Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 29, 2011

Chart Show: Ντρέπομαι, Αλλά Μ' Αρέσει...

Πες μου πόσες φορές άκουσες ένα τραγούδι, σ’ άρεσε, αλλά ντράπηκες να το παραδεχτείς. Μην μου κάνεις τον ανήξερο, ξέρω ότι υπάρχουν άπειρα τραγούδια ευρείας κατανάλωσης και μη τα οποία σιγοτραγουδάς στο αυτοκίνητο αλλά αρνείσαι πεισματικά να δηλώσεις φαν τους για χίλιους δυο λόγους.


Έκανα μία λίστα με 10 τέτοια τραγούδια τα οποία ενίοτε κρυφακούω, με την ελπίδα ότι θα ξορκιστούν και θα απενοχοποιηθούν στον αιώνα τον άπαντα. Ο κίνδυνος να με παρεξηγήσεις τώρα γίνεται πιο ορατός από ποτέ, αλλά τι τα θες, κάθε τραγούδι έχει τη στιγμή του και πάντοτε ήμουν υπέρ του να υποστηρίζεις αυτό που σε φτιάχνει, ακόμα κι αν αυτό εν μέρει σε εκθέτει.


Λοιπόν, ξεκινώντας από το πιο αξιοπρεπές και κορυφώνοντας με τα πιο «ξεφτιλισμένα», ορίστε 10 τραγούδια τα οποία ουδέποτε θα τολμούσα να ομολογήσω δημόσια ότι μου αρέσουν:


10. Ας Είχα Τη Δύναμη – Λάμπης Λιβιεράτος.




«Ξαφνικά με κοίταξες στα μάτιαααα και δειλά μου είπες σ’ αγαπώωω…» Νιώθω τόσο φλώρος όταν τραγουδώ αυτό το τραγούδι που καταλήγω να με απολαμβάνω! Χα! Το τραγούδι το έγραψε ο Κονταξάκης ο οποίος είναι σαφώς επηρεασμένος από τον Καρβέλα. Θέλω να πω, «μυρίζει» Καρβέλα από το χιλιόμετρο το συγκεκριμένο τραγούδι. Στο βίντεο κλιπ παίζει η κουκλάρα –τότε- Βίκυ Κουλιανού και θα τη νοσταλγήσεις όταν τη δεις. Ω ναι, δεν θα έπρεπε να γερνά το πλάσμα. Η Μπρέντα μου είπε ότι αν της δώσω τον ρόλο της Κουλιανού, και δεχτώ να κάνω εγώ τον Λιβιεράτο δέχεται να το γυρίσουμε βίντεο κλιπ. Κάτι τέτοια 90ς κομματάκια τα λατρεύω.


09. Έρωτας Είναι – Βικτώρια Χαλκίτη.





«Έρωτας είναι, χτυπάει θες δεν θες, έρωτας είναι, δεν είναι υπερβολές!» Πάρτι Γυμνασίου. Αυτό θυμάμαι μ’ αυτό το τραγούδι. Α, ναι… Και το καλοκαίρι του 1994. Υπέροχα χρόνια. Η Βικτώρια Χαλκίτη έλαμψε μ’ αυτό τότε, έκτοτε ακόμα προσπαθεί να κάνει καριέρα. Οι κακές γλώσσες λένε ότι τραγουδά στη θέση της Καλομοίρας όποτε αυτή βγάζει δίσκο. Ή μάλλον ότι την ντουμπλάρει κανονικά. Αν σκεφτείς ότι στη Γιουροβίζιον του Βελιγραδίου με το
Secret Combination η Χαλκίτη έβγαλε το φίδι από την τρύπα, δεν παίζει να είναι και εντελώς ψέματα…


08. Παίζεις; – Καλομοίρα.





Την παίζω Καλομοίρα μου, την παίζω! Μιας που την έφερε η κουβέντα… Πάρε και μια Καλομοίρα στο νούμερο 8. Εντάξει, για την Καλομοίρα δεν ντρέπομαι και τόσο. Ουδέποτε θα τολμούσα να δηλώσω φαν των τραγουδιών της, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν χαμογελώ όταν την πετυχαίνω στο ραδιόφωνο ή ότι με χαλάνε τα από καιρού εις καιρόν σουξέ της. Αυτό το πλάσμα έχει τόσο θετικό
vibe που αθωώνει πάσα απόπειρά της να φέρει το μικρόφωνο κοντά στο στόμα. Έχω βίτσιο με την Καλομοίρα, άνετα θα την παντρευόμουνα, λιώνω όποτε την βλέπω, αν και τώρα που μεγάλωσε κι έγινε πιο γυναίκα με χάλασε λίγο. Αυτό το παρθενοπιπινίστικο που είχε παλιότερα με ερέθιζε περισσότερο.


07. ΟΚ – Νίνο.





Αν μου έλεγες κάποτε ότι θα μου αρέσει τραγούδι του Νίνο, θα σου απαντούσα ότι πιο πιθανό το έχω να γίνω Τούρκος Διάκε μου, την πίστη μου ν’ αλλάξω. Κι όμως, ντρέπομαι, αλλά αυτό το καλοκαίρι πωρώθηκα με το «ΟΚ». Φοίβος, μάνα μου. Μας ταΐζει σκουπίδια κι εμείς για κάποιο ανεξήγητο λόγο τα καταπίνουμε και φτάνουμε στο σημείο να πούμε κι ευχαριστώ. «Κι αν έρχεται το τέλος και η καταστροφή, το μόνο που μετράει, μωρό μου είσαι εσύ». Η κατάσταση χειροτερεύει όταν οφείλω να ομολογήσω ότι μ’ αρέσει και το βίντεο κλιπ. Για περίοδο ισχνών αγελάδων που διανύουμε, έγινε καλή δουλειά. Άσχετη πληροφορία, αλλά στη λέω, φέτος το καλοκαίρι πήγα τουλάχιστον σε τρεις γάμους που άνοιξαν το γλέντι με το εν λόγω τραγούδι. Είδες, υπάρχουν και χειρότερα.


06. Το Τυχερό Αστέρι – Hi5.





«Υπάρχει ένα αστέρι για μας… τυχερόοο» Ναι, άρχισαν να σοβαρεύουν τα πράγματα, άρχισα να ντρέπομαι πολύ. Αλλά το τραγούδι αυτό μ’ άρεσε και δεν είναι κακό, ‘ντάξ; Άσε που αν δεν ήταν και η ξινισμένη η Μάρλεν στο γκρουπ να σπέρνει κακά δαιμόνια, πολύ πιθανόν να μην είχαν διαλυθεί τόσο γρήγορα και να μας είχαν διαποτίσει με κι άλλα ανάλογα αριστουργήματα, λίκνα του πολιτισμού.


Και μπαίνουμε στην πεντάδα. Παίρνω βαθιά ανάσα και ελπίζω να μην αυτοκτονήσατε ακόμα.


05. Η Υπόθεσή Μας Εκκρεμεί – Γιώργος Λεμπέσης.




Μόνο και μόνο που λέω το όνομά του, νιώθω μια δηλητηριώδη ώση να χτυπά το νευρικό μου σύστημα. Ο άνθρωπος που κάποτε δήλωνε «αδελφός με τον Φόιβο» σήμερα δεν έχουμε ιδέα που βρίσκεται και τι κάνει, και ευτυχώς. Ο άνθρωπος ήταν τόσο αντισταρ που ακόμα και ο Φοίβος που κατάφερε να μας πείσει ότι η Βανδή είναι τραγουδίστρια δεν κατάφερε να του βγάλει πάνω από δύο δίσκους. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να μην ομολογήσω ότι σιγοτραγούδησα πολλά τραγούδια του, όπως την «εξάρτηση» και το «που να ‘ναι τώρα το μωρό μου» ειδικά την περίοδο που ήμουν στον στρατό. Το «Η Υπόθεσή Μας Εκκρεμεί» είναι μακράν τον καλύτερό του, Φοίβος
at his bests αν με ρωτάς, και θα μπορούσε να το είχε πει κάλλιστα άλλος ερμηνευτής και να ήταν από τις πιο καλές στιγμές της ελληνικής ποπ. «Μωρό μου αν μ’ αγαπάς μην αργείς και τίποτ’ άλλο να μην σκεφτείς, στο λέω δεν έχει ακόμα χαθεί, μωρό μου αν θέλεις λύση θα βρεθεί…»


04. Το Κουκλί, Το Κουκλάκι – Τάσος με τις μασέλες.





