις, έπεσε να κοιμηθεί αμέσως. Την επομένη εξαπέλυσε δριμύ κατηγορώ: «Χάλια το ξενοδοχείο μάνα μου. Τόσα λεφτά για το τίποτε, παλιοκλέφτες! Είπα τζιαι της Μαρούλλας, μεν μου ξαναπεις να πάμε, τζαι ‘εν ξανάρκουμαι. Όϊ, εποφκαρτύκαμε Χριστούδιν μου. Κανεί μας!»

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνει το σχέδιο που προτείνουν τα Ηνωμένα Έθνη για ανεξαρτικοποίηση του Κοσσυφοπεδίου. Βάσει του σχεδίου το Κόσσοβο θα πάψει να αποτελεί μέρος της Σερβίας. Το ΝΑΤΟ θα διατηρεί 30.000 στρατιώτες στην περιοχή, ενώ και η ΕΕ θα έχει λόγο στην διακυβέρνηση της χώρας. Αναμένονται αντιδράσεις από την Σερβική πλευρά η οποία δεν επιθυμεί να δει απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου για συναισθηματικούς κυρίως λόγους.

Ντύθηκε στα άσπρα την πρωτοχρονιά για να την βρει το νέο έτος νύφη. Τώρα που καπάρωσε τον γαμπρό, αγχώνεται για τις μπομπονιέρες, τις κουμπάρες, για το αν η χωρκάτισσα αδελφή του γαμπρού θα βάλει φόρεμα παρόμοιο με της δικής της αδελφής. Θα πάρει τα μούτρα του ο Αναγνώστου με την γυναίκα του να παρευρεθούν στο γάμο ή θα έρθουν μόνο στο πάρτι; Αν τους καλέσουμε δηλαδή στο πάρτι, διότι εκείνοι στο γάμο της κόρης τους μας κάλεσαν μόνο από υποχρέωση!

Την συγκρατημένη του ικανοποίηση εξέφρασε ο πρόεδρος Μπους για την απόφαση της Β. Κορέας να αναβάλει το πυρηνικό της πρόγραμμα. Η συμφωνία επιτεύχθηκε στις 13 Φεβρουαρίου στο Πεκίνο. Ως αντάλλαγμα, η Β. Κορεά θα εισπράξει 50.000 τόνους πετρέλαιο μέσα στις επόμενες μέρες. Το ποσό είναι το ίδιο που εισέπραξε η χώρα το 1994 όταν υπόγραψε παρόμοια συμφωνία. Ανθρωπιστική, οικονομική και ενεργειακή βοήθεια συμπεριλαμβάνεται μέσα στη συμφωνία νοουμένου πως η αναβολή του πυρηνικού προγράμματος συμπληρωθεί εντός 60 ημερών.

Την δυσανασχέτηση της εξέφρασε η Νίτσα του Κούλλη για το τραπέζι που της έδωσαν στην Πέγκυ Ζήνα το περασμένο Σάββατο. «Μα ήρθαμε από Κύπρο, εν μας βρίσκεται κάτι καλύτερο; Όϊ μάνα μου, εν θα θωρούμε τίποτε!» Παρόλα αυτά η Πέγκυ τους άρεσε πολύ, «...της είπαμε ότι είμαστε από Κύπρο και μας φώναζε από το μικρόφωνο όλη νύχτα!» Μαζί της τραγουδούσε και ο Θάνος Τζάνης, που τα έχει με την Ναταλία Γερμανού «Ίντα λοις έγινε τζείνη έτσι, να την δεις που κοντά, εκρέμμασεν η φάτσα της, ας εύρει κανέναν της ηλικίας της!»

Στην Αθήνα για συνομιλίες με τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή αναμένεται την Τετάρτη ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος. Στην ατζέντα των συνομιλιών θα βρεθούν οι έρευνες της Κύπρου για πετρέλαιο και αέριο στη Μεσόγειο, το Κυπριακό, η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, αλλά και οι «προειδοποιήσεις» της Αγκυρας για το θέμα των ερευνών.

Στο Ζύγι φάγανε ψάρι την Καθαρά Δευτέρα η κ. Ανθούλα και ο κ. Ανδρέας. Πήγανε με την παρέα ‘της μπιρίμπας’ και περάσανε πολύ ωραία. Τους τα έπρηξε ο κ. Ανδρέας που απαριθμούσε συνέχεια τα πτυχία του γιού του, ενώ η σύζυγος του συμπλήρωνε πόσο προκομμένος ήταν ο κανακάρης τους από γεννησιμιού του. Ύστερα, τους πείραξε η λαγάνα, έτρεχαν να γυρίσουν Λευκωσία άρον-άρον, αλλά έπηξαν στην κίνηση και αναγκάστηκαν να σταματήσουν μέσα σε ένα χωράφι για να κάνει ευκοιλιότητα. Δεν είχε με τι να σκουπιστεί, οπότε η κ Ανθούλα του έκοψε μια σελίδα από lifestyle περιοδικό που είχε εξώφυλλο την Britney που ξύρισε το κεφάλι της. Όπως έκανε δηλαδή πέρσι η Βίσση με το nylon και έπεσαν να την φάνε πως γέρασε και βρίσκει σημασία με αλλότρια μέσα !

