Ξιφάσκω και Αντιφάσκω

Σήμερα είχα το πρώτο ουσιαστικό μάθημα ξιφασκίας. Όπως βλέπεις, προκειμένου να γλιτώσω την ηρωίνη, επιδίδομαι σε ό,τι κατεβάσει η ξερή μου. Και πολύ καλά κάνω βέβαια, αν και αισθάνομαι ότι κάπου έχω χάσει τον μπούσουλα με όλα αυτά τα κλαπατσίμπαλα κάθε απόγευμα στο κεφάλι μου.

Τέλος πάντων. Σήμερα πραγματικά απόλαυσα το μάθημα. Αισθάνθηκα φτυστός ο Πόρθος από τους Τρεις Σωματοφύλακες! Ακολουθούσα τα βήματα του καθηγητή και αισθάνθηκα πρώτης τάξης chevalier! Πού να πιάσω και το ξίφος να δεις τι έχει να γίνει. Ναι, θα βγάλω κανά μάτι... Το ξέρω. Αλλά θα το βγάλω και θα το ευχαριστηθώ!

Εκπλήσσω ευχάριστα τον εαυτό μου τελευταία. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα καταπιανόμουν με κάποιο σπορ στην ηλικία μου (εδώ θα μου πείτε, σιγά την ελληνορωμαική πάλη που άρχισες, και θα συμφωνήσω εν μέρει, αλλά better than nothing...)

Που λέτε, στα παιδικά μου χρόνια είχα φάει άγριο κόλλημα από το οικογενειακό περιβάλλον προκειμένου να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Από αντίδραση και μόνο, ασχολιόμουν με ακριβώς το αντίθετο. Με το πουλί μου και την τηλεόραση!

Στο Δημοτικό οι γονείς μου με πήγαν με το ζόρι να μάθω καλαθόσφαιρα. Τα παράτησα στους τέσσερις μήνες. Μιλάμε, χαράμισα σπουδαία καριέρα… Στις 100 προσπάθειες μπορεί να έμπαινε και ένα καλάθι…Τυχαία. Μη μιλήσουμε για τρίποντα… Ήμουν κιόλας σε μια ομάδα με άλλα 9 κομπλεξικά παιδάκια που νόμιζαν πως θα τα μετεγγράφονταν στο NBA μόλις τελειώσουν το μάθημα και δεν τους άντεχα με τίποτα.

Κατόπιν αιματοχυσίας και αγρίων καυγάδων στο σπίτι, τους έπεισα να σταματήσω. Με την προϋπόθεση όμως ότι θα άρχιζα κάτι άλλο. Με γράψανε σε κολυμβητικό όμιλο και ομολογώ ότι μου άρεσε πολύ το πλάτσα-πλούτσα, αλλά δεν άντεχα το κρύο (τότε οι θερμαινόμενες πισίνες ήταν ανύπαρκτες) και έτσι τα μαθήματα τα έκανα μόνο Ιούνιο και Ιούλιο. Αντιλαμβάνεστε ότι με κάτι τόσο συχνές προπονήσεις δεν γίνεσαι Michael Phelps… Τα παράτησα κι’ εκεί. Οι γονείς επέμεναν ότι έπρεπε να αθλούμαι, οπότε την ίδια χρονιά με έγραψαν με το έτσι θέλω στο Cyprus field club για τένις.

Άλλα δράματα εκεί! Όσο και να προσπαθούσα, πιο συχνά έβρισκα τα δικά μου μπαλάκια παρά αυτό του αντιπάλου! Ο πατήρ μου ανησύχησε με τις απανωτές μηδενικές μου επιδόσεις και επειδή εκείνος στα νιάτα του ήταν ολυμπιονίκης αποφάσισε να έρθει να κρίνει ιδίοις όμμασι τα χάλια μου και να ξορκίσει το κακό. Δεν με προειδοποίησε. Ήρθε έτσι, στα μουλωχτά. Εν κρυπτώ και παραβύστω! Μέσα στο σκοτάδι, πίσω από τα κάγκελα ήρθε να παρακολουθήσει το μάθημα. Εγώ με το που τον εντόπισα τσαντίστηκα. Αλλά προσποιήθηκα ότι δεν τον είδα. Είχα τεράστιο άγχος να κερδίσω το σετ για να γλιτώσω την μουρμούρα στο σπίτι. Έβαλα τα δυνατά μου.

Πιο δυνατά δεν γινόταν. Μπουρδουκλώθηκα (σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω κι’ εγώ γιατί) και σωριάστηκα σαν ντουβάρι στο γήπεδο με το πρώτο σετ. Χαχαχα- χουχουχου τα παιδάκια στο γήπεδο! Γύρισα και τον κοίταξα απολογητικά. Εκείνος με σούβλισε με το βλέμμα του. Με κοίταξε όπως ο δικαστής Frollo τον Κουασιμόδο στο γνωστό cartoon του Disney. Παρόλα αυτά, δεν μου είπε τίποτα όταν γυρίσαμε στο σπίτι. Τα είπε όλα με το ύφος του βέβαια. Το άκρως απαξιωτικό.

Με εκείνα και με τούτα, πέρασαν τα χρόνια, έλιωσα μέσα στα βιβλία, οπότε ο ελεύθερος χρόνος για δημιουργικές ή αθλητικές ασχολίες έγινε πολυτέλεια. Μόλις τα τελευταία 3-4 χρόνια μπορώ να πω ότι βρήκα τα κότσια να δημιουργήσω ελεύθερο χρόνο ώστε να ασχοληθώ με τον εαυτό μου. Και αυτό το έπραξα για να γλιτώσω την κατάθλιψη. Όχι για τίποτ’ άλλο.

Σήμερα, μετά το πρώτο μάθημα ξιφασκίας μπήκα σπίτι ολόχαρος!

- "Πού ήσουν γιε μου;"
- "Ξιφασκία! Γράφτηκα ξιφασκία! Έκανα το πρώτο μου μάθημα! Και πήγα και καλά!" Είπα γεμάτος χαρά και ικανοποίηση.
- "Α!"

Έτσι αντέδρασαν... και άλλαξαν κανάλι.