Αυτό ήταν το αγαπημένο τραγούδι του φίλου μου του Κυριάκου που καθόταν στο μπροστινό θρανίο το 1995 και το τραγουδούσε κάθε φορά που είχαμε γεωγραφία με μία καβλιάρα καθηγήτρια η οποία μια μέρα του έδωσε ένα τεράστιο χαστούκι γιατί τόλμησε και της είπε στα αραβικά «γαμώ το μουνί σου». Η καθηγήτρια έτυχε να γνωρίζει αραβικά (κοίτα σύμπτωση!) και τον έκανε άχρηστο στο ξύλο. Εμείς που δεν ξέραμε αραβικά μείναμε και χάσκαμε με το θέαμα. Αυτές οι γλυκές αναμνήσεις από το εν λόγω τραγούδι το οποίο όταν ακούω ξυπνά ο Μπούθουλας μέσα μου -με την καλή έννοια- με κάνουν και το τραγουδώ με πάθος εφάμιλλο αυτού που συναντάς σε φεστιβάλ γάλακτος στο Δάλι. «Πήρανε αέρα τα μυαλά της, κι ίσως η αιτία να ‘μαι γω. Όλα της τα έδωσα δικά της, τώρα με κερνάει χωρισμό. Και πίνω, καπνίζω, το παράπονο με πιάνει και αρχίζωωω…»


ΤΟΠ3 της Ντροπής:


03. Ακατάλληλο Για Ανηλίκους – Μπέσσυ Αργυράκη.





Πάμε όλοι μαζί, δυνατά: Μέσα στη μέση του δρόμου φιλιόμαστε, στις λεωφόρους, στα πάρκα, στους κήπους, γίναμε θέαμα πια ακατάλληλο για ανηλίκους. Θα μπορούσε να είναι και πιο
kinky και να λέει: «Μέσα στη μέση δρόμου γαμιόμαστε, στις παραλίες, στα γραφεία, στους κήπους…» Η υπέροχη Μπέθθυ γύρισε ένα υπέροχο βίντεο κλιπ γι αυτό το τραγούδι που είμαι θίγουρος θυναγωνίζεται επάξια αυτά της Ρέναθ Παγκράτη από τιθ βιντεοκαθέτεθ. Τύφλα να ‘χει η Lady Gaga, βάλε να δεις…


02. Πάρα Πολύ – Γιώργος Τσαλίκης.





Τραγούδι ό, τι πρέπει για παιδικό πάρτι. Την εποχή μου ακούγαμε τα «παπάκια στη σειρά» τώρα ακούμε «πάρα παρα παπάρα πολύ, στο λεώ στο φωνάζω σ’ αγαπώ πολύ». Μην μου πεις ότι δεν προτιμάς να σου μπήξουν βελόνες στα μάτια παρά να παραδεχτείς δημόσια ότι σου αρέσει τραγούδι του Τσαλίκη. Δεν μπορώ τόση αισιοδοξία και θετική ενέργεια μαζεμένη, μου έρχεται εγκεφαλικό! Παρεμπιπτόντως, μάθε ότι ο Τσαλίκης κυκλοφορεί πολύ στο ίντερνετ και δεν διστάζει να αφήσει και σχόλια στα διάφορα φόρα, οπότε τον περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή να μας ζητήσει εξηγήσεις. Τις προάλλες, μια κοπέλα έγραψε στο
twitter της «άσε μας ρε Τσαλίκη» και αυτός (που δεν την κάνει follow) της απάντησε «τι ζόρι τράβηξες;» Αλήθεια. Να φοβάσαι την επαγρύπνηση του ΑΚΕΛ και τον Τσαλίκη σ’ αυτή τη ζωή! Τώρα πάμε να δούμε το βίντεο, ας εστιάσουμε στο 2:10’ που έχει κάποια υπέροχα κωλαράκια εκτεθειμένα.


ΠΩΣ –ΟΝΕ






«Πώς; Πως φτάσαμε ως εδώ; Δίχως λόγο κανένα…»


Κι αυτός ο Θεοφάνους ρε γαμώ το, πείραζε να δώσει τα τραγούδια του στην Ευρυδίκη, στον Ρέμο, στη Γαρμπή, σε κάποιον τέλος πάντων που δεν θα ντρεπόμασταν να τον υποστηρίξουμε; Με αγόρια να κάνουν ομαδικό λουτρό σε slow motion σε βίντεο κλιπ και καβλώνουν οι ρόγες τους, εγώ δεν θέλω δούναι και λαβείν. Είπαμε, να καταπολεμήσουμε την ομοφοβία, αλλά εδώ μιλάμε για παρέλαση. Όπως και να ‘χει, το τραγούδι μου αρέσει. Άρεσε και στον πατέρα μου… Ελπίζω τώρα να το έσωσα. Χαχαχα!


Και τώρα που ξεφτιλιστήκαμε ανεπανόρθωτα, πες μου κι εσύ τραγούδια που σ΄ αρέσουν αλλά ντρέπεσαι, έστω και ανώνυμα. Θα νιώσω καλύτερα!

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 26, 2011

Κομμένα και τα Ζάναξ και τα Λεξοτανίλ!

Έχει μέρες να πούμε κανένα νέο της προκοπής.

Ψες το βράδυ συνειδητοποίησα ότι έκοψα τα χάπια. Για τα Lexotanil λέω.
Μετά τον θάνατο του πατέρα μου και σε συνδυασμό με το γνωστό καρδιακό μου πρόβλημα, άρχισα να παίρνω χάπια για να κοιμηθώ. Δεν μπορούσα να κλείσω μάτι, πήγαινε 4:00 να με πάρει ο ύπνος και επειδή την άλλη μέρα είχα και δουλειά, κατέβαζα ένα, ένα τα χαπάκια για να κοιμηθώ. Στο τέλος δεν ξυπνούσα να πάω καν γραφείο. Ένα χάλι.

Που λες, τα λεξοτανίλ έκαναν το θαύμα τους για πολύ καιρό από τον περασμένο Νοέμβρη μέχρι το καλοκαίρι. Ψες σκεφτόμουν ότι έχω πάνω από τρεις μήνες να καταφύγω σ’ αυτά και χάρηκα. Όχι άλλα χάπια, όχι άλλα χάπια!

Παρόλα αυτά, συνεχίζω να βλέπω εφιάλτες. Να σου πω την αλήθεια, μια ζωή εφιάλτες βλέπω, σπάνια να δω ωραίο όνειρο. Τις προάλλες είδα όνειρο ότι ήμουν μέσα σε ένα πανέμορφο παλάτι με χρωματιστούς τοίχους και αχανείς κήπους με πολύχρωμες τριανταφυλιές και άνοιξε η ψυχούλα μου. Αλλά γενικότερα, μόνο εφιάλτες βλέπω. Και μάλιστα με «άρρωστες» εικόνες. Βλέπω, ας πούμε ότι μαζεύω τα εντόσθια συγγενών μου από την άσφαλτο που πέθαναν σε δυστύχημα. Βλέπω τον πατέρα μου λιωμένο λείψανο μέσα στο φέρετρο να τον τρων οι μύγες. Τέτοια…

Ευελπιστώ ότι θα μου περάσει με τον καιρό, αν και σου είπα και πιο πάνω, ανέκαθεν αηδιαστικά όνειρα έβλεπα. Αυτό το υποσυνείδητό μου… εντελώς fucked up!

Κατά τα άλλα συνεχίζω τις επισκέψεις στη ψυχολόγα η οποία όμως το περασμένο Σάββατο δήλωσε ότι χαίρεται γιατί κάνω αλματώδεις προόδους (τώρα δεν διευκρίνισε σε τι, θα μου δώσει έλεγχο και βαθμούς στο τέλος της χρονιάς;) και εμμέσως πλην σαφώς άφησε να εννοηθεί ότι είναι μετρημένα τα ψωμιά μου μαζί της. Ευτυχώς, γιατί άμα σου πω, πόσα με χρεώνει εν μέσω κρίσης θα με κλάψεις κι εσύ που με απεχθάνεσαι, λατρεμένε hater.

Πάντως, θα μου λείψει η ψυχολόγα μου. Ανέπτυξα μία πολύ παράξενη σχέση μαζί της, σχεδόν ερωτική, στα έχω ξαναπεί. Είναι και όμορφη η άτιμη, είναι και συμπονετική, ιδανική γυναίκα. Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να με αντιμετωπίζει σαν πελάτη και αυτό με ξενερώνει, αλλά την καταλαβαίνω. Τέτοια που είναι στο τέλος θα κατέληγε να την ερωτεύονται οι πάντες.

Αυτές τις μέρες συμβαίνουν διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα. Πρώτον, η στολή του Μπάτμαν που παρήγγειλα από το ίντερνετ εδώ και ένα χρόνο είναι έτοιμη. Έστειλε φιρμάνι το Γκόθαμ σίτι, όπου να ‘ναι η μεταμόρφωσή μου ξεκινά. Είμαι εκστασιασμένος. Μόλις φορέσω τη στολή, θα καθαρίσω τη Λευκωσία! Ζω για τη στιγμή που θα μπω στον Ζορμπά ντυμένος Μπάτμαν στη μία το πρωί και θα δω την Ρωσοπόντια ταμία να λιποθυμάει.