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 15, 2007

Shiraz

Απολάμβανα ένα 5λεπτο άγριας αφόδευσης στην τουαλέτα, μετροφυλλώντας το περιοδικό “TIME.” Ξάφνου μέσα απ’ τις σελίδες αναπήδησε μια λέξη που μ’ έκανε να ενθουσιαστώ, ενώ ταυτόχρονα άκουσα δυο υπέροχα κουραδάκια να πνίγονται στη λεκάνη! Μπλουμ-μπλουμ!

Ακούστε τι έμαθα ! Το Shiraz, δεν είναι μόνο ένα χάι κλαμπ στην Λευκωσία. Το Shiraz είναι πόλη στο Ιράν! Μάλιστα αγαπητά μου κυπριόπουλα! Όλος αυτός ο χάϊ-χάλι κόσμος που συχνάζει στο εν λόγω κλαμπ, αμφιβάλλω αν το γνωρίζει! Και αμφιβάλλω αν θα ξανασυχνάσει τώρα που το έμαθε. Διότι, το όνομα, ως γνωστόν, είναι το ήμισυ του παντώς! Πέστε μου εσείς, ποιά λαικιά καλλονή θα σύχναζε σε ένα κλαμπ που το λέγανε «Τουρκμενιστάν» ή καλύτερα, «Αζερμπαΐτζάν»; Καμία!

«Κάναμε κράτηση στο ‘Αζερμπαϊτζάν’ θα έρθετε; Ξέρουμε και τον πορτιέρη, δεν θα έχει πρόβλημα!» Πώς σας ακούγεται; Έκτακτο, έκτακτο!

Προσωπικά, τόσο καιρό θεωρούσα πως το Shiraz είναι μια απλή, μινιμάλ λέξη, αραβικής προελεύσεως που παραπέμπει σε κάτι ηδονικό, βλέπε «Πραλίνα», ή κάτι δροσιστικό, βλέπε «fresh». Τι είδους έμπνευση είχαν οι διαχειριστές του εν λόγω κλαμπ, αδυνατώ να σκεφτώ. Με την ίδια λογική θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ένα σκυλάδικο «Λίβανος», αφού εκεί πέρα συνήθως γίνεται της πουτάνας ή ένα μπουρδέλο «Ιράκ».

Βέβαια, το θέμα είναι άλλο. Το πώς μες την αμορφωσιά μας, γινόμαστε ρεζίλι. Διότι να μου το θυμηθείτε, πολλές κυρίες θα ξενερώσουν αν μάθουν πως η λέξη Shiraz, είναι κουλλουφόπολη στο χωριάτικο Ιράν ! Κάποτε, μια γνωστή μου ακατονόμαστη, κοκορεύοταν πως θα επισκεπτόταν μέσω της δουλειά της το Μοναχό! Όταν της εξήγησα πως παρατονίζει, εκείνη επέμενε. Με ρώτησε μάλιστα τι θέλω να μου φέρει από το Μόντε Κάρλο! Τι να μου φέρεις ρε άσχετη; Το στρινγκ της Καρολίνας; Στη Γερμανία θα σε στείλουν! Και το μέρος λέγεται Μόναχο και όχι Μονακό! Έπρεπε να βλέπατε την ξινίλα στα μούτρα της.

Επίσης, το ίδιο αστέρι, κάποτε μου ανακοίνωσε πως θα πήγαινε ταξίδι στην Λατβία! Τώρα γιατί επέμενε να αποκαλεί τον προορισμό της με αγγλικό όνομα, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Προφανώς, ήξερε πως θα την έστελναν στην Λεττονία, όπου και το μόναδικό γκλάμορους γεγονός από καταβολής της χώρας ήταν η Γιουροβίζιον του 2003 (όσο γκλάμορους μπορεί να είναι η Γιουροβίζιον). Σου λέει, με στέλνουν που με στέλνουν σε κωλό-τοπο, ας μην διατυμπανίζω πως θα επισκεπτώ την Λεττονία, γιακ! Ας την αποκαλώ Λατβία που ακούγεται ‘posh’... Λατβία αυτή η υπεραγορά, Λατβία!

Όχι, δεν πρόκειται για την Ζουμπουλία...

