Τρίτη, Ιουνίου 30, 2009

Εσύ το Ξυρίζεις;

Αντιγράφω από το Reuters:

…Σαν βόμβα έσκασε στα παγκόσμια δρώμενα της ζώου μπίζνες πως ο Αντίχριστος ξύρισε το κεφάλι του! Είναι ο τρίτος σελέμπριτι –μετά την Britney Spears και την Άννα Βίσση - που ξυρίζει το κεφάλι του σε μια κίνηση απόγνωσης, επιβεβαιώνοντας έτσι τις φήμες που τον θέλουν να πάσχει από σχιζοφρένεια και το σύνδρομο καταδιώξεως.

Σήμερα, στις 4:00 το απόγευμα και χωρίς να το σκεφτεί δις ή τρις, μπήκε στο κουρείο χωρίς ραντεβού και απείλησε τους κουρείς να τον ξυρίσουν αμέσως! Ο κουρέας του αντιστάθηκε λέγοντάς: «Μα δεν έχετε ραντεβού» αλλά αυτός του γρύλλισε κάνοντας νόημα σε δυο χοντρές να μεριάσουν να περάσει. Αυτόπτες μάρτυρες δηλώνουν πως κατά τη διάρκεια του ξυρίσματος μοιρολογούσε τα μαλάκια του που λόγω αλωπεκίασης μάλλον δεν θα τα ξαναδεί να φυτρώνουν. Όταν ο κουρέας του ζήτησε να το ξανασκεφτεί, ο Αντίχριστος μούγκρισε αποδοκιμαστικά και έτσι το ξύρισμα συνεχίστηκε.

Το θέαμα ήταν αποκρουστικό! Μια καθαρίστρια που εργάζεται στο κτίριο που στεγάζεται το κουρείο δήλωσε: «Μα είδα τον εμπήκε σαν τον σίφφουνα τζιαι εφώναζε «Ξυρίστε με! Είμαι ο Θεός! Είμαι ο Ναπολέων! Εν εκατάλαβα τι εγίνετουν μάνα μου, εγώ δαμέ μόνο σφουγγαρίζω. Εφοήθηκα τζιάι εχώστηκα κάτω που τες σκάλες! Ήθελα να τον φκάλω βίτεο με το κινητό μου, αλλά μετά είπαν μου ότι το παλιό i-phone εν φκάλλει βίτεο!»

(Φωτογραφία αρχείου από παλαιότερο εξώφυλλο, σε εποχές που έβγαινε κρυφά με την Έλενα Παπαρίζου.)

Ο Αντίχριστος αφού ξύρισε το κεφάλι του, φυγαδεύτηκε από την πίσω πόρτα του κουρείου. Απέφυγε όλα τα ΜΜΕ. Παρόλα αυτά, με το που διέρρευσαν οι πρώτες φωτογραφίες του στο Facebook, φίλοι και εχθροί έσπευσαν να εκφράσουν την έκπληξη τους, ειδικά άτομα τα οποία έχουν να έρθουν σε επαφή μαζί του πάνω από χρόνο! Ενδεικτικά, τα διεθνή πρακτορεία σχολίασαν τα εξής:

«Δόξα σοι ο Θεός!»
Andreas from New York Times

“This is the end of the world as I knew it! It looks nice, but strange. Everything OK with him?”
Nina για το σουηδικό SVT.

«Δεν υπάρχει αυτό που βλέπω!»
Αγγελική, εξ Ελλάδος, συμφοιτήτρια από τη Δημοσιογραφία.

Οι κοινωνιολόγοι αποδίδουν την αψυχολόγητη κίνηση του Αντίχριστου στην υπερβολική έκθεση που λάμβανε τα τελευταία χρόνια μέσα από το μπλογκ του. Τελευταίως έπαιρνε και χάπια προκειμένου να το κρατήσει σε υψηλό επίπεδο, μάταια όμως. Οι φωτογραφίες, τα σχόλια, τα βίντεος και όσα φέρνει μαζί της η δημοσιότητα, οδήγησαν στο μοιραίο! Το πρόσφατο βραβείο που του απένειμε ο Unshaved Bastard δεν κατάφερε να τον καλμάρει, ούτε να τον ισορροπήσει!

«Είναι πραγματικά θλιβερό μέσα σε τρεις μέρες να χάνουμε τη Farrah Fawcett, τον Michael Jackson και τώρα να χάνουμε σχεδόν τον Αντίχρηστο. Πρέπει και τα ΜΜΕ να αντιληφθούν τον ρόλο τους! Δεν πρέπει να πιέζουν τον κόσμο αν θέλουν αυτός να επιβιώνει. Και οι παπάρες-παπαράτσι, ηρεμήστε! Δεν είδατε την Έφη Θώδη; Τη Suzan Boyle; Φτηνά την γλίτωσαν! Κάνω έκκληση σε όλα τα μεσημεριανά να σοβαρευτούν!» Αυτά δήλωσε στο πρακτορείο μας ο Πρόεδρος της Χωριάτικης Δημοκρατίας κ. Γρουστόφκιας όταν ρωτήθηκε σχετικά.


Μείνετε συντονισμένοι για τις πρώτες αντιδράσεις του Αντίχριστου, μόλις αυτός εντοπιστεί από τους δαιμόνιους δημοσιογράφους μας. Όλοι αγωνιούν για το ποιός θα αναλάβει την κηδεμονία των παιδιών του και αν έπραξε ό,τι έπραξε υπό την επήρρεια ναρκωτικών ουσιών.

Δευτέρα, Ιουνίου 29, 2009

Στη Χώρα του 'Βαριέμαι'

Τον τελευταίο μήνα βγήκα πέντε ραντεβού!

Πρέπει να είμαι ο μόνος Κυπραίος που ταΐζει μεζέδες τις γκόμενες κάθε βδομάδα και αυτές τον ταΐζουν χυλόπιτες, κυρίως κακοψημένες!

Η πικρή αλήθεια είναι πως οι περισσότερες των χυλοπιτών δεν μου έκατσαν στο στομάχι. Έτσι κι αλλιώς, ουδέποτε υπήρξα φαν της εγχώριας «κουζίνας.» Μόνο για λόγους... "επιβίωσης" τρέπομαι στο... χαλούμι. Αν με ενοχλούσαν οι χυλόπιτες άλλωστε, δεν θα τις παρέθετα τόσο αγενώς στο ιστολόγιο μου και να γίνονται talk of the town. Θέλω να πω, θα προτιμούσα εκατό φορές να είμαι κλειδωμένος μες το σπίτι με μουσική και τηλεόραση παρά να ταΐζω την κάθε ανάπηρη μπας και διαιωνίσω κάποτε το είδος μου, σε μια χώρα που δεν μου επιτρέπει να ζήσω τον έρωτα όπως τον έχω φανταστεί ως παιδί στο μυαλό μου. Όμως, επειδή καμιά φορά σκέφτομαι ότι περνούν τα νιάτα και δεν τα εκμεταλλεύομαι, υποκύπτω στις παραινέσεις των φίλων που με λυπούνται και μου κάνουν διάφορα προξενιά.

Βγήκα, που λέτε, τις προάλλες με την Χ γκόμενα. Μου τη σέρβιρε στο πιάτο μια κοινή γνωστή, η οποία προφανώς λυπάται για την κατάντια και των δυο μας. Έσπευσα να την τσεκάρω στο facebook! Επρόκειτο για δροσερό κορίτσι, ζουμερή, μορφωμένη, με ήθος και στήθος και με καθάριο-κρυστάλινο βλέμμα σαν νερά από εγκεκριμένη παραλία της Greenpeace! Με λίγα λόγια, όταν την είδα, αγωνιούσα να τη συναντήσω.

Πάω που λέτε στο ραντεβού πανέτοιμος και με τις ευλογίες της Γουρουνέλλας. Σαν το «Πάτερ Ημών» αποστήθισα τους κανόνες της! Περίμενα, περίμενα, ώσπου παρουσιάστηκε μπροστά μου η μις «Βαριέμαι!» Ούτε λίγο, ούτε πολύ, η κοπέλα αυτή εκτός από το καθάριο βλέμμα δεν είχε ούτε ένα χόμπι, ούτε μια ασχολία στον ελεύθερο της χρόνο για να επιδείξει. Προσωπικότητα μηδέν! Δεν έζησε ούτε μια περιπέτεια (και δεν εννοώ ερωτική), ούτε μια συναρπαστική εμπειρία και το χειρότερο: Δεν την νοιάζει! «Θέλω την ησυχία μου!» δήλωσε. Τόσην πολλή ησυχία, που για να καταλάβεις, πέρσι οι διακοπές της περιλάμβαναν τριήμερο στα νησιά με μια θεία της με την οποία, λέει, «επικοινωνούν.» Τις καθημερινές κοιμάται μέχρι αργά και όταν ξυπνά βλέπει τηλεόραση μέχρι να νυχτώσει για να πάει να φάει σουβλάκια με τις φίλες της -όλες παντρεμένες!

Αντιλαμβάνεσαι, πως όταν εγώ τα απογεύματα μαθαίνω Ισπανικά, παίζω ερασιτεχνικό θέατρο (με δυο διαφορετικές ομάδες), τρέχω με το ποδήλατο, πάω γυμναστήριο τρεις φορές τη βδομάδα και παρόλα αυτά γκρινιάζω ότι η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα, με την κοπέλα αυτή θα είχαμε τρελό κοινό βίο!

Παρόλα αυτά, είπα να μην είμαι απόλυτος και αφοριστικός, οπότε έδωσα και 2η ευκαιρία. Άλλωστε, δεν θεωρώ ότι τα μούτρα μου δικαιούνται να απορρίπτουν κόσμο και δη... κόσμες. Σκέφτηκα ότι μπορεί αυτή η απόλυτη πλήξη να έχει κάποια συνισταμένη με την δική μου υπαρξιακή πλήξη, και να δέσει το γλυκό. Περίμενα δυο μέρες και έστειλα μήνυμα: «Τι κάνεις; Είμαι μόνος στο σπίτι… Σκέφτηκα αν θέλεις να πάμε περίπατο. Κερνώ παγωτό. Είτε στη Λευκωσία, είτε εκτός…Τι λες;»

Απάντηση της Κύπριας κορασίδας: «Είμαι σε μια φίλη μου τώρα και βαριέμαι μετά να τρέχω για οτιδήποτε άλλο…»

Δεν πτοήθηκα και επέμεινα καθότι είμαι και άντρας σκληρός: «Έλα να σμίξουμε τις βαρεμάρες μας! Σου υπόσχομαι ότι μετά από μένα θα βαρεθείς περισσότερο!» (Κάνω και χιούμορ, τρομάρα μου!)

Και απαντά: «Μα είμαι ήδη στη φίλη μου και εξάλλου, βαριέμαι!»

Καμαρώστε γκόμενα! Η κυρία «βαριέμαι!»

Εντάξει, το πήρα το μήνυμα μαντάμ…. δεν γουστάρεις! Συνηθισμένα τα βουνά. Αν σ’ άρεσα, θα πέταγες το βρακί σου και ξυπόλυτη θα ερχόσουν για να σε κεράσω το παγωτό μου! Εφόσον δεν σου έκανα ‘κλικ’ με ξεπετάς τώρα εύκολα με ένα ‘βαριέμαι.’