Επίσης, απόψε θα πάω στη Βίσση μου, στη Σχολή Τυφλών. Είδα το ρεπερτόριο που τραγούδησε στη Λεμεσό προψές και ξενέρωσα αφού θα πει μια από τα ίδια με τον περασμένο Μάρτιο στο θέατρο Στροβόλου, αλλά δεν μου πάει η καρδιά να μην υποβάλω τα σέβη μου βεβαίως, βεβαίως.

Έρχεται καινούριο ταξιδάκι σε ένα μήνα και είμαι στα πάνω μου και στα ωραία μου, προγραμματίζω και τις χριστουγεννιάτικες διακοπές και έτσι έχω να προσμένω πολλά για να μην βαριέμαι την Σκατόκυπρο, ενώ στα προσεχώς έχουμε και τις πρόβες για τις φετινές θεατρικές απόπειρες της σεζόν.

Όλα καλά.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 24, 2011

Πήγα και Είδα τους Σκηνοβάτες

Πήγα και είδα τους «Σκηνοβάτες», από το Εθνικό Θέατρο Ελλάδος απόψε στη Σχολή Τυφλών.

Εν τάχει:

Εξαιρετικά κουστούμια, τέλεια σκηνικά, έξυπνα τραγούδια. Ήταν όλα πολύ φαντασμαγορικά.

Οι αγαπημένες μου σκηνές ήταν:

Α) Η φάση που η μάνα προωθούσε την κόρη να βγει στο κλαρί.

Β) Η Σφίγγα και ο πούστης.

Γ) Η Μήδεια, ειδικά όλο το σκηνικό γύρω απ’ το καζάνι.

Δ) Η φάση με την μαύρη υπηρέτρια και τους δονητές.

Ε) Η Λυσιστράτη με την Τάνια Τρύπη να κάνει τη Μυρίνη, μία τεράστια ευχάριστη έκπληξη.

ΣΤ) Το φινάλε με όλο το θίασο επί σκηνής να μας δείχνει την εξέλιξη του δράματος.

Η Νένα Μεντή δεν έπαιξε, αρρώστησε. Αν κατάλαβα καλά, αφαίρεσαν από το έργο τα κομμάτια στα οποία πρωταγωνιστούσε.

Ο Νίκος Κουρής απλά υπήρχε, δεν μου έκανε καμία εντύπωση, άσε που είχε τον αέρα του «ωραίου» και μου την έσπασε.

Η Σοφία Φιλιππίδου αποθεώνεται χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Ακόμα και να βγει στη σκηνή και να μην πει τίποτα, ο κόσμος από κάτω χτυπιέται. Μερικές φορές αδικαιολόγητα. Εντάξει, την αγαπώ. Αλλά θεωρώ πως αν έβγαινε άλλη και έκανε τις καραγκιοζιές και τους μορφασμούς της επί σκηνής θα την έπαιρναν με τις ντομάτες. Η Φιλιπίδου είναι τυχερή γιατί είναι αστεία από μόνη της. Την ευνοεί το φυζίκ της. Και αυτό το κουβαλά μαζί τις σε όλα τα έργα που παίζει και έχει το ακαταλόγιστο. Απόψε με έκανε και γέλασα, αλλά την είδα και καλύτερη.

Η μετάφραση και η σκηνοθεσία του Φασουλή εξαιρετική. Όλο το σενάριο είναι «σαν να τον ακούς», γεμάτο από λέξεις με σεξουαλικά υπονοούμενα. Απόψε έμαθα το «ρίχνει βροντές και αστραπούτσες» όπως και το «μουνοπουτσολογώ». Η Μπρέντα με κατηγορεί ότι είμαι πολύ ρηχός και μόνο μ’ αυτά γελάω. Ε, ναι, μ’ αυτά γελάω, τι να κάνουμε.

Στο έργο έδωσε το παρόν του σύσσωμος ο ΘΟΚ. Απορώ αφού κάθονται και βλέπουν τέτοιου υψηλού επιπέδου παραστάσεις (ειδικά σε θέματα παραγωγής) γιατί δεν εμπνέονται να μας παρουσιάσουν κι εμάς τίποτε της προκοπής. Ανάμεσα στους θεατές βρήκα και την ηθοποιό που τσακωθήκαμε τις προάλλες στο πάρτι του φίλου μου επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει την ποιότητα της Βίσση. Την απέφυγα τεχνηέντως.

Η παράσταση πήγε 2 ώρες και ένα τέταρτο. Κουράστηκα προς το τέλος, αλλά δεν μου φάνηκε ότι πήγε 2 ώρες το έργο.

Δεν ήταν πλήρες το θέατρο, τα πλαϊνά διαζώματα ήταν ψιλοάδεια.

Έκανε κρύο στη Σχολή Τυφλών, πήγα με το κοντομάνικο και πάγωσα. Να το θυμάμαι αυτό την Τρίτη που θα πάω στη Βίσση…

Παίζουν και αύριο Σάββατο οι Σκηνοβάτες, αξίζουν να πάτε να τους δείτε, στο τέλος λένε και ένα κυπριακό τραγούδι, πολύ συγκινητικό.



Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 21, 2011

Είμαστε Πλέον Τρισεκατομμυριούχοι!

Άκουσες τα νέα;



Στα εφτά τρισεκατομμύρια υπολογίζεται ο υποθαλάσσιος πλούτος που βρέθηκε στο οικόπεδο 12 της Αφροδίτης! Απίστευτο; Τώρα δικαιολογείται γιατί τόσα χρόνια μας αποκαλούσαν «χρυσοπράσινο» φύλλο ριγμένο στο πέλαγος. Επρόκειτο περί κωδικού. Όπως τον κώδικα Ντα Βίντσι. Οι ποιητές μας παρότρυναν εμμέσως πλην σαφώς να σκάψουμε κι εμείς νομίζαμε ότι απλώς ποιούσαν τέχνη… Με εφτά τρισεκατομμύρια θα φάνε και τα τρισέγγονά μας. Γίναμε πλούσιοι το καταλαβαίνετε; Γίναμε πλούσιοι! Γίναμε πλούσιοι! Βγείτε στους δρόμους βροντοφωνάξτε το! Τώρα πια δεν είμαστε απλοί μουλάδες της μεσογείου. Πήραμε προαγωγή. Είμαστε Σαουδάραβες! Εμ, τσάμπα τρώμε τον καύσωνα τόσα καλοκαίρια; Να πάρουμε κι εμείς λίγο από το μοναδικό γκλάμουρ της Μ. Ανατολής!



Ράψετε τις κελεμπίες σας! Από μπουρδέλο προαγόμαστε σε σεϊχάτο!



Και τώρα που πανηγυρίσαμε, ας έρθουμε στο προκείμενο. Πώς θα αξιοποιήσουμε αυτά τα 7 τρις; Έχω πολλές εισηγήσεις να κάνω. Ιδού:



Πρώτα απ’ όλα, θα κατεδαφίσουμε όλη την Κύπρο και θα την ξαναχτίσουμε. Η Λευκωσία ειδικά, είναι τόσο κακόγουστη που δεν παλεύεται με τίποτα. Αν βγεις σε ύψωμα και αντικρίσεις τις στέγες και τα κτίρια θα απορήσεις ποιος χώρκατος έκατσε και σχεδίασε αυτή την πόλη. Δεν υπάρχει ρυμοτομία, δεν υπάρχει αισθητική, δεν υπάρχει συνέχεια, δεν υπάρχει συνέπεια, δεν υπάρχει τίποτε. Μόνο ντουβάρια, λίθοι, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα. Μην σχολιάσω τα ντεπόζιτα που δεσπόζουν σαν κορώνες σε φαλακρά κεφάλια και μου έρθει κόλπος...



Η Λευκωσία πρέπει να γίνει Βαρκελώνη. Πρέπει να κατεδαφιστεί ολόκληρη και να φέρουμε έναν Γκαουδί να την ξαναχτίσει. Γιατί μόνο ένας Γκάου μπορεί να οραματίστηκε αυτό το αίσχος στο οποίο καταντήσαμε να ζούμε σήμερα. Το ίδιο θα πράξουμε βεβαίως, βεβαίως και με τις υπόλοιπες πόλεις, αλλά προέχει η πρωτεύουσα που είναι ένα χάλι.



