Παρασκευή, Ιουνίου 29, 2007

1988

Το 1988 εγώ ήμουν 8 χρονών.

Το 1988 εγώ πήγαινα στην 4η Δημοτικού, καθόμουν με την Μάρσια και φυσικά, την γούσταρα.

Το 1988 εγώ φορούσα κάτι ολόσωμες γκρι φόρμες και έβλεπα τηλεόραση μανιωδώς κάθημερινά. Με το που ξεκινούσε η εκπομπή του ΡΙΚ στις 4:00 το απόγευμα εγώ δεν το κουνούσα ρούπι αν δεν έβλεπα Γούντι Δρυοκολάπτη, Μίκυ & Ντόναλντ και ενίοτε Μαντάμ Σουσού.

Το 1988 η μαμά μου διέθετε ένα μικρό κόκκινο φίατ μέσα στο οποίο ακούγαμε μόνιμα την κασέττα της Βίσση «Τώρα.» Το πρώτο τραγούδι λεγόταν ‘1988’ και απορούσα μάλιστα αν επιτρέπεται να το τραγουδάει και το 1989 ή το 1990.

Το 1988 το avant garde της κυπριακής τηλεόρασης ήταν η Ειρήνη Χαραλαμπίδου που είχε μια αξιοσέβαστη κουπ και η οποία πατώντας ένα κουμπί και κάνοντας πτωχές κληρώσεις έδινε νόημα στο σαββατόβραδο μας.

Ένα από εκείνα τα βράδια, η Ειρήνη Χαραλαμπίδου έκανε tribute στην ‘απόλυτη Ελληνίδα σταρ’ που μέχρι τότε ήταν απλώς ‘Μια Κύπρια που την μάθανε και στην Αθήνα.’ Το πρόγραμμα το γράψαμε σε κασέττα και σβήστηκε μετά από χρόνια αφότου το είδαμε ένα εκατομμύριο φορές, δεν θυμάμαι κι’ εγώ γιατί.

Απόψε το εντόπισα στο Youtube και μπήκα συγκινημένος στη μηχανή του χρόνου, δυστυχώς χωρίς τα θεσπέσια βυζιά της Μάρω Λύτρα. Εν πάση περιπτώσει, σας αφιερώνω τα highlights ενός δίσκου που μυρίζει νοσταλγία από το χιλιόμετρο.

Η σκηνοθεσία, η φαντασία, η ενδυματολογία και γενικά η καλλιτεχνική αξία των βίντεο που θα δείτε είναι ανεκτίμητη. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι και εν έτει 2007 το ΡΙΚ συνεχίζει να κάνει παρομοίου επιπέδου αριστουργηματικά βίντεος. Η αφάνα της Άννας, τύπου Σρι-Λανκέζα δουλάρα που φόρεσε τα ρούχα της κυρίας της, το χιονισμένο Τρόοδος, η Παναγία της Ασίνου, το αεροπλάνο των Κυπριακών αερογραμμών που προσγειώνεται με χάρη και το ευρηματικό speed boat αποτελούν το φόρτε των βίντεο που ακολουθούν.




Μπαίνει το 2008 όπου να’ναι, πωωω, πώς περάσαν τα χρόνια, τ’ είναι αυτά που φορώ; Ποιό σατέν, ποιό μετάξι θα με κάνει χορό...?

Ταξίδι στον Κάτω Κόσμο

Κάθε θάνατος και αποχωρισμός. Κάθε αποχωρισμός και θάνατος. Αν τον αντιμετωπίζαμε κάπως πιο απλά και καθημερινά, τότε ο δικός μου πολύ πιθανόν να έφτανε κατόπιν μιας τέτοιας συζήτησης:

- Μάμμα ! είναι έτοιμη η βαλίτσα;
- (Αλαφιασμένη) Γιατί; Ήρθε η ώρα σου;
- Ε, σαν να μου έρχεται μια σκοτοδείνη, μια ατμόσφαιρα πεθαμανατζίδικη.
- Ευτυχώς που προλάβαμε και φτιάξαμε τη βαλίτσα σου από το απόγευμα δηλαδή. Είσαι σίγουρος ότι θα πεθάνεις απόψε;
- Είπα ναι! Βλέπω τα Χερουβείμ, μου κλείνουν το μάτι.
- Όχι να μου αλλάξεις γνώμη διότι σε λίγο θα ξαπλώσω.
- Τελείωνε, φέρε να δούμε αν βάλαμε τα χρειώδη.
- Μακαρόνια σου έβαλα, μόνο χαλλούμι δεν σου έτριψα, δεν είχε ο Χαραλαμπίδης.
- Δεν πειράζει εκεί που θα πάω, τα μακαρόνια με μάραναν.
- Μα γιατί γιε μου; Τι θα τρώεις; Έβαλα και τα ξυριστικά σου... Και αφρόλουτρο, ένα fructis και καθαριστικά αφτιών...Τον φορτιστή σου φέρε!
- Μάμμα μου, εκατάλαβες ότι θα λιώσουν τα αφτιά μου; Δεν χρειάζομαι καθαριστικά.
- Δεν πειράζει. Να, έτσι λίγο να καθαρίζεις τα αφτιά σου μην είναι βρώμικα όταν θα στα τρώνε τα σκουλήκια.
- Φέρε να κλείσουμε τη βαλίτσα!
- Μην ανησυχείς για τα κιλά, σε κανόνισε ο παπάς σου.
- Ποιά κιλά ρε μάμμα; Μην με τσαντίζεις τελευταίες μου στιγμές. (προσπαθώ να την σηκώσω, ασήκωτη!) Παναγία μου! Δεν θα μας την περάσουν από το check in. Σίγουρα τα κανονίσατε ή θα πληρώνω πρόστιμα τελευταία στιγμή πάλι;
- Έλα γιούδιν μου, μην μουρμουράς. Έλα να το φιλήσω, θα μου φύγει και θα κλαίμε όλοι εδώ.
- Να κλαίτε όσο θέλετε. Να μη μου πάθετε κανένα έμφραγμα και να μου κουβαληθείτε και εσείς άρον-άρον στην κόλαση, κακά ξεμπερδέματα θα έχουμε.
- Ω! Μα δεν θέλεις τη μάμμα μαζί σου;
- Αμάν κάναμε να σας ξεφορτωθούμε, θα σας έχω και στον κάτω κόσμο πάνω στο κεφάλι μου;
- Κατ’ αρχήν μην μιλάς έτσι. Είναι όλοι μιλημένοι! Στον παράδεισο θα πας. Ο θείος σου σε κανόνισε.
- Ο θείος μου μόνο να κανονίζει ξέρει. Τον είδαμε και στον στρατό πόσο με κανόνισε να πάω διαβιβαστής. Έλιωσα μες τα τεθωρακισμένα! Και ποιός σας είπε ότι θέλω να πάω στον παράδεισο; Με τις αδελφές με τα φτερά να τρέχουνε ανέμελες μες τα λιβάδια όλη την αιωνιότητα; Θα πλήξω!
- Άστην αδελφή σου ήσυχη!
- Για τους γκέι αγγέλους μιλώ! Είπα σας θέλω να πάω στην κόλαση! Με τα καζάνια μου, τις παρτούζες, τα όργια και τα λοιπά σαδομαζοχιστικά. Μου πακέταρες το λάτεξ το κουστούμι;
- (Απηυδησμένη) Μην μουρμουράς, μούρμουρε, μούρμουρε! Στον παράδεισο θα σε στείλουν. Είναι μιλημένος ο Αγ. Πέτρος!
- Ακόμη τον Αγ. Πέτρο έχουν στην πύλη; Έλυσε! Φέρε το λάτεξ το κουστούμι λέμε!
- Δεν σου το σιδέρωσα. Έχεις να το φορέσεις από το 1998 γιε μου! Δεν θα χωράς μέσα.
- Στη κόλαση όλοι οι καλοί χωράμε. (Το βρίσκω μέσα στο ντουλάπι τυλιγμένο με νάιλον) Ωραιότατο! Τα δικά σου τα μαύρα τα βρήκες;
- Ε, τι να βρω; Έχω τη μαύρη μου τη φούστα που φορώ το πρωΐ...
- Με την καθημερινή σου φούστα θα θάψεις τον γιο σου?!! Μπράβο μάμμα!
- Γιατί γιε μου; Θα μου παρεξηγηθείς εκεί που θα’σαι;
- Από πάνω θα’μαι, όλα θα τα βλέπω μάμμα! Και μακάρι να τσιγκουνευτείτε το φέρετρο! Οξιά το θέλω! Μην δω καμιά χωριάτικη κηδεία και ανατριχιάσω! Δεν θέλω και πολύ να σου φανερωθώ, να χάσεις τον ύπνο σου!
- Αν έχεις όρεξη, να πας να ξιππάσεις τον παπά σου, να γελάσουμε κιόλας!
- Θα δω. Προς το παρόν θα φανερωθώ στους φίλους μου να κάμω χάζι.
- Άτε, εγώ θα πάω να πέσω. Όταν έρθει το ταξί να σε πάρει πες του μιλήσαμε με τον οδηγό, 25 λίρες θα σου πάρει. Έλα και 20 λίρες να αγοράσεις ότι θέλεις από τα αφορολόγητα.
- 25 λίρες;
- Και 10 από την γιαγιά σου. Smooch- smooch! Εις το επανιδείν!

Τετάρτη, Ιουνίου 27, 2007

Στης Ζωής το Γκρίζο

Νέα δεν έχω. Εδώ πέρα μείναμε τρεις και ο κούκος. Ξέρετε ποιός κούκος. Η καθημερινότητα μου τη τελευταία εβδομάδα είναι τραγική. Κοιμάμαι πάνω από 12 ώρες τη μέρα και όταν ξυπνάω τα πάντα έχουν κλείσει. Και ανοιχτά να ήταν βέβαια, ένα και το αυτό.

Η διπλωματική δεν προχωράει. Πήρα extension από μόνος μου. Κάποιος να ειδοποιήσει και τον supervisor μου. Εγώ βαριέμαι ακόμη και να στείλω e-mail. Βαριέμαι ακόμη και που πατάω τα πλήκτρα για να γράψω αυτό το post.

Εν τω μεταξύ, έξω βρέχει. Μέρες τώρα. Έχει συννεφιά και δροσούλα. Να σου πω την αλήθεια, το προτιμώ, παρά να καίγομαι στους 45 βαθμούς της μεσογείου. Το βράδυ κοιμάμαι με το παράθυρο ορθάνοιχτο, σκεπασμένος με πάπλωμα και στάζουν τα νερά μεσ' το δωμάτιο. Αφού δεν έκαναν φωλιά και οι γλάροι στα κουφώματα του δωματίου, καλά είμαστε.

Εψές είδα ωραίο όνειρο. Ξύπνησα και είχα αγκαλιά την Καλομοίρα. Παραξενεύτηκα! Την βλέπω στην αγκαλιά μου και σκέφτομαι πως λογικά, είμαστε ζευγάρι, πώς αλλιώς εξηγείται η ύπαρξη της μέσα στα σεντόνια μου; Αρχίσαμε να φιλιόμαστε ναζιάρικα στο στόμα για καλημέρισμα. Διέκοψε μόνο για να με ρωτήσει «Πόσο καιρό είμαστε μαζί Χρίστο μου;» Της απάντησα «Δεν θυμάμαι» και συνεχίσαμε να φιλιόμαστε.

Φανταστείτε να είχαμε και ζέστες! Άρχισα να προτιμώ τους εφιάλτες πάντως. Καλύτερα να ξυπνάς και να λες "εφιάλτης ήταν και πάει," παρά να λες "γαμώ την ώρα που ξύπνησα!"

Πωωω! Μόλις κάηκε και η λάμπα του πορτατίφ. Χέσε μέσα!

Τρίτη, Ιουνίου 26, 2007

Φάε την Γλώσσα σου!

Πάτωσαν οι νέοι μας στα Νέα Ελληνικά !

Πείτε μου κάτι καινούριο!

Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που ο λαός της δυσκολεύεται να μιλήσει την μητρική του γλώσσα. Πέρσι θυμάμαι έγραφαν οι εφημερίδες πως οι υποψήφιοι για την αστυνομική ακαδημία έγραψαν καλύτερα στα αγγλικά παρά στα Ελληνικά, εύγε! (ΟΚ, οι συγκεκριμμένοι πάλι καλά που ξέρουν να γράφουν.)

Φυσικά, ο κύριος λόγος που πατώνουμε, κατά τη γνώμη μου, είναι η κυπριακή διάλεκτος. Μια διάλεκτος που κυριαρχεί στην καθομιλουμένη και η οποία αποτελεί την εύκολη λύση, ένα άλλοθι, για όλους τους αγράμματους της νήσου. Μπορεί να είναι αναγνωρισμένη διάλεκτος της Ελληνικής γλώσσας, μαζί με την Μακεδονική, τα Κρητικά και δεν ξέρω και εγώ πόσες άλλες υπάρχουν, αλλά θεωρώ πως στις μέρες μας κατάντησε ένα αμάλγαμα αγγλικής, τουρκικής και ελληνικής αργκό που ουδεμία σχέση έχει με την ακραιφνή κυπριακή διάλεκτο που έχει τις καταβολές της στην αρχαία Ελληνική.


Αλλά, τι να προσδοκώ, πέρα από ανάσταση νεκρών; Τίποτε. Η νεολαία μας τρέπεται και τέρπεται με κυπριακές φτηνές παραγωγές του Σίγμα, οι οποίες είναι γραμμένες στην κυπριακή και έχει για είδωλα της τον Κασκαούνια, τη Ναστάζια και την Πέπα. Οι μουσικές εκπομπές επιτρέπουν και προβάλλουν SMS επί της οθόνης τα οποία είναι γραμμένα στα Greeklish. Αν δεν είναι στα Greeklish και πάλι με δυσκολία βγάζεις νόημα.