Αλλά πες μου εσύ τώρα, αγαπητέ αναγνώστη αυτού του πρόστυχου μπλογκ: Με τι κουράγιο να φλερτάρω την επόμενη μέση Κύπρια (διότι περί μέσης Κύπριας πρόκειται) όταν οι ασχολίες της είναι να βλέπει τηλεόραση, να τρώει σουβλάκια με τις παντρεμένες φίλες της και στις προσκλήσεις μου να αποκρίνεται με ένα ξερό ‘βαριέμαι!?’ Άσε που βρίσκω μεγάλη αγένεια να απαντάς στις προσκλήσεις κάποιου που μόλις γνώρισες με ένα ‘βαριέμαι!’ Αν μη τι άλλο, αποφεύγεις το κάλεσμα με κάποια στημένη δικαιολογία. Όλο και κάποια θεία αρρωσταίνεις, όλο και κάποια μάνα στέλνεις στο νοσοκομείο! Ή το λες ξεκάθαρα: "Δεν μ' αρέσεις!" Αλλά, ‘βαριέμαι;’ Ούτε στις δικαιολογίες δεν έχετε έμπνευση σ’ αυτή τη χώρα!

Και εδώ πέφτει η κατάρα της Δευτέρας: «Είκοσι-οχτώ χρονών γριά, με φίλες παντρεμένες και με το ράφι να σε περιμένει, βρίσκεις το σθένος να μου πεις βαριέμαι; Μπα που να σε βρει η κλιμακτήριος! …Που θα μου πεις εμένα ‘βαριέμαι!’»

Αυτό ήταν, τελείωσε! Δεν έχει άλλα ραντεβού μέχρι το τέλος του 2009! Βαριέσαι εσύ; Βαρέθηκα κι εγώ!

Έχω και μια Βραζιλία να πάω, δεν θα μου φάνε τους μισθούς τα... ‘Βαριέμαι’ σας.

Θα τα πουλήσω όλα μια μέρα και θα πάω να ζήσω με τα εκατομμύρια των άλλων λαών που αν μη τι άλλο, μαζί με τη χυλόπιτα σου αραδιάζουν και κάποια ενδιαφέρουσα προσωπική εμπειρία-ιστορία και τουλάχιστον σου χρυσώνουν το χάπι! Μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα όμως, υπομονή και δυστυχώς, …υπομουνί!


Και επειδή δεν είναι τυχαία κομάτι της ζωής μου ο Καρβέλας, κλείνω με το σχετικό "βαριέμαι," από τον υπέροχο και υποτιμημένο δίσκο του, "Θρίλερ."

Παρασκευή, Ιουνίου 26, 2009

Michael Jackson shock!

Αποκλείεται να πέθανε ο Michael Jackson!

Αποκλείεται!

Εδώ κατάφερε και άλλαξε το χρώμα του και δεν μας εξήγησαν ποτέ οι επιστήμονες πως έγινε αυτό, δεν θα καταφέρει να νικήσει το θάνατο;

O Michael Jackson συμβολίζει τα χρόνια μου στο Δημοτικό! Είναι ο άνθρωπος που με μύησε στη ξένη μουσική! Κατ' εμέ, μεγαλύτερος και από τον Έλβις!

Δεν πέθανε ο Michael Jackson.

Όχι, όχι, αποκλείεται! Να δεις που θα βγει μέσα από το φέρετρο στην κηδεία του και θα κάνει το χορευτικό από το thriller! Για promotion πρόκειται!




Αν πέθανε ο Jackson, θα πεθάνουμε όλοι! Δεν έχουμε σωτηρία!

Τετάρτη, Ιουνίου 24, 2009

Μαρτύριο οι Ιεχωβάδες σου λέω...

Είχα να λάβω ραβασάκι κάτω από την πόρτα μου από το 2001, όταν είχα τσακωθεί με την Κολομβιανή και προσπαθούσαμε να μερώσουμε διά αλληλογραφίας. Ωραίες εποχές! Είδα που λέτε ένα ραβασάκι να ξεπροβάλλει κάτω από την πόρτα προ ολίγου και χάρηκα πως έλαβα άλλη μια εκδήλωση θαυμασμού. Αντ’ αυτής, έλαβα την εξής μαλακία:


Οι μάρτυρες του Ιεχωβά μας προσκαλούν σε μια διάλεξη όπου θα απαντηθούν καίρια ερωτήματα, όπως παραδείγματος χάρη, πώς να επιζήσουμε από το τέλος του κόσμου (κάνε κλικ να το δείτε σε μεγέθυνση, δεν θα πιστεύετε στα μάτια σας!)

Και ακόμη δεν μπήκε ο Ιούλιος!

Έρχεται, λοιπόν, το τέλος του κόσμου!

Χτυπούν οι σειρήνες, άπαντες με πλήρη εξοπλισμό και ό, τι ήθελαν διασώσουν, παρουσιάζονται στους χώρους διασποράς. Με το ‘λουκάνικο’ και τα μπογαλάκια μας στον ώμο περιμένουμε την ώρα της κρίσης. Όπως τότε που περάσαμε δόκιμοι στον στρατό και περιμέναμε 6 ώρες να μας καταχωρίσουν σε όπλα! Το ίδιο σκηνικό, το απαράλλαχτο! Υπάρχουν ψίθυροι πως ο Μεσσίας βρίσκεται καθ’ οδόν, άλλοι ισχυρίζονται πως είναι ήδη ανάμεσα μας αλλά αόρατος, ενώ η πραγματικότητα είναι πως καθυστέρησε η πτήση του και προσγειώνεται από στιγμή σε στιγμή.

Δεδομένου πως η Κύπρος υπάγεται στην κατηγορία των χωρών που το όνομά τους αρχίζει από ‘C’ στο λατινικό αλφάβητο, πρέπει να κάνουμε μεγάλη υπομονή. Θα κριθούμε στην 46η θέση, μετά την Κούβα. Και αυτό αλχημεία του Συντρόφου. Δεν μας ευνοεί η κλήρωση, αλλά πάλι καλά να λέμε, που δεν μας λένε ‘Ζιμπάμπουε!’

Φτάνει ο Μεσσίας. Κάθεται στον θρόνο του. Μας ξυπνά γιατί από το πολύ περίμενε-περίμενε μέσα στον λάλλαρο, έναν υπνάκο τον ρίξαμε. Μας φωνάζει έναν-έναν με το επίθετό μας. Κρατά τα βιογραφικά μας. Δεν έχει ώρα να συζητήσει. Μας απαγγέλλει τις πιο σοβαρές αμαρτίες μας και εμείς απλώς απαντούμε αν τις κατανοούμε. Δεν δικαιούμαστε να προβάλουμε υπεράσπιση. Οι θέσεις για τον παράδεισο άλλωστε, είναι ήδη «δοσμένες!» Τζάμπα δώσαμε τις εξετάσεις! Ανοίγουμε στα γρήγορα τον μπόγο και του δείχνουμε τι θέλουμε να περισώσουμε.

Μεσσίας: «Μα, θέλεις να πάρεις μαζί σου στον παράδεισο το ‘Τραύμα;’

Αντίχριστος: «Είναι συμβολικό για μένα, Μεσσία μου! Σε παρακαλώ, άσε με να το περάσω μαζί μου, θα βαριέμαι που θα βαριέμαι στον παράδεισο με τους αγγέλους-αδελφές...»

Μεσσίας: «Το τραύμα, ε; Το έχω κι εγώ αυτό το άλμπουμ! Θεά! Όχι όσο εγώ βέβαια, αλλά είναι και η Βίσση μία…! Να το περάσεις!»

Αντίχριστος: «Δηλαδή Μεσσία μου, θα πάω στην αυλή του παραδείσου; Εγγυημένο;»

Μεσσίας: «...Κάπου ανάμεσα στ’ αστέρια… σαν φωλιά τα δυο σου χέρια! Ναι τέκνον μου, πέρασες στην επόμενη φάση. Πήγαινε και στάσου στα αριστερά μου!»

Αντίχριστος: «Όχι άλλη αριστερά, Παναγία μου!»


Μεσσίας: «Παναγία μου; Ήρθε η μανούλα μου;»

Αντίχριστος: «...Σχήμα λόγου!»

Μεσσία: «Είσαι και χιουμορίστας! Άντε, πέρνα στα αριστερά μου!»

Ο Αντίχριστος περνά απέναντι μαζί με τους άλλους συμμετέχοντες που σώθηκαν διά του televoting. Στη διαδρομή ο κόσμος του πετά αρκουδάκια και λουλούδια. Φτάνοντας απέναντι βρίσκει και στέκεται δίπλα από μια Βραζιλιάνα!

Αντίχριστος: «Κι εσείς για τον Παράδεισο;»

Ζιζέλ: «Si!»

Αντίχριστος: «Ω, τι ωραία! Να ζητήσουμε να μας βάλουν στο ίδιο λαγκάδι! Μόλις φτάσουμε και μας δώσουν να φορέσουμε τα λευκά ράσα και το φωτοστέφανο να βρεθούμε στο ΚΨΜ να γνωριστούμε καλύτερα!»

Μεσσίας: «Μην χαίρεσαι Αντίχριστε. Οι Κύπριοι θα πάνε όλοι στο ίδιο λαγκάδι και οι Βραζιλιάνοι στο δικό τους!»

Αντίχριστος: «Γαμώ τη ράτσα μου! (προς τη Βραζιλιάνα) Μην ανησυχείς Ζιζέλ μου, έχω ένα συγγενή μέσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά θα με κανονίσει να έρθω στο βραζιλιάνικο λαγκάδι, που μοιάζει καρναβάλι!»

Μεσσίας: «Ω, τι ωραία ρίμα έκανες Αντίχριστε! Είσαι ένας τσιάκκος!»

Ζιζέλ: «Ε, μα είναι καταπληκτικός!»

Μεσσίας: (τραγουδιστά) «Γι’ αυτό ποτέ, ποτέ, ποτέ δεν θέλω να σε χάσω, γιατί σε νιώθω και με νιώθεις κι εσύ.. Γιατί είναι η αγάπη μας, κά-τα-πλη-κτι-κή!»

Αντίχριστος: «Αυτό είναι άδικο! Ποιο το όφελος να βάλετε όλους τους Κυπρίους μαζί; Πώς θα γνωρίσουμε νέες κουλτούρες, νέα ήθη και έθιμα; Πώς θα ανοίξει ο νους μας;»

Μεσσίας: «Να αιτηθείς μετάθεση στην 3η παρουσία!»

Ζιζέλ: «Μην ανησυχείς Αντίχριστε, και αν βγουν αληθινές οι προφητείες, και ‘ρθουν καταστροφές και επιδημίες εμείς δεν πρόκειται να χωριστούμε, κι οι δυο μες τον παράδεισο θα μπούμε!»

Αντίχριστος: «Ζιζέλ με συγκινείς! Αν υπάρχει παράδεισος, τότε είναι στα μάτια σου! Φίλα με!»

Η Ζιζέλ πέφτει απάνω μου και μου δίνει ένα ατελείωτο γλωσσόφιλο. Ο Μεσσίας ντρέπεται και συνεχίζει να κρίνει τον κόσμο για να μην κοιτάζει, αν και το πράττει με την άκρη του ματιού του. Τα βυζιά της Ζιζέλ συμπιέζονται επάνω στο σκληρό μου στέρνο. Μία όαση! Μας περικυκλώνουν σύννεφα και μας ανεβάζουν στους ουρανούς υπό τη λαϊκή χροιά της φωνής της Νατάσας Θεοδωρίδου. Αυτό θα πει: «Στων αγγέλων πάμε τα μπουζούκια!» Ο ήλιος τυφλώνει το φιλοθεάμον κοινό το οποίο δεν μπορεί να διακρίνει τις γλώσσες μας που πλέκονται γλυκά. Ούτε τα σάλια μας που άτσαλα στάζουν από τα πηγούνια μας. Ο σκηνοθέτης κάνει ένα zoom out και στον ουρανό τα σύννεφα σχηματίζουν: “The End (of the world)!”

Πφφφ!

