Καλύτερα σε Φορείο παρά σε Λεωφορείο!

Είμαι λίγο ξενερωμένος.

Εχτές μου έστειλαν από την σχολή της Βαρκελώνης τις λεπτομέρειες της διαμονής μου. Με έβαλαν να μείνω σε ένα διαμέρισμα en el culo del mundo – στου διαόλου τη μάνα δηλαδή, το οποίο απέχει 25 λεπτά από το κέντρο της πόλης όπου και βρίσκεται η σχολή. Που θα πει, ότι για να είμαι στο κέντρο της Βαρκελώνης στις 8:00 το πρωί, εγώ θα πρέπει να ξυπνώ από τις 7:00 και να είμαι στη στάση τουλάχιστον στις 7:20 για να πάρω το λεωφορείο!

Όλα αυτά, Αύγουστο μήνα! Εντάξει, εκούσια θα ακολουθήσω αυτό το πρόγραμμα, αλλά έβλαπτε να με βάλουν να μείνω κάπου πιο κεντρικά να γλιτώσω την ταλαιπωρία του λεωφορείου; Την προηγούμενη φορά, ήμουν μια στάση του μετρό πιο κάτω! Τώρα, γιατί με εξόρισαν στην άλλη άκρη; Για να καταλάβεις, ανοίγω τον χάρτη της Βαρκελώνης στην οθόνη του υπολογιστή και ο δικός μου δρόμος, που μ’ έχει χρόνια διαλέξει, δεν φαίνεται μέσα στο οπτικό μου πεδίο! Πρέπει να κάνω scroll δυο φορές στα αριστερά για να με εντοπίσω! Κατάλαβες…

Δεν είμαι του λεωφορείου, μάνα μου. Και δεν νομίζω να αλλάξω ποτέ μου νοοτροπία. Το θεωρώ τρομερό βασανιστήριο. Είμαι υπέρ των μέσων μαζικής μεταφοράς, αλλά όχι του λεωφορείου! Φτιάξε μου μετρό, φτιάξε μου τραμ, φτιάξε μου τελεφερίκ και δεσμεύομαι να πετάξω το αυτοκίνητο! Αλλά, αυτό το… σας παστώνουμε όλους μέσα σε ένα κουτί σαν σαρδέλες, με 40 βαθμούς κελσίου απέξω και σας βγάζουμε το λάδι, δεν το αντέχω! Τα λεωφορεία είναι bus-class!

Και τώρα που η Κύπρος θα αποκτήσει νέα λεωφορεία, πάλι δεν πρόκειται να τα δοκιμάσω και ντρέπομαι και που σας το λέω. Δεν τα μπορώ, μπαρδόν! Χίλιες φορές με ποδήλατο και με κίνδυνο να με πατήσει η κάθε βλάχα με το Cayenne της, παρά μες το λεωφορείο με τον καθένα, που ιδρώνει και βρωμά! Φαντάζομαι κιόλας ότι θα κάνει 100 στάσεις για να πάει κάπου, θα καθυστερεί να επιβιβαστεί η γιαγιούλα με τον μπόγο της, θα καθυστερεί να συνεννοηθεί η Σρι Λανκέζα με τον οδηγό, εκατό ώρες για να φτάσουμε στη Μακαρίου... Μία κόλαση! Αν τραγουδούμε και το "ένα, δυο, τρία ω! Το 'ριξα στο σορολόπ" θα δέσουμε κιόλας!

Ποδήλατο χωρίς δεύτερη κουβέντα!

Μόνο στην Αγγλία έπαιρνα λεωφορείο. Κι εκεί το σιχαινόμουν, αλλά δεν είχα επιλογή. Να φανταστείς την πρώτη φορά που μπήκα σε λεωφορείο, σε ηλικία 20 ετών (!), δεν ήξερα καν ότι έπρεπε να πατάς κουμπί για να σταματήσει στην επόμενη στάση. Θυμάμαι ότι θα πήγαινα σινεμά να βρω κάποια παρέα για ταινία, και όταν το λεωφορείο πλησίασε στα Village, σηκώθηκα από τη θέση μου, χτύπησα το τζαμάκι του οδηγού και του είπα: «Μπορείτε να σταματήσετε εδώ; Θέλω να κατέβω!» Και αυτός μου απάντησε: “This country works with rules!” και δεν σταμάτησε. Κατάλαβες το επίπεδο της αντίληψης μου περί λεωφορείων. Νόμιζα πως είμαι στο Λύκειο, επιστρέφουμε από εκδρομή στην Ασίνου και ο λεωφοριατζής αποβιβάζει τους συμμαθητές μου από την Περιστερώνα στη διαδρομή για να γλιτώσουν χρόνο! Έτσι που λες, ο Εγγλέζος με κατσάδιασε και φυσικά κατέβηκα στην επόμενη στάση και περπάτησα πίσω 500 μέτρα για να βρω τους φίλους μου.

Τέλος πάντων. Το θέμα μας είναι ότι αν οι Ισπανοί νομίζουν ότι θα φάω τον Αύγουστο να λαγκοδέρνομαι μες τα λεωφορεία τους για να μάθω να ψιθυρίζω δυο φωνήεντα στα καστιλιάνικα, είναι γελασμένοι! Τους έγραψα ένα μαιλ και τους εξήγησα ότι είμαι Κύπριος και ότι για τα δεδομένα μου, οποιαδήποτε απόσταση καλύπτεται σε χρονικό διάστημα πάνω του τετάρτου θεωρείται… «εξωτερικό!» Να με βάλουν να μείνω πιο κοντά στη σχολή! Να πηγαίνω με τα πόδια! Ή τουλάχιστον με το μετρό! Στο κάτω, κάτω, πληρώνω κύριέ μου! Και επειδή πληρώνω, θα παίξεις με τους όρους μου!

Ασταδιάλα…

Θα προσλάβω σοφέρ!