tag:blogger.com,1999:blog-310715932024-03-14T17:34:30.389+02:00Analyse Chris*You Know You Love ItAnti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.comBlogger1895125tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-60738293130860650302024-03-11T23:17:00.003+02:002024-03-11T23:17:25.457+02:00Ένα Λονδίνο Στα Γρήγορα<p><i style="font-family: Cambria; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Της έκανα ένα δώρο για τα 40στα γενέθλιά της. </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Την πήγα στο Λονδίνο για ένα σαββατοκύριακο. Μαζί της έχω ταξιδέψει σε 19 χώρες από τη μέρα που γίναμε ζευγάρι. Δεν είχαμε πάει ποτέ στο Λονδίνο, όμως. Ίσως γιατί σπουδάσαμε και οι δύο στην Αγγλία και μέσα στο μυαλό μας δεν την θεωρούμε προορισμό που σηκώνει περαιτέρω εξερεύνηση. Εγώ μάλιστα μπούχτησα με την Αγγλία μετά τα μεταπτυχιακά και σε συνδυασμό με την αγγλολαγνεία των Κυπρίων που τη θεωρούν σχεδόν μητέρα πατρίδα ήμουν ανένδοτος να ξαναπάω σύντομα. Ε, πέρασαν δεκαπέντε χρόνια από τότε. Και είπα να την πάω να δούμε μαζί το σόου των </span></i><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Abba </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">μιας και πέρσι, όταν το πρωτόδα, δεν ήμουν μαζί της.<o:p></o:p></span></i></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJuKkSaFBOyrsNLHgvf7x2sUKbf8JTi3EJWxq3ZZDhvXoA6vlseswiIi0TNkZmzYYoxWxn-uAHSpR7lPVEAyJCRvglTbvR4CAoE6v4cr1xSl-ukMgUV5_XV3_j-LmkXbpfOseIp0T5WvQ5RHHCzsrG5f2VuYc6QYW3xYgo3R2OipVS-lAo_RchDg/s2048/431847203_775073140792238_4925469335220040332_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJuKkSaFBOyrsNLHgvf7x2sUKbf8JTi3EJWxq3ZZDhvXoA6vlseswiIi0TNkZmzYYoxWxn-uAHSpR7lPVEAyJCRvglTbvR4CAoE6v4cr1xSl-ukMgUV5_XV3_j-LmkXbpfOseIp0T5WvQ5RHHCzsrG5f2VuYc6QYW3xYgo3R2OipVS-lAo_RchDg/w300-h400/431847203_775073140792238_4925469335220040332_n.jpg" width="300" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>Λονδίνο, Λονδινάκι μου... Εδώ το βλέπετε στολισμένο με ημισέλινους γιατί πέσαμε πάνω στο ραμαζάνι και οι μουσουλμάνοι έκριναν ότι η Όξφορντ Στρητ έπρεπε να στολιστεί καταλλήλως. Jesus Christ! Πλάκα, πλάκα, Άγγλο δεν βλέπεις πια στο Λονδίνο. Στα λιγοστά φυσικά καταστήματα εργάζονται μόνο φοιτητές και κυρίως Πακιστανοί και Ινδοί με μισθούς πείνας. Στους δρόμους περιφέρονται οι ίδιοι, γκελαμπίες και τουρμπάνια. Δεν έχω ιδέα πού συχνάζουν οι Ευρωπαίοι. Το 2005 που σπούδαζα εκεί, δεν ήταν τόσο χάλια η κατάσταση. Ευρώπη τετέλεσται. </i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i><br /></i></div><p></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Ήταν ένα ταξίδι αναζωογονητικό για τη σχέση και τον γάμο μας. Χρειαζόμασταν μία παύση μακριά από τα παιδιά. Ποτέ δεν βρεθήκαμε κάπου μόνοι μας τα τελευταία δύο χρόνια για πάνω από δυο ώρες. Και ναι, μπορεί δύο μέρες να μην είναι πολλές, όμως φρόντισα να κάνουμε τόσα πολλά ώστε να νιώσουμε ότι απουσιάζουμε ένα μήνα. <o:p></o:p></span></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Το πρώτο βράδυ πήγαμε και είδαμε το </span></i><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Plaza Suite </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">με την Σάρα Τζέσικα Πάρκερ και τον Μάθιου Μπρόντερικ. Το ήθελε η Μπρέντα που θαυμάζει την συγκεκριμένη ηθοποιό από τον καιρό του </span></i><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Sex And The City. </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Τις δικές μου πεποιθήσεις για τη συγκεκριμένη σειρά και ηθοποιό μπορείτε να τις φανταστείτε. Ας πούμε ότι, πιο πολύ την φχαριστήθηκα στο </span></i><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Hocus Pocus </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">όταν ήμουν 13 ετών. Ομολογώ ότι αν και το έργο δεν έλεγε και πολλά (το κράτησαν στο 1960, τι να μας πει κι αυτό το έρμο στο σήμερα;), εντούτοις η Πάρκερ το πάλεψε, το υπερασπίστηκε. Ο Μπρόντερικ βαριόταν τη ζωή του και το έκανε εμφανές. Αχρείαστες παύσεις, διεκπεραιωτικό παίξιμο, χιούμορ τραβηγμένο από τα μαλλιά για να πείσει. Δεν έπεισε. Δεν χαλάστηκα βέβαια που το είδα. Χαρά μου και τιμή μου που μπήκα στο </span></i><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Savoy Theater </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">και θυμήθηκα τι πα να πει θέατρο της προκοπής. Μη θυμηθώ τις παράγκες τις δικές μας και αρχίσω τη μουρμούρα. <o:p></o:p></span></i></p></div><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhi7foGL76HVZknpqjZPsZGzaPqVySQiCY6bnquvnQ2QIfkaNuDeKioIqMe1sZQoWDaOAAkX68-XOggIOe1nFyZMFUuHfAkevLdVXApriMsQkB4GbZfhsvgU8Qy7XbDO2HokpI8yQBTpXYX6dLk3EoU95_Gf6KhikRjgl_NBuqe1R8pKsgvuhNnPw/s2048/429591920_1394166674542440_6144351768619184484_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhi7foGL76HVZknpqjZPsZGzaPqVySQiCY6bnquvnQ2QIfkaNuDeKioIqMe1sZQoWDaOAAkX68-XOggIOe1nFyZMFUuHfAkevLdVXApriMsQkB4GbZfhsvgU8Qy7XbDO2HokpI8yQBTpXYX6dLk3EoU95_Gf6KhikRjgl_NBuqe1R8pKsgvuhNnPw/w300-h400/429591920_1394166674542440_6144351768619184484_n.jpg" width="300" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>Το ίδιο έργο το έχω δει και στην Ελλάδα εις διπλούν με Μίρκα Παπακωνσταντίνου και Σοφία Φιλιππίδου. Τολμώ να πω ότι πέραν της φτωχότερης παραγωγής, επρόκειτο και στις δύο φορές για πιο απολαυστικές παραστάσεις. </i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i><br /></i></div><p></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Το Σάββατο πήγαμε στα κλασικά λονδρέζικα, ινστραγκραμμικά μέρη για περίπατο, (μισώ τον εαυτό μου που είπα «ινστραγκραμμικό»), και καταλήξαμε στη </span></i><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Tate </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">μια βόλτα. Έβγαλα και πάλι ωραίες φωτογραφίες από πολλά και διάφορα έργα που αναδεικνύουν το αφηρημένο του όρου «τέχνη». <o:p></o:p></span></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsqE7bHLPXIFx_N4Ggbr7Q-EjkI14WTP6GUCtlE6TMUPW1DW4PE5EjPaSYX5O3E_f5FSRViJ35Ui2puaZD2kmSISIGRULLudDk6VF_tckLhJQEVeAJwH7PG4jW_RITE2BXKBu4dEYG9trRdyjEjkVympXyEDFQBNLGVZNaVzgSso5kLPoFoUPR2A/s2048/431107402_1551805812342810_2720203560681585254_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1548" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsqE7bHLPXIFx_N4Ggbr7Q-EjkI14WTP6GUCtlE6TMUPW1DW4PE5EjPaSYX5O3E_f5FSRViJ35Ui2puaZD2kmSISIGRULLudDk6VF_tckLhJQEVeAJwH7PG4jW_RITE2BXKBu4dEYG9trRdyjEjkVympXyEDFQBNLGVZNaVzgSso5kLPoFoUPR2A/w303-h400/431107402_1551805812342810_2720203560681585254_n.jpg" width="303" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>Όχι πείτε μου, φταίει η Τεχνητή Νοημοσύνη που θα αντικαταστήσει σύντομα τους καλλιτέχνες; Ένα τέτοιο σιδερικό είχε ίδιο η γιαγιά μου, που το χρησιμοποιούσε ως ντιβάνι στο εξοχικό του Πρωταρά. Με ένα κίτρινο φόντο και ένα ζαβό κρέμασμα, κάνω και εγώ καριέρα ως καλλιτέχνης. </i></div></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTnJ0IaRpx7LomffQfuGNVlYfdCFJcOKuBZ2vj3kcDlfx24sHEByh5ZArO9OGB5xa60f-q69bxFsAm18EYUGFvp9xmkEkpHH7xo4ZP19rcqs15a1q4WgNG1mpITnx8Skmk6yUGk7QytSr06BmC9oWMaHT7Wb9ExuE3CQ4kz5VJh3jKbwfQGpGALw/s2048/429577506_1508769059705418_5943470369305144615_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1548" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTnJ0IaRpx7LomffQfuGNVlYfdCFJcOKuBZ2vj3kcDlfx24sHEByh5ZArO9OGB5xa60f-q69bxFsAm18EYUGFvp9xmkEkpHH7xo4ZP19rcqs15a1q4WgNG1mpITnx8Skmk6yUGk7QytSr06BmC9oWMaHT7Wb9ExuE3CQ4kz5VJh3jKbwfQGpGALw/w303-h400/429577506_1508769059705418_5943470369305144615_n.jpg" width="303" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>Κι εδώ, ορκίζομαι ότι αν δεν μου λέγανε ότι αυτό το συμπαθέστατο τερατάκι είναι αναρτημένο στη Tate του Λονδίνου, θα έβαζα στοίχημα πως πρόκειται για σχέδιο του γιου μου. Ο γιος μου έχει τρομερό ταλέντο στη ζωγραφική (το πήρε από τον θείο μου μάλλον που ζωγραφίζει σχεδόν σαν επαγγελματίας) και λατρεύει να ζωγραφίζει τέρατα. Του το έδειξα και του ίδιου και ενθουσιάστηκε. </i></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqay3vqcAakDXIrpPDWbzpcOQQSjjF6L6AvK9m0Yg6p95R0Q7YCy_9PHNm3pocDR0k1EOWdt0j5BQehizRouDj_yrDew4s4tpSr5thWW1bYLTdYLxdPTXOIZ-L0ljgKfZyhGUrhGFw6AfRCPurv8EGs80EKrOOem_2n8ePq9d-Puu2hqkDaK8-zg/s2048/431803890_399290269492255_8387462674312166347_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1548" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqay3vqcAakDXIrpPDWbzpcOQQSjjF6L6AvK9m0Yg6p95R0Q7YCy_9PHNm3pocDR0k1EOWdt0j5BQehizRouDj_yrDew4s4tpSr5thWW1bYLTdYLxdPTXOIZ-L0ljgKfZyhGUrhGFw6AfRCPurv8EGs80EKrOOem_2n8ePq9d-Puu2hqkDaK8-zg/w303-h400/431803890_399290269492255_8387462674312166347_n.jpg" width="303" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>"Στο night club Tropicana! Στο night club Tropicana!"</i></div><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbgNO5xVC3nK4Qw_IzEt7LKtLORQslfvJcgvsmMTzqYiutPTohvUhhcPNtPsG9FJrcigMFU9F-ZoUKD6StV89WC7iwLOVoe1Ayt7HVw74pNhNgr-OL83cp_jdTNbIuNMzEIG8SCeci93M-c8o9rxrrn4n59BbxFGnslZelxe3wuAoTv8btOO0SNw/s2048/427935051_741342758130877_6403559630349368210_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1548" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbgNO5xVC3nK4Qw_IzEt7LKtLORQslfvJcgvsmMTzqYiutPTohvUhhcPNtPsG9FJrcigMFU9F-ZoUKD6StV89WC7iwLOVoe1Ayt7HVw74pNhNgr-OL83cp_jdTNbIuNMzEIG8SCeci93M-c8o9rxrrn4n59BbxFGnslZelxe3wuAoTv8btOO0SNw/w303-h400/427935051_741342758130877_6403559630349368210_n.jpg" width="303" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>Κι από τα τερατάκια του Αλέξη στα κολλάζ της Βαγγελιώς από το νηπιαγωγείο της. Μη μου πείτε ότι αυτό δεν θα μπορούσε να ήταν έργο της σε μεγέθυνση! Κι όμως είναι έργο του Ματίς!</i></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy4l0UZh5u0XtB3XHp7t4KWoG6wHV5RHmUFg6B_7qTbBuA6IdfsDiAHnbRbC1UnR0h6iPQbttrtxms0-kVoZFGJ31Z4NxfdzXue4mAnEsPpBUQEhtYj-QFD5Gs33S0VeRtTNnZ4kKbm9ScvJkqmLnB_l4Vkw0sQ4rBd6bv0aQtcufDeExMfd7x8w/s2048/431992490_401648925809359_3504182229731673762_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1548" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy4l0UZh5u0XtB3XHp7t4KWoG6wHV5RHmUFg6B_7qTbBuA6IdfsDiAHnbRbC1UnR0h6iPQbttrtxms0-kVoZFGJ31Z4NxfdzXue4mAnEsPpBUQEhtYj-QFD5Gs33S0VeRtTNnZ4kKbm9ScvJkqmLnB_l4Vkw0sQ4rBd6bv0aQtcufDeExMfd7x8w/w303-h400/431992490_401648925809359_3504182229731673762_n.jpg" width="303" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>Αυτά τα κομπολόγια, παύλα χαϊμαλιά, παύλα κολιέ είναι έργο Έλληνα καλλιτέχνη. Συμπαθέστα, πολύχρωμα και έντονα! </i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i><br /></i></div></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><i style="font-family: Cambria; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Επίσης, επισκεφτήκαμε την έκθεση για τα 100 χρόνια του Ντίσνεϊ στην οποία εκτίθενται σκηνικά και κοστούμια από διαχρονικές επιτυχίες της εταιρείας. Η έκθεση είναι σε μεγάλο βαθμό διαδραστική αλλά ολίγον τι πιο παιδική από όσο κι εγώ αντέχω. Ομολογώ ότι την περίμενα καλύτερη και ότι οι πενήντα λίρες το άτομο (!) δεν αντιστοιχούν στην ποιότητα του περιεχόμενου της. </span></i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWGpDzHqCLC3cMs6MtZ56B30YATah1M_u3GSy_K2LKwnBQNruaWf0tYOWWUxbjHbyxuGUZDfNV0Cixi42DnR4y8GScCPJ33Sj176ZwLUoVC7jKJPzUQZ_W9S_wA8yZQXK8ASQJv_B5SUakldsZT3rTSHaW_wIkalyAkaAcl1Wq4Ni3cmQNgtrjIQ/s2048/426758588_1625098848293761_4883107451644022285_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1548" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWGpDzHqCLC3cMs6MtZ56B30YATah1M_u3GSy_K2LKwnBQNruaWf0tYOWWUxbjHbyxuGUZDfNV0Cixi42DnR4y8GScCPJ33Sj176ZwLUoVC7jKJPzUQZ_W9S_wA8yZQXK8ASQJv_B5SUakldsZT3rTSHaW_wIkalyAkaAcl1Wq4Ni3cmQNgtrjIQ/w303-h400/426758588_1625098848293761_4883107451644022285_n.jpg" width="303" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>Το κοστούμι του Μουφάσα από το Lion King - the musical και κοστούμι από την πρόσφατη ταινία της Cruella De Vil.</i></div></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj627Ici0FXi0t2sXi_o7IO8C0ttv-ZFQbVb1XJR-CNb2wY3cr9p5qdm97mIgaWK6w5IQ57tOmH1mB5pzweXHb56HCrpp8ZwbiKiQKURQUgHYVQZ-P6IsTHE0XOiaExgh4QESKFEyVniTl194fESETRcjPWT4ur9QtsI9w5Qfe2CKgA8-G4Le4lTw/s2048/429551479_918623143239816_3063048861963548520_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1548" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj627Ici0FXi0t2sXi_o7IO8C0ttv-ZFQbVb1XJR-CNb2wY3cr9p5qdm97mIgaWK6w5IQ57tOmH1mB5pzweXHb56HCrpp8ZwbiKiQKURQUgHYVQZ-P6IsTHE0XOiaExgh4QESKFEyVniTl194fESETRcjPWT4ur9QtsI9w5Qfe2CKgA8-G4Le4lTw/w303-h400/429551479_918623143239816_3063048861963548520_n.jpg" width="303" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">αυτό το αλογάκι είναι το αυθεντικό από το καρουζέλ στην ταινία της Μαίρη Πόππινς (την πρώτη, την καλή, με την Τζούλια Άντριους). Αν ζουμάρετε θα διακρίνετε εύκολα τη φθορά. Το μόνο που θα αγόραζα από όλη την έκθεση, αν είχα τα λεφτά! </div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNeIl9jrPmyZIDzvavpeQI-J0t0J-lAfOHK06N3C-4z-MGHaGKOWLSFJgQc3FcwKcQLTUp1q5aDDIhVjfM_n7pWETxIk8EZxiU6jabtlJqJDtweW37kUj0F1FBk740NQsFSfS3PpRDYTW9HD6R9KvygfX2hQJfQObtZDuw0Mu3NpD4OYizK8LAtA/s2048/431893977_282320621554966_2982245541848408925_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1548" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNeIl9jrPmyZIDzvavpeQI-J0t0J-lAfOHK06N3C-4z-MGHaGKOWLSFJgQc3FcwKcQLTUp1q5aDDIhVjfM_n7pWETxIk8EZxiU6jabtlJqJDtweW37kUj0F1FBk740NQsFSfS3PpRDYTW9HD6R9KvygfX2hQJfQObtZDuw0Mu3NpD4OYizK8LAtA/w303-h400/431893977_282320621554966_2982245541848408925_n.jpg" width="303" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Και φυσικά, καταλήξαμε στους Abba όπου απήλαυσα το θέαμα από άλλη οπτική γωνία, (αυτή τη φορά ήμουν καθιστός και όχι όρθιος), και παρόλο που ήξερα τι θα έβλεπα και τι να περιμένω, έμεινα ξανά το ίδιο κατάπληκτος και κατασυγκινημένος. <o:p></o:p></span></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Φάγαμε σε ωραία εστιατόρια, ινστραγκραμμικά κι αυτά, (θα αυτοκτονήσω με το πέρας του κειμένου), ψωνίσαμε τα άπειρα δώρα για τα μωρά και γυρίσαμε. Ένα σαββατοκύριακο όλο κι όλο, που όμως μας φάνηκε πολύ περισσότερο. Η σχέση και ο γάμος πρέπει να αναπνέουν. Όχι κατ’ ανάγκη απ’ το Λονδίνο, αλλά όσο πιο μακριά τόσο το καλύτερο. Φυσικά, δυο μέρες είναι το μάξιμουμ που αντέχουμε μακριά από τα παιδάκια μας, και για να καταλάβετε το μέγεθος του μαζοχισμού, φύγαμε για να γλιτώσουμε από δάυτα και από την ώρα που έκλεισε πίσω μας η πόρτα μόνο γι’ αυτά μιλούσαμε. Αλλά όπως πολλές φορές έχω γράψει, είναι και ο γάμος ένα φυτό που θέλει περιποίηση. Αν δεν τον ποτίσεις, κλαδέψεις, λυπάνεις, και αν δεν του μιλάς, το φυτό μαραίνεται. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Χάρηκα τρομερά που πήγαμε, μας έθρεψε όσο τίποτα! </span></i></p></div><p><br /></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-82904895048796129142024-03-05T19:27:00.003+02:002024-03-05T19:27:46.035+02:00"Ισχυρογνώμων Και Σιχαίνεται Τη Γυμναστική"<p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Μας είπαν από το σχολείο ότι ο γιος μου είναι καλός μαθητής, αλλά έχει δύο σοβαρά προβλήματα. Μέχρι να τα ξεστομίσει η δασκάλα του, γέρασα δέκα χρόνια από αγωνία. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Το ένα ήταν και είναι η ισχυρογνωμοσύνη του, και το άλλο η άρνηση του να κάνει γυμναστική. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Στο άκουσμα και των δύο αυτών σοβαρών προβλημάτων έσκυψα το κεφάλι μου και μετά βίας προσπαθούσα να συγκρατήσω τα αυθόρμητα γέλια μου για να μην προσβάλω την κατά τα άλλα συμπαθέστατη δασκάλα του.<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Και έσκυψα το κεφάλι μου να συγκρατήσω τα γέλια μου γιατί αντιλαμβάνεστε ότι στο άκουσμα και των δύο αυτών παρατηρήσεων ένιωσα ξανά έξι ετών, σαν να ήμουν εγώ στη θέση του και να ακούω τις ίδιες και απαράλλαχτες παρατηρήσεις. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Έτος 1986: “Γιατί Χρίστο είσαι ισχυρογνώμων και γιατί δεν θέλεις να κάνεις γυμναστική;” <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Το γεγονός ότι ο γιος μου σαράντα χρόνια μετά περνά τα ίδια και απαράλλαχτα είναι συγκινητικό, τρομαχτικό και εξαιρετικά ενδιαφέρον. Κάπου είχα διαβάσει ότι τα παιδιά μας είναι η φωτοτυπία μας, και αυτό δεν ήταν σχήμα λόγου. Τα παιδιά μάς αποδεικνύουν μέσω της ζωής τους τις κακοτοπιές της δικής μας και μας εξηγούν πώς είναι δομημένος αυτός ο κόσμος και το DNA </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">μας</span></i><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">. Απίστευτα πράματα: Ισχυρογνώμων και σιχαίνεται τη γυμναστική. Λες και ξαναγεννήθηκα!<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Δεν ξέρω τι προσδοκίες πιθανόν να τρέφει το σχολείο και τι περιμένει από μένα. Ότι θα κάτσω να του μιλήσω, να του αλλάξω γνώμη, και να τον πείσω να είναι πιο διαλλακτικός και να του αρέσει η γυμναστική; Δεν πρόκειται. Τόσο εγώ, όσο και η Μπρέντα είμαστε απίστευτα αδιάλλακτοι, και άλλο τόσο αμφότεροι σιχαινόμαστε τη γυμναστική. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Και να σας πω την αλήθεια, δεν μας αδικώ απόλυτα. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Κατ’ αρχάς δεν θεωρώ ότι είμαι ισχυρογνώμων με την έννοια της καθομιλουμένης. Είμαι ισχυρογνώμων σε συγκεκριμένα ζητήματα. Δεν επιμένω ποτέ σε ζητήματα που άπτονται οποιασδήποτε επιστημοσύνης την οποία δεν διαθέτω. Επιμένω μόνο όταν εκφράζω άποψη για κάτι το οποίο βίωσα ο ίδιος και το παραθέτω ως προσωπική άποψη, επιμένω σε ό,τι αφορά συμπέρασματα στα οποία κατέληξα κατόπιν μακράς παρατήρησης, μα πάνω απ’ όλα επιμένω όταν διαισθάνομαι ότι οι προθέσεις του συνομιλητή μου δεν είναι ειλικρινείς. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Μπορώ να μετακινηθώ πανεύκολα από το σημείο μου και να σε βρω κάπου στη μέση αν διαισθανθώ ότι κι εσύ εκφράζεις διαφωνία με κάποια αμφιβολία ως προς την ορθότητα της άποψής σου. Και ερωτώ: Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό; Πόσο συχνά έχετε απέναντί σας κάποιον που ανοίγει συζήτηση εκφράζοντας οποιαδήποτε δυσπιστία για τα λεγόμενά του; Από τη δική μου εμπειρία και μάλιστα από την εμπειρία μου στο διαδίκτυο, ουδείς το κάνει αυτό. Δεν το κάνω ούτε εγώ, αλλά εγώ παραδέχομαι ότι είμαι ισχυρογνώμων. Όλοι οι άλλοι, οι δήθεν διαλλακτικοί και μετριοπαθείς, πού είναι; Είδατε κανέναν να αφήνει εδώ σχόλιο και να λέει: “σεβαστή η γνώμη σου, η δική μου είναι διαφορετική, αλλά μπορεί να έχω και λάθος και να έχεις εσύ δίκιο;” Οι πλείστοι έρχονται εδώ για να αντιταχθούν, πάντα σίγουροι ότι αυτό που λένε είναι ορθότερο από το δικό σου και στο τέλος σε αποκαλούν και ισχυρογνώμονα, ή σε βρίζουν χειρότερα. Με συγχωρείτε, αλλά υπό τοιαύτας συνθήκας δεν στεναχωριέμαι αν και ο γιος μου βγήκε ίδιος. Καλά κάνει και εμμένει στις απόψεις του γιατί το πιο πιθανό είναι ότι εμμένετε κι εσείς στις δικές σας. Και δεν είμαστε εμείς οι μαλάκες της υπόθεσης να υποχωρούμε – επαναλαμβάνω – όταν ειδικά δεν πρόκειται για θέματα τα οποία αποδεικνύονται και επαληθεύονται επιστημονικά και αφορούν στην έκφραση άποψης και γνώμης. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Στο θέμα της γυμναστικής, τώρα. Σιχαινόμουν τη γυμναστική στο σχολείο. Γιατί όμως; Γιατί σιχαινόμουν τη ψυχολογία του όχλου και της υπόλοιπης τάξης. Η γυμναστική στο σχολείο, όπως και όλα τα άλλα μαθήματα τα οποία άπτονται κάποιων σωματικών δεξιοτήτων απαιτούν από τον δάσκαλο να επιβληθεί της “κερκίδας”. Θυμάμαι ότι όντας ατσούμπαλο παιδάκι, με πλήρη ανικανότητα να βάλει ένα γκολ ή ένα καλάθι στο μπάσκετ, είχα αναπτύξει μία απέχθεια για το μάθημα της γυμναστικής γιατί όποτε αποτύγχανα στο να μπει το γκολ ή το καλάθι, δεν εισέπραττα ένα “δεν πειράζει, την επόμενη φορά”. Εισέπραττα τη γιούχα της κερκίδας με την ανοχή μιας δασκάλας – δημοσίας υπαλλήλου, η οποία δεν είχε κέφι να επιβληθεί σε 25 παιδάκια που γιουχάρουν, ούτε έδειχνε να κόπτεται ποσώς για τις επιπτώσεις της γιούχας στη ψυχολογία μου. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Έκαστος στο είδος του θα μου πείτε και θα συμφωνήσω. Εξ ου και επικεντρώθηκα στα θέατρα που ήξερα ότι μου περνούσαν περισσότερο, προκαλούσα το γέλιο και το χειροκρότημα, ανέβαινε το ηθικό μου και τρεφόταν το εγώ μου, και έτσι απέκλεισα πλήρως οτιδήποτε είχε να κάνει με σωματικές δεξιότητες. Θυμάμαι ότι μια φορά στο Δημοτικό, την ώρα της γυμναστικής πήγα και κρύφτηκα μαζί με άλλους δύο μέσα στην αποθήκη της Γυμναστικής εκεί που φυλάγανε τις μπάλες και τα στρώματα για να μη μας βρει η γυμνάστρια και μας αναγκάσει να πηδήσουμε άλμα εις μήκος στην τάφρο του σχολείου. Πήραμε και κάτι στρώματα που ήταν πεταμένα εκεί και φτιάξαμε κάτι υποτυπώδη κάστρα και παίζαμε πειρατές. Ήμασταν στην Πρώτη Δημοτικού. Όταν μας πήρε χαμπάρι η γυμνάστρια μας έμπηξε κάτι φωνές… “ελάτε τώρα εδώ αμέσως!” τις οποίες ακόμα θυμάμαι και αντηχούν στ’ αφτιά μου. Τα ίδια τραβά τώρα ο γιος μου. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Ούτε σ’ αυτό τον αδικώ. Όταν ερωτήθηκε σχετικώς μου απάντησε: “δεν θέλω να κάνω γυμναστική γιατί μια φορά που μας έβαλε να τρέξουμε έπεσα κάτω, χτύπησα, γέλασε όλη η τάξη και η δασκάλα δεν τους είπε τίποτα. Μάλιστα όταν έδειξα την πληγή στο γόνατο μου είπε απλά, βάλε λίγο νερό! Δεν έδειξε κατανόηση”. Εντάξει, δεν θα ανέμενα από τη δασκάλα να τον αγκαλιάσει και να κλάψει και με μαύρο δάκρυ. Έχει κι εκείνη 25 παιδάκια να κουμαντάρει. Αλλά καταλαβαίνω τον γιο μου. Και επειδή τον καταλαβαίνω, δεν μπορώ να του πω μπαρούφες ότι και καλά πρέπει να συνεργαστεί. Ούτε εγώ συνεργαζόμουν στη γυμναστική, δεν θα πάθει τίποτα</span></i><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> αν δεν συνεργαστεί κι αυτός</span></i><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">. Ας μην τον στείλουμε στους ολυμπιακούς των Παρισίων. Και εδώ να κάθεται να βλέπει Νετφλιξ, καλός είναι. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Εν τω μεταξύ να πω ότι στην πορεία της ζωής μου, αγάπησα τη γυμναστική. Κατά περιόδους γυμναζόμουν εντατικά. Και από τα 40 έτη και μετά ενέταξα τη γυμναστική και στο καθημερινό μου πρόγραμμα. Κάνω κάθε μέρα διάδρομο στο σπίτι, κοιλιακούς, ελαφρά βαράκια, προσπαθώ να αποφύγω το καρδιακό. Αλλά ναι, ουδέποτε αγάπησα οτιδήποτε ομαδικό στη γυμναστική. Δεν μου περνούν τα αθλήματα, δεν μπορώ να αισθάνομαι υπαίτιος για την ήττα της ομάδας, δεν αντέχω το γιουχάισμα της κερκίδας και παραδέχομαι ευρύτερη ανικανότητα. Θα έπρεπε να τιμάται αυτή η ειλικρίνεια και όχι να περιγράφεται ως “με δυσκολεύει στη γυμναστική”. Και για να σας προλάβω, δεν με ενοχλεί η ομαδικότητα ή η επαφή με ανθρώπους. Παίζω θέατρο που είναι ό,τι πιο ομαδικό υπάρχει. Αλλά θέλω να ανταοκρίνομαι στις ανάγκες της ομάδας και να μην ευθύνομαι εγώ για την ήττα της. Στο θέατρο που αποδίδω, ουδέποτε είχα θέμα. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Αυτά άκουσα τις προάλλες. Από πολύ νωρίς μπήκαμε στα βαθιά και στην ενδοσκόπηση μέσω του τέκνου μας. Αλλά φοβάμαι ότι τα χειρότερα έπονται. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Μια φορά δεν ξέρω αν μπορώ να βοηθήσω. <o:p></o:p></span></i></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-60742835373982285742024-02-19T11:40:00.001+02:002024-02-19T11:40:20.911+02:00Η Νονά<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Διάλεξα με τρομερή προσοχή τους νονούς των παιδιών μου.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Θεωρώ υψίστης σημασίας ζήτημα το ποιος σου βάζει το λάδι
(εντάξει θεωρώ υψίστης και το ποιος ή ποια σου το βγάζει, αλλά αυτή είναι μια άλλη
κουβέντα), και παρόλο που με τα θρησκευτικά μυστήρια δεν τα πάω καλά, εντούτοις
θεωρώ σοβαρό το ποιος θα είναι ο πνευματικός σου γονιός σ’ αυτή τη ζωή. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Κι αυτό γιατί εγώ υπήρξα τρομερά τυχερός στην περίπτωση της
νονάς μου. Και εύχομαι και επιθυμώ να ζήσουν και τα δικά μου παιδιά αυτή τη μαγεία.