Μπορώ να παραθέσω άπειρα τέτοια ανέκδοτα γεωγραφικού χαρακτήρος, αλλά θα γίνω κουραστικός. Κάνω φινάλε όμως, με ένα all time classic! Κάποτε ενας φίλος μου ρώτησε μια γκόμενα από ποια χώρα κατάγεται η ομάδα Δυναμό Κιέβου! «Και που να ξέρω εγώ βρε, δεν ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο!» Απάντησε μες το νάζι και του έδωσε σπρωξιά, τύπου Μενεγάκης. «Ξανασκέψου, είναι εύκολο, το λέει η λέξη!» Της είπε απηυδησμένος. «ΑΑΑ! Ξέρω! Από το Κιέβου

Μάλιστα! Βέβαια, εν έτει 2007 και κατόπιν νίκης Παπαρίζου, το Κίεβο μπήκε και επίσημα στον χάρτη του lifestyle, σε λίγο θα κάνουμε και εκδρομές, να αφήνουμε στεφάνι, στα άγια χώματα που πάτησε η Helena! Οπότε δεν πιστεύω πως υπάρχει κανείς που να αγνοεί την ύπαρξη του Κιέβου, αλλά η ιστοριούλα είναι ενδεικτική του επιπέδου μερικών. Προσοχή, προσοχή, κυκλοφορούνε γκόμενες! Πάντως, ΟΚ, το Shiraz είναι πιο δύσκολο να το εντοπίσει κανείς, δεν θα κόψω μονάδες που δεν το ξέραμε...

Τράβηξα το καζανάκι;

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 14, 2007

Ιωάννα

Αγαπώ πολλές κορούδες χωρίς να το ξέρουν. Και είσαι μια απ’ αυτές !

Αγαπημένη μου φαν, δεν αρκεί να βάλω το όνομα σου στον τίτλο του μπλογκ, για να σε ευχαριστήσω. Μακάρι να μπορούσα να σε αποθεώσω, όπως κάνεις κι’ εσύ σε κάθε comment που μ’ αφήνεις. Αποφάσισα λοιπόν, να σου αφιερώσω ένα ολόκληρο post, για να λέμε τα σύκα-σύκα και την σκάφη-σκάφη!

Τα στατιστικά μιλούν από μόνα τους: Μέσα στους τελευταίους τρεις μήνες επισκέφτηκες τα ‘αριστουργήματα’ μου 235 φορές! Αποτελείς το 7.10% των επισκέψεων. Άφησες συνολικά 12 σχόλια. Αναλογικά και δικαιωματικά είσαι η βασίλισσα του μπλογκ μου. Τελεία και Καύλα. Με κάνεις να νιώθω σπουδαίος ακόμη και όταν ξέρω πως γράφω βλακείες. Σε ευχαριστώ!

Θα ανταποδώσω και με το παραπάνω με την πρώτη ευκαιρία.
Αγαπώ πολλές κορούδες χωρίς να το ξέρουν. Σήμερα, ξέρεις ! Καλό ταξίδι και πολλά φιλιά!
ΥΓ για τους άσχετους: Έχω και φωτογραφία της, αλλά δεν την βάζω. She´s mine!

Τρίτη, Φεβρουαρίου 13, 2007

Του Αγίου Ποτέ

Άγιε μου Βαλεντίνε είσαι μεγάλη αδελφάρα και μην κάνεις πως δεν το ξέρεις !

Δεν ξαναείδα Άγιο με φρου-φρου, αρώματα, καρδούλες και ανθοδέσμες! Βίους Αγίων γνώρισα πολλούς. Σαν τον δικό σου τον πολύχρωμο, ποτέ! Ο Άη Γιώργης ας πούμε, ήταν παλικάρι! Έσφαξε κοτζάμ δράκο, ήταν action hero! Γύριζε σπίτι αργά, μύριζε αντρίλα και οι κάλτσες του βρωμούσαν! Αν ζούσε σήμερα θα έκανε διαφημίσεις για την Gilette! Ο Άη Νικόλας, λεβεντιά! Καπετανέος, με τα τσιμπούκια του, άφηνε το σπέρμα του σε κάθε λιμάνι που άραζε. Εσύ πάλι, ζήτημα αν πήδηξες ποτέ σου! Γι’ αυτό και μπορεί να άγιασες, δεν ξέρω... Διότι, όταν ήσουνα μικρός έπαιζες μόνο με τις Αγίες και λοιπές ωσίες. Μια φορά, για Άγιος-straight δεν περνιέσαι! Που να χτυπιέσαι χάμω!