Γράφω σαχλαμάρες. Αλλά δεν έχω και τίποτα καλύτερο να κάνω. Μα υπάρχει ακόμα κόσμος που πιστεύει σε θρησκείες και Θεούς; Ξύπνα κόσμε του χαμηλού υποστρώματος! Όσο πιθανό είναι να γεννήθηκε η Θεά Αθήνα από το κεφάλι του Δία, άλλο τόσο πιθανό είναι να έρθει και το τέλος του κόσμου! Που το περιμένουμε τόσα χρόνια και δεν λέει να έρθει να ησυχάσουμε! Το τέλος του κόσμου ήρθε από τον καιρό που εμφανιστήκαμε ως είδος στον πλανήτη και αρχίσαμε να τον καταστρέφουμε. Και απ’ αυτό δεν μας σώζει κανένας!

Πάω έξω για ποτό!

...Σκέφτηκες όμως να γίνει όντως μια καταμέτρηση και να σωθούν κάποιοι «εκλεκτοί;» Πέστε μου πώς θα περνά η ώρα σας πάνω σε έναν πλανήτη στον οποίο θα έχουν απομείνει το πολύ 50 άτομα! Θα κοιμάστε, θα κάνετε σεξ! Μετά, τι; Θα μοιραστείτε δέκα άτομα ανά ήπειρο και θα αρχίσετε να αναπαράγεστε και πάλι; Ωραία δουλειά θα κάνετε! Αλλά έτσι είναι και η ανθρώπινη ιστορία! Κύκλος που γυρίζει και στον οποίο επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη!

Πφφφ! Πόσο βαριέμαι σήμερα! Ευχαριστώ πάντως τους Ιεχωβάδες που με το φυλλάδιο αυτό, με έκαναν να γράψω αυτή την παπαριά και να περάσει η ώρα μου!

Κουβέντα να Γίνεται...

Σήμερα θα κάνουμε κουβέντες του κομμωτηρίου! Θα μου πεις, τις άλλες μέρες τι κάνουμε, ακαδημαϊκή συζήτηση; Όχι, αλλά σήμερα θα κάνουμε κουβέντα καφενείου! Απ’ αυτές που κάνει και ο Χριστόφιας με τον Ταλάτ για επίλυση του Κυπριακού.

Πήγα χθες στα γυρίσματα μιας νέας διαφήμισης. Πήγαινα βαριεστημένα αλλά τελικά έπαθα την πλάκα της ζωής μου. Φέραμε από την Ελλάδα τους συντελεστές της ‘Πολίτικης κουζίνας.’ Απίστευτοι επαγγελματίες! Έκατσα σε μια γωνιά και απόλαυσα γύρισμα! Ο Χωραφάς απέδιδε το σενάριο με τόσο πολύ κύρος που στοιχημάτιζες άνετα πως πρόκειται για κινηματογραφική ταινία και όχι για διαφήμιση.

Η διαφήμιση αφορά ένα κυπριακό Πανεπιστήμιο και για τις ανάγκες του γυρίσματος επιστρατεύσαμε πολλούς φοιτητές οι οποίοι υποτίθεται παρακολουθούν μάθημα μέσα στο αμφιθέατρο. Πρότεινα στο συνεργείο να πάω να κάτσω κι εγώ ανάμεσα στους φοιτητές για να γεμίσει το πλάνο και ο υπεύθυνος γεμάτος απορία αποκρίθηκε: «Μα φαίνεσαι πολύ μεγάλος για να κάνεις τον φοιτητή!»

Ω, ρε μάνα μου! Με πείραξε αφάνταστα… Εγώ κύριε μου, μέχρι πριν δυο χρόνια σπούδαζα! Θέλεις να σου δείξω την κάρτα από το RUSU να με δεις; Και το μακρύ μαλλί μου διατηρώ, και με τις βερμούδες μου κυκλοφορώ και ποδήλατο οδηγώ! Πόσο πιο ‘φοιτητή’ με ήθελες, τρομάρα σου; Και στο κάτω-κάτω, δεν σου ζήτησα να με βγάλεις πρώτο πλάνο, φάτσα-κάρτα. Στα πίσω έδρανα θα καθόμουν, απλά για να μην φαίνονται κενές θέσεις! Ωιμέ, ωιμέ, μεγαλώνω και μόνο εγώ δεν το αντιλαμβάνομαι! Πάντως, για να λέμε και την αλήθεια, οι φοιτητές που πρωταγωνίστησαν στο διαφημιστικό ήταν όντως…’μωρά!’ Ανησυχητικό!

Τώρα που το θυμήθηκα, έχω κακή προϊστορία με τα διαφημιστικά. Το 1991, με πήρε η μάνα μου σε ένα στούντιο να παίξω σε μια διαφήμιση για παιδικά ρούχα. Ήταν και άλλα παιδάκια εκεί. Μας φόρεσαν κάτι παλιόρουχα και μας αμόλησαν σε μια αυλή να παίξουμε. Εγώ έκανα skate board και καμάρωνα τρομερά ότι θα έβγαινε η διαφήμιση στον αέρα και θα ήμουν το cool boy του σχολείου. Πληρωθήκαμε και 30 λίρες έκαστος, ποσό υπέρογκο για έναν 11χρονο αλλά και για την εποχή. Τότε νόμιζα πως είχα λύσει το οικονομικό πρόβλημα! Βγαίνει που λέτε η διαφήμιση στην τηλεόραση και εγώ πουθενά! Ούτε ένα πλάνο δεν υπήρχε από εμένα και το skate board! Ένιωθα σαν τον Άλεξ Παναγή σε φωνητικά Eurovision. Αόρατος. Τι τα θες… Τουλάχιστον, με τις 30 λίρες πήγα και αγόρασα δυο, τρεις φιγούρες X-men, που τότε ήταν της μόδας και παρηγορήθηκα…

Εχτές το απόγευμα είχα πρόβα με τους Δικηγόρους. Σας είπα και παλιότερα ότι δημιουργήσαμε ερασιτεχνικό θίασο και θα παίξουμε το πρώτο μας έργο τον Σεπτέμβρη. Με το που φτάσαμε στην αίθουσα της πρόβας κοιταχτήκαμε μεταξύ μας με νόημα και χωρίς να χασομερούμε μπήκαμε όλοι σ’ ένα αυτοκίνητο και πήγαμε για καφέ. Άρα, δεν ξέρω αν όντως η παράσταση θα βγει Σεπτέμβριο. Τέλος πάντων…

Μ’ αρέσουν τρομερά κάτι τέτοιες φάσεις ‘εκτός προγράμματος.’ Στην καφετέρια συζητούσαμε για χωρισμούς και για τη στάση που πρέπει να κρατούμε μετά τα Βατερλό μας. Οι μισοί έλεγαν ότι πρέπει να κρατούμε επίπεδο, οι άλλοι μισοί –ευτυχώς- αποδειχτήκαμε πιο εκδικητικοί. Και απορώ: Τι πάει να πει «κρατώ ψηλά το επίπεδο;» Και ποιος καθορίζει το επίπεδο σε κάθε περίπτωση; Εντάξει, δεν είπα ότι θα βγω και σε παράθυρο της Λαμπίρη να ξεκατινιαστώ. Αλλά, θα με χωρίσει η γκόμενα επειδή ‘βλέπει’ άλλον και δεν θα της αστράψω δυο φούσκους; Θα με απατήσει η άλλη με τον καλύτερο μου φίλο και θα δώσω τόπο στην οργή; Θα μου πει η άλλη «θέλω να χωρίσουμε, αλλά δεν θέλω να χάσω τη φιλία σου» και θα το εκτιμήσω;

Τι λες ρε φίλε! Αυτά τα δήθεν πολιτισμένα συστήματα που ξεσηκώσατε από τη Santa Barbara και τα Ατίθασα Νιάτα εμένα μην μου τα προβάλλετε ως ορθές συμπεριφορές. Προσωπικά, αν δεν την κάνω ρεζίλι, αν δεν την αρπάξω και την κουρέψω γουλί, δεν ησυχάζω. Ούτε με το αναίσχυντο βρισίδι ηρεμώ. Μα, να με προδίδει η άλλη τόσο πρόστυχα και εγώ να αρκεστώ στο «λυπάμαι για λογαριασμό σου;» Να σου κόψω την κλειτορίδα μωρή καριόλα!

Μπορεί να έχω πρόβλημα, δεν ξέρω. Στα σίγουρα, μια φορά δεν ησυχάζω αν δεν εξαντλήσω όλες τις πιθανές μορφές εκδίκησης. Αν δεν εκτονώσεις τον θυμό σου, θα τον κουβαλάς μια ζωή μέσα σου. Αν την ξεμαλλιάσεις όμως, ή βρεις ένα τρόπο να την ξεφτιλίσεις υποδειγματικά, μια χαρά ξεμπέρδεψες! Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Τέρμα η ανοχή, τέρμα η κατοχή, έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο! Αυτές τις κυπριακές δουλοπρέπειες εγώ δεν τις σηκώνω πλέον, ούτε στις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Και εννοείται ότι αυτή η τακτική εφαρμόζεται και με καβγάδες με τους άντρες, έτσι;

Διάβασε τις προάλλες μια αρχίδω το blog μου και μέσα απ’ το κείμενο αναγνώρισε τον εαυτό της! «Εμουγιάστηκεν» κατά το κυπριακό… Και αντί να πει «ευχαριστώ» που δεν έγραψα όλη την ιστορία με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια, που θα την έκανε να μην ξανά-κυκλοφορήσει στα Ηλύσια Πεδία της Κύπρου… αντί να πει ευχαριστώ που δεν δημοσίευσα και τη φωτογραφία της για να γλιτώσουν τα επόμενα θύματα από την αγένεια της, έσπευσε να γράψει στο facebook της: «Not my fault if you have a sad life, but stop making up stories about me!»

Της έβαλα ένα “Like” κάτω από το status και τη διέγραψα….

Δευτέρα, Ιουνίου 22, 2009

The Chart Show

Πολύ ωραίο το Chart Show με την Ναταλία Γερμανού!

Είδα απόψε το πρώτο επεισόδιο και θυμήθηκα εκπομπές τύπου Top of the Pops που έβλεπα ως φοιτητής και με έπιασε νοσταλγία. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξει αυτή η εκπομπή, αλλά πιστεύω ότι χρειαζότανε στα τηλεοπτικά δρώμενα. Απόψε, η εκπομπή παρουσίασε τα τραγούδια με το περισσότερο air play από το 2000 μέχρι το 2009. Σας παραθέτω το Top5, συνδυασμένο με δικές μου αναμνήσεις:

5. ‘Συγγνώμη’ – Αντώνης Ρέμος.

Μου έκανε εντύπωση που ο Ρέμος βρίσκεται στο Chart με αυτό το τραγούδι και όχι με κάποιο από το σαρωτικό ‘Καρδιά μου μην ανησυχείς.’ Το ‘Συγγνώμη’ ήταν απλώς ένα τραγούδι για να δικαιολογήθει η κυκλοφορία του Best of του Ρέμου εν έτει 2007, ενώ η μελωδία του τραγουδιού ήταν ότι περίσσεψε του Θεοφάνους από τα 15 άλμπουμ που γράφει κάθε χρόνο. Ο Ρέμος δεν με ενθουσιάζει, για να μην πω ότι με εκνευρίζει που έχει εκθέσει ανεπανόρθωτα τη Μακρυπούλια. Μα να σε παρακαλάει η Μακρυπούλια να της βάλεις στεφάνι και εσύ ‘μη μου τους κύκλους τάραττε;’ Ύποπτο!

