Τετάρτη, Απριλίου 07, 2010

Αυτό το Πάσχα, ηρέμησα!

Στα τσακίδια και το Πάσχα.

Δεν πήγα ούτε μια μέρα εκκλησία. Ούτε καν το Μ. Σάββατο. Και τις άλλες χρονιές που πήγαινα δηλαδή, τι καταλάβαινα; Απλώς έπαιρνα μάτι τη γειτονιά, αναφωνούσα ένα «πώς γεράσανε όλοι έτσι» και έφευγα. Φέτος, την ώρα του ‘Χριστός Ανέστη’ έβλεπα βίντεος στο Youtube. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι ξεκουράστηκα. Εφτά μέρες έλιωσα στον ύπνο! Τις μισές μέρες των διακοπών κοιμόμουν.

Βγήκα έξω μόνο τη Δευτέρα του Πάσχα και ήπια Μαρτίνι στο Hustle. Αναλογία αντρών-γυναικών 10:1. Και αυτό το :1, στημένο, προσποιημένο, υπέρ-ντυμένο και σοβατισμένο, σιχαμερά αδιάφορο. Δεν υπάρχει λόγος πια να βγαίνουμε. Μέχρι να μεγαλώσουν οι μικρές που τώρα είναι μαθήτριες, με την ευχή αυτές να έχουν περισσότερο ενδιαφέρον. Αυτά δεν είναι μόνο δικά μου συμπεράσματα, τα ακούω και από άλλους έγκριτους πλην βασανισμένους αρσενικούς, οπότε νιώθω ανακούφιση. Θεέ μου! Θα πεθάνουμε μόνοι μας!

Όλες αυτές τις μέρες έπαιξα με τον ανιψιό μου (που είναι 2μιση χρονών) αλλά και με άλλα δυο μωράκια φίλων μου που είναι και τα δυο ενός έτους και αποφάσισα ότι θέλω παιδί. Μην ανησυχείς, δεν θα γίνω «γουρουνέλλος.» Αλλά ναι, αποφάσισα ότι θέλω κοπελλούδιν. Και υιοθετημένο να’ ναι, και ό, τι να ‘ναι!

Αυτές τις μέρες έκανα κι άλλα έξαλλα. Διαβάζω ένα βιβλίο με αυτοτελείς ιστορίες του Σέρλοκ Χολμς (επηρεάστηκα ευχάριστα από το έργο) και πωρώνομαι, έμαθα 10 σελίδες από το νέο έργο που θα ανεβάσουμε με τη θεατρική ομάδα των δικηγόρων τα Χριστούγεννα του ‘10 (άξιος που θα ζήσει ως τότε), είδα Παταγονία (δυο φορές: Μια από το Μέγκα Ελλάδος και την επομένη σε επανάληψη από το Μέγκα Κύπρου), είδα Dancing with the Stars (Ψήφισα την Πιπιλή και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ), έγραψα κάτι σενάρια για να περάσει η ώρα μου (μόνος μου τα γράφω, μόνος μου τα χαίρομαι), δεν έχω παράπονο, χάρηκα και χόρτασα τον εαυτό μου!

Επίσης, σφάχτηκα με τους γονείς και δεν τους μιλούσα για 48 ώρες βρίσκοντας την ησυχία μου. Ήρθαν να μου πουν –με ποιο δικαίωμα άραγε- ότι κερδίζω λίγα χρήματα και πρέπει να βρω και δεύτερη δουλειά αν θέλω να πάω μπροστά! (Λες και τους ζήτησα ποτέ δανεικά από τη μέρα που άρχισα να δουλεύω!) Δεν βλέπουν τα χάλια τους, λέω εγώ, που παίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ μπιρίμπα σαν αργόσχολοι χωριάτες! Και με θεωρούν εμένα παράξενο! Επειδή αποστρέφομαι τις ντάμες και τους βαλέδες!

Μια που το έφερε η κουβέντα, πήγα για καφέ με προσφιλή μπλόγγερ τις προάλλες, η οποία με αποκάλεσε επίσης παράξενο (δεν παρεξηγήθηκα μην αγχώνεσαι), αλλά «όχι τόσο παράξενο ώστε να μην σε κάνω παρέα.» Απόρησα ξανά. Άνθρωπο να σκότωνα, πιο αποδεχτός θα ήμουν από τον περίγυρο. Τι να πω… Χέρια ψηλά κι όλα τα κλάνω!

