Πέμπτη, Μαρτίου 05, 2009

Paralyse Chris

Δυόμιση χρόνια μετά, μετρά στο ενεργητικό του 493 αναρτήσεις, εκ των οποίων οι 29 χρίστηκαν ως greatest hits. Άπειρες γκρίνιες, αμέτρητες νύχτες αναλωμένες στην αμπελοφιλοσοφία και νοσταλγία για αυτά που έζησε και προ πάντων γι’ αυτά που δεν έζησε. Με σχεδόν 30.000 επισκέψεις από Ελλάδα και άλλες 20.000 από Κύπρο, πρόκειται για το μπλόγκερ που όλοι λάτρεψαν και μίσησαν φανατικά ανάγοντας τον στο πάνθεον των κλασικών της μπλογκόσφαιρας. Μετά από μια επιτυχημένη διαδρομή, ο Αντίχριστος περνά από το λογιστήριο. Θέλει να παραλάβει το λαβείν του και το παρελθόν του απόψε να διαγράψει.

Σε μια αποκλειστική συνέντευξη που μου έδωσε, μάχεται να μας εξηγήσει τους λόγους:

- Αυτό ήταν, να το πιστέψω; Πόσο νομίζεις ότι θα αντέξεις; Λες να μην πήρε κανείς χαμπάρι την ανάγκη σου για έκφραση, έκρηξη και προβολή;

Γιατί νομίζεις πως έχω συνειδητοποιήσει τι πάω να κάνω; Μάλλον θα το μετανιώσω. Μη σου πω μάλιστα, ότι μόλις διαγράψω το μπλογκ θα θέλω να γράψω νέα ανάρτηση. Αλλά δεν πάει άλλο, μέχρι και η Λάμψη του Φώσκολου τελείωσε κάποτε. Θα συνεχίσω βέβαια να γράφω, γιατί έχω τρομερή ανάγκη για να εκφραστώ, να μαλακιστώ, όπως έκανα από τα 15 μου, πολύ πριν ανακαλυφθεί το blogging, αλλά στο προσωπικό μου ημερολόγιο πια. Το οποίο ημερολόγιο έχω παρατήσει τα τελευταία τρία χρόνια. Θα γράφω, θα εκτονώνομαι, μην ανησυχείς! Στο ίδιο ύφος, με τους ίδιους φαύλους προβληματισμούς. Μόνο που τώρα δεν θα με διαβάζει και η κουτσή Μαρία.

- Ναι, αλλά σου άρεσε, κατά βάθος, που σε διάβαζε η κουτσή Μαρία…

Εγώ δεν το έβλεπα απολύτως ματαιόδοξα. Ένα ταπεινό S.O.S εξέπεμπα μπας και βρεθεί κάποιος (ή μάλλον, κάποια), να με σώσει. Αλλά τελικά, σ’ αυτό τον κόσμο κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει, μονάχος σου ό, τι κάνεις. Το μπλογκ επέδρασε επάνω μου ως ο απόλυτος δημόσιος εξευτελισμός, ώστε να πιάσω πάτο και να αναγκαστώ να ξαναβγώ στην επιφάνεια.(Μα τι σοφές κουβέντες λέω σήμερα, να κρατάτε σημειώσεις!)

- Δεν σκέφτηκες να αρχίσεις ένα νέο μπλογκ, πιο ανώνυμο και συνεσταλμένο; Που να ικανοποιεί την ανάγκη σου για έκφραση χωρίς να εκτίθεσαι τόσο πολύ;

Μα αυτή είναι η μαγκιά! Να εκτίθεσαι. Το να φτιάξω ένα ψευδώνυμο και να αραδιάζω μαλακίες νομίζοντας πως έχω γνώμη και άποψη για τα πράγματα, είναι η μέγιστη αυταπάτη. Ό, τι γράφεις πρέπει να υπογράφεται! Διότι και η Άντζελα Δημητρίου θα μπορούσε να μπλογκάρει με ψευδώνυμο και να νομίζει ότι επιτελεί έργο. Αν το υπέγραφε δεν ξέρω πόσοι θα ασχολούνταν μαζί της. Εν πάση περιπτώσει, και στην ανωνυμία αν ανατρέξω, με διαφορετικό μπλογκ, πιστεύω ότι το στιλ γραφής μου είναι τα μάλα χαρακτηριστικό, που θα με αναγνωρίσετε απ’ ευθείας. Έσπασε πια το γυαλί.