Στα ιδιωτικά σχολεία της Κύπρου (τα οποία θεωρούνται και σαφώς ανώτερα των δημοσίων), η Αγγλική πρυτανεύει και η Ελληνική χαροπαλεύει. Έχω γνωστούς που δεν μπορούν να πουν μια πρόταση χωρίς να χρησιμοποιήσουν αγγλικές εκφράσεις. Προσοχή: Εκφράσεις, όχι λέξεις. Διότι δεν έχω την απαίτηση να λέμε το σάντουϊτς, αμφίψωμο, ούτε το ντους, καταιoνιτήρα. Στην Κύπρο ούτε τα προσχήματα δεν κρατάμε. Αγγλολαγνεία και Άγιος ο Θεός, dear! Είπαμε, δεν απαιτώ επίπεδο Μπαμπινιώτη, ούτε Λιάνας Κανέλλη, αλλά... μέτρον άριστον!

Σε εποχές που η ελληνικότητα της Κύπρου αμφισβητείται και από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, οφείλαμε να ομιλούμε την ελληνική φανατισμένα. Δεν σας επιβάλλω την Αθηναϊκή αν θεωρείτε φλώρικο το ‘καλαμαρίζειν,’ αλλά απαιτώ να μπορούμε να μιλήσουμε την γλώσσα μας τουλάχιστον αξιοπρεπώς. Το επιχείρημα «εδώ είναι Κύπρος και μιλούμε κυπριακά,» (τα οποία κυπριακά σημειωτέον ουδείς μας δίδαξε και τα οποία συντάσσουμε όπως μας καπνίσει και όπως μας βολεύει) το φύτεψαν και δεν εφύτρωσε. Είναι ντροπή και που το συζητάμε.

Βγαίνει ο κόσμος στις τηλεοράσεις σε γκάλλοπ και δεν μπορεί να διατυπώσει μια πρόταση χωρίς να κομπιάσει, χωρίς να διακόψει εκατό φορές για να επανασυντάξει το επιχείρημα του. Μετά γυρίζω την τηλεόραση στην ΝΕΤ, βλέπω μωρά του νηπειαγωγείου πιο εύγλωττα και από καθηγητές που είχα στο λύκειο και αναρωτιέμαι αν υπερβάλλω που μας θεωρώ ‘δεύτερους.’

Είμαστε μια μέτρια χώρα και πρέπει επιτέλους να το χωνέψω.

Κυριακή, Ιουνίου 24, 2007

Δυστύχημα

Έγιναν τα μάτια μου τετράγωνα από τον πολύ τον κομπιούτορα. Ξαφνικά οι οφθαλμοί μου θολώνουν, υποψιάζομαι πως θα’ ναι συνδυασμός μυωπίας και Youtube. Δεν δίνω σημασία, αδιαφορώ. Αίφνης, θολώνουν τα πάντα και βρίσκομαι μέσα στο αυτοκίνητο, με την καλή μου δίπλα. Της εξηγώ πως μόνο γι’ αυτήν υπάρχω, πως μόνο γι’ αυτήν θέλω να ζω. «Δεν το κατάλαβες τόσο καιρό;» Δεν το κατάλαβε. Μάλλον, δεν ήθελε να το καταλάβει.

Χαμογελάει αμήχανα, πάει να κατέβει απ’ το αυτοκίνητο. Ψάχνω το μαγικό κουμπί, που κλειδώνει αυτόματα τις πόρτες. Αντ’ αυτού, ανάβω κατά λάθος τους καθαριστήρες. Επανορθώνω αμέσως, ενεργοποιώ το αυτόματο κλείδωμα. «Δεν θα κατέβεις, αν δεν με φιλήσεις!» Σουφρώνω τα χείλη, κατευθύνομαι προς τα δικά της. Αυτή έχει σχεδόν κολλήσει πάνω στο τζάμι σαν βεντούζα. Με αποθαρρύνει.

Το χειρόφρενο μου, όρθιο! Με τον αγκώνα μου ενεργοποιώ το mp3 player. Στο αυτοκίνητο ξεδιπλώνονται νότες του Καρβέλα. Της τραγουδώ: «Ποτέ μη λες ποτέ, δεν ξέρεις τι γίνεται, ίσως αύριο ν’αλλάξεις γνώμη, και να πεις το ναι...»


Από το σύστημα εξαερισμού στάζουν καρδούλες. Οι καθαριστήρες εξακολουθούν να πηγαινοέρχονται συγχρονισμένοι με τους παλμούς μου. Το παρμπρίζ τώρα καταιωνίζεται με ύδωρ. Το αυτοκίνητο ίπταται ελαφρώς, στροβυλίζεται και πάλλεται ανεπαίσθητα, σαν να είναι το μαγικό χαλί του Αλαντίν. Αυτή πάλι, χασκογελά λες και βλέπει το θέατρο της Δευτέρας. Από κάτω μας περνά ο πύργος του Άιφελ, η Ακρόπολη, οι πυραμίδες. Αρχίζει να ξεροβήχει, επεμβαίνει στο πεντάλ, μου πατάει φρένο. Μου πάτησε και τον κάλλο. Στεναγμός!

«Καλά, κατέβα να δούμε τι θα καταλάβεις!»
«Καλό βράδυ.»
«...» (Το κακό σου βράδυ και ψυχρό!)
«Θα σου τηλεφωνήσω να τα πούμε σύντομα με καφέ!»
«...» (Χαμογελάω απογοητευμένα. Καφέ της παρηγοριάς και μόνο στην κηδεία σου! Μισησμένη!)

Με κοιτάζει ενοχικά, αλλά κολακευμένη. Τρέχει να μπει στο σπίτι της, κάνει και δέκα ώρες να βρει τα κλειδιά της το ζώον. Δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω της. Θα τα πει και όλα στις φίλες της τώρα, χαρτί και καλαμάρι! ...Κάνω επαναστροφή με τα χίλια ζόρια, πατάω γκάζι και εύχομαι να μη με βρουν το ίδιο βράδι με γκάζι ανοιχτό. Κατεβαίνω την λεωφόρο με χίλια και τρέχω, τρέχω, τρέχω για μιαν αγάπη τρέχω...Τη μόνη αγάπη που αγάπησα, και δεν μπορώ να έχω!

Κόκκινο! Πού το βάλανε το φρένο ρε γαμώ το; ...Μπουμ!

Σάββατο, Ιουνίου 23, 2007

Πάρτα στη Μούρη

Ναι, το μπλογκ είναι κλειστό διότι έχω τις μαύρες μου και πρέπει να απέχω αν θέλω να έχω τα μυαλά μου. Αλλά! Ώρα 5μιση το πρωΐ, να σημειωθεί στα πρακτικά η ώρα περικαλώ, έπεσα πάνω σε ένα βίντεο και βγήκα από τα ρούχα μου. Μεταφορικά, διότι ήμουν ούτως ή άλλως με το μποξεράκι. Λοιπόν!

Βρήκα το τραγούδι «Μούρη» του Καρβέλα και συγκινήθηκα. Συγκινήθηκα για το βίντεο που με πήρε εκατό χρόνια πίσω, στο 1991, όταν ήμουν δηλαδη 11 χρονών μπουμπούκι-μάγκας και πηδούσα (εεεπ!), τα κάγκελα του δημοτικού της Έγκωμης κάθε απόγευμα για να λεηλατήσω τις τάξεις και τις άιθουσες γυμναστικής με τον Άνθο και τους λοιπούς μου φίλους!



Το ‘Μούρη’ για μένα είναι τραγούδι-βιογραφία. Θα μπορούσε άνετα να αποτελεί soundtrack της ζωής μου και το θεωρώ ‘δικό μου.’ Φέτος, σε ένα Greek night εδώ στο Κάρντιφ ο DJ φάνηκε ‘άνθρωπος’ και το έπαιξε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε. Ή μάλλον, όσοι με ξέρετε, μπορείτε και παρα μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε. Είναι σα να με φωνάζουν ρε παιδί μου...

Τι χρόνια ήταν αυτά! «.. και με τα ίδια μου τα χέρια ότι περνάω τη θηλιά στο λαιμόοο, μπορεί να έχουν δίκιο τι να πω, εγώ σ’ αγαπώ!!!» παμ-παρα-παμ-παμ, ντουπ! Μούρηηηη

Τελειώνει η προβολή και τι ανακαλύπτω στους συνδέσμους; Το remake! Βαστάτε Τούρκοι τ’άλογα! Η Χριστίνα Αναγνωστοπούλου, την οποία σε μηδαμινή εκτίμηση έχω και στην οποία το μόνο στάτους που προσάπτω είναι αυτό της ‘γκόμενα-του-Καρβέλα’ έκανε το ρεμίξ! Αιδώς Αργείοι! Φτου-ροχάλα, μες-τα-μάτια! Λίγο σεβασμό! Τίποτα; Αλλά φταις κι’ εσύ Καρβέλα μου, που κατάφερε η μπαμπέσα και σου λεηλάτησε έτσι ένα τραγούδι-διαμάντι επειδή σου έκανε τα γούστα!




Κρίμα! Μόνο αυτό! Κρίμα! Και τώρα, το μπλογκ ξανά-κλείνει μέχρι νεοτέρας!

Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2007

Τα βραβεία, η Ζουμπουλία και οι 3000 Λέξεις

Κάθε φορά που επείγει μια δουλειά και αρχίζω να αισθάνομαι ένα κόμπο στο λαιμό και τον αέρα στο δωμάτιο να λιγοστεύει, βρίσκω την πανάκεια στα περιοδικά. Σήμερα το αγγλικό ‘Hello!’ έδωσε νόημα στην άδεια μου ζωή:

- Ο Eddie Murphy έκανε τεστ πατρότητος, προκειμένου να δούμε αν όντως ήταν απρόσεχτος όσο πηδούσε την Mel B (πρώην Spice Girl, νυν μαύρη τραγουδίστρια-δεν-με-ξέρει-ούτε-η-μάνα-μου).
- Έμαθα ότι οι πρίγκηπες Will και Harry διοργανώνουν φιέστα για τα 45χρονα της Lady Diana (μπορεί να πέθανε, αλλά ζει μες τις καρδιές μας, κλαψ), και κάλεσαν και τον David Beckham να παραστεί στους εορτασμούς.
- Η Geri Χάλι-well εθεάθη με τον γυμναστή της να πηγαίνουν βόλτα το ποντίκι που έχουν για σκύλο.
- Η Πα-Paris Hilton έκραξε «mum, is not fair!» όταν αναγκάστηκε να επιστρέψει στο κελί της.
- Η Shakira και η Penelope Cruz είναι κολλητές φίλες πλέον, κάνουν και δημόσιες εμφανίσεις, ενώ ο Rod Steward και η αγαπημένη του Penny Cruise βολτάρουν στο Πόρτο φίνο.

Λαμπρά! Μόλις έγραψα 124 λέξεις! Να δούμε για πότε θα γράψω το 3000 λέξεων άρθρο που πρέπει να παραδώσω τη Δευτέρα. Θα είναι ένα πανέμορφο τριήμερο για μένα! Περνάμε σε σοβαρά θέματα:

Έγιναν προχθές τα παγκύπρια μουσικά βραβεία. Τι να πω! Από πού να αρχίσω! Αν εξαιρέσουμε την Παπαρίζου, τον Ρέμο, την Ευρυδίκη, άντε και τον Σαρμπέλ που λόγω 7ης θέσης χαίρει λαϊκής αποδοχής φέτος, η υπόλοιπη βραδιά ήταν γεμάτη αστέρια: Μάξιμος (ποιός;), Μαρτάκης (Χρειάζεται όντως διακοπή!), Γιώργος Καραδήμος (Αυτός τι είναι; Κούριερ;), Γιάννα Τερζή (μπήκε με μέσον), Διονύσης Μακρής (Έλεος!) και φυσικά, ο Γιώργος Παπαδόπουλος που πήρε και βραβείο για το airplay των τραγουδιών του, στην κατηγορία της κυπριακής παραγωγής. Εμ, βέβαια, επειδή γίνονται δεκάδες κυπριακές παραγωγές ολόχρονα, το να παίξει ο Super Fm μισή φορά χαριστικά το τραγούδι σου, χρήζει βραβείου! Μια βραδιά δηλαδή όλο αστέρια!

Η Ευρυδίκη βραβεύτηκε ως η τραγουδίστρια της χρονιάς, παρόλο που ούτε έναν ημιτελικό δεν κατάφερε να περάσει. Τέλος πάντων, μου είναι συμπαθής, δεν θα την θάψω περισσότερο, της άξιζε να πάρει λίγο πάνω το εγώ της. Η Βίσση κλασσικά παίρνει το βραβείο του κοινού. Για το καλύτερο βίντεο κλιπ. Είναι το κόλπο κάθε χρόνο. Βάζουμε ένα βίντεο της Βίσση υποψήφιο προκειμένου να υπάρχει λόγος να ασχοληθεί ο κόσμος με τα βραβεία μας. Μέχρι και το Nylon, φτηνιάρικο βίντεο με 3 πλάνα όλα κι’ όλα βραβεύτηκε πέρσι!

Ο ίδιος θίασος πάνω-κάτω, θα παρευρεθεί στα βραβεία του Mad σύντομα για επανάληψη της επιθεώρησης. Τουλάχιστον τα Mad τα παραδέχομαι, διότι έχουν ωραία σκηνικά που αν μη τι άλλο, παραπέμπουν σε MTV και όχι στο Δελφινάριο όπως τα δικά μας. Δεν ξέρω για φέτος τι έστησαν, πέρσι πάντως μόνο ο Χάρρυ Κλυνν, η Ελένη Φιλίνη και ο Στάθης Ψάλτης απουσίαζαν από τη σκηνή.

Τελείωσε το ‘Παρά πέντε’ και τι ζωή χωρίς αυτό θα κάμω; Επικοινωνία πατέρα και υιού, κατά τη διάρκεια τελευταίου επεισοδίου. Λαμβάνω SMS:

- «Τελικά η Ζουμπουλία δεν παντρεύεται!»
- «Μην μου λές τι γίνεται, διότι εγώ θα το δω αύριο το επεισόδιο, θα το κατεβάσω από το ίντερνετ»

Μετά από δέκα λεπτά λαμβάνω μήνυμα γεμάτο ενοχές:
- «Δεν σου μιλώ για το παρά πέντε!»

