Ψες, στην Άννα Βίσση

Πήρα τη Θεοδώρα τηλέφωνο και της είπα ότι κάνω δεύτερες σκέψεις κατά πόσο θα πρέπει να μασκαρευτούμε σε Βίσση και Καρβέλα στη συναυλία της Άννας. «Μεγαλώσαμε για τέτοιες καραγκιοζιές» της είπα. «Εντάξει. Κι εγώ δεν βρίσκω περούκα στο χρώμα που θέλουμε,» μου απάντησε. Στη διάρκεια της μέρας όμως, έλαβα τα πιο χαρμόσυνα νέα από καταβολής της καρδιακής εγχείρησης και έτσι ανέβηκε πολύ η διάθεσή μου. «Δεν γαμιέται…» σκέφτηκα. Μια φορά ζούμε!

Ντύθηκα Καρβέλας και πήγαμε στο Παττίχειο. Μας κοίταζαν όλοι. Εγώ να θέλω να ανοίξει η Γη να με καταπιεί, αλλά η Θεοδώρα ήταν της άποψης: «Γίνεσαι που γίνεσαι ρεζίλι, τουλάχιστον απόλαυσέ το.» Με έβγαζε συνέχεια φωτογραφίες και έλεγε σε όλους «ανοίξτε να περάσει ο Καρβέλας!» «Ευτυχώς έβαλα και μαύρα γυαλιά και δεν θα με αναγνωρίσουν τυχόν γνωστοί» σκέφτηκα. Μέχρι να τελειώσω τη σκέψη μου, βρίσκω μπροστά μου παλιά συμμαθήτρια: «Κι εσύ εδώ;» με ρωτά. Κατάλαβα...«Τρομερή επιτυχία η μεταμφίεση...»

Κάτσαμε στη θέση μας, αφού γίναμε θέαμα σε όλο το αμφιθέατρο. Με ρωτά η κυρία δίπλα μου: «Είναι αληθινά;» (τα μαλλιά). Μα τι λες κυρία μου, περούκα είναι, για όνομα του Θεού! «Α! Από πού είστε;» με ρωτά. Της απαντώ. «Πωωω, ήρθαν κι από τη Λευκωσία για να δουν την Άννα!» λέει στη διπλανή της. Λες και ήρθαμε από το Άμπου Ντάμπι… Πού τους βρίσκω κάθε φορά κι εγώ…

Ξεκινά η εκδήλωση. Βγαίνει ένας Υπουργός της κυβέρνησης Χριστόφια και αρχίζει τρισέλιδη ομιλία. Όταν είπε: «Η κυβέρνηση Χριστόφια με την ευαισθησία που τη διακρίνει…» κτλ, κτλ, έπεσε γιουχάισμα άνευ προηγουμένου. Ο Υπουργός διακόπτει την ομιλία του και λέει: «Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι επευφημίες ή αποδοκιμασίες, κι όμως! Η κυβέρνηση Χριστόφια αγωνίζεται για…» δεν άκουσα τι ακριβώς είπε, τα σφυρίγματα ήταν πιο δυνατά από τη φωνή του. Τόσο αγανακτισμένο λαό πρώτη φορά βλέπω, πόσω μάλλον σε συναυλία της Άννας Βίσση όπου το τελευταίο που θα περίμενες να συναντήσεις είναι κόσμο με κέφια να προβάλει τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Κατακάβλωσα, δεν λες τίποτα!

Επίσης, πρώτο τραπέζι πίστα ένας παπάς. Δεν ξέρω τι ήταν. Αρχιεπίσκοπος ήταν, Αρχιμανδρίτης ήταν, καντηλανάφτης ήταν, πάντως το Κίτι εκπροσωπούσε. Με το που έκατσε κάτω, πετάγεται μπροστά του η Άννα και ξεκινά τη συναυλία με τις ‘Τσούλες.’ Πόσο κρίμα που δεν μπορούσα να δω τα μούτρα του!

Η Άννα μου έκανε πολλά δώρα ψες. Κατ’ αρχήν τραγούδησε τραγούδια που έχω πάρα πολλά χρόνια να ακούσω ζωντανά, όπως: τα χρόνια της υπομονής, αγάπησέ με, μην βάζεις μαύρο, σ’ αγαπώ, ακόμα μία, έμπνευση, μαύρα γυαλιά και ο τελευταίος σταθμός. Επίσης, πωρώθηκα όταν άκουσα το αντίδοτο, το οποίο με εκφράζει 100%.

Ύστερα, συνέβη αυτό και έκτοτε έχω κενά μνήμης:

Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος επάνω στη Γη είμαι εγώ!

Τι άλλο να σου πω τώρα... Μετά απ’ αυτό, έκανα 45 λεπτά να συνέλθω. Ήμουν αλλού, ανέβασα πίεση 25, έχασα τη μισή συναυλία και έπρεπε να αρχίσει το λαϊκό πρόγραμμα για να επανέλθω.

Και ακόμα είμαι αλλού… Δεν γράφω άλλο! Ξαναβλέπω το βίντεο (πρέπει να το είδα πάνω από 20 φορές συνεχόμενες).

Τι ημερομηνία είχαμε χτες, ρε γαμώ το, να τη σημειώσω; Μπήκε ο Δίας στον Τοξότη;