<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Είχα μια νονά που ήταν δίπλα μου ακόμη και όταν ήταν
μακριά μου και από την οποία έχω τρομερές και έντονες εικόνες στοργής και
τρυφερότητας. Πράγματα που ίσως να ακούγονται ασήμαντα σήμερα, τα οποία όμως εντυπώθηκαν
γλυκά στη μνήμη μου και όποτε τα θυμηθώ χαμογελώ πλήρης. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Ας πούμε, θυμάμαι ότι μια φορά είχε πάει ταξίδι στην
Αθήνα, το 1984 ή το 1985 πρέπει να ήταν. Επιστρέφοντας μου έφερε έναν τεράστιο
λούτρινο «Δρακουμέλ». Θυμάμαι ότι είχαμε πάει στο αεροδρόμιο να την υποδεχτούμε,
γιατί ταξίδευε μαζί με τη μητέρα μου. Όταν άνοιξε η αυτόματη πόρτα του παλιού
αεροδρομίου Λάρνακας και ξεπρόβαλαν αμφότερες με τις αποσκευές τους, την είδα
να κρατά τον Δρακουμέλ και να τον ανεμίζει. Η χαρά που είχα κάνει ήταν
απερίγραπτη. Είμαι τόσων χρονών σήμερα και ακόμα το θυμάμαι. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Η νονά μου είχε τρομερό χάζι και χιούμορ. Λάτρευες να την
ακούς να σου λέει ιστορίες και να του εξιστορεί τις περιπέτειες της. Όταν
μετακόμισε στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όργωνε τα θέατρα και τα
μπουζούκια και όποτε ερχόταν στην Κύπρο για διακοπές μου τα περιέγραφε όλα τόσο
λαμπερά και υπέροχα που θεωρώ ότι συνέβαλε κι αυτή στον διακαή πόθο μου μια
μέρα να μετακομίσω στην Αθήνα ακολουθώντας παρόμοιο </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">lifestyle</span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">. Τη θυμάμαι στο μπαλκόνι μας το 1998 να μου περιγράφει
με τι δέος είδε τη Βίσση να τραγουδά το Αντίδοτο στα Αστέρια Γλυφάδας «καρφωμένη
πάνω σε έναν σταυρό σαν τον Χριστό!» (Γρανάζια ήταν και όχι σταυρός, αλλά ξέρετε
τώρα, οι υπερβολές πάντα διανθίζουν μια ιστορία προς το καλύτερο). <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Όταν πήγα φαντάρος στην Αθήνα για τα ΥΕΑ, πήγαινα στο
σπίτι της όποτε είχα έξοδο, για μπάνιο και φαγητό. Με περίμενε πάντα με ανοιχτές
αγκάλες και είχε πάντα έτοιμη την τυρόπιτα και το </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Milko</span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> από τα αγαπημένα μου </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Everest</span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">. Όχι μόνο μου παρείχε στοιχειώδη φιλοξενία με πραγματική
χαρά, αλλά πάντοτε με ρωτούσε «πότε θα σου δώσουν άδεια από τον στρατό να σε
πάρω μια νύχτα στα μπουζούκια!» Της εξηγούσα ότι εκτός από τη Βίσση δεν με
ενδιέφεραν τα μπουζούκια και μου απαντούσε «δεν πειράζει, παίξε μια νύχτα τον
άρρωστο και έλα να σε πάω όπου βρούμε». Όταν ξεψάρωσα και ένιωθα ότι με έπαιρνε
να το σκάσω από το στρατόπεδο τόλμησα μια νύχτα και πήγα μαζί της στον Βασίλη Καρρά.
Επέστρεψα στο στρατόπεδο στις 3:30 το πρωί και τους είπα ψέματα ότι χάθηκε ο
ταξιτζής και δεν έβρισκε τον δρόμο να με φέρει στην ώρα μου. Τότε δεν υπήρχαν </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">GPS</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">και ίντερνετ. Ό,τι τους έλεγες το
πίστευαν, ή τέλος πάντων δεν μπορούσαν να αποδείξουν το αντίθετο. <o:p></o:p></span></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Ήταν αναπάντεχα γενναιόδωρη. Θυμάμαι ότι κάθε
Χριστούγεννα το δώρο που μου έκανε ήταν ένα τσεκ με τριψήφιο νούμερο. Θυμάμαι
ότι το 1992 το νούμερο ήταν τόσο μεγάλο που νόμισα πως έγινε λάθος. «Είναι και
για τη γιορτή σου, είναι και για τα γενέθλιά σου μαζί!» Με το δώρο της νονάς
μου, στα 12 μου έτη ένιωθα ότι είχα αποκατασταθεί οικονομικά. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Ακόμη και τώρα που μεγάλωσα και έκανα παιδιά όποτε μας επισκεπτόταν
στο σπίτι, η ατμόσφαιρα ήταν πάντα χαρούμενη. Δεν ήταν άβολο, ούτε αμήχανο.
Ερχόταν να μας δει και δεν μας έφτανε το δίωρο να πούμε τα νέα μας και να
γελάσουμε. Πάντα έφευγε και της έλεγα «θέλω να τα ξαναπούμε οπωσδήποτε πριν επιστρέψεις
στην Αθήνα». Μες τη ζούλα πάντα χώναμε άλλη μια συνάντηση στα πεταχτά. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Όπως και να ‘χει, ήταν μία υπέροχη νονά και μια απολαυστική
παρέα.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Αιωνία της η μνήμη. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Δεν θα τη ξεχάσουμε. <o:p></o:p></span></i></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-51222284317586861662024-02-14T23:14:00.002+02:002024-02-14T23:14:14.571+02:00Πριγκιπικό<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Απόψε θα σας μιλήσω για την
κόρη μου, έχω μεγάλο κέφι γιατί προ ολίγου την έβαλα για ύπνο και έζησα μαζί της
κάτι το καταπληκτικό. Θα σας το μεταφέρω πιο κάτω. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Πριν απ’ όλα, πρέπει να σας πω
ότι ο Θεός με λυπήθηκε και μου έστειλε την Ευαγγελία, η οποία, αν ζούσαμε στην
Αμερική θα ήταν η επόμενη πριγκίπισσα της Ντίσνεϊ. Κοκέτα μέχρι αηδίας, κομιλφό,
θεατρική και τσαχπίνα, όπως δηλαδή την ονειρευόμουν. Για να καταλάβετε, στον
ελεύθερο της χρόνο πασαλείβεται κρέμες, ανοίγει μπουκαλάκια με αρώματα και τα
μυρίζεται, ανοίγει τα ερμάρια της και ξεδιπλώνει ρούχα και τα περιεργάζεται,
και λιώνω που την παρακολουθώ. Μη σχολιάσω πόσο χαίρεται όποτε αγοράσει
καινούρια παπούτσια. Αρνείται να τα βγάλει, σχεδόν κοιμάται φορώντας τα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Λέω ότι «ο Θεός με λυπήθηκε»
γιατί αν ήθελε να με τιμωρήσει θα μου έστελνε μία το ακριβώς αντίθετο. Δεν λέω
ότι δεν θα τη λάτρευα όπως και να ήταν, αλλά αντιλαμβάνεστε, ζούμε σε καιρούς
αποδόμησης και αν τολμήσεις να υπονοήσεις ότι ονειρεύεσαι ένα παιδί που να
ανταποκρίνεται στα <s>στερεότυπα</s> πρότυπα του μυαλού σου, καταδικάζεσαι σχεδόν
εις θάνατον. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Είχα τσακωθεί κάποτε με κάτι
Αριστερούς του τουίτερ για το κατά πόσον η κοινωνία πρέπει ή δεν πρέπει να εκτρέφει
«πριγκίπισσες». Εγώ υποστηρίζω ότι η κοινωνία πρέπει να καλλιεργεί την ελεύθερη
βούληση. Οι Αριστεροί βέβαια δεν αντιλαμβάνονται ότι με τον όρο αυτό
συμπεριλαμβάνεται και το δικαίωμα μία γυναίκα να αισθάνεται πριγκίπισσα (και
ότι ο άντρας έχει καθήκον να της συμπεριφέρεται σαν μια τέτοια), και για να μην
παρεξηγηθώ, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στον όρο δεν εντάσσω τις λαϊκές
καλλονές της Κύπρου που είναι κατά βάση άβουλες, αμόρφωτες και σέρνουν τη φωνή τους.
Εννοώ τις πριγκίπισσες της Ντίσνεϊ που είναι συγκροτημένες προσωπικότητες,
επαναστάτριες, με κρυφές δυνάμεις και πάνω απ’ όλα όμορφες. Δηλαδή, θηλυκά με
τα όλα τους. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Δεν θα ξεχάσω τους καβγάδες
που έκανα με γνωστές προσωπικότητες του τουίτερ, οι οποίες σήμερα έχουν κιόλας
πολιτευτεί, τρομάρα να τους έλθει, στους οποίους ισχυρίζονταν ότι το πρότυπο της
πριγκίπισσας πρέπει να αποδομηθεί και να εξοστρακιστεί, να καεί στο πυρ το εξώτερον.
Αυτοί οι άνθρωποι που υποστηρίζουν το </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">be</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">yourself</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">, το </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">love</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">yourself</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">, και γενικότερα το </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">be</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">whatever</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">you</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">want</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">, αν τους πεις ότι θέλεις να
είσαι πριγκίπισσα κάτι παθαίνουν, αφρίζουν, γυρίζουν οι βολβοί των ματιών τους.
Ξέρω γιατί το παθαίνουν, είναι πολύ απλή και ίσως απλοϊκή η απάντηση, μα το έχω
παρατηρημένο: Όλοι αυτοί είναι κατά βάση άσχημες, ανέραστες γυναίκες, και άπλυτοι
αναρχικοί. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Πίσω στην Βαγγελιώ μου, όμως.
<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Η αγαπημένη της πριγκίπισσα
είναι η </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Belle</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">από
την Πεντάμορφη Και Το Τέρας αλλά τώρα τελευταία ανακάλυψε και τις υπόλοιπες και
έχει εντρυφήσει. Τις προάλλες βλέπαμε τη Σταχτοπούτα και ακολούθησε ο εξής διάλογος
στον καναπέ: <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">«Παπά… Ποπούτα;» (Η
Σταχτοπούτα;)<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">«Ναι!» της λέω.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">«Πίμπιπα;;» (Βρήκε Πρίγκιπα;)<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">«Ναι!» της ξαναλέω. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">«Λέλωωωωωω!» (Θέλω!)<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Κάθε φορά που της φανερώνω
ένα </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">DVD</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">με
κάποια πριγκίπισσα της Ντίσνεϊ με ρωτά αν υπάρχει και πρίγκιπας. Το θεωρεί
βασικό. Η πεθερά μου, μου είπε τις προάλλες εμφανώς θορυβημένη να σταματήσω να
προωθώ αυτό το πρότυπο γιατί οι πρίγκιπες είναι αλαζόνες, ωραιοπαθείς και στο
τέλος πληγώνουν τις πριγκίπισσες. Της είπα «ας έρθει ο πρίγκιπας της Δανίας ή της
Νορβηγίας να τη ζητήσει και το ξανασυζητάμε!» Λες και η Βαγγελιώ θα μας ρωτήσει.
Δεν την έχουν καταλάβει τι κουμάσι είναι και του λόγου της, τους ξεγελά η
τιάρα. Δεν ξέρουν τι μας περιμένει όλους μόλις μεγαλώσει λίγο. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά
τα γράφω γιατί προ ολίγου που την έβαλα για ύπνο διαβάσαμε τρία βιβλία. Διαβάσαμε
ΚΑΙ τη Σταχτοπούτα, ΚΑΙ την Ωραία Κοιμωμένη, ΚΑΙ τη Χιονάτη. Και αφότου τα
έβαλα πίσω στο ράφι της, σηκώθηκε όρθια στο κρεβάτι και μου είπε: «Παπά, χο(ρ)έψουμε!»
Την έπιασα πάνω μου και αρχίσαμε να χορεύουμε βαλς στο ημίφως με εμένα να τραγουδώ
όλα τα γνωστά σουξεδάκια από τις ταινίες: «Φρίκη και ομορφιά, τώρα αγκαλιά,
έτσι είναι η ζωή», και κάθε φορά που τελείωνε το ρεφραίν, εκείνη με αυστηρό και
κοφτό ύφος μου έκανε τον </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">DJ</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">αλλάζοντας
μου το παραμύθι. Ας πούμε, μου έλεγε «Νάτη!» (=Χιονάτη), και εγώ τραγουδούσα το
σωστό:<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">«Some day my prince will come, some day I’ll meet of
him…” και μετά μου το έκοβε απότομα:<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">«</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Ποπούτα</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">!»<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">«A dream is a wish your heart makes… when you’re fast
asleep!”<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">«</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Αουρόρα</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">!»<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">«I know you, I’ve walked with you once upon a dream!”<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Έκανα όλο το ποτπουρρί κρατώντας
την στα χέρια μου αγκαλιά, ύστερα την έγειρα ανάσκελα κιόλας, την κουνούσα πέρα
δώθε να εξαντληθεί και αφού γλάρωσε και αποκοιμήθηκε την έβαλα στο κρεβατάκι της.
Ύστερα πήγα κάτω, τα περιέγραψα στη Μπρέντα και έφαγα κατσάδα ότι την κακομαθαίνω
και ότι εκείνη δεν είναι διατεθειμένη να παίζει κάθε βράδυ το πιο πάνω μιούζικαλ
για να την κοιμίσει. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Too bad! <o:p></o:p></span></i></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-37653070132406670862024-02-09T20:36:00.003+02:002024-02-09T20:36:59.409+02:00Ομαδικά Γκρουπ<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Έχω κάνει διατριβή στο θέμα «ομαδικά
γκρουπ». <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Και νομίζω ήρθε η ώρα να
μοιραστώ μαζί σας μερικά από τα ευρήματα του «επιβιώνοντας σε ομαδικά γκρουπ σε
βάιμπερ και γουότσαπ» – ή, «μαθαίνοντας το μέτρο σε ομαδικές συζητήσεις». <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Τα ομαδικά γκρουπ χωρίζονται
σε δύο κατηγορίες: Στα επαγγελματικά / ενημερωτικά, και στα κοινωνικά /
οικογενειακά. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Με βάση την ελληνική και
κυπριακή κουλτούρα, τα πιο πάνω μετά βίας διαχωρίζονται. Οι Κυπραίοι,
τουλάχιστον, δεν έχουν καμία αντίληψη ως προς το τι πρέπει να λέγεται και να γράφεται
στο κάθε γκρουπ. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Έχουμε ας πούμε ένα γκρουπ
όλοι οι γονείς του Νηπιαγωγείου. Θα φανταζόταν κανείς ότι αυτό το γκρουπ
εξυπηρετεί την ενημέρωση των γονέων για διάφορα διαδικαστικά θέματα, όπως π.χ.
πότε λήγει η προθεσμία καταβολής των διδάκτρων, αν αρρώστησε κάποια δασκάλα και
θα επηρεαστούν τα παιδιά, αν θα πάνε εκδρομή και ούτω καθεξής. Όλα αυτά,
γίνονται. Γίνονται όμως και άλλα τα οποία επισκιάζουν τα προηγούμενα:<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Έχει, φερ’ ειπείν, γενέθλια
ένα παιδάκι και κερνά τους συμμαθητές του από ένα μπισκότο; Σωρηδόν το απόγευμα
τα μηνύματα «να σας ζήσει», «υπέροχο το μπισκοτάκι σας», «θέλουμε τη συνταγή», «να
χαίρεστε τον όμορφο σας». Υπάρχουν, βέβαια, και τα «ποια η πολιτική του
νηπιαγωγείου στη χορηγία μπισκότων με γλουτένη και ζάχαρη;» αλλά το νόημα είναι
ένα! Απ’ εκεί που εγώ βρίσκομαι σε εκείνο το γκρουπ για να ενημερώνομαι για τα
βασικά και θεμελιώδη, καταλήγω να λαμβάνω 150 ειδοποιήσεις που δεν με αφορούν. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Θες, κυρά μου, να ευχηθείς
του γονιού για τα γενέθλια του τέκνου του; Κάνε το με προσωπικό μήνυμα. Δεν
αφορά τους άλλους 45 γονείς που βρίσκονται στο γκρουπ! Δεν μας ενδιαφέρει να
διαβάσουμε εκατό φορές «να σας ζήσει το αγγελούδι σας». Καταλήγουμε να
ευχόμαστε να μην ζήσει!<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Μπορείς να αρχειοθετήσεις το
εν λόγω γκρουπ ή να το «σιωπήσεις» αν σε ενοχλεί, θα μου πείτε. Και έχετε δίκιο,
αυτό κάνω πολύ συχνά. Αλλά έτσι καταλήγω να χάνω τα μηνύματα που πραγματικά με
αφορούν αφού όταν δεήσω να μπω να δω τι συμβαίνει, βλέπω 250 αδιάβαστα μηνύματα
και βαριέμαι να τα διαβάσω όλα. Οπότε, με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Δεν υπάρχει μέτρο, ούτε τακτ
στα ομαδικά γκρουπ. Δεν μπορεί να αξιολογήσει ο κόσμος τι μπορεί να αφορά το
σύνολο και τι μπορεί να εκνευρίζει το σύνολο. Αν νομίζετε ότι είναι γόνιμο να
λαμβάνουμε τόσες ειδοποιήσεις απλά και μόνο για να πείτε σε κάποιον «να του ζήσει»,
απορώ με την καρδιά μου, απορώ. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Έβλεπα προ ολίγου στο γκρουπ
του νηπιαγωγείου να λέει μία «καλό σαββατοκύριακο μανούλες». Ακολούθησαν 150 «καλό
σαββατοκύριακο σε όλους». Το γλωσσοφάγανε το σαββατοκύριακο! Μακάρι να φτάσουμε
τη Δευτέρα!<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Τα ίδια βέβαια συμβαίνουν
και στα επαγγελματικά γκρουπ. Αντί να ενημερωνόμαστε για εργασιακά θέματα, για
επείγοντα που προκύπτουν και τα τοιαύτα, καταλήγουμε να ευχόμαστε «καλή χρονιά»
κάθε πρωτοχρονιά, και «καλά Χριστούγεννα». Δεν είναι ανάγκη να το γράψετε όλοι.
Μπορεί να το γράψει ο πρώτος και οι υπόλοιποι να κάνουν ένα λάικ από κάτω. Το
ίδιο είναι. Τυπικό το ζήτημα. Δεν θέλουμε να μας στείλετε ούτε </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">gif</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">άκια, ούτε φωτογραφίες με
κεράκια και απαστράπτοντα αγγελάκια.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Στα οικογενειακά και φιλικά
γκρουπ τώρα, γίνεται της πουτάνας. Εκείνα τα απολαμβάνω αφού μπαίνω εκεί με τη
θέλησή μου και μαζί με ανθρώπους που υποτίθεται ότι αγαπώ και εκτιμώ. Εκεί δεν
με πειράζει να μπω και να βρω 250 αδιάβαστα μηνύματα. Θα τα διαβάσω όλα, ενίοτε
τραβάω και </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">screenshots</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">,
γιατί στην πλειοψηφία τους πρόκειται για καβγάδες και παρεξηγήσεις και κάμνω
χάζι. Το πρόβλημα εκεί είναι η αδυναμία έκφρασης, και επίδειξης της πρόθεσης σε
ό,τι γράφεται με αποτέλεσμα να δημιουργούνται παρεξηγήσεις από το τίποτα.
Γράφει ένας μια μαλακία, απαντά ο άλλος κάτι το οποίο πολλές φορές δεν
καταλαβαίνουμε αν το γράφει κυνικά, ρεαλιστικά, ή αν ειρωνεύεται. Με αποτέλεσμα
να δημιουργούνται νέα «υπόγκρουπ» στα οποία κουτσομπολεύουμε «είδες τι του είπε;»<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει
τεράστιο πρόβλημα αντίληψης και κατανόησης κειμένου, και τεράστιο πρόβλημα
αξιολόγησης της σημαντικότητας του μηνύματος. Μη σχολιάσω ότι πολλές φορές λαμβάνουμε
μήνυμα το οποίο καταλαβαίνουμε ότι προοριζόταν για άλλο γκρουπ στο οποίο
συμμετέχουν υποσύνολα του πρώτου και με το ζόρι κρατιέμαι να μην τους γράψω, «έχετε
που έχετε τα υπογκρουπ για θάψιμο, τουλάχιστον μάθετε να τα ξεχωρίζετε».<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Προσωπικά, κάποτε
αναρωτιέμαι γιατί έχω κινητό αφού ποτέ δεν χτυπά για κάτι σημαντικό και πάντα στη
συντριπτική πλειοψηφία λαμβάνω γνωστοποιήσεις για πράγματα που απλώς «πιάνουν χώρο»
και τίποτε παραπάνω. Αν μάλιστα τολμήσω και απαντήσω σε όλες αυτές τις μαλακίες
με τον γνωστό δεικτικό, καυστικό και ειρωνικό μου τόνο, εισπράττω μία σιωπή και
μία αμηχανία που επιβεβαιώνει όλα όσα σας έγραψα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Λυπάμαι. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></i></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-11321976011608061982024-01-24T09:10:00.003+02:002024-01-24T09:10:39.546+02:00Εννέα Χρόνια Πόνου<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Εννέα χρόνια γάμου, σήμερα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Ο γάμος έχει πόνο. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Λέγοντας ‘πόνο’ εννοώ ότι θέλει προσπάθεια. Είναι σαν τη
γυμναστική, είναι σαν τη δίαιτα. Πρέπει να πονέσεις για να πετύχεις κάποια
πράγματα. Αυτό ακριβώς είναι ο γάμος. Δεν παντρεύεσαι και αρχίζουν όλα να
ξετυλίγονται μπροστά σου έτοιμα και ρόδινα. Πρέπει να τα κάνεις ρόδινα. Και
αυτό απαιτεί χρόνο, κόπο και πόνο. Και συχνά ούτε αυτά δεν αρκούν. Η ματαίωση τους
κατά τη διάρκεια της διαδικασίας είναι συχνή έκβαση της προσπάθειας. Μην το
βάζεις, όμως, κάτω. Μόνο με την επιμονή πάει μπροστά το πλοίο.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Οι πλείστοι εξ ημών δεν νιώθουμε πως ήρθαμε στον κόσμο για
να πονάμε, γι’ αυτό και στο τέλος την πατάμε. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Ζωή χωρίς πόνο δεν έχει κανένα νόημα έγραψε ο Μόργκαν
Σκοτ Πεκ στον «Δρόμο τον Λιγότερο Ταξιδεμένο», ένα βιβλίο που μου σύστησε μία
φίλη ψυχολόγος και το οποίο συστήνεται ανεπιφύλακτα. Πιθανόν τη συγκεκριμένη
σοφία να την είπε και ο Ιησούς - δεν ξέρω ποιος διεκδικεί τα πνευματικά δικαιώματα
της έκφρασης. Ο πόνος είναι αυτός που σε πάει μπροστά, ο πόνος είναι αυτός που
σε προάγει σαν άνθρωπο. Διότι ο συνεχής πόνος σε εξαναγκάζει να μάθεις να τον διαχειρίζεσαι
και αυτή είναι μία διεργασία που αναπόφευκτα σε αναπτύσσει πνευματικά. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Μην ακούτε μαλακίες. «Όλοι πονάμε, όλοι πονάμε!» Το είπε
και η Βίσση στο [Χ]. Και η ζωή του εργένη έχει πόνο, και η ζωή του χωρισμένου
έχει πόνο και η ζωή του βρέφους που τα έχει όλα στα πόδια του, έχει πόνο.
Γενικά η ζωή είναι συνυφασμένη, μην πω συνώνυμη με τον πόνο. Και ο πόνος στην
τελική πρέπει να είναι ο στόχος. Γιατί αν δεν πονάς, δεν ζεις. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Εννέα χρόνια συνεχούς πόνου λοιπόν. Δεν μπορώ να πω ότι
μου «φάνηκαν» ή ότι τα ένιωσα στο πετσί μου. Ομολογώ, όμως, ότι τα τελευταία δύο
χρόνια με το δεύτερο παιδί ήρθε και περισσότερος πόνος. Από την άλλη αν δεν
ερχόταν το δεύτερο παιδί ο πόνος θα ήταν δυσβάσταχτος και πολλαπλάσιος. Οπότε
κάποτε πρέπει να αποφασίσουμε και τι θέλουμε. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Έκανα παιδιά γιατί στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας,
σε κάποιο ταξίδι με τη Μπρέντα, νομίζω ήμασταν στο Παρίσι, συνειδητοποίησα ότι
πλέον δεν μου έλεγαν τίποτα τα ταξίδια αν δεν μπορούσα να τα μοιραστώ με καινούρια
πλάσματα. Τις ομορφιές του κόσμου, ή τέλος πάντων του κόσμου που εμένα
ενδιαφέρει, τις έχω δει δυο και τρεις φορές και έφτασα στο σημείο που ήθελα να τις
δείξω και παρακάτω. Ο κόσμος είναι ανυπόφορος αν δεν το μοιράζεσαι και τα
παιδιά μου ήρθαν για να τους δείξω όλα όσα εγώ θεωρώ «θαύματα» της φύσης. Τα
ταξίδια με παιδιά έχουν πόνο, σαφώς, τίποτα δεν είναι πια το ίδιο στις διακοπές.
Αλλά το να ταξιδεύω άτεκνος θα ήταν ακόμη πιο επίπονο. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Παίζω θέατρο γιατί μου δίνει χαρά. Παρόλα αυτά, αυτή η χαρά
πολλές φορές είναι πλασματική. Στις πρόβες συχνά με πιάνουν τα νεύρα, διαφωνώ
πολύ συχνά με τη σκηνοθετική προσέγγιση, τη διανομή, τον τρόπο με τον οποίο γίνεται
η πρόβα και θέλω να εκφράσω τις διαφωνίες μου. Πολλές φορές ξέρω ότι δεν με παίρνει
να εισβάλω στα χωράφια του σκηνοθέτη έτσι βγάζω τον σκασμό. Ο σκασμός μου
προκαλεί πόνο, ως εκ τούτου κάθε φορά που πάω στην πρόβα καλούμαι να
διαχειριστώ εποικοδομητικά τον πόνο που μου προκαλείται. Αν πονάς κάτσε σπίτι
σου, θα μου πεις. Κι όμως, αν κάτσω σπίτι μου θα πονώ περισσότερο αφού δεν θα
ξέρω πώς να γεμίσω δημιουργικά τον χρόνο μου. Επομένως, ναι, τα πάντα ενέχουν
πόνο, τα πάντα θέλουν ορθολογιστική διαχείριση. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Μόνον οι πεθαμένοι δεν πονούν. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Να χαίρεστε αν στο γάμο σας, στη δουλειά σας, στο
κοινωνικό σας περιβάλλον πονάτε. Σημαίνει ότι ακόμα ζείτε. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Χρόνια πολλά αγάπη μου. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Εννέα χρόνια ήταν λίγα. Στα δέκα θα σε πάω ταξίδι. Και
στα επόμενα εννιά πάλι εδώ θα είμαι να πονάω. <o:p></o:p></span></i></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-63958044181601303752024-01-23T09:09:00.001+02:002024-01-23T09:09:35.213+02:00Σώσε Μας, Θεέ Μου, Από Τους Νταλάρες<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Είτε καταπιαστούμε με τα πολιτικά, είτε καταπιαστούμε με
τα καλλιτεχνικά, ο κοινός παρονομαστής είναι η φαιδρότητα. Παλιότερα σε
θεωρούσαν σοβαρό αν σε ενδιέφεραν τα πολιτικά ζητήματα και πιο ελαφρύ αν σε απασχολούσαν
τα καλλιτεχνικά. Χαίρομαι που τη σήμερον θεωρείσαι φαιδρός σε οτιδήποτε σε
αφορά σχετικά με αυτή τη χώρα. Όπου χώρα, βλέπε τον ευρύτερο ελληνικό χώρο. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Το θέμα των ημερών είναι ο Γιώργος Νταλάρας. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Όταν ήμουν μικρός υπήρχε ένας σεβασμός γύρω από το
πρόσωπό του, ο οποίος ουδέποτε κατάλαβα από πού πήγαζε. Ήταν κάπως σαν θρησκεία.
