Η Επέτειος και ο Υπαίτιος

Η συνήθεια που έγινε λατρεία, δηλαδή αυτό το ρημάδι μπλογκ, σήμερα κλείνει ένα χρόνο ζωής! (Εδώ πέφτει χαρτοπόλεμος, φυσάμε όλοι μαζί την τούρτα, ενώ η συμφωνική ορχήστρα της Βιέννης παίζει το happy birthday).

Να ζήσει!

Πως ξεκίνησαν όλα: Εντάξει, πάντα έγραφα, κρατάω προσωπικό ημερολόγιο από το 1995, αλλά σκεφτόμουν πως κάποια πράγματα έπρεπε να ειπωθούν δημόσια, όχι επειδή είναι φιλοσοφίες ή απόψεις του χαϊρκού, αλλά ίσως επειδή μπορούσε να βρεθεί ακόμη μισός άνθρωπος-μισάνθρωπος που να συμφωνεί μαζί μου και να επικοινωνήσουμε. Βρέθηκαν. Δυο-τρεις. Τελικά βρήκα το ‘βήμα’ και ωσάν βλήμα έσπευσα να ξετυλίξω τις απόψεις μου. Να ‘καταθέσω τη ψυχή μου’ που λένε και στις συνεντεύξεις πανάθλιοι τραγουδισταί.

Καθόμουνα που λέτε πέρσι στο γραφείο και δεν είχα τι να κάνω. Ή μάλλον είχα, αλλά βαριόμουνα, έκοβα την φλέβα. Άρχισα να κάνω search στο google τον εαυτό μου, για πλάκα, να περάσει η ώρα. Βρήκα αυτό. Ένα ποστ από μια Σουηδέζα φίλη, παλιά συμφοιτήτρια/συγκάτοικο η οποία μάλλον με θαύει στα σουηδικά. Δεν θα μάθουμε ποτέ τι λέει. Τέλος πάντων, εξ’ αιτίας της, ανακάλυψα το μπλόγκινγ και έκτοτε ξεσάλωσα.

Πολλές φορές αποφάσισα να το κλείσω, καθότι θεωρώ πως οι αμέτρητοι εχθροί μου γνωρίζουν πλέον πάσα λεπτομέρεια για το άτομό μου και εύκολα μπορoύν να με πυροβολήσουν. Με παρηγορεί όμως το ότι ώρες-ώρες είμαι τόσο αδιάφορος που στην τελική απλώς ‘φτιάχνομαι’ μόνος μου στο διαδύχτιο και δεν με λαμβάνει κανένας υπ’όψιν. Ζω μια ζωή celebrity, την οποία προς το παρόν δεν βλέπω να πραγματοποιώ και ούτε πρόκειται να ζήσω.

Είναι άσχημη η ζωή, κόσμε. Έχει ελάχιστες αναλαμπές, ενώ για κάθε στιγμή ευτυχίας αναλογούν δεκάδες τόσες δυστυχίας. Αν δεν πούμε και καμιά μαλακία στο ίντερνετ, αν δεν προεκτείνουμε εικονικά τον εαυτό μας σ’ αυτό που πάντα θέλαμε να είμαστε, αλλά δεν γίνεται, θα πλήξουμε φοβερά. Και όπως καταλάβατε, εγώ πλήττω ήδη. Εξ' ου και η δικιά μου κοσμοθεωρία συμπυκνώνεται σ'αυτό εδώ το ιστολόγιο. (