Το 2002 όταν είχε κυκλοφορήσει το ‘Τρέμω’ είχα τελειώσει το 1ο έτος, έμπαινα στο 2ο και ακόμη δεν το είχα χωνέψει πως ο κολομβιανός μου έρωτας δεν ευοδώθηκε. Εκείνη την χρονιά έθεσα την κοπέλα στο stop-list και προσποιούμουν πως δεν με ενδιαφέρει. Δεν αναζητούσα καν την φιλία της. Ένα απόγευμα που με είχε βαρέσει η καψούρα στο κούτελο, πήρα την βιντεοκάμερα, δανείστηκα και ένα ποδήλατο και έτρεχα μέσα στα λιβάδια του campus κινηματογραφώντας το απόλυτο τίποτα. Άσχετες εικόνες από μια κάμερα που κρέμονταν από το λαιμό μου. Ό, τι τράβηξα το επένδυσα μουσικά με το ‘Τρέμω’ και δεν τόλμησα να το δω ποτέ. Πρασινάδες από αγγλικά γρασίδια σε εναλλαγή με τα πόδια μου να βαράνε τα πετάλια και εγώ να φωνάζω σπαραχτικά «τρέμω δεν θέλω να ξαναγαπήσω.»

4. Πλούταρχος – ‘Αχ Κορίτσι μου.’

Τον Πλούταρχο τον απεχθάνομαι. Αυτό το image του καλού οικογενειάρχη, βιοπαλαιστή, πρώην κουρέα, νυν εκπροσώπου του νταλκά του κάθε πικραμένου ταξιτζή εμένα δεν με εκφράζει. Πολύ και αχρείαστο κλάμα και απορώ πόσο θα αντέξει ο κόσμος όλο αυτό το ανακάλεσμα. Το μυρίστηκε και ο ίδιος πως δεν πάει άλλο το μοιρολόι και φέτος αντέγραψε χυδαία το Disko Partizani του Shantel, στο «Το φωνάζω,» ώστε να βγει το καλοκαίρι του ανάλαφρα, και εμάς από τη μύτη. Δεν θα πλήρωνες για να του πετάξεις γιαούρτι στη μούρη; Όχι, πες μου!

Δεν έχω καμία ιδιαίτερη μνήμη από τον Πλούταρχο. Και ευτυχώς. Το 2002 όμως, στο 2ο έτος, όταν ήταν της μόδας το ‘Αχ Κορίτσι μου’ θυμάμαι μια φοιτητική ελληνική ραδιοφωνική εκπομπή από το Πανεπιστήμιο του Reading που έπαιζε το συγκεκριμένο τραγούδι 100 φορές. Και θυμάμαι και τις γκόμενες της εστίας μου να μαζεύονται σε ένα δωμάτιο για να ακούσουν την εκπομπή κάνοντας on-air δακρύβρεχτες αφιερώσεις τραγούδια του Πλούταρχου στον γκόμενο στην Ελλάδα, λίγο πριν τον κερατώσουν με τον γκόμενο στην Αγγλία…Τι να πεις!




3. Βανδή – ‘Γεια.’

Ένα Άλμπουμ κομμένο και ραμμένο στα πρότυπα της βισσικής ‘Κραυγής,’ όπως άλλωστε κάθε δισκογραφικό βήμα της ακατονόμαστης. Δεν έχω να πω κάτι επί του θέματος, παρά μόνο να παραδεχτώ ότι το ‘Γεια’ είναι by far το καλύτερο της τραγούδι. Επειδή δεν τραγουδάει πολύ!




2. Βισσάρα – ‘Τραίνο.’
Αν οι ‘Παράξενες Εικόνες’ που δεν είναι και το καλύτερο άλμπουμ της Άννας κατάφερε να είναι το 2ο best selling album της 9ετίας, τότε καταλαβαίνετε ότι η Βίσση είναι πλέον ένα όνομα που πουλά ακόμα και αν τραγουδήσει τον τηλεφωνικό κατάλογο. Απορώ πως και δεν ήταν μέσα στο Chart το ‘Αγάπη Υπερβολική,’ από την εφτά φορές πλατινένια ‘Κραυγή.’

Από το ‘Τραίνο’ έχω υπέροχες αναμνήσεις. Μπορώ να γράψω 2 ξεχωριστά posts για το τραγούδι αυτό. Να πω περιληπτικά ότι το συνέδεσα με την αποφοίτησή μου από το Πανεπιστήμιο το 2004. Όταν τελείωσα τις εξετάσεις για το πτυχίο δίνοντας ‘Διεθνές Δίκαιο’ και έχοντας κοιμηθεί μόνο 5 ώρες, πήρα κατευθείαν το τραίνο για Λονδίνο για να παρακολουθήσω τη συναυλία της Άννας σε ένα παλάτι -στο οποίο σημείωσε ότι αλλάξαμε 15 τραίνα και λεωφορεία για να το εντοπίσουμε. Πήγα με την Κατερίνα, τη μοναδική Ελληνίδα του course και γιορτάσαμε μόνοι μας τη λήξη των σπουδών μας. Είχε πολύ πλάκα το εξής. Λόγω του ότι η συναυλία λάμβανε χώρα στο παλάτι, το dress code ήταν αυστηρά black tie. Και επειδή μετά τις εξετάσεις έπρεπε να φύγουμε κατευθείαν, πήγα και έγραψα το μάθημα ντυμένος με το κουστούμι, για τα μπουζούκια!

Εκείνο το βράδυ, όταν τελικά οι Έλληνες γαμήσαμε το πρωτόκολλο του χώρου και μετατρέψαμε το παλάτι σε 'Αθηνών Αρένα,' χόρεψα τρείς φορές το Τραίνο μόνος μου, με την Κατερίνα να μου βαρά παλαμάκια. Το ίδιο βράδυ, τηλεφώνησα τουλάχιστον 10 φορές σε αγαπημένα πρόσωπα εκτός Αγγλίας για να τους τραγουδήσω και να τους αφιερώσω τραγούδια της Άννας συν μιας μαλακισμένης που γούσταρα και η οποία ουδέποτε ενέδωσε στο φλερτ μου (ευτυχώς που είχα free minutes!).


Το ‘Τραίνο’ δεν είναι τραγούδι, είναι ερωτικό εμβατήριο! Ακόμη και σήμερα με συγκινεί όταν το ακούω. Επίσης, να δηλώσω, αν και είναι ευρέως γνωστό, πως από τις ‘Παράξενες Εικόνες’ γεννήθηκε και το ‘Ψυχεδέλεια’ που είναι το αγαπημένο μου λαϊκό τραγούδι της Βίσση ever, ιδού και μία από τις πολλές αποδείξεις:



[εκ των υστέρων σχόλια για το βίντεο: Απαράδεκτες παπουδίστικες πυτζάμες, σαφώς πιο πυκνή τριχοφυία, περισσότερο κέφι τότε, απ' ότι σήμερα! Πόσο γέρασα μέσα σε 4 χρόνια! :( ]

1.Χατζηγιάννης – ‘Χέρια Ψηλά.’

Το τραγούδι που παίχτηκε στα ραδιόφωνα πιο πολύ, τα τελευταία 9 χρόνια είναι το ‘Χέρια Ψηλά!’ Και δεν εκπλήσσομαι ποσώς μιας και όπως αναρωτιέται συχνά και ο πατήρ μου: «Έχει και άλλα τραγούδια ο Χατζηγιάννης εκτός απ’ αυτό;» Οφείλω να παραδεχτώ την υπεροχή του Χατζηγιάννη, αν και θεωρώ πως θα κορεστεί πολύ γρηγορότερα από της Βίσση η καριέρα του. Αν η Άννα τη γλιτώνει φτηνά από τις εναλλαγές από λαϊκό σε ποπ, από ποπ σε ροκ και από ροκ σε όπερα, ο Χατζηγιάννης δεν νομίζω να μπορεί να έχει τέτοια ευελιξία στο μέλλον. Ήδη άρχισε να επαναλαμβάνεται. Παρόλα αυτά, ένοχα παραδέχομαι πως έχω πάει σε συναυλία του, ενώ έχω και τρεις δίσκους του. Το «Φίλοι και εχθροί» σαν άλμπουμ αλλά και το ομώνυμο τραγούδι, ήταν πολύ «εγώ!»
Αλλά τώρα πες μου; Δεν θα έκανες αμάν να δείρεις τον Χατζηγιάννη; Δεν συμφωνείς πως είναι φάτσα για κόλλημα; Δεν σε εκνευρίζει η έπαρσή του; Η δήθεν «εσωστρέφεια» του; Όταν ήταν 18 χρονών και κατατάχτηκε στον στρατό, ένας γνωστός μού είπε ότι δεν πήγε να κουρευτεί γουλί, διότι θεωρούσε πως ο στρατός θα τον εξαιρούσε από τη μάζα, λόγω τραγουδιού! Και σκέψου ότι τότε δεν τον ήξεραν στην Ελλάδα!

Θυμάμαι επίσης, πως όταν πρωτοεμφανίστηκε το 2000 στην Αθήνα, μια φίλη με πήρε σηκωτό στο καμαρίνι του για να πάρει αυτόγραφο. Με παρακάλεσε να τους φωτογραφίσω μαζί και συστήνοντας με, είπε στον Χατζηγιάννη: «Θα μας βγάλει φώτο ο φίλος μου ο Αντίχριστος, τον έφερα με το ζόρι, γιατί αυτός ακούει άλλη μουσική, προτιμά τη Βίσση!» Και ο μέγας Χατζηγιάννης απάντησε με στόμφο: «Είναι και η Βίσση καλή!» Δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα…Λες και μας κάνεις χάρη!

Μπορεί να πούλησες πολλά αντίτυπα Χατζηγιάννη μου, μπορεί να μας έφαγες στο τσακ, αλλά το ότι η παραμικρή σου κίνηση επί σκηνής φαίνεται άγαρμπη και αστεία, δείχνει πως κανείς δεν είναι τέλειος. Και έτσι όπως σε κόβω, από μέσα σου τρώγεσαι γι αυτό…

Σάββατο, Ιουνίου 20, 2009

"Οι Τούρκοι της Κύπρου!"

Με αφορμή την αναφορά του τουρκικού τηλεοπτικού σταθμού Μπαϊράκ σε «Τούρκους της Κύπρου,» (αντί για τον επιβεβλημένο όρο, αυτού των «Τουρκοκυπρίων») και τα απανωτά σοκ των πολιτικών μας από το "ατόπημα" του καναλιού, θυμήθηκα τα εξής:

Το 2001, μόλις πήγα στο Reading να σπουδάσω, άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου στην εστία και γνώρισα τον γείτονά μου. Ήταν ένα παιδάκι ξανθό, κοντό, μαζεμένο, «μήντζιης» που λέμε στην κυπριακή. Του χαμογέλασα και του συστήθηκα:

Anti-Christos: My name is Anti-Christos, I am your neighbour! Nice to meet you!
Γείτονας: Nice to meet you too. Where are you from?
Anti-Christos: I am from Cyprus! And you?
Γείτονας: I am from Cyprus too!
Anti- Christos: Και γιατί δεν μιλάς ελληνικά, ρε μαλάκα, τόση ώρα;
Γείτονας: No! Me Turkish!
Anti-Christos: Ahhh! Don’t worry. Nobody’s perfect!

Είχα πάθει σοκ. Μέχρι τα 21 μου, εγώ Τούρκους έβλεπα μόνο σε κάτι αφίσες του ‘Δεν Ξεχνώ.’

Έκτοτε, ζήτημα αν ανταλλάξαμε τρεις φορές ‘καλημέρα!’ Εμπάργκο και στις καλημέρες! Δεν έφαγα εγώ τα νιάτα μου στην Εθνική Φρουρά για να πιάσω φιλίες με τον κατακτητή στις σπουδές, όπως έκανε η πλειοψηφία των δήθεν μεγαλόψυχων Κυπρίων που για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν «φακκά πεννιά» για την κατοχή!

Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Στο σύνολο των 6 ετών που έζησα στα ξένα, συνειδητοποίησα ότι το να συστήνομαι ως Κύπριος ήταν πλεονασμός. Αρκούσε να συστήνομαι ως Έλληνας. Και αυτό όχι επειδή κουβαλώ το απωθημένο της μεταστέγασης στην Αθήνα (αυτό ύστερα μου βγήκε), αλλά επειδή όπου πήγαινα, ό,τι κουβέντα έκανα, το ελληνικό στοιχείο έκανε την παρουσία του αισθητή και υπερκάλυπτε οποιοδήποτε κυπριακό μου στοιχείο.