Αν ήσουν άντρας, θα έδειχνες και λίγο έλεος! Δεν θα εδραίωνες την αυριανή μέρα ως την επισφράγηση της μαλακίας! Αν ήσουν άνδρας θα απέδιδες δικαιοσύνη. Αλλά εσύ, αγρόν αγόρασες, γεμάτον πεταλούδες.

Θυμάμαι το 1997... Της έγραψα μια κάρτα. Της την έδωσα όταν μας πήγανε εκδρομή στο Παλαιχώρι. Ειδυλλιακός τόπος, μύριζε παντού αιγοπρόβατα. Και τι δεν της έγραψα! Ποιήματα, ζωγραφιές, εξομολογήσεις. Της την έδωσα με ευλάβεια κάποια στιγμή που την ξεμονάχιασα πίσω από τις φουκούδες όπου και οι πιο macho συμμαθητές μου έψηναν σούβλες. «Να την διαβάσεις μόνη σου!» Της είπα. 33 συμμαθητές είχα; 33 άτομα ήξεραν απ’ έξω και ανακατωτά το περιεχόμενο της κάρτας μέχρι να σχολάσουμε... «Μα τι γλυκά λογάκια της έγραψες ! Αν μου τα έλεγες εμένα θα είχα πέσει ήδη!» Μου είπε μια φίλη. Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή που εκφράστηκα!

Θυμάμαι το 1992... Πήγαμε με τον Στέλιο στο πάρκο της γειτονιάς να δώσουμε κάρτες και δωράκια στις κοπέλες μας. Ελάχιστα αγγλικά ξέραμε τότε, αγοράσαμε και οι δυο κάρτες που έγραφαν “to my wonderful husband…” Τις περιμέναμε να εμφανιστούν. Θα κάτσουν να τις φιλήσουμε ή τζάμπα ξοδευτήκαμε; Κουβαλούσαμε τις κάρτες και τα αρκουδάκια κάτω από τα ρούχα, λες και ήταν προκυρήξεις τρομοκρατικής οργάνωσης. Εμφανίστηκαν οι τσούπρες! Δεν θυμάμαι αν τις φιλήσαμε, μάλλον όχι. Μας έφεραν και εκείνες δώρα. Η δικιά μου, μου έδωσε έναν ποντικό από σφουγγάρι! Μα είναι δυνατόν; Κοτζάμ γιορτή και μου πήρε έναν ποντικό απο σφουγγάρι; Η γκόμενα του Στέλιου του έδωσε ένα φλυτζάνι σε σχήμα καρδιάς. Ζήλεψα!...Μα ποντικό από σφουγγάρι;!

Θυμάμαι το 2001... Αγόρασα πλαστελίνη, έπλασα μια καρδούλα, την έψησα στο φούρνο, έφτιαξα μενταγιόν και χάραξα τα αρχικά μου. Της την κρέμασα στην πόρτα της, στην εστία. Την είδε. Δεν αντέδρασε. Ούτε καν μπήκε στον κόπο να την ξεκρεμμάσει. Άνοιξε την πόρτα της, μπήκε μέσα, πέταξε την τσάντα στο κρεββάτι της, κλειδώθηκε. Βγαίνει η Δήμητρα από το διπλανό δωμάτιο, βλέπει το μενταγιόν να κρέμμεται απ’ το πόμολο και σπεύδει να της ανακοινώσει ενθουσιασμένη! «Κάποιος σου άφησε μια καρδιά!» Και τι απάντησε; «Την είδα, αλλά είναι ανώνυμη, πού να ξέρω ποιός την έστειλε;» Δυο αρχικά ΝΑ, με το συμπάθειο, έιχε πάνω. Ποιός λες να την έστειλε; Άμα δεν θέλεις, δεν μαθαίνεις ποτέ !

Άγιε Βαλεντίνε, είναι μετρημένα τα ψωμιά σου!

Κυριακή, Φεβρουαρίου 11, 2007

Τι Έκανες στο Πανεπιστήμιο Μπαμπά;

Μην μου κουνάτε το κεφάλι πέρα-δώθε με ειρωνία! Η ζωή είναι μικρή για να την παίρνουμε στα σοβαρά. Και αν τα κινεζάκια μου ευτυχούν βλέποντας με να κάνω τον καραγκιοζάκο, εγώ είμαι στα πάνω μου και στα ωραία μου...!



