Δευτέρα, Απριλίου 26, 2010

Το Τσιφτετέλι της Καρδιάς μου

Καλημέρα σε όλους και καλά να μας μπει -η βδομάδα.

Πέντε μάτια έβγαλα ψες το βράδυ προκειμένου να απολαύσω τα αγαπημένα μου προγράμματα στην τιβί! Να φανταστείς ότι πήγα θέατρο το απόγευμα, και επειδή αργούσε να τελειώσει, έφυγα άρον-άρον 10 λεπτά πριν το τέλος για να προλάβω να δω το chart show με τα καλύτερα λαϊκά τραγούδια της δεκαετίας του ’90. Βλέπεις είχα σίγουρο ότι θα έβλεπα στο νούμερο ένα το ‘Τραύμα’ και δεν έχανα τέτοιο θρίαμβο-δικαίωση με τίποτα.

Τελικά η Βισσάρα μου ήταν στο νο.7 με τα ‘Σεντόνια’ (φρικτή αναπαραγωγή του ‘ψεύτικα’ αλλά οκ, respect) και την κορυφή μας την έφαγε ο Σφακιανάκης. Τσαντίστηκα τα μάλα, διότι κυρίες και κύριοι το ‘Τραύμα’ δεν είναι ένα οποιοδήποτε άλμπουμ. Είναι ΤΟ άλμπουμ, είναι ο λόγος που έγινα φανατικός θαυμαστής της Βίσση.

Έχω ξαναγράψει το ιστορικό, αλλά δεν χορταίνω να το διηγούμαι. Σκάσε και άκου: Έτος 1997, εγώ στην εφηβεία με τα ακούσματά μου τότε να κυμαίνονται από κλασική μουσική και μιούζικαλ, μέχρι soundtracks από ταινίες του Ντίσνευ. Για Τσιφτετέλια και ζεϊμπέκικα ούτε λόγος, ακούγονταν στα αφτιά μου σαν κινέζικο βασανιστήριο. Ήταν μουσική για ταξιτζήδες. Δηλαδή, απεταξάμην!

Όμως! Στα 17, γνώρισα τον πρώτον μου μεγάλο έρωτα. Μια καψούρα που για να ξεπεραστεί –αν ποτέ ξεπερνιούνται οι καψούρες- χρειάστηκε να πάω πανεπιστήμιο. Η συγκεκριμένη μου έκαιγε τα εντόσθια και η λάβα της δεν έβρισκε τρόπο να εξωτερικευτεί. Την χρονιά εκείνη πήγαμε με τη 2α Λυκείου την κλασική εκδρομή στην Ελλάδα. Περπατούσαμε με τον Ανδρέα και τον Χάρη στο κέντρο της Αθήνας και πήγαμε να ψωνίσουμε από το Μινιόν (υπήρχε ακόμα τότε). Μπαίνουμε μέσα και ακούω να παιανίζει το ‘Τραύμα’ που μόλις είχε κυκλοφορήσει. «Άκου τι αμανέδες και τουρκοτσιφτετέλια τραγουδά πια η Βίσση! Η απόλυτη ξεφτίλα για Κύπρια!» σχολίασα, τρομάρα μου.

Βγήκαμε από το Μινιόν και πέρασε από μπροστά μας ένα κάμπριο με έναν τύπο μέσα που άκουγε το ‘Τραύμα’ στη διαπασών. Και τότε ακούω τον στίχο-ύμνο: «Αν το νήμα της ζωής, για τον ένανε κοπεί, θα πεθάνουμε και οι δυο!»

Αυτό ήταν! Όπως ήμουν, έκανα μεταβολή, μπήκα στο Μινιόν και αγόρασα τον δίσκο. Έκτοτε έγινα το βισσικό παρανάλωμα που όλοι εσείς γνωρίσατε.

Πίστευα και πιστεύω ότι δεν υπάρχει πιο ερωτικός και παθιάρικος στίχος στον αιώνα τον άπαντα! Να πεις της άλλης αυτό. «Αν το νήμα της ζωής, για τον ένανε κοπεί, θα πεθάνουμε και οι δυο!» Πςςς! Ποίηση.

Όλο αυτό, σε συνδυασμό με την ερωτικά μαστούρικη ερμηνεία της Άννας ήταν αρκετά για να την προσκυνώ έκτοτε φανατικά. Το ‘τραύμα’ πιστεύω ότι αν και δεν προσθέτει τίποτα στο ελληνικό τραγούδι, εντούτοις είναι ό, τι πιο μελοδραματικό και πονεμένο ξέβρασε η ελληνοφρένεια των ‘90ς και η καρδιά μου επίσης!

Μισού λεπτού σιγή για το ‘Τραύμα’ περικαλώ.