Οι ξένοι φίλοι μου αναρωτιόντουσαν:

-Ποια είναι η μητρική σου γλώσσα;
ελληνική.

-Αυτή η Άννα Βίσση που μας παίζεις όλη μέρα, τι τραγούδια λέει;
-Χασάπικα, ζεϊμπέκικα… Ελληνικά φοκλόρ βασικά!

-Αυτό το τυρί που βάζεις στη σαλάτα σου, τι είναι;
-Ελληνική φέτα.

-Γιατί θα πας στην Κύπρο αύριο και όχι όταν θα κλείσει το Πανεπιστήμιο για το Πάσχα;
-Διότι εγώ γιορτάζω το Ελληνικό Πάσχα που δεν συμβαδίζει συνήθως με το καθολικό.

-Τι ταινίες είναι αυτές που έφερες από το σπίτι σου;
-Ελληνικές. Με αυτές μεγάλωσα.

Ε, καταλαβαίνετε, ότι όσο και να ήθελα να υπερασπιστώ την κυπριακή μου καταγωγή, η ελληνική μου ταυτότητα με αναχαίτιζε, διότι στην ουσία επρόκειτο για ταυτόσημες έννοιες. Σήμερα, θεωρώ τον όρο ΄Κύπριος’ καθαρά γεωγραφικό προσδιορισμό, όπως είναι δηλαδή και ο Ροδίτης, ο Κρητικός, ο Θεσσαλός κτλ.

Θεωρώ πως πολύ κακώς έπρεπε να ξενιτευτώ για να ξυπνήσει ο Έλληνας μέσα μου. Ο Έλληνας έπρεπε να είχε εδραιωθεί και εμπεδωθεί μέσα μου από τα εφηβικά μου χρόνια. Αλλά τότε, μας δίδασκαν πως είμαστε προτίστως Κύπριοι, κάτι που δεν διασαφηνιζόταν εις βάθος και μας άφηνε την αίσθηση πως πρόκειται για Έλληνα Β’ κατηγορίας. Κόμπλεξ που το κουβαλούμε μέχρι σήμερα γι’ αυτό και δεν χωνεύουμε τους «καλαμαράδες» που κατά τα άλλα μας ζηλεύουν για την οικονομία μας. Χεστήκανε.

Αισθάνομαι αφελής και βλάκας που έστω και για μια στιγμή, ως μικρότερος, πρόταξα την κυπριακή μου ταυτότητα πάνω από την ελληνική και υπόκυψα στον καρά-ηλίθιο όρο του «Ελληνοκύπριος.» Είδατε εσείς κανέναν πολίτη του Βελγίου να αυτό-αποκαλείται Φλαμανδό-Βέλγος; Είτε ως Φλαμανδός συστήνεται, είτε ως Βέλγος. Είδατε κανέναν Ουαλό να συστήνεται ως Ουαλό-Βρετανός για να υπογραμμίσει και δικαιολογήσει την παρουσία του στο "Ηνωμένο Βασίλειο;" Είδατε κανέναν Καταλανό να συστήνεται ως Ισπανό-Καταλανός;

Μόνο εμείς οι αγράμματοι αγκαλιάσαμε τέτοιους όρους. Τώρα θα μου πεις, αφού αυτά μας επιβάλλουν οι πολιτικοί, τι να κάνουμε;

Και από πότε οι πολιτικοί θεωρούνται άτομα της προκοπής, κύριε μου; Δεν είδατε πως περιέγραψε τις συνομιλίες επίλυσης του κυπριακού ένας ξένος διπλωμάτης που παρακολουθεί τις διαδικασίες; Σαν κουβέντες του καφενέ από δυο αγράμματους που δεν μπορούν να καταλάβουν ουσιώδεις όρους δικαίου. Και εφόσον δεν μπορούν να τους καταλάβουν, με τι είδους καθαρή συνείδηση κάθονται και διαπραγματεύονται το μέλλον μας; Και με τι ψυχή εμείς τους θεωρούμε σημείο αναφοράς;

Θα αφήσεις έναν Χριστόφια και έναν Ταλάτ να σου καθορίσουν την ταυτότητα σου, πτωχέ Κύπριε; Ναι, θα τους αφήσεις, διότι τόσο σου κόβει. Εδώ άφησες την Καλομοίρα να κερδίσει το Fame Story 2! Άφησες τον Περικλή Στεργιανούδη να κερδίσει το Fame Story 3! Αλλά ξέρουμε πολύ καλά όλοι ότι αυστηρά ομιλούντες, κοροϊδεύομαστε μεταξύ μας και πως η Ραλλία έπρεπε να είχε κερδίσει τότε, στο Fame 2 (Το 3ο Fame δεν το έβλεπα - δεν εκφέρω γνώμη!)

Επομένως, πολύ το ευχαριστήθηκα σήμερα όταν άκουσα το Μπαϊράκ να καθιερώνει τον όρο Τούρκοι της Κύπρου. Διότι αυτό επιβεβαιώνει τα όσα κράζω εδώ και τρία χρόνια απ’ εδώ, αποδεικνύει ότι οι Τούρκοι είναι χρόνια μπροστά από μας, ότι έπιασαν το νόημα και είναι θέμα χρόνου να διαλύσουν την Κύπρο (σας). Ένα κράτος - αποτέλεσμα έκτρωσης!


Πότε είπαμε ότι θα έρθει το κόμμα του Καρατζαφέρη στο νησί;

Πέμπτη, Ιουνίου 18, 2009

Free Porn Inside

Έγινα φαν της τσόντας στα 16.

Θυμάμαι ότι περίμενα πως και πώς να έρθουν τα μεσάνυχτα για να δω τη ροζ ζώνη από την LTV!

Ο μεγάλος μου χάρος ήταν να με κάνουν τσακωτό. Όχι ότι θα μου έλεγαν τίποτα οι γονείς μου... Αλλά όσο να’ ναι, θα ήταν σίγουρα άβολη στιγμή. Έτρεμα, έλιωνα μπροστά στο ενδεχόμενο να με βρουν με το πουλί στο χέρι! Οπότε, έστηνα κάθε φορά ολόκληρη επιχείρηση προκειμένου να κρύβομαι. Έπαιζα στο βίντεο μια άσχετη ταινία, η οποία ακουγόταν δυνατά σε όλο το σπίτι, αλλά στην οθόνη της τηλεόρασης έπαιζα στα μουγκά την τσόντα. Έτσι, όλοι νόμιζαν ότι βλέπω τη ‘Μελωδία της ευτυχίας’ αλλά στους δέκτες μου έπαιζε το «μικρόφωνο της Ντέπυς!» The hills are alive, with the sound of music τραγουδούσε περιχαρής η Φροϊλάιν Μαρία καβάλα στο ποδήλατό της, καβάλα όμως και η Ντέπυ σε ποδήλατο χωρίς σέλλα επί της οθόνης μου.

Λαμπρά! Αυτά ήταν και τα ένδοξα εφηβικά χρόνια του «κρυφού σχολειού» στα τέλη των ‘90ς!

Σήμερα, με τις τσόντες να κατακλύζουν δωρεάν το ίντερνετ, ησύχασε το κεφάλι μας! Το πάνω κεφάλι. Διότι το κάτω συνεχίζει να καίγεται! Χάθηκε η γλύκα του απαγορευμένου βέβαια, αλλά ναι, ησύχασε το κεφάλι μας! Μπαίνεις στην ιστοσελίδα σαν κύριος, βάζεις και τα ακουστικά σου για να μην αντηχούν τα βογγητά σ’ όλη την πολυκατοικία και το ευχαριστιέσαι! Ο καλός Θεούλης για όλα βρήκε λύσεις! Μόνο που τες βρήκε ενόσω σπούδαζα και δεν υπήρχε λόγος να κρύβομαι. Τζάμπα οι νέες τεχνολογίες!

Τέλος πάντων, έχω να δω τσόντα από την LTV σχεδόν μια δεκαετία!

Τις προάλλες όμως, εκεί που καθόμουνα στο σαλόνι και έκανα ζάπινγκ, παρατήρησα κάτι που με έβαλε σε σκέψεις! Ήταν 2:00 το πρωί και ενώ η LTV λογικά προέβαλλε τσόντα, στην οθόνη μου έβλεπα ένα μπλε κουτί πάνω στο οποίο έγραφε: «Παρακαλώ εισάγετε κωδικό ξεκλειδώματος προγράμματος! Γονικός έλεγχος ενεργοποιήθηκε!» Κούνησα το κεφάλι μου απαξιωτικά και σκέφτηκα: «Για πόσο μαλάκα μ’ έχουν οι δικοί μου;! Είχαν ξεκλείδωτο τον αποκωδικοποιητή ενόσω ήμουν 16, και αποφάσισαν να τον κλειδώσουν στα 28 μου;» Κύριε ελέησον!

Την επόμενη μέρα αποφάσισα να θέσω το θέμα ενώπιον της οικογενειακής τραπέζης. Ο πατήρ μου καθόταν κατηφής σε μια γωνιά και η μάνα μου σέρβιρε μεσημεριανό. Διέκοψα απότομα τις ανόητες κουβέντες τους:

«Ήθελα να’ ξερα! Πόσο με υποτιμάτε μέσα σ’ αυτό το σπίτι επιτέλους; Κάτσατε και κλειδώσατε την LTV τώρα που έγινα 30; Γιατί; Μην τυχόν και δω μουνί και πάθω κάνα σοκ; Να σας υπενθυμίσω ότι εσείς στην ηλικία μου είχατε ήδη δυο παιδιά! Αλλά έτσι είναι, όσο γερνάτε, νομίζετε πως είμαστε ακόμα 10 χρονών μωρά! Θα τα ακούσει αυτά κανένας τρίτος και θα είμαστε δαχτυλοδειχτούμενοι! Κουδούνια θα μας κρεμάσουν!»

Η μήτηρ με διέκοψε και με εμφανή τη μελαγχολία στο βλέμμα, έριξε φως στο μυστήριο:

«Γιε μου, δεν την κλείδωσα για σένα... Την κλείδωσα για τον παπά σου που έχει την καρδιά του!»

Αχ! Πώς αντιστρέφονται οι ρόλοι! Πώς περάσαν τα χρόνια! Τι’ ναι αυτά που φορώ; Ποιο σατέν ποιο μετάξι θα με βγάλει χορό;! (εδώ σωριάζομαι με επιδαύρεια χάρη στο κέντρο της σκηνής και ξεσπά παρατεταμένο χειροκρότημα!)

Και μετά απ’ αυτό το υπαρξιακό post, σας αφήνω με ένα βίντεο-λατρεία που εντόπισα σήμερα το πρωί στο Youtube!




Είμαι ευγνώμων που μεγάλωσα στα ‘90ς! Μεράκλωσα επικίνδυνα με το βίντεο, ειδικά στο βιογραφικό (μου) ‘Μούρη!’… Πάτα replay γιε μου, δεν δουλεύω άλλο σήμερα!