Τον σεβόσουν τυφλά και αδιαπραγμάτευτα, ήταν «ο Νταλάρας» ασχέτως αν δεν ήξερες
γιατί διαφέρει από τους υπόλοιπους. Εικάζω ότι για εμάς εδώ τους Κυπρίους ο
σεβασμός ξεκινούσε κυρίως και πρωτίστως από μία σειρά συναυλιών που έκανε στα
τέλη της δεκαετίας του ’80 με σύνθημα «Τραγουδώ Για την Άμυνα – Τραγουδώ Για
την Κύπρο». <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Βρίσκαμε θεάρεστο ότι ήρθε ο Νταλάρας από την Αθήνα να τραγουδήσει
ώστε να βρεθούν λεφτά να εξοπλίσουμε τον στρατό μας και να πολεμήσουμε τον
Τούρκο. Θυμάμαι πάντα κάτι φίλες των γιαγιάδων μου να σχολιάζουν «η Βίσση τι έχει
κάνει για την Κύπρο, γιατί δεν έρχεται κι αυτή να τραγουδήσει». Ο Νταλάρας
τραγούδησε, λεφτά μαζεύτηκαν, στρατό όμως δεν είδαμε. Κι όσοι τον είδαμε,
καλύτερα να μην τον βλέπαμε. Προφανώς για να μπορεί να ονομαστεί «στρατός» αυτό
το απείθαρχο, αναποτελεσματικό Σώμα θα έπρεπε να τραγουδά κάθε μέρα ο Νταλάρας
αλλά και πάλι δεν ξέρω πόσο ουσιαστικό θα ήταν, δεδομένου ότι ο ίδιος κύριος
λίγα χρόνια μετά έκανε δηλώσεις κατά των εθνικών μας συμφερόντων, όπως για
παράδειγμα, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«το Αιγαίο δεν ανήκει ούτε
στην Ελλάδα, ούτε στην Τουρκία, το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια» (να βράσω τις σπουδές
μου στο Διεθνές Δίκαιο), ενώ επίσης πριν λίγα χρόνια ανακάλυψα ότι ένα εκ των
τελευταίων του άλμπουμ κυκλοφόρησε μέσω της </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Sony</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">Τουρκίας κάτι που δείχνει και κατά που
γέρνει η πλάστιγγα του οικονομικού του συμφέροντος (κλασικός αριστερός).<o:p></o:p></span></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Έτσι έμαθα, που λέτε τον Νταλάρα και το ποιόν του. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Στη δεκαετία του ’90 είχε γίνει και ο γνωστός χαμός με
τον Τζίμη Πανούση ο οποίος μηνύθηκε και καταδικάστηκε «να του τα σκάει» όποτε
αναφέρεται στο όνομά του, οπότε αντιλαμβάνεστε ότι για Δημοκράτης Αριστερός δεν
τον λες και πολύ ανεχτικό στην ελευθερία της έκφρασης του άλλου, ακόμη κι όταν
πρόκειται για σάτιρα από τον ομοϊδεάτη Πανούση, τον οποίο έχω σε αντίστοιχη
υπόληψη. Έτσι είναι, όμως, όλοι οι Αριστεροί. Δημοκρατικοί με τα δικά τους αυθαίρετα
μέτρα και σταθμά. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Μουσικά δεν έχω εξερευνήσει τον Νταλάρα. Έχω ένα άλμπουμ
του, το Latin, που έσκιζε στα τέλη του ’80 (όλα διασκευές) και μου αρέσουν πολύ
και «τα βεγγαλικά σου μάτια» από τον δίσκο της «Πόπης». Τον είδα και μια φορά
λάιβ το 1998 στην Ιερά Οδό με τους Πύξ Λαξ και τη Τσαλιγοπούλου και νόμιζα ότι
θα πέθαινα από βαρεμάρα. Ήθελα να φύγω στα πρώτα δέκα λεπτά του προγράμματος
αλλά ήμουν εκεί με το σχολείο και δεν μου επιτρέπετο. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Πέραν τούτων, ουδεμία γνώση έχω. Αν πρέπει να τον
συγκρίνω με Πάριο, Αλεξίου, Γαλάνη, Μαρινέλλα και αυτούς τους τιτάνες με τους οποίους
ξεμύτησε στο πεντάγραμμο, τους θεωρώ όλους ανώτερούς του, τόσο φωνητικά, όσο
και ρεπερτοριακά. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Οπότε, δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί ο Νταλάρας χαίρει της
εκτίμησης που χαίρει. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα θα μου πείτε, και θα συμφωνήσω.
Κάποτε γνώρισα σε μία πτήση άτομο που μου είπε ότι η μεγαλύτερη λαϊκή φωνή της Ελλάδος
είναι η Πάολα. Η Πάολα! Οπότε η συζήτηση περί γούστου τελειώνει εδώ. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Βγήκε τώρα ο Νταλάρας και αποκαθήλωσε τους ρεπόρτερ των
πρωινάδικων. Δεν παρακολούθησα το θέμα, δεν άντεξα. Χονδρικά, κι από πάνω-από
πάνω έμαθα ότι τους «ξευτύλισε» για το επίπεδο της δουλειάς τους. Να πω ότι
διαφωνώ 100% θα ήταν ψέμα. Η τηλεόραση είναι πολύ χαμηλού επιπέδου μέσο από το
2000 και μετά. Πιο πριν κρατούσε και λίγο τα προσχήματα. Όμως, είναι τώρα ο
Νταλάρας άτομο ακέραιο να μας κουνήσει το δάχτυλο; Δεν είναι. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Πολύ χάρηκα όμως για τον ντόρο που προκλήθηκε αφού για να
ασχοληθούμε μαζί του έπρεπε να γίνει σκανδαλάκι τέτοιου επιπέδου. Αλλιώς, δεν
θα είχαμε ιδέα αν ζει ή αν πέθανε. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Την καλύτερη κουβέντα για τον Νταλάρα την είπε η Βίσση
και απ’ ό,τι φαίνεται είναι πια διαχρονική και κολλάει σε κάθε περίπτωση. Ουστ!<o:p></o:p></span></i></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-59696724671138754982024-01-21T18:38:00.002+02:002024-01-21T18:46:15.463+02:00Το Ρέντινγκ Μου<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Τις προάλλες μέσω δουλειάς έκανα μία γνωριμία με έναν άνθρωπο που μου είπε με καμάρι και ύφος ότι αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ στην Αγγλία. Ο τόνος του περιείχε μία δόση αμφιβολίας κατά πόσον ο συνομιλητής του θα μπορούσε να γνωρίζει το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο. Στην αρχή δεν του είπα τίποτα, τον άφησα να το χαρεί. Ύστερα του αποκάλυψα ότι «ήμουν κι εγώ στο Ρέντινγκ». Εγώ βέβαια αποφοίτησα το 2004, και όχι το 2014 όπως εκείνος. Όταν του το είπα σήκωσε τα φρύδια έκπληκτος, σαν να μην πίστευε ότι το πανεπιστήμιο υπήρχε και το 2004.</span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Από κάτι τέτοια συνειδητοποιώ τον χρόνο που φεύγει. Θα μου πεις, πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε που πήρες πτυχίο. Αυτό το συμβάν περίμενες για να το συνειδητοποιήσεις; Κι όμως αγαπητέ αναγνώστη, εγώ νιώθω ότι πήγα χθες για πρώτη φορά στο πανεπιστήμιο. Και πέρασα τόσο υπέροχα, ειδικά την πρώτη χρονιά, που θεωρώ όλη την κομητεία, (όχι μόνο το Πανεπιστήμιο), δικά μου, περιουσία μου. Όταν ακούω ότι «εκεί φοίτησε κι ο τάδε» με πιάνει μία περιφρόνηση σαν να μην μπορεί άλλος να αντιληφθεί, ή να συλλάβει με το μυαλό του, τι συνέβη εκεί το θρυλικό έτος 2001.</span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 14px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Το καλό με την αγγλική επαρχία είναι ότι όλα αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Κάθε χρόνο μεταβάλλεται το κέντρο της, κτήρια κατεδαφίζονται, άλλα χτίζονται, και κάθε δυο-τρία χρόνια το μέρος είναι αγνώριστο. Αυτό ισχύει και για το Ρέντινγκ, το οποίο από το 2004 δεν άλλαξε καθόλου, κι όμως όσες φορές έτυχε να το επισκεφτώ έκτοτε (δύο φορές, μία το 2005 και μία το 2007) βρήκα εκεί άλλη πόλη στημένη. Ήταν όπως τη θυμόμουν, αλλά δεν θύμιζε σε τίποτα την πόλη που «έχτισα» εγώ. Αυτό κατά κάποιο τρόπο με παρηγορεί. Έφυγα από ‘κει, αλλά το Ρέντινγκ το πήρα μαζί μου. Δεν σας το άφησα να το ρημάξετε. </span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 14px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ο φίλτατος φίλος Νισύριος επισκέφτηκε το Ρέντινγκ τις προάλλες και μου έστειλε φωτογραφίες. Δεν ήθελαν και πολύ να ζωντανέψουν τα φαντάσματα. </span></p><p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; text-align: justify;"><i style="font-family: Cambria;"><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"><br /></span></i></p><p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><span lang="EL" style="font-size: 13pt;">Εδώ έμενα. Στο </span><span style="font-size: 13pt;">L court. </span><span lang="EL" style="font-size: 13pt;">Μου φαίνεται τόσο άσχημο σήμερα. Τότε δεν με πείραζε καθόλου. Οι άνθρωποι κάνουν τα κτήρια. Και μην ξεχνάτε ότι προήλθα από διετή θητεία στην Ε.Φ. όπου κοιμόμουν σε κάτι χαλαμάντουρα με στέγη από τσίγκο και αμίαντο. Αυτό θα με πείραζε; Παλάτι μου φαινότανε! Ήμουν τόσο επηρεασμένος από τον στρατό που για ένα μήνα, τουλάχιστον, όταν ξυπνούσα να πάω μάθημα έστρωνα και το κρεβάτι από συνήθειο. </span></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"><o:p></o:p></span></i></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhsdxMWSML3B8N_L-cfpa2s02ieTu-1stSiHfuoUKVNfsdrhok-KnhQ790icyxJcYOwkbWK2l0jyIjhVHVECS4JFBLlhdnRJ4VR3waRQBMY1ORys39yKAgQiDyPm_Mb6L1Dc8cOVSPOM6KqKW0MlofZET6i4hfd40jjDXtlu_4Wd-lBqUMP31HqiQ" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><img alt="" data-original-height="2048" data-original-width="2731" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhsdxMWSML3B8N_L-cfpa2s02ieTu-1stSiHfuoUKVNfsdrhok-KnhQ790icyxJcYOwkbWK2l0jyIjhVHVECS4JFBLlhdnRJ4VR3waRQBMY1ORys39yKAgQiDyPm_Mb6L1Dc8cOVSPOM6KqKW0MlofZET6i4hfd40jjDXtlu_4Wd-lBqUMP31HqiQ=w400-h300" width="400" /></span></a></div><p></p><p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Το 2001: </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 14px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Πήγα στην Αγγλία με το στερεοφωνικό και τα cd μου παραμάσχαλα. Το φόρτωσα στο αεροπλάνο κανονικά, σαν χειραποσκευή. Δεν μπορούσαμε να έχουμε επαφή με το τι παίζουν τα κλαμπς στην Κύπρο. Παίζαμε τα cd που φέρναμε μαζί μας, ή αυτά που μας έφερναν καλοί Σαμαρείτες που πετάγονταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα στην Ελλάδα και Κύπρο. Θυμάμαι όταν βγήκε η “Κραυγή” και το “Everything I am” που είχα λάβει γνώση ότι αφίχθη πακετάκι από Κύπρο στο mailbox, και επειδή ήταν Παρασκευή και είχε κλείσει η ρεσεψιόν της εστίας, έπρεπε να περιμένω ως τη Δευτέρα για να τα παραλάβω. Νομίζω ήταν το πιο αργό σαββατοκύριακο που έζησα ποτέ. Τώρα αυτά ακούγονται αστεία. Αλλά τότε προσέδιδαν στη ζωή περισσότερη αξία. </span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 14px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Το 2001 δεν είχαμε ίντερνετ στο δωμάτιο μας, ούτε φυσικά ούτε γουάι-φάι. Είχαμε υπολογιστές σε ειδικά διαμορφωμένα δωμάτια και περιμέναμε γραμμή για να καθίσουμε σε ένα όπως στα ίντερνετ καφέ. Και εκεί, το σερφάρισμα δεν ήταν ελεύθερο, ήταν ελεγχόμενο, χωρίς σόσιαλ μίντια. Μόνο μεήλ είχαμε. Τότε γράφαμε μέηλ. Σαν κανονικά γράμματα και τα στέλναμε σε άλλους φίλους που σπούδαζαν Ελλάδα και Αμερική. Οι της ελλάδος έκαναν 5-6 μέρες να απαντήσουν. Οι της Αμερικής με τη διαφορά ώρες ήθελαν σίγουρα ένα 12ωρο. Δεν είχαμε smart phones να επικοινωνούμε με το παγκόσμιο ανά πάσα στιγμή. Νιώθαμε την απόσταση, νιώθαμε την «ξενιτιά».</span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 14px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Επίσης, δεν υπήρχαν ιδιαίτερες ιστοσελίδες για ενημέρωση. Υπήρχε το σάιτ της «Σημερινής» (σήμερα δεν υφίσταται καν η Σημερινή – κυκλοφορεί μόνο τα σαββατοκύριακα κι αυτό δεν ξέρω αν ισχύει ακόμη), και αν ήθελες να μάθεις μουσικά νέα υπήρχε μόνο το σάιτ του Mad.gr το οποίο έκανε και πέντε λεπτά να ανοίξει, και δεν ήθελες να βλέπει ο από πίσω που περίμενε στην ουρά μια ώρα να πάρει υπολογιστή ότι εσύ χασομεράς μαθαίνοντας τα τελευταία νέα του Πλούταρχου (τότε ήταν πολύ της μόδας ο Πλούταρχος – Χριστέ μου!).</span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 14px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Το 2001 στην Αγγλία δεν είχα καν κινητό τηλέφωνο (είχα κυπριακό από τον στρατό, αλλά όταν απολύθηκα θεώρησα ότι έπαψε να υφίσταται η χρησιμότητα του – χα, χα, χα!). Πολλοί συμφοιτητές μου είχαν αγγλικό νούμερο, αλλά εγώ θεωρούσα ότι αφού εξυπηρετούμαι με το σταθερό στο δωμάτιο της εστίας, ποιος ο λόγος να πάρω και αγγλικό νούμερο; Την επόμενη χρονιά κατάλαβα ότι ήταν επιβεβλημένο να συνδεθώ και το έκανα με τη Vodafone. Θέλω να πω όμως, ότι μια χαρά ζούσες κι έτσι. Με τους γονείς στην Κύπρο μιλούσα κάθε 2-3 μέρες, μπορεί να τύχαινε να περάσει και βδομάδα χωρίς να έχω νέα τους και εδώ που τα λέμε ήταν πια σε μία ηλικία που δεν με ενδιέφερε να μάθω τα νέα τους. </span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 14px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Στα είκοσι ένιωθα ότι κρατούσα όλο τον κόσμο στο χέρι μου και ότι ήμουν βασιλιάς. Εν μέρει ήμουν. Η ζωή στην εστία ήταν τόσο συναρπαστική. Μια φορά κάθισα και έγραψα κάτω όλα τα «σκανδαλάκια» που συνέβησαν αναμεταξύ μας στη διάρκεια ενός τριμήνου. Νομίζω γέμισα δυο σελίδες. Έρωτες, έρωτες, έρωτες, πάρτι, πάρτι, πάρτι, απογοητεύσεις, απογοητεύσεις, απογοητεύσεις! Ζούσα σε αμερικανικό σίτκομ και το απολάμβανα στο έπακρον. Όλα αυτά βέβαια έφθιναν όσο περνούσαν τα χρόνια. Όπως και να ‘χει, η πρώτη χρονιά ήταν το κάτι άλλο.</span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 14px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Σε αυτή τη φωτογραφία, που μου έστειλε και πάλι ο φίλος μου, βλέπετε το παράθυρο που με ξέκανε. Το μεσαίο στα αριστερά. Πόσα Σάββατα και Κυριακές έτριβα να φύγει ο λεκές από κάτω του, δεν περιγράφεται. Μου έμεινε τικ. Για πολλά χρόνια, ακόμη κι όταν εκείνη είχε φύγει και έμενε αλλού, εγώ περνούσα από κάτω και κοίταζα να δω αν είχε το φως της αναμμένο. Τόσο πολύ! Σήμερα με λυπάμαι. Αλλά χαίρομαι τόσο που το έζησα. </span></p></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjwfQ-K1z7zGJS_RFA6sv5lEj-VIbba2UMr7kW_BvNdDssfTVpUVuzgcbKooKhmDnaLZLU8C3Ut6CzPfEWN7bCmTQSLD4yqG6oPFQvtgl0jgrbbT6mBMVuZ_loGWijDVHj7A-tmpL7URTK73BetaQgjN3hdeUrojDxwsXvPMnoSIKduOCPwZ9_Szg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><img alt="" data-original-height="2048" data-original-width="2731" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjwfQ-K1z7zGJS_RFA6sv5lEj-VIbba2UMr7kW_BvNdDssfTVpUVuzgcbKooKhmDnaLZLU8C3Ut6CzPfEWN7bCmTQSLD4yqG6oPFQvtgl0jgrbbT6mBMVuZ_loGWijDVHj7A-tmpL7URTK73BetaQgjN3hdeUrojDxwsXvPMnoSIKduOCPwZ9_Szg=w400-h300" width="400" /></span></a></div></div><p></p><p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Και στη πιο κάτω φωτογραφία βλέπετε ένα άλλο δωμάτιο φίλης μας, η οποία το έπαιζε σε πολλά ταμπλώ. Τα είχε με Κύπριο, ο οποίος σήμερα είναι πολιτικάντης, αλλά ταυτόχρονα, η συγκεκριμένη το έδινε και σε έναν Τούρκο. Όταν ο δικός μας έφευγε για σαββατοκύριακο στην Κύπρο να δει τους γονείς του, η δεσποινίδα ξεσάλωνε με τον Τούρκο. Μια φορά ο πολιτικάντης επέστρεψε απρόοπτα και ο Τούρκος πήδησε από το παράθυρο που βλέπετε και κρύφτηκε μες τα μαύρα μεσάνυχτα με το σώβρακο πάνω σε αυτό το πεζούλι, σε κοινή θέα – όπως συμβαίνει και στα έργα. Φυσικά ήμασταν όλοι μάρτυρες, τον είδαμε από τα τζάμια της κουζίνας, και φυσικά κανένας δεν του είπε τίποτα. Ήταν τόσο γλοιώδης παπάρας που προτιμούσαμε να αφήνουμε να τον ξευτυλίζει ο Τούρκος. </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEijF_Q-iRArXAsAhNWDeTC7Qc9Uus2iWFtQ6IqzVK0Yj4IL007L_x5sw9ITZIuDtlMFBZDPN5cdcUjKqY-3COT58vxJvcaOAKMZvoqpR5--b2mSaLd2OiI5AgMRT5TU31fCx8a8oZ8gynk5wX549yw0R3Rz4hkHGEw6sxJlKN2xGdja4UI2ZOdX3g" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><img alt="" data-original-height="2048" data-original-width="2731" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEijF_Q-iRArXAsAhNWDeTC7Qc9Uus2iWFtQ6IqzVK0Yj4IL007L_x5sw9ITZIuDtlMFBZDPN5cdcUjKqY-3COT58vxJvcaOAKMZvoqpR5--b2mSaLd2OiI5AgMRT5TU31fCx8a8oZ8gynk5wX549yw0R3Rz4hkHGEw6sxJlKN2xGdja4UI2ZOdX3g=w400-h300" width="400" /></span></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Το πανεπιστήμιο ήταν όπως το Δημοτικό. Στο Δημοτικό ήμουν ερωτευμένος κάθε βδομάδα και μ’ άλλην. Στο πανεπιστήμιο δεν ήταν ακριβώς έτσι, αλλά όπου γυρνούσες το κεφάλι σου έβλεπες τόσες πολλές διαφορετικές ομορφιές που δεν ήξερες πού να πρώτο-στοχεύσεις. Θυμάμαι ότι μια εποχή μου άρεσε μία Καναδή, μαύρη, και σε ένα πάρτυ χορεύαμε τόσο έξαλλα που θεώρησα ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθεί κάτι. Ύστερα έμαθα ότι ήταν 8 χρόνια μεγαλύτερη μου (έπαθα σοκ!) και ένιωσα ότι δεν είναι του βεληνεκούς μου, οπότε συγκεντρώθηκα αλλού. Τι εμπειρίες χάθηκαν από ηλίθιους φόβους και άλλα σύνδρομα. Τον νου που έχω σήμερα να είχα τότε, θα ζούσα σε άλλη ήπειρο σήμερα. </span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 14px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ω! Έγραψα αυτό το κείμενο και ταξίδεψα σε άλλη γη και σ’ άλλα μέρη. Νιώθω ότι με απήγαγαν εξωγήινοι και με έφεραν πίσω προ ολίγου. Κάτω είναι τα παιδιά μου τα οποία ρημάζουν το σπίτι και περιμένω να πάει 7:30 να τους κάνω μπάνιο και να τα βάλω να κοιμηθούν. Αυτό ήταν το σαββατοκύριακο μου. Δεν βγήκα έξω, δεν πήγα πουθενά, ήμουν με ένα βιβλίο στο χέρι και διάβαζα, υποτίθεται αυτό είναι το normal και as good as it gets για τη φάση μου. </span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 14px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>
<p style="font-stretch: normal; line-height: normal; margin: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ω, γουέλ...</span></p><div><span style="font-family: arial;"><br /></span></div></div><span style="font-family: arial;"><br /><br /></span></div><span style="font-family: arial;"><br /><br /></span></div><p><br /></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-30102481760333712502024-01-10T16:52:00.002+02:002024-01-10T16:52:33.055+02:00Το Μήλο Κάτω Απ' Τη Μηλιά<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Πριν πάρα πολλά χρόνια ένας φίλος του πατέρα μου, μου
είχε πει ότι ο λόγος με τον οποίο δεν τα βρίσκουμε με τον πατέρα μου είναι
επειδή είμαστε οι ίδιοι. Εγώ τότε πρέπει να ήμουν 19-20 χρόνων και προσβλήθηκα
από το σχόλιο. Είχα συνηθίσει να μου λένε ότι «είμαστε ίδιοι» στην εμφάνιση
τουλάχιστον. Ούτε αυτό με χαροποιούσε ιδιαίτερα, αλλά δεν μπορούσα και να το
αμφισβητήσω. Το καταμαρτυρούσε ο καθρέφτης οπότε το αποδέχτηκα. Το «είστε οι
ίδιοι» και σε χαρακτήρα όμως, ήταν κάτι που πρώτη φορά μου το έλεγαν κατάμουτρα
και ομολογώ ότι όχι μόνο το αμφισβήτησα, αλλά μου πήρε πολύ καιρό να το
αποδεχτώ.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Ακόμη και σήμερα δεν πιστεύω ότι ήμαστε ίδιοι στον χαρακτήρα.
Βρίσκω ομοιότητες όσο μεγαλώνω, αλλά δεν θεωρώ ότι αυτές είναι αρκετές ώστε να μας
εξισώσουν. Έχει σημασία; Καμία. Υπάρχουν πολλές πραγματικότητες. Η
πραγματικότητα του κόσμου, η πραγματικότητα η δική μας. Δεν σημαίνει ότι αυτές
οι πραγματικότητες πρέπει ή και ταυτίζονται στα πάντα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Το θέμα είναι ότι αυτές τις μέρες ήρθα αντιμέτωπος με
κάποια ελαττώματα του γιου μου. Ελαττώματα τα οποία μας έχουν επισημάνει από το
σχολείο. «Ο γιος σας είναι αυτό», «είναι και αυτό», «είναι και το παρ’ άλλο»
ανέφερε η δασκάλα του. Μας είπε αρκετά θετικά, μας είπε και αρκετά αρνητικά. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Θύμωσα, ντράπηκα, στεναχωρήθηκα. Δυστυχώς, δεν ξέρω αν μπορώ
να κάνω οτιδήποτε για να τον διορθώσω. Είμαι σε μία ηλικία και μία φάση όπου
αναγνωρίζω και βλέπω στον γιο μου όλα τα θετικά μου και όλα τα κουσούρια μου. Αυτά
που λέει, αυτά που πράττει στο σχολείο είναι κατά 90% δικά μου χαρακτηριστικά.