- Ποιο είναι το πιο extreme πράγμα που σου συνέβη μέσα από αυτό το μπλογκ;

Μια κοπέλα πριν ενάμιση χρόνο πήρε αεροπλάνο στα κρυφά και ήρθε στην Κύπρο για να με γνωρίσει. Έμεινε εδώ μόνο για λίγες ώρες και μετά επέστρεψε στην Ελλάδα. Το βρήκα εξαιρετικά ρουβίστικο και ένιωσα υπέροχα, αλλά αλαζονικά. Δεν της συμπεριφέρθηκα σωστά και όπως και να ‘χει τιμωρήθηκα γι’ αυτό. Δεν ξέρω αν το θεωρείς extreme ή όχι. Πάντως δεν νομίζω να μου συμβεί τίποτα πιο συγκινητικό από αυτό στο μέλλον. Επίσης, έλαβα αρκετή αγάπη από ένα άλλο κορίτσι, η οποία δυστυχώς ζει στην Ελλάδα και δεν μπορώ να την βλέπω όσο θα ήθελα. Παρόλο που οι γνωριμίες δεν ήταν ποτέ ο σκοπός του μπλογκ μου, έχω να δηλώσω πως η γουρουνέλλα και η DrSpock είναι ακόμα πιο απολαυστικές από κοντά, και εντάσσονται και αυτές στα highlights των τελευταίων 3 ετών.

- Πόσο βρισίδι έφαγες για τις από καιρού εις καιρόν απόψεις σου;
Λιγότερο από όσο περίμενα. Κατ’ ακρίβειαν δεν με έβρισε –ούτε με ειρωνεύτηκε- ποτέ άνθρωπος που εκτιμώ ή και που έχω ψηλά στην υπόληψή μου, και αυτό είναι το ζητούμενο. Θεωρώ πως αν κάποιος διαφωνεί με τα όσα λέω απλώς δεν με διαβάζει. Προσωπικά, δεν έχω χρόνο να επισκέπτομαι ιστοσελίδες με των οποίων το περιεχόμενο τσαντίζομαι. Αν υπάρχει κόσμος που το πράττει, προφανώς από κάπου δραπέτευσε. Τώρα θα μου πεις, στην Κύπρο από δραπέτες, άλλο τίποτα! Σωστά…

- Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Θέλω να παίξω κι άλλο ερασιτεχνικό θέατρο, να κάνω το γύρο του κόσμου και να βοηθήσω τους Αφρικάνους μέσω της Unicef. Μια φίλη μου, έκανε μέσα σε 20 μέρες ένα ταξίδι: Σύδνεϊ, Ν. Αφρική, Αργεντινή, Χαβάη, Ν. Υόρκη, Λονδίνο! Και ζήλεψα αφάνταστα. Δεν είναι ακριβό! Μόνο άπλετο ελεύθερο χρόνο θέλει. Και θέλω να το επιχειρήσω. Παρέα δεν βρίσκω, γαμώ το! Καλά, ας αξιωθώ να πάω στην Παραγουάη φέτος που το έταξα σε μια άλλη φίλη να την επισκεφτώ, και πάμε τον γύρο του κόσμου του χρόνου. Αλλά, ναι, προέχει η Unicef.

- Καλά τώρα, μαλακία δεν είναι να διαγράψεις τριών ετών κείμενα, βιντεάκια., φωτογραφίες και επαφές;

Μην μου πατάς το ευαίσθητο σημείο μου. Άλλωστε, σιγά τα κείμενα και τη βαθιά λογοτεχνία! Αν προσέξεις, τα ίδια θέματα ανακυκλώνω εδώ μέσα. Δηλαδή, το πότε θα ξεχωρκατέψουν οι Κυπραίοι, γιατί δεν αισθάνονται αρκετά Έλληνες, αν έβγαλε δίσκο η Βίσση και πόσο πούλησε, τι θέση θα πάρουμε στη Γιουροβίζιον κτλ. Αυτά τα οικτρά. Φίλε μου, οι καιροί που περπατούσα αμέριμνος στο Κάρντιφ, ανέπνεα καθαρό αέρα, τραγουδούσα δυνατά στους δρόμους και οραματιζόμουν, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Τώρα δεν υπάρχει λόγος να διαιωνίζω κακή ενέργεια και μάλιστα δημόσια. Όσον αφορά τις επαφές, αυτοί που θέλουν, ξέρουν πως και που θα με βρουν.