Παρασκευή, Φεβρουαρίου 09, 2007

Υπέυθυνη Δήλωση

Εγώ, ο κάτωθι υπογεγραμμένος δηλώνω πως:
Είμαι φοβερά ευτυχισμένος και δεν είμαι σίγουρος πόσο καλά κάνω που το μοιράζομαι μαζί σας! Όλο και κάποιος κατσικοπόδαρος θα βρεθεί να με ματιάσει, Ντορέττα, τα ματζούνια σου! Αισθάνομαι υπερτυχερός κρατικού λαχείου που στα 26 μου χρόνια μπορώ και ζω το 'πάρτυ της ζωής μου' μέρα παρά μέρα, χωρίς να έχω άγχος για το ωράριο της επομένης, περιστοιχισμένος από χίλιες δυο όμορφες κοπελίτσες, ομοεθνείς και αλλοδαπούς φίλους, σε περιβάλλον που δεν με ξενίζει και δεν με ρίχνει.
Όταν στην Κύπρο το μοναδικό highlight της εβδομάδας μου είναι το "Παρά πέντε" της Δευτέρας και καμιά Παρασκεύη που θα πάω στο Zoo Lounge να χαριεντιστώ με τις λαϊκές καλλονές του τόπου, εδώ...'όνειρο ζω και μη με ξυπνάτε τώρα.' Ξέρω, ξέρω, είμαι ανεπρόκοπος. Άλλοι στην ηλικία μου έχουν παιδιά, οι περισσότεροι συμμαθητές μου έχουν καριέρα, αγοράσαν φλατ και αρραβωνιαστήκανε. Υπόσχομαι πως του χρόνου θα γίνω και εγώ ένα με τη μιζέρια και θα αφοσιωθώ στην καριέρα μου (τώρα ποιά καριέρα, δεν ξέρω!). Θα γίνω 'επιχειρηματίας.' (Στην Κύπρο δεν υπάρχουν υπάλληλοι, είλωτες και δουλοπάροικοι. Μόνο επιχειρηματίες!!)
Ζαλισμένος απ' το χορό, μες τα σύννεφα, πετώωωω...Φωτοστέφανο φορώ... Και σαν τον ήλιο....
Οh well, σας αγαπώ όλους! Και μου λείπετε, έπρεπε να ήσασταν εδώ!
ΥΓ: Σας έταξα βιντεάκι, αλλά το Youtube δεν συνεργάζεται. Επιφυλάσσομαι...

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007

Γιουροβίζιον - (200)7 Χρόνια Φαγούρα

Ο πα-τέρας μου πάντα έλεγε πως ανήγαγα τον διαγωνισμό αυτό σε επιστήμη, και εν μέρει έχει δίκιο. Αλλά σε δίσεκτους καιρούς ζούμε, δεν θα διαδώσω εγώ τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη... Ακούσαμε τα τρία υποψήφια τραγούδια για εκπροσώπηση της Ελλάδας και απορήσαμε:
1) Τάμτα - With Love: Άσε μας κοριτσάκι μου, που με μισό σουξέ θέλεις και Γιουροβίζιον. Είχατε και στην Γεωργία την Γιουροβίζιον; Δεν λέω, ωραία η αφάνα, ωραία τα μπουτάκια, θα βγάλεις έξω -όσο- βυζόμπαλο διαθέτεις. Με το τραγούδι τι γίνεται; Όταν η Σερβία Μαυροβούνιο συνάντησε την Ελίνα Κωνσταντοπούλου στο "Ποιά προσευχή" γέννησαν το "With Love." Ατμοσφαιρικό εμβατήριο που περίμενες ότι θα ερμήνευε η Φαραντούρη. Θα το ερμηνεύσει η Φαραντούρη, με περούκα των Boney M! Τζάμπα κόπος...
2) Χρήστος Δάντης - No Madonna: Θεωρώ πως μόνο και μόνο για λόγους αρχής, ο Δάντης έπρεπε να είχε σταλεί στο Ελσίνκι με κλειστά μάτια. Το τραγούδι του στάζει ενέργεια, εκπέμπει ηλεκτρισμό και το θεωρώ ως tribute στο έργο του James Brown. Διαθέτει ολίγον από "I feel good" και τσίπουρο, "Opah, opah!" Βέβαια, δεν μυρίζει Ελλάδα, αλλά αυτό δεν ξέρω πόσο αρνητικό μπορεί να είναι μετά τη νίκη των Lordi, που έθεσαν νέο trend στις συμμετοχές του διαγωνισμού. Δυστυχώς όμως, κάθε χρόνο οι πλείστες συμμετοχές μιμούνται τον νικητή της προηγούμενης χρονιάς και κερδίζει το outsider. Δάντη μου, με τα τραγούδια σου μεγάλωσα και θα σε υποστηρίξω. Με το ζόρι θα μπεις (αν μπεις) στο ΤΟΠ10, αλλά το μη χείρον βέλτηστον. I cross my fingers but...You're no madonna!
3) Sarbel - Yassou Maria: Γεια σου ρε Σαρμπέλ-Μπεσαμέλ! Εδώ ξεπουλάμε! Πήραμε το "Ζιγκολό" της Παπαρίζου, του προσθέσαμε αμανέ, το κάναμε υπερπαραγωγή και το δώσαμε να το τραγουδίσει ένας αντι-σταρ, που αν τον δεις στο φως της μέρας νομίζεις πως καθαρίζει τζάμια στα φανάρια. Τώρα υπόσχεται να στήσει σόου επί σκηνής α'λα Ricky Martin και Ρουβάς στο Shake it. Πήγαινε γιε μου να τραγουδήσεις στους Λιβάνιους μπας και σώσεις τη χώρα και άσε μας! Παρόλα αυτά, δεδομένου πως το ερμηνεύει άλλος και ζούμε στο 2003-2004 θα ήταν η ιδανική συμμετοχή.
Μπορείτε να ακούσετε όλα τα τραγούδια εδώ. Εν κατακλείδι, η Ελλάδα φέτος παίζει αμυντικά και δεν πρόκειται να διεκδικήσει την νίκη για τα επόμενα 10 χρόνια. Όχι επειδή δεν μπορεί, αλλά επειδή η ΕΡΤ δεν θέλει. Επιστροφή στις παλιές καλές εποχές... Φέρτε τον Χρήστο Κάλοου!

