Άκουσον μεν, Πάταξον δε

Από ‘δω και στο εξής: Πρώτα δοκιμάζουμε, ύστερα απορρίπτουμε! 

Στο 3ο έτος, η κουφή γειτόνισσα (βλέπε 2 posts πιο κάτω), έβλεπε πόσο μαρουλιασμένο ήταν το πουλάκι μου και προσπαθούσε να κάνει ό,τι μπορεί για να το συνεφέρει. Στεναχωριόταν που δεν είχα γκόμενα και επειδή αναπτύξαμε στενές επαφές τρίτου τύπου πάσχιζε να με εξυπηρετήσει, ως φίλη - ήθελα να πιστεύω. 

Μου πρότεινε να με πάει σε ένα κλαμπ στο Λονδίνο για να ξεσαλώσω. Δεν ήταν ακριβώς μπουρδέλο... Επρόκειτο για ένα μυστικό, παράνομο καταγώγιο, το οποίο κατακλυζόταν από την υψηλή λονδρέζικη κοινωνία και στο οποίο οι θαμώνες έπαιζαν τη σύντροφο τους στη ρουλέτα! 

Πολύ ωραίο κλαμπ! Έμπαινες μέσα, έστηνε ο Mr Roberts την Mrs Roberts στο podium και οι θαμώνες στοιχημάτιζαν στη ρουλέτα αριθμούς. Άπαξ και σου καθόταν το νούμερο, σου τύλιγαν την κυρά Roberts με έναν φιόγκο και έφευγες από εκεί, μαζί της, αγκαζέ!

- Και θες να πεις, ότι εγώ απόψε θα φορέσω κοστούμι, θα μπω στο τρένο, θα πάω στο Λονδίνο, θα μπω σ’ αυτό το καταγώγιο, και θα κερδίσω τη σύζυγο ενός επιφανούς Άγγλου επιστήμονα και θα την φέρω πίσω στο Reading, στο δωμάτιο της εστίας να την πηδήξω;

- Αν σου ακούγεται τόσο πολύπλοκο, μπορείς να στοιχηματίσεις σε μένα! 

- Ε, πες μας το ότι γουστάρεις να τελειώνουμε! Μου κάνεις προλόγους με καζίνο και καζαντί!

Τέλος πάντων, μη σας τα πολυλογώ, στο κλαμπ δεν πήγα. Δεν τόλμησα το εγχείρημα διότι στα 23 δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έμπαινα σε ένα μυστικό κλαμπ με γιατρούς και δικηγόρους μεταμφιεσμένους σε Tom Cruise και Nicole Kidman στο Eyes Wide Shut και θα τους έκλεινα το σπίτι. Εν πάση περιπτώσει, δεν ήταν μόνο αυτό το πρόβλημα!

- Τι πρόβλημα; 

- Αυτό το κλαμπ έχει προφανώς πόρτα!

- Εμ, γιατί τα άλλα, τι έχουνε; Κουρελού;

- Δεν εννοώ αυτό ηλίθια! Θα σηκωθούμε τώρα 2 άτομα να πάμε στο κλαμπ, με τι όνομα; Ποιος θα μας μπάσει στα κόλπα; Χρειαζόμαστε κράτηση; 

- Έχω μια φίλη που είναι ήδη μέλος, θα μας βάλει η ίδια με την κάρτα της! 

Τέλος πάντων, κώλωσα! Δεν ακολούθησα και σήμερα το μετάνιωσα οικτρά. Μόνο και μόνο από περιέργεια σκότωνα να πάω, αλλά ναι, κώλωσα. Η κουφή βέβαια, δεν άκουγε τίποτα! Μεταφορικά το λέω. Πήρε το τρένο, μπήκε στο κλαμπ και μάλιστα πήγε από μόνη της και στάθηκε στο podium ως τρόπαιο, περιμένοντας το τυχερό τρο-πεος. 