Είναι πράγματα τα οποία εγώ δεν κατάφερα ποτέ να διορθώσω σε μένα, τα
αποδέχτηκα και έμαθα να ζω μαζί τους, είναι πράγματα που μου πήραν δεκαετίες
για να τα λειάνω, και ακόμα δεν ξέρω αν τα λείανα. Τι να κάτσω να πω του
παιδιού; Ότι πρέπει να αλλάξει; Προφανώς και θα του πω ότι πρέπει κάποια
πράγματα να τα προσέξει ώστε να αποφύγει τις συνέπειες. Αλλά σε τι βαθμό και με
ποια ένταση; Σάμπως κατάφερα να τα διορθώσω εγώ για να παίξω τώρα εγώ τον ρόλο
του αυθεντία; <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Διαπαιδαγωγούμε διά του παραδείγματος, δυστυχώς. Οι
νουθεσίες, τα πρέπει και τα τελεσίγραφα δεν πιάνουν τόπο. Θα του τα πω ένα
χεράκι, βέβαια, αλλά δεν έχω μεγάλες προσδοκίες. Αφού εγώ είμαι έτσι, έτσι θα
είναι και ο γιος μου. Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει, άντε να παραπέσει λίγο
πιο πέρα. Μια φορά, μήλο είναι, η μηλιά το γέννησε.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Όλα είναι γραμμένα στο </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">DNA</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">μας. Και όσο εξερευνώ αυτό το πεδίο, δηλαδή
της γενετικής, συνειδητοποιώ ότι ούτε επίκτητοι χαρακτήρες υφίστανται ιδιαίτερα,
ούτε τίποτα. Όλα κληρονομούνται. Το βλέπω και στην κόρη μου που είναι κατά 90%
ίδια η Μπρέντα και μια μέρα θα μας πούνε και για τα δικά της χαΐρια. <o:p></o:p></span></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Λυπάμαι και θλίβομαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω και πολλά. <o:p></o:p></span></i></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-10620016918056855342023-12-31T02:13:00.000+02:002023-12-31T02:13:27.452+02:00Ο Απολογισμός Του '23<p> </p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Το 2023 ήταν μία μέτρια χρονιά αντικειμενικά.<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Ήταν όμως πολύ καλύτερη από το 2020 και όλα τα επόμενα χρόνια από τον καιρό του κόβιντ, οπότε μπορούμε να χαρούμε ότι αρχίσαμε να παίρνουμε τα πάνω μας. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Δεν μπορώ να πω ότι κύλησαν όλα ρόδινα και ότι δεν είχα τεράστιες απογοητεύσεις και τεράστιες υπαρξιακές αναζητήσεις. Θα σας πω όμως γι’ αυτά που πέτυχα και για τα οποία είμαι περήφανος. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Πρώτον, κάθισα και μετάφρασα δύο θεατρικά έργα από τα Αγγλικά στα Ελληνικά. Διαπίστωσα ότι δεν βρίσκουμε εύκολα ωραία κείμενα για να παίξουμε και όσα μου άρεσαν δεν είχαν μεταφραστεί, οπότε εκεί προς το Πάσχα τα αγόρασα από το Άμαζον και έκατσα και τα μετάφρασα. Τα διασκεύασα ουσιαστικά, γιατί είναι και τα δύο παλιά έργα και το χιούμορ ήθελε λίγο φρεσκαρισματάκι. Όχι μόνο τα διασκεύασα, αλλά έχοντας εμπνευστεί από τη διαδικασία κάθισα και έγραψα μία επιπλέον πράξη σε ένα απ’ αυτά και εντυπωσιάστηκα από το πόσο εύκολα μου βγήκε. Τις προάλλες ανάτρεξα στο συγκεκριμένο κείμενο για να το δω εκ του μακρόθεν και γελούσα μόνος μου. Όταν γελάς ο ίδιος με αυτά που έχεις γράψει, και μάλιστα γελάς επειδή δεν θυμάσαι καν ότι αυτά τα έγραψες εσύ και σκέφτεσαι ότι «λειτουργούν» και «στέκουν», είναι καλός οιωνός. Τώρα απομένει να βρεθεί και η θεατρική ομάδα που θα τα παίξει αυτά τα έργα. Αυτός είναι και ένας εκ των στόχων του 2024. Να υλοποιήσω αυτά που ονειρεύτηκα. Να παίζω μόνο ό, τι μου αρέσει και να μην ξανά-αναλωθώ σε έργα-μαλακίες όπως αυτό που έπαιξα φέτος. Που ήξερα ότι ήταν μαλακία και παραμύθιαζα τον εαυτό μου, για να δικαιολογήσω τις ώρες που ξόδεψα επάνω του. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Δεύτερον. Ενέταξα τη γυμναστική στην καθημερινότητα μου. Από καιρού εις καιρόν γυμναζόμουν, έκανα ποδήλατο και κάτι κολύμπια με τα χίλια ζόρια, αλλά ποτέ δεν είχα καταφέρει να πειθαρχήσω στον βαθμό που το κατάφερα φέτος. Φέτος άλλαξε το τροπάρι. Σχεδόν μέρα παρά πέρα έκανα διάδρομο 50 λεπτά! Ξεκίνησα με απλό περπάτημα, αλλά εξασκήθηκα αρκετά ώστε πλέον να τρέχω ένα μισάωρο χωρίς να λαχανιάζω. Σας πληροφορώ ότι δεν ήταν εύκολο για έναν άνθρωπο που με το που ξυπνά καταπίνει τα </span></i><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">beta blockers </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">με τη χούφτα και η πίεσή του είναι 7-12 στο τσακίρ κέφι! Εντυπωσιάζομαι γιατί έζησα την πρόοδο. Όταν ξεκίνησα κουραζόμουν στο δίλεπτο, δεν έβγαζα καν πεντάλεπτο τρεξίματος, ενώ τώρα τρέχω 30 λεπτά χωρίς να βγαίνει η γλώσσα έξω. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καίω όλες τις μαλακίες που τρώω κατά τη διάρκεια της μέρας και να χάνω κιλά, ακόμη και σε μέρες που οι διατροφικές ατασθαλίες χτυπούσαν κόκκινο. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Τρίτον. Το 2023 διάβασα 21 μυθιστορήματα ή και άλλου είδους βιβλία όπως κάτι ψευτό-πολιτικά της Σώτης Τριανταφύλλου και άλλων συγγραφέων. Να σκεφτείτε ότι μέχρι τα 24 μου έτη διάβαζα μόνο τα λογοτεχνικά βιβλία που μας επέβαλλαν στο σχολείο και το Νίτρο του Κωστόπουλου. Από τα 24 και μετά άρχισα να διαβάζω βιβλία εντατικά και πλέον δεν περνά μέρα που να μην διαβάσω στην καθισιά μου καμιά 20αριά σελίδες το λιγότερο. Μπορεί τα 21 βιβλία να μην είναι μεγάλος αριθμός αν είσαι φανατικός βιβλιοφάγος, αλλά αν αναλογιστείς ότι τα απογεύματα μεγαλώνω δύο παιδιά και ήδη άρχισα να σούρτα φέρτα μες τους δρόμους για τα ιδιαίτερα, μια χαρά τα πήγα. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Αν πρέπει να σας συστήσω ένα βιβλίο να διαβάσετε από αυτά που διάβασα φέτος, θα σας έλεγα να δοκιμάσετε το «Ό,τι Αγαπώ Το Φέρνω Μαζί Μου», από τον συγγραφέα </span></i><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">William Landay, </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">που έγραψε και το παλιό, διαχρονικό, αγαπημένο «</span></i><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Defending Jacob</span></i><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">». Κινείται στο ίδιο ύφος αν και είναι ένα σκαλί υποδεέστερο κατά τη γνώμη μου. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Τέταρτον. Κατάφερα και πήγα ταξίδι μετά από τα χρόνια του κορωνοϊού. Στο Λονδίνο με τη δουλειά τον περασμένο Ιανουάριο, και κρουαζιέρα με την οικογένεια και φίλους τον Αύγουστο. Πρόσθεσα το Μαυροβούνιο στον χάρτη των κατακτήσεων μου. Άλλαξα παραστάσεις, έμαθα στα παιδιά μου πράγματα. Καλά να είμαστε, να πάμε και του χρόνου. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Για το 2024 θέλω να συνεχίσω στα ίδια μήκη κύματος. Να συνεχίσω τη γυμναστική μειώνοντας τη ζάχαρη και βελτιώνοντας τη διατροφή μου (αυτό είναι πανδύσκολο και το πήρα απόφαση ότι θα μείνω στα λόγια). Να διαβάσω άλλα τόσα βιβλία, να πάω άλλα τόσα ταξίδια και να συνεχίσω το γράψιμο του βιβλίου μου. Φέτος δεν έγραψα ούτε μια σελίδα στο μυθιστόρημα που είχα αρχίσει το 2022. Έκανα όμως κάποιες διορθώσεις διαβάζοντάς το σε ανύποπτο χρόνο για να κρατώ επαφή με το περιεχόμενό του. Δεν ξέρω αν θα τολμήσω ποτέ να το εκδώσω. Είναι τόσο πολιτικά ανορθόδοξο το περιεχόμενο που δεν έχω καμία όρεξη να τα βάλω με τα κοινωνικά σύνολα που απεχθάνομαι, και τα οποία καθώς γνωρίζετε είναι και καμπόσα. Γενικά δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο να παράξεις οτιδήποτε για να το καταναλώσουν οι Κυπραίοι πέραν των όπλων μαζικής καταστροφής. Θα το τελειώσω για το γαμώτο. Τώρα αν θα το εκδώσω είναι άλλο θέμα. Ομολογώ ότι όποτε δω μαλάκα γνωστό μου να εκδίδει βιβλίο με πιάνει το «γιατί αυτός και όχι εγώ», αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι δεν θα κάνουμε και αυτά που περιπαίζουμε. Είναι κρίμα τα δέντρα!<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Το 2024 θα είναι καλύτερο από το ’23. Ευτυχώς η Βαγγελιώ σιγά-σιγά μεγαλώνει, τελειώνει η περίοδος που είναι μία κινητή ατομική βόμβα και ένας κινητός κίνδυνος και αρχίζουμε να συνεννοούμαστε. Αυτό θα μας δώσει μία ανάσα εδώ μέσα που έχουμε γίνει τρελοκομείο με τη βούλα. Είχα ξεχάσει πόσο δύσκολα είναι τα πρώτα χρόνια μεγαλώματος ενός μωρού, πόσο μάλλον μιας αεικίνητης, τσαχπίνας κόρης που προορίζεται να γίνει μια μέρα το πιο λαμπρό αστέρι!<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Καλή χρονιά σε όλους και ό, τι ποθείτε να το πετύχετε.</span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"><br /></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Α, και για να μην ξεχνιόμαστε! Τα 20 τραγούδια που άκουσα περισσότερο το 2023 μέσα στο αυτοκίνητο. Ιδού:</span></i></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi20HroRfiLOf0Wt-8JdTtNBbHvPvZ-L7xk_PlLgJwAIuaRtFzvx4sGx4hOCIQ0PxqX1_pIkti2Mj2tRZwo8XYHGzAFlSc9OrJhiJpXES4lWUUtyZezojuEr9nUELSSPEvhP-2cpv6m73eA9X2D0sWggV73fHRsmKduEuWmQmzd6C8IDQBFMwSTWA/s662/Screen%20Shot%202023-12-31%20at%202.10.40%20AM.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="577" data-original-width="662" height="349" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi20HroRfiLOf0Wt-8JdTtNBbHvPvZ-L7xk_PlLgJwAIuaRtFzvx4sGx4hOCIQ0PxqX1_pIkti2Mj2tRZwo8XYHGzAFlSc9OrJhiJpXES4lWUUtyZezojuEr9nUELSSPEvhP-2cpv6m73eA9X2D0sWggV73fHRsmKduEuWmQmzd6C8IDQBFMwSTWA/w400-h349/Screen%20Shot%202023-12-31%20at%202.10.40%20AM.png" width="400" /></a></div><br /><p></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-84350006964021226832023-12-26T13:27:00.001+02:002023-12-26T13:27:03.794+02:00The Most Wonderful Time Of The Year<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Τα φετινά Χριστούγεννα δεν
τα πήρα είδηση κι αυτό γιατί φέτος δεν χειμώνιασε. Μέχρι στιγμής έβρεξε όλες κι
όλες δυο φορές από τη μέρα που φθινοπώριασε ημερολογιακά, και ακόμα και σήμερα,
26 Δεκεμβρίου, η θερμοκρασία παραπέμπει σε αρχές Οκτωβρίου. Ακόμα και το βράδυ.
Βγήκα χθες αργά να βγάλω τα σκουπίδια και ήμουν χωρίς κάλτσες και δεν ένιωσα
την παραμικρή ψύχρα, μόνο λίγη δροσιά διαπέρασε τις πατούσες μου. Το έχω
παρατηρήσει και από τη συχνότητα με την οποία ανάβουμε τη θέρμανση. Άλλες χρονιές
την ανοίγαμε λίγο μετά το μεσημέρι, ενώ φέτος την ανοίγουμε λίγο μετά τις 6:00
το απόγευμα. Ο κόσμος ποστάρει φωτογραφίες από τις παραλίες λες και ζούμε στην
Αυστραλία και αυτό σιγά σιγά γίνεται η κανονικότητα. Τι ξενέρωμα! <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Ο κόσμος θεωρεί ότι αυτή η
καλοκαιρία μας συμφέρει. Ναι, κάνουμε οικονομία στο ρεύμα και στο πετρέλαιο, αλλά
ουδείς σκέφτεται τι μας περιμένει το καλοκαίρι με τις θερμοκρασίες να
φλερτάρουν με τους πενήντα βαθμούς κελσίου και να μην μπορείς να βγεις από το
σπίτι πριν νυχτώσει. Αν δεν υπάρχει ισορροπία χειμώνα – καλοκαιριού, να βράσω την
οικονομία. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Το πρώτο καμπανάκι για την κλιματική
αλλαγή εμένα μου βάρεσε πολύ νωρίς. Το 1998 θυμάμαι ότι ήταν τόση η λειψυδρία
που τηλεφωνούσαμε σε φίλους και γνωστούς να τους ρωτήσουμε «αν έχουν λίγο νερό»
για να κάνουμε μπάνιο. Θυμάμαι ότι ήμουν φαντάρος, είχα επιστρέψει από άσκηση
στα χωράφια, έψαχνα νερό να κάνω μπάνιο και δεν είχαμε. Ούτε στο στρατόπεδο
είχαμε, ούτε στο σπίτι. Το είχαν κόψει για σκοπούς οικονομίας. Αναγκάστηκα να
πάω στον θείο μου να κάνω μπάνιο. Τέτοια τριτοκοσμικά δεν θέλω να ξαναζήσω.
Προφανώς έκτοτε δημιουργήθηκαν οι μονάδες αφαλάτωσης και το νερό δεν θα μας ξαναλείψει,
πάντως, δεν μπορώ να χαίρομαι με την εξάλειψη του χειμώνα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Μου κοστίζει και ψυχολογικά.
Με τι ενθουσιασμό να στολίσεις δέντρο; Έξω κάνει ζέστη! Με τι ενθουσιασμό να
περιμένεις Άη Βασίλη; Έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα. Τρέμω για το μέλλον του πλανήτη.
Το «</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">I</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">’</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">m</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">dreaming</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">of</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">a</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">white</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Christmas</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">» γίνεται πραγματικότητα. Μόνο
στα όνειρα θα ξαναδούμε χιόνι.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Στα γενέθλιά μου δεν έκανα
τίποτα. Ναι, έγινα και επίσημα 43! Πολύ χωριάτικος αριθμός. Τη μέρα των γενεθλίων
μου πήρα άδεια και πέρασα όλο το πρωινό ακούγοντας τα 25 αγαπημένα μου
τραγούδια όλων των εποχών. Στα διαλείμματα διάβαζα το βιβλίο μου. Ξεκουράστηκα
και ησύχασε το κεφάλι μου αφού τα παιδιά ήταν στο σχολείο και η Μπρέντα
δούλευε. Φτάνεις, αγαπητέ αναγνώστη, στην ηλικία που το μόνο που σε κόφτει
είναι να μην σου μιλά κανένας. Τραγικό αλλά αληθινό. Και πιστέψτε με, είναι
τεράστια πολυτέλεια να έχεις ένα 8ωρο στο οποίο να μην σου απευθύνει ουδείς τον
λόγο, και να μην είσαι υπόχρεος να τους απαντήσεις. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Το βράδυ των Χριστουγέννων ξύπνησα
από τις 4:00 και δεν ξανακοιμήθηκα. Ήρθε ο Αλέξης στο κρεβάτι μας στις 4:00 το πρωί
να ρωτήσει αν ήρθε ο Άγιος Βασίλης. «Είναι πολύ νωρίς, πέσε να κοιμηθείς». Δεν έφευγε
αν δεν μάθαινε αν ήρθε ο Άγιος να φέρει δώρα. Εν τω μεταξύ στο κρεβάτι μας ήταν
ήδη η μπουμπού η οποία θρονιάστηκε εκεί από ώρα και μάλιστα σε οριζόντια στάση.
Όλοι οι καλοί χωράνε, ναι, αλλά δεν κοιμούνται. «Μην πας κάτω, έχουμε βάλει
συναγερμό!» του είπα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έμεινε μαζί μας το
παιδί να κοιμηθεί. Αμ, δε! Κάθε ένα τέταρτο ξυπνούσε και ρωτούσε «ήρθε;», «τι
ώρα είναι;», «σε πόση ώρα ξημερώνει;» Στις 7:00 το πρωί με ένα κεφάλι καζάνι σηκώθηκα
πάνω και του είπα «κοιμήσου και μην ξαναμιλήσεις γιατί θα γίνει χαμός!» Έμεινε ακίνητος
ως τις 8:30. Μόνο έτσι καταλαβαίνουν. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Πολύ στεναχωρήθηκα με τον
χαμό του Βασίλη Καρρά. Τελειώνει και η εποχή μας σιγά-σιγά και αυτό είναι αβάσταχτο.
Αν σε πετύχει ο Καρράς στη σωστή συναισθηματική φόρτιση ακούγεται στ’ αφτιά σου
σαν όπερα. Έχω και προσωπικό αγαπημένο το «Και Πάω, Πάω, Πάω!» του Γιάννη Καραλή.
Το τραγουδώ και ευφραίνομαι. Όπως και το «Δώδεκα Παρά» που το θεωρώ αριστούργημα.
<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Τα φετινά τραπεζώματα ήταν
άκεφα. Από τη μια σόγια έχουν συρρικνωθεί, από την άλλη όσοι έχουν παιδιά ακόμα
ζουν με τον φόβο και τον τρόμο του κορωνοϊού και φοβούνται να τα εκθέσουν μην τυχόν
κολλήσουν οτιδήποτε. Ο κόσμος γιορτάζει για να γιορτάσει και όχι επειδή το αισθάνεται
πραγματικά. Δεν τον αδικώ με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ομολογώ ότι λυπάμαι
που περνούν οι γιορτές και δεν τις εκμεταλλευόμαστε όπως πρέπει. Φυσικά, εγώ
από το 2009 λέω ότι γιορτές που ξοδεύονται στην Κύπρο δεν είναι γιορτές, αλλά
πλέον δεν υπάρχει φράγκο για διακοπές πολυτελείας στα εξωτερικά ΚΑΙ τα
Χριστούγεννα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Για το νέο έτος θα τα πούμε
εν ευθέτω. <o:p></o:p></span></i></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-48947741143198964982023-12-23T20:31:00.002+02:002023-12-23T20:31:30.047+02:00Η Ελληνική Σημαία<p> </p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Η παράνοια που ζούμε τις τελευταίες μέρες, στο διαδίκτυο κυρίως, γιατί στον πραγματικό κόσμο υπάρχουν πολύ σοβαρότερα και πραγματικά προβλήματα, έχει να κάνει με την παραποίηση της ελληνικής σημαίας από εκείνη την καλλιτέχνιδα στην Αμερική, η οποία προκειμένου να καυτηριάσει την αυξητική τάση του φαινομένου των ανθρωποκτονιών από άντρα θύτη σε γυναίκα θύμα, θεώρησε σωστό να ράψει μια ελληνική σημαία σε ροζ χρώματα παρμένα από “παπλώματα των θυμάτων” τα οποία της δώρισαν οι οικογένειες τους. <o:p></o:p></span></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">(Ένα περίεργο πράμα ρε παιδί μου. Όλα τα θύματα σκεπάζονταν με ροζ παπλωματάκια σαν τις μπάρμπι. Στερεοτυπικό;). <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Το ζήτημα είναι πολύπλοκο και όπως πάντα έχει προσεγγιστεί με όλους τους λάθος τρόπους. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Δεν με προσβάλλει η παραποίηση της ελληνικής σημαίας. Η τέχνη, το έχουμε ξαναπεί, οφείλει να χαίρει πλήρους ελευθερίας. Με ενοχλεί όμως που όλοι οι καλλιτέχνες όταν θέλουν να καυτηριάσουν, ή να θίξουν κάτι, θα επιλέξουν να θίξουν ιδέες, ιδανικά ή πράγματα που η Δεξιά θεωρεί κατεξοχήν ιερά. Τη σημαία και τη θρησκεία. Μπορούσε να καυτηριάσει τις “γυναικοκτονίες” με χίλιους δυο άλλους και πιο ουσιαστικούς τρόπους άμα ήθελε. Αλλά όχι, όλως περιέργως, επέλεξε να παραποιήσει τη σημαία. Αυτό είναι που με τσαντίζει. Ότι πίσω από το πρόσχημα του κοινωνικού, καλλιτεχνικού σχολιασμού, πολεμά σαν κλασσική Αριστερή μαλάκω, αυτά που ο Δεξιός υπολείπτεται. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Αν παρ’ ελπίδα κάποιος τολμήσει να παραποιήσει σύμβολα που η Αριστερά θεωρεί ιερά, τότε μιλούμε αυτόματα για φασισμό, μισογυνισμό, ομοφοβία και λοιπές αρλούμπες. Όταν προσβάλλει η Αριστερά, τότε έχουμε αυτόματα καλλιτεχνία.<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Γιατί δεν μας ενόχλησε η παραποίηση της ελληνικής σημαίας όταν έγινε το δυστύχημα στα Τέμπη; Γιατί τότε ουδείς διαμαρτυρήθηκε; Επειδή η παραποίηση ήταν εύστοχη! Επειδή το δυστύχημα στα Τέμπη οφειλόταν ξεκάθαρα στην ολιγωρία του κράτους. Για τις γυναικοκτονίες πώς ακριβώς φταίει το κράτος; Πώς ακριβώς φταίει το ελληνικόν έθνος ώστε να δικαιολογείται η παραποίηση της σημαίας; Δεν μπορείς να τσουβαλιάζεις 10-15 γυναικοκτόνους με όλη την Ελλάδα και τη σημαία της. Ούτε ανοχή έχει επιδείξει το κράτος, ούτε ολιγωρεί ως προς την καταδίκη τους. Μια χαρά και πολύ ορθώς τους έμπηξε όλους ισόβια. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Γιατί δεν μας ενόχλησε η ελληνική σημαία φτιαγμένη από γκλίτερ στο λευκό μπλουζάκι του Σάκη Ρουβά το 2004 στη Γιουροβίζιον; Κι εκείνο ήταν “παραποίηση”. Αλλά βλέπετε, το κίνητρο και ο σκοπός παίζουν ρόλο. Δεν ενοχλεί κανέναν η παραποίηση όταν υπάρχουν από πίσω ειλικρινή και ευγενή κίνητρα.<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Επίσης με ενοχλεί που άλλα καθεστώτα, θεοκρατικά και με τη βούλα, όπως τα μουσουλμανικά, μένουν μόνιμα στο "απυροβόλητο" που λέει και ο Κασσελάκης σας. Δεν γίνεται να επιμένεις ότι η Ελλάδα εκτρέφει γυναικοκτόνους αλλά να σφυρίζεις αδιάφορα ως προς τα μουσουλμανικά κράτη που λιθοβολούν μέχρι θανάτου τις γυναίκες οι οποίες τολμούν να ψάξουν την ευτυχία τους εκτός γάμου, ή τις αντιμετωπίζουν σαν ζώα, ακροτηριάζοντας τα γεννητικά τους όργανα για να μην αισθάνονται σεξουαλική ηδονή. Εκεί, δεν είδα κάποια ευαίσθητη καλλιτέχνιδα να παραποιεί κάποια σημαία ή να θίγει το ισλάμ. Πού να τολμήσουν; Μαγκές μόνο εκεί που νιώθουμε ασφάλεια. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Γι’ αυτό και με τσάντισε το “καλλιτέχνημα”. Επειδή είναι υποκριτικό και εξυπηρετεί αλλότρια κίνητρα. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Γέμισε το Facebook </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">από παραδείγματα άλλων παραποιημένων σημαιών. Μου δείχνουν τη βρετανική σημαία παραποιημένη. Μου δείχνουν την αμερικάνικη. Μου δείχνουν σημαίες ως </span></i><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">pop art. </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">«Εκεί γιατί δεν ενοχλείσαι;» με ρωτούν. Μα είναι πολύ απλό. Πρώτα απ’ όλα δεν είμαι ούτε Άγγλος, ούτε Αμερικάνος για να θιχτώ. Ας θιχτούν αυτοί που πρέπει. Επίσης, δεν σημαίνει ότι επειδή οι συγκεκριμένοι λαοί δεν έχουν την παραμικρή υπερηφάνεια για τη σημαία τους και την έχουν του πεταματού ότι πρέπει να συμπεριφερθώ το ίδιο. Οι Άγγλοι μέχρι και βρακιά στρινγκ με τη σημαία τους πουλούν στους τουρίστες. Τόσο χεσμένη την έχουν. Δεν θεωρώ ότι μας επιτρέπει η αξιοπρέπεια μας να πράττουμε τα ίδια. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Η ελληνική σημαία έχει ιδιαίτερη σημασία, είναι εμπνευσμένη από τους αγώνες για ελευθερία και αυτοδιάθεση και αποτελεί ποινικό αδίκημα η παραποίηση της. Είναι γελοίο που οι Αριστεροί, οι δήθεν Δημοκράτες τη βδελύσσονται όταν μάχονται να μας πείσουν ότι κόπτονται για τη Δημοκρατία και την ελευθερία. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Όταν ήμουν 21 ετών, στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου, είχα πάει με δύο Γάλλους, που ήταν αδέλφια, τον Φρανσουά και την Κλαιρ, ταξίδι ως την Ολλανδία με το αυτοκίνητο. Ήταν το 2001. Στο Άμστερνταμ πήραμε ένα καραβάκι και πήγαμε κρουαζιέρα στα κανάλια. Ήθελα να βγάλω μία φωτογραφία με τα χαρακτηριστικά γεφύρια του Άμστερνταμ στο φόντο, έτσι πήγα και κάθισα στο πίσω μέρος του σκάφους όπου υπήρχε και μία ολλανδική σημαία και την έπιασα στα χέρια μου για να φανεί καλά, και να μην υπάρχει αμφιβολία σε ποια χώρα βρισκόμασταν. Επειδή τότε ήμουν 21 ετών και είχα την αντίστοιχη ανωριμότητα σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ «κουλ» αν έκανα και ένα αστείο μορφασμό στη φωτογραφία, για να μην κάθομαι εκεί αμήχανα σαν αγγούρι. Όταν βγήκε η φωτογραφία, την οποία παραθέτω και πιο κάτω, ένας συνεπιβάτης Ολλανδός ήρθε και μου επιτέθηκε λέγοντάς μου «η σημαία της χώρας μου είναι ιερή και δεν μπορείς εσύ που είσαι εδώ φιλοξενούμενος να την χλεύαζεις!» Είναι απλά μια φωτογραφία του είπα. Δεν υπονοεί κάτι. Δεν είχα σκοπό να προσβάλω τη σημαία. Αγαπώ την Ολλανδία, αγαπώ τις σημαίες εν γένει, αγαπώ την Ευρώπη. Άρχισε να μου κάνει κήρυγμα και να μου λέει πράγματα που από τη σύγχυσή μου και τον φόβο μου δεν συγκράτησα. Εκ των υστέρων, θεωρώ ότι είχε δίκιο. Με κάποια πράγματα δεν παίζουμε, ακόμη κι αν δεν έχουμε σκοπό να προσβάλουμε. <o:p></o:p></span></i></p></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjyK5YFgoZsUuZTFtbyGHPIgaQv8G-_k8WZIIyQDxPjxsyWlGPl_dLc20UWcaLS31CDPiu2QyoINaUUG_ggg8nvFcXf925BkxaYg2jbN-06hj2Jw7M4MJBE3QL6JSGF4lfeQa2rzaQu8QO8KOTadTuE23Op6FflgqizZuk7JQOVovqGkKJk0DMxwQ" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="206" data-original-width="275" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjyK5YFgoZsUuZTFtbyGHPIgaQv8G-_k8WZIIyQDxPjxsyWlGPl_dLc20UWcaLS31CDPiu2QyoINaUUG_ggg8nvFcXf925BkxaYg2jbN-06hj2Jw7M4MJBE3QL6JSGF4lfeQa2rzaQu8QO8KOTadTuE23Op6FflgqizZuk7JQOVovqGkKJk0DMxwQ=w400-h300" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div><p></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Σε όλες τις χώρες του κόσμου η σημαία θεωρείται κάτι ιερό. Σχεδιάζεται με προσοχή και τα χρώματα επιλέγονται με εμβρίθεια γιατί συνοψίζουν τους ιστορικούς αγώνες του λαού της εκάστοτε χώρας. Δεν γίνεται να έρχεται και να την παραποιεί ελαφρά τη καρδία ο κάθε «καλλιτέχνης» (σε εισαγωγικά γιατί πήξαμε σε ατάλαντους που θέλουν σημασία οι οποίοι όλοι τους συστήνονται ως "καλλιτέχνες"), για να γίνει γνωστός. Δυστυχώς, στην παρούσα, η συγκεκριμένη τα κατάφερε. Εκεί που δεν την ήξερε ούτε η μάνα της, εν τέλει την μάθαμε μέχρι και στην Κύπρο. <o:p></o:p></span></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both;"><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Ορθώς κατέβηκε το έκτρωμα από τον τοίχο της πρεσβείας. Άμα ήθελε να δημιουργήσει </span></i><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">awareness για τις γυναικοκτονίες </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">ας έβρισκε άλλους, πιο σχετικούς </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">τρόπους.</span></i></p></div><br /></div><p><br /></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-38139591626941057042023-12-07T14:14:00.002+02:002023-12-07T14:14:21.732+02:00Αν Η Disney Αγαπούσε Την Κύπρο<p> <i style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Ανακάλυψα ένα σάιτ τεχνητής νοημοσύνης τις προάλλες το
οποίο ήταν και δωρεάν, και άρχισα να παίζω και να του ζητώ να μου σχεδιάσει
διάφορα πράγματα για πλάκα. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία αν του ζητούσα να μου