- Έχεις κάτι τελευταίο να δηλώσεις;

Ναι. Θέλω να πω ότι λάτρεψα το blog μου και είμαι τρομερά περήφανος που ήταν ό, τι ήταν!

Έκλεισα το ραδιοφωνάκι και ευχαρίστησα τον Αντίχριστο για την συνέντευξη. Χωρίς δεύτερη σκέψη, συνδέθηκε με τον λογαριασμό του, έκανε αόρατα τα κείμενά του, απαγόρευσε την ανάρτηση περαιτέρω σχολίων και απάλλαξε την AGB των καθηκόντων της. Από σήμερα, ήταν πιο ελεύθερος! Φόρεσε τα ακουστικά του ipod του, δυνάμωσε την ένταση και γύρεψε πεζοδρόμιο να πατήσει, εις μάτην. Αν δεν τον πάτησαν τα cayenne, από σήμερα θα κυκλοφορεί ανάμεσα σας ως άγνωστος μεταξύ αποπνιχτικών γνωστών.

«Τίποτα δεν ζει για πάντοτε, τίποτα δεν έχει μόνο αρχήηηηη»

Αναρτήθηκε από την Άννα Βίσση.

Τρίτη, Μαρτίου 03, 2009

Ψάρια Πουλάω και δεν με Νοιάζει...

Είμαι μεγάλο ψάρι!

Ψάρι υπό την έννοια ότι όταν πρώτο πάω σε κάποιο μέρος να εργαστώ, είμαι τρομερά προσεχτικός και καθώς πρέπει, σε όρια κατηχητικού.

Θα μιλήσω σε όλους τους συναδέλφους στον πληθυντικό, από την καθαρίστρια μέχρι τον γενικό διευθυντή. Θα σηκώνομαι όταν κάποιος μου απευθύνει τον λόγο, θα προσέχω το ντύσιμο μου, θα είμαι πάντα συνεπής στα ραντεβού μου. Ψυχολογικά κατάλοιπα νεοσύλλεκτου, δηλαδή.

Χαρακτηριστικά, όταν πρώτο δούλεψα σε δικηγορικό γραφείο, μου είχαν πει ότι το ωράριο είναι 8:00 – 5:30 και εγώ την πρώτη μέρα έφτασα στο κεφαλόσκαλο του γραφείου στις 7:55 το πρωί! Τόσο ψάρι! Περίμενα, περίμενα, πήγε 8:30 για να εμφανιστεί άνθρωπος να μου ανοίξει! Νόμιζα πως πήγα σε λάθος γραφείο προς στιγμήν!

Και την επόμενη μέρα δηλαδή, που αποφάσισα να το παίξω πιο cool, πάλι έφτασα στο γραφείο στις 8:10! Πάλι περίμενα είκοσι λεπτά να εμφανιστεί άνθρωπος να μου ανοίξει.

Πάντα έτσι ήμουν. Και νομίζω πάντα έτσι θα είμαι. Οι αριθμοί είναι αριθμοί. Όταν λες του άλλου στις οκτώ, σημαίνει στις οκτώ! Άντε να ανεχτώ το ακαδημαϊκό τέταρτο, αλλά και αυτό μόνο σε περιπτώσεις που παίζει ραντεβού με γκόμενα που ενδέχεται να μου κάτσει. Μια φορά που περίμενα μια γνωστή μου (όχι γκόμενα) για να πάμε σε μια πριβέ δημοσιογραφική διάσκεψη της Βίσση και την περίμενα ένα τέταρτο κάτω απ’ το σπίτι της για να ετοιμαστεί, σηκώθηκα και έφυγα!