Να Πεθάνει ο Χάρος !

Όταν ήμουν 8 χρονών οι γονείς μού εξήγησαν ακριβώς την έννοια του θανάτου. Και έριξα μαύρο δάκρυ, σε σημείο που συγκλίθηκε οικουμενική σύνοδος την επομένη μέρα στο Α’ Δημοτικό σχολείο Έγκωμης.

Το θυμάμαι λες και ήταν χθες. Οι γονείς μού εξήγησαν την διαδικασία. Πεθαίνεις, σου παίρνουν τα μέτρα, σε βάζουν στην κάσα, σκάβουν το λάκκο, σε ρίχνουν μέσα, σε θάβουν με χώμα και αν σε κλάψουν και λίγο έχει καλώς ! Τους παρατηρούσα έκπληκτος με ύφος Ντάλιας. Ήταν το δεύτερο σκάνδαλο που μου αποκάλυπταν στη ζωή μου. Το πρώτο ήταν πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης! Τώρα αυτό: δεν ζούμε για πάντα!

Με έβαλαν για ύπνο και έτσι όπως με σκέπασαν με εκατό κουβέρτες, ένιωσα πως κάνω πρόβα! «Ε, και; Ας με βάλουν στο φέρετρο! Εγώ δεν θα πεθάνω! Και ας μην με ξεθάψουν ποτέ. Εγώ θα ζήσω εκεί μέσα. Σιγά το πράμα δηλαδή, πώς κοιμόμαστε και δεν βαριόμαστε; Έτσι και στο φέρετρο! Θα κοιμηθώ λίγο, μετά θα γυρίσω πλευρό, θα αλλάξω στάση αν δεν βολεύομαι, θα ξανακοιμηθώ, θα περάσει η ώρα... Και αν βαρεθώ πάρα πολύ, κάνω ένα ‘έτσι’ με τα πόδια μου, σπρώχνω δυνατά ώσπου να βγω στην επιφάνεια! Μα τι βλάκες που δεν το σκέφτηκαν ως τώρα!» Θεώρησα στιγμιαίως πως ο θάνατος είναι απλά μια υποχρέωση, ένα στάδιο που όλοι ωφείλουμε να υποστούμε στη ζωή μας, μέχρι να επανέλθουμε στα ίδια. Κάποτε θα τελείωνε.

Παύση σκέψης. Κάτι δεν πήγαινε καλά...

«Για κάτσε, άμα πεθάνω, πως θα σκέφτομαι; Πώς θα κινούμαι; Πώς θα αλλάζω πλευρό μέσα στο φέρετρο; Πώς θα σπρώξω το καπάκι και θα απελευθερωθώ; Αφού θα είμαι πεθαμένος! Δηλαδή, δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα. Θα είμαι ακίνητος. Και δεν θα το ξέρω κιόλας, διότι δεν θα μπορώ να σκεφτώ.Θα είμαι πεθαμένος! Θα μείνω εκεί μέσα μόνιμα; Α! Παναγία μου, θα μείνω εκει μέσα, ΜΙΑ ΖΩΗ;»

Πετάω τις κουβέρτες με δύναμη, κάθομαι στο κρεββάτι μου, αναπνέω. Ξανάναπνέω. Απαιτώ εξηγήσεις! Πήγα στο σαλόνι που βλέπανε οι γονείς μου τηλεόραση έτοιμος να βάλω τα κλάματα. Ήξερα ότι αν άρθρωνα λέξη θα βαλάντωνα. «Γιατί δεν έπεσες γιε μου; Αφού ήρθα και σε σκέπασα». Μούγκα εγώ. «Τι έγινε;» Άκρα του τάφου σιωπή! Κοκκίνησα, έξυσα αμήχανα το κεφάλι μου, έβαλα τα κλάματα και φώναζα: «Δεν θέλω να πεθάααααανωωωωω» (τρις)