Τρίτη, Ιουνίου 16, 2009

Εφεδρεία σε Χώρα Φαιδρή

Έπεσα για ύπνο, αλλά σηκώθηκα άρον-άρον να καταγράψω κάποιες σκέψεις μου, διότι αν δεν τα βγάλω από μέσα μου δεν πρόκειται να κλείσω μάτι…

Πριν κανένα δίμηνο, πήρα ξανά το χαρτί του στρατού. Με καλούν στην εφεδρεία τον ερχόμενο Νοέμβριο. Δεν έριξα και πυροτεχνήματα από τη χαρά μου, βεβαίως - βεβαίως. Φέτος κλείνω δέκα χρόνια από τότε που πρώτο-κατατάχτηκα και σκεφτόμουν πόσα πολλά πράγματα άλλαξαν από τότε. Τελικά αξίζει να κατατάσσεται κανείς σήμερα;

Τον Ιούλιο του 1998 κατατάχτηκα στη Λάρνακα και ξόδεψα δυο χρόνια και δυο μήνες από τη ζωή μου υπηρετώντας μια Κύπρο η οποία τότε ζούσε υπό την απειλή πολέμου εξ αιτίας των πυραύλων S300. Τα οδοφράγματα ήταν κλειστά και επικρατούσε ένας μύθος ως προς το τι συμβαίνει στα κατεχόμενα. Ό, τι μαθαίναμε ήταν από ανταποκρίσεις δημοσιογράφων που τύχαινε να καλύψουν κάποιο γεγονός στα κατεχόμενα. Και αυτό συνέβαινε πολύ σπάνια.

Τα χρόνια της θητείας δεν ήταν και από τα καλύτερα της ζωής μου. Πέρασα μέτρια. Το μόνο κέρδος που είχα ήταν δυο επιστήθιοι φίλοι και μερικές δεκάδες ιστορίες να διηγιέμαι ώσπου να πεθάνω. Δεν είναι και λίγα, αλλά εν πάση περιπτώσει, δεν θεωρώ ότι εκπαιδεύτηκα ιδιαίτερα, ούτε ότι υπήρχε περίπτωση να έσωζα ποτέ την πατρίδα στα 18 μου. Σε περίπτωση πολέμου είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα με τρώγανε στο ψαχνό και ότι η θυσία μου θα ήταν περισσότερο διεκπεραιωτική παρά κινηματογραφική ή και ηρωική. Θέλω να πω… δεν φαντάζομαι πως θα καθόταν η Αλεξίου να γράψει τραγούδι για χάρη μου. Μια φορά όμως, για την πατρίδα θα έδινα τα κοκαλάκια μου, για τη διάσωση της κυπριακής δημοκρατίας θα με παίρναν τέσσερις και θα έτρωγε το τομάρι μου χώμα.

Δέκα χρόνια μετά, με τα οδοφράγματα ορθάνοιχτα, με τις Κυπραίες να γαμιούνται με Τούρκους ανερυθρίαστα, με τους Κυπραίους να κολυμπούν ανενόχλητοι στις κατεχόμενες παραλίες και να παίζουν μυθικά ποσά στα κατοχικά καζίνο, είναι να απορείς αν άξιζε έστω και μια μέρα θητείας ή και θυσίας δέκα χρόνια πριν! Είναι να απορείς αν αξίζει η εφεδρεία, όταν την ώρα που εγώ θα είμαι Σκοπός τον ερχόμενο Νοέμβριο, ο Κούλλης, ο Πάμπος και ο κάθε Κούλλης και Πάμπος θα περνούν το οδόφραγμα για να παίξουν ρουλέτα!

Και όλα αυτά ενόσω συνεχίζεται ακόμα η κατοχή! Άμα σου λέω εγώ ότι ζω στη χώρα των πιθήκων κάτι ξέρω!

Θα μου πεις, άμα ήξερε και ο Αθανάσιος Διάκος ότι θα σουβλιζόταν για να χορεύει σήμερα ο Γιωργάκης ζεϊμπέκικα και να κουμπαρεύει ο Καραμανλής με τον Ερντογάν, θα καθόταν να σουβλιστεί; Όχι βέβαια! Μαλάκας είναι ο άνθρωπος; Εγώ, γιατί να καθίσω να υπηρετήσω όμως; Για να σουβλίζει ο Χριστόφιας με τον συντρόφο του τον Ταλάτ και να μου το παίζουν ηγέτες και προσωπικοτάρες του 21ου αιώνα; Να χαρώ εγώ προσωπικότητες! Τρίζουν τα κόκαλα του Μιαούλη!

Θέλετε κύριοι να περάσετε το οδόφραγμα; Να το περάσετε! Ουδεμία ένσταση! Με γεια σας με χαρά σας! Απαλλάξτε με και μένα από τη θητεία όμως, να πάμε πάτσι!

Στη ζωή δεν αξίζει να έχεις ιδανικά, ούτε έμπνευση για οτιδήποτε. Όλα μια μέρα απομυθοποιούνται. Οι πατρίδες, οι έρωτες, οι οικογένειες, οι φίλοι! Στην επιφάνεια επιπλέεις, όχι στον βυθό! Μια βουτιά στα βαθιά να πας να κάνεις, θα σε πούνε και μαλάκα! Σίγουρο…!

Μάνα μου! Με βλέπω και με λυπάμαι! 17μιση χρονών, σαν ξιφτερισμένο πεζουνούδιν, ορκίζομαι αξιωματικός! Πού να 'ξερα... προτάσσω σαν ελαφρυντικό, το νεαρό της ηλικίας!

Κυριακή, Ιουνίου 14, 2009

Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα

Βλέπατε «Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα» όταν ήσασταν μικροί;

Εγώ τα είχα ανακαλύψει το 1993 και κόλλησα απίστευτα. Νομίζω ότι αυτά ευθύνονται κυρίως που είμαι τόσο πολύ υπέρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, και όχι οι σπουδές στο Ευρωπαϊκό δίκαιο. Αυτά και η Γιουροβίζιον με έκαναν τεράστιο οπαδό της Ευρώπης.


το μουσικό σήμα κάποτε ήταν για μένα ύμνος και μου προκαλούσε ρίγη συγκίνησης!

Που λέτε, τόσο πολύ πωρώθηκα με το τηλεοπτικό αυτό πρόγραμμα που για τρία χρόνια, κάθε Πέμπτη, ξενυχτούσα μέχρι τα μεσάνυχτα (απαράδεκτο τότε για έναν 14χρονο έφηβο που την επομένη είχε πρώτη περίοδο αρχαιογνωσία) για να τα δω!

Θυμάμαι από τότε τα εξής:

- Νευρίαζα τρομερά που η Ελλάδα ερχόταν πάντα τελευταία. Θεωρούσα ότι έρχονταν ξεπίτηδες τελευταίοι, ότι αποκλείεται να ήταν τόσο άχρηστες οι ομάδες. Πόσο δύσκολο ήταν πια να διασχίσεις μια πισίνα και να σκαρφαλώσεις έναν τοίχο; Το ρεκόρ μας εν έτει 1993, ήταν ο Πόρος που είχε έρθει 4ος στην διοργάνωση της Ρώμης.

- Νευρίαζα επειδή δεν συμμετείχε η Κύπρος. Μια μέρα τηλεφώνησα η ώρα 10:00 το βράδυ στο ΡΙΚ και ρώτησα την τηλεφωνήτρια με ύφος: «Γιατί δεν συμμετέχει η Κύπρος στην παραγωγή; Τι έχει να ζηλέψει από τις υπόλοιπες χώρες; Καλύτεροι είναι οι Μαλτέζοι;» Η τηλεφωνήτρια ανήξερη μου απάντησε: «Δεν είμαι εγώ η αρμόδια για να στο απαντήσω αυτό» και εγώ θυμωμένος της το έκλεισα απότομα!


- Το 1994 πήγα και χτύπησα την πόρτα της διευθύντριας του Γυμνασίου Έγκωμης και της πρότεινα να διοργανώσουμε αντίστοιχα παιχνίδια στην αυλή του σχολείου, όπου η κάθε τάξη θα έστελνε από μια ομάδα και θα διαγωνίζονταν σε ανάλογα παιχνίδια, με φουσκωτές πισίνες, ακροβατικά, σκηνικά κτλ. Μόνο που δεν έβαλε τα γέλια! Παρόλα αυτά, με συνεχάρη επειδή έβλεπα φανατικά ένα παιχνίδι που προωθούσε τα ευρωπαϊκά ιδεώδη! Εγώ φυσικά τότε, νευρίασα…

- Θυμάμαι κάτι βαρετά μαθήματα φυσικής στην Β’ Γυμνασίου, κατά τη διάρκεια των οποίων ζωγράφιζα στην τελευταία σελίδα του τετραδίου μου τα παιχνίδια, τις διαδρομές, την ιδέα, μέχρι και τους πίνακες βαθμολογίας που θα μπορούσαμε να διοργανώσουμε στην αυλή του Γυμνασίου, αν τυχόν κάποτε η διευθύντρια συναινούσε στην ιδέα!


- Την ίδια χρονιά, τέθηκε θέμα από το Συμβούλιο της Ευρώπης για τον διαγωνισμό έκθεσης ιδεών, στο οποίο οι μαθητές καλούνταν να σκεφτούν παιχνίδια από την παράδοση της χώρας τους, σε περίπτωση που αυτή αναλάμβανε την διοργάνωση των ‘Παιχνιδιών Χωρίς Σύνορα.’ Είχα σκάσει από το κακό μου, επειδή το θέμα αφορούσε αποκλειστικά την Α’ Γυμνασίου και έχασα το βραβείο μέσα απ’ τα χέρια μου!

- Εφόσον η σχολική διεύθυνση αρνούνταν να επενδύσει στις ιδέες μου, έκατσα και έστησα τα δικά μου παιχνίδια για να τα παίζω με τους φίλους μου και ειδικότερα τους συγγενείς μου. Τα ξαδέλφια μου σύρθηκαν κάτω από καρέκλες, τραπέζια, έπεσαν σε κουβάδες γεμάτους αφρούς ξυρίσματος, μετέφεραν νερό με κλειστά μάτια, έκαναν αγώνες δρόμου στον πίσω κήπο του σπιτιού της γιαγιάς με δεμένα τα πόδια… Άσε, θρυλικές εποχές! Και εννοείται ότι, πάντα κέρδιζα! :)


- Τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα ξεκίνησαν το 1964 (!) και έληξαν άδοξα το 1999 λόγω οικονομικής στενότητας! Μια φήμη τα ήθελε να επανέρχονται πέρσι, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ εφικτό. Αν σκεφτεί κανείς ότι το 1999 – που δεν υπήρχε παγκόσμια οικονομική κρίση - τα κανάλια δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν την παραγωγή, σκεφτείτε τι θα γινόταν σήμερα! Δεν πρόκειται να επιστρέψουν στο εγγύς μέλλον.

Απόψε έκατσα και έβλεπα βιντεάκια στο Youtube και τα πεθύμησα. Τα είχα όλα γραμμένα σε βίντεο-κασέτες, αλλά οι περισσότερες καταστράφηκαν από το πολύ το παίξιμο. Θυμάμαι ότι τα έβλεπα τόσες πολλές φορές που μάθαινα και τα λόγια της αναμετάδοσης απ’ έξω! Και τι δεν θα έδινα για να πέσω στο ελβετικό καζάνι με τα φοντού! Σήμερα, το αντίστοιχο Big In Japan, δεν πιάνει μπάζα μπροστά στις παραγωγές του 1993!



Δεν θα μου γλιτώσουν τα ‘Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα!’ Μια μέρα θα πάω και θα διαγωνιστώ!

Σάββατο, Ιουνίου 13, 2009

Εκπόρνευση

Όλες οι σχέσεις είναι πρόστυχες.

Πληρώνεις την πουτάνα για σεξ...

…Κερνάς δείπνο και ποτό σε μια κοπέλα και αυτή για αντάλλαγμα σου κάθεται.

…Πληρώνεις με τη ψυχή και υπομονή σου την γκρίνια της γυναίκας σου και αυτή ως αντάλλαγμα για τη συμπαράσταση, σου κάθεται.

Τίποτα δεν χαρίζεται σ’ αυτή τη ζωή, όλα έχουν ένα τίμημα! Επομένως, όλες οι σχέσεις είναι καταδικασμένες στην πορνεία.