παράξει χαρακτήρες της Ντίσνεϊ για μία ταινία που αφορά στην Κύπρο.</span></i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Όπερ και εγένετο. Ποιο </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Wish</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">και μαλακίες, εδώ είναι το καλό! <o:p></o:p></span></span></i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Ιδού:</span></i></p><p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghZWCKXsjxHiE8ZO45xl-9Y9BC1LQ3FaNFzDBLwm2KbPWEq2l0lxh3WgJ7jNUvvw1NzYqtC-QKC5FrEFLAdeGkRvhX285NeWHdtZTMblPlbaqqI5v3Idj3guc-57eu-YdBxm6Z-_rJu9Hy-fqTbZLjd1zTiG5Etg_YgN12Kqy4zUj-1zu_aWJJvA/s1024/download%20(7).png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghZWCKXsjxHiE8ZO45xl-9Y9BC1LQ3FaNFzDBLwm2KbPWEq2l0lxh3WgJ7jNUvvw1NzYqtC-QKC5FrEFLAdeGkRvhX285NeWHdtZTMblPlbaqqI5v3Idj3guc-57eu-YdBxm6Z-_rJu9Hy-fqTbZLjd1zTiG5Etg_YgN12Kqy4zUj-1zu_aWJJvA/w400-h400/download%20(7).png" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Cyprus" στους κινηματογράφους το 2025, και στο Disney+ λίγο μετά! Προλάβετε!</td></tr></tbody></table><br /></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Η ταινία θα λέγεται «Κύπρος» και θα αφορά το αρχαίο μας βασίλειο. </span></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggHEp4i2ZlInEj9rI5TzTytvwZZ2CkCtNT9ia_7ZpQKFNm1GrhJu5C43AOhz9WBtWEJP3GL8VANFohOZQqkZ6b-PLQcxAZsLsGAL4uzfAISkHTpyjcRrEMLKA37JxSi43SubYyo-fLQUc3RE64WxpCpCQMF-O2wDKYUoFvGKSBPIXpVbtUVGG-fw/s1024/download%20(10).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggHEp4i2ZlInEj9rI5TzTytvwZZ2CkCtNT9ia_7ZpQKFNm1GrhJu5C43AOhz9WBtWEJP3GL8VANFohOZQqkZ6b-PLQcxAZsLsGAL4uzfAISkHTpyjcRrEMLKA37JxSi43SubYyo-fLQUc3RE64WxpCpCQMF-O2wDKYUoFvGKSBPIXpVbtUVGG-fw/w400-h400/download%20(10).png" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Η πρωταγωνίστρια, θα είναι η νέα ηρωΐδα της Ντίσνεϊ
ονόματι Άντρη, η οποία θα έχει και για </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">side</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">kick</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">της ένα μαγικό γαϊδουράκι, το οποίο φυσικά
και θα μπορεί να μιλά και σαν άνθρωπος. Μπορεί και να πετά κιόλας, δεν έχω αποφασίσει
ακόμη.<o:p></o:p></span></span></i></p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil7JweqjYgdumMSfkt0zBSAniufc6K_UKkT_IszI0WJbYhgSQDrCozuTpBMvPvUm3paxYLaAKfF8GLQSIj9ruKCijo-Oq_sOZxeO8_nMRIPimgHknmg3Oq6kGj69K_VbpgFDrjU1CDEDWdfvdTRSTK2I1i2oCjpIrCcRP6a2c2HjVKoJJkVB2ObA/s1024/download%20(1).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil7JweqjYgdumMSfkt0zBSAniufc6K_UKkT_IszI0WJbYhgSQDrCozuTpBMvPvUm3paxYLaAKfF8GLQSIj9ruKCijo-Oq_sOZxeO8_nMRIPimgHknmg3Oq6kGj69K_VbpgFDrjU1CDEDWdfvdTRSTK2I1i2oCjpIrCcRP6a2c2HjVKoJJkVB2ObA/w400-h400/download%20(1).png" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Η Άντρη είναι μια πριγκίπισσα που όμως μεγάλωσε ως χωριατοπούλα γιατί οι δικοί της την έδωσαν για υιοθεσία όταν γεννήθηκε για να την προστατέψουν από τις σκοτεινές δυνάμεις του θείου της. Παρόλη την ταπεινή της καταγωγή διαθέτει οξυδέρκεια, πείσμα και ικανότητες που θα τη βοηθήσωουν να πραγματοποιήσει το όνειρό της, να γίνει δηλαδή ξανά πριγκίπισσα και να επιστρέψει στην πραγματική της μητέρα. Για να τα καταφέρει θα πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την καρδιά του πρωτοπαλλίκαρου Αβέρωφ (Από τούδε και
στο εξής: </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Ave</span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">), ο
οποίος είναι και ο ομορφονιός του νησιού. <o:p></o:p></span></i></p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhovivy-4lUNKBFBZcp4v3GLuABGm3h-gPIybNSrv15UN_qbBLaOpQIC3mxzdcSdUhWJ2Z2sXeRqQ1BwhRE0ete5fFmJ0Rwl_sdVkhhyphenhyphenBBUy0tYvGP7g50r-U-EeJIdEJ3Ze593v7i9MbQKFpsbfGdysHdAGhu4JhFOVT231Mk4Oe85Vl815rOjAQ/s1024/download%20(9).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhovivy-4lUNKBFBZcp4v3GLuABGm3h-gPIybNSrv15UN_qbBLaOpQIC3mxzdcSdUhWJ2Z2sXeRqQ1BwhRE0ete5fFmJ0Rwl_sdVkhhyphenhyphenBBUy0tYvGP7g50r-U-EeJIdEJ3Ze593v7i9MbQKFpsbfGdysHdAGhu4JhFOVT231Mk4Oe85Vl815rOjAQ/w400-h400/download%20(9).png" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Αυτή είναι η υφιστάμενη βασίλισσα της Κύπρου, η Queen A, η οποία δεν παίζει στο έργο ιδιαίτερα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">Ο Πρινς Άβε τη γνωρίζει ένα πρωί εκεί που μαζεύει στους
κάμπους του νησιού αγρέλια και καππάρι και την ερωτεύεται σφόδρα. Πιο κάτω τον βλέπουμε να ποζάρει με αυτοπεποίθηση στην πλατεία του αρχαίου βασιλείου.</span></i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9vaoSjFPM33A4TMMOGb4Hz6SeggfVFkqOcH0Vty8r8k8Qb2_pS-jTLTF4E17AQFgXC3214vESEtdj_INwlas13dYTSMrO9lLsy4kb-oElAG2oXoSu-1vUxtmIKVX4_j_tQ1fjk8bdA3eG8v-iUtoPNS7u3yxisF0HdCsJfFrl0kdmEtAZgTWB-A/s1024/download%20(13).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9vaoSjFPM33A4TMMOGb4Hz6SeggfVFkqOcH0Vty8r8k8Qb2_pS-jTLTF4E17AQFgXC3214vESEtdj_INwlas13dYTSMrO9lLsy4kb-oElAG2oXoSu-1vUxtmIKVX4_j_tQ1fjk8bdA3eG8v-iUtoPNS7u3yxisF0HdCsJfFrl0kdmEtAZgTWB-A/w400-h400/download%20(13).png" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Ο κακός του
νησιού, ο επονομαζόμενος Μάγος Κατσέλλας και θείος του Πρινς Άβερ, ξέρει ότι
πρέπει να βγάλει τον ανιψιό του από τη μέση αν υπάρχει έστω και η παραμικρή
πιθανότητα να κυβερνήσει το κατσικονήσι. Γι’ αυτό και μια μέρα θα κλειδώσει τον
Πρινς Άβε στον πύργο του και θα τον αφήσει εκεί μέσα να σαπίσει. </span></i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr1HUlzeDXB_mSNfLCfxL1M1kIOn4FJ5HuJ-ZthTTnr7GsGXMbqJo2Fm00rtEIGk6Ez9P7ujDx-tMm4j6XsZYvjqrmCtRy1HpPh_1j0TXOuTwTUlfIAR364KhrYhuEGOHMkOBbuV3hzzXKdalFt0tqfirhJiTrHcuXslCAhX3LpZrXoWNGNLclow/s1024/download%20(12).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr1HUlzeDXB_mSNfLCfxL1M1kIOn4FJ5HuJ-ZthTTnr7GsGXMbqJo2Fm00rtEIGk6Ez9P7ujDx-tMm4j6XsZYvjqrmCtRy1HpPh_1j0TXOuTwTUlfIAR364KhrYhuEGOHMkOBbuV3hzzXKdalFt0tqfirhJiTrHcuXslCAhX3LpZrXoWNGNLclow/w400-h400/download%20(12).png" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Η Άντρη με τη βοήθεια του γαϊδουράκου της, αλλά και ενός ορφανού
αγοριού, του Γιωρκή, που συναντά τυχαία στη διάρκεια της ταινίας συνασπίζονται
ενάντια τον Μάγο Κατσέλλα για να τον εξουδετερώσουν. Ο Γιωρκής θα είναι το </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">comic</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">relief</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">της ταινίας, θα πει και ένα πολύ χαρούμενο
τραγούδι εν είδει καμπαρέ και θα έχει μαζί του δύο «πεζούνια» τα οποία θα του
χέζουν σε διάφορες σκηνές και τα παιδάκια θεατές θα το βρίσκουν τρομερά ιλαρό
και αστείο.<o:p></o:p></span></span></i></p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjj94aTfEKwuQ33AKVDFwC6e2E2XIym3uEBFdcVxMvcpdjQhGcvYP2cLKKaFwJlI_vK1DjBRXuaoBNP1Bb4Tq4lx-wGhfQCEs3Jowg6GjSkcw1uTWYIaing7Idk-YiP193Uw-U1IM8BT_VPFypZESunQzx6qwkDmtcMns29LK2zzCgyxTpRcoFuMg/s1024/download%20(5).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjj94aTfEKwuQ33AKVDFwC6e2E2XIym3uEBFdcVxMvcpdjQhGcvYP2cLKKaFwJlI_vK1DjBRXuaoBNP1Bb4Tq4lx-wGhfQCEs3Jowg6GjSkcw1uTWYIaing7Idk-YiP193Uw-U1IM8BT_VPFypZESunQzx6qwkDmtcMns29LK2zzCgyxTpRcoFuMg/w400-h400/download%20(5).png" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">Στην ταινία θα υπάρχουν κι άλλοι καίριοι ρόλοι. Η
γιαγιά της Άντρης, η κυρία Μαρούλλα που την μεγάλωσε, και η οποία φτιάχνει θαυμάσιες
χαλλουμοτές, τις οποίες όταν τρως αποκτάς υπερδυνάμεις. Κάποια στιγμή στο έργο
η γιαγιά Μαρούλλα θα πεθάνει και θα μεταμορφωθεί η ίδια σε χαλλουμωτή, η οποία
θα ακολουθεί την εγγονή μέσα από το στομάχι της και θα της δίνει συμβουλές. </span></i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdg8znBVCGShn0n7oJB48F8gT3YrhyLKa_Csz7ZDHOppG2GiGdXzUd_Z3l_KkXPI2Znr2HGXyf2Ic0_WjR8G58_h9UHbYlK3D0FZnNCugl7cICDh7YNknF_wrRQ5jpe9lz3NGnFl-QIK5Wyrpw1-JMWCWlZBhcvSWn5TJVeCKMjz5CSc0kpl9o6g/s1024/download%20(16).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdg8znBVCGShn0n7oJB48F8gT3YrhyLKa_Csz7ZDHOppG2GiGdXzUd_Z3l_KkXPI2Znr2HGXyf2Ic0_WjR8G58_h9UHbYlK3D0FZnNCugl7cICDh7YNknF_wrRQ5jpe9lz3NGnFl-QIK5Wyrpw1-JMWCWlZBhcvSWn5TJVeCKMjz5CSc0kpl9o6g/w400-h400/download%20(16).png" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Και επίσης, η Θεά Αφροδίτη, προστάτιδα του νησιού, η
οποία στο φινάλε μπαίνει στη ψυχή του Άβε και τον ανδρώνει, ώστε να παλέψει
ενάντια στο Μάγο Κατσέλλα. Ο Μάγος Κατσέλλας στην τελευταία σκηνή του έργου
μεταμορφώνεται σε ένα γιγάντιο μαύρο τράγο, κάτι μεταξύ Μαλέφισεντ και Κέρβερου
και παλεύει με τη μικρή Άντρη η οποία επιδεικνύει περίσσιο θάρρος και ανδρεία
και νικά το κακό. <o:p></o:p></span></i></p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwJJziRVP1M5PyxyGLHJAnoUp2GPT1MFSout8XEFDymHPmnhjw_maQ-kLuQWHDuNtnw_S6m-c0as2yxHsj8DzvRe6rdPGzbpgZLoPLt-vhPi1m7yJbmEQIII7MWTy5Jyzo-UUC18RoHMPfAU4WVepd1lO4QQMrURrNgVQszyitDHj7515gM4sztw/s1024/download%20(11).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwJJziRVP1M5PyxyGLHJAnoUp2GPT1MFSout8XEFDymHPmnhjw_maQ-kLuQWHDuNtnw_S6m-c0as2yxHsj8DzvRe6rdPGzbpgZLoPLt-vhPi1m7yJbmEQIII7MWTy5Jyzo-UUC18RoHMPfAU4WVepd1lO4QQMrURrNgVQszyitDHj7515gM4sztw/w400-h400/download%20(11).png" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Φυσικά, στο τέλος δεν παντρεύεται τον Άβε. Μην τυχόν και
δώσουμε λανθασμένα μηνύματα στα παιδιά μας. Προτιμά να μείνει με το γαϊδούρι της
και να ανοίξει ένα χαλλουμοπιτάδικο στην πλατεία της Πάφου για να κερνά τους τουρίστες.
Μέσα από τη χαλλουμοτή επέρχεται η ευτυχία. </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Και επειδή έχω όλο το επιχειρηματικό πλάνο έτοιμο, σας έχω
ετοιμάσει και τα απαραίτητα παιχνίδια που θα ανοίξουν στη Ντίσνεϊλαντ ώστε να
υποστηρίξουν και να προωθήσουν την ταινία. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Ιδού:</span></i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"></span></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxBcUmCXNQmfa78w0GX2d2SUC9E5lmJbig3MHJpWUqelVdWl8QITPblBK1ZgWbpe_S0d2JtbMtHVVlnPDczcLiMcGYl7A_56BwZojc_Iw25lrhLKjATd7F3rWfngS7KLCOraODBiJwB1kzXAXTcHMstLp5R-yBtza2xD6OQPaN5FswTt0IZeDj3w/s1024/download%20(18).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxBcUmCXNQmfa78w0GX2d2SUC9E5lmJbig3MHJpWUqelVdWl8QITPblBK1ZgWbpe_S0d2JtbMtHVVlnPDczcLiMcGYl7A_56BwZojc_Iw25lrhLKjATd7F3rWfngS7KLCOraODBiJwB1kzXAXTcHMstLp5R-yBtza2xD6OQPaN5FswTt0IZeDj3w/w400-h400/download%20(18).png" width="400" /></a></i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i><br /></i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>Dark Ride στα άδυτα του βασιλείου όπου οι επισκέπτες θα βλέπουν μέσω διαφόρων animatronics την ιστορία της Άντρης και της παρέας της. </i></div><i><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWxnklpkcIRPxMCgJzQqwM_a_1pjWOgg9qF_CsURvp4utLirAqI5ZVoelptDLQJK2btCdjQlh84rC5TCqF3cIrrEoxdmQvhynwPDBnP9Fs3ZmumSBEt6iek6f4R_o4mrqkW4zQDAsGZ-Fq8CVMArfBGUokwKwGG8KJyqti_vN9hJtOKdnK64HViA/s1024/download%20(19).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWxnklpkcIRPxMCgJzQqwM_a_1pjWOgg9qF_CsURvp4utLirAqI5ZVoelptDLQJK2btCdjQlh84rC5TCqF3cIrrEoxdmQvhynwPDBnP9Fs3ZmumSBEt6iek6f4R_o4mrqkW4zQDAsGZ-Fq8CVMArfBGUokwKwGG8KJyqti_vN9hJtOKdnK64HViA/w400-h400/download%20(19).png" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Carousel με γαϊδουράκια, όπου τα μικρότερα παιδιά θα μπορούν να ανέβουν επάνω στο φιλαράκι της Άντρης. </div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjk8uRvhvxPYVOS4dfCRvzgQEGk3HO0JyC5qNxV-HPDenGEp4z0S2aW7pMRYIezATRJ2oyL4cNfsWi5PuDU8a_ImSnda1xVc0ijiujZ-_G8y6hhIsBNX7g5NQ18r8ztPOmNAnpVtpA4l_4cyQkeVwqeHdfZLsO62KeHZc-NHSamKrEcnEOCCFnOHA/s1024/download%20(20).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjk8uRvhvxPYVOS4dfCRvzgQEGk3HO0JyC5qNxV-HPDenGEp4z0S2aW7pMRYIezATRJ2oyL4cNfsWi5PuDU8a_ImSnda1xVc0ijiujZ-_G8y6hhIsBNX7g5NQ18r8ztPOmNAnpVtpA4l_4cyQkeVwqeHdfZLsO62KeHZc-NHSamKrEcnEOCCFnOHA/w400-h400/download%20(20).png" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Τρενάκι τύπου Splash Mountain το οποίο θα έχει κεντρικό θέμα τον ναό της Θεάς Αφροδίτης. </div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBvbkL5AsRrEwLtEVputGXTrqaxU8mcrl9W73x50ZJj0vQyJdqpcxEg4EVcbuZYoiHtEzI5HWwt6aCD-EcPM9jWdzLf_pxynIAVznzEmkyXNkiuSOrVDamTeCSRr0v35Lo_K8Kz7Mdxub_VPZv2MXiBk9X1ftHVLxGkVBzujOlTzEFuDeYlXOrzA/s1024/download%20(21).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBvbkL5AsRrEwLtEVputGXTrqaxU8mcrl9W73x50ZJj0vQyJdqpcxEg4EVcbuZYoiHtEzI5HWwt6aCD-EcPM9jWdzLf_pxynIAVznzEmkyXNkiuSOrVDamTeCSRr0v35Lo_K8Kz7Mdxub_VPZv2MXiBk9X1ftHVLxGkVBzujOlTzEFuDeYlXOrzA/w400-h400/download%20(21).png" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Εστιατόριο με Χαλλουμωτές της Γιαγιάς Μαρούλλας</div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggoSpxflnmsCnGQW9AeqONQRJteCSsNHnFOLPzRow1-jTmH5dliTlHTKoq4sSaBk1k9kx3qzNeSvGWtcS5mw-G_1y9vD_PaNGKnFkRKhIQx8NxL094C2G5IKZM12UTDSG60o6PhAqYyQr5GtYRzPrG4MLg79ZOPUs5wWKFUZ-u_m_MsxgB5PiSDA/s1024/download%20(22).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggoSpxflnmsCnGQW9AeqONQRJteCSsNHnFOLPzRow1-jTmH5dliTlHTKoq4sSaBk1k9kx3qzNeSvGWtcS5mw-G_1y9vD_PaNGKnFkRKhIQx8NxL094C2G5IKZM12UTDSG60o6PhAqYyQr5GtYRzPrG4MLg79ZOPUs5wWKFUZ-u_m_MsxgB5PiSDA/w400-h400/download%20(22).png" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Βόλτα με κατσίκια εμπνευσμένα από τον Μάγο Κατσέλλα.</div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpy-Lt_q-uLhRmN7MJCihagRWtG7Sq88WzH-FapJuVV1zRug-8x3SDB9s8sCOl8srsaT7rDE3Plcm_UQKB68-zh8uww-lfisYd1Q-j2RLdf2LrLNvMDzOsMWWYhEb-reEjxRwRehran4PI-kTbEbOGH3tdy-b5mHNPZlvjlY0y4cfe8Bo7CuNBmQ/s1024/download%20(23).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpy-Lt_q-uLhRmN7MJCihagRWtG7Sq88WzH-FapJuVV1zRug-8x3SDB9s8sCOl8srsaT7rDE3Plcm_UQKB68-zh8uww-lfisYd1Q-j2RLdf2LrLNvMDzOsMWWYhEb-reEjxRwRehran4PI-kTbEbOGH3tdy-b5mHNPZlvjlY0y4cfe8Bo7CuNBmQ/w400-h400/download%20(23).png" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Υδροπάρκο εμπνευσμένο από τον Πύργο του Μάγου Κατσέλλα.</div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh81o2OYuJtMrreTjdZVusenaL8jjichPoJAjf9zOed-SKD-AkWA89qGiQynQhKmVHTFWSxAcSXV_guxk0xv28tuTe61HgbgJaPtHDxITfcuk3RA_NorTRipgMHMsAWrBYVJae1Btlw5ju-BafFkcedYuYpJiWdjL4O2u92tIrJ-CvWFHXCCegeVw/s1024/download%20(24).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh81o2OYuJtMrreTjdZVusenaL8jjichPoJAjf9zOed-SKD-AkWA89qGiQynQhKmVHTFWSxAcSXV_guxk0xv28tuTe61HgbgJaPtHDxITfcuk3RA_NorTRipgMHMsAWrBYVJae1Btlw5ju-BafFkcedYuYpJiWdjL4O2u92tIrJ-CvWFHXCCegeVw/w400-h400/download%20(24).png" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Meet and Greet με την Αφροδίτη η οποία θα υποδέχεται τους επισκέπτες για φωτογραφίες σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο. Με κατιτίς παραπάνω, έρχεται και στο δωμάτιο σας για βίντεο πριβέ. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Τόσες πολλές ιδέες, ούτε ένας χρηματοδότης!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /> <o:p></o:p></i><p></p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-87163529670243741522023-12-01T09:23:00.003+02:002023-12-01T09:24:28.920+02:00Όλοι Οι Καιροί Σκύβουν Πάνω Από Τον Παρθενώνα<p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Πες μου εσύ αν έχεις ακούσει άλλο λαό επί της Γης να
συζητά και να τσακώνεται κατά πόσον του ανήκει η πολιτιστική του κληρονομιά! <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Έχει από προχθές που έγινε το «ματζορομίνορο» με την
ακύρωση της συνάντησης του Μητσοτάκη με εκείνον τον Ινδό που προΐσταται του </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">House</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">of</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Commons</span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">, του
Σανούκ, πώς τον λένε, που σφάζονται οι Έλληνες μεταξύ τους για τα μάρμαρα του
Παρθενώνα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Μάρμαρα, γλυπτά, όπως θέλετε πείτε τα! Τα συμπαρομαρτούντα
του, τέλος πάντων. Που είναι κομμάτι του, κομμάτι μας, και τα θέλουμε πίσω! <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Υπάρχει μία πολύ συγκεκριμένη μερίδα Ελλήνων που
εκνευρίζεται με το θέμα της επιστροφής τους. Δεν ξέρω γιατί τους ανεβαίνει η
πίεση κάθε φορά που έρχεται το θέμα στην επικαιρότητα. Λίγα τους πέφτουν; Κάποτε
ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα έχει πιο σοβαρά προβλήματα, ενώ προχθές διάβαζα να
διαδίδουν ότι η Ακρόπολη είναι ούτως ή άλλως παγκόσμιο μνημείο και δεν μας ανήκει
για να το θεωρούμε δικό μας και να απαιτούμε επιστροφή του οποιουδήποτε.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Αυτή η κατάντια δεν ξέρω πώς καταπολεμείται. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Σε τι να απαντήσεις σοβαρά στα πιο πάνω; Ξέρετε εσείς άλλον
λαό που έχει τέτοια διλήμματα; Απορώ δηλαδή. Τσακώνονται οι Ιταλοί αν τους ανήκει
το Κολοσσαίο; Τσακώνονται οι Ισπανοί αν τους ανήκει η Σαγκράδα Φαμίλια; Ή μήπως
υπάρχουν Ιταλοί που λένε «ωραίο το Κολοσσαίο, αλλά ανήκει και στους Έλληνες και
στους Πακιστανούς και στους Αυστραλούς εξίσου!» <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Κατ’ αρχάς το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Μπορεί κάτι να σου
ανήκει και ταυτόχρονα να είναι τόσο σημαντικό που να ανήκει στον κόσμο όλο. Όπως
ένα σύγγραμμα, όπως ένα τραγούδι. Τα «Παιδιά του Πειραιά» ανήκουν στον
Χατζιδάκι, ανήκει και στον κόσμο όλο που τ’ ακούει και ευφραίνεται. Δεν
αποκλείει το ένα το άλλο. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Άλλο η κυριότητα του μνημείου, άλλο το ποιος το χαίρεται.
Γιατί δεν μπορεί να το κατανοήσει αυτό ο μέσος νους, δεν μπορώ να σας πληροφορήσω!
<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Εξάλλου, ποιος το πληρώνει το μνημείο; Ο κάτοικος της Μοζαμβίκης;
Οι Έλληνες το συντηρούν, στους Έλληνες ανήκει, αει στο διάολο από κει χάμου που
κάθομαι και συζητώ τα αυτονόητα με τα ανόητα! <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Είναι τα μάρμαρα του Παρθενώνα το μείζον θέμα της ελληνικής
πολιτικής αυτή τη στιγμή; Ναι είναι. Γιατί όλα τα δεινά μας απ’ αυτή την ιστορική
απομάκρυνση και απαξίωση ξεκινούν. Τα χάλια του ο Έλληνας τα έχει επειδή
απομακρύνθηκε από τα αρχαία του. Αν ο Έλληνας μπορούσε να εκτιμήσει αυτό το
κάλλος, αυτό τον ιστορικό πλούτο, θα σήμαινε ότι έχει και την ικανότητα να υπερπηδήσει
και τα πιο εύπεπτα που τον ταλανίζουν σήμερα. Έτσι δεν θα έλεγε «η Ελλάδα έχει
πιο σοβαρά προβλήματα». Τα προβλήματα της Ελλάδος πηγάζουν από την ιστορική
λήθη. Λαός που ξεπουλά Μακεδονίες, Κύπρους, και που θεωρεί τα γλυπτά του
Παρθενώνα ζήτημα παράταιρο και «εθνικιστικό» του αξίζει να υποφέρει. Του αξίζει
φρικτό τέλος. Όταν το πνευματικό επίπεδο ανυψωθεί, θα υπάρξει και ευρύτερη βελτίωση
της καθημερινότητας του. Ψιλά γράμματα όλα αυτά βέβαια. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Διάβαζα στο τουίτερ προχθές ένα αρχιδάκι που έγραφε: «καλώς
ο Βρεττανός ακύρωσε το μίτινγκ με τον Μητσοτάκη. Υπάρχουν πρωτόκολλα ως προς το
τι θα συζητηθεί σε κάθε συνάντηση και ο Έλλην πρωθυπουργός δεν τα τήρησε με τις
δηλώσεις του στην εκπομπή του </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">BBC</span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">». <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Για τέτοιους βλάκες
μιλάμε. Που καλύτερη διαφήμιση από τον ντόρο που ακολούθησε της ακύρωσης της συνάντησης
δεν θα μπορούσε κανένας να διανοηθεί. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Αν δεν απαλλαγούμε από αυτού του είδους σχολών σκέψεις,
δεν υπάρχει μέλλον! <o:p></o:p></span></i></p><br /><p></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-37536819754950270222023-11-27T09:19:00.000+02:002023-11-27T09:19:05.333+02:00100 Χρόνια Ντίσνεϊ<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Τα παιδιά είναι η καλύτερη
δικαιολογία πια για να κάνεις πράγματα αλλά και για να αποφύγεις πράγματα. Ας πούμε,
σε προσκαλούν κάπου και βαριέσαι να πας, προφασίζεσαι ότι τα παιδιά είναι άρρωστα,
ότι έχουν κάποια κοινωνική υποχρέωση ή κάποιο μάθημα και γλιτώνεις. Ομοίως,
θέλεις να πας κάπου διακαώς και ψιλοντρέπεσαι; Χρησιμοποιείς το παιδί. Εγώ εχθές,
φερ’ ειπείν ήθελα να πάω στη συναυλία που δόθηκε στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας
για τα 100χρονα της Ντίσνεϊ, και παρόλο που θεωρώ ότι θα μπορούσε κάλλιστα να
σταθεί ως εκδήλωση ενηλίκων, χρησιμοποίησα τον γιο μου για να πάω. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Όχι ότι δεν το φχαριστήθηκε.
Και με το παραπάνω. Αλλά βλέπετε, ο γιος μου ήταν η τέλεια δικαιολογία. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Του έκανα τεράστιο ψηστήρι, βεβαίως.
Κατ’ αρχάς το Σάββατο είχε πάει με τη Μπρέντα στο κοντσέρτο που δόθηκε στο
Παλλάς με τη Συμφωνική Κύπρου να παίζει τον «Πέτρο και το Λύκο». Ήμουν σίγουρος
ότι εκεί θα βαριόταν τη ζωή του (εγώ τον γέννησα) και ότι αν του ανακοίνωνα ότι και την επομένη θα έτρωγε
στη μάπα κι άλλη Συμφωνική Ορχήστρα θα κλωτσούσε ό,τι κι αν ήταν. Οπότε του το κράτησα
κρυφό μέχρι την τελευταία στιγμή. Μία ώρα πριν την συναυλία του εμφάνισα ένα
αυτοσχέδιο χάρτη και του είπα ότι θα λάβουμε μέρος σε ένα κυνήγι θησαυρού.
Επάνω στον χάρτη ζωγράφισα τη διαδρομή από το σπίτι μας μέχρι το Δημοτικό
Θέατρο, ενώ επίσης, του έβαλα να λύσει μία εξίσωση η οποία είχε ως άθροισμα το
νούμερο εκατό. Του είπα ότι «άμα λύσεις την εξίσωση θα μάθεις πόσα κεράκια
σβήνει ο εορτάζων που μας προσκάλεσε στο πάρτι του, κι αν με καθοδηγήσεις σωστά,
θα πάμε στο σωστό μέρος έγκαιρα για τη γιορτή».<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Νομίζω ο μικρός απόλαυσε
περισσότερο το κυνήγι αυτό, παρά την εκδήλωση αυτή καθεαυτή. Μου είπε «ο μόνος
100χρονος που ξέρω είναι η γιαγιά σου, αλλά αυτή πέθανε. Λες να πήρε δεύτερη
ευκαιρία;» Περιττό να πω ότι τα έκανε μαντάρα με το «αριστερά-δεξιά» μέσα στο
αυτοκίνητο. Εγώ ακολούθησα τη σωστή διαδρομή, πάρκαρα στο χωράφι κοντά στο θέατρο και
του είπα «δεν μας βοηθά ο χάρτης, θα κατέβουμε και θα πάμε με τα πόδια και άμα
δεις κάπου να γράφει «100» θα μπούμε μέσα!» Μέχρι και στο φουαγιέ δεν είχε
συνειδητοποιήσει ακόμη τι τον περίμενε. Ενθουσιάστηκε όταν έλυσε τον γρίφο με τους
συνειρμούς του. "Εκατό χρόνια Ντίσνεϊ!" Ορίστε, τέτοια πρέπει να σκαρφίζομαι για να γλιτώνω τη
μουρμούρα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Η παράσταση ήταν το κάτι
άλλο. Απερίγραπτη. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Μετά δυσκολίας συγκρατούσα
τα δάκρυά μου. Στο </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Dos</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Oruguitas</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">του
</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Encanto</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">δεν
συγκρατήθηκα, στο δε </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Lion</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">King</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">στο
τέλος, απλά πλάνταξα και το χάρηκα. Οι φωνές, η ορχήστρα, το οπτικό υλικό, όλα εξαιρετικά. Τη δε
παράσταση έκλεψε, κατ’ εμέ, η Νάντια Μπουλέ. Δεν πίστευα στα αφτιά μου ότι αυτή
η γυναίκα, την οποία γνωρίσαμε ως δευτεροκλασάτη τηλέ-περσόνα διαθέτει αυτή τη φωνάρα. Τα έσκισε τα τραγούδια, ενώ φορούσε και ένα αστραφτερό
φόρεμα το οποίο δεν την ξεχώριζε ποσώς από τις υπόλοιπες τραγουδίστριες του
Μπρόντγουεϊ και του Ουέστ Εντ. Μία κούκλα, μία ντίβα σε οσκαρική εμφάνιση. Μπράβο! Είπε διάφορες μπαλάντες του Ντίσνεϊ υποδειγματικά. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Για τους υπόλοιπους, δεν έχω
να πω πολλά. Πέραν 1-2 εξαιρέσεων ήταν όλοι τους αντιπροσωπευτικοί του επιπέδου
που ανέμενα. Η μόνη παραφωνία ήταν ο χώρος. Πολύ λίγος και πολύ μικρός για να
απογειώσει αυτό το οπτικοακουστικό υπερθέαμα. Η ηχητική του θεάτρου μπουκωμένη
και θαμπή. Και στον Κορκολή που είχαμε πάει τον περασμένο Μάρτιο τα ίδια χάλια.
Κρίμα! Τα δε εφέ που χρησιμοποιήθηκαν (έπεσε τεχνητό χιόνι στο </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Let</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">It</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Go</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">), παρενόχλησαν το κοινό των
μπροστινών θέσεων. Βασικά έπεσε όλο το χιόνι επάνω τους, έγιναν μούσκεμα οι
άνθρωποι. Είχε πλάκα στην αρχή, μετά το πρώτο λεπτό άρχισε να γίνεται άβολο.