Δεν θα ξαναπεράσω τέτοια φάση, Ντορέττα μου. Στα λέω εσένα γιατί μόνο εσύ με παίρνεις ακόμα στα σοβαρά. Πες μου σε ποια γυναίκα θα ξανά-αφιερώσω τέτοιον στίχο-ψυχανάλυση στην ηλικία μου; Σε ποιαν θα ξανά-πω: «Και ο Θεός ακόμα αν μας αρνηθεί, τις καρδιές μας δένει μια αόρατη κλωστή, κι αν ποτέ τη σπάσει, αν ποτέ κοπεί τότε θα πεθάνουμε αγάπη μου μαζί!» Πες μου σε ποιαν να το πω και να το αξίζει!

Ο ανιδιοτελής έρωτας ψόφησε μέσα μου. Και λυπάμαι. Άκου και βγάλε συμπέρασμα: Την Παρασκευή πήγα με έναν φίλο μου να πιούμε ένα ποτό στο ‘Χαμάμ.’ Μέσα είχε 10 μύγες όλες κι όλες. Βαρεθήκαμε τη ψυχή μας. Η μόνη που μου άρεσε κάπως, ήταν η γκαρσόνα που όλως περιέργως ανακάλυψα πως είναι μισή-Κολομβιανή! Έλεος! Αλλά δεν είναι αυτή το θέμα μας.

Ο φίλος μου ήπιε λίγο παραπάνω και αποφάσισε να πάει να κάνει καμάκι σε τρεις κοπέλες που χόρευαν λίγο πιο πέρα. Τρεις γκόμενες, 200 κιλών έκαστη, ντυμένες ό, τι να ‘ναι και μάλιστα η μία εξ αυτών φορούσε και μια κορώνα στο κεφάλι. Ξέρεις… Απ’ αυτές που φορούν και οι Αγγλίδες στις μπυραρίες ως fashion statement: «Είμαι άσχημη και εύκολη, έλα πήδα με!»

Πήγε που λες ο φίλος μου να τους πιάσει την κουβέντα, και τα παιδοβούβαλα το έπαιξαν και δύσκολες, που να τους πάει η χοληστερόλη 500! Ένα υποτυπώδες καλησπέρα αντάλλαξαν όλο κι όλο και μετά την έκαναν με ελαφρά, οι κόμισσες της λουκανικόπιτας! Σκέψου να βλέπονταν κιόλας, τι υφάκι θα είχαν!

Εγώ δεν ξαναβγαίνω έξω στην Κύπρο. Μόνο αν έχεις κάτι συνταραχτικό να μου ανακοινώσεις θα έρχομαι τα βράδια να σε συναντώ. Κατά τα άλλα, ουδέν ενδιαφέρον παρουσιάζει ο εγχώριος πληθυσμός. Τέλος πάντων. Στα λέω αυτά, γιατί ρε γαμώ το, πεθύμησα να ακούσω ξανά το ‘Τραύμα’ και να αποκτήσουν οι στίχοι του νόημα. Να ακούσω το τουμπελέκι της εισαγωγής και να νομίζω πως είναι οι χτύποι της καρδιάς μου. Να ακούσω την γέφυρα προς το τέλος, εκεί που η Βίσση προστάζει την ορχήστρα να το παίζει «Αργά» και "βασανιστικά" και να χάνομαι.

Δεν υπάρχει σωτηρία. Στα «καινούρια μου σεντόνια!» όμως! (όπως λέμε: Στ’ αρχίδια μου!)

ΥΓ: Για να μην διερωτάσαι… Είδα και την Καλομοίρα στο dancing, μια λατρεία! Ένας χείμαρρος σεξουαλικής αθωότητας. Είναι η μόνη γυναίκα που με ανάβει παρόλο που μιλά τα Ελληνικά σαν Φιλιππινέζα δούλα… Πάω να πέσω γιατί πήγε δύο.

10 σχόλια:

homo anisorropus είπε...

:)) Μπορεί να βαριέσαι τις γυναίκες και τις εξόδους της Κύπρου, τουλάχιστον φτιάχνεσαι με τα Κυριακάτικα προγράμματα της τηλεόρασης, κάτι είναι και αυτό.
Ήθελα να πω πως η έβδομη θέση γι αυτό το τραγούδι της Βίσση ήταν και πολλή της αλλά δεν το λέω γιατί δε θέλω να πέσω άλλο από τα μάτια σου και θα πω μόνο δεν πειράζει που την ακούσαμε εκατό φορές την ιστορία πώς έγινες Βισσικός (:p) σημασία έχει ο τρόπος που λες κάτι κάθε φορά. Κι εσύ το χεις.

Sourkouna είπε...