Δεν θα στήσω εγώ τη Βίσση για να βάλει eye liner η κάθε χωρκάτισσα της Κύπρου, που εκτός των άλλων, δεν θα μου κάτσει επιτέλους. Να μάθετε να είστε στην ώρα σας, ή τουλάχιστον να πέφτει αποζημίωση σε είδος, να καλμάρουν και τα νεύρα μας!

Τέλος πάντων, πίσω στα επαγγελματικά.

Το ψάρωμα με το ωράριο το εφαρμόζω κατά κόρων τους πρώτους μήνες. Αυτό παύει να υφίσταται μόλις αντιληφθώ ότι το αφεντικό με έχει κατά βάθος χεσμένο. Που αυτό αρχίζεις να το αντιλαμβάνεσαι με το πέρας του πρώτου τριμήνου. Εκεί συνήθως συνειδητοποιείς πως δεν προσλήφθηκες επειδή οι ιδέες σου είναι πρωτοποριακές και θα πάνε την εταιρεία και την ανθρωπότητα ένα βήμα μπρος, αλλά για να γεμίσεις μια θέση, η δουλειά της οποίας αφορά πολλή χαρτούρα και donkey work.

Εκεί περνώ στο άλλο άκρο! Πώς ήμουν στην αρχή; Καμία σχέση! Από ψάρι, μεταμορφώνομαι σε γαϊδούρι και μάλιστα ξετσίπωτο!

Ένα πρωινό πήγα στο γραφείο στις 10:00! Με δυο ώρες καθυστέρηση. Γιατί; Γιατί έτσι! Άμα με ήθελαν συνεπή υπάλληλο ας με είχαν από κοντά και στα ώπα-ώπα. Είχα και την παραίτηση στα σκαριά, ολίγον με ενδιέφερε αν μου έκαναν παρατήρηση.

Μπαίνω στο πάρκινγκ του γραφείου, λοιπόν, κατά τις 10:00 το πρωί, ξένοιαστος και με ύφος «στ’αρχίδια μου». Στο συγκεκριμένο πάρκινγκ πάρκαραν ΜΟΝΟ οι υπάλληλοι. Ο boss είχε δικό του πάρκινγκ, σε άλλο μέρος. Ξαφνικά, σοκαρισμένος αντιλαμβάνομαι ότι απέναντι μου ήταν ο boss και μόλις πάρκαρε το αυτοκίνητο του.

Ω, ρε μάνα μου, πως του έδοξε να αλλάξει πάρκινγκ ειδικά σήμερα?!

Από γάιδαρος μεταμορφώθηκα πάλι σε ψάρι!

Τι θα του πω τώρα; Πως δικαιολογώ το ότι πάω γραφείο στις 10:00; Τι να κάνω, πώς να του κρυφτώ; Πήρα το χάρτινο προστατευτικό που βάζω μπροστά στο τζάμι του αυτοκινήτου, το άνοιξα και κρύφτηκα. Έσκυψα κιόλας, προσποιούμενος πώς κάτι ψάχνω ανάμεσα στα πεντάλια του αυτοκινήτου. «Θα μείνω έτσι μέχρι να φύγει να πάει πάνω» σκέφτηκα.

Το χάρτινο προστατευτικό είχε μια σχισμή και παρακολουθούσα από εκεί τον big boss. Για ένα δευτερόλεπτο τον έχασα από τη ματιά μου και δεν μπορούσα να τον ξαναβρώ. «Πού πήγε γαμώ το, μάνι-μάνι; Πότε πρόλαβε και διέσχισε όλο το πάρκινγκ; Να δεις που θα στέκεται στο πλάι τώρα και θα με κοιτάζει απορημένος! Γι’ αυτό κάνε πως ψάχνεις εσύ! Ψάχνε, ψάχνε! Έμεινα εκεί κανένα 5λεπτο και στο τέλος, όταν βεβαιώθηκα πως δεν βρισκόταν στα πέριξ, βγήκα ήρεμος.

Αυτά είναι τα άκρα μου. Από παπαδοπαίδι μέχρι αναίσχυντος, πρόστυχος υπάλληλος, ενίοτε δυο σε ένα.

Big boss, διάλεξε και πάρε!