Δεν ξέρω αν έγινε επίτηδες ή λόγω κακού σκηνικού προγραμματισμού. Πάντως, δεν
ήταν σωστό. Όπως και να ‘χει, δεν πειράζει, πλήρωσαν ακριβό εισιτήριο οι μπροστινοί,
ας το λουστούν. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Το κοινό, κλασικά, κυπριακό,
μουρόχαβλο αν και στο </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">encore</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
χαλάρωσε και εκδηλώθηκε, και απέδωσε στους καλλιτέχνες τις τιμές που τους άξιζαν.
Εννοείται πως κάθισα πάλι στην χειρότερη δυνατή θέση, με ένα τρίχρονο πίσω μου
το οποίο δεν σιώπησε σε όλη τη συναυλία, ρωτούσε παιδαριώδεις ερωτήσεις καθόλη
τη διάρκεια, τύπου «ποια είναι αυτή», «πότε θα βγει η Άριελ», «πότε θα χορέψουν»
και η κηδεμόνας του ουδόλως πτοήθηκε να το συμμαζέψει. Μέχρι και ο Αλέξης
γύρισε πίσω δυο τρεις φορές και το αγριοκοίταξε, αλλά ουδόλως πτοήθηκε. Ως
κερασάκι στην τούρτα, φταρνίστηκε και 5-6 φορές μέσα στα αφτιά μου, πιστεύω δεν
έμεινε μικρόβιο που δεν το εισέπνευσα. Τι το φέρνετε το τρίχρονο σε συναυλία με συμφωνική ορχήστρα; Ακόμα δεν καταλάβατε ότι η Ντίσνεϊ δεν είναι αμιγώς παιδική; Εδώ ο Αλέξης που είναι αισίως επτά ετών, μετά δυσκολίας συμμορφωνόταν στο σαβουάρ βιρβ του κοντσέρτου. Τι περιμένετε από το τρίχρονο; Έλεος!<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Ο γιος μου πέρασε
καταπληκτικά αν και, καθώς δήλωσε στο τέλος «κάποιες λεπτομέρειες μπορούσαν να προσεχθούν».
Πόσο γιος μου! Ποιες λεπτομέρειες; «Δεν είπαν το </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Be</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Prepared</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">». Του είχα εξηγήσει ότι
αποκλείεται να έλεγαν το εν λόγω τραγούδι όμως όταν βγήκαν και ρώτησαν στο </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">encore</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">ποιο
θέλετε να πούμε ο Αλέξης ξελαρυγγίστηκε να φωνάζει «</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">be</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">prepared</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">» και όταν ξεκίνησε το </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">supercalifragilisticexpialidocious</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">της
Μαίρης της Πόππινς σταύρωσε τα χέρια του και σωριάστηκε στην καρέκλα θυμωμένος.
Πόσο γιος μου επί δύο. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Τα παιδιά μου, και τα δύο, λατρεύουν το </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">be</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">prepared</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">επειδή
τους το τραγουδώ κάθε πρωί πριν το σχολείο παραφρασμένο ως </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Get</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Prepared</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">. Μάλιστα στον στίχο «</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">just</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">listen</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">to</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">teacher</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">» πηδάω σαν το λιοντάρι
επάνω στα παπλώματα του κρεβατιού τους και τους πλακώνω ολόκληρος, αφού δεν λένε να
σηκωθούν να προετοιμαστούν για το σχολείο. Αυτά το λατρεύουν και κουκουλώνονται έτι περισσότερο μέσα στα ζεστά τους
και εγώ ξεκινώ το γαργαλητό ώσπου να παραδοθούν. Είναι το πρωινό μας παιχνίδι. Ιεροσυλία
ότι το σνόμπαραν οι τραγουδιστές και η ορχήστρα, κατά τον Αλέξη. Τον είχα προετοιμάσει
ψυχολογικά ότι «αποκλείεται να πουν τραγούδια κακών» εν γένει, αλλά έκαναν το λάθος και
είπαν το </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Poor</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Unfortunate</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Souls</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> της Ούρσουλα </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">και
εκεί αναπτερώθηκε το ηθικό του. «Είδες παπά; Μια χαρά λένε και τραγούδια κακών.
Θα πουν και το </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Be</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Prepared</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">!»
Ώρες, ώρες τον λυπάμαι. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Είναι τελικά ο Βασιλιάς των
Λιονταριών η κορωνίδα της Ντίσνεϊ; Είναι και δεν είναι. Αριθμητικά ομιλώντας το
</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Frozen</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">έχει
σπάσει κάθε φράγμα και ρεκόρ. Δεν μπορώ όμως να συγκρίνω τις συνθήκες του 1994 με αυτές του 2013. Το αγάπησα το </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Frozen</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">αλλά
δεν μπορώ να συγκρίνω τα λιοντάρια με τα διαχρονικά τους μηνύματα και μαθήματα ζωής, με τη ξυνίλω Έλσα που ένιωθε ενοχές επειδή είχε υπερδυνάμεις. Ας είμαστε
και λίγο ρεαλιστές. Δεν θα κάτσουμε να σε λυπηθούμε κιόλας επειδή
αυτόεξορίστηκες στα βουνά επειδή δεν μπορούσες να ευχαριστηθείς τις δυνάμεις σου. Αν έχεις θέματα, καλοί και οι ψυχολόγοι. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Και μουσικά δηλαδή, δεν
μπορώ να συγκρίνω τη μουσική που έγραψε ο Έλτον Τζον με τη μουσική του </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Frozen</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">. Ναι, επικό το </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Let</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">It</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Go</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">, αλλά ως εκεί. Το
αριστούργημα του </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Lion</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">King</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">δεν
το φτάνει, κι ας το έχουν ξευτυλίσει με το </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">live</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">action</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">film</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">. Να σου πω την αλήθεια
εμένα με χαλούν τα έργα που παίζουν ζώα, τα βρίσκω πολύ «μίκυ μάου», αλλά το </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Lion</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">King</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">ήταν
ένα έργο που το είχα δει στο σινεμά τέσσερεις φορές και παιζόταν στον λευκωσιάτικο «Οθέλλο»
τρεις μήνες σερί, ρεκόρ για τα κυπριακά δεδομένα των 90ς όπου η ταινία άλλαζε ανά δεκαπενθήμερο. Ούτε που κατάλαβα
πότε πέρασαν 30 χρόνια έκτοτε. Τη δε σκηνή που πεθαίνει ο Μουφάσα, ακόμη και
σήμερα δεν την αντέχω να τη δω χωρίς «να μπει ένα σκουπιδάκι στο μάτι μου». Για
μένα είναι μία ταινία τόσο φρέσκια και διαχρονική που δεν μπορεί να ξεπεραστεί
με τίποτα. Η δε αφρικανική της αισθητική, το κάτι άλλο. Αγάπησα την αφρικανική
κουλτούρα εξαιτίας της συγκεκριμένης ταινίας. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Η συναυλία είχε εξαιρετικό </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">tracklist</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">, αν εξαιρέσεις τη Μοάνα που
θα μπορούσε να ειπωθεί μόνο ένα τραγούδι και τη Ραπουνζέλ που παραγκωνίστηκε
πλήρως, δεν έχω το παραμικρό παράπονο. Ήταν μία γιορτή της ανθρωπότητας το χθεσινό,
ένα πάρτι της ζωής μου το οποίο πέρασε επιτυχώς πλέον και στον γιο μου. Μου
είπε χίλια ευχαριστώ για την έκπληξη που του έκανα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη
ικανοποίηση από το να τον βάζεις για ύπνο, να σε αγκαλιάζει και να σου λέει «ευχαριστώ!»
Πόσα μωρά ξέρετε που λένε ευχαριστώ και αναγνωρίζουν ειλικρινά το </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">effort</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">του
γονιού; Εγώ μόνον έναν!<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Αυτά τα υπέροχα, και πάντα τέτοια! Ο
Αλέξης μου είπε στο αυτοκίνητο: «στα επόμενα 100 χρόνια να ξανάρθουμε και να
φέρουμε και τη σουρλουλού!» Εντάξει, του είπα.<o:p></o:p></span></i></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-71866484766479564792023-11-21T23:30:00.002+02:002023-11-21T23:31:22.852+02:00Η Χοντρή Με Το Στρες<p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span style="font-family: Candara; font-size: 14pt;">Long story short, </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;"><o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;">Η Πρωτοψάλτη στα λάιβ της σταμάτησε να λέει «και που πηγαίνει και μία χοντρή νευρικιά, Κυριακή, να της φύγει το στρες». Το «χοντρή» το προσπερνά.<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;">Δεν χρειάζεται να αναπτύξω τις θέσεις μου για το συγκεκριμένο θέμα. Όσοι με διαβάζετε χρόνια τις γνωρίζετε ή μπορείτε να τις φανταστείτε. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;">Εγώ θέλω να ρωτήσω. Γιατί έκοψε το «χοντρή» και όχι το «νευρικιά;».<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;"> Το πάχος έχει απενεχοποιηθεί. Δεν είναι κακό να είσαι χοντρή αν έχεις την υγειά σου. Δεν είναι ούτε καλό βασικά. Είναι αδιάφορο. Σημασία στη ζωή έχει αν προσφέρεις κάτι, αν έχεις έργο να επιδείξεις. Κανένας δεν νοιάζεται αν είσαι ξανθή, γαλανομάτα, χοντρή, λεπτή κτλ, αν έχεις προσωπικότητα. Αυτό το εμπεδώσαμε. Η Δανάη Μπάρκα ας πούμε σ’ αυτό πατάει και έγινε πρώτης τάξεως παρουσιάστρια. Η Κατερίνα Ζαρίφη πρώτης τάξεως κωμικός, η Αντέλ, παλιότερα, πρώτης τάξεως τραγουδίστρια. Η Νέττα, κέρδισε στη Γιουροβίζιον τη Φουρέιρα. Γιατί είχε στίγμα. Όχι ότι δεν είχε η Φουρέιρα, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. Το πάχος δεν ήταν εμπόδιο ώστε να κερδίσει τη «μουνάρα» τη Φουρέιρα. Όλες αυτές κατάφεραν με την προσωπικότητα τους και το όποιο ταλέντο τους, να πάνε πέρα από το «χοντρή». Μόνο αν δεν έχεις τίποτα να επιδείξεις, θα σε πουν χοντρή. Και εδώ που τα λέμε, σιγά τα ωά, σιγά την προσβολή. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;">Αφού λοιπόν το απενεχοποιήσαμε, η Πρωτοψάλτη τι θέλει και το ακυρώνει; Δεν καταλαβαίνει ότι τα κάνει χειρότερα τα πράγματα; Ότι είναι σαν να λέει σε μία χοντρή, «ξέρουμε ότι είσαι άσχημη, δεν είναι ανάγκη να στο υπενθυμίζουμε και μέσω ενός στίχου», ας υποκριθούμε ότι δεν υπάρχεις καλύτερα, ενώ τόσα χρόνια σε τραγουδούσαμε μια χαρά. «Τώρα δεν το σηκώνει η εποχή», και «ξαφνικά πρέπει να υποκριθούμε ότι δεν υπάρχεις». Ο ελέφαντας στο δωμάτιο! Αδόκιμη έκφραση στην προκειμένη, αλλά μόνο αυτή αποδίδει το νόημα.<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;"> Εδώ στα καλλιστεία πια κερδίζουν χοντρές και σε όλους τους οίκους μόδας προβάλλονται τα plus size μοντέλα. Νομίζει πραγματικά η Πρωτοψάλτη ότι συμβάλλει με αυτή την αλλοίωση του στίχου; Ότι είναι χρήσιμη και εκτιμάται; <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;">Ήμαρτον Παναγία μου!<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;">Ευτυχώς δεν έμεινε σώφρων άνθρωπος που δεν την αποδοκίμασε. Ακόμη και ο Κραουνάκης που τα ‘χει τα κιλάκια του, μίλησε για «σουργελοποίηση». Βέβαια αυτόν αλλού τον τρώει και αλλού κνίθεται που λέμε και στα κυπριακά. Της τα ‘χει μαζεμένα από την εποχή του «φορτηγού», και του κορωνοϊού. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;">Και επανέρχομαι. Γιατί δεν αφαίρεσε και τη λέξη «νευρικιά;» Είναι τώρα εποχές να τραγουδούμε εύπεπτα τραγούδια για ανθρώπους με νευρασθένειες; Το πάχος διορθώνεται. Η νευρική διαταραχή, η ασθένεια, πώς μπορεί να διακωμωδείται; Αλήθεια, πώς δεν της πέρασε από το μυαλό ότι η «νευρικιά» είναι χειρότερη από τη «χοντρή»; Δεν βρέθηκε ένα γουόουκ πλάσμα στον κύκλο της να της το επισημάνει; Πραγματικά απορώ. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;">Ζω για τη μέρα που θα κοπούν όλοι οι χαρακτηρισμοί από τα τραγούδια και δεν θα έχετε τι να τραγουδάτε. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 14pt;">Είστε ηλίθιοι και σε τέτοιο κόσμο αξίζετε να ζείτε. <o:p></o:p></span></i></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-83562416827620153972023-11-20T10:06:00.002+02:002023-11-20T10:06:30.024+02:00Σε Διαφορετικές Συχνότητες<p> <i style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Άλλο ένα υπερρεαλιστικό σαββατοκύριακο πέρασε στην
ιστορία.</span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Το Σάββατο έθαψα τη γιαγιά μου και την ίδια μέρα γιορτάσαμε
τα γενέθλια του Αλέξη. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Πέρασα από τα «συλλυπητήρια» στο «να σας ζήσει» εντός δύο
ωρών! <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Και τα δύο γεγονότα είχαν τις στιγμές τους. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Γενικά, στις κηδείες αποφεύγω να κοιτάζω τα πτώματα μέσα
στο φέρετρο. Φοβάμαι λίγο. Τον πατέρα μου δεν τον κοίταξα καθόλου, φερ’ ειπείν.
Σε άλλες κηδείες που τυχαίνει να πάω, το ίδιο. Αποφεύγω να ρίξω προς το φέρετρο
τη ματιά μου. Όμως προχθές με τη γιαγιά μου ήταν διαφορετικά. Της έριξα μια δυο
ματιές πάνω από το καθρεφτάκι του φερέτρου, και όσο στεκόμουν εκεί κατά τη
διάρκεια του μυστηρίου την κοίταζα συνέχεια. Δεν πίστευα ότι ήταν νεκρή. Έλεγα
ότι απλά κοιμάται, ότι κάποιο λάθος πρέπει να έγινε, ότι από στιγμή σε στιγμή
θα ξυπνήσει και θα την πιάσει το χάχανο λέγοντας μας ότι έκανε πλάκα, όπως έκανε
μια ζωή. Για κάποιο λόγο όλες αυτές οι σκέψεις δεν μου έφερναν δυσφορία, θρήνο
ή οδυρμό. Είχα ένα μειδίαμα το οποίο έφερνε αμηχανία ακόμα και σε μένα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Ο οδυρμός είχε έρθει τις προάλλες. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Σας έχω ξαναπεί ότι μου τυχαίνουν πολλές υπερφυσικές
συμπτώσεις κατά καιρούς. Όπως για παράδειγμα όταν είδα όνειρο τον πατέρα μου
και μου ανακοίνωσε την εγκυμοσύνη της γυναίκας μου πριν καν έχουμε κάνει τεστ,
πριν καν υποψιαστούμε ότι μπορεί να ήταν έγκυος. Όπως όταν άκουσα τη φωνή του
μέσα στο μαιευτήριο να μου λέει «έχει μεγάλη διαστολή και θα γεννήσει γρήγορα» όπως
και έγινε. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τη γιαγιά μου. Το πρωί που μου
ανακοινώθηκε ο θάνατός της ήμουν στο γραφείο. Ενόσω ήμουν εκεί και περνούσαν
διάφορες αναμνήσεις από το μυαλό μου σκέφτηκα ότι δεν έχω κάποιο τραγούδι με το
οποίο να έχω συνδυάσει ιδιαίτερα τη γιαγιά μου, ώστε να το θεωρώ «δικό της». Όμως,
έχω μια ανάμνηση από εκείνη, πάλι στη δεκαετία του ’80, να είμαι στο σπίτι της και
να παίζω με τα «νερά». Τι εννοώ; Η γιαγιά μου όταν έπρεπε να μου βρει παιχνίδι για
να την αφήσω λίγο ήσυχη, μου γέμιζε μία παιδική μπανιέρα με νερό, έριχνε μέσα
και υγρό πιάτων για να δημιουργηθεί σαπουνάδα και μου έφερνε διάφορα παιχνίδια
να τα πλατσουρίσω μέσα και να παίξω. Θυμάμαι ένα Σάββατο που ενώ εγώ έπαιζα με
τα «νερά» εκείνη σφουγγάριζε και τραγουδούσε τη «Συχνότητα» της Μοσχολιού.
Έκανε και χορογραφία κρατώντας τη σφουγγαρίστρα όπως τη γνωστή διαφήμιση και
ήταν σε μεγάλη ευφορία. Το θυμάμαι έντονα.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Με το που σχολάνω και μπαίνω στο αυτοκίνητο να πάω σπίτι,
ανοίγω το ραδιόφωνο και ποιο τραγούδι έπαιξε πρώτο-πρώτο; Η Συχνότητα! Εντάξει,
αυτά είναι μηνύματα από άλλο σύμπαν! Ποια ήταν η πιθανότητα να πέσω επάνω σ’
αυτό το τραγούδι; Και μάλιστα τη συγκεκριμένη στιγμή και μέρα; «Δεν είμαστε
στην ίδια τη συχνότητα, δεν είμαστε στον ίδιο τον σταθμό, τα όνειρα μου έχουν
ταυτότητα τα όνειρά σου έχουν αριθμό». Το έβαλα στη διαπασών και έκλαψα με την ησυχία
μου σε όλη τη διαδρομή! Οι πεθαμένοι είναι όντως γύρω μας. Και μας στέλνουν μηνύματα. <o:p></o:p></span></i></p>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/2BQSbaNyaoA?si=6A5r41QwFFQOWeLl" title="YouTube video player" width="480"></iframe><div><br /></div><div><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Μετά από αυτή την εκτόνωση, ήταν επόμενο στην κηδεία να
είμαι απόλυτα συγκροτημένος. Η μόνη στιγμή που συγκινήθηκα λίγο ήταν όταν είχα
δει μία κυρία από την παρέα της, η μόνη που ζει ακόμη, να μπαίνει στην εκκλησία
σαν το ερείπιο υποβασταζόμενη από την κόρη της. Έχω κι από τη συγκεκριμένη
κυρία αναμνήσεις. Τον Απρίλη του 1999 όταν ήταν τα γενέθλια της γιαγιάς μου, η
εν λόγω κυρία ήρθε να της κάνει έκπληξη μαζί με άλλες τρεις. Εκείνη την περίοδο
ήταν πολύ της μόδας το τραγούδι </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Sex</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Bomb</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">του </span></span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Tom</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Jones</span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">. Μου ζήτησαν να τους παίξω το </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">CD</span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">, και άρχισαν όλες να χορεύουν στο πάρτι κάνοντας
τραινάκι. Ήμουν 19 ετών τότε, και το έβρισκα καταπληκτικό ότι οι τότε 66χρονες «γριές»
χόρευαν το </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Sex</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Bomb</span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">!<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Αυτά από την κηδεία. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Το μεσημέρι του Σαββάτου είχαμε τα γενέθλια του γιου μου.
Εκεί είχαμε άλλα δράματα. Στο πάρτι φέραμε έναν ταχυδακτυλουργό. Ο «μάγος»
κάλεσε τον εορτάζοντα επί σκηνής να του κάνει ένα κόλπο. Ο γιος μου στάθηκε στα
φώτα, αλλά όταν ο μάγος του είπε ένα αστείο, το οποίο τώρα δεν το θυμάμαι να σας
το μεταφέρω, τα παιδάκια στο ακροατήριο ξέσπασαν σε γέλια. Ο Αλέξης ντράπηκε, ερμήνευσε
τα γέλια των συμμαθητών του ως κοροϊδία και έφυγε κακήν κακώς από το πάρτι. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Αντιλαμβάνεστε τι ακολούθησε. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Δέκα ψυχολόγοι και εκατό σοφοί πατέρες δεν αρκούν για να συνεφέρουν
αυτό το παιδί όταν το πιάνει το γινάτι και η ευθιξία. Τον καταλαβαίνω απόλυτα βέβαια,
γιατί κι εγώ έτσι είμαι ως ένα βαθμό, αλλά αυτός έτι περισσότερον. Πήγα να τον
καλοπιάσω, να τον συνετίσω, να του εξηγήσω τις προθέσεις του μάγου, αλλά τίποτα
εκείνος, ανένδοτος. Μου είπε «για να επιστρέψω στο πάρτι θέλω να φύγει ο μάγος!»
Πόσο εγώ! <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Η αλήθεια είναι ότι ο «μάγος» ήταν αντιπαθέστατος και σε
μένα, ένας σάχλας και μισός, απ’ αυτούς που τους βλέπεις και κλαις τα λεφτά σου,
μα έλα που έχει απήχηση και θεωρείται το κλου της βραδιάς σε τέτοιες
περιπτώσεις. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Μετά από αρκετά λεπτά πολιτισμένων διαπραγματεύσεων που θα
ζήλευε και η Τένια Μακρή, τον πείσαμε να επιστρέψει στο πάρτι έστω και χωρίς να
συμμετάσχει στα μαγικά. Όπερ και εγένετο. Με το που εισερχόμαστε στην αίθουσα
τι να δουν τα μάτια μας; Η σουρλουλού, η Βαγγελιώ μου, πήρε τη θέση του Αλέξη στην
πίστα και συνομιλούσε διά μικροφώνου με τον μάγο. Αυτή του έλεγε διάφορα
ακαταλαβίστικα (αφού δεν μιλά ακόμα) και ο μάγος τα ερμήνευε όπως ήθελε και το
κοινό γελούσε. Βολεύτηκαν όλες οι πλευρές. Η σουρλουλού σωστή σόου γούμαν το απολάμβανε
και ο μάγος το εκμεταλλευόταν παραπάνω. Άρχισε να εμφανίζει κουνέλια και περιστέρια
από τα καπέλα του, η μπουμπού ενθουσιαζόταν και τα χάιδευε, και όπως αντιλαμβάνεστε
έκλεψε κανονικά την παράσταση. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Πώς γίνεται στις ελληνικές ταινίες που αρρωστά η
πρωταγωνίστρια και της τρώει τη δόξα η αναπληρώτρια; Έτσι! Ο Αλέξης την είδε,
αλλά δεν έδωσε σημασία, ευτυχώς το πήρε χαλαρά. Η έγνοια του ήταν να μην
ξανά-αντιμετωπίσει τον μάγο. Ανάθεμα την ώρα που τον καλέσαμε. Αν μη τι άλλο,
έβγαλε τα λεφτά του επάνω στη μπουμπού. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Ο γιος μου δήλωσε ότι εν τέλει πέρασε ωραία στα γενέθλιά
του, αλλά μία αναμπουμπούλα την περάσαμε. Μισώ που στις μέρες μας πρέπει όλα να
τα αναλύουμε και να ψάχνουμε αίτια και αφορμές και τι μπορεί να γίνει για να
αντιμετωπιστεί πολιτισμένα μία κρίση. Στην εποχή μου, αν τολμούσες να συμπεριφερθείς
έτσι, σε άρπαζαν από το αφτί, σε έφερναν μέσα με το ζόρι και σου έλεγαν «πλήρωσα
μία περιουσία τον ταχυδακτυλουργό, θα κάτσεις να σε ξευτυλίσει και θα σκάσεις,
τ’ ακούς;» <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Τώρα, μόνο το Δαλάι Λάμα δεν προσεγγίσαμε να μας πει τί
να κάνουμε και πώς να τον αντιμετωπίσουμε, μην τυχόν τραυματιστεί η ψυχούλα
του. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Αυτό ήταν το Σάββατο μου. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Η Κυριακή ευτυχώς ήταν πιο ήρεμη. Δεν έκανα τίποτα! Θεός!<o:p></o:p></span></i></p><br /></div>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-31377953799071064632023-11-16T10:04:00.006+02:002023-11-16T10:04:43.096+02:00Legends Never Die<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Είναι φρικτή η ώρα του θανάτου. <o:p></o:p></span></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Φρικτή. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Εψές για πολλή ώρα ούρλιαζε στο κρεβάτι της άναρθρες
κραυγές. Δεν μπορούσε να ψελλίσει ούτε μία λέξη που να βγάζει νόημα. Ύστερα,
ξεψύχησε. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Η γιαγιά μου είχε μία υπέροχη ζωή. Μία ζωή που δεν θα
ζήσω ούτε εγώ, ούτε τα παιδιά μου. Ήταν τυχερή γιατί μεγάλωσε σε εποχή που όλα
ήταν καλύτερα, ή τουλάχιστον ο εγκέφαλος μας τα εξωράισε με τον καιρό και τα
κατέστησε υπέροχες αναμνήσεις.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Η γιαγιά μου έκανε υπερατλαντικά ταξίδια σε εποχές που θεωρούνταν
θαύμα να πας μέχρι την Αθήνα. Ταξίδευε στις Μπαχάμες, στα Λος Άντζελες, στις Ταϊλάνδες,
στις Κίνες. Σε πολλές απ’ αυτές τις χώρες πήγε δυο και τρεις φορές γιατί μετά
από κάποια φάση άρχισε να ξεχνά ποιες χώρες επισκέφθηκε και ποιες όχι, έτσι ξαναπήγαινε
για πλάκα. Θυμάμαι ότι όταν ήμουν τεσσάρων χρονών είχε πάει στη Ντίσνεϊλαντ της
Αμερικής και έλεγα «δεν είναι δυνατόν να πηγαίνει αυτή στη Ντίσνεϊλαντ και
εμένα να με αφήνει πίσω». «Είσαι μικρός ακόμα» μου έλεγε. Εννοείται πως όταν
επέστρεψε μου έφερε τη μισή Ντίσνεϊλαντ σε δώρα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Κάτι άλλο που έμαθα σχετικά πρόσφατα και εντυπωσιάστηκα
είναι ότι περί τις αρχές της δεκαετίας του ’70 είχε έρθει στην Κύπρο ο Γκαγκάριν
ο αστροναύτης και παρέθεσε για χάρη του δεξίωση η ρωσική πρεσβεία. Η γιαγιά μου
ήταν ανάμεσα στις καλεσμένες λόγω του φιλανθρωπικού της έργου. Δεν ξέρω λεπτομέρειες,
η πλάκα είναι ότι ούτε η ίδια δεν το θυμόταν. Εμείς το ανακαλύψαμε τυχαία, γιατί
το έγραψε ένα περιοδικό της εποχής και βρήκαμε το τεύχος μέσα στην αποθήκη.
Έχει φωτογραφία της με τον Γκαγκάριν μέσα στο περιοδικό! Στεκόταν δίπλα του. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Τέτοια ζωή είχε. Το δήλωνε και η ίδια όταν άρχισε να
αντιλαμβάνεται ότι γερνά και πλέον δεν μπορεί να ζει όπως παλιά. «Δεν έχω παράπονο,
έζησα καλά!» <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Μακάρι να μπορούσαμε να το πούμε όλοι αυτό μια μέρα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Σε πολλά πράγματα έμοιασα στη γιαγιά μου. Δεν έχω την αθωότητα
και την πηγαία αισιοδοξία της, αλλά θεωρώ ότι μου μετέδωσε όλη αυτή την αγάπη
για τα λούσα, τα ταξίδια, τα θέατρα και τα θεάματα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Προετοιμαζόμουν ψυχολογικά εδώ και καιρό για την
κατάληξη. Ξέρω πως δεν υπήρχε και εναλλακτική. Ούτε ελιξήριο νεότητας. Ούτε μαγικό
φίλτρο. Κι όμως, με πείραξε! <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι πρόκειται για
οικογενειακό θρύλο. Και οι θρύλοι δεν πεθαίνουν! <o:p></o:p></span></i></p></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0oyIhpDKAi0bn5kmkN1Xa5hobFTHbwTKbUrLCZNg0YbAouRmtY_BgjcXuezYtswqdOXDmslh_Slvv3UxIbbxvSjYz8g3pWVvnm-ypF_nlWBJwRxQlSzsWl8X-RoGR-iey0yPPk8JYia3QvegrHSXhJIscBXp0SDTSqVHVT81bLHHqz0wplbcjJA/s2048/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1548" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0oyIhpDKAi0bn5kmkN1Xa5hobFTHbwTKbUrLCZNg0YbAouRmtY_BgjcXuezYtswqdOXDmslh_Slvv3UxIbbxvSjYz8g3pWVvnm-ypF_nlWBJwRxQlSzsWl8X-RoGR-iey0yPPk8JYia3QvegrHSXhJIscBXp0SDTSqVHVT81bLHHqz0wplbcjJA/w303-h400/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC.jpg" width="303" /></a></div><br /> <p></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-54528505247194490722023-11-15T21:43:00.001+02:002023-11-15T21:43:10.284+02:00A Sky Full Of Stars<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Ο γιος μου έγινε σήμερα επτά
ετών.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Είναι πλέον μία
προσωπικότητα με έντονη άποψη, γούστα και ενδιαφέροντα. Έχει αγαπημένες
ταινίες, τραγούδια και αγαπημένα μέρη.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Κάθε χρόνο τέτοια μέρα του
μοντάρω ένα επετειακό βίντεο κλιπ με την σύνοψη της προηγούμενης χρονιάς και
του το παρουσιάζω λίγο πριν σβήσει τα κεράκια του. Κάθε χρόνο, με ένα τραγούδι
που του αρέσει και το οποίο σημάδεψε τη χρονιά του. Φέτος μου ζήτησε να του
επενδύσω το βίντεο με το </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Sky</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Full</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Of</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Stars</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">των
</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Coldplay</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">. Πολύ
ιδιαίτερη επιλογή για την ηλικία του.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Το τι μαεστρία έριξα στο
βίντεο και το τι γραφικά επιστράτευσα δεν περιγράφεται. Του έφτιαξα μία μίνι
ταινία που από χθες βράδυ την παρακολουθώ και συγκινούμαι σε βαθμό που δεν
μπορώ να μιλήσω όποτε τελειώνει για να μην τα μπήξω. Ο γιος μου είναι αυτό που
λέει ο τίτλος. </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">A</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">sky</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">full</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">of</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">
</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">stars</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">. Το
σύμπαν ολόκληρο. «Παλιά ψυχή» που λέει και η πεθερά μου. Είμαστε τόσο τυχεροί
που τον έχουμε! <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Ήταν και τα γενέθλια της Μπουμπούς
πριν τρεις μέρες. Άλλη προσωπικοτάρα απ’ εκεί. Η Βαγγελιώ είναι απερίγραπτη.