"οι κόμισσες της λουκανικόπιτας"

TEΛΕΙΟ!!! lol lol

Ανώνυμος είπε...

HAHAHAHAH!!!! Φιρμός οι παράγραφοι για τους τόφαλους στο χαμαμ!! ΧΑΧΑΧΑΧ!!
Καλη βδομάδα...

Joy Tears είπε...

Δηλαδή ευτυχώς που δεν ήρθα μαζί σου θέατρο. Άκου να φύγεις 10 λεπτά πριν τελειώσει για τα τηλεοπτικά!! Φυσικά τελικά καλύτερα να πήγαινα στο θέατρο παρά εκεί που πήγα...!!
Όσον αφορά την νυχτερινή Κύπρο...τα είπαμε και τα ξανάπαμε και τίποτα δεν αλλάζει. Κλειδώσε τον εαυτό σου σπίτι! (αλλά πρώτα βρες γκόμενα να κλειδώνεστε μαζί) :))

ρίτσα είπε...

αχ ναι καλά να μας μπει, λέω να το κάνω catch phrase

εμένα μου αρέσουν τα τσιφτετέλια. πεθυμώ τα πολλά.

την ιστορία την βισσοεξαρτησης δεν την είχα ξανακούσει. αχ το άτιμο το κάμπριο

καλά γιατί εν φεύκεις που την κύπρο αφού είσαι πεπεισμένος ότι εν δαμέ το πρόβλημα;

αγκαλίτσες και φιλάκια σματσ

GZ είπε...

Τι τέλειο post ήταν αυτό ρε Αντίχριστε!!!
Δεν νομίζω να θέλει αιτιολόγηση....Να φανταστείς έβαλα να ακούσω το "τραύμα" μόνο και κατέληξα να ακούσω όλον τον δίσκο 2 φορές. έτσι "συμπάθησες" τη Βίσση; Εγώ το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι δικό της είναι το.....τηλεφωνάκι. Το τραγουδούσα σε ηλικία 4-5 ετών, χωρίς να ξέρω ποια το τραγουδάει. Το 2000 όμως έπαθα κόλλημα με τη "Σχιζοφρένεια", και απέκτησα την "Κραυγή"....μετά το "everything i am" και μετά το "Τραύμα" σου! Από τότε με καταλαμβάνει αυτή η τέλεια αρρώστια που λέγεται φΑΝΝΑτισμός. Εγώ σοκ με στίχο από τραγούδι Της που άκουσα για πρώτη φορά έπαθα με αυτόν τον καταπληκτικό στίχο της Βραχάλη:
Ότι μου δίνει ζωή/να μου την πάρει μπορεί/δε διαλέγω το τέλος εγώ/Η αγάπη πάντοτε μπρος μου/ πάντα την κυνηγώ/θα 'ναι έγκλημα φως μου/αν σ' ερωτευτώ !!!!! Τώρα δε θέλω να σπάσω τα νεύρα τα δικά σου και των άλλων σχολιαστών, αλλιώς θα έκανα και εγώ ένα comment-ολόκληρο post για αυτό.
υγ: Προτείνω να κάνεις ένα blog αφιερωμένο στη Βίσση. Θα τα μάθω απέξω τα post!!

Anti-Christos είπε...

@Ρίτσα: Και πού να πάω μάνα μου; Η Ελλάδα πτώχευσε. Στην Αγγλία έζησα 6 χρόνια, φτάνει πια! Στην Ισπανία που θέλω να μετοικήσω έχει 14% ανεργεία. Άρα; Κάθομαι στ' αβγά μου. Κακά τα ψέματα, εδώ είναι η οικόγενεια και οι φίλοι. Αλλά ναι, θα προτιμούσα να ήταν όλα αλλιώς.

Δεν πάω πουθενά! Θα σας αλλάξω, ώσπου να πεθάνω!

@GZ: Ήσουν 4-5 το 1998 που εγώ αποφοιτούσα από το Λύκειο; Ε, όχι! Δεν το δέχομαι!

Ανώνυμος είπε...

Χρίστο μου!
Εγώ δεν είχα ξανακούσει την ιστορία για το πώς έγινες "βισσικός"!
"Οι κόμισσες της λουκανικόπιττας". Πολύ πετυχημένο :-).
Ντορέττα

GZ είπε...

Ε όχι! Να το δεχτείς!

Ανώνυμος είπε...

Δεν μπορώ και ούτε δέχομαι το "ποτέ" σου. Μα τι έγινε αυτό το καιρό και εσύ και η άλλη μου λατρεία έχετε τις μαύρες σας. Που είναι η θετική σκέψη. Και συνήθως εγώ είμαι η μουρμούρα της υπόθεσης! Πάμε για καφέ την Παρασκευή να σου φτιάξω το κέφι;

Μ