Δεύτερον! Θα βάλουμε κλιματισμό που επί Χριστόφια είναι τόσο δυσεύρετος όσο και τα διαμάντια. Περιμένετε, μην μουρμουράτε… Μην βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα. Θα βάλουμε κλιματισμό που θα καλύπτει όλη τη χώρα και έτσι θα μειώσουμε τη μέση θερμοκρασία κατά τους καλοκαιρινούς μήνες από 50 βαθμούς κελσίου σε τουλάχιστον 25. Θα χτίσουμε έναν τεράστιο, ημιδιαφανή θόλο, που θα καλύπτει όλη την Κύπρο. Πώς είναι ο τρούλος μίας εκκλησίας; Ε, έτσι, αλλά στο πιο τεράστιο. Φαντάσου έναν ημισφαίριο τρούλο, που θα εκτείνεται ψηλά ως τον ουρανό και ο οποίος θα καλύπτει την Κύπρο από το ακρωτήρι του Απ. Ανδρέα ως τον Ακάμα. Αυτός ο τρούλος θα έχει τριπλή χρησιμότητα:



Α) Θα λειτουργεί ως αψίδα προστασίας του εναέριου χώρου. Δεν θα κλαίμε που δεν έχουμε αεροπορία. Ο τρούλος θα κάνει τη δουλειά.



Β) Θα λειτουργεί ως αψίδα προστασίας των θαλάσσιων ακτών και θα εμποδίζει τους παράνομους μετανάστες να εισέλθουν στη Δημοκρατία με ψαροκάικα, βαρκούλες και σχεδίες. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, άμα μυριστούν τα 7 τρισεκατομμύρια όλοι αυτοί οι μετανάστες και πλακώσουν για επιδόματα, ικανούς τους έχω να αρχίσουν να σκαρφαλώνουν πάνω στον γυάλινο θόλο με βεντούζες, (όπως στα παιχνίδια χωρίς σύνορα), για να εισέλθουν στη νήσο μέσω της κορυφής του τρούλου… Αλλά ας χτίσουμε τον τρούλο πρώτα και βλέπουμε πως θα αντιμετωπίσουμε αυτό το θέμα.



Γ) Θα διώχνει τις αχτίνες του ήλιου και θα επιτρέπει στο εσωτερικό τη χρήση κλιματιστικού γίγας! Η Κύπρος δεν θα ξαναπυρώσει ποτέ! Θα είναι συνέχεια δροσερή. Αυτό θα μας επιτρέψει να καλλιεργήσουμε βλάστηση και η Κύπρος θα ξαναγίνει πράσινη, απαλλαγμένη απ’ αυτό το σκατόχρωμα της γης που την χαρακτηρίζει σήμερα. Επίγειος παράδεισος θα γίνουμε! Μαλδίβα και Σεϋχέλλα στη συσκευασία της μίας!



Τώρα θα μου πεις, τα αεροπλάνα πώς θα πετάνε με τον τρούλο από πάνω μας. Μα, για χαζούς μας πέρασες, αγαπητέ μου; Θα ανοίγει ο τρούλος όποτε θέλουμε. Θα έχουμε ένα τηλεκοντρόλ και θα ανοίγουμε διέξοδα στον έξω κόσμο. Θα τον ανοίγουμε την ημέρα να πάρουμε αέρα, θα τον κλείνουμε τη νύχτα για ασφάλεια. Καμιά φορά θα τον ανοιγοκλείνουμε συνέχεια, για να σπάσουμε και πλάκα. Εφτά τρισεκατομμύρια έχουμε, ό, τι θέλουμε θα κάνουμε. Μην σου πω, με τόσα λεφτά, θα κοτσάρουμε επιτέλους και μια προπέλα στα έγκατα της νήσου και η Κύπρος θα μπαρκάρει μέσα στη μεσόγειο όποτε γουστάρει κάνοντας κρουαζιέρα, να μου φύγει κι εμένα το απωθημένο.



Εφτά τρισεκατομμύρια φίλε! Παναγία μου, είμαστε πλούσιοι! Πάντοτε έλεγα "γιατί θεούλη μου να μην ζούσα στον 5ο αιώ. Π.Χ. επί Περικλή και Ασπασίας που ήταν όλα ένδοξα και περήφανα και μ’ έχεις να ζω στο 2011, στην παρακμή του Χριστόφια και της Έρσης", κι όμως ορίστε, αι προσευχαί μου εισακούσθησαν! Τώρα που θα έχουμε λεφτά με τη σέσουλα, θα ζήσω στον αδαμάντινο αιώνα της Noble και του Ισραήλ.



Πάω να νυφτώ.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 19, 2011

Τσοντοσενάριο: Το Γεωτρύπανο

Σήμερα είναι μεγάλη μέρα. Η Κύπρος από χώρα του σφυροδρέπανου γίνεται χώρα του γεωτρύπανου. Και επειδή τα σχόλια στο twitter και στο Facebook δίνουν και παίρνουν, μου ήρθε και εμένα η εξής έμπνευση για ένα υπέροχο τσοντοσενάριο. Ζητούνται εθελόντριες για τους γυναικείους ρόλους. Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Ο Όμηρος έβαλε στο μάτι την προίκα της Αφροδίτης. Εμφανίζομαι εγώ ως Όμηρος με χλαμίδα. Εμφανίζεται και η Αφροδίτη με τα βυζιά έξω και ένα ροζ πέπλο να καλύπτει το υπόλοιπο σώμα της.



ΟΜΗΡΟΣ: Πού ‘σαι μωρή θεά του έρωτα;



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Να λείπουν τα «μωρή».



ΟΜΗΡΟΣ: Γιατί;



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Να προσέχεις τις εκφράσεις σου πτωχέ στιχουργέ. Σε ποια νομίζεις ότι απευθύνεσαι; Έγραψες εκεί δυο σουξεδάκια και νομίζεις ότι νομιμοποιείσαι να μου μιλάς με λεξιλόγιο γηπέδου…



ΟΜΗΡΟΣ: Μπα, θίχτηκε η μουστακαλού κοντέσα;



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Σε παρακαλώ! Εγώ είμαι κόρη του Δία!



ΟΜΗΡΟΣ: Δεν πα να είσαι και του Μολέσκη…



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Δεν είμαι ό, τι κι ό, τι… Να μου μιλάς με σεβασμό! Γιατί και όμορφη είμαι, και προικισμένη είμαι, μία θεά είμαι!



ΟΜΗΡΟΣ: Θεά ήσουν παλιά. Τώρα είσαι η «πουτάνα της Μεσογείου».



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Δεν είμαι πουτάνα. Είμαι ένας «άγγελος στην κόλαση!»



ΟΜΗΡΟΣ: (Κατεβάζει φερμουάρ - Τον βγάζει έξω) Έλα εδώ κοπελάρα μου και βάλε τη γλώσσα σου στις ακτές του Ομήρου.



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Πρόστυχε! (τον χαστουκίζει)



Ο Όμηρος την αρπάζει από πίσω. Η Αφροδίτη ξεμαλλιασμένη προσπαθεί να δραπετεύσει.



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Τι πας να κάνεις; Άσε με κάτω, λαϊκέ στιχουργέ της Οδύσσειας και της Ιλιάδας!



ΟΜΗΡΟΣ: Έλα εδώ κοκόνα μου, έλα να νιώσεις το τρυπάνι!



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Καλέ μη, καλέ μη!



ΟΜΗΡΟΣ: Τι σκούζεις; Αφού τόσα χρόνια γουστάρεις το Οθωμανικό!



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Συκοφαντίες και διαβολές! Εγώ είμαι περήφανη Ελληνοπούλα.



Της τον ακουμπά ελαφρώς.



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Παναγίτσα μου. Τι τρυπάνι είναι αυτό;



ΟΜΗΡΟΣ: Μ’ αυτό θα σου βγάλω το κωλάντερο.



Η Αφροδίτη τον σπρώχνει προς τα πίσω με μια ταχεία λαβή.



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Λέγε τι θες για να μ’ αφήσεις ήσυχη ρε!



ΟΜΗΡΟΣ: Το οικόπεδο 12!



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Αααα! Έβαλε στο μάτι την προίκα μου ο βάνδαλος, ο προικοθήρας…



ΟΜΗΡΟΣ: Σιγά μάνα μου. Τόση περιουσία έχεις… Τι πειράζει να πάρω κι εγώ το κατιτίς μου.



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Κατιτίς θες; Να σου δώσω λίγο σιουσιούκκο, λίγο χαλούμι, λίγη κουμανταρία, να πας στην ευχή του Θεού!



ΟΜΗΡΟΣ: Εγώ θέλω φυσικό αέριο, θέλω το οικόπεδο «12»!



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Το «12» πάνω απ’ το πτώμα μου!



Ο Όμηρος, φουλ στην κάβλα την αρπάζει αμέσως και την καρφώνει από πίσω.



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ααα! Θα φωνάξω βοήθεια!