Αλλά με διαφορετικό τρόπο από τον γιο μου. Η Βαγγελιώ είναι αδίστακτη, ανίκητη,
παμπόνηρη, μία γεννημένη καταφερτζού. Ένας έρωτας. Τις προάλλες πήγα να τη
σχολάσω και με το που άνοιξε η πόρτα του νηπιαγωγείου ξεπρόβαλε με μία τιάρα
στο κεφάλι που έγραφε το νούμερο 2 πασπαλισμένο με γκλίτερ. Μου έδειξε τον
αριθμό δύο κάνοντας το σήμα της νίκης με τα δάχτυλά της, και μου είπε καμαρωτή:
«Ντύο!» Είχε ύφος «ρούφα» και να «σου γυρίζει». Είναι τέλειο να έχεις καπάτσα
κόρη. Δεν ανησυχείς για τίποτε. Ας ανησυχεί ο κακομοίρης που θα την παντρευτεί.
<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Με διπλά γενέθλια κάθε χρόνο,
ο Νοέμβρης καθίσταται ασύμφορος οικονομικά μήνας και τα μάλα κουραστικός.
Πρόσθεσε σε αυτά και τις εντατικές πρόβες για τις παραστάσεις, και ορίστε,
αντιλαμβάνεσαι τη συνολική εικόνα της τσέπης και της ενέργειάς μου. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις
μας εχθές. Δεν τις χάρηκα ούτε φέτος, ξινό μου βγήκε το εγχείρημα. Από το 2016
έχω να απολαύσω παράσταση. Βγήκαν και τα αποτελέσματα του διαγωνισμού σήμερα.
Δεν διακριθήκαμε ποσώς. Και δεν με πειράζει η μη διάκριση αυτή καθεαυτή. Είναι
και στατιστικώς αδύνατο να διακρινόμαστε κάθε χρόνο. Με πειράζει που ενώ
βλέπαμε την κωλοσυρμαθκιά της κουφής δεν της κόψαμε τον λαιμό όταν εκείνη
έβγαλε γλώσσα. Με πειράζει που βλέπαμε το παγόβουνο και δεν μας ένοιαξε να
γυρίσουμε αλλού το πηδάλιο. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Το θέατρο αρχίζει και γίνεται
μία πικρή ιστορία, αλλά φταίω κι εγώ που μεγαλώνω, γερνώ και ιδιοτροπιάζω και
που τα θεατρικά μου όνειρα και αναζητήσεις περνούν στο φάσμα του φαντασιακού. Προσπαθώ
βέβαια να προσγειώνομαι στην πραγματικότητα, με πιέζω να συμβιβάζομαι, σχεδόν μου
επιβάλλω να συμβιβάζομαι, αλλιώς δεν πάω μπροστά. Αλλά ναι, όπως μου είπε
πολλάκις η Μπρέντα αυτές τις μέρες: «Αν θα κάνεις ένα χόμπι τόσο χρονοβόρο,
ψυχοφθόρο και απαιτητικό και στο τέλος να σου βγαίνει ξινό, καλύτερα να μην το
κάνεις». Το αναγνωρίζω και προσυπογράφω.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Είναι ένας </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">sky</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">full</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">of</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">stars</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">εκεί
έξω, αλλά κάποτε πέφτω και πάνω σε μετεωρίτη. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Έτσι είναι. <o:p></o:p></span></i></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-34154768314851613752023-11-06T14:11:00.005+02:002023-11-06T14:19:15.399+02:00Γεμάτο Σαββατοκύριακο<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Είχα ένα γεμάτο σαββατοκύριακο.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Όταν κάνεις παιδιά δεν υπάρχουν πλέον σαββατοκύριακα. Πιο
καλά περνάς τις καθημερινές. Τα σαββατοκύριακα αναλώνονται στις κοινωνικές
υποχρεώσεις των παιδιών και σε εκδρομές. Πρέπει να τους δημιουργήσεις αναμνήσεις
και πρέπει κι εσύ να τα χορτάσεις πριν προτιμήσουν το σκρόλινγκ στο κινητό τους
παρά να σου απευθύνουν το λόγο. Εξ ου εδώ και καιρό πια, το σαββατοκύριακο
περνά και δεν το παίρνω χαμπάρι και ουσιαστικά κουράζομαι έτι περισσότερον απ’
ό,τι στις καθημερινές που αν μη τι άλλο ενέχουν και κάποια ρουτίνα που μου
είναι γνώριμη και διεκπεραιώνεται μηχανικά. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Είχαμε απ’ όλα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Κατ’ αρχάς πήγα στο θέατρο και είδα το «Όποιος Θέλει Να Χωρίσει
Να Ψηλώσει Το Χέρι Του» που ανεβαίνει στη Νέα Σκηνή του ΘΟΚ. Είναι το γνωστό
έργο του Γ. Καπουτζίδη το οποίο παίζεται τώρα εδώ από Κύπριους ηθοποιούς και
νέα σκηνοθεσία. Παρόλο τον σκεπτικισμό που με διακατέχει όποτε δω νεοελληνικό
έργο να ανεβαίνει από Κύπριους ηθοποιούς εντούτοις τόλμησα και πήγα με κλειστά
μάτια και δεν διαψεύστηκα. Πρόκειται για φανταστική παράσταση στην οποία γελάς
από την αρχή με το τέλος. Το κλου είναι ούτως ή άλλως το κείμενο του Καπουτζίδη
το οποίο δεν επιτρέπει στον ηθοποιό να παρεκκλίνει και να πάει λάθος. Εν αρχή ην
ο λόγος. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Έβαλε όμως και το χεράκι της η Πολυξένη Σάββα της οποίας
πάει γάντι ο ρόλος και έγινε το έλα να δεις. Η Πολυξένη Σάββα ανέβηκε κατηγορία
μετά από αυτή την παράσταση. Αν το παίξει έξυπνα και πατήσει σ’ αυτόν τον ρόλο
θα είναι η νέα μας κωμικός - πρωταγωνίστρια. Φυσικά, πολύ καλός ήταν και ο Παναγιώτης
Λάρκου ο οποίος είχε επίσης ρόλο κομμένο-ραμμένο στα μέτρα του. Και οι υπόλοιποι,
όμως, ήταν άκρως αξιοπρεπείς. Μέχρι και η Έλενα Ευσταθίου που την έχω στο μυαλό
μου συνυφασμένη με το κυπριακό σκετς έπειθε στον ρόλο της μητέρας. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Ο Χάρος μου είναι όταν οι Κύπριοι παίρνουν νεοελληνικά
έργα και τα παίζουν στα Κυπριακά επειδή είναι τάχα μου «πιο κοντά στον τρόπο
που μιλούμε». Και ότι τι; Θα γίνουν πιο εύκολα κατανοητά; Δηλαδή όταν βλέπω Καπουτζίδη
στο «Παρά Πέντε» στην τηλεόραση και ξεκαρδίζομαι καταβάλλω προσπάθεια να
αντιληφθώ το χιούμορ του αλλά όταν ανεβαίνει στο θέατρο πρέπει να παίζεται σαν
κυπριακό σκετς για να περάσει καλύτερα στο κοινό; Αυτά είναι νεοκυπριακές βλακείες
και θα πρέπει ως κοινό να το καταδικάζουμε με κάθε ευκαιρία. Είδατε ποτέ κανένα
θίασο να παίζει αρχαία τραγωδία στην Κυπριακή διάλεκτο, ή κάποιο έργο ξένου
συγγραφέα; Είδατε ποτέ σας Ίψεν στα Κυπριακά «για να γίνει καλύτερα κατανοητός;»
Όλα τα έργα, μια ζωή, στη νεοελληνική δεν παίζονται; <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Όταν βλέπετε έργο διασκευασμένο στα Κυπριακά, να φεύγετε μακριά.
Είτε πρόκειται για έργο με πολιτική ατζέντα, είτε πρόκειται για έργο που
απευθύνεται σε βλάκες. Οι βλάκες συνήθως δεν πάνε στο θέατρο, επομένως, κατά τη
γνώμη μου, παραμένει μόνο η πρώτη πιθανότητα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Το συγκεκριμένο έργο έχει αθηναϊκή αισθητική. Δεν έχει το
παραμικρό κουλέρ λοκάλ, μπορείτε να απολαύσετε την κωμωδία σε όλο της το
μεγαλείο. Δεν ξέρω αν προλαβαίνετε να την δείτε, απ’ όσο είδα είναι σχεδόν όλες
οι παραστάσεις εξαντλημένες, αλλά αν είστε τυχεροί μπορεί να πετύχετε καμιά
θεσούλα απ’ εδώ ή απ’ εκεί. Φίλοι που είδαν την ίδια παράσταση και στην Αθήνα, μου
είπαν ότι η κυπριακή εκδοχή είναι καλύτερη και ότι πέτυχε καλύτερα εδώ η
διανομή. Δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω, μπορώ όμως να σας πω ότι αυτό που είδα
ήταν παράσταση που θα μπορούσε να παίζεται άνετα στην Ελλάδα και δεν πρόκειται
για αρπαχτή. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Μιας και αναφέρθηκα σε αρπαχτή, να σας πω για την έκθεση με
τους Άθλους του Ηρακλή που στήθηκε στο παλιό Λιμάνι Λεμεσού. Αυτό είναι ο
ορισμός της αρπαχτής. Μια τέντα κακοστημένη και κακόγουστη στη μέση της πλατείας
η οποία στεγάζει τους άθλους τους Ηρακλή (έχουν συμπεριλάβει και τον Μινώταυρο
μέσα, δεν ξέρω αν γνωρίζουν ότι ο συγκεκριμένος είναι από άλλο ήρωα και άλλο
μύθο αλλά δεν εξεπλάγην). Πρόκειται για κάτι κατασκευές όπως εκείνες που βλέπαμε
στις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων στης δεκαετία του ’80 που κουνούσαν με χίλια
ζόρια το κεφάλι ή τα χέρια τους πάνω κάτω, μηχανικά. Δεν τα λες και εκτρώματα,
αλλά θα μπορούσαν κάλλιστα να διακοσμούν άρματα του καρναβαλιού, οπότε αντιλαμβάνεστε
και την ευρύτερη εικόνα και αισθητική. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Η είσοδος είναι €7, τα οποία μπορεί μεν να μην ακούγονται
πολλά, αλλά όταν τα εκθέματα εξαντλούνται στα πέντε λεπτά, τότε ναι, είναι δυσανάλογα!
Ειδικά όταν η έκθεση κορυφώνεται με ένα παιδικό κουίζ σχετικό με τους άθλους
του Ηρακλή στο οποίο τα παιδιά ερωτούνται ερωτήσεις επιπέδου: «ποια ευλόγησε
τον Ηρακλή; Η Θεά Αθηνά ή η κυρία Αντωνία;» Μέχρι και ο γιος μου, έξι ετών, με
κοίταζε με ύφος «τι είναι αυτές οι βλακείες που ακούμε;» Αυτή είναι η πατρίδα
σου, γιε μου. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Όχι μόνο εξαντλείται η επίσκεψη στο πεντάλεπτο, αλλά βγαίνοντας
στήθηκε ένα υποτυπώδες μαγαζάκι το οποίο πουλάει βιβλία με τους άθλους του Ηρακλή
και πάμπολλα παιχνίδια ποιότητας καζαντί στην τριπλάσια τιμή της κανονικής. Αν
είσαι γονιός με παιδί έξι ετών αντιλαμβάνεσαι ότι είναι σχεδόν αδύνατον να
εξέλθεις του υποστατικού αβρόχοις ποσί. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, όμως. Ήταν
μια υπέροχη μέρα χθες και χαρήκαμε τον περίπατο στον παραλιακό της Λεμεσού. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Το σαββατοκύριακο ήταν και τίγκα στην πρόβα με τη θεατρική
ομάδα. Τέσσερεις ώρες πρόβα το Σάββατο και τρεις την Κυριακή. Τα παιδιά της ομάδας,
τα οποία θεωρώ εδώ και χρόνια ως δεύτερη οικογένεια, καθιστούν ευτυχείς τις μέρες
που βρισκόμαστε καθημερινά. Παίζουμε μαζί, τρώμε μαζί, κουτσομπολεύουμε μαζί,
αγχωνόμαστε μαζί. Λυπάμαι που δεν είμαστε φοιτητές να κοιμόμασταν και μαζί σε
μία εστία α λα </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Fame</span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">. Προχθές συνειδητοποίησα ότι οι μέρες πριν την παράσταση
είναι πιο αγωνιώδεις και ενθουσιώδεις και από τα Χριστούγεννα. Γκρινιάζω και
κακίζω πράγματα συνέχεια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν χαίρομαι και τη
διαδικασία. Ότι δεν μπορώ να δω και πέραν του </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">trash</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">που δημιουργεί η τριβή και η δυσφορία για
πράγματα που έπρεπε να είχαν γίνει και δεν έγιναν. <o:p></o:p></span></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Έρχεται η πρεμιέρα την Παρασκευή! <o:p></o:p></span></i></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-22230144234901550432023-11-01T14:11:00.003+02:002023-11-01T14:11:49.908+02:00Η Χώρα Που Πάει Λάθος<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Και δεύτερο ποστ για το χάλοουιν.<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Έτσι γιατί δεν σταματώ να εντυπωσιάζομαι με τα όσα βλέπω
να συμβαίνουν γύρω μου. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Εχθές πήγα τον γιο μου μάθημα Αγγλικών. Ενόσω διαρκούσε
το μάθημα εγώ κάθισα σε ένα παραπλήσιο καφέ και διάβαζα τα λόγια της θεατρικής
παράστασης που συμμετέχω και φέτος. Δέκα λεπτά πριν τη λήξη του μαθήματος τα
παράτησα και επέστρεψα στο ινστιτούτο να τον παραλάβω, όπου έκθαμβος είδα μέσα
από το γυάλινο τζάμι της εισόδου την τάξη του γιου μου, συνοδεία της δασκάλας τους,
να βαράνε βόλτα τις άλλες τάξεις και να ρωτούν: </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">trick</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">or</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">treat</span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">? <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Ενθουσιασμένα τα παιδάκια με τα δρώμενα. Ένας ενθουσιασμός
και μία αθωότητα που πραγματικά συνεπαίρνουν και ενήλικα. Ο γιος μου μάζεψε
καραμέλες σε μία χάρτινη σακούλα. Συμπεριφερόταν λες και κέρδισε τον τζόκερ.
Περιττό να πω ότι όλοι οι συμμαθητές του ήταν ντυμένοι ζόμπι, σκελετοί,
κολοκύθες και τα τοιαύτα. Άξιο το ποσό που πληρώνουμε για δίδακτρα!<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Είναι απίστευτο πώς κατάφερε και εντρύφησε αυτή η μαλακία
του Χάλοουιν στην κουλτούρα μας και αγκαλιάζεται τόσο θερμά από τα παιδιά. Αν μου
έλεγαν εμένα ενόσω μεγάλωνα πως κάποτε θα εδραιωνόταν ως μία σταθερή εορταστική
περίοδος κάθε χρόνο δεν θα το πίστευα. Εμάς, όταν μεγαλώναμε, αρνούνταν να μας πάνε
σε κηδείες συγγενών μας μην τυχόν σκιαχτούμε. Σήμερα τα παιδιά μεγαλώνουν με
ειδική γιορτή για τα πεθαμένα. Και το βρίσκουν διασκεδαστικό. Αν το πεις «ψυχοσάββατο»
θεωρείσαι μπανάλ. Αν το πεις «χάλοουιν» εγκρίνουν και οι μανάδες, να ούμε, οι
πλείστες, μάλιστα, ντυμένες μαγισσούλες. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Το περασμένο Σάββατο πήγαμε οικογενειακώς στο Αυγόρου όπου
λάμβανε χώρα ένα «χάλοουιν πανηγύρι» και ήταν «ευκαιρία να παίξουν τα παιδιά».
Αντιλαμβάνεστε τη χαρά μου μόλις μου ανακοινώθηκε η κυριακάτικη εκδρομή στο
Αυγόρου. Αν δεν ξέρετε τι εστί Αυγόρου, κάντε ένα γρήγορο </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">search</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">στο </span></span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Google</span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">. Εγώ δεν έχω τη δύναμη να σας εξηγήσω. Εν πάση
περιπτώσει, φτάσαμε εκεί και τι δεν είδαν τα μάτια μου. Ουρές τα αυτοκίνητα για
να παρκάρουν, σύσσωμη όλη η Λευκωσία παρούσα, καθώς επίσης πάρα πολλοί ξένοι
που διαμένουν στην Κύπρο κυρίως από την ανατολική Ευρώπη. Ως γνωστόν, Αυγόρου
και ανατολική Ευρώπη αγαπάνε Χάλοουιν, γαλουγήθηκαν μ’ αυτό, και αυτό είναι
κάθετο, δεν σηκώνει αμφισβήτησης. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Πληρώσαμε την είσοδο, μπήκαμε στον κυρίως χώρο, και τι να
δω; Πρώτα απ’ όλα έστησαν ένα άγαλμα ενός μαυροφορεμένου Χάρου με δρεπάνι, όπως
εκείνον του Αρκά. Ουρές οι οικογένειες για να φωτογραφηθούν με τον Χάρο. Δεν
έχω ξαναδεί τέτοιο αλλόκοτο πράγμα. Να λες στο 5χρονο «στήσου να σε φωτογραφήσω
με τον Χάρο». Τερματίστηκε ο υπερρεαλισμός. Και το πεντάχρονο να υπακούει και
να χαμογελά χαρούμενο. Τώρα θα μου πεις, όταν στήνονται να φωτογραφηθούν με τον
Μίκυ Μάους στη Ντίσνεϊλαντ είναι καλύτερα; Ναι, είναι καλύτερα. Άλλο ο Μίκυ,
άλλο ο Χάρος! <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Δεύτερον, είχε στηθεί μία αρένα μάχης μέσα στην οποία
περιφερόταν ένας κύριος ντυμένος ιππότης. Τι σχέση έχει ο ιππότης με το Χάλοουιν,
δεν ξέρω, αλλά Αυγόρου ήταν αυτό. Δεν ήθελα να το ψάξω περαιτέρω. Εκείνη την
ημέρα ό,τι μου έδειχναν έλεγα «ναι» και έκανα υπομονή ώσπου να νυχτώσει. Ο ιππότης,
λοιπόν, φορούσε αυτοσχέδια πανοπλία, κρατούσε μία ασπίδα και ένα ψεύτικο ξίφος
και καλούσε όλα τα αγόρια να συμμετέχουν σε μία ξιφομαχία μαζί του. Πολλά αγόρια
βρήκαν ευφάνταστη την ιδέα να παλέψουν με έναν ιππότη οπότε μία πλειάδα εξ
αυτών οπλίστηκε με ξίφη αγορασμένα από το </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Jumbo</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">και έπεσε με τα μούτρα να σκοτώσει τον
μοναχικό καβαλάρη. <o:p></o:p></span></span></i></p><p>
</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH2AFZk59WNsa7TRX-eDQ3_KByihqrizPWN86fGCuczh8_1k8rgEAd1gX_gqmC6MZTq-OWPVqU4TEDAhVHLXW2_LI5kE95W3CIPaCghQ2NVwc14bBLMWaLSL9t_-Aa09WaXuAiL16omM7zJpBmAtQLrCTFRtDbRdsuHsndTzkIq6fKyITnvuId7Q/s1656/387346472_1164576291191910_2216417774391505738_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1656" data-original-width="1242" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH2AFZk59WNsa7TRX-eDQ3_KByihqrizPWN86fGCuczh8_1k8rgEAd1gX_gqmC6MZTq-OWPVqU4TEDAhVHLXW2_LI5kE95W3CIPaCghQ2NVwc14bBLMWaLSL9t_-Aa09WaXuAiL16omM7zJpBmAtQLrCTFRtDbRdsuHsndTzkIq6fKyITnvuId7Q/w300-h400/387346472_1164576291191910_2216417774391505738_n.jpg" width="300" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Το θέαμα ήταν άβολο. Επί της ουσίας έβλεπες καμιά 50αριά
αγόρια να βαράνε έναν καημένο υπάλληλο, ο οποίος προκειμένου να τα ικανοποιήσει
και να παίξει σωστά τον ρόλο του, γονάτισε καταμεσής της αρένας και επέτρεψε στο
τσούρμο να τον κλωτσά και να τον δέρνει. Δείτε τη φωτογραφία πιο κάτω και πείτε
μου αν αυτό το πράμα είναι διαπαιδαγωγικό κι αν δεν σας παραπέμπει σε εκτροφείο
των χούλιγκαν του μέλλοντος. Κι εμείς έτσι μεγαλώσαμε και δεν πάθαμε τίποτα, θα
μου πεις. Θα συμφωνήσω. Εκατό φορές καλύτερα να δέρνονται στις αλάνες παρά να
βγάζουν τα μάτια τους στα τάμπλετ, θα μου πεις. Θα συμφωνήσω ξανά. Όπως και να ‘χει,
το όλο συμβάν σε συνάρτηση με τους γονείς που κοιτάζαμε απέξω και
χασκογελούσαμε τραβώντας φωτογραφίες με παρέπεμψε σε άλλες εποχές και
κουλτούρες που δεν ξέρω αν συνδυάζονται πια με το 2023. Ο γιος μου το
καταχάρηκε, εννοείται. <o:p></o:p></span></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Θεωρώ πως έχουμε χάσει τον μπούσουλα, αλλά αυτό δεν είναι
νέο. Δεν είναι δυνατόν να επικροτούμε και να ενστερνιζόμαστε τα πάντα απλά επειδή
«τα παιδιά στην τελική περνούν ωραία». Τα παιδιά μπορεί να περνούν ωραία
κακοποιώντας ζώα ή προκαλώντας ζημιές σε ξένες περιουσίες, ή τέλος πάντων, με οτιδήποτε
παρεκκλίνει της νομιμότητας. Δεν λέω ότι κινδυνεύει και ο κοινωνικός ιστός,
αλλά σίγουρα όταν βλέπω πια παιδάκια να λένε τα κάλαντα και κλειδαμπαρώνομαι,
υποκρίνοντας πως απουσιάζω για να μην ανοίξω, ενώ όταν μου χτυπούν ντυμένα
σκελετοί ανοίγω και μοιράζω καραμέλες (όχι εγώ, άλλοι), τότε σίγουρα κάτι δεν
πάει καλά με τον κόσμο μας. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Υπερβάλλω; Μπορεί. Αλλά κάτι μου πάει Χ με τις εικόνες
και δεν ξέρω πώς σώζεται πια το πράγμα. Συμπερασματικά, είχα ένα υπέροχο σαββατοκύριακο.
Ας μην πήγαινες, θα μου πεις. Ε, όταν πλέον πάω καθημερινά τρίωρες και τετράωρες
πρόβες για το θέατρο, δεν με παίρνει να λέω όχι σε χάλοουιν εξορμήσεις στο
Αυγόρου. <o:p></o:p></span></i></p></div><p><br /></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-5159570949837281242023-10-27T10:09:00.006+03:002023-10-27T10:09:42.724+03:00Χόκους Πόκους<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Μέσω του γιου μου αγάπησα πολλά πράγματα που ούτε καν τα
διανοούμουν προηγουμένως.</span></i></div></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both;">
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Για παράδειγμα, αγάπησα τη Ροκ μουσική. Όχι ότι με
χαλούσε πριν, αλλά πλέον αγαπώ διάφορα τραγούδια που βρίσκει μόνος του στο </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Youtube</span></i><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">, του τα κατεβάζω και τα ακούμε μαζί στο αυτοκίνητο, και πολλές
φορές καταλήγω να τα επιζητώ και ο ίδιος. Αγάπησα πολλές ταινίες του Ντίσνεϊ
που προηγουμένως μου φαίνονταν αδιάφορες. Ο «Ντάμπο» φερ’ ειπείν, «Οι
Αριστόγατες», «Η Λαίδη κι ο Αλήτης» και ο «Ρόμπιν Χουντ». Α, ναι, και τη «Μουλάν».
Αυτά εμένα ήταν από τα χειρότερά μου. Του γιου μου για κάποιο λόγο είναι από τα
αγαπημένα του. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Εξαιτίας του τα αγάπησα κι εγώ.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Πάνω απ’ όλα όμως αγάπησα το Χάλοουιν. Θυμάστε που έγραφα
σχετικές αναρτήσεις στις οποίες έλεγα ότι την ημέρα που θα έρθει να μου πει «φάρσα
ή κέρασμα» και τη μέρα που θα έρθει να μου ζητήσει να πάει σε ένα τέτοιο πάρτι
θα φάει μια ξανάστροφη; Τα λούζομαι όλα τώρα και το χειρότερο, άρχισε και να μ’
αρέσει. Όχι μόνο αποδέχτηκα ότι το Χάλοουιν είναι μια εποχή του χρόνου που την
περιμένει από το Πάσχα, αλλά πλέον την έχουμε ανάγει σε κάτι εφάμιλλο των
Χριστουγέννων. Με μισώ που υπέκυψα σ’ αυτό, αλλά τι να κάνω, είμαι ένας χαζομπαμπάς
με βούλα.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Χειροτερεύει όσο πάει. Χθες οργάνωσα και παιδικό πάρτι
στο σπίτι για χάρη του. Και όχι απλά το διοργάνωσα, το τερμάτισα. Πήγα στο </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">tiger</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">και αγόρασα πέντε-έξι ιστούς αράχνης και
κάλυψα τα παράθυρα του δωματίου του. Αγόρασα ένα μεγάλο, πλαστικό, μαύρο καζάνι,
το γέμισα νερό με αφρόλουτρο και έριξα μέσα ψεύτικους βολβούς ματιών να
αναβλύζουν (το είχα δει σε ταινία Ιντιάνα Τζόουνς μικρός και είχα χάσει τον ύπνο
μου). Κρέμασα σκελετούς από τα παράθυρα. Τους έβαλα και κεριά αναμμένα τριγύρω.
