Τάχα Πάσχα

Τι Πάσχα ήταν κι αυτό.

Πάσχα χωρίς ανάσταση.

Μπορεί να ήταν το πρώτο μας Πάσχα με το μωρό, αλλά ήταν άλλο ένα Πάσχα τίγκα στα σόγια με άσκοπα τραπεζώματα, τα οποία σόγια μπορεί ολόχρονα να σφάζονται και να άλληλο-καταριούνται το ένα το άλλο, αλλά για έναν περίεργο λόγο τις Άγιες μέρες θυμούνται το αίμα που νερό δεν γίνεται και θέλουν να συναπαντηθούν, να τσουγκρίσουν τα αυγά τους σαν να μην τρέχει τίποτε. Και ποιος θα φταίξει που θα υποδείξει την υποκρισία και τη βαρεμάρα του πράγματος; Ο Αντίχριστος ο μούρμουρος φυσικά, που κοντεύει να φάει και την Ειρήνη την Παπαδοπούλου σε κάτι τέτοιες θεωρίες συνομωσίας.

Δεν φανταζόμουν ακριβώς έτσι την οικογενειακή μου ζωή. Εγώ ήξερα ότι Πάσχα και Χριστούγεννα φορτώνω την οικογένεια σε ένα αεροπλάνο και πάμε μόνοι μας στα εξωτερικά, χαιρόμαστε τον έρωτά μας και τον μεταγγίζουμε σαν ροδόσταγμα στο παιδί μας, το οποίο παίζει ξένοιαστο και αμέριμνο μες τες ευρωπαϊκές πρασινάδες καθώς στο βάθος κάπου αντιλαλούν παιάνες από συμφωνικές ορχήστρες.

Ε, όπως σου το περιέγραψα αυτό, πάρτο και φέρτο ανάποδα, για να κάνεις εικόνα πώς πέρασα εγώ φέτος το Πάσχα. Κατ’ αρχάς, να σου εξομολογηθώ ότι, (και όσο θέλεις περίπαιξέ μας), τη Δευτέρα του Πάσχα μη έχοντας που να παρκάρουμε την οικογένεια προκειμένου να κάνουμε bonding με τους κολλητούς (άλλους ταλαίπωρους οικογενειάρχες κι αυτούς), καταλήξαμε να συναντηθούμε στο Λούνα Παρκ του Παπαφιλίππου (διαβάζεται ψιθυριστά παρακαλώ), καθότι στα ευρύτερα καφέ της περιοχής γινόταν της κακομοίρας.

Αν δεν είχες μέχρι σήμερα την τιμή να περάσεις Πάσχα στον εν λόγω παιδότοπο, χάνεις! Όνειρο! Θέλω να σε διαβεβαιώσω ότι σε καταυλισμό προσφύγων περνούν με περισσότερη πραότητα τις μέρες και τις ώρες τους. Μα, πόσοι ταλαίπωροι μπορούν να στριμωχτούν κάτω από μιαν τέντα, όπου τα μωρά ουρλιάζουν συντονισμένα σε βαθμό που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν αυτό που σκούζει είναι το δικό σου; Σε αυτό το σκηνικό πρόσθεσε διάφορες γιαγιάδες που τις έβγαλαν από τη σαρκοφάγο να τις αερίσουν λόγω της ημέρας, σε συνδυασμό με αδιάφορους πατεράδες με δέκα τσιγάρα έκαστος στο στόμα να προσπαθούν να εστιάσουν στις οθόνες της Cytavision για να μάθουν το «πόσα-πόσα», και κάτι αλλοπρόσαλλες μανάδες με μαλλί κομμωτηρίου από τη Μ. Παρασκευή, που ξεκαθάριζαν εντόνως ότι «δεν έσιει άλλο παγωτό, εν θα φάεις τίποτε πόψε» και δώσε μας μια σφιχτή αγκαλιά. Τη χρειαζόμαστε.

Ο γιος μου έκλαιγε ενστικτωδώς καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί. Ε, παιδί μου είναι, εισέπραξε διά αέρος όλο αυτό το Μπιθουλέικο και του ήρθε μαρασμός. Εννοείται φύγαμε με πονοκέφαλο και μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι το μωρό έκλαιγε σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής σαν να του έβγαζαν οι Γερμανοί τα νύχια με τανάλιες.

Μην στα πολυλογώ, χάρηκα όσο τίποτα που επιστρέψαμε στη ρουτίνα, που δεν έχω άλλες αργίες να περιμένω και που μπορώ να δηλητηριάζω εντελώς απενεχοποιημένα τον εγκέφαλό μου με Survivor και λοιπά τηλεσκουπίδια ώστε να χαντακώνομαι τα μέγιστα και να μην μελαγχολώ με την τραγικότητα της ύπαρξής μου σε αυτή την κωλοχώρα που όλο λέει να χαθεί να ησυχάσουμε, μα ούτε αυτό δεν καταφέρνει να κάνει.

Έρχεται και ο Μάης, δηλαδή η Γιουροβίζιον, προβλέπονται ναρκωτικά φουλ.