Αύριο επιστρέφω στη δουλειά (αν ξυπνήσω), και χαίρομαι γιατί το μεσημέρι θα φάω με έναν… «Φίλο Ζωής!» Οι «φίλοι ζωής» είναι αυτοί που διά μέσου των χρόνων απέδειξαν ότι αξίζουν μια θέση στο μέλαθρον των φίλων μου. Με τον Άνθο, ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι στο Δημοτικό. Έχω άπειρες και υπέροχες μνήμες απ’ αυτόν, από παιδικά πάρτι, αλητείες σε πάρκα και θεατρικά σκετς σε εθνικές επετείους του σχολείου (τα τελευταία μόνο εγώ τα θυμάμαι για προφανείς λόγους). Χαθήκαμε λίγο στο Γυμνάσιο, βρεθήκαμε ξανά στο Λύκειο, ενώ τα τελευταία δέκα χρόνια ανταλλάξαμε μόνο ένα γραπτό μήνυμα με το κινητό (τον είχα δει όνειρο ότι πέθανε και επειδή το θεώρησα προφητικό έσπευσα να επιβεβαιώσω ότι ζει). Ναι, ζει.

Όταν, όμως, έπαθα το καρδιακό τον Δεκέμβρη, δεν πέρασε μέρα που δεν έδωσε το παρόν του στην κλινική. Μια φορά ήρθε και αργά το βράδυ, αδιαφορώντας για τους απαγορευτικούς κανονισμούς του επισκεπτηρίου. Μου είπε συγκινημένος πως όταν έμαθε για την ατυχία μου δεν ήθελε να πιστέψει ότι υπήρχε έστω και η παραμικρή περίπτωση που δεν θα με ξανάκουγε «να χασκογελώ δυνατά με εκείνο το γέλιο της καρακάξας!» Τι αναγνώριση!

Έκτοτε, επανήλθαμε και τον βλέπω πολύ συχνά. Στη συγκινητική συχνότητα ‘διπλανού στο Λύκειο.’ Και είναι ένα από τα καλύτερα απότοκα της εγχείρησης (πέραν του ότι ζω, όσο μ’ αφήνουν δηλαδή).

Νιώθω τρομερά τυχερός γι αυτό(ν), αλλά δεν του το λέω μην το παρεξηγήσει ή μην το πάρει επάνω του. Καμιά φορά διαβάζει τις μαλακίες που γράφω εδώ, αν το δει, ας κάνει πως δεν το διάβασε.

Πέρασε σχεδόν το μισό 2010 και χαίρομαι ανέλπιστα γι αυτό! Να πάει κι αυτό στο διάολο, αρκετά ταλαιπωρηθήκαμε ως τώρα!

Με αυτή τη νέα γραμματοσειρά που ανακάλυψα, θέλω να γράφω συνέχεια. Σόρρι, θα στα κάνω τούμπανο...

10 σχόλια:

ρίτσα είπε...

το γελιο της καρακάξας
χα χα χα
(το γέλιο της ρίτσας)

αυτό με τους πολλούς άντρες που είναι καλέ. εγώ όλο κοπέλες βλέπω.

να σου πω, αυτή η γραμματοσειρά εμένα μου κάνει κάτι σε κοριτσίστικο ημερολόγιο

μάνα μου ρε, έπιασε σε και σένα το νέστινγκ α.τώρα να σε δω. τώρα να σε δω

για ρίξε κανένα σενάριο να μορφωθούμε κι εμείς. πάρτο σαν έρευνα αγοράς.αντιπροσωπευτικό δείγμα να σου τυχει

Demelene είπε...

Καλα μιλάμε τρομερός
Ότι ειχε στο μυαλό του μέσα το έκανε κείμενο!!

Πάντως και εγώ Ελλάδα σε ένα χωριό που πήγα ειχε κυρίως Άνδρες.

Βεβαια δεν πάτησε σε κανένα θρησκευτικο event καθώς ειμαι άθρησκος. Έλεγα και εγώ να πάω στην Ανάσταση, να δω την πασαρέλα της επαρχίας για την οποία τόσα μα τόσα έχω ακούσει αλλά και μονο ο φόβος στο άκουσα 5χιλιάδων χρονια πολλά και χριστός... με οδηγησε να αράξω.

