Η Δυστυχία Της Ευτυχίας

Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν η έλευση του γιου μου έφερε μαζί της περισσότερη ευτυχία ή μελαγχολία και κατάθλιψη. Υπάρχουν στιγμές που συλλαμβάνω τον εαυτό μου να παρατηρώ το παιδάκι μου να παίζει μόνο του στο καρεκλάκι του, έτσι αθώο και ανυποψίαστο για τον κόσμο στον οποίον το έφερα, και πλημμυρίζω από απίστευτη χαρμολύπη που πολλές φορές μετατρέπεται σε πανικό, αϋπνία και πονοκέφαλο.

Από τη μέρα που συνειδητοποίησα την ευθύνη που έχω απέναντι σ’ αυτό το πλάσμα οι φόβοι μου πολλαπλασιάστηκαν. Κάποιοι αντιμετωπίζονται με βαθιές ανάσες και ψυχραιμία, αλλά υπάρχουν κι άλλοι που νομίζω θα χρειαστεί να καταφύγω σε ειδικούς για να τους ξεπεράσω. Για παράδειγμα, οι φόβοι μου για το μέλλον της Κύπρου έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Οι ειδήσεις κάποτε με άφηναν παγερά αδιάφορο, πλέον μου προκαλούν πανικό. Όταν ακούω για Ακκιντζί, Τουρκία, Ερντογάν, Μπαρμπαρός, Αγαθονήσια, πιάνω το μωρό πάνω μου και κάνω πρόβα το πώς μπαίνουν στη βάρκα.

Ομοίως, εντάθηκαν οι οικολογικές μου ανησυχίες. Διαβάζω για παγόβουνα που βυθίζονται, για τον πιο ζεστό Μάρτιο από καταβολής κόσμου, για λειψυδρία, για φαινόμενα απερήμωσης, κι αν αυτά στο παρελθόν με ανησυχούσαν σε ένα 20%, τώρα με ανησυχούν στο 2000%.

Το αστείο είναι ότι δεν αγχώνομαι για το αν το μωρό έφαγε καλά, αν κουτούλησε στην άκρη του κρεβατιού, για το αν κρύωσε, αν ήπιε νερό κατά λάθος στο μπάνιο, για το αν κοιμήθηκε καλά και τέτοια μαμαδίστικα. Έχω πιο υπαρξιακά και μακροπρόθεσμα προβλήματα. Τα δικά μου, τα προσωπικά μου βασικά, προβαλλόμενα πάνω του.

Όλο αυτό το άγχος, προσπαθώ να το καταπολεμώ, και τα καταφέρνω, αλλά το πληρώνω με εφιάλτες και όλα τα παραπάνω συμπτώματα που σου περιέγραψα. Γίνεται ψυχοσωματικό. Το αποκορύφωμα ήταν χθες, όταν καθώς έπαιζα με το μωρό παρατήρησα ένα εξόγκωμα στο κορμάκι του το οποίο ώσπου να επιβεβαιώσω ότι δεν ήταν τίποτα γέρασα 150 χρόνια μέσα σε 10 λεπτά. Τόσο πολύ, που όταν ανακουφίστηκα επιστρέφοντας στο γραφείο μου έγειρα πίσω στην πολυθρόνα σαν πυροβολημένος, σαν να είχε περάσει από πάνω μου σιδηρόδρομος και απλά κοίταζα το ταβάνι αδυνατώντας να μιλήσω για ώρες. Δεν μπορώ να διανοηθώ το πώς θα διαχειριστώ πραγματικά σοβαρές καταστάσεις στο μέλλον. Το τι έχει να γίνει όταν θα πάει σχολείο, όταν θα πάρει άδεια οδήγησης, κτλ δεν θέλω να το φανταστώ, μάλλον θα έχω πεθάνει από το άγχος νωρίτερα.

Ο γιος μου είναι ακόμα ένα βαθύτερο μάθημα για μένα. Αποδεικνύει ότι η μεγάλη ευτυχία είναι και κατάρα ταυτόχρονα. Αφού όταν τον κοιτάζω συνειδητοποιώ τη ματαιότητα των πάντων, του κόσμου, του σύμπαντος, της ανθρώπινης ύπαρξης. Συνειδητοποιώ ότι κάποτε, θέλω δεν θέλω, θα μεγαλώσει, ότι κάποτε θα πεθάνω και δεν θα μπορώ να τον χαίρομαι και να τον καμαρώνω. Ό, τι φοβόμουν δηλαδή ως παιδί απέναντι στους γονείς μου αλλά από την ανάποδη. Φτάνει μια ηλικία, βέβαια, που αρχίζεις και βαριέσαι τους γονείς σου, που αποτελούν εμπόδιο για τη δική σου ζωή και θέλεις να τους σφάξεις, ίσως να εύχεσαι και να πεθάνουν να ησυχάσεις, αλλά το αντίθετο δεν συμβαίνει επουδενί.

Κάτσε κάνε μου μαθήματα τώρα περί απόλαυσης της στιγμής, περί ζήσης του τώρα, του σήμερα και όχι του αύριο. Ναι, τις ξέρω αυτές τις παπάρες, τις αναγνωρίζω, έχετε απόλυτο δίκαιο, να ζήσει ο Κοέλιο να τον χαιρόμαστε, αλλά από παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του, χόρτασα. Θέλω εγγυήσεις, κύριος… Ότι αυτό που ζω θα διαρκέσει για πάντα, θα είναι πάντα τέλειο και δεν θα το βαρεθώ. Ούτε θα με βαρεθεί. Οτιδήποτε άλλο το αναγνωρίζω ως σωστό, λογικό κτλ, αλλά το ακούω και ολίγον βερεσέ.

Τα γράφω εδώ και τα βγάζω από το σύστημά μου, αμέσως νιώθω καλύτερα, αλλά δεν μπορώ να μην ομολογήσω ότι όταν τον αγκαλιάζω αντί για χαρά, νιώθω μια λύπη που εκτονώνεται με απανωτά ξεφυσήματα και σφιξίματα καρδιάς, σε βαθμό που νομίζω θα του σπάσω τα κόκκαλα από την πολλή την πίεση και θα τον βάλω μέσα στον θώρακα μου.

Θα με πεθάνεις άτιμε, θα με πεθάνεις!