ΟΜΗΡΟΣ: Φώναξε ό, τι θέλεις!



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Πραξούλλααααα! Πραξούλλααααα!




Ο Όμηρος της κλείνει το στόμα με το χέρι του. Αυτή χτυπιέται σαν χταπόδι στη στεριά, σαν πανί σε ανεμοδαρμένο κατάρτι, σαν κυκλάμινο που το μαστιγώνει ο βοριάς στου βράχου τη σκισμάδα.




ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Πραξούλλααααα! Πραξούλλαααα! (με φωνή ανάλογη της Βουγιουκλάκη στην «κόρη μου τη σοσιαλίστρια» στη σκηνή με τον Τσούκα).



Ο Όμηρος με δυσκολία συγκρατά τη στύση του. Η Αφροδίτη μπορεί να έχασε την παρθενιά της απ’ την κερκόπορτα αλλά δεν το έβαλε κάτω. Καθώς τον έτρωγε από πίσω, έβαλε όλη της τη φαντασία να δουλέψει. Έπρεπε να σώσει τον εθνικό της πλούτο. (Εδώ το πλάνο προβάλλεται σε slow motion). Μέσα στην κατάσταση απόλυτης νιρβάνας είδε ένα όραμα: Είδε τη μούσα του φυσικού πλούτου, την πεντάμορφη Ερατώ. Εμφανίστηκε μπροστά της μέσα σε ένα σύννεφο καπνού. Με τη μαγική φωνή της έδωσε το πρόσταγμα:



ΕΡΑΤΩ: Σφίχτου!



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Τι να κάνω;



ΕΡΑΤΩ: Σφίχτουυ…



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ε;



ΕΡΑΤΩ: Σφίχτου μωρή! Κουφάθηκες;



ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ε, σφίγγομαι. Τι κάνω, κάθομαι;



ΕΡΑΤΩ: Σφίχτουυυυ!



Αυτά είπε και ελάλησε η μούσα η Ερατώ και έδωσε ένα τέλος στον θάνατον αυτόν. Σφίγγεται η Αφροδίτη. Ο Όμηρος άρχισε να νιώθει παράξενα. Σφίγγεται κι άλλο η Αφροδίτη, ΜΠΟΥΜ! Πάρτον Όμηρο κάτω. Μια τεράστια έκρηξη, εφάμιλλη αυτής στο Μαρί, ισοπέδωσε τα πάντα. Ο κώλος της Αφροδίτης αμόλησε μια κλανιά φυσικού αερίου, πλούσια σε μεθάνιο, η οποία ισοπέδωσε τα πάντα. Τα πάντα! Τον Πύργο του Σιακόλα, το Mall, το Costa Coffee, το Gloria Jeans, το Coffee Beanery, το Φλο Καφέ, το Πραλίνα και όλα τα υπόλοιπα πολιτιστικά ιδρύματα της χώρας. Ήταν η μεγαλύτερη έκρηξη που σημειώθηκε ποτέ σε κυπριακό έδαφος, μεγαλύτερη και αυτής στη Χιροσίμα.




Ο Όμηρος πέθανε. Η Αφροδίτη χάθηκε στο δάσος.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 16, 2011

Αντικριστά στον Μακεδόνα κ τη Γλυκερία

Συναυλία Μακεδόνα, Γλυκερίας, Θεοφάνους στο αμφιθέατρο Λακατάμιας για τα παιδιά με αυτισμό.



Πιάνω τη Μπρέντα παραμάσχαλα και πάμε.



Στου διαόλου το κέρατο το αμφιθέατρο, επιστρατεύσαμε google earth για να το βρούμε. Κρυμμένο σε μια πολύ άσχημη περιοχή, αν μου άνοιγες απότομα τα μάτια και μου έλεγες «μάντεψε σε ποια πόλη είμαστε» δεν θες να ξέρεις την απάντησή μου.



Άδειο το αμφιθέατρο, με το ζόρι γέμισαν τα κεντρικά διαζώματα. Ο κόσμος στην πλειοψηφία του ήταν ηλικιωμένοι.



Η συναυλία άργησε 45’ να ξεκινήσει. Ξενέρωσα απίστευτα. Επιτέλους βγήκε μια διευθύντρια του φιλανθρωπικού ιδρύματος να μας καλησπερίσει και να δώσει την έναρξη. Διάβασε μία ομιλία. Πρέπει να έκανε τουλάχιστον τρία σαρδάμ στην ανάγνωση, έλεος!



Πρώτη μούρη στους επίσημους… Η Έρση Χριστόφια. Φίλε, δεν ντρέπονται τίποτε! Έκαναν την κυπριακή οικονομία εφάμιλλη αυτής του Πακιστάν, καλά, καλά δεν αναπαύτηκαν οι ψυχές των νεκρών στο Μαρί και η κυρία Έρση μας τριγυρνά στις συναυλίες. Αυτό είναι θράσος! Ήμουν που ήμουν ανήσυχος επειδή αργούσε να αρχίσει η συναυλία, όταν είδα και την Έρση, ήρθα κι έδεσα. Μου έκανε εντύπωση που μόνο δύο άτομα τη γιουχαΐσαμε. Επίσης, να σου πω ότι φορούσε το ίδιο μαύρο φουστάνι που φορούσε κι όταν συνάντησε τον Ομπάμα (θυμάσαι την υπέροχη φωτογραφία που είναι λες και είναι σε πόζα στο μουσείο της Μαντάμ Τισό) και είχε τυλιχτεί μια άσπρη πασμίνα που ήταν και ό, τι πρέπει για σεμεδάκι τηλεόρασης. Η επιτομή του στιλ. Ο Χριστόφιας, φυσικά, δεν ήταν πουθενά. Αστειεύομενη μια κυρία που καθότανε μπροστά μου δήλωσε: "Περιμένουν να σβήσουν τα φώτα και ύστερα να τον φέρουν μέσα" και της απάντησα "Μπα, θα τον δούμε...ούτως ή άλλως θα φωσφορίζει το μαλλί του".



Αρχίζει η συναυλία. Ο Μακεδόνας πολύ καλός, αν και το «Μόνο Μια Φορά» δεν το λέει με την ίδια λεβεντιά που το έλεγε το 1991. Έκανε πολύ κέφι ομολογουμένως, με το ζόρι συγκρατούσα τη Μπρέντα να μη σηκωθεί όρθια και να χορέψει. Είπε και το «πάρτο Λίζα και κάντο κορνίζα», είπε και το «θέλει άλλο τρόπο» καινούριο αγαπημένο, καθώς και το «ποδήλατο». Το «Φινάλε» που μου αρέσει τόσο πολύ, δεν το είπε!



Ύστερα βγήκε η Γλυκερία. Εγώ τη Γλυκερία τη βαριέμαι, το κοινό όμως ενθουσιάστηκε και ήταν ιδιαίτερα θερμό μαζί της. Δεν ξέρω πάνω από δύο τραγούδια της, οπότε έπληξα. Να φανταστείς, το «εγώ έχω τα στολίδια μου, τα δαχτυλίδια μου και ό, τι πω» που το ξέρω, δεν το είπε. Ούτε εκείνο το… «οι καρδιές μας χορεύουν ταγκό». Η κατάσταση σε κάποια φάση ξέφυγε, κόσμος και ντουνιάς σηκωνόταν από τις θέσεις του, κατέβαινε στη πλατεία του αμφιθεάτρου και χόρευε σαν να ήταν στα μπουζούκια. Την αρχή έκανε ένας κύριος που χόρεψε ζεϊμπέκικο, ύστερα μια παρέα κοριτσιών που χόρεψαν σούστα και ήταν να μην γίνει η αρχή. Σε κάποια φάση έπιασαν τα τσιφτετέλια, πετούσαν και χαρτομάντιλα στον αέρα (απορώ πού τα βρήκαν;) και το μόνο που έλειπε από το σκηνικό ήταν η αρκούδα με το ντέφι.



Και στο φινάλε, ο Θεοφάνους. Μα, πόσο τον παραδέχομαι! Είναι ό, τι καλύτερο βγάλαμε μετά τη Βίσση. Έκατσε στο πιάνο, έπαιξε Ρέμο, έπαιξε Τερζή, στη Θεοδωρίδου δεν άντεξα, καταμεράκλωσα. Όταν άρχισε η «κόκκινη γραμμή» η Έρση Χριστόφια σηκώθηκε κι έφυγε. Σουρεάλ! Αυτό το σόι ούτε συνεννοημένο να ήταν, δεν το πιάνει κανένας στην πρόκληση εγκεφαλικού και γέλωτα.