Unknown είπε...

polla spastiki i grammatoseira sou pantos re chris!
tha mou peis kai ta greeklish spastika einai alla sta ellinika thelo deka ores na grapso 5 lekseis.

Ανώνυμος είπε...

Αχ, αυτοί οι γονείς! Δυστυχώς δεν τους διαλέγουμε, όπως τους φίλους γι'αυτό ας κάνουμε υπομονή και ας ανεχόμαστε τις μαλακίες τους, μέχρι νεωτέρας. Αυτά πάντως που μας έγραψες έπρεπε να τους τα πεις στα μούτρα!

Κατα τ'άλλα για την εκκλησία καλά έκανες, κι εγώ που πήγα χάζευα τον κόσμο και νευρίαζα με τις παραξενίες των γριών και την υποκρισία.

Άντε κι από χρόνου, με υγεία.

Anti-Christos είπε...

@Anonymous: Εννοείται ότι τους τα είπα. Σε χειρότερο ύφος και τόνο. Κοινώς, βριστήκαμε σαν σε γήπεδο!

@Γιάννης: Εν τω μεταξύ, αυτή η γραμματοσειρά δεν ανοίγει στο γραφείο. Εδώ τα βλέπω όλα αλλιώς!

@Demelene: Βαρέθηκες τα 5.000 "χρόνια πολλά", ε; Σήμερα στο γραφείο είπα 50 φορές χρόνια πολλά και έδωσα 100 φιλιά στα μάγουλα. Ένας Γολγοθάς! Βρομώ πατσουλί από πάνω μέχρι κάτω.

homo anisorropus είπε...

Είπα κι εγώ. Ποιά γραμματοσειρά λέει, εγώ τα βλέπω ίδια όπως πάντα!

Όσο για το hustle έχει σχεδόν ένα χρόνο να πάω. Μόλις μου έδωσες ισχυρό κίνητρο!

Joy Tears είπε...

Πήγες hustle και ήταν όλο άντρες και εν μας ειδοποιήσεις εμάς των φιλενάδων σου να έρτουμε;; Τς τς τς...φίλοι να σου πετύχουν! :Ρ
Όσον αφορά τους γονείς...ένας φίλος μου λαλεί ότι εν πολλά δύσκολο να μεγαλώνεις γονείς σήμερα!
Παραξενιές!!

Γαβριηλ / Gabriel είπε...

υπάρχουν και πιο περιεργοι παντως απο σενα.
εγω, αυτο το Πασχα, ανακαλυψα τον Κομφουκιο! Ωρες επι ωρων να διαβαζω τα Αναλεκτα, με το κινεζικο κειμενο στο αριστερο φυλλο και την ελληνικη μεταφραση στο δεξι.
Σου το συνιστω. Κατι μου λεει οτι θα βρεις πολλες απαντησεις σε πολλα χωρκατικα που συμβαινουν γυρω σου (και γυρω μας).
Οσο για το θεατρο, κατι λογω οικονομιας, κατι λογω ανοργανωσιας, θα παραμεινει ονειρο θερινης νυκτος.
Ακομα δεν γυρισα στη βαση μου (εξ ου και το μπλογκιστικο "κλειστο λογω Πασχα". Μολις μαθω περισσοτερα , θα σε ενημερωσω.
Οσο για το Πασχα, και το δικο μου εξ ισου αθεο περασε. Δεν πειραζει. Ευτυχως στην κολαση θα ειμαστε ολοι οι ενδιαφεροντες ανθρωποι.
υ.γ. και για το κοπελλούι που λες, μου φαινεται οτι οσο περναει ο καιρος -και τα χρονια- καπου στα ιδια καταληγω και εγω.
εις το επανιδειν.
και.. Χριστος (οντως) Ανεστη.

Anti-Christos είπε...

@Gabriel: Αληθώς. Πάντως σήμερα στην πρόβα έμαθα ότι σας κλείσαμε το θέατρο. Διορίστηκε και άτομο που ανέλαβε τις λεπτομέρειες σας...

Γαβριηλ / Gabriel είπε...

!!!
αλλο και τουτο παλι..
ωραια τα νεα, αλλα κατσε να γυρισω στη βαση μου και θα επικοινωνησουμε
(!!!)