Όλοι λέμε: «Είμαι με την τάδε, γιατί μου αρέσει!», «Είμαι με τον τάδε γιατί με καταλαβαίνει!» Προσέξτε την έμφαση: «Εμένα μου αρέσει», «εμένα με καταλαβαίνει». Όλοι συνάπτουν σχέσεις για να ικανοποιήσουν κάποιο εσωτερικό τους συμφέρον, είτε αυτό είναι οικονομικό, είτε ψυχικό, είτε σεξουαλικό.

Κανείς δεν λέει: «Είμαι με την τάδε, επειδή (αυτή) με θέλει!»
Κανείς δεν λέει: «Είμαι με τον τάδε επειδή (αυτός) με έχει ανάγκη, επειδή του κάνω καλό!»
Κανείς δεν θυσιάζεται. Κανείς δεν βρίσκεται σε μια σχέση επειδή αυτή ωφελεί τον άλλον, αποκλειστικά και μόνο.

Άρα, εφόσον οι σχέσεις στις μέρες μας για να συναφθούν απαιτούν κάποιου είδους αντιπαροχή, πρόκειται για συμβάσεις. Πρόκειται για συμβόλαια και όχι για σχέσεις. Στα οποία συμβόλαια, σαφώς όλοι κάτι κερδίζουν ή κάτι χάνουν, αλλά εφόσον δεν έχουν ως κίνητρο ή στόχο την ανιδιοτέλεια, δεν παύουν να είναι σχέσεις πρόστυχες.

Διερωτώμαι αν θα έμπαινα ποτέ σε σχέση, με κάποια που θα ερχόταν και θα μου έλεγε: «σε χρειάζομαι, γιατί με κάνεις να γελώ, σε έχω ανάγκη.» Διερωτώμαι πόσο θα άντεχα νοουμένου ότι εγώ δεν θα είχα κάποιο ουσιώδες κέρδος.

Θα μου πεις, αυτό που περιγράφεις, δεν είναι σχέση. Είναι φιλανθρωπία. Αλλά δυστυχώς, ακόμα και στις φιλανθρωπίες, ξεμπερδεύουμε με χρήματα, αντί με πράξεις. Δίνουμε 10 ευρώ στα φανάρια, μας κόβουν απόδειξη και νομίσαμε ότι αναπαύσαμε τη ψυχούλα μας. Κανένας δεν είπε: «Σήμερα το απόγευμα, θα πάω να παίξω με τα παιδιά νοητικής καθυστέρησης γιατί το έχουν ανάγκη.» Αλλά, η συντριπτική πλειοψηφία δεν θα αρνούνταν μια χαμηλή χορηγία ως εναλλακτική, ανακουφιστική λύση.

Όλες οι σχέσεις, ερωτικές, καθημερινές και ανθρώπινες, είναι πρόστυχες. Και εμείς καταδικασμένοι.

Και τώρα, μπορείς απόψε να βγεις με όλες τις τσούλες της Γης…

…Χωρίς καμία τύψη.

Τρίτη, Ιουνίου 09, 2009

Retro-Sexual

Σήμερα αγόρασα το Νίτρο Ιουνίου με τη Βίσση στο εξώβυζο (ναι, έπρεπε να περάσουν 10 μέρες για να φτάσει στη χώρα μας το νέο τεύχος!) και διάβασα ένα άρθρο που με χαροποίησε πολύ!

Ο άντρας μετροσέξουαλ πέθανε, του κάναμε και τα 40, λέει ο Κωστόπουλος! Τέρμα πια οι φλωράνς αποχρώσεις. Κάτω ο David Beckham και όλες οι κρέμες που διαφημίζει! Σήμερα επιστρέφει ο ρετροσέξουαλ! Ο άντρας ο πολλά βαρύς και όχι, με δυο φουσκάλες και τον κολοκοτρωνέικο μύστακα! Και δηλώνω πανευτυχής! Όχι επειδή αισθάνομαι πως εντάσσομαι πάραυτα σ’ αυτή την κατηγορία, αλλά επειδή το νέο ρεύμα θα με απαλλάξει από πολλά περιττά έξοδα και ανασφάλειες που με έπνιξαν τα τελευταία χρόνια. Ανασφάλειες που γεννήθηκαν στην προσπάθεια προσέγγισης διαφόρων προσφυγοπούλων, οι οποίες έκριναν τον ανδρισμό μου από το παπούτσι, αντί από το… πούτσι.

Για να καταλάβεις μια φορά, μια φίλη μού είπε ότι βγήκε ραντεβού με άντρα που γούσταρε τρελά, αλλά απέφυγε να τον φιλήσει, διότι ο κύριος φορούσε παπούτσι με μπούκλα ζώνης στο πλάι (δεν ξέρω πώς να το περιγράψω καλύτερα), το οποίο η Κύπρια Patricia Field θεώρησε απαράδεκτο! Έβγαλε τα flip-flop και τις ποδίνες, και έχει άποψη και για τα παπούτσια η Κύπρια… Τέλος πάντων, άλλο είναι το θέμα μας.

Αντιλαμβάνεστε πως κάτι τέτοιες κριτικές με ανάγκασαν καλώς ή κακώς να προσέχω περισσότερο το ντύσιμό μου τα τελευταία χρόνια. Τόσο πολύ, που έτυχα και αντίθετης κριτικής σε πρόσφατο ραντεβού: «Είναι πολύ καθαρά τα παπούτσια σου!» παρατήρησε απογοητευμένη μια μικρούλα. «Ναι, απέφυγα να πατήσω στις λάσπες» της απάντησα. «Δεν ήθελα να σε προσβάλω, απλώς τα βρίσκω τρομερά καθαρά!» δήλωσε με απαξίωση και έληξε άδοξα άλλο ένα ραντεβού.

«Του πελλού δεν βρίσκεται η ίσια του!»

Κλαδιά ελαίας και βάγια θα στρώσω για να παρελάσει ο ρετροσέξουαλ! Δεν υπονοώ πως θα αρχίσω να κλάνω και να ρεύομαι μπροστά στις γκόμενες (αν και ομολογώ, πως άμα κλάσεις με σιγαστήρα είναι τρομερή η επιτυχία), αλλά μια φορά, το άγχος του ρουχισμού και της υπόδησης θα καταστεί μηδαμινό στη ζωή μου. Ξέρεις πόσα λεφτά θα γλιτώσω;

Πήγα τις προάλλες να αγοράσω μια βερμούδα και δυο t-shirts και έκλαψα το μηνιάτικο! Και γιατί να αγοράσω νέα βερμούδα εφόσον αυτή που αγόρασα προ διετίας μια χαρά μου κάθεται; Για να κυκλοφορώ στα Ηλύσια Πεδία της Λευκωσίας; Να ήμουν στο Μιλάνο, να ήμουν στη Βαρκελώνη χαλάλι μου οι χλιδές και πολυτέλειες! Εδώ, ουδέν ευρώ θα ξανά ξοδέψω για μαλακίες. Χίλια χρόνια να ζήσει ο ρέτρο-σέξουαλ! Ο οποίος, φαντάζομαι, εκτός από τις στιλιστικές επιλογές θα επαναφέρει στο προσκήνιο και τις ρετροσέξουαλ συμπεριφορές! Ήδη άρχισα να τις εφαρμόζω:

Το Σάββατο, εκεί που έλιωνε το σαρκίο μου υπό τις απέλπιδες προσπάθειες του ανεμιστήρα να με δροσίσει, θυμήθηκα τον μεγάλο μου έρωτα. Μελαγχόλησα, και έσπευσα – ο μαλάκας – να της στείλω μήνυμα: «Ελπίζω να είσαι καλά, σε πεθύμησα και μου λείπεις!» Ήθελα να πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θα την έκανε να χαμογελάσει και ότι τουλάχιστον θα λάμβανα ένα ευγενικό reply back του τύπου: «Thank you very much!» Ξέρεις… για τα προσχήματα. Αντ’ αυτού, έλαβα το εξής: «Έλαβα το ανόητο μήνυμα σου. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν σέβεσαι την προσωπική μου ζωή και με ποιο δικαίωμα μου στέλνεις ένα τέτοιο μήνυμα. Ποιος στο διάολο νομίζεις ότι είσαι; Μην με ξανά-ενοχλήσεις! Δεν ανέχομαι άλλο την αγένειά σου!»

Μάλιστα...
Ακολούθησε παύση ολίγων λεπτών. Αίφνης, ξύπνησε ο ρετροσέξουαλ μέσα μου και με εθνική υπερηφάνεια και καθυστέρηση 8 ετών της απάντησα:

«Ούτε τα 5 σεντς που χρεώθηκα για το sms δεν αξίζεις! Δεν γαμιέσαι… σκατοπουτάνα!»

Διαχρονικό!

Σάββατο, Ιουνίου 06, 2009

Πόσο Διαφέρουν οι Ευρώ-Εκλογές από τη Γιουροβίζιον;

Καθόλου, τολμώ να σου πω! Περί του ιδίου πανηγυριού πρόκειται. Μόνο που οι ευρώ-εκλογές απευθύνονται στους σοβαροφανείς του τόπου, ενώ η Γιουροβίζιον στους πραγματικά σοβαρούς ανθρώπους. Διότι οι fans του διαγωνισμού γνωρίζουν πως βλέπουν ένα ελαφρύ τηλεοπτικό προϊόν που μας προσφέρει ένα 3ωρο χαλάρωσης, ενώ οι ψηφοφόροι δεν αντελήφθησαν πως βλέπουν ένα εξίσου ελαφρύ προϊόν, το οποίο το μόνο που προσφέρει είναι μια πενταετία εκνευρισμού και κυπριακής πολιτικής απουσίας.

Εν πάση περιπτώσει. Η σημειολογία και των δυο πανηγυριών ταυτίζεται σε πολλά θέματα. Εξηγώ:

Σάκης Ρουβάς / Ανδρέας Πιτσιλλίδης:

Πολλά κοινά και οι δυο! Ο Σάκης θεός – ο Πιτσιλίδης θεολόγος! Ο Σάκης γίνεται αφίσα σε κοριτσίστικο δωμάτιο, ο Πιτσιλίδης γίνεται αφίσα σε κάθε στύλο και πινακίδα της Κύπρου (μόνο μαξιλαροθήκες δεν τύπωσε με τη μούρη του). Χρίσμα από τον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης ο Σάκης, τις ευλογίες του Κύκκου ο Πιτσιλίδης. Με φαν κλαμπ τίγκα στα κοριτσόπουλα και στους γκέι ο Σάκης, με φαν κλαμπ κατά πλειοψηφία γυναίκες (sic) ο Πιτσιλιδης, ενώ πρόσφατα τάχθηκε και υπέρ των γάμων των ομοφυλοφίλων. Όλα συνηγορούν πως έχουμε δυο είδωλα που μοιάζουν σε πολλά. Τόσα πολλά που σε λίγο η κόντρα Βίσση- Βανδή θα ωχρειά μπροστά τους.

(απίστευτη η φώτο αυτή, φορούν και την ίδια ζώνη! Και δεν έκανα καθόλου μοντάζ!!)

Και φυσικά ενώ ήταν και οι δυο πολλά υποσχόμενοι, και ακολούθησαν ένα δαιδαλώδες promo tour, (από τη Μόσχα μέχρι την Μαδρίτη ο Σάκης και από την Αγία Νάπα μέχρι τον Άγιο Δομέτιο ο Πιτσιλίδης), εν τέλει απογοήτευσαν και οι δυο. 7ος ο Σάκης, 4ος ο Πιτσιλίδης! Όπως βλέπετε, πρυτάνευσε η λογική τόσο στο televoting, όσο και στο χώρκατο-voting. Η μόνη ουσιαστική διαφορά των δυο ειδώλων είναι το μπλα-μπλα! Ο Σάκης περιορίζεται κυρίως σε επιφωνήματα στις συνεντεύξεις του, ενώ ο κύριος Πιτσιλίδης διαθέτει αξιοθαύμαστο λέγειν. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο sigmalive, απάντησε ως εξής σε ερώτηση σχετική με τον έρωτα:

Ποιο ρόλο κατέχει στη ζωή σου ο έρωτας;
"Ό,τι για το χελιδόνι η φωλιά, για την αράχνη ο ιστός, για το αηδόνι το πρωινό τραγούδι."