Συνεννόηση μπουζούκι! Δεν μου μιλά για το παρα πέντε; Τι λέει; Του κάνω αναπάντητη. Με παίρνει τηλέφωνο πίσω:

- Τι μου γράφεις ρε παπά και δεν συνεννοούμαστε;
- (Σαστισμένος, παραδομένος) Ε, βασικά, για το παρά πέντε σου μιλούσα, αλλά αφού δεν το βλέπεις, προσπάθησα να τα μπαλώσω...

...Ώρες-ώρες, προτιμώ να γράφω την πτυχιακή μου.

Τετάρτη, Ιουνίου 20, 2007

Λεμεσός vs Λευκωσία

Δεν φαντάστηκα ποτέ πως το μπλογκ αυτό θα φιλοξενούσε ποτέ, ένα τέτοιο θέμα, αλλά χάριν ελαφρότητας, λέω να αφιερώσω το σημερινό κείμενο στην διαμάχη Λευκωσίας – Λεμεσού. Όπως γνωρίζετε, σε κάθε χώρα υπάρχουν δυο πόλεις που σφάζονται μεταξύ τους για το ποιά υπερέχει. Οι δικές μας υπέρ-δεν-έχουν, παρόλα αυτά σφάζονται κανονικότατα. Απέχουν μεταξύ τους μια ώρα με το αυτοκίνητο, παρόλα αυτά, οι άνθρωποι τους απέχουν μεταξύ τους έτη φωτός. (Εντάξει, υπερβάλλω, αλλά θέλω ν’ ανάψουν τα αίματα...)

Προσωπικά, θεωρώ πως το να συγκρίνουμε τις δυο πόλεις είναι σα να πήραμε δυο νάνους, τους στήσαμε δίπλα-δίπλα και προσπαθούμε να δούμε ποιός είναι ο ψηλότερος. Εν πάση περιπτώσει, μια Λεμέσια φίλη, που θέλησε να παραμείνει ανώνυμη ώστε να διαφυλάξει την σωματική της ακεραιότητα, προσφέρθηκε να ρίξει το λάδι στη φωτιά. Για να δούμε...

Σε ποιούς τομείς θεωρείς ότι διαφέρουν οι δυο ‘λαοί’ αγαπητή Λεμέσια;
Στον τρόπο διασκέδασης, στις σχέσεις με τους γύρω τους και στο ‘επίπεδο.’ Για να εξηγήσω: Όταν ακούς Λεμεσό, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι η ‘έξω καρδιά,’ η διασκέδαση, χορός, καρναβάλι, γιορτή του κρασιού. Η Λεμεσός δεν είναι μόνο ο εναέριος.

Προσωπικά, θα προτιμούσα να ήταν μόνο ο εναέριος!
...Μετά από πολλά έργα που έχουν γίνει, η Λεμεσός είναι η κούκλα της Μεσογείου! Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλα μεσογειακά θέρετρα!

Θέρετρα ή φέρετρα; Δεν συμφωνείς πως όλα αυτά τα «Έξω καρδιά» έιναι πρώτης τάξεως καρακιτσάτα, τριτοκοσμικά πανηγύρια;
Δεν πιστεύω πως είναι κιτς, αν και κάποιες πιο δήθεν cool προσπάθειες που γίνονται κατά καιρούς φέρνουν την αποτυχία. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια και στη Λεμεσό επικρατεί το σύνδρομο της πρωτεύουσας, δηλαδη: «Στήσιμο στο μπαρ, ποτό στο χέρι και κόβω κίνηση. Ποιός ήρθε, με ποιάν ήρθε; Τι φορά, τι δεν φορά...

Η αγαπημένη μου απασχόληση! Συμφωνώ πως είναι όντως λυπηρό. Στον στρατό οι Λεμέσιοι υποστήριζαν πως η Λευκωσία υστερεί επειδή δεν έχει θάλασσα. Πώς το σχολιάζεις;
Όταν μεγαλώνεις σε μια πόλη με θάλασσα, είναι φυσικό να αποτελεί μέρος της ζωής σου. Εκεί πήγες περίπατο με τον φίλο σου όταν ήσουν 15 χρονών, εκεί έδωσες το πρώτο σου φιλί κτλ. Βέβαια, οι αποστάσεις στη Κύπρο είναι τόσο αστείες που δεν νομίζω οι Λευκωσιάτες να έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα, μιας και χαίρονται τις παραλίες του Πρωταρά, τις οποίες θεωρώ σαφώς ανώτερες από αυτές της Λεμεσού.

Κάποτε μια συντοπίτισσα σου, μού είπε πως οι Λευκωσιάτισσες ‘φαίνονται’ από μακριά επειδή δεν είναι τόσο cool όσο οι Λεμεσιανές. Τι έχεις να πεις;
Κατά τη γνώμη μου οι Λευκωσιάτισσες είναι πολύ καλοντυμένες και δύσκολα θα εντοπίσεις μια που να είναι ‘χωρκάτισσα,’ στο ντύσιμο. Αυτό που με χαλά όμως, είναι το ‘άππωμα’ που έχουν.

Γιατί εσείς δεν είστε αππωμένες;
Λεμεσιανές υπάρχουν δυο ειδών. Οι πολύ ΄χωρκάτισσες,’ που δεν ξέρουν ούτε να ντυθούν, ούτε να συμπεριφερθούν και οι άλλες που είναι κατα γενική ομολογία εντάξει. Ελάχιστες Λεμεσιανές θα χαρακτήριζα ‘αππωμένες.’

Ο ίδιος διαχωρισμός ισχύει και για τους άντρες;
Ναι. Έχουμε τους χώρκατους με τις μοτόρες, τα αυτοκίνητα με το μπλε φωτάκι ως επένδυση κάτω από το σασί, με την μουσική στη διαπασόν, που παρκάρουν μπροστά από τις καφετέριες και το παίζουν γκόμενοι, καθώς και τα ‘άλλα’ παιδιά που είναι καλοντυμένα και ευγενικά. Θα έλεγα όμως, ότι οι Λευκωσιάτες υστερούν σε κάτι. Είναι πολύ attached στη μαμά τους, δεν το... ‘λέει η καρδιά τους.’ Είναι πολύ συνδεδεμένοι με την οικογένεια τους. Ενώ, οι Λεμεσιανοί έχουν κάτι ‘αλήτικο’ το οποίο βρίσκω μεγάλο turn on.

Επειδή μεγαλώσαμε σε σπίτια με τοίχους και ταβάνια, και όχι σε χωράφια, δεν σημαίνει πως δεν το ‘λέει’ η καρδιά μας!
Από προσωπική πείρα, εμένα με χαλά να βλέπω τον φίλο μου να μιλά πέντε φορές τη μέρα στο τηλέφωνο με τη μαμά του και να έρχεται να του μαγειρεύει στην εξεταστική για να μην αγχωθεί, 24 χρονών γαϊδούρι! Αυτός πώς θα σταθεί δίπλα μου όταν αύριο ανοίξουμε σπίτι; Δεν θέλω να είμαι απόλυτη βέβαια, αυτό το είδος άντρα μπορεί να παρουσιαστεί παντού. Εξαρτάται από την παιδεία που παίρνεις απ’ το σπίτι σου. Αλλά το θέμα είναι, πως θέλω τον άντρα, άντρα !

Θα τα έφτιαχνες με Λευκωσιάτη;
Δεν έτυχε, αλλά ποτέ μη λες ποτέ.

Αισθάνεστε αδικημένοι από την κυβέρνηση όσον αφορά την προώθηση της Λεμεσού;

Από τον καιρό που θυμάμαι τη Λεμεσό, οι δρόμοι της ήταν μόνιμα ανοικτοί! Μια για το αποχετευτικό, μια για έργα στην παραλία...Τώρα άρχισαν και τις γέφυρες οι οποίες εξυπηρετούν τους Λευκωσιάτες που πάνε στην Πάφο!

Συγγνώμη, εσείς δηλαδή, πώς πάτε στην Πάφο; Μέσω Θαλάσσης;
Για εμάς ήταν ούτως ή άλλως 25 λεπτά δρόμος, δεν χρειαζόμασταν γέφυρες. Οι γέφυγες ξεκάθαρα και πάλι εξυπηρετούν την πρωτεύουσα. Αλλά, εντάξει, για να είμαι δίκαιη, θα βοηθήσει το κυκλοφοριακό πρόβλημα της Λεμεσού. Κάτι άλλο που με δυσαρέστησε είναι πως φέτος τα Χριστούγεννα, εξ’ αιτίας των έργων, δεν μπορούσαμε να στολίσουμε τα round about μας, κάτι που γίνεται χρόνια τώρα, και είναι παιδική μου ανάμνηση να ψηφίζουμε ποιό είναι το πιο ωραίο! Μην το γράψεις αυτό όμως...

Πώς αισθάνεσαι που η πόλη σου θα διοργανώσει τη Eurovision Junior 2008;
Χαχαχα, πρέπει να απαντήσω τώρα;

Ποιά είναι η μεγαλύτερη celebrity της Λεμεσού;
Η Βίβιαν Νικολαΐδου που έπαιζε στο ‘Παρά πέντε’ (επεξήγηση: Κυπριακή σειρά – Ο Θεός να την κάνει – που παιζόταν από κυπριακό κανάλι το 1998-99 και ουδεμία σχέση έχει με το ‘παρά πέντε’ που όλοι αγαπήσαμε.), είχε κάθε σαββατοκύριακο τραπέζι στο Privilege, τις εποχές που ήταν στις δόξες του.

Δεν ντρέπεσαι για εκείνο το πράμα που παρουσιάζετε για ζωολογικό κήπο;
Η αλήθεια να λέγεται, βρωμά. Έχει έναν ελέφαντα μέσα, αν δεν ψόφησε κι’ αυτός. Σκοπεύουν να κάνουν ένα καινούριο στα Πολεμίδια, θα δούμε.

Γιατί λέτε «τσιάντα» αντί ‘τσάντα;’
Για τον ίδιο λόγο που εσείς λέτε την κόκα κόλα, ‘Κόα κόλα.’ Έτσι μάθαμε! Και παρά να το λέω ‘τσέντα’ προτιμώ ‘τσιάντα.’

Και ο πόλεμος συνεχίζεται....

Τρίτη, Ιουνίου 19, 2007

Οίστρος

Προχτές μου επέστρεψαν ένα άρθρο που έγραψα για τις επιπτώσεις στον τουρισμό της Κύπρου από την τυχόν εξώρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη θάλασσα μας. Πήγα πολύ καλά. Η πλάκα είναι ότι τώρα που διάβαζα τα σχόλια του καθηγητή λύθηκα στα γέλια με μια υποσημείωση του.

Εκεί που έγραφα το άρθρο βρε παιδί μου, έκοβα φλέβες. Ήταν το ύφος γραφής μου πολύ σοβαρό και έκρινα ότι έπρεπε να γράψω κανά καλαμπούρι να σπάσει ο...Παπανούτσος, διότι αλλιώς ο τηλεθεατής θα άλλαζε κανάλι. Οπότε, σε κάποιο σημείο έγραψα το εξής:

“Cyprus tourism Organisation needs to take some action soon, to avoid any negative implications. At the time, there is no reaction and as it happens in most cases, “time goes by so slowly for those who wait. Those who run seem to have all the fun…” (υπονοώντας τις γειτονικές ανταγωνίστριες χώρες στον τουρισμό).

Όπως καταλάβατε, η highlighted πρόταση είναι στίχος από το Hung Up της Madonna, την οποία ο καθηγητής μου δεν αναγνώρισε. Σχολίασε στο περιθώριο: You need to reference this! Χα! Τι footnote να σου βάλω ρε φίλε; «Hung Up – Madonna, from the album ‘Confessions on a dancefloor’ rhyme no.24, chorus.»

Θα μου πείτε, ευτυχώς που δεν αναγνώρισε τον στίχο, αλλιώς δεν θα έβλεπες 65άρι στο βαθμό. Ίσως. Αλλά θεωρώ πως αν ήταν ξύπνιος ο τύπος, θα αναγνώριζε το ευφυές του πράγματος και θα χαμογελούσε ευχάριστα. Άσε που θα ξυπνούσε από τον ύπνο που θα του προκάλεσαν τα 65 γραπτά που είχε να διορθώσει και θα μου χρωστούσε χάρη. Αλλά πού; Τι να περιμένεις και από τους ακαδημαϊκούς; Κοιμούνται ούτως ή άλλως όρθιοι.

Θυμάμαι την Γ’ λυκείου. Σε ένα διαγώνισμα θρησκευτικών στο οποίο έπληττα πολύ καθώς έγραφα, αποφάσισα να κάνω πλάκα της καθηγήτριας και της έγραψα: «Ο Ιησούς Χριστός είναι ό,τι καλύτερο μας έχει συμβεί!» Εκείνη την εποχή ήταν στη μόδα το γνωστό σκυλό-σουξεδάκι του Πανταζή (Μουσική-Στίχοι: Θεός Καρβέλας), και θεώρησα σωστό όπως συζεύξω τους δυο Θεούς μέσω του γραπτού μου. (Eννοώ τον Θεό τον κανονικό και τον Καρβέλα, ΄οχι τον Πανταζή). Όταν μάς επέστρεψε η καθηγήτρια τα γραπτά, η συγκεκριμένη φράση ήταν υπογραμμισμένη με κόκκινο μελάνι και δίπλα είχε ένα ερωτηματικό.

Προφανώς ούτε αυτή η μαλάκω κατάλαβε το νόημα του ποιητή!
Τι να πεις. Κανείς δεν είναι τέλειος!
Τς, τς, τς...

Δευτέρα, Ιουνίου 18, 2007

Αντίδοτο 2080

(Συνέχεια από το προηγούμενο)

2080 Μ.Χ – Σαν σήμερα, πριν από 100 χρόνια ο εθνικός μας ευεργέτης Αντίχριστος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη νήσο της Κύπρου, η οποία ως γνωστόν βυθίστηκε το 2045 από μεγάλο σεισμό.