Ο Θεοφάνους στο τέλος μας έπαιξε το «Σ’ αγαπώ για το τώρα, το πριν, το μετά και το πάντα» καθώς και τα «μελισσιά τα μμάθκια». Το κοινό επιτέλους ξύπνησε. Γιατί τόση ώρα με το ζόρι να τραγουδήσουν ένα ρεφραινάκι χωρίς να ψυχομαχήσουν. Στα παραδοσιακά τραγούδια όμως, ξυπνά μέσα μας ο βρακάς και ξεσπαθώνουμε. Ειδικά στο «Ούλλα χαλάλι σου» το κοινό διέτεινε και το χέρι του προς τους τραγουδιστές θέλοντας να τονίσει την αγάπη του. Sweet.



Στο τέλος όλοι όρθιοι αποθέωναν τον Θεοφάνους ο οποίος βούρκωσε και δεν μπορούσε να το κρύψει. Τελείωσε η συναυλία, αγοράσαμε από τους πλανόδιους σιταροπούλα (=καλαμπόκι) στα κάρβουνα και γυρίσαμε σπίτι.



Ακόμα δίνω μάχες με την οδοντογλυφίδα και την οδοντοστοιχία μου.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 15, 2011

Το Αφεντικό

Σήμερα σκεφτόμουν πόσο σημαντικό είναι να νοιάζεσαι για το αφεντικό σου.

Αν δεν συμπαθείς το αφεντικό σου δεν αποδίδεις στην εργασία σου. Όσες φορές εργάστηκα κάπου και δεν είχα σε υπόληψη το αφεντικό, παραιτήθηκα με την πρώτη ευκαιρία.

Πότε έχεις σε υπόληψη το αφεντικό; Προσωπικά, μόνο όταν δεν μου το παίζει αφεντικό. Όσες φορές δεν τηρούσαμε τους τύπους και όσες φορές ένιωθα ότι έχω απέναντί μου έναν φίλο μου, η εργασία ήταν χαρά για μένα. Όσες φορές ένιωθα ότι απευθύνομαι στο «μπιγκ μπος», σερνόμουν για να δουλέψω. Δεν με ενδιαφέρει αν το αφεντικό είναι επιτυχημένο και πρώτη φίρμα. Αν πρώτα απ’ όλα δεν είναι άνθρωπος, δεν με ενδιαφέρει ποσώς να εργαστώ και να αποδώσω για χάρη του.

Τώρα θα μου πεις, δεν εργάζεσαι γι αυτόν… Εργάζεσαι για σένα. Όχι ακριβώς, αγαπητέ μου. Τα λεφτά που κερδίζουν οι εργοδότες εξ αιτίας μας είναι πολύ περισσότερα απ’ αυτά που συνήθως μας πληρώνουν, οπότε αυτό το επιχείρημα δεν έχει έρεισμα. Εν πάση περιπτώσει, δεν έχω πρόβλημα να εργάζομαι για τον οποιονδήποτε αν αυτός με προσεγγίζει φιλικά και όχι αφ’ υψηλού σαν έναν κοινό υπαλληλάκο.

Παρεμπιπτόντως, παρατήρησα ότι όσες φορές είχα αφεντικό άντρα ήταν καλύτερα τα πράγματα. Οι γυναίκες ήταν (και είναι) πιο τελειομανείς και συνάμα υστερικές. Έκανες ένα μικρό λάθος και δεν αρκούνταν σε μια παρατήρηση, έπρεπε να βγάλουν όλα τα ψυχοσωματικά τους επάνω σου. Οι άντρες έχουν ένα πιο «δεν χάλασε ο κόσμος» ύφος, ενώ οι γυναίκες έφερναν την καταστροφή με του ψύλλου πήδημα (ειδικά όταν δεν προηγήθηκε δικό τους πήδημα την προηγούμενη). Και όχι μόνο αντιδρούσαν υπερβολικά, αλλά δεν μπορούσες και να τους αντιμιλήσεις γιατί θεωρούσαν ότι υποτιμάς το αξίωμά τους λόγω φύλου («Είμαι γυναίκα και αξίζω, οφείλεις να με σέβεσαι, ποιος είσαι εσύ που θα με αμφισβητήσεις;»).

Βέβαια, μου έτυχε και το άλλο. Να τα πηγαίνω καλά με γυναίκα προϊσταμένη μου γιατί ακριβώς αυτή η συνεργασία μεταξύ γυναίκας διευθύντριας και ανδρός υπαλλήλου λειτουργούσε διεγερτικά και για τους δύο. Δεν υπονοώ ότι υπήρξε ποτέ φλερτ, αλλά σίγουρα, όταν μια διευθύντρια σε διευθύνει μητρικά, σε κανακεύει και σε «αναγιώνει» γίνεται η δουλειά πιο γρήγορα. Από την άλλη, θεωρώ ότι κατά βάθος οι γυναίκες διευθύντριες επιδιώκουν να έχουν άντρες υφισταμένους, με τη λογική ότι με τις γυναίκες έρχονται a priori σε ανταγωνισμό, ενώ με τους άντρες πάντα υπάρχει ένας ερωτισμός στην ατμόσφαιρα.

Λέμε τώρα...

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 13, 2011

Σεβασμός Στους Θεσμούς!

Η νέα παπαριά που ανακάλυψε η κυβέρνηση και μας την πιπιλά νυχθημερόν πρήζοντάς μας τα ούμπαλα προκειμένου να μας ρίξει στάχτη στα μάτια, λέγεται: «σεβασμός στους θεσμούς!»

Χορδές τα νεύρα μου. Χορδές!

Για να σεβαστεί ο κόσμος τον θεσμό, μάνα μου, πρέπει και να του εμπνεύσεις σεβασμό. «Κανένας δεν μπορεί να απαιτεί σεβασμό καθ’ έδρας», έλεγε ο Παπανούτσος… Ανοίχτε και κάνα βιβλίο. Και εφόσον ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απώλεσε τον σεβασμό που είχε από τον λαό του, οφείλει να μάθει να ζει με μούντζες και ευφυολογήματα για το σόι του. Αν ο ίδιος ο Δημήτρης Χριστόφιας σεβόταν τους θεσμούς δεν θα ήταν τόσο ανεύθυνος απέναντι στον θεσμό που κλήθηκε να υπηρετήσει. Ας μάθει πρώτα ο ίδιος να σέβεται τον θεσμό που εκπροσωπεί, ας σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και ας παραιτηθεί και μετά να έρθει να απαιτήσει από μένα να σεβαστώ τον θεσμό του προέδρου. Μέχρι τότε, όποτε τον πετυχαίνω στα φώτα του Αγρότη, θα ακούει ό, τι δεν άκουσε μια ζωή (παρεμπιπτόντως, παρατήρησα ότι του βάλανε κουρτινάκι στο παράθυρο της λιμουζίνας του, για να μην βλέπει απ’ έξω, ενώ παλιότερα δεν το είχε και θαύμαζα αγέρωχα την πρησμένη φάτσα του).

Έτσι είναι κύριέ μου. Και η οικογένεια είναι ένας ιερός θεσμός. Αλλά αν ο πατέρας της οικογένειας βιάζει τις κόρες του, δεν δικαιούται μετά να απαιτεί σεβασμό στο θεσμό όταν ο ίδιος τον κατακρεούργησε με τις αναίσχυντες πράξεις του. Και η εκκλησία είναι θεσμός, αλλά δεν δικαιούνται να απαιτούν σεβασμό οι παπάδες όταν ξεσπούν σκάνδαλα για την ηθική τους. Απλά τα πράγματα, γιατί εκεί στο ΑΚΕΛ αδυνατούν να κατανοήσουν, απορώ. (Δεν απορώ, αλλά ας μην σας υποδείξω το μέγεθος του IQ σας μεσημεριάτικα και μου κακοφανιστείτε).

Εψές πήγα στο παγκύπριο συλλαλητήριο. Είχε πάνω από 10.000 κόσμο, αλλά απογοητεύτηκα. Ήθελα περισσότερους. Αν σκεφτείς ότι φέρανε κόσμο από όλες τις επαρχίες της Κύπρου εγώ περίμενα να γίνει χαλασμός Κυρίου. Δεν έγινε. Να φανταστείς πήγα στην Πλατεία Ελευθερίας με 200 άτομα το πολύ και περπατήσαμε μέχρι το προεδρικό και ένιωσα πολύ μαλάκας. Κοτζάμ διαδήλωση και μόνο 200 βρεθήκαμε να περπατήσουμε; Πού ήσασταν οι υπόλοιποι; Και δεν φτάνει που ήμασταν τρεις κι ο κούκος, είχα μπροστά μου και μια ηλίθια φωτογράφα να βγάζει αβέρτα φωτογραφίες. «Σταμάτα κόρη μου να βγάζεις φωτογραφίες και είμαι Δημόσιος Υπάλληλος!» της έλεγα. Τίποτα αυτή. Τώρα θα μου πεις, τη φωτογράφα περίμενε η συνεπαρτζιά του Χριστόφια για να σε φακελώσουν… Αυτό το μπλογκ το έχουν προ πολλού αποθηκεύσει στα favourites τους! Ναι, έχεις δίκαιο.