Μη μου πείτε ότι δεν ανατριχιάσατε. Όσοι αντέχετε, κάντε κλικ εδώ, για να διαβάσετε και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Μπορεί να λατρεύω τον κόσμο με ευφράδεια, διότι στην Κύπρο μόνο με χειρονομίες και ανόητες φράσεις συνεννοούμαστε, αλλά έχει και η μαλακία τα όρια της!

Ελένη Θεοχάρους / Marija Serifovic





Οι προσευχές-molitva και των δυο εισακούσθηκαν. Οι δυο κυρίες αποτελούν τρανή απόδειξη ότι η εξωτερική εμφάνιση δεν αποτελεί κριτήριο επιτυχίας τόσο στις ευρώ-εκλογές, όσο και στη Γιουροβίζιον. Ο κόσμος ξέρει να εκτιμά κατά βάθος το αυθεντικό και το μεγαλειώδες! Δεν γελιέται από εντυπωσιασμούς και ρητορίες! Ξέρει να ξεχωρίζει τους αμνούς από τα ερίφια, τους ταλαντούχους από τους άφωνους! Τώρα θα μου πεις, τι εκτίμησε ο κόσμος στον Χριστόφια πέρσι και τον ψήφισε; Ε, εκεί, μας έφαγαν οι συμμαχίες των πρώην σοβιετικών!

ΑΚΕΛ / ΑΖΕΡΜΠΑΪΤΖΑΝ, ΤΟΥΡΚΙΑ, ΙΣΡΑΗΛ


Κάθε χρόνο, καθώς παρακολουθώ τη Γιουροβίζιον, εκτελώ ταυτόχρονα χρέη Δάφνης Μπόκοτα στην εκάστοτε παρέα που με συντροφεύει. Κάθε μα κάθε χρόνο, θα βρεθεί κάποιος αχάπαρος να ρωτήσει γιατί ο διαγωνισμός λέγεται Eurovision, εφόσον συμμετέχουν σ’ αυτή και χώρες εκτός Ευρώπης, όπως η Τουρκία, το Αζερμπαϊτζάν και το Ισραήλ. Και κάθε χρόνο, εξηγώ ότι, ανεξαρτήτως ονομασίας, στον διαγωνισμό διαγωνίζονται όλες οι χώρες που είναι μέλη της EBU και είναι πιθανόν να συμμετάσχει και η Αυστραλία αν κάποτε το επιθυμήσει (ο μόνος λόγος που δεν το πράττει, μέχρι στιγμής είναι η διαφορά ώρας).

Έτσι κι εδώ, είναι απορίας άξιο γιατί καίγεται το ΑΚΕΛ να στείλει εκπροσώπους του στην ΕΕ, εφόσον από το 1989 που τέθηκε το θέμα της ένταξης της Κύπρου, ήταν κάθετα αρνητικό. Αρνητικό στην ένταξη, αρνητικό στο κοινό νόμισμα, αρνητικό στον συνεταιρισμό για την ειρήνη, αλλά παρόλα αυτά, όπως και οι άνωθεν, σιχαμένες, ασιατικές χώρες, καταφέρνει κάθε χρόνο να εκπροσωπείται με ισχυρό ποσοστό στο Ευρωκοινοβούλιο. Όπως δηλαδή καταφέρνει η Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν να χτυπούν τοπ10 με τους τσιφ-ποπ αμανέδες τους. Ευτυχώς, επέστρεψαν οι επιτροπές και μείωσαν τη δύναμη του televoting. Αν υπήρχαν επιτροπές και στην πολιτική σκηνή, ούτε σε φωτογραφία δεν θα έβλεπε το ΑΚΕΛ τις Βρυξέλλες…

ΜΑΤΣΑΚΗΣ / ΟΥΤΟΠΟΣ – GUILDO HORN / BAILA EL CHIKI-CHIKI


Κάθε χρόνο έχουμε και τα γνωστά σε όλους comedy acts, τα οποία λιθοβολούμε ασύστωλα. «Πάει πέθανε η Γιουροβίζιον», «Πάει επέλλανεν ο κόσμος!» Έτσι και στις Ευρώ-εκλογές, έχουμε κάθε φορά υποψήφιους – τζόκερς, οι οποίοι κρύβουν μέσα τους ένα Δον Κιχώτη που δυστυχώς σπανίως εκτιμάται από τους ψηφοφόρους. Όπως σπανίως εκτιμούνται και οι εκάστοτε "καραγκιόζηδες" στη Γιουροβίζιον, που μέσα από την κωμική τους παρουσία προσπαθούν να διαμαρτυρηθούν ουσιαστικά για το χαμηλό επίπεδο των τραγουδιών και για το political / neighbour voting. Δεν σας κρύβω πως εγώ θεωρώ τους συγκεκριμένους υποψηφίους πραγματικούς ήρωες διότι αν μη τι άλλο, (τουλάχιστον ο Ματσάκης), διαθέτουν μια σταθερότητα στις απόψεις τους, πράγμα που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει κάθε πολιτικό. Δεδομένου πως κάθε χρόνο μετατρέπεται σε summer hit το πιο ελαφρό τραγούδι, δεν χωρεί αμφιβολία πως οι ‘τρελοί’ πολιτικοί κάτι παραπάνω ξέρουν…


Αυτά που λέτε. Κλείνω με το εξής: Δεδομένου πως η Γιουροβίζιον χτύπησε 80% τηλεθέαση, ενώ οι ευρώ-εκλογές μόλις 55% συμμετοχή, αντιλαμβάνεστε ότι το τι είναι σοβαρό και τι σοβαροφανές πρέπει να ξανά προσδιοριστεί. Διότι το βράδυ της Γιουροβίζιον οι δρόμοι ήταν άδειοι γιατί όλοι περίμεναν τον Σάκη να σκίσει το μπλουζάκι, ενώ ανήμερα των εκλογών οι δρόμοι ήταν άδειοι, με τους μισούς λουόμενους να έχουν σκίσει ήδη το εκλογικό τους βιβλιάριο.

Θα μου πεις, τι σημασία έχει… Ούτως ή άλλως, η Κύπρος και στις 2 περιπτώσεις, παρακολουθεί τα ευρωπαϊκά δρώμενα είτε από τα τελευταία έδρανα, είτε από τον ημιτελικό…

ΥΓ: Ο Αντίχριστος τάσσεται υπέρ της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και έσπευσε από το χάραμα να ψηφίσει. Δεν έχει σημασία ποιόν και τι, σημασία έχει ότι αφού έριξε το ψηφοδέλτιο στην κάλπη συνειδητοποίησε ότι μάλλον μέτρησε για άκυρο. Μην ρωτάτε πως και γιατί, αλλά ναι το κατάφερε κι αυτό!

Δευτέρα, Ιουνίου 01, 2009

Υπέροχο Πλάσμα

Για να λέμε τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη, έχουν βρεθεί στον δρόμο μου και γυναίκες με ‘Γ’ κεφαλαίο, όπως θα έλεγε με στόμφο και η Κατερίνα Γκαγκάκη στο πάλαι ποτέ X-factor. Μπορεί αυτές να ήταν μετρημένες στα δάκτυλα τους ενός χεριού, αλλά ναι, υπήρξαν και τέτοιες.

Η Lottie είναι δικαιωματικά μια απ’ αυτές.

Τη γνώρισα στο μάστερ δημοσιογραφίας πριν 2 χρόνια και δεν είναι η πρώτη φορά που με την πολυδιάστατη προσωπικότητά της απασχολεί αυτό εδώ το μπλογκ. Η Lottie στα 30 της χρόνια έζησε πράγματα για τουλάχιστον 10 ζωές και δεν χορταίνεις να ακούς τις ιστορίες της.


Για να καταλάβεις,

- Ζει σε τροχόσπιτο στην Ουαλία. Τροχόσπιτο με όλες τις ανέσεις βέβαια, αλλά δεν παύει να πρόκειται για τροχόσπιτο. Με τα λεφτά που βγάζει ταξιδεύει ανά τον πλανήτη. Μέχρι σήμερα έχει επισκεφτεί περισσότερες από 50 διαφορετικές χώρες, ενώ μόλις μέσα στο 2008 επισκέφτηκε το Σαν Φρανσίσκο, την Καμπότζη, τη Πορτογαλία και την Αυστραλία!


- Το 2003 αποφάσισε να μην δουλέψει, και για 6 μήνες γύρισε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ ένα χρόνο πιο πριν πήρε ένα τραίνο και γύρισε όλη την Ευρώπη. Μάλιστα, επειδή της έκλεψαν πορτοφόλι και διαβατήριο, κοιμόταν σε παγκάκια μέχρι που την περιμάζεψε τυχαία ένας Αυστριακός διπλωμάτης και έκανε εκ μέρους της όλα τα απαραίτητα διαβήματα να της βγάλουν διαβατήριο να επιστρέψει στη Βρετανία! Τρελές περιπέτειες.


- Εργάζεται ως δημοσιογράφος στο BBC και με δική της πρωτοβουλία ανέλαβε τις ζωντανές ανταποκρίσεις από τη λωρίδα της Γάζας εν καιρώ θερμών επεισοδίων. Απλά και μόνο επειδή γούσταρε. Κοιμόταν σε χαντάκια για κάποιες μέρες για να αποφύγει τις ρουκέτες, ενώ έπρεπε να καταβάλει τεράστιες προσπάθειες κατά καιρούς για να πείσει τους αυτονομιστές για τη δημοσιογραφική της ιδιότητα ώστε να μην την απελάσουν από τον μάταιο τούτο κόσμο.

- Είναι περήφανη Ουαλέζα και μπορεί να σκοτώσει αν την αποκαλέσεις Αγγλίδα. Δικός μας άνθρωπος δηλαδή!


- Μόλις τελείωσε τη συγγραφή του πρώτου της βιβλίου, ετοιμάζεται να πάρει συνέντευξη από τον Richard Gere, ενώ από χθες φιλοξενείται στη χώρα μας από την αφεντιά μου (Μην ανησυχείτε, της δείχνω μόνο αυτά που πρέπει, μην τυχόν βγει και δηλώσει πως πέρασε καλύτερα στην Καμπότζη…)

Το κυριότερο: Με αγαπάει και μου το δείχνει!

Αντιλαμβάνεστε, πως στην ερώτηση «τι νέα;» έχει πολλά να σου πει, εν αντιθέσει με τα εγχώρια σαμιαμίδια που θα σου απαντήσουν «έβαλα στρασάκια στα νύχια μου» ή «έκανα ανταύγειες!» Προ ολίγου, μετά συνοδείας καφέ στις Φοινικούδες, μού εξιστόρησε υπέροχες, πικάντικες προσωπικές της ιστορίες τις οποίες δυστυχώς δεν μπορώ να μοιραστώ με την υπόλοιπη μπλογκόσφαιρα. Αν μου υποσχεθείτε ότι θα προσπαθήσετε να της μοιάσετε στο 1/100, ίσως σας τα πω! Εν πάση περιπτώσει, η ουσία της παρούσης ανάρτησης είναι ότι έγινα και πάλι άνθρωπος τις τελευταίες 24 ώρες! Ανανεώθηκα απόλυτα (και μην πάει ο νους σας κατ’ ανάγκη στο πονηρό!), ενώ προβλέπεται να παραμείνω έτσι, μέχρι και την αποχώρησή της την Πέμπτη!



Δεν θέλω να σκέφτομαι πότε θα είναι η επόμενη μας συνάντηση.
Ανεβάζω πίεση.