Ακολούθησε διάλεξη του πατέρα μου περί κύκλου της ζωής και φυσικής κατάληξης η οποία απλώς με εκνεύριζε, καθώς εγώ επιζητούσα απλώς μια διαβεβαίωση, ένα: «Πήγαινε να κοιμηθείς, και δεν θα πεθάνεις ποτέ!» Έβλαφτε να μου το εγγυηθούν να τελειώνουμε; 8 χρονών μωρό ήμουν, τι τα ήθελαν τα περί ‘φυσικής κατάληξης της ανθρώπινης ύπαρξης!’ Από το πολύ το κλάμα εξαντλήθηκα και δεν θυμάμαι για πότε με πήρε ο ύπνος. Από τη μια ο Δαρβίνος, από την άλλη η ταφόπλακα, μια το φτυάρι, απ' την άλλη η μάνα μου να με ποτίζει νερό να ηρεμήσω, παραδόθηκα. Κοιμήθηκα βαριά. Την επόμενη μέρα όταν ξύπνησα δεν θυμόμουν καν τι είχε προηγηθεί.

Πάω σχολείο. Μπαίνει στην τάξη ο δάσκαλος, ο κύριος Στέλιος. Κάνουμε προσευχή. Καθόμαστε. Ψάχνω το νεό μου μυρωδάτο σβηστήρι στην κασετίνα μου. «Παιδιά, να σας πω! Δεν φαντάζομαι να έχει κανέναν εδώ μέσα που να κλαίει επειδή θα πεθάνει έτσι; Αυτά είναι παιδιάστικες σκέψεις! Σωστά;»

Ρε γαμώ το! Όλα του τα ξεράσατε; Τίποτα δεν κρατήσατε οι τρισάθλιοι;! Με τί μούτρα θα πω μάθημα σήμερα; 20 χρόνια μετά, οι γονείς μου επιμένουν πως η νύξη του δασκάλου ήταν τυχαία ! Άσε μας γιε μου... Ούτε το κατώφλι δεν πρόλαβα να περάσω, έτοιμο το είχατε το ρεπόρτο!

Κυριακή, Φεβρουαρίου 04, 2007

Κοσμικά ΙΙ

Είχα πει πως δεν θα βάλω ούτε μια φωτογραφία και θα προσπαθήσω να περιγράψω αυτά που έζησα αυτό το σαββατοκύριακο με λέξεις. Μπα ! Ξέρω πως ο κόσμος ψοφά να πέρνει μάτι. Το αναγνωστικό μου κοινό φημίζετε για τις ηδονοβλεπτικές του τάσεις, ούτως ή άλλως! Ιδού, φάτε μάτια-ψάρια! Και ευχαριστώ άπαντες για τις ωραίες στιγμές. Μου λείπουν οι κολλητοί μου όμως, ρε γαμώ το! Έπρεπε να ήταν εδώ, αλλά...Να τους γυρίζει! Heh, heh, heh, χορεύω μάμπο α-ε-ααααα!

ΥΓ: όποιος θέλει να αφαιρεθεί η μούρη του από το νετ, να ειδοποιήσει εγκαίρως...

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007

Βρώμα & Δυσωδία

Αυτό είναι το τραπέζι της κουζίνας μας όπως απαθανατίστηκε χθες το απόγευμα από την αφεντιά μου. Παρακαλώ μεγενθύνετε την φωτογραφία προκειμένου να θαυμάσετε τους λεκέδες που άφησαν τα σκατά που περιδρόμιασε χθες ο συγκάτοικος μου ο Αμπού (Ναι, και ο πίθηκος του Αλαντίν το ίδιο όνομα είχε στην ταινία, τίποτα δεν γίνετε τυχαία!) Για να καθαριστεί αυτό το πράμα επιστρατεύτηκε μισό λίτρο dettol και προσωπικά, ακόμη σιχαίνομαι να καθίσω να φάω σαν άνθρωπος. Αν μας ψοφήσει καμιά ώρα, πιο ωραία θα μυρίζει από αυτά που μαγείρεψε χθες !
Αυτή είναι η προίκα του! Παραταγμένη στον πάγκο, δίπλα στο νεροχύτη εδώ και μήνες. Δεν ξέρω αν τα πλένει αυτά τα... πράγματα που χρησιμοποιεί για να φάει, πάντως έτσι όπως κάθονται δίπλα από την βρύση, όλο και θα καθαρίζονται από αδέσποτες πιτσιλιές! Προσέξτε τις πετσέτες παρακαλώ!