Τέλος πάντων. Ξενέρωσα γενικότερα. Τόσο με την έλλειψη πάθους, όσο και με την χλιαρή προσέλευση. Και με τέτοια μέτρια πράγματα δεν ξέρω κατά πόσο θέλω να παρευρεθώ ξανά σε αντίστοιχη διαδήλωση.

Οι μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία έγιναν με δραστικά μέτρα. Δεν έγιναν με ποιηματάκια, παλαμάκια και πορείες. Για να πέσει ο Τσάρος στη Ρωσία έγινε επανάσταση. Για να πέσει ο Λουδοβίκος στη Γαλλία έγινε της Πόπης. Εμείς γιατί νομίζουμε ότι θα συγκινηθεί και θα παραιτηθεί ο Δικωμίτης αυτοκράτορας επειδή παίζουμε στη διαπασών τον Νταλάρα, ακόμα δεν κατάλαβα.

Σώστε την Κύπρο όσο είναι ακόμα νωρίς.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 10, 2011

Στρουμφοζωή

Σήμερα θα σου κάνω μία μεγάλη αποκάλυψη και όσο θέλεις γέλα και περίπαιζε, καρφί δεν μου καίγεται.

Λατρεύω τα στρουμφάκια. Από μωρό τα λάτρευα.

Όταν ήμουν 4-5 χρονών είχα μία τεράστια συλλογή από εκείνες τις πλαστικές μινιατούρες στρουμφ που μου αγόραζαν οι γονείς μου από τα περίπτερα. Είχα μία σακούλα σκουπιδιών γεμάτη με δαύτα. Είχα και το μανιτάρι βεβαίως. Τα έστησα στη μοκέτα και έφτιαχνα άπειρα σενάρια και περιπέτειες. Η συλλογή μου ήταν τόσο πλήρης που έρχονταν στο σπίτι φίλοι μου ειδικά για να παίξουμε μαζί τους.

Όταν πήγα Δημοτικό θεώρησα ότι «μεγάλωσα» και τα πέταξα. Όλα! Το δε μανιτάρι, πήρα έναν μπλε μαρκαδόρο και έγραψα πάνω του συνθήματα. Τόση επανάσταση…


Εδώ με ένα άλμπουμ αυτοκόλλητων Panini. Νιώθω ευλογημένος που έζησα στα 80ς!

Και τώρα, στα 30, τα στρουμφάκια έγιναν ταινία, επανήλθαν στη μόδα και εγώ κλαίω που αν είχα λίγο μυαλό τότε, σήμερα η συλλογή μου θα είχε τεράστια αξία και θα έκανε το e-bay να τρίβει τα χέρια του. Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα.

Κι έτσι ξαφνικά, το παιδικό μου όνειρο βρικολάκιασε, ζωντάνεψε και χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω, ασχολούμαι με τα στρουμφάκια από το πρωί μέχρι το βράδυ. Όταν πήγα διακοπές στη Δανία τον περασμένο Ιούλιο, μπήκα στο Hamleys να κάνω μια γύρα και είδα ότι πουλάνε στρουμφάκια. Τ’ αγόρασα όλα κατ’ ευθείαν! Και το μανιτάρι. Και έκανα μια απερίγραπτη χαρά… Μόνο που δεν τα’ στησα στο αεροπλάνο πάνω να παίζω, να περάσει ευχάριστα η πτήση!


Στο Facebook δεν κάνω άλλη δουλειά. Κάποτε κορόιδευα αυτούς που έπαιζαν φάρμες. Σήμερα, παίζω με τα στρουμφάκια όλη μέρα. Σχολάνω στις 2:30 και από τις 3:00 το μεσημέρι ως τις 8:00 το βράδυ παίζω στρουμφάκια. Χτίζω το στρουμφοχωριό και δεν απαντώ στα τηλέφωνα. Θερίζω, σκαλίζω, φτυαρίζω και χτίζω μανιτάρια (Στείλτε μου χρυσό όσους σας περισσεύει, ξέμεινα).


Προχτές κατέβηκα στο κέντρο να αγοράσω ένα ισπανικό βιβλίο και καθώς περνούσα από το Megaland είδα στη βιτρίνα δυο συλλεκτικά στρουμφάκια. Μπήκα και τα αγόρασα χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα χρυσοπλήρωσα, αλλά χαλάλι. Έκανε τούμπες ο καταστηματάρχης: «Νόμιζα δεν θα τα πουλούσα ποτέ!» μου είπε. Ήρθα σπίτι με μια τεράστια λαχτάρα να τα στήσω στο κομοδίνο μου, που τελικά ξέχασα να αγοράσω το βιβλίο που ήθελα.

Ψες, πήγα με τη Μπρέντα σινεμά να δούμε την ταινία τους. Φτάσαμε στο Mall, ήταν γεμάτο παιδάκια. «Δεν θα βρούμε εισιτήριο», της είπα. «Σιγά!» μου λέει η Μπρέντα «Τα παιδάκια ήρθαν να δουν το Final Destination. Μόνο εμείς οι 30αρηδες ήρθαμε να δούμε τέτοιες βλακείες!» Φτάνω στο ταμείο: «Δύο για τα στρουμφάκια» λέω στην ταμεία. «Είναι sold out!» μου είπε. Φύγαμε γκρινιάζοντας. Σήμερα πήγα και βρήκα τον 4χρονο ανιψιό μου και του είπα ότι θα τον πάω στο σινεμά να τα δούμε. Βρήκα το τέλειο άλλοθι.

Η αλήθεια να λέγεται πάντως, όσο μεγαλώνω αρχίζω να τα αντιμετωπίζω με περισσότερη επιφύλαξη. Ας πούμε, πάρε παράδειγμα τη Στρουμφίτα. Είναι δυνατόν να είναι η μοναδική γκόμενα ανάμεσα σε ολόκληρο στρουμφοχωριό; Δεν σε υποψιάζει ότι είναι το μόνο θηλυκό μέσα σε ένα χωριό τεστοστερόνης; Σήμερα που είμαι πιο υποψιασμένος, εικάζω πως πρόκειται για στρουμφάκι τραβεστί. Δεν εξηγείται αλλιώς. Όπως υπάρχει το στρουμφάκι-μάγειρας, το στρουμφάκι-αστροναύτης κτλ, έτσι υπάρχει και το στρουμφάκι-πουστράκι.

Αν πάλι δεν πρόκειται για στρουμφάκι τραβεστί, σίγουρα πρόκειται για την πουτάνα του χωριού. Η Στρουμφίτα δεν είχε ποτέ της γκόμενο σε κάποιο επεισόδιο. Επομένως, όταν κλείνουν τα φώτα, υποθέτω ότι η Στρουμφίτα ανοίγει το μπουρδελομανιτάρι της και υποδέχεται όλο τον λόχο σε τιμαί λογικαι. «Στρουμφίτα η πόρνη».

Επίσης, κι εκείνος ο Παπαστρούμφ ύποπτος μου φαίνεται. Πολύ κόκκινο και πολύ γενειάδα. Το Στρουμφοκουμμούνι… Να μου το θυμηθείς που μια μέρα θα καταδώσει όλο το στρουμφοχωριό με την πολιτική του. Θα βρει τον Δρακουμέλ και θα του δώσει εκ περιτροπής προεδρία!

Κλείνοντας σου παραθέτω σπάνια φώτο από το 1986, όπου παρέστη σε μασκέ πάρτι φίλου στο Kykko Bowling και στο οποίο φυσικά θριάμβευσα ως στρουμφάκι-που-βαριέται-και-θέλει-να-πάει-σπίτι-του.

Παρεμπιπτόντως, ψάχνω να αγοράσω κι άλλα Στρουμφάκια για τη συλλογή μου, αλλά δεν βρίσκω πουθενά. Πήγα στο Coconut στο City Plaza αλλά μου είπαν ότι τους τελείωσαν. Στο Jumbo έχουν κάτι άλλα στρουμφάκια πλαστικοποιημένα αλλά δεν είναι τα αυθεντικά που είχαμε στα 80ς. Εκείνα ψάχνω. Όποιος ξέρει που θα βρω, να ειδοποιήσει.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 09, 2011

Εδώ Θα Γίνει η Γιουροβίζιον του 2012!