Κατέβασα από το </span></span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Youtube</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">σχετική μουσική με τρομαχτικά εφέ (πόρτες
που τρίζουν, κλάματα μωρών, κοράκια να κρώζουν, κτλ) και την έβαλα να παίζει σε
ένα λάπτοπ κάτω από το κρεβάτι του. Και το καλύτερο, ντύθηκα λυκάνθρωπος με σκοπό
να κρυφτώ στο ερμάρι και να τρομάζω τους φίλους του που θα έρχονταν να
εξερευνήσουν το στοιχειωμένο δωμάτιο. (Αντιλαμβάνεστε, μόνο η παρθένα που θα
θυσιάζαμε έλειπε. Δεν έβρισκα παρθένα). <o:p></o:p></span></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Τζάμπα τα έκανα όλα αυτά. Γιατί μπορεί να υποστηρίζουμε
το Χάλοουιν αλλά είμαστε και χέστες. Από όλα τα πιο πάνω, τον ενόχλησε η
μουσική επένδυση. «Με κάνει και φοβάμαι» μου είπε. «Μα αυτό είναι το θέμα. Να
φοβάστε. Να φύγουν όλοι οι φίλοι σου με ψυχολογικά», του είπα. Μετά, τον πείραξαν
τα κεριά. «Μπορεί κάποιο παιδάκι να αρπάξει φωτιά και να καεί ή να λερώσει το
δωμάτιο με υγρά κεριά και να θυμώσει η μάμμα». Από πότε παίρνει το μέρος της μάνας
του αυτός; Πάνε και τα κεριά! Τι μας έμεινε χρυσέ μου; Εγώ ντυμένος
λυκάνθρωπος. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Με το που είδε τη μάσκα μου είπε «Παπά, ευχαριστώ, αλλά
δεν θέλω». <o:p></o:p></span></i></p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgocGQVBp_2qFz73q-b6kjMWUiUztTfMeinEc9WegQ-K8YEu-k18wnljzc-zFuSmgBAbefzRGcJKyk8GbK5z5MJPZT-BkkI-tI5dbYI1fMeCgCsXs4Wa74PV3kePatHzbWtcM82oy8KSH2ASEtQCC2wA9b5SFZjOtISnL_zpgSBpKvkNLJaIXFjEw/s2048/387336710_1286400788732431_5157117221318686646_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgocGQVBp_2qFz73q-b6kjMWUiUztTfMeinEc9WegQ-K8YEu-k18wnljzc-zFuSmgBAbefzRGcJKyk8GbK5z5MJPZT-BkkI-tI5dbYI1fMeCgCsXs4Wa74PV3kePatHzbWtcM82oy8KSH2ASEtQCC2wA9b5SFZjOtISnL_zpgSBpKvkNLJaIXFjEw/w300-h400/387336710_1286400788732431_5157117221318686646_n.jpg" width="300" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i><br /></i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>Μα, γιατί;</i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Εντέλει, από όλο το σκηνικό κρατήσαμε μόνο το καζάνι με τους
βολβούς ματιών και τις αράχνες στα παράθυρα. Όταν ήρθαν οι φίλοι του, οι μισοί
τρόμαξαν και μ’ αυτά. Οπότε αναγκαστήκαμε να τα απομακρύνουμε για να αρχίσει το
πάρτυ. Χέστηδες! Το Χάλοουίν σας μάρανε, που τρέμετε και τη σκιά σας! Μου θέλετε
και Ντίσνεϊλαντ να μπείτε στο στοιχειωμένο σπίτι… Ούτε απέξω δεν θα περάσετε. Κρίμα
τα λεφτά που θα πετάξουμε να σας πάμε. Μετά τα 15! Να πήξει πρώτα το σκατό σας,
και μετά. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Με τούτα και μ’ εκείνα, αντιλαμβάνεστε, το πάρτι δεν ήταν
ο ορισμός της μεγάλης επιτυχίας. Κάποια στιγμή βγήκαν στον κήπο και έπαιζαν
μπάλα. Πιο υγιές, κατά μία έννοια. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Σε άλλα νέα, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους όσοι
επιδείξατε ενδιαφέρον για την κατάσταση της υγείας της γιαγιάς μου. Ευτυχώς
είναι καλύτερα. Όχι μόνο δεν μας κούνησε το μαντίλι, αλλά από προχθές που την
έκλαιγα, σηκώθηκε, επανήλθε η ομιλία της, και έπιασε δουλειά!</span></i></p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_Gb8oVavXXHZcc7rEgoIrKP8wBtXvoauJPvxc7glTA0Y9uc8OQHg-cNA8YE7_RrOfgvAXfGdeVO1tZFY9fI89Zi-myKF9IF_P_J3G91CVMgiKTl64uFuVXyVoHN44RVosm6yyZEwmm-yFrPb-Yh513f4JK-uNYBfEBaMsD5yqZ0GLp7sBQ7WRdw/s1600/387337065_1233812477562055_1023512739755558045_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_Gb8oVavXXHZcc7rEgoIrKP8wBtXvoauJPvxc7glTA0Y9uc8OQHg-cNA8YE7_RrOfgvAXfGdeVO1tZFY9fI89Zi-myKF9IF_P_J3G91CVMgiKTl64uFuVXyVoHN44RVosm6yyZEwmm-yFrPb-Yh513f4JK-uNYBfEBaMsD5yqZ0GLp7sBQ7WRdw/w225-h400/387337065_1233812477562055_1023512739755558045_n.jpg" width="225" /></a></div><p><br /></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Θεά! </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></i></p><p> </p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-64606912892604659982023-10-23T02:30:00.002+03:002023-10-23T02:30:21.907+03:00Γιαγιά Μου<p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Η ώρα είναι δύο και είκοσι το πρωί.<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έχω ένα ψυχοπλάκωμα στο στήθος και νιώθω ότι αν δεν θα τα βγάλω από μέσα μου δεν πρόκειται να ησυχάσω, να μερέψω, να με πάρει ο ύπνος. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Χθες με ενημέρωσε η μητέρα μου ότι η γιαγιά μου δεν είναι καλά. Έχει καιρό που δεν είναι καλά, αλλά τώρα έφτασε στο τελικό στάδιο της ανθρώπινης εξαθλίωσης αφού πλέον κοιμάται συνέχεια, έχασε την ικανότητα ομιλίας, δεν τρώει και δεν πίνει, τρέφεται με το ζόρι μέσω μιας σύριγγας από την κυρία που την προσέχει, κι αυτό κατόπιν επίμονης προσπάθειας. Έχει συνέχεια τα μάτια της κλειστά, μουρμουρίζει ακατάληπτα πράγματα και ξεροβήχει μ’ ένα τρόπο που προκαλεί φόβο. Πήγα σήμερα και κάθισα μαζί της. Ήταν δύσκολο και άδικο. Τόσο δύσκολο για εμένα που έπρεπε να τη δω σ’ αυτή την κατάσταση, τόσο άδικο για εκείνη που ήταν πάντοτε η προσωποποίηση της χαράς της ζωής.<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Η γιαγιά μου είναι 90 ετών και οδεύει στα 91. Δεν έχουμε αυταπάτες, ξέρουμε ότι πλησιάζει το τέλος. Όμως παρόλο που έπαψε να ήταν αυτή που ξέραμε και αποθεώσαμε μια ζωή, παρόλο που γνωρίζουμε ότι οδεύουμε όλοι σιγά-σιγά στο τέλος το οποίο είναι αναπόφευκτο, δεν το χωνεύω, δεν το αποδέχομαι. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Η σύνδεση που είχα από μωρό με τη γιαγιά μου ήταν μαγική και άβολη για όλους. Δεν είχα κανένα ενδοιασμό να δηλώσω ευθαρσώς ότι μόνο εκείνη αγαπώ και δεν είχε καμία αναστολή να δηλώνει με κάθε ευκαιρία ενώπιον όλων ότι για εκείνην μόνο εγώ μετρούσα. Τις προάλλες που ψηφιοποίησα όλο το οικογενειακό αρχείο με τις ταινίες μας, βρήκα ένα απόσπασμα από ένα ταξίδι που είχαμε πάει οικογενειακώς στο οποίο κοιτάζει την κάμερα και λέει «εγώ μόνο τον Χρίστο αγαπώ και δεν με νοιάζει άλλος κανένας σας». Δεν ήταν αστείο, ούτε υπερβολή. Όλοι ήξεραν ότι το εννοούσε. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Αυτή η δήλωση ήταν πολύ συνηθισμένη ενόσω μεγάλωνα, αλλά έπρεπε να φτάσω τα 40 για να καταλάβω πόσο σκανδαλώδης ήταν για τους άλλους και κυρίως για τα άλλα τρία εγγόνια της. Μικρός εννοείται το απολάμβανα, η γυναίκα αυτή μου συμπεριφερόταν σαν να ήμουν βασιλιάς και το θεωρούσα και δεδομένο, μία κατάκτησή μου την οποία κέρδισα χωρίς να κάνω τίποτα, απλά και μόνο επειδή υπήρχα. Θυμάμαι ότι τα Χριστούγεννα του 1986 (μπορεί και του 1985), μαζευτήκαμε όλο το σόι στο σπίτι της για το παραδοσιακό δείπνο και με πήγε κρυφά στην αποθήκη που φύλαγε τα Χριστουγεννιάτικα δώρα. Είχε εκεί αραδιασμένα καμιά δεκαριά, όλα τυλιγμένα με απίθανες φανταχτερές κόλλες από τον «Παναγιωτόπουλο» που ήταν το καλύτερο παιχνιδάδικο της Μακαρίου. «Διάλεξε εσύ όσα θέλεις και ό,τι περισσέψει θα το πάρουν οι υπόλοιποι, φτάνει μόνο να μην τους το πεις και με πρήξουν». Θυμάμαι ότι ήμουν σε ηλικία που μπορούσα να καταλάβω την αδικία, αλλά ήμουν επίσης σε ηλικία που μπορούσα να απολαύσω όλο αυτό το κακομάθημα.<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Η γιαγιά μου δεν είχε πρόβλημα να μου λέει ότι με αγαπά. Το επαναλάμβανε και το υπογράμμιζε με κάθε ευκαιρία. Εξ ου και πάντα στο πρόσωπό της έβλεπα ένα καταφύγιο, μία Ντίσνεϊλαντ, μία Νέβερλαντ. Το καλύτερό μου ήταν να πάει Σάββατο για να πάω να μείνω σπίτι της. Το καλύτερό μου ήταν να έρθει να με πάρει να πάμε μαζί στο θέατρο. Το καλύτερό μου ήταν να έρθει να μας κάνει </span></i><i><span style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">baby sitting </span></i><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">και να φέρνει μαζί της βιντεοκασέττες για να περάσει την ώρα της. Τις γνωστές κασέττες που πλέον οικειοποιήθηκα. Έφερνε πάντα κασέττες με Γιουροβίζιον ή ελληνικές ταινίες του Στάθη Ψάλτη, της Βουγιουκλάκη, της Βλαχοπούλου κτλ. Όλη αυτή η κουλτούρα που πέρασε και σε μένα, είναι δικό της επίτευγμα. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Την πρώτη φορά που έμαθα πώς χρησιμοποιείται το σταθερό τηλέφωνο, ήταν με το νούμερο του σπιτιού της. Νομίζω δεν ήξερα καν τα νούμερα ακόμα, τόσο μικρός ήμουν. Απλά μου εξήγησαν ποια κουμπιά να πατώ και με ποια σειρά: 4-6-5-9-8-8. Τότε δεν χρειαζόταν καν το πρόθεμα -22 για να πάρουμε τηλέφωνο στη Λευκωσία. Την κάλεσα μέσα σε ένα βράδυ πάνω από 100 φορές. Μου το απάντησε και τις 100 με τον ίδιο ενθουσιασμό και ούτε για μια στιγμή δεν δυσανασχέτησε, ούτε μου έδειξε να κουράζεται.<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Όλα αυτά τα κεκτημένα που είχα εγώ ως παιδί με τη γιαγιά του έπρεπε να πάω 40 χρονών για να τα εκτιμήσω όπως τους έπρεπε. Όταν κατάλαβα πόσο πολύ ο κόσμος δυσκολεύεται να αγαπήσει και προ πάντων να το πει. Ο πατέρας μου μου είπε «σε αγαπώ γιε μου» δέκα μέρες πριν πεθάνει. Και το θυμάμαι ακόμα γιατί τρόμαξα όταν το άκουσα. Σκέφτηκα ότι αυτός για να τόλμησε να ρίξει τα μούτρα του και να εκφραστεί ξέρει ότι έρχεται το τέλος του. Η μάνα μου, μου έλεγε συχνότερα σε αγαπώ, αλλά όταν την χρειάστηκα «δεν μπορούσε». Η γιαγιά μου, δεν το τσιγκουνευόταν, ούτε δυσκολευόταν να το δείξει. Το έλεγε με το καλημέρα σας και το δήλωνε στα κανάλια άμα λάχει να ούμε, «καλημέρα σας, μόνο τον Χρίστο αγαπώ». <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Είναι μεγάλο μάθημα ζωής αυτό και το εφαρμόζω κι εγώ με τα μωρά μου. Τους λέω «σας αγαπώ» σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς κανένα λόγο ή αιτία. Ο Αλέξης μου το επιστρέφει με τόκο, μου πετάει το σ’ αγαπώ στα καλά καθούμενα ακόμη και μπροστά σε κόσμο άσχετο ο οποίος γουρλώνει τα μάτια από το κουφόν του πράγματος. Η κόρη μου τώρα άρχισε δειλά-δειλά να μιλάει, δέκα λέξεις ξέρει όλες κι όλες, αλλά πρόσεξα ότι τελευταίως με το που με βλέπει μου λέει «πα-πα, α-α-πώ». <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Ναι, το σ’αγαπώ δεν είναι απλά μια λέξη που την αραδιάζουμε ως παπαγάλοι. Όμως θεωρώ ότι στο παιδί κάνει τρομερό καλό. Θωρακίζεται η ψυχολογία του, χτίζεται η αυτοπεποίθηση του. Όταν μεγαλώσει και ωριμάσει ας το εφαρμόσει και στην πράξη. Στο χέρι του είναι. Εγώ έχω υποχρέωση να του το επαναλαμβάνω με κάθε ευκαιρία. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Πίσω στη γιαγιά μου όμως. Στα 23 μου, όταν έπαιρνα πτυχίο, χρειάστηκε μόνο ένα «έχω άγχος» να πω για να κλείσει εισιτήρια και να έλθει στην Αγγλία να με δει. Ήταν 65 ετών! Η γιαγιά μου στα 65 της ήρθε στην Αγγλία για να δει τι τρέχει, τι δεν πάει καλά, γιατί πήρα τηλέφωνο και ακούστηκα πεσμένος. Και όχι μόνο ήρθε, αλλά μπαστακώθηκε και 5 μέρες, περπάτησε όλο το Ρέντινγκ σπιθαμή προς σπιθαμή, «θαύμα το ότι περπατώ εδώ και 50’ και δεν κουράστηκα» έλεγε. Έφυγε όταν βεβαιώθηκε ότι μου πέρασε το στρες. Θυμάμαι ότι το θεωρούσα κατάντημα που στα 23 μου ήρθε να με επισκεφτεί η γιαγιά μου στην Αγγλία, πού να γυρίσει γκόμενα να σε δει με τη γιαγιά σου στο Ρέντινγκ αγκαζέ - σήμερα το θεωρώ μάθημα ζωής. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Τα τελευταία χρόνια η γιαγιά μου είχε άνοια. Είχε βέβαια και εκλάμψεις, αλλά γενικώς, τα είχε χαμένα. Μπέρδευε χρονολογίες, τοποθεσίες, πρόσωπα, σχέσεις. Θυμάμαι ότι μια φορά μας τηλεφώνησε για να μας ρωτήσει πώς να βγει από το σπίτι της γιατί δεν έβρισκε την εξώπορτα. Μόνο όταν έβλεπε εμένα την έπιανε η διαύγεια και μου μιλούσε κανονικά. «Χριστούδι μου, τι να σε κεράσω!» μου έλεγε και ήταν σαν να είχαμε ξανά 1990! Μάλιστα, έκανε να σηκωθεί από το κρεβάτι ασχέτως αν είχε πλέον κουτσέψει. Με αντιμετώπιζε, όμως, σαν μωρό, με ρωτούσε διάφορα άσχετα όπως «πώς πάει ο στρατός», αν διάβασα, αν έπαιξα, και πάντα γούρλωνε τα μάτια της όταν της υπενθύμιζα ότι έχω πλέον κι εγώ παιδιά. «Αυτός σου μοιάζει, όποτε τον δω καταλαβαίνω ότι έκανες γιο γιατί είστε ίδιοι!» μου είπε πρόσφατα.<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Μέσα σε μια βδομάδα πέρασε από αυτό το στάδιο της σύγχυσης, στο στάδιο της παραίτησης. Σήμερα που την είδα να αδυνατεί να μιλήσει, ταράχτηκα. <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;"> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">Κλείνει ένα τεράστιο κεφάλαιο κόσμε. Κλείνει. Και ώρες, ώρες διερωτώμαι, <o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">ΜΕ ΠΟΙΟΥ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ;<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">ΕΓΩ ΤΩΡΑ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ;<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: Candara; font-size: 13pt;">ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ;!<o:p></o:p></span></i></p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-76484932110829714692023-10-20T09:30:00.000+03:002023-10-20T09:30:01.364+03:00Othello Obiter<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Έχει καιρό που θέλω να σας μιλήσω για τις φετινές μου
θεατρικές ασχολίες και την παράσταση που θα ανεβάσουμε από τις 10 μέχρι τις 14
Νοεμβρίου με τη θεατρική ομάδα των Δικηγόρων. <o:p></o:p></span></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Περίμενα την κατάλληλη στιγμή και να που ήγγικεν η ώρα
αφού χθες κυκλοφόρησε και επίσημα η αφίσα της παράστασης. <o:p></o:p></span></i></p></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg19PV9Do47IupqICfLKrgSV7QNccvyjFUe4CN1_b1G49a9vdL6-XqIgski37latxByvY10IhsP8fAfRP3qhHbXgWBZvRuJ4XuUfsox96cWBvNsiXv5qVSeIGAF7YcWej_3vDSWbCfKOF88y576MB32ieFXjqiM6l9eFdiRfgo_o-3ec33DjyIjJw/s1600/%CE%9F%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1131" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg19PV9Do47IupqICfLKrgSV7QNccvyjFUe4CN1_b1G49a9vdL6-XqIgski37latxByvY10IhsP8fAfRP3qhHbXgWBZvRuJ4XuUfsox96cWBvNsiXv5qVSeIGAF7YcWej_3vDSWbCfKOF88y576MB32ieFXjqiM6l9eFdiRfgo_o-3ec33DjyIjJw/w283-h400/%CE%9F%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF.jpg" width="283" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Θα παίξουμε τον Οθέλλο του Σαίξπηρ. Ή μάλλον, η αρχική
ιδέα ήταν να ανεβάσουμε τον Οθέλλο του Σαίξπηρ με μία ανατροπή. Να τον δικάσουμε
για τη «γυναικοκτονία» της Δυσδαιμόνας, που είναι και της μόδας. Βασισμένοι στο
αρχικό κείμενο και με όσες μαρτυρίες μπορούσαμε να εκμαιεύσουμε μέσω αυτού, θα στήναμε ένα δικαστήριο εναντίον του. Στην πορεία αντιληφθήκαμε ότι
αυτό δεν θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθότι δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία
ως προς τις ευθύνες του ήρωα. Δεν βρίσκαμε το παραμικρό στοιχείο που να
μπορούσε να τον αθωώσει ή κάποιο συγκλονιστικό ελαφρυντικό ώστε να καταπλήξει τα πλήθη. Ο Οθέλλος έπνιξε τη
Δυσδαιμόνα και θα πληρώσει, είτε του αρέσει είτε όχι. <o:p></o:p></span></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Οπότε, με τη βοήθεια και με την έμπνευση του σκηνοθέτη το
πήγαμε αλλού το πράγμα. Δεν ξέρω πόσοι το γνωρίζετε, αλλά ο Οθέλλος
διαδραματίζεται στην Κύπρο. Και μάλιστα στην Αμμόχωστο. Ο Οθέλλος ήταν ένας στρατηγός προερχόμενος από το βασίλειο της Βενετίας, η οποία τότε κατείχε την Κύπρο. Τον έστειλαν στην Αμμόχωστο
επικεφαλής του στόλου για να σώσει το νησί από την εισβολή των Οθωμανών που
είχαν επιβιβαστεί στις γαλέρες τους και έρχονταν να σφάξουν τους Κυπρίους. Όλα
αυτά το 1500. Ο Οθέλλος υποτίθεται θα μας έσωζε, αλλά αντί να ασχολείται με την
Κύπρο έκανε σκηνές ζηλοτυπίας στη Δυσδαιμόνα και στο τέλος χάθηκε και η Κύπρος,
χάθηκε και η Δυσδαιμόνα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Επί της ουσίας αυτό είναι το δικό μας έργο. Ένα θεατρικό ντοκιμαντέρ που αφηγείται
πώς η ιστορία της Δυσδαιμόνας παραλληλίζεται με την ιστορία της χώρας μας. Ένα
αβοήθητο κορίτσι πνίγεται από τον «σωτήρα του». Μία νήσος χάνεται κάθε φορά
επειδή αδιαφορεί ο εγγυητής της. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Όμως το έργο πραγματεύεται κι άλλα θέματα που σήμερα απασχολούν
την κοινή γνώμη. Ο Οθέλλος, για όσους δεν το ξέρουν, ήταν μαύρος. Δικαιούται
σήμερα ένας λευκός ηθοποιός να υποδύεται ένα μαύρο χαρακτήρα; Προφανώς και ένας
μαύρος ηθοποιός δικαιούται να παίζει ένα λευκό ήρωα και αυτό ήδη συμβαίνει κατά
κόρον, όσοι έχετε Νέφτλιξ το διαπιστώνετε. Τα ξέρετε, καβγαδίσαμε πολλές φορές
γι’ αυτά τα θέματα εδώ. Ε, τώρα θα καβγαδίσουμε γι’ αυτά τα θέματα και επί σκηνής.
Επιπλέον, ήταν ορθό εκ μέρους του Σαίξπηρ να γράψει ένα έργο για την Κύπρο
χωρίς να υπάρχει μέσα στην πλοκή ούτε ένας Κύπριος χαρακτήρας; Σας προκαλεί
αμηχανία το γεγονός;<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Όλα αυτά συζητιούνται στο έργο εν είδει συνεδριάσεως.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Επειδή πολλοί με ρωτάτε, να ξεκαθαρίσω ότι δεν πρόκειται
για κωμωδία. Θα γελάσετε όμως γιατί η ιστορία της Κύπρου ανέκαθεν ήταν
κωμικοτραγική. Θα γελάσετε από αμηχανία και φόβο όμως, και όχι επειδή ένας αστείος
ρόλος έκανε μία τούμπα ή επειδή είπε μία έξυπνη ατάκα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Προσωπικά συγκλονίστηκα όταν στο κείμενο του Σαίξπηρ αναφέρεται
ότι κατέφτασε το φιρμάνι στον Δόγη της Κύπρου ότι οι Οθωμανοί βρίσκονταν
καθοδόν για εισβολή κι αυτός αμφισβητούσε την είδηση, υπήρχε απίστευτη σύγχυση
και παραπληροφόρηση ανάμεσα στους κυβερνητικούς αξιωματούχους και κάθονταν όλοι οι συγκλιτικοί γύρω από ένα τραπέζι και
δεν ήξεραν πώς να χειριστούν τα κακά μαντάτα. Οι Οθωμανοί έφτασαν στην Κύπρο και
θέρισαν στην κυριολεξία όλο τον πληθυσμό της Πάφου και της Λεμεσού χωρίς την
παραμικρή αντίσταση. Έφτασαν στη Λευκωσία εντός μίας μέρας ενώ πίστευαν ότι θα
τους έπαιρνε πάνω από μία βδομάδα για να την κατακτήσουν. Κι όλα αυτά πριν 500 χρόνια!
Τρομακτικό το πως τίποτα δεν άλλαξε σήμερα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Τέλος πάντων, αρκετά </span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">spoilers</span></i><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">σας έκανα. Όσοι ενδιαφέρεστε για την
ιστορία της Κύπρου συνδυασμένη με Σαίξπηρ και κουβέντα περί πολιτικής
ορθότητας, κοπιάστε. Δεν σας έχουμε συνηθίσει σε τέτοια έργα, αλλά δεν πειράζει
να δείτε και μια χρονιά κάτι πιο βαθυστόχαστο. <o:p></o:p></span></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Και τώρα δυο λόγια για τον σκηνοθέτη μας τον Πάρι. Τον Ερωτοκρίτου.
Ο Πάρις είναι γνωστό και τρανό όνομα στον κόσμο του θεάτρου, έχω δει σχεδόν όλες τις παραστάσεις
που σκηνοθέτησε και είχα μείνει έκθαμβος. Ακόμα θυμάμαι το συγκλονισμό που
αισθάνθηκα στο φινάλε των «πυρκαγιών» με το Bohemian Rhapsody, το δέος που αισθάνθηκα στη «Νέα Τάξη
Πραγμάτων», πόσο απήλαυσα το «Συμβόλαιο Εργασίας». Όταν του προτείναμε να μας αναλάβει
ως ομάδα δεν περίμενα να δεχτεί. Όταν δέχτηκε δεν ξέραμε πώς να το διαχειριστούμε. Μας είχαν προειδοποιήσει διάφοροι κοινοί γνωστοί ότι θα έρθει και θα φέρει Σαίξπηρ στο τραπέζι των προτάσεων. Εγώ προσωπικά πεθαίνω με τον Σαίξπηρ, με την
αρνητική έννοια βέβαια. Τον βαριέμαι όσο δεν πάει. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Όταν όντως ήρθε στον καφέ και μας πρότεινε τον Οθέλλο θεώρησα ότι δεν θα χωρέσω σ' όλο αυτό. Ότι δεν μου πάει, ότι δεν μπορώ να συμπλεύσω. Όμως, μέσα από τις συναντήσεις μας έβλεπα έναν άνθρωπο που όταν
μιλά για τον Σαίξπηρ και σου τον εξηγά και στον αναλύει, σε πάει αλλού. Κάποτε βρέθηκα
σε μια παρέα και κάποιος μου είπε «όταν μιλάς για τη Γιουροβίζιον μιλάς με τόσο
πάθος και αγάπη που με κάνεις να θέλω να τη δω κι εγώ στα σοβαρά». Έτσι είναι και ο Πάρις
με τον Σαίξπηρ. Τον έβλεπα να μας αναλύει τα κίνητρα των ηρώων, να μας δίνει backstage πληροφορίες για τον Σαίξπηρ που μόνο οι δυνατοί λύτες γνωρίζουν και η χαρά στο
πρόσωπο του ήταν απερίγραπτη. Παιδική, αγνή. Χαιρόμουν να τον βλέπω να
συνεπαίρνεται και να αναπτύσσει τις ιστορίες πίσω από τον μύθο και ας μην
καταλάβαινα Χριστό από όσα έλεγε. Ειδικά κάποιες Δευτέρες που η κούραση του
Σαββατοκύριακου δεν είχε ακόμα φύγει κι εγώ ήμουν στον Σύλλογο και άκουγα
αναλύσεις για τα κίνητρα του Ροδερίγου, του Κάσσιου και του Βραβάντιου, ο
σουρεαλισμός είχε χτυπήσει κόκκινο. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Όπως και να ‘χει τον ευχαριστώ για αυτό το νέο κόσμο που
άνοιξε μπροστά μου, ήταν δίχως άλλο η πιο εποικοδομητική χρονιά σε επίπεδο πληροφοριών και γνώσεων. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Σας περιμένουμε στις παραστάσεις μας. Η παρουσία σας μας χαροποιεί
και μας ενισχύει στο φιλανθρωπικό μας έργο. Πέρσι με τα καθαρά έσοδα των
παραστάσεων αγοράσαμε οκτώ μηχανήματα αιμοκάθαρσης και τα χαρίσαμε στο τμήμα νεφροπαθών
του γενικού νοσοκομείου Λευκωσίας. Δώσαμε και χρηματικά ποσά σε ιδρύματα που βοηθούν παιδιά με
σπάνια νοσήματα και καρκίνο. Θα χαρούμε να μας ενισχύσετε και φέτος.</span></i></p></div><p> </p>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-31071593.post-69473082559093299182023-10-12T20:08:00.006+03:002023-10-12T20:10:22.654+03:00Το Ποδήλατό Του<p><br /></p><div><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Σήμερα ήταν μια ευτυχισμένη και
συγκινητική μέρα. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Κι αυτό γιατί έμαθα
επιτέλους τον γιο μου να κάνει ποδήλατο. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Μπορεί να το θεωρείτε απλό
και αστείο, αλλά για μένα σήμαινε πολλά να μάθω εγώ τον γιο μου να ποδηλατεί, με
αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Ήταν κάτι που δεν επετεύχθη από τη μια μέρα στην
άλλη και κάτι που με σκότισε ως ένα βαθμό. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Έχει πολύ καιρό που προσπαθώ
να τον πείσω να πάμε στο πάρκο και να δουλέψουμε το ποδήλατο. Όταν ήταν
μικρότερος είχε ένα ποδήλατο χωρίς πετάλια, που τον βοηθούσε να μάθει να
ισορροπεί. Μεσολάβησε η καραντίνα όμως και αντί να προοδέψει στο συγκεκριμένο
θέμα το αφήσαμε και ξέφτισε. Φταίμε κι εμείς που το αμελήσαμε. Στην ηλικία των
πέντε ο παππούς του του αγόρασε κανονικό ποδήλατο αλλά επειδή η μετάβαση από το
ένα στο άλλο δεν ήτο ομαλή ανέπτυξε μία φοβία και απαρέσκεια στο μεταξύ και αρνούνταν
να το δοκιμάσει. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Με νύχια και με δόντια και
με πολύ καλόπιασμα, με πολλή υπομονή και επιμονή εκ μέρους μου τον κατάφερνα πού
και πού να πηγαίνουμε στο πάρκο απέναντι και να το παλεύουμε. Ξεροκέφαλος σαν
εμένα όντας, τα παρατούσε εύκολα. Άρχιζα κι εγώ τις εμψυχώσεις, τα εμπνευσμένα
τσιτάτα μπας και τον πείσω να ενσκήψει σ’ αυτό. Κάποτε τα κατάφερνα, κάποτε
όχι, του έδινα τον χρόνο του. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Εκεί που υπερέβην εαυτόν
ήταν τους τελευταίους δύο μήνες όπου ναι μεν ξεφοβήθηκε το πετάλι, αλλά ήθελε
να με νιώθει να τον κρατώ για να μην φοβάται. Για να το πετύχω αυτό, ενόσω αυτός
ποδηλατούσε έτρεχα μαζί του κρατώντας τον από την μέση, με κίνδυνο να μπουρδουκλωθώ
στους τροχούς του (μου έτυχε μία φορά και πέσαμε και οι δύο κάτω και για ένα
μήνα άκουγα τα εξ αμάξης), με απίστευτο λαχάνιασμα εκ μέρους μου, και με
βλέμματα περιέργων να μας καρφώνουν. Δεν το έβαλα κάτω παρόλο που ήμασταν θέαμα.
Για μένα σήμαινε πολλά να μάθω εγώ τον γιο μου να ποδηλατεί. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Σήμερα, μου ζήτησε από μόνος
του να πάμε στο πάρκο και να προπονηθούμε. Σημειώστε, θεωρούσα εξίσου σημαντικό
να μάθει να ποδηλατεί τώρα στο Δημοτικό πριν αρχίσει να αισθάνεται μειονεκτικά έναντι
των υπολοίπων συμμαθητών του και του δημιουργηθεί κόμπλεξ. Πήγαμε, που λέτε, στο
πάρκο, έτρεχα στο πλάι του, τον άγγιζα στον γιακά για να με νιώθει πάνω του και
να αισθάνεται ασφάλεια και σε ανύποπτο χρόνο τον άφησα μόνο του. Δεν το πήρε
χαμπάρι. Μάλιστα μου είπε «παπά, γιατί δεν σε νιώθω;» Γύρισε το κεφάλι και είδε
ότι είχα μείνει πίσω, ακίνητος. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Ούτε τα έχασε, ούτε έπεσε.
Προχώρησε απτόητος. Μάλιστα έκανε όλο το γύρο του πάρκου μόνος του. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">«Ήμουν ο φτωχός του
ποδηλάτου και τώρα έγινα ο βασιλιάς!» μου είπε. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Του είπα να το ξαναπάμε άλλο
ένα γύρο για να βεβαιωθώ ότι το είχε κατακτήσει. Τον έσπρωξα λίγο για να πάρει
φόρα και δεν έκανε απλά ένα γύρο. Έκανε δύο συνεχόμενους. Μετά απ’ όλα αυτά μου
είπε: <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">«παπά, δεν σε χρειάζομαι
άλλο!» <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: "Candara",sans-serif; font-size: 13.0pt; line-height: 107%;">Με το που το άκουσα αυτό
πειράχτηκα αρχικά. Μετά γέμισαν τα μάτια μου. Και τελικώς είπα «τι ευτυχία Θεέ
μου!»<o:p></o:p></span></i></p><br /></div>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com3