Τέλος, αυτά θεωρούνται πλυμένα και είναι κοινόχρηστα... Μετά αναρωτιούνται μερικοί, γιατί τρώω μόνιμα έξω! Στην κουζίνα μας για να φας, πρέπει πρώτα να πλύνεις αυτά που περιδρόμιασε ο ακατονόμαστος, και άμα ρημαδοφάς, ξαναπλένεις για να τα βρει έτοιμα, μέχρι την επόμενη του επιδρομή! Θάνατος, θάνατος, θάνατος !

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 01, 2007

Get a Life360

Εγώ φταίω που ήθελα να ποτίσω τα πανεπιστημιακά δρώμενα με τις φαεινές μου ιδέες. Σήμερα βαφτίστηκε και επίσημα το περιοδικό της σχολής. Πήρε τον τίτλο «Life360» και εγώ πήρα το «BigMag» μου παραμάσχαλα και μιλάω για σκευωρίες των ξένων εναντίον μας!

Βρε δεν πα' να το βαφτίσουν και «Παναγή», χέστηκα ! Εμείς θα το γράφουμε, εμείς θα το διαβάζουμε άλλωστε. Τώρα τι πάει να πει ο τίτλος που εμπνεύστηκε ο Κενυάτης συνάδελφος, ο Θεός και η ψυχή του η μαύρη. Ίσως επειδή αυτοί που το γράφουν ζουν με τρεις κι’ εξήντα; Συμβολίζει, λέει, τις 360 μοίρες του πλανήτη! Πάλι καλά που έχουμε και αυτές, διότι οι δικές μου σχόλασαν προ πολλού!

Έμεινα εμβρόντητος όταν είδα πως σχεδόν όλοι της τάξης είχαν να προτείνουν περιοδικό για την ορθή διατροφή, για ποιοτική ζωή, με περιβαλλοντικά και κοινωνιολογικά θέματα, πολιτική, φεστιβάλ, μουσική, κουλτούρα, επιχειρήσεις και ταξίδια! Ρε κουμπάροι! Σε ηλικίες 20-30 απευθυνόμαστε. Τι προβλήματα αντιμετωπίζουν οι νέοι σ’ αυτές τις ηλικίες; Σεξ, σεξ, σεξ, μουσική, σινεμά, κανά κουτσομπολιό...Το σεξ το ανέφερα;

Δεν φταιν αυτοί αγάπη μου! Με το πέρας του μαθήματος πέρασα από το WHSmith και έριξα μια ματιά στα βρεττανικά περιοδικά. Ναι, κιτρινίζουν πάραυτα, αλλά υπάρχει μια ποικιλία αντάξιας του κοινωνικού τους επιπέδου. Περιοδικά για μηχανές, σιδηρόδρομους, σπορ, φιλοτελισμό, προορισμούς διακοπών στη Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία. Περιοδικά για τις μητέρες, για την Τρίτη ηλικία, για τους παίχτες του γκολφ, για οδηγούς φορτηγών, για γραφίστες, you name it, you have it! Έχουμε και εμείς την 'χαρά του ψαροντούφεκου' και το 'κυνήγι' αλλά δεν θεωρώ πως υπάρχει μέτρο σύγκρισης...

Τι να κλάσω κι’ εγώ που γαλουχήθηκα με τα περιοδικά του Κωστόπουλου και του ‘Δία’ και νόμισα πως ξέρω τι μου γίνεται. Διαβάσαμε μισό DownTown, Nitro, και Maxim και κλείσαμε ως περίπτερα! Εμ, στις κοινωνίες του πραλίνα και του baraonda, αυτά αφορούν! Ο Αρναούτογλου με την Θρασκιά, το νέο αμόρε του Γεωργούλλη, η διαλεκτική της Σάσα Μπάστα και που πίνει καφέ στην Λάρνακα ο Πανίκκος Πιλάλης (ένας που παίζεις στους ‘Τάκκους’)! Αυτό είναι το δικό μας lifestyle, τρομάρα μας! Δεν μας αδικώ, πρώτος και καλύτερος τα διαβάζω όλα αυτά. Αλλά συνειδητοποιώ το εκτόπισμα μας ως λαός. Διότι καλή η MarieClaire και το Cosmopolitan αλλά ας κυκλοφορήσει κάποιος και την ελληνική βερσιόν του Economist να δω αν κλείσει τρεις μήνες κυκλοφορίας...

Να λέω και ευχαριστώ που οι ευγενείς συμφοιτητές μειδίασαν τουλάχιστον όταν άκουσαν τις προτάσεις μου. «Ανοίγεις ποτέ το παράθυρο του δωματίου σου;» Μου είπε η Bipasha σε κάποιο διάλειμμα...