Του Αγίου Ποτέ

Άγιε μου Βαλεντίνε είσαι μεγάλη αδελφάρα και μην κάνεις πως δεν το ξέρεις !

Δεν ξαναείδα Άγιο με φρου-φρου, αρώματα, καρδούλες και ανθοδέσμες! Βίους Αγίων γνώρισα πολλούς. Σαν τον δικό σου τον πολύχρωμο, ποτέ! Ο Άη Γιώργης ας πούμε, ήταν παλικάρι! Έσφαξε κοτζάμ δράκο, ήταν action hero! Γύριζε σπίτι αργά, μύριζε αντρίλα και οι κάλτσες του βρωμούσαν! Αν ζούσε σήμερα θα έκανε διαφημίσεις για την Gilette! Ο Άη Νικόλας, λεβεντιά! Καπετανέος, με τα τσιμπούκια του, άφηνε το σπέρμα του σε κάθε λιμάνι που άραζε. Εσύ πάλι, ζήτημα αν πήδηξες ποτέ σου! Γι’ αυτό και μπορεί να άγιασες, δεν ξέρω... Διότι, όταν ήσουνα μικρός έπαιζες μόνο με τις Αγίες και λοιπές ωσίες. Μια φορά, για Άγιος-straight δεν περνιέσαι! Που να χτυπιέσαι χάμω!

Αν ήσουν άντρας, θα έδειχνες και λίγο έλεος! Δεν θα εδραίωνες την αυριανή μέρα ως την επισφράγηση της μαλακίας! Αν ήσουν άνδρας θα απέδιδες δικαιοσύνη. Αλλά εσύ, αγρόν αγόρασες, γεμάτον πεταλούδες.

Θυμάμαι το 1997... Της έγραψα μια κάρτα. Της την έδωσα όταν μας πήγανε εκδρομή στο Παλαιχώρι. Ειδυλλιακός τόπος, μύριζε παντού αιγοπρόβατα. Και τι δεν της έγραψα! Ποιήματα, ζωγραφιές, εξομολογήσεις. Της την έδωσα με ευλάβεια κάποια στιγμή που την ξεμονάχιασα πίσω από τις φουκούδες όπου και οι πιο macho συμμαθητές μου έψηναν σούβλες. «Να την διαβάσεις μόνη σου!» Της είπα. 33 συμμαθητές είχα; 33 άτομα ήξεραν απ’ έξω και ανακατωτά το περιεχόμενο της κάρτας μέχρι να σχολάσουμε... «Μα τι γλυκά λογάκια της έγραψες ! Αν μου τα έλεγες εμένα θα είχα πέσει ήδη!» Μου είπε μια φίλη. Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή που εκφράστηκα!

Θυμάμαι το 1992... Πήγαμε με τον Στέλιο στο πάρκο της γειτονιάς να δώσουμε κάρτες και δωράκια στις κοπέλες μας. Ελάχιστα αγγλικά ξέραμε τότε, αγοράσαμε και οι δυο κάρτες που έγραφαν “to my wonderful husband…” Τις περιμέναμε να εμφανιστούν. Θα κάτσουν να τις φιλήσουμε ή τζάμπα ξοδευτήκαμε; Κουβαλούσαμε τις κάρτες και τα αρκουδάκια κάτω από τα ρούχα, λες και ήταν προκυρήξεις τρομοκρατικής οργάνωσης. Εμφανίστηκαν οι τσούπρες! Δεν θυμάμαι αν τις φιλήσαμε, μάλλον όχι. Μας έφεραν και εκείνες δώρα. Η δικιά μου, μου έδωσε έναν ποντικό από σφουγγάρι! Μα είναι δυνατόν; Κοτζάμ γιορτή και μου πήρε έναν ποντικό απο σφουγγάρι; Η γκόμενα του Στέλιου του έδωσε ένα φλυτζάνι σε σχήμα καρδιάς. Ζήλεψα!...Μα ποντικό από σφουγγάρι;!

Θυμάμαι το 2001... Αγόρασα πλαστελίνη, έπλασα μια καρδούλα, την έψησα στο φούρνο, έφτιαξα μενταγιόν και χάραξα τα αρχικά μου. Της την κρέμασα στην πόρτα της, στην εστία. Την είδε. Δεν αντέδρασε. Ούτε καν μπήκε στον κόπο να την ξεκρεμμάσει. Άνοιξε την πόρτα της, μπήκε μέσα, πέταξε την τσάντα στο κρεββάτι της, κλειδώθηκε. Βγαίνει η Δήμητρα από το διπλανό δωμάτιο, βλέπει το μενταγιόν να κρέμμεται απ’ το πόμολο και σπεύδει να της ανακοινώσει ενθουσιασμένη! «Κάποιος σου άφησε μια καρδιά!» Και τι απάντησε; «Την είδα, αλλά είναι ανώνυμη, πού να ξέρω ποιός την έστειλε;» Δυο αρχικά ΝΑ, με το συμπάθειο, έιχε πάνω. Ποιός λες να την έστειλε; Άμα δεν θέλεις, δεν μαθαίνεις ποτέ !

Άγιε Βαλεντίνε, είναι μετρημένα τα ψωμιά σου!