Ανακοινώθηκε πριν από λίγο ότι η Γιουροβίζιον του 2012 θα λάβει χώρα τον ερχόμενο Μάιο, στο Crystal Hall, στο Μπακού, την πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν. Το αξιοσημείωτο είναι πως το Crystal Hall ΔΕΝ έχει χτιστεί ακόμα. Είναι στα μπετά. Και οι εργολάβοι υπολογίζουν ότι θα ολοκληρωθεί στις αρχές του νέου έτους ώστε να είναι όλα έτοιμα μέχρι τον Μάιο που θα υποδεχτεί τους 25.000 θεατές!

Ορίστε το Crystal Hall. Η μακέτα του δηλαδή. Πάνω το βλέπεις εκ του μακρόθεν, κάτω το βλέπεις από διαφορετική οπτική γωνία. Αυτό το τέρας θα χτιστεί μέσα σε 4-5 μήνες!



Είναι να τρελαίνεσαι, πως τα καταφέρνουν και συνεννοούνται όλοι αυτοί οι Αζέροι μεταξύ τους και θα χτίσουν ολόκληρο αριστούργημα για να φιλοξενήσουν ένα θεσμό που εμείς οι ανώτεροι Έλληνες Κύπριοι θεωρούμε πανηγυράκι και ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε ότι το παρακολουθούμε (ασχέτως αν χτυπά κάθε χρόνο 90% τηλεθέαση και όλοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι ανήκουν στο 10%) … Και όχι μόνο θα χτίσουν ένα υπέροχο κτίριο, αλλά προ πάντων, θα το χτίσουν και στην ώρα του!



Μην σου θυμίσω πότε τελείωσαν οι Έλληνες τα έργα για την Ολυμπιάδα του 2004, που σε μέγεθος δεν συγκρίνεται με τη Γιουροβίζιον. Και μην σου θυμίσω πότε άρχισαν τα έργα για την ανάπλαση της Πλατείας Ελευθερίας στη Λευκωσία και πότε λογαριάζουν να τελειώσουν (μάλλον με το τέλος της κυπριακής προεδρίας στην ΕΕ, δηλαδή, δώρον άδωρον!).



Ψάχνοντας στο ίντερνετ βρήκα και αυτές τις φωτογραφίες από το κέντρο της πρωτεύουσας της συγκεκριμένης χώρας. Θαυμάστε:











Κατά τα άλλα, εμείς είμαστε οι Ευρωπαίοι, και οι Αζέροι οι κούλλουφοι...

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 08, 2011

Συναγερμός στο Σπίτι

Μετά τα τελευταία κρούσματα διαρρήξεων και κλοπών στη γειτονιά μας, που σκόρπησαν τον τρόμο και τον πανικό, η μητέρα μου κι εγώ αποφασίσαμε να βάλουμε συναγερμό στο σπίτι για παν ενδεχόμενο. Τι ήθελα και την άφησα μόνη της σήμερα που ήρθε ο μηχανικός να τον εγκαταστήσει; Τίποτε δεν θυμόταν να μου εξηγήσει μέχρι το μεσημέρι που σχόλασα. Τα είχε γράψει όλα σε ένα τεφτέρι, (όπως έκανε η γιαγιά μου προ δεκαετίας) για να μου τα εξηγήσει, αλλά η όλη κατάσταση με έκανε να αναθεωρήσω κατά πόσον ήταν καλή ιδέα εξ αρχής…



Μήτηρ: Να, πληκτρολογείς τον κωδικό εδώ, σ’ αυτή την οθόνη, και ο συναγερμός ενεργοποιείται…


Anti-Christos: Την ημερομηνία γεννήσεως σου έβαλες για κωδικό; Πρωτότυπο!


-Γιατί; Ξέρει ο κλέφτης την ημερομηνία γεννήσεώς μου;


-Αν είναι γνωστός σου, μπορεί…


-Τώρα ενεργοποιήθηκε.


Ένα κόκκινο φωτάκι άρχισε να αναβοσβήνει. Λογικά η σάρωση του πεδίου με λέιζερ στο σαλόνι είχε ξεκινήσει. Στεκόμασταν ακριβώς μπροστά στο ματάκι, αλλά η σειρήνα δεν έλεγε να συγκινηθεί. Απόρησα:


-Γιατί δεν βουίζει αφού μας βλέπει;


-Mας βλέπει; Μπορεί να στεκόμαστε πολύ κοντά…


-Και τι; Αλληθώρισε το μάτι;


-Μπορεί να πρέπει να σε «δει» από μακριά για να βουίξει.


-Εδώ δεν μας βλέπει στα 50cm, θα μας δει από τα βάθη του ορίζοντα; Κάτι λάθος κάναμε.


-Χμ, Δεν ξέρω.


-Κανονικά έπρεπε να βουίζει αφού ενεργοποιήθηκε.


-Αφού έβαλα την ημερομηνία μου. Τι πάτησα λάθος;


-Μάνα, κρύβεις χρόνια;


-Όχι γιε μου.


-Πήγαινε μια βόλτα μες το σπίτι να δούμε αν θα σε ανιχνεύσει το μάτι.


(Η μαμά μου έκανε μια γύρα στο σαλόνι. Καμία αντίδραση)


Anti-Christos: Πώς περπατάς έτσι;


Μήτηρ: Τι έχω;


-Περπατάς σαν να είσαι σπίτι σου!


-E, και;


-Βρε μάνα! Μπορεί το μάτι να είναι πολύ έξυπνο και να καταλαβαίνει ότι δεν είσαι κλέφτης. Βγες και ξαναμπές! Και συμπεριφέρσου σαν να είσαι κλέφτης!


-Να βγάλω και κραυγές;


-Ναι. Μπες και πες: «Χοχοχο! Θα σας τα ρημάξω όλαααα!» και μετά άρχισε να μαζεύεις αντικείμενα.


-Θα τηλεφωνήσω μετά στον μηχανικό να μου εξηγήσει πάλι. Κάτι δεν θα κατάλαβα καλά. Στο μεταξύ, κοίτα αυτό το κουμπί.


-Άλλο αυτό;


-Ναι. Το πατάμε το βράδυ, για να ενεργοποιηθεί ο συναγερμός ενόσω κοιμόμαστε.


-Δηλαδή, αν ξυπνήσω το βράδυ και θέλω να πάω στην κουζίνα, θα χτυπήσει η σειρήνα;


-Ναι.


-Κι αν δηλαδή ξυπνήσεις εσύ και πας στην κουζίνα θα βουίξει πάλι;


-Ναι.


Κρύος ιδρώτας με περιέλουσε.


-Μάνα, δεν θες να ξέρεις τι έχει να γίνει αν χτυπήσει ο συναγερμός μαύρα μεσάνυχτα και ξιππαστούμε οικογενειακώς. Εγώ θα πάθω νέο ανεύρυσμα και εσύ εγκεφαλικό από το φόβο μήπως μπήκε όντως κλέφτης.


-Το σκέφτηκα κι εγώ αυτό.


-Το σκέφτηκες, αλλά… Όχι πες μου! Τι θα γίνει αν χτυπήσει false alarm και εσύ κοιμάσαι μέσα; Θα ρισκάρεις να βγεις να δεις τι γίνεται; Και αν δεν πρόκειται για λάθος; Αν βρεθείς μούρη με μούρη με τον κλέφτη τι θα του κάνεις; Θα τον σφάξεις ζωντανό ή θα τον ακινητοποιήσεις με λαβή καράτε;


Το σκέφτηκε για λίγο και απάντησε:


-Γι αυτό και όταν θα ενεργοποιούμε το βράδυ τον συναγερμό, θα προσέχουμε να μην έχουμε false alarms!


-Πώς;


-Όταν ενεργοποιούμε τον συναγερμό θα πέφτουμε για ύπνο κατευθείαν. Δεν είναι ανάγκη να σηκωνόμαστε άσκοπα και να ρισκάρουμε.


-Κι αν ξυπνήσω και θέλω να πάω στην κουζίνα;


-Να κάτσεις στ’ αβγά σου. Γιατί να πας στην κουζίνα;


-Μπορεί να πεινάσω.


-Αφού θα έχεις φάει από πριν.


-Μπορεί να διψάσω.


-Να έχεις στο κομοδίνο σου μπουκάλι με νερό.


-Μπορεί να θέλω να βγω.


-Πού να πας στις δώδεκα τα μεσάνυχτα;


-Ποια μεσάνυχτα; Αφού εσύ κοιμάσαι με τις κότες. Θα κλειδαμπαρώνομαι μέσα από τις 10:00 για να μην χτυπήσουν οι σειρήνες;


-Ε, δεν ξέρω τι θα κάνουμε, είναι ένα θέμα.


-Πολλά θέματα βλέπω και δεν μ’ αρέσει!


(Αρχίζει να βουίζει ο συναγερμός. Ιου, ιου, ιου, ιου).


Μήτηρ: Τώρα γιατί βουίζει;


Anti-Christos: Μπορεί να μπήκαν κλέφτες…