Άκου τώρα τα καλύτερα! Έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και στοιχημάτισε πάνω στην κουφή ένας μαύρος! Αν και μαύρος, η τύχη του ήταν λαμπρή! Δεν ξέρω ακριβώς πως τα κατάφερε, αλλά με το πέρας της βραδιάς η κουφή ήταν ήδη σημαιοστολισμένη και έτοιμη για άγημα! Την πήρε ο μαυρούλης αγκαλιά και πήγαν στο διαμέρισμα του. Εκεί η κουφή αγχώθηκε, μετάνιωσε και τον παρακάλεσε αν γινόταν να αθετήσουν τη συμφωνία και να την αφήσει να φύγει γιατί δεν αισθανόταν πολύ καλά. Ο τύπος τσαντίστηκε και τη ρώτησε γιατί πήγε και στάθηκε στο podium με τα τρόπαια αφού δεν ήταν διατεθειμένη να πηδηχτεί με τον πρώτο τυχόντα. Η κουφή αποκρίθηκε πως ήθελε να δοκιμάσει αλλά τώρα άλλαξε γνώμη και ο μαύρος της έδωσε πέντε λεπτά διορία να εξαφανιστεί από μπροστά του γιατί θα έβγαινε εκτός εαυτού και θα την χτυπούσε! 

Η φίλτατη γειτόνισσα το έβαλε στα πόδια και κοντά στα χαράματα επέστρεψε στην εστία να μου τα διηγηθεί! Σόδομα και Γόμορρα γαμώ το! Και πάντοτε συμβαίνουν άμα λείπω! Ή σχεδόν πάντοτε! 

Πέρσι, στο master, γνώρισα μια άλλη κοπέλα που μου πρότεινε κάτι διαφορετικό. Να ενταχθώ σε ένα γκρουπ μεσαιωνικών αναπαραστάσεων, για να δω άσπρη μέρα.

Τι είναι οι μεσαιωνικές αναπαραστάσεις; 

Μαζεύονται ένα μάτσο τρελοί από όλο τον κόσμο, πάνε και κατασκηνώνουν έξω από τα μεσαιωνικά κάστρα της Ιρλανδίας και της Ουαλίας και ζουν με τον ανάλογο τρόπο! Απαρνιούνται την τεχνολογία, τον πολιτισμό, φορούν προβιές, φτιάχνουν ψωμί μόνοι τους, κοιμούνται σε ψάθινα σπιτάκια, κάνουν ξιφομαχίες, διάφορες αρχαίες τελετές, ψηφίζουν βασιλιά και βασίλισσα, κάνουν λαμπαδηφορίες, γενικά ξεφεύγουν!

Ομολογώ πως βρήκα ιδιαίτερα γοητευτική την ιδέα, αλλά πρότεινα το έξης: «Γιατί να μην κάνουμε όλα αυτά που περιέγραψες και ύστερα να πάμε να κοιμηθούμε σε ένα ωραιότατο ξενοδοχείο με τους τοίχους του, τις θερμάνσεις του, τα ταβάνια του και όλα τα κομφόρ;» Θα θυμώσει ο μεσαίωνας; 

«Μα το όλο concept απαιτεί να ξεφύγεις από όλα αυτά που σε κρατούν μακριά από την αυτό-ολοκλήρωση!» Εξήγησε η φίλη μου. «Άσε που τα καλύτερα γίνονται άμα πέσει το φως, οπότε δεν συμφέρει να μείνεις σε ξενοδοχείο!»

Ωπ! Εδώ είμαστε, σκέφτηκα! «Και μου πάει η πανοπλία!» 

Τέλος πάντων, ούτε σ’ αυτά τα όργια έλαβα μέρος και πάλι το ψιλό-μετάνιωσα. Αλλά βέβαια, εδώ βαριέμαι να πάω για camping στην Πόλη Χρυσοχούς που είναι και 2 ώρες απόσταση. Σιγά μην κόψω να πάω στα κάστρα της Ιρλανδίας για μισό πήδημα. Άσε που από την ατυχία που με δέρνει, είναι πολύ πιθανόν να με υποβάλουν σε μεσαιωνικές δοκιμασίες προκειμένου να κερδίσουμε το αιδοίο της εκάστοτε πριγκίπισσας:

- Άλμα λίμνης με άλογο!

- Σκαρφάλωμα κεκλιμένου τοίχου ενώ οι αντίπαλοι με βρέχουν με νερό από τις πολεμίστρες.

- Να χτυπήσω τις καμπάνες του κάστρου, αφού πρώτα κολυμπήσω λίμνη με κροκόδειλους!

Πάντα μ’ άρεσαν τα ‘παιχνίδια χωρίς σύνορα,’ αλλά όχι κι έτσι! Εν πάση περιπτώσει, υπόσχομαι στον εαυτό μου πως πριν πεθάνω, όλα αυτά θα τα πραγματοποιήσω. Για τα ‘παιχνίδια χωρίς σύνορα’ μιλάω...