Τα έργα του τα οποία δημοσίευε καθημερινά στο όπως ήταν τότε ευρέως διαδεδομένο διαδίκτυο σώθηκαν και ενέπνευσαν εκατοντάδες ποιητές, μουσουργούς και φιλοσόφους οι οποίοι έδωσαν προέκταση στις ιδέες και θεωρίες του. Σήμερα, πολλές θρησκείες και φιλοσοφίες βασίζονται στα πιστεύω του και δίνουν έμπνευση στους λόγιους ανθρώπους της χώρας μας.

Η μνήμη του τιμάται σήμερα, επίσημη αργία του κράτους, όπου και γίνονται διονύσιοι εορτασμοί ανά τη χώρα. Ο πρόεδρος της Ευρώπης, Πόρτος Βαν Κωλόν, σε μήνυμα του δήλωσε: «Είθε το ήθος του, το κύρος του και η λεβέντικη κορμοστασιά του να αποτελέσουν πρότυπα και για τις επόμενες γενιές ετούτης της πονεμένης χώρας.»


Σε τιμητική εκδήλωση που έγινε σήμερα στα παλάτια της Βιέννης, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του ανδρειάντα του από την πρόεδρο του θρυλικού του blog Ιωάννα Χ, η οποία και κατέθεσε στεφάνι. Εκεί παρευρέθηκε πλήθος υπουργών εξωτερικών από κρατίδια της Ασίας, Αμερικής και Αφρικής, καθώς και αντιπροσωπεία επισήμων από την Αυστραλία.

Η κομισιόν μελετά το ενδεχόμενο όπως τα επόμενα χαρτονομίσματα ευρώ φέρουν το δεξί του γοητευτικό προφίλ. Η κ. Ιωάννα Χ. φανερά συγκινημένη, αρνήθηκε να κάνει δηλώσεις.

Κυριακή, Ιουνίου 17, 2007

Πείτε ό,τι θέλετε...

...Αλλά δεν με νοιάζει! Για όλα αυτά που τραβώ και δεν τα μαρτυρώ, μου αξίζει τουλάχιστον ανδρειάντας! Και το λέω αυτό με όση έπαρση διαθέτω. Και διαθέτω πολλή!


Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007

Γέλιο και Κλάμα 'γίναν Ένα

Είναι για να κλαις!

Είμαι στη βιβλιοθήκη και κάνω έρευνα για την πτυχιακή μου. Έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο ενός Ισπανού κοινωνιολόγου ο οποίος αναλύει τις διάφορες πτυχές της Ευρωπαϊκής ταυτότητας. Σημειώστε πως το άρθρο είναι αρκετά παλιό, γράφτηκε το 1996. Λέει ο κύριος: «Δεν υπάρχει ακριβής έννοια ευρωπαϊκής οντότητας για να εισέλθει μια χώρα στην ΕΕ. Οι παράγοντες που παίζουν ρόλο στην ένταξη είναι η γεωγραφική θέση, η δημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας και ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα. Κάτι τέτοιο μπορεί να λεχθεί διά την ενταξιακή πορεία της Κύπρου, νοουμένου πως θα εξωμαλύνει τις σχέσεις της με την Ελλάδα.»

Θεωρώ πως δέκα χρονιά μετά ο Ισπανός φίλος μας θα έμαθε πως το πρόβλημα το έχουμε με την Τουρκία και όχι με την μητέρα Ελλάς. Έλεος δηλαδή, τι ακούν τα αφτιά μας!

Τόσα χρόνια στα ξένα, φίλτατοι συνοδοιπόροι, έγινα μάρτυς ουκ ολίγων εθνικών εξευτελισμών. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές αντέδρασα αμήχανα και δεν ξεσπάθωσα σαν τσολιάς, καθώς θα έπρεπε. Οι Εγγλέζοι το έχουν καραμέλα κάθε φορά που ακούν πως κατάγομαι από τη Κύπρο να με ρωτάνε αν είμαι από την βόρεια ή τη νότια. Την πρώτη φορά που μου το ρώτησαν, ήμουν απροετοίμαστος και αποκρίθηκα πως είμαι σκέτο Έλληνας. Έκτοτε, υποψιασμένος όντας, απαντώ πως υπάρχει μόνο μια αναγνωρισμένη Κύπρος κτλ, κτλ.

Επίσης, μου έχει συμβεί δυο-τρεις φορές να ταξιδεύω εντός ΕΕ και να με σταματάνε στα αεροδρόμια ζητώντας βίζα. Εξηγώντας τους πως η Κύπρος ανήκει στην ΕΕ από το 2004, οι ‘υπεύθυνοι’ με κοιτάζουν καχύποπτα και συγκαλούν ολόκληρο συμβούλιο προκειμένου να το εξακριβώσουν! Πάλι καλά που δεν με συλλαμβάνουν να λέτε. Στο Άμστερνταμ το 2005 εξήγησα πως ανήκουμε στην ΕΕ και ο υπεύθυνος διαβατηρίων μου είπε: «Ναι, αλλά ποιά Κύπρος ανήκει στην ΕΕ;» Του εξήγησα πως η Κύπρος είναι μόνο μία, και άκουσον-άκουσον, πετάχτηκε ένας άσχετος Άγγλος επιβάτης από την ουρά να επέμβει: «Όχι, υπάρχουν δυο κράτη στην Κύπρο, το Ελληνικό και το Τούρκικο!» Θέλεις να ακούσεις το τούρκικο monsieur? “Ishte Poyle” που λένε και στα χωριά.

Σε κοινωνικό επίπεδο ακούω επίσης τα απαράδεκτα. Τις προάλλες στα starbucks μια παρέα μας ρώτησε:
- Excuse me, what’s the language you speak?
- It’s Greek.
- Oh wonderful, I used to have a Greek girlfriend!
- ... (Καλή πουτάνα!)
- From which part of Greece do you come from?
- Actually, we’re Cypriots.
- Oh, I see. You’re Turkish then!

«Ήθελες να ανοίξεις και συζήτηση!» Μου είπε ειρωνικά η φίλη μου, δικαίως. Τι να πεις σε τέτοιες περιπτώσεις; Το να εξηγείς κάθε φορά τα ευκόλως εννοούμενα μεταφράζονται σε φανατισμό, εθνικισμό και στο τέλος καταντούμε γραφικοί. Μια άλλη φορά, πιο παλιά, το 2002 βγήκα έξω με ένα τσούρμο Αμερικάνες τσουλίτσες και μια εξ’ αυτών με ρώτησε: «Where’re you from?» Εγώ κρίνοντας από τις ροζ καουμπόϊκες μπότες που φορούσε και το βαθύ της ντεκολτέ της απάντησα: “Don’t bother, you won’t know.” Αυτή επέμενε, οπότε της αποκάλυψα την αριστοκρατική μου καταγωγή. «Oh don’t be stupid! Everyone knows Cyprus. It’s part of Italy!”

«Θα το εκλάβω ως κοπλιμάν.» Της είπα.

Εν πάση περιπτώσει, αυτά όσο κουφά κι’ αν μου ακούγονται δεν συγκρίνονται με την θλίψη που μου προκαλεί η άγνοια των ελλαδιτών επί του θέματος. Έχω παρευρεθεί καλεσμένος σε σπίτι στην Αθήνα όπου η οικοδέσποινα μου είπε κατάμουτρα: «Ό,τι και να λέτε, Έλληνες δεν είστε!» Κόντεψε να μου σταθεί η μπουκιά στο λαιμό! Πάλιν, πως αντιδράς σε τέτοιες περιπτώσεις; Σηκώνεσαι και φεύγεις αβλεπί. Δεν το έκανα όμως, απλώς σιώπησα.

Συμφοιτητές μου, Ελλαδίτες, στο πανεπιστήμιο αναρωτιόνταν ποιός είναι ο εθνικός ύμνος της Κύπρου! «Τα ριάλλια» τους είπα περιπαιχτικά και αυτοί έδειξαν να το πίστεψαν! Παρεμπιπτόντως, είναι ο ‘ύμνος εις την ελευθερία.’ Έχουμε κοινή δισκογραφία βλέπετε. Επίσης, ουκ ολίγες φορές οι Ελλαδίτες με ρωτάνε αν γράφουμε στην κυπριακή διάλεκτο. Συγγενείς μου πρώτου βαθμού το κάνουν, από καθαρή μαλάκυνση, αλλά όχι. Στην Νέα Ελληνική γράφουμε και αυτήν διδασκόμαστε στα σχολεία. Νιώθω ντροπή μόνο και μόνο που πρέπει να τα επεξηγώ κάθε φορά.

Τσαντίστηκα. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι....

Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007

Ώρα Προσευχής

Μετά τα τελευταία άκρως αλληγορικά κείμενα, καιρός να επανέλθουμε στα σύγκαλα μας! Σήμερα έφτιαξα ένα βίντεο με τα άπαντα της Βίσση και μου πήρε 10 ώρες (Κυριολεκτικά. Προφανώς δεν διαβάζω όσο πρέπει...) μέχρι να κατεβάσω τα βίντεος και να τα μοντάρω όπως ήθελα. Δεν έχω το αποτέλεσμα που φαντάστηκα, αλλά δεν θα σπάσει το πλάσμα. Να το δείτε όμως, δεν σκοτώθηκα να το μοντάρω για να το ξεπετάξετε έτσι εύκολα. Όλη η δισκογραφία της Άννας μαζεμένη σε 10 λεπτά!



Αν αυτό που λένε, ότι δηλαδή πριν τον θάνατο μας, περνά όλη μας η ζωή μπροστά στα μάτια μας, εγώ πολύ πιθανόν να δω αυτό το βίντεο. Κάθε τραγούδι της για μένα είναι μια ολόκληρη ιστορία. Αν κάτσω να σας τις πω τώρα δεν θα τελειώσουμε ούτε μεθαύριο. Αλλά δεν θα αντισταθώ στον πειρασμό και θα σας μιλήσω για το «Πάλι για σένα» το οποίο είναι πολύ μελό – σαν ανάμνηση, και τραγικό σαν βίντεο αν και ατμοσφαιρικό- και το οποίο όταν θυμάμαι σκάω στα γέλια.

Το «Πάλι για σένα» ήταν στον δίσκο ‘Αντίδοτο’ που κυκλοφόρησε τον Απρίλη του 1998, στο μέσο της χειρότερης χρονιάς της ζωής μου. Εγώ τότε ήμουν τελειόφοιτος και μάλιστα προετοιμαζόμουν για εισαγωγικές εξετάσεις στην ιατρική (ναι, μην το ψάχνετε). Ήμουν ένα ψυχολογικό ράκος διότι οι επιδόσεις μου στις θετικές επιστήμες ήταν μάλλον αρνητικές. Την βάση με το ζόρι την έπιανα. Ήξερα ότι δεν είχα υπόθεση και στη σκέψη ότι κατόπιν εξετάσεων ακολουθούσε ο στρατός, εγώ έχανα κάθε κίνητρο για διάβασμα.

Εγώ πάντα νόμιζα ότι δεν θα πάω στρατό, ότι θα γίνει ένα θαύμα και θα λυθεί το κυπριακό έστω μια μέρα πριν την κατάταξη μου, αλλά αυτό δεν το έβλεπα να γίνεται και αγχωνόμουν. Μες την μελαγχολία εγώ, εκείνους τους τελευταίους μήνες προ κατάταξης, άκουγα συνέχεια το «πάλι για σένα». Το κλαρίνο στην αρχή του τραγουδιού με έκανε χάλι μαύρο!

Ήξερα ότι το τραγούδι αυτό θα κυκλοφορούσε σε βίντεο μέσα στον Ιούλη και ήλπιζα να προλάβω να το δω πριν την κατάταξη. Στήθηκα στην τηλεόραση να το πετύχω, τζίφος. Τελικά κατατάχθη στο ΚΕΝ Λάρνακας και η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες οπότε ξέχασα ακόμη και πως μ’ αρέσει η Βίσση σαν τραγουδίστρια. Δεν είχα ώρα, αλλά ούτε όρεξη να θυμηθώ οτιδήποτε, ήμουν σε κωματώδη-εγκεφαλική κατάσταση. Εν πάση περιπτώσει, ένα Ιουλιανό απόγευμα που το θέρος με χτύπησε κατακέφαλα, περιέφερα το σαρκίο μου στο ΚΨΜ, σκοτώνοντας την ώρα μου.

Το ΚΨΜ ήταν γεμάτο νεοσύλλεκτους, ξυρισμένους σαν τσιροπούλια έτοιμα για σφαγή. Ήταν όλοι ιδρωμένοι και βρωμοκοπούσαν. Το πάτωμα του ΚΨΜ ήταν γεμάτο πατημένα τενεκεδάκια από καφέδες ‘Pokka’ και περιτυλίγματα Croissant seven days. Το ΚΨΜ διέθετε επίσης ένα φλίππερ ημί-διαλυμένο και μια 80’ς τηλεόραση που έπιανε μόνο ένα τοπικό κανάλι της πλάκας. Δεν θυμάμαι το όνομα του. Τέλος πάντων. Αγοράζω ένα κρουασάν και κάθομαι σε μια σιχαμένη καρέκλα περιμένοντας την νυχτερινή αναφορά. Παρατηρούσα τις άκρες των δαχτύλων μου και τις βρωμερές νυχάρες μου που έλιωσαν στα άρβυλα μέσα.

Ξάφνου, παίζει στην τηλεόραση το βίντεο κλιπ του ‘Πάλι για σένα.’ Έμεινα άναυδος. Μου πήρε ένα λεπτό να αναγνωρίσω το τραγούδι και η θέα του με πήρε 20 μέρες πίσω, πριν την κατάταξη. Έκαμα μια χαρά ! Έκανα ένα χαμόγελο παιδικό, άστα να πάνε. Ένιωσα ότι είχα επισκεπτήριο, ότι μου φανερώθηκε Άγιος! Η πΆΝΝΑγια. Το θεώρησα ως μήνυμα της, του στυλ: «Άντεξε, και μια χαρά θα πάνε όλα!» Να φανταστείε αγνόησα πλήρως και τους υποτίτλους στην οθόνη όπου η Μαρίκα από την Αραδίππου αφιέρωνε το εν λόγω τραγούδι στον Αντρικκή του Γ2.Δάγκωσα το κρουασάν με αυτοπεποίθηση, χρίστηκα με την πραλίνα σοκολάτας και παίζει να κοιμήθηκα το πιο ήρεμο ύπνο από καταβολής κατάταξης!

«...Ήταν η αγάπη δυστυχώς, ένας δείπνος μυστικός, ένα φιλμ που πήρεεεε....ΦΩΣ!»

Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007

Format


Ο άνθρωπος, δυστυχώς, είναι σαν το pc. Με το που γεννιέται, φρέσκο-φρέσκο, η μνήμη του είναι διατεθημένη να απορροφήσει άπειρες πληροφορίες. Τα πάντα συνεργάζονται. Του εξηγείς του μωρού και αυτό καταλαβαίνει. Του πατάς τα κουμπιά και εκτελεί τα πάντα σε χρόνο dt. Καμαρώνεις σαν χαζομπαμπάς το νέο σου απόκτημα.

Το μεγαλώνεις βάσει των πιστεύω σου, το ντύνεις με ότι screen saver και με ό,τι wallpaper επιθυμείς. Μόλις πάρεις το κολάι, το στέλνεις στα καλύτερα σχολεία να μορφωθεί και ας μην συγκρίνεται η δυναμική του με τα παιδιά αλλονών που μπορεί να είναι Αpple Μac. Εσυ μια φορά σαν σωστός γονιός το χρέος σου το έκανες. Γεμίζεις τον CPU του με ξένα προγράμματα, παιχνίδια, μουσική, ταινίες, εμπειρίες, συναισθήματα. Το εξελίσσεις. Όταν φτάσει τα 18, το συνδέεις και με το ίντερνετ. Το στέλνεις στο εξωτερικό να σπουδάσει, ανοίγουν οι ορίζοντες του, καίνε οι γραμμές και οι συνδέσεις.

Στην πορεία της ζωής του βέβαια, προκύπτουν νέα μοντέλα πιο εξελιγμένα καθώς ορίζει και η νεοδαρβινική θεωρία. Δεν θα σκάσουμε όμως, έναν υπολογιστή γεννήσαμε κι’ εμείς. Σπλάχνο μας! Με τους ιούς του και τα εμβόλια antivirus, με τα ξενύχτια και τα δάκρια που χύσαμε στο πληκτρολόγιο του, το θεωρούμε πια προέκταση του εαυτού μας.

Και μεγαλώνει το παιδί μας. Στα 40 του, έρχονται και οι πρώτες αρρώστειες. Η μπαταρία του, αν είναι laptop, εξασθενεί γρήγορα. Ούτε ένα περίπατο δεν μπορεί να πάει κι’ ας γκρινιάζει ο γιατρός προκειμένου να αποφευχθεί η καρδιοπάθεια. «Το κάνω συχνά format γιατρέ, αλλά πάλι κολλάει ιούς από χίλιες άκρες!» Ξεσπάω σε λυγμούς και του δίνω φακελάκι ώστε να κερδίσω την προσοχή του. «Ο υπολογιστής σας προφανώς επισκέπεται ύποτες ιστοσελίδες κύριε μου. Δεν εξηγούνται αλλιώς οι εκατομμύρια ιοί που βρέθηκαν στο αίμα του!» Φτιάξτε τον σας παρακαλώ και σας υπόσχομαι πως θα βλέπει τσόντες μόνο από ‘καθαρά’ sites!

Τον φτιάξαμε, από τα καλύτερα νοσοκομεία πήρε εξιτήριο. Αλλά δεν κράτησε για πολύ. Στα 70 του η οθόνη όποτε ήθελε λειτουργούσε. Πάθαινε συχνά blackouts, όλο στο restart το είχα! Μη σχολιάσω για τη μνήμη του. Ούτε το όνομα μου δεν θυμόταν. Τρεις εξωτερικούς δίσκους του έχωσα για υποστήριξη και ένα νεφρό πήραμε από δότη. Έτσι που το βλέπω, βγάζει δεν βγάζει τη χρονιά.

Το πάμε στο εξωτερικό, στην αντιπροσωπεία. «Κύριε μου, ο υπολογιστής σας, ψυχομαχεί και ο χάρος λείπει!» Και τι; Θα το πετάξουμε; Να τον φτιάξετε! «Μα με τα μισά λεφτά, τις σήμερον παίρνεται καλύτερο μοντέλο!» Εσείς τον παίρνεται γιατρέ μου. Να κόψεις το λαιμό σου να μου τον φτιάξεις. «Δεν συμφέρει!» Τον κακό σου τον καιρό! Είναι να μη χρειαστείς γιατρό και δικηγόρο στις μέρες μας!

Χειρουργεία, ιστορίες, ξενύχτια στο νοσοκομείο, κλάματα-υστερίες! Εξιτήριο. Τον ανοίγω. Κάνει δέκα ώρες να φορτώσει. Με αναγνωρίζεις μπαμπά μου; Εγώ είμαι! Χάσκει, σαν ζώο. Του πιάνω το mouse, δεν αντιδρά. Πάγωσε ο κέρσορας. Τον σπρώχνω, τον σκουντάω, υποτροπιάζει: “A serious problem has occurred and the current application will be terminated.”

Εγκεφαλικό. Το αγαπημένο μου laptop θάφτηκε, δίπλα στο παλιό μου desktop 4.86 megabyte ram. Μαυροφορεμένος έριξα στο χώμα που το σκεπάζει τα καλώδια του. Μετά από λίγες μέρες αγόρασα άλλον. Καλύτερο. It’s the circle of life…

Όπως καταλάβατε, διανύω μέρες υπαρξιακής κρίσης.

Τρίτη, Ιουνίου 12, 2007

Πόλεμος

Ακολουθεί κείμενο υψίστης πολιτικής σημμασίας:

Οι σχέσεις, μάνα μου, είναι σαν την πολιτική. Διεφθαρμένες, συμφεροντολογικές, διπλοπρόσωπες. Οι σχέσεις είναι σαν τις συμμαχίες, γίνονται για να διαλύονται. Το θέμα είναι να έχεις την εξυπνάδα να αποφύγεις τις κακοτοπιές και να μην βρεθείς τραυματίας πολέμου. Να μεριμνήσεις ώστε τα σπασμένα να είναι μηδαμινής αξίας και όπως οι πρόσφυγες βρουν αμέσως καταφύγιο.

Γνωρίζεις κόσμο, και δη κόσμες. Συνδέεσαι μαζί τους. Τις αγαπάς. Δυο λαοί ενοποιούνται για ένα κοινό, προσοδοφόρο, ένδοξο και ευτυχισμένο μέλλον. Με τα χρόνια οι πραγματικότητες αλλάζουν. Ξενοκοιτάει. Η κυβέρνηση όλο και παρεκτρέπεται, οι συμβιβασμοί ροκανίζουν την αρμονία. Γίνονται διαδηλώσεις, οι πρώτες διενέξεις. Ο ένας από τους δυο αρχίζει και πετάει πέτρες, πυρπολεί βαρέλια στους δρόμους, σκίζει τα πρώτα ερωτικά γράμματα. Δακρυγόνα στα μάτια.

Χωρισμός. Διχοτόμηση. Εσύ στη μάνα σου, κι’ εγώ στη δική μου. Προσκύπτουμε εις εξωτερική πολιτικήν: «Ήταν πουτάνα εξ’ αρχής Μήτσο.» Κακώς την έκανα κυρία. «Μόνο για τα λεφτά σου ήθελε ένωση, κομμένα τα δούναι και λαβείν, κομμένο και το εμπόριο.» Μα την θέλω ακόμη, ρε γαμώ το. Βάλε την δικιά σου να της πει καμιά κουβέντα. «Ξέρεις, είναι αργά. Τώρα πια την γυροφέρνει ο τάδε.» Αχ, ακόμη δεν έγινε η διχοτόμηση, πλάκωσαν και οι έποικοι!

Περνάνε τα χρόνια. Στέλνεις SMS. «Δεν θέλω να ξέρεις πως για σένα υπάρχω ακόμη.» Να αρχίσουν οι συνομιλίες για λύση του προβλήματος. Με δικηγόρο, με τον ΟΗΕ ολόκληρο να παρίσταται. Πάνω σε ποιά βάση θα εξευρεθεί λύση, μωρό μου; «Να δεχτείς τις πραγματικότητες! ...Και δεν είμαι το μωρό σου.» Ξέχνα τις συνθήκες του ’60! Μα...! Δεν έχει μα! Μπορούμε να τα λέμε που και που, να πίνουμε κανά καφέ, να μαθαίνω νέα σου.» Μα αυτό δεν είναι λύση κυρία μου. Είναι διάλυση! ΌΧΙ! Ξανά ΌΧΙ σου λέω ξετσίπωτη πόρνη! Τρανταχτό, τρανταχτό κιόλας! Αυτή πίνει μια γουλιά καφέ, ξεροβήχει, κοιτάζει στο καθρεφτάκι της αν χάλασε η μάσκαρα. «Να δεχτείτε τις πραγματικότητες κύριε μου.... Η ζωή αλλάζει!» Λύση επί του σχεδίου Αννάν δηλαδή. Το απορρίπτω μαντάμ! Είναι νομικώς νεκρό. «Αν σ’ αρέσει αγαπητέ μου.» Και ο έποικος; «Εδώ είναι η πατρίδα του.»

Τα πολιτικά εφαρμόζονται και στις παρέες γενικότερα. Παρόλα αυτά, επιφυλάσσομαι καθότι το θέμα είναι κορεσμένο και αναλύθηκε πολλάκις στην πλειοψηφία του λατρεμένου μου κοινού. Προς το παρόν, όσοι βρίσκετε και εσείς τον εαυτό σας στη θέση του αδούλωτου Κυπριακού Ελληνισμού, δυο πράγματα μπορείτε να πράξετε:

Είτε να δεχτείτε τη μοίρα σας και να παρασιτείτε εφ’ όρου ζωής,
Είτε να επαναστατήσετε, με οποιοδήποτε κόστος. Θα πέσετε μαχώμενοι, αλλά ελεύθεροι και αέναοι. Βέβαια τότε, δεν θα είστε πια Κύπριος. Θα είστε Παλαιστίνιος.

Σάββατο, Ιουνίου 09, 2007

Κάτι να Γκέι

Δεν θα ξεχάσω τα γέλια που έκανα την πρώτη φορά που μπροστά στα μάτια μου ξετυλίχθηκε το δράμα ενός μικρού, τρυφερού αγοριού, όταν ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Καλός κάφρος και του λόγου μου, με το που άκουσα τον σπαραγμό του: «Ε, ναι λοιπόν, είμαι γκέι» έγειρα πίσω από την πλάτη μιας φίλης, κάλυψα το πρόσωπο μου με το πουλόβερ μου και έσκασα στα γέλια.

Τον είχα υποπτευθεί από καιρό τον...ας τον πούμε για ευνόητους λόγους ‘Πατρίκιο.’ Που λέτε, ο Πατρίκιος ήταν στην παρέα μας στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου. Στο πρώτο τρίμηνο δεν μας έδειξε κανένα ομοφυλοφιλικό σημάδι. Μάλιστα τον γούσταρε μια κοπέλα από τον Αραβικό κόσμο και τον πίεζα πως ήταν καλή ευκαιρία να την πηδήξει. Δεν την γούσταρε και με το δίκιο του. Ήταν τίγκα στην τρίχα η μασχάλη της.

Μετά από κάποιους μήνες παρατήρησα από το παράθυρο μου πως έβγαινε τακτικά μόνος του και επέστρεφε χαράματα. Έβγαινε παρφουμαρισμένος-χτενισμένος και επέστρεφε ιδρωμένος και ξεμαλλιασμένος. Δεν είπα τίποτα. Ύστερα από μήνες, μας αποκάλυψε πως ήθελε να γίνει μοντέλο. «Παιδί μου! Μοντέλο; Και τι κοινό έχεις εσύ μ’ αυτούς;» Του είπα δείχνοντας τού ένα περιοδικό που είχε ανοικτό μπροστά του. Με πυροβόλησε με το βλέμμα του και μου απάντησε έκπληκτος: «Τι θες να μου πεις τώρα, ότι δεν είμαι όμορφος;»

Το επόμενο βήμα ήταν να βάψει τα μαλλιά του α’ λα Έλενα Ακρίτα. Και καλά για πλάκα και πειραματισμό με το styling του. Το τι κοροϊδία έφαγε από τα παιδιά του διαδρόμου δεν περιγράφεται. Μέριλιν Μονρόε τον ανέβαζαν, Φάρα Φόσσετ τον κατέβαζαν. Μια μέρα τον έβαλαν σε μια γωνιά και άρχισαν όλοι να τον χουφτώνουν και να τον πειράζουν. Όταν τον παράτησαν και έφυγαν, τον ρώτησα: «Γιε μου, γιατί προκαλείς τη μοίρα σου; Τι το ήθελες το οξυζενέ; Θα σε πούνε πούστη και με το δίκιο τους!»

Γύρισε και με κοίταξε με βουρκωμένα μάτια. Μου έριξε και ένα «Άσε με ήσυχο κι’ εσύ!» και έτρεξε να κλειδωθεί στο δωμάτιο σαν άλλη Βουγιουκλάκη στην ‘Μαρία της Σιωπής.’ Εντάξει, είσαι πούστης. Και τί έγινε; «Όχι πούστης! Γκέι είμαι!» επέμενε κάθε φορά. «Σιγά γιε μου, και ο πούστης και ο γκέι την ίδια δουλειά κάνουν!» Όχι! Ούτε να το ακούσει. Μου θύμισε μια φίλη που είναι κομμώτρια αλλά συστήνεται ως hair stylist απ’ το κόμπλεξ. Για να της την σπάσουμε την αποκαλούμε μπαρμπέρισσα. Τέλος πάντων.

Με τα πολλά τον πιέσαμε να μας πει που βγαίνει τα βράδια. Τον πιάσαμε με το καλό. «Έμπλεξες με ναρκωτικά;» Ρωτήσαμε τάχα από ενδιαφέρον. Και επιστρέφουμε στην πρώτη παράγραφο της αποκάλυψης. Με δάκρια στα μάτια αποδέχτηκε τον καινούριο (;) του εαυτό. Έκτοτε, ξεσάλωσε. Μια μέρα ξύπνησα να πάω μάθημα. Κλειδώνω την πόρτα μου και ταυτόχρονα είδα να ξεπροβάλλει από το κατώφλι της πόρτας τού ένας δίμετρος Σουηδός μπρατσαράς που έψαχνε την τουαλέτα. Ε, ρε γλέντια στον πίσω κήπο!

Σήμερα, άκουσα ότι εξυπηρετεί παντρεμένους...

Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007

Ζωή Χάρη-σάμενη !

Ο δρόμος τίγκα στα αυτοκίνητα. Εμείς, σταματημένοι μες την λεωφόρο, πηγαίνουμε σημειωτόν. Ο αγώνας Κύπρος – Γερμανία για τα προκριματικά του Euro ξεκινούσε μέσα σε πέντε λεπτά και ο Χάρης καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. «Δεν θα προλάβουμε ρε μαλάκα, πάρκαρε εδώ και πάμε με τα πόδια! Πιο γρήγορα θα φτάσουμε.» Όπου ‘πάρκαρε εδώ,’ εννοούμε τα φώτα πριν την υπεραγορά του Ορφανίδη!

Υπακούω τυφλά. Παρκάρω σε ένα χωράφι και ξεκινούμε γρήγορο περπάτημα. Στην πορεία αντιλαμβανόμαστε την μαλακία της ιδέας μας, μιας και το στάδιο ΓΣΠ δεν ήταν τόσο κοντά όσο το υπολογίζαμε. «Να περάσουμε μέσα από τα χωράφια, καλύτερα;» Ε, εδώ που φτάσαμε, να περάσουμε Χάρη μου! Σαν μωρό που μεγαλώνει στις αλάνες διέσχισα τα χωράφια αδιαφορώντας για τις τσουκνίδες και τις‘χωματσιές’ που διακοσμούσαν πλέον τα παπούτσια και τις άκρες του τζην μου!

«Δεν προλαβαίνουμε, ούτως ή άλλως!» του είπα. Όχι, προλαβαίνουμε, τρέχουμε; «Άτε, τρέχουμε!» Στην πορεία μας συναπάντησαν δυο 15χρονα. Μας κοίταζαν απορημένα: «Συγγνώμη κύριε, τι ώρα αρχίζει το ματς;» Κερί και λιβάνι ρε! Άκου σε εκεί, να με πουν κύριο εμένα, στα 26 μου! Τώρα τρέχουμε. «Δεν τρέχουμε, πετάμε!»

Ο Χάρης δυσανασχετούσε. Τρέχαμε, τρέχαμε, αλλά το ΓΣΠ ήταν ακόμη μακριά. Στο μεταξύ οι ντουντούκες άρχισαν να παιανίζουν ρυθμικά, κάνοντας μας να αισθανόμαστε left out. «Υπομονή, μαλάκα, φτάσαμε!» Βγήκαμε απ’ τα χωράφια, αλλά ένας τεράστιος τοίχος ορθώθηκε μπροστά μας! Ήμασταν μέσα στην αποχέτευση! Και η μόνη διέξοδος ήταν η οπισθοχώρηση η οποία απαιτούσε τουλάχιστον άλλα δέκα λεπτά περπάτημα. Εμείς δεν μπορούσαμε να χάσουμε δευτερόλεπτο. Απλώνω την ποδάρα μου, πατάω πάνω σε μια προεξοχή του τοίχου. Απλώνω την χερούκλα μου αρπάζομαι από ένα σίδερο που εξήχε. Σκαρφάλωσα, πάτησα, αιωρήθηκα, ήμουν ο Indiana Jones! Στηρίχτηκα στους αγκώνες μου, βγήκα στην επιφάνεια. Κοιτάζω κάτω, σκαρφάλωνε και ο Χάρης. Του απλώνω χείρα βοηθείας, σωζώμαστε.

Λες και πρωταγωνιστούσαμε σε ταινία. Σε teen movie, σε thriller, σε κωμωδία; Θα σας γελάσω. Μάλλον για δράμα ήταν η κατάσταση. Για να δούμε μισό ρημάδι-ματς, γίναμε σκατά! Τελικά, το είδαμε. Αλλά φυσικά δεν θυμάμαι τίποτε εκτός από όλο αυτό το σκηνικό. A, ναι! Θυμάμαι και τον Χάρη κατά τη διάρκεια του ματς που φώναζε, πωρωνόταν, έβριζε και μου απέδειξε γι’ άλλη μια φορά how cool it is to be his friend!

(Το γράφω στ’ αγγλικά, μην το καταλάβει και πάρει πάνω του!)
Χρόνια πολλά Χαρούλλη! Πολύχρονος και πολύκροτος! Λίμποοοο!

ΥΓ: Πολλά γενέθλια τελευταίως! Οι εναπομείναντες υπομονή! Θα τα πουμε τον Αύγουστο και Μάρτη!
ΥΓ2: Χάρη, δεν με ενδιαφέρει αν δεν εγκρίνεις την φωτογραφία που ανάρτησα. Επιτέλους πρέπει να προτάξεις ένα πιο wet & sexy look προς τα έξω, να σκάσουν οι εχθροί σου!

Τετάρτη, Ιουνίου 06, 2007

Τι Μοναξιά Θεέ μου!

Με μεγάλη μου θλίψη διακόπτω τους εορτασμούς των γενεθλίων σήμερα, αλλά μόλις μου ανέβηκε η πίεση και πρέπει να εκτονωθώ. Διάβασα προ ολίγου στην εφημερίδα πως «Η αρπαγή της ωραίας (sic) Ελένης από τον έποικο δεν κατέληξε σε πόλεμο.» Πνέω τα μένεα αγαπητό φαν κλαμπ. Βράζω μες το ζουμί μου!

Ακούω κατά καιρούς διάφορα σχόλια που με πληγώνουν, ότι τάχα δεν εκτιμώ την Κύπρο όσο της αξίζει, ότι είμαι προκατειλημμένος απέναντι στην κυπριακή κοινωνία και δη στις γυναίκες. Οπότε, αποφάσισα να είμαι πιο ανεκτικός σε κάποιες καταστάσεις και να βρίσκω ελαφρυντικά. Όσο να’ ναι εκεί μεγάλωσα και εκεί θα ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Οφείλω να δεκτώ τις πραγματικότητες. ΑΛΛΑ! Ως εδώ και μη παρέκει !

Δεν με βοηθάτε αγαπητές μου, δεν ελαφρύνετε τη θέση σας… Για σας μιλάω πτωχές προσφυγοπούλες. Είστε για τον πούτσο! Αποδεδειγμένα! Μου το αποδυκνείετε μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Μα είναι πράματα αυτά; Να πάει η άλλη να παντρευτεί με έποικο που γνώρισε στα κατεχόμενα;

Δεν εξετάζω το γιατί η κυρία Ελένη μας πήγε στα κατεχόμενα διότι δεν θα τελειώσουμε ούτε αύριο. Είχαμε που είχαμε αυτό το ζήτημα, τώρα θα έχουμε και την έγνοια του πηδήματος με τους Τούρκους! Εύγε! Encore, encore! Εντάξει, ήταν έρωτας, πάω πάσο. Και ο έρωτας είναι τυφλός. Η φωτογραφία σου, κυρία Ελένη μου μιλάει από μόνη της. Δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν περίμενα να βρεις ποτέ κάποιον να σε ‘πάρει’ (και το ρήμα εδώ χρησιμοποιείται ποικιλοτρόπως), οπότε, πάλι καλά να λέμε! Αλλά ήθελα να’ξερα, μισό μάθημα ιστορίας δεν έκανες στο σχολείο; Μισό δράμι εθνικής συνείδησης δεν σου απέμεινε; Αξιοπρέπεια μηδέν!

ΟΚ, εσύ κυρία Ελένη μου δεν φταις. Τόσο σου κόβει. Αυτό που με σκοτώνει εμένα, είναι πως έτυχε να είμαι μάρτυς συζητήσεων χαΐκλασάτων (ή...χαΐ-κλασμένων) γκόμενων, που θεωρούνται και μορφωμένες, οι οποίες παραδέχονταν πως: «Ωραίοι οι Τούρκοι ρε γαμώ το!» Το ‘Ρε γαμώ το’ ερμηνεύεται ως εξής: «Και τι δεν θα έδινα να τους κάτσω, αλλά εντάξει, θα μας κράξουν και οι πέτρες.» Η αμαρτία διαπράχθηκε ήδη κυρά μου. Η πρόθεση μετράει. Μόνο και μόνο που το σκέφτηκες, θεωρώ πως σου αξίζει η αγχόνη! Όπως έκαναν σε εκείνη την μαλακισμένη στην ταινία ‘το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλλι.’

Έτσι, έτσι! Να τρώμε οι Έλληνες της Κύπρου δυο χρόνια απ’ τη ζωή μας να φυλάμε τη γραμμή καταπαύσεως του πυρός, για να την περνάτε εσείς κ. Ελένη μου, και η κάθε Ελένη, για να φάτε πούτσο τούρκικο! Όταν μας βίαζαν, μας σκότωναν και μας έκλεβαν τις περιουσίες το 1974, προφανώς χύνατε από κάβλα μέσα σας.

Γαμώ το κέρατο μου! Δεν σας κάνουμε εμείς επειδή είμαστε κοντοί, χοντροί, μαυριδεροί και με μπάκα; Δεκτόν! Έχει 300 χώρες ο πλανήτης! Πηδηχτείτε με Νιγηριανό (που τις έχουν και μεγάλες), πηδηχτείτε με Σουηδό (να ανοίξετε και τα χρώματα του γένους), πηδηχτείτε με Κινέζο, αλλά ΟΧΙ και με τον κατακτητή! Είστε λίγες!

Γηράσκω αεί διδασκόμενος...

Μάριος 19+ 8 χρονών !

Φίλος είναι αυτός που σε ρωτάει τι κάνεις και περιμένει την απάντηση σου. Φίλος είναι αυτός που όταν είσαι μαζί του αισθάνεσαι ψυχικά γυμνός και δεν σκέφτεσαι δυο φορές πριν μιλήσεις. Φίλος είναι αυτός που όταν είσαι μαζί του, η σιωπή δεν μεταφράζεται σε αμηχανία. Τέρμα όμως στα κλισέ. Φίλους εγώ στη ζωή μου δεν έκανα πολλούς. Άντε να έχω δυο από τον στρατό και δυο από το πανεπιστήμιο. Έχω όμως τέσσερις αδελφούς. Και ο ένας απ’ αυτούς έχει σήμερα γενέθλια και είναι ο πιο αστραφτερός απ’ όλους.

Το μπλογκ υποδέχεται τον Μάριο Χαραλάμπους, το πλήθος παραληρεί και εγώ σκάω μπαλόνια με χαρτοπόλεμο χαριεντίζοντας!

Μάριε, φίλοι και εχθροί από τη Κύπρο με ρωτάνε συνέχεια τι κάνεις μετά το Dream show.
- ...Συνέρχομαι! Βασικά, συνεχίζω τις προσπάθειες για να θέσω καλά θεμέλια για μια καριέρα όπως την ονειρεύομαι. Βασικά δηλαδή, ότι έκανα και πριν από το Dream Show.

Εγώ άκουσα ότι μπαλαμουτιάζεις την Τάμτα κάθε βράδυ στα παρασκήνια του ‘Θαλασσα’ όπου και εμφανίζεσαι.
-Πρώτον, αυτό είναι ψέμα, δεύτερον, αυτή το άρχισε! Χα χα! Όχι ρε, την Τάμτα μου την καλή!

Όταν ήσουν στο παιχνίδι σου έστελναν οι γκόμενες γράμματα, ή μόνο εγώ έχανα την ώρα μου μαζί σου;
-Όχι, λάμβανα κι’ εγώ γράμματα από θαυμάστριες όπως όλοι. Καμία σχέση βέβαια σε σύγκριση με αυτούς που κυκλοφορούσαν ...γυμνοί στο σαλόνι όλη τη μέρα, αλλά κάτι έπαιρνα κι’ εγώ.

Ε, τι το σκέφτεσαι, πες μας τι σου γράφανε. Προστυχιές ή απειλές;
- Χα χα χα. Τίποτα απ’ τα δυο. Μόνο...συγκινητικές φιλοφρονήσεις! Κοίτα, έτσι κι’ αλλιώς, δε νομίζω στο παιχνίδι να κατάφερα να εμπνεύσω στους τηλεθεατές προστυχιές. Ένας τομέας δηλαδή στον οποίο απέτυχα. (γέλια).

Θεωρείς ότι τώρα που είσαι πιο γνωστός είναι πιο εύκολο να ρίξεις γκόμενα; Είδες αλλάγή προσέγγισης από τις γυναίκες;
-Εμ, δεν μπορώ να πω ότι μου ρίχνονται, αλλά έρχονται συχνά και ανοίγουν αυτές τη συζήτηση, συνήθως με την ερώτηση: «Είσαι εσύ που ήσουνα στο...» ή «Είσαι ο Μάριος που...» Αναλόγως των περιστάσεων η συζήτηση συνεχίζεται, ή σταματά κάπου εκεί.

Άρα, ούτε το reality με σώζει εμένα! Εσύ θα ‘πήγαινες’ με θαυμάστρια;
-Δεν βλέπω το λόγο γιατί όχι. Όταν η συγκεκριμένη έχει κάτι που με ελκύει, γιατί όχι; Και θα πάω μαζί της, και δεσμό θα κάνω ακόμη. Εξαρτάται από τη γυναίκα.

Και φυσικά όταν κάτι τέτοιο συμβεί θα με αφήσεις να το ανακοινώσω πρώτος μέσω του μπλογκ!
-Χα! Αφού μου ζήτησες και την άδεια, σίγουρα! Εγώ νόμιζα θα το έκανες έτσι κι’ αλλιώς.

Με όλες αυτές τις τσούπρες που συναθροίζονται στο myspace σου και αφήνουν αβέρτα καλημέρες, γίνεται τίποτα;
-Χα χα! Γίνεται ότι μου φτιάχνουν τη μέρα! Είναι ωραίο να ξέρεις ότι κάποιος σε έχει εκτιμήσει (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, σίγουρα), και μπαίνει στη διαδικασία να σου στείλει ένα μήνυμα για να σου πει μια καλή κουβέντα. Γι’ αυτό και προσπαθώ να ανταποδίδω όσο μπορώ.

Και γιατί είσαι πάντα τόσο ξενέρωτα ευγενικός μαζί τους; Ως σταρ, θα έπρεπε να είσαι πιο απόμακρος.
-Μα ο σωστός σταρ είναι αυτός που δεν κολλά σε αυτά τα πράγματα. Αν αποφασίσεις να αγνοείς το κοινό σου, δεν γίνεσαι αυτόματα σταρ. Αντ’ αυτού, ειδικά όταν το τι είσαι δεν...δικαιολογεί αυτή τη συμπεριφορά, αυτό είναι γελοίο. Δεν ξέρω αν στο μέλλον θα έχω χρόνο να απαντώ σε όλες τις καλημέρες, αλλά σίγουρα θα προσπαθώ να κάνω ότι μπορώ.

Από τον καιρό που μπήκες στον χώρο της Αθηναϊκής νύχτας, τι σε εξέπληξε ευχάριστα και τι δυσάρεστα;
-Με εξέπληξε και δυσάρεστα και ευχάριστα το πόσο εύκολο είναι να γίνουν κάποια πράγματα που θεωρούνται ‘δύσκολα’ όταν έχεις τις κατάλληλες διασυνδέσεις. Τα πάντα στη show-biz είναι οι διασυνδέσεις, πέρα από το ‘φυσικό πακέτο’ που διαθέτει ο καθένας. Και άλλο να...νομίζεις ότι το ξέρεις αυτό και άλλο να το βλέπεις στην πράξη.

Τι πρέπει να συμβεί μέσα στους επόμενους 12 μήνες για να αισθανθείς ότι πάνε καλά τα πράγματα;
-Να κυκλοφορήσει κάτι δικό μου και να δουλέψω σε κάποιο μεγάλο μαγαζί, ως όνομα πλέον, μικρό έστω... Ε, φυσικά ακόμη πιο σημαντικό, αυτά να βρουν θετική ανταπόκριση από τον κόσμο.

Γίνονται όργια τη νύχτα;
-Δεν έχω πετύχει κανένα. (Γέλια) Αλλά είμαι σίγουρος ότι γίνονται. Εδώ γίνονται...τη μέρα!

Μάλιστα! Τέλος πες μου κάποιο ευτράπελο που έζησες από κάποιο διάσημο και αξίζει να αναφερθεί.
Έχω να θυμάμαι τα τρελά γέλια που έκανα στις πρόβες για την παράσταση του Θεοφάνους, με τον Ρέμο. Ο άνθρωπος έχει φοβερό χιούμορ και είναι πολύ απρόβλεπτος πάνω στη σκηνή. Σε ένα τραγούδι μιμήθηκε κατά σειρά τον Νταλάρα, τον Καρρά, τον Γαβαλά και τελείωσε με μια κορώνα a’ la Μητροπάνος. Έπεσε όλη η ορχήστρα κάτω από τα γέλια.

H Παπαρίζου τι κάνει; Γιατί δεν μου απαντά τα τηλέφωνα;
- Χα! Μα κατάλαβες; Νομίζει ότι κάποια είναι!

ΟΚ ρε, that’s it! Thank you!
Άτε ρε! Έπρεπε να έχει κι’ άλλο!

Α, θέλεις κι’ άλλο; Μα τι να σε ρωτήσω;! Μισό όργιο δεν αξιώθηκες να κάμεις!
Χρόνια πολλά Μάριε μου. Να ζήσεις να σε χαίρομαι!

Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007

Μήπως είναι και αυτό...Υπερβολές;!

Ναι, έχω πέσει χαμηλά, έχω κάνει ακρότητες, αλλά είχα πάντα για έμβλημα μου τον έρωτα και την αγάπη, οπότε δεν με νοιάζει ό,τι κι’ αν λέτε.

Θυμάμαι το 2001, όταν είχαν ανάψει για τα καλά τα λαμπάκια μου με την Κολομβιανή οπτασία. Είχα πιάσει πάτο. Ένα βράδυ, θα ήταν τρεις το πρωΐ, εκεί που κοιμόμαστε στην εστία, χτύπησε fire alarm. Τυλίχτηκα την κουβέρτα και βγήκα έξω με τους υπόλοιπους φοιτητές περιμένοντας την πυροσβεστική. Στο κήπο που μαζευτήκαμε διέκρινα πως η κοπέλα που μ’έκαψε απουσίαζε!

«Πού είσαι μωρή μαλάκω και δεν κατεβαίνεις; Κουφάθηκες ή ξενοκοιμάσαι; Μάλλον κουφάθηκες διότι το δεύτερο δεν θέλω να το πιστέψω!»

Παράτησα τον όλο πανικό που συνέβαινε στον κήπο και έτρεξα στο δωμάτιο της. «Μπορεί να μην άκουσε το συναγερμό κύριε πυροσβέστη μου, αφήστε με να την σώσω!» Που να καεί στην κόλαση, να καεί! Διότι εδώ που τα λέμε, για να μην ακούσει κάποιος το fire alarm πάει να πει ότι γεννήθηκε χωρίς αφτιά!

Πήγα και χτύπησα την πόρτα της με τραγικό ύφος του στυλ: «Βυθίζεται ο Τιτανικός αγάπη μου, και εσύ πνίγεσαι στην καμπίνα σου!» Βάρεσα μια, βάρεσα δυο, βάρεσα και το κεφάλι μου στο τέλος, αλλά τίποτα! Καμία ανταπόκριση! Σε ποιανού το δωμάτιο κοιμάσαι, πουτάνα!

Μου έκοψαν που μου έκοψαν τον ύπνο στη μέση, δεν θα τελείωνε έτσι αυτή η νύχτα. Ήξερα πως η δεσποινίς εκείνη την περίοδο δεχόταν αποπνιχτική πολιορκεία από έναν Άγγλουρα, ονόματι Στήβεν. Ήξερα ότι αυτός έμενε στο παλιό κτιριακό συγκρότημα της εστίας, αλλά ιδέαν δεν είχα πού ακριβώς. «Λες να είναι εκεί τώρα τα πιτσουνάκια μου; Γι’ αυτό και δεν τους έπιασε ο συναγερμός;» Έπρεπε να μάθω!

Αίφνης θυμήθηκα πως στην αρχή της χρονιάς, μας είχαν δώσει ένα κατάλογο με όλους τους ένοικους της εστίας και τα τηλέφωνα τους. Χάριν κοινωνικοποίησης. Ρακοσυλλέκτης όντας ήμουν σίγουρος πως είχα κρατήσει το χαρτί εκείνο. Με τη λήξη του συνεγερμού και αφού μας επιβεβαίωσαν οι πυροσβέστες ότι δεν καήκαμε (τρόπος του λέγειν, διότι εμένα καιγόταν το σπίτι και τα μπαντζάκια μου!) μπήκα φουριόζος στο δωμάτιο μου και άδειασα τα συρτάρια μου. Βρήκα τη λίστα με τα ονόματα, τα δωμάτια και τα τηλέφωνα.

Μάζεψα άλλα δυο άτομα που δεν τους άξιζε ο ύπνος, και πιάσαμε δουλειά: «Όπου βλέπεις δωμάτιο με όνομα Στήβεν, υπογράμμισε το!» Θα είχε καμιά 10αριά Στήβεν η εστία μου. Λογικό αν σκεφτείς πως εκεί έμεναν καμιά 300αριά άτομα. «Και τώρα τι;» Με ρώτησαν. Τι, τι; Θα πάμε σε κάθε δωμάτιο ξεχωριστά να στήσουμε αφτί! «Και αν την πετύχεις σε δωμάτιο αλλουνού δηλαδή, τι θα καταλάβεις;» Τίποτα. Αλλά τουλάχιστον θα ξέρω! Και μετά θα κοιμηθώ τον ύπνο του δικαίου, με το κούτελο καθαρό!

Περάσαμε απ’ όλα τα δωμάτια με Στήβεν μέσα. Δεν την πετύχαμε πουθενά, ούτε ακούσαμε τίποτις ύποπτο. Επέστρεψα στο δωμάτιο μου και λαγοκοιμήθηκα. Αναρωτιέμαι αν ποτέ μου ξύπνησα...

Αυτά, στα 21 μου.

Σήμερα δεν θα έκανα ποτέ κάτι τόσο ‘μικρό.’ Ή μήπως όχι;

Κυριακή, Ιουνίου 03, 2007

Του Κουμπάρου...

Του χρόνου στην Κύπρο θα γίνουν προεδρικές εκλογές και δυστυχώς, πολύ πιθανόν να ζήσω από κοντά το παρασκήνιο τους μιας και θα παρασιτώ από την νήσο των παθών, αρχομένου του Φθινοπώρου. Αυτό που με τρομάζει είναι πως άρχισε από τώρα η παραφιλολογία και η παπαρολογία των υποψηφίων και δεν θέλω να σκέφτομαι τι μπορεί να βιώσω όταν μπει το 2008. Μη σώσει και μπει.

Σώστε με! Έβαλε υποψηφιότητα ο Χριστόφιας! Και δεν με πειράζει που έβαλε, με πειράζει που μάλλον θα εκλεγεί. Θα ξεχειλίσουν στους δρόμους οι αριστεροί με τις κόκκινες σημαίες – λες και ζούμε στην Κίνα του Μάο – και θα κορνάρουν ρυθμικά σαν να κέρδισε η Ομόνοια την ΕΘΑ Έγκωμης! Ο αέρας που αναπνέουμε θα δηλητηριαστεί, θα μαραθούν τα δέντρα, θα μολυνθούν οι λίμνες, τα ψάρια θα βγουν στη στεριά και θα γεμίσουμε ακρίδες!

Ο Χριστόφιας για μένα είναι ο μέσος Κύπριος. Είναι ο ‘κουμπάρος,’ είναι το «να τελειώνουμε,» είναι το «ποιός μας θωρεί ρε μαλάκα.» Είναι η μετριότητα, η ημιμάθεια (άκουσε εκεί, πήγε και σπούδασε στη Ρωσσία από το 1969 ως το 1974, πέντε χρόνια όλα κι’ όλα, και πήρε και δοκτοράτο στην ιστορία! Πού αλλού να το πεις!) Για να συνοψήσω, ο Χριστόφιας μου εμπνέει το «μισοδώτζειν». Είναι ένας από τους τύπους που γνωρίζεις κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής σου θητείας (εντάξει, τον μείωσα αρκετά). Ακόμη και στο δημοψήφισμα δεν είχε την ελάχιστη παρρησία να βγει και να εξηγήσει γιατί υποστηρίζει το όχι.’ «Για να τσιμεντώσει το ναι» δήλωσε. Τι να θέλει να πει ο ποιητής;! O Θεός και η ψυχή του...

Άσε που όταν κερδίσει, τον φαντάζομαι τρισδιάστατο μπροστά μου να βγαίνει πάνω σε καρέκλα καφενείου και να πετά χαρτοπετσέτες στον κόσμο, σε ρυθμούς Αντύπα. Και από δίπλα η σύζυγος του, με το κλασσικό κόκκινο ταγιέρ ραμμένο στην κυρία Ρίτσα, θα χαμογελά θριαμβευτικά, αλλά γέριμα. Εντάξει, και η Segolene Royal με κόκκινο ταγιέρ έκανε προεκλογική εκστρατεία, αλλά αυτή είχε και ένα κλας... όχι κλαψ!

Δεν γράφω άλλο! Ήταν κακή ιδέα το όλο ποστ, τσαντίστηκα ακόμη δεν άνοιξα τους οφθαλμούς μου. Δεν υπονοώ πως κάποιος άλλος υποψήφιος αξίζει περισσότερα. Για το je t’aime είναι όλοι ό,τι πρέπει! Αλλά σας ικετεύω, μην με αναγκάσετε να ξενιτευτώ και του χρόνου!

ΥΓ: Παραθέτω και μια φώτο της Sego. Δεν είναι τόσο σχετική μ' αυτά που γράφω, αλλά τι θέλατε να βάλω δηλαδή;

Σάββατο, Ιουνίου 02, 2007

Fiumi di Parole

Μερικοί ξέρετε την ιστορία απ’ έξω και ανακατωτά, μιας και τέτοια δεν συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή μας, αλλά την ξαναλέω διότι σήμερα μου κόλλησε το εν λόγω τραγουδάκι και δεν λέει να με αφήσει ήσυχο.

Οκτώβρης του 2002 – Reading University.

Εγώ τότε μάζευα ακόμη τα κομμάτια μου από τον κολομβιανό τυφώνα και προσπαθώντας να ξεγελάσω τον εαυτό μου, άρχισα να επενδύω συναισθηματικά στην ‘Ιταλίδα απ’ την Κυψέλη.’ Την Στέλλα, το φρικιό με την απλώστρα. Θυμάστε...

Ένα βράδυ της ζήτησα να βγούμε και αυτή μου είχε πει ότι είχε κανονίσει ήδη να πάει με αρκετές Ιταλίδες φίλες της σε μια συνεστίαση για ξενιτεμένους φοιτητές, αλλά αυτό θα τελείωνε σχετικά γρήγορα, οπότε μετά θα πηγαίναμε ευχαρίστως στο R&B party στο union. Σύμφωνοι. Την ακολούθησα στην συνεστίαση και έζησα το μεγαλύτερο ρεζιλίκι της ζωής μου.

Τι είναι η συνεστίαση: Πρόκειται για ένα μικρό σπιτάκι κοντά στο πανεπιστήμιο, το οποίο ανήκει σε δυο γεροντάκια από την Αγγλία. Τα γεροντάκια αυτά έζησαν για χρόνια στο εξωτερικό και γνωρίζοντας τον πόνο τη ξενιτιάς, αποφάσισαν να ανοίγουν το σπίτι τους κάθε Σάββατο στους διεθνείς φοιτητές, ώστε να νιώσουν την αγγλική φιλοξενία, αλλά και να τους βοηθήσουν να εγκλιματιστούν γρηγορότερα στην κωλό-Αγγλία.

Με το που μπήκαμε στο σπίτι τους, μας έδωσαν ένα αυτοκόλλητο για το πέτο, στο οποίο έπρεπε να γράψουμε το όνομα και την χώρα μας, ώστε να κοινωνικοποιηθούμε και να γίνουμε όλοι μια παρέα. Στο σαλόνι μας συνάθροισαν, μας κέρασαν τσάϊ και μπισκοτάκια, καταλάβατε, αγγλικές φλωριές. Θα είχε πάνω από 150 άτομα μέσα στο σαλόνι να σαχλαμαρίζουν, ως επί το πλείστον Ιταλοί. «Ωραία, σκέφτηκα, και η μαλάκω η Στέλλα να μη μας κάτσει, εδώ μέσα έχει εκπτώσεις!»

Έρχεται η τσατσόγρια η οικοδέσποινα, ανεβαίνει πάνω σε μια καρέκλα και φωνάζει τρεμάμενη: «Κάτσετε κάτω χρυσά μου παιδιά, ήρθε η ώρα να γίνουμε όλοι μια παρέα, ήρθε η ώρα να κάνετε καινούριους φίλους!» Ανατρίχιασα. Συνεχίζει: «Θα κάνουμε όλοι ένα κύκλο, και προσπαθήστε να κάτσετε δίπλα από κάποιο που δεν γνωρίζετε. Πιάστε την κουβέντα, και μάθετε γι’ αυτόν το όνομα του, την καταγωγή του, τι σπουδάζει, τα ενδιαφέροντα του και τέλος, εντοπίστε κάτι σπέσιαλ γι’ αυτόν.Υστερα, θα σιωπήσουμε όλοι και θα συστήσετε αλλήλους σε όλο τον κύκλο. Θα γίνουμε όλη μια μεγάλη οικογένεια!» Βούρκωσα.

Παράτησα την Στέλλα και πήγα και μπήχτηκα δίπλα από μια Κλόντια. Αρχίσαμε τα μπούρου-μπούρου, είπαμε τα τυπικά κτλ. Αυτή η σάχλω, όταν έφτασε η ώρα να εντοπίσει αυτό ‘το κάτι’ που σκοτώνει, κόμπιασε. «Τι σπέσιαλ να αναφέρω για σένα λες;» Κοτζάμ παίδαρο έχεις απέναντι σου κούκλα μου, τι το σκέφτεσαι; Εκθείασε την γοητεία μου! «Εγώ θα πω για το πόσο γλυκειά είσαι!» της είπα. «Χμ, μα εγώ τι θα πω;» Μπα που να σκάσεις!

«Πες ότι ξέρω καλά ένα ιταλικό τραγούδι.»
«Αλήθεια;! Ποιό;»
«Το Fiumi di parole. Το ξέρεις;»
«Νομίζω. Για τραγούδησε μου το λίγο!»
«Εντάξει, άκου: τραλαλα, τραλαλα, τραλαλα»
«Ω! Bene, bene! Το ξέρω το καντζόνε. Μπραβίσσιμα, αυτό θα πω ότι είναι το ξεχωριστό σου χαρακτηριστικό!»

Αίφνης, σκιάχτηκα και συνειδητοποίησα τη μαλακία μου. Κοίτα να δεις, που θα τους το πει αυτό η Ιταλίδα και θα αρχίσουν όλοι με την γριέντζω αρχηγό να με πρήζουν να τους τραγουδήσω. Πωωω...Δεν το γλιτώνω! Και είναι γεμάτος ο τόπος Ιταλούς εδώ μέσα, δεν τον γλιτώνω τον ντοματοπελτέ! «Να σου πω, Ιταλιάνα μου, δεν το αλλάζεις λίγο το σενάριο; Πες ρε παιδί μου ότι το σπέσιαλ χαρακτηριστικό μου είναι το κυπαρισσένιο ύψος μου! Άσε το τραγούδι καλύτερα, μη γίνουμε ρεζίλι των σκυλιών.» «Μα γιατί; Το λες καταπληκτικά! Και η προφορά σου είναι έξοχη!» «Ναι, αλλά θα προτιμούσα...»

Δεν πρόλαβα να τελειώσω την κουβέντα μου, επανέρχεται η οικοδέσποινα να αρχίσει το πανηγύρι. «Κάτσετε κάτω παιδιά μου! Ήρθε η ώρα να γνωρίσετε τους νέους σας φίλους και στους υπόλοιπους!» Άρχισε το μαρτύριο. Σηκωνόταν ένας-ένας πάνω, και μιλούσε για το νέο άτομο που γνώρισε. Εμένα, να με φάνε τα φίδια. Σκοτείνιασε ο ουρανός, με ρούφαγε η ρουφήχτρα. Άρχισα να αγχώνομαι, κοκκίνησα, δεν άκουγα τίποτα! Σκεφτόμουν το ρεζιλίκι που θα ακολουθούσε:

«Πω, πω! Καλά να πάθεις μαλάκα αντί-χριστε ψωνάρα! Που μου ήθελες να επιδείξεις τα Iταλικά σου για να ρίξεις γκόμενα. Τώρα που θα σε πρήξει η κωλόγρια να τραγουδήσεις, να δούμε πως θα την αποφύγεις! Θα αρχίσει και ο όχλος από κάτω να χειροκροτεί και να σε σπρώχνει να τραγουδήσεις, να δω πως θα τους αποφύγεις! Είσαι για τον πούτσο. Και μόνος σου έσκαψες τον λάκκο σου πάλι! Έτσι, έτσι, θέλεις Σκάλα του Μιλάνου, φάτην τώρα!» Αυτές οι σκέψεις περιστρέφονταν στο μυαλό μου για περίπου 10 λεπτά ώσπου και ήρθε η ώρα της Κλώντια να με παρουσιάσει. Εγώ, μέχρι εκείνη τη στιγμή, φυτό!

«Hello everyone, this is my friend Chris. He is from Cyprus, he studies law and the special thing about him, is that he knows how to sing an Italian song!»

«Oh really?» Αναφώνησε γεμάτη ενθουσιασμό η γριά. «So, Chris, why don’t you….£!”£^&(^£$@~:»

Αχ Θεέ μου! Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. Βαθειά ανάσα, και πάμε: «Fiumi di parole, fiumi di parole tra noi, primo poi....» Άρχισα να τραγουδώ να τελειώνουμε. Η σάλα με κοίταζε έκπληκτη. Παγωμένη. Καλά να πάθεις, έβριζα από μέσα μου. Και ρεζίλι γίνεσαι, και χάλια το λες! Εμ, βέβαια ήρθες εσύ, ο βλάχος από την Κύπρο, να τραγουδήσεις στους Ιταλούς τραγούδι δικό τους! Συνεχίζω το τραγούδι, φτάνω στο ρεφραίν. Η σάλα και η γριά να με κοιτάνε απορημένοι. Η γριά παίζει και να είχε πάθει και ανακοπή. Τέλος πάντων, κάπου μετά το ρεφραίν, είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να σταματήσω να τραγουδώ διότι αρκετό show off είχα κάνει, χώρια που κάτι μου βρώμαγε!

“OK guys, that’s all basically!” τους είπα.
“Nice! So now, why don’t you introduce your friend to the rest of the people?” Πρότεινε η οικοδέσποινα. Και έτσι και έγινε.

Όταν τελείωσε το τσίρκο, έμαθα από τη Στέλλα, πως η γριά ουδέποτε μου ζήτησε να τραγουδήσω. Απλώς μου είπε να συστήσω την Κλώντια.

“Δεν πειράζει, μπερδεύτηκες!” Μου είπε παρηγορητικά η Στέλλα. Συμβαίνει σε όλους. Εγώ ήθελα να’ ξερα: Αφού δεν κατάλαβα τι μου είπε η γριά, γιατί ήμουν πεπεισμένος πως μου ζήτησε να τραγουδήσω; Επειδή τόσο μου κόβει! Τς, τς, τς!


Μάλιστα... Ακολούθησε δείπνο στο οποίο εγώ δεν έκατσα να φάω. Μια στιγμή που δεν κοίταζε κανείς, έφυγα. Και εγκατέλειψα και την πολιορκεία της Στέλλας. (Μια η απλώστρα, μια το fiumi di parole, enough is enough!) Εννοείται πως ακόμη και σήμερα όταν διηγούμαι την ιστορία και την ξαναζώ, θέλω να ανοίξει η Γη να με καταπιεί. Ξορκισμένη να’ναι!

Παρόλα αυτά, το έξοχο αυτό τραγουδάκι, που είναι απομίμηση του ‘Listen to your heart’ των Roxette, μπορείτε να το ακούσετε εδώ, και να το τραγουδήσετε μαζί μου, χωρίς κανένα φόβο και πάθος πια!

Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007

Πανσέληνος

Εμ, πέστο μου πως έχει πανσέληνο! Έχω κάτι νεύρα, αγαπητοί μου, σφάζω άνθρωπο! Και το παρατήρησα. Όποτε έχει πανσέληνο έχω και νεύρα και κάβλες. Μόνο που δεν ξέρω ποιό προκαλεί ποιό. Οι κάβλες τα νεύρα; Ή τα νεύρα τις κάβλες. Τέλος πάντων, μια φίλη μού είπε πως αυτόν τον αποπροσανατολισμό λόγω πανσελήνου, θα τον αισθανόμαστε και κατόπιν εορτής γι’ αυτό είμαι προετοιμασμένος για τα χειρότερα.

Σήμερα, δεν είμαι στα καλά μου. Έχω νεύρα, μου φταίνε όλα. Έχω δυο άπλυτα ποτήρια μές το δωμάτιο μου και δεν λέω να τα πλύνω. Έπηξαν τα κομματάκια χυμού πορτοκαλιού πάνω στα τοιχώματα του ποτηριού. Διψάω και βαριέμαι να πάω μέχρι τη κουζίνα. Πίνω το σάλιο μου. Τα δημητριακά είναι μες το πιάτο μου εδώ και μέρες, κόλλησαν μέσα στο πιάτο, ξεράθηκαν! Έχω ένα κάλαθο που άρχισε να στάζει σκουπίδια, ένα κρεββάτι μονίμως άστρωτο, μια μελαγχολία που δεν λέει να περάσει.

Βαρέθηκα τα ίδια τραγούδια στο itunes, βαρέθηκα να τρώω τοστ κάθε μέρα στο ίδιο μέρος, βαρέθηκα το δέρμα που καλύπτει τον σκελετό μου.

Σήμερα, πρώτη μέρα του Ιούνη είναι αφιερωμένη στην Αμαλία. Όχι σ’ αυτήν του ‘Παρά πέντε’ άσχετε, σε μια κοπέλα συμπλογκίτισσα που την έφαγε ο καρκίνος. Έγραφε στο μπλογκ της τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε και περιέγραφε την αναλγησία των γιατρών. Πριν λίγες μέρες απεβίωσε και εμείς τιμούμε σήμερα τη μνήμη της. Αιωνία της η μνήμη. Το μπλογκ της γέμισε σχόλια συλληπητηρίων από τους υπόλοιπους της μπλογκόσφαιρας.

Εγώ άμα πεθάνω, ποιός θα το προσέχει το μπλογκ αυτό; Άστε που και μήνυμα συλληπητηρίων να θέλετε να αφήσετε, δεν μπορείτε, πρέπει να το εγκρίνω εγώ πρώτα για να ‘ανέβει.’ Θα δώσω το password της Ιωάννας, να κάνει και καμιά δουλειά. Όχι μόνο προεδριλίκια. Να έρχεται μια, δυο φορές την εβδομάδα να ανοίγει το μπλογκ να αερίζεται, να ποτίζει τα posts, να κάνει refresh τους συνδέσμους. Μην το φάνε οι αράχνες και είναι κρίμα. Αυτές θα τρώνε εμένα.

ΔΙΑΘΗΚΗ
Εγώ, που αυτή τη στιγμή είμαι νεκρός, διατελώ πτώμα, αφήνω το παρόν μπλογκ στην Ιωάννα Χ. Δικαιούται να πάρει τα κείμενα, να τα πουλήσει οπουδήποτε και να καρπωθεί τα εκατομμύρια. Τις φωτογραφίες του μπλογκ, τις διαθέτω στον Νισύριο που ανέκαθεν ασχολιόταν με την φωτογραφία και έτσι θα εμπλουτίσει περισσότερο την συλλογή του. Τα βιντεάκια τα διαθέτω στον φίλο μου Ανδρέα που ως ηθοποιός και σκηνοθέτης θα έχει το δύσκολο έργο να κάνει τη ζωή μου ντοκυμανταίρ. Θα του χρειαστούν για να το εμπλουτίσει και να κερδίσει στις Κάννες τον χρυσό cock-cock-φοίνικα.

Τα λιπαρά μαλλιά μου τα διαθέτω στον Άρη και τον Μάριο για να με θυμούνται. Τα δόντια μου τα διαθέτω στον Χάρη (Να σου γυρίζει που δεν έχω ούτε ένα χρυσό!) Το πουλί μου παρακαλώ όπως κοπεί και αποτεφρωθεί. Την στάχτη του, διαθέτω στην Μαριάννα η οποία θα αναλάβει να την φυσήξει στα μάτια της κάθε κακομοίρας που με βασάνησε. Μετά, παρακαλώ να σκορπιστεί στο Sunrise με speedboat νοικιασμένο από το Stephanos water-sports. Για τα ψάρια που θα ψοφήσουν εξ’ αιτίας της, δε φέρω ουδεμία ευθύνη.

Σας αγαπώ. Ζωή σε λόγου σας.


(Εδώ παρακαλώ να σταθείτε όρθιοι, να τραγουδήσετε όλοι μαζί ένα τραγούδι της Βίσση – όποιο θέλετε – και να σκορπιστείτε σε γεωμετρικούς σχηματισμούς προς το πάρκινγκ). Και μην τολμήσετε να παραβλέψετε το τραγούδι διότι θα βρυκολακιάσω και θα επιστρέψω να στοιχείωσω τον ύπνο σας. Έχω αφτιά και ακούω. Α! Τα βιωνικά αφτιά μου τα δωρίζω στην Κική. Να τα κάνει διακοσμητικά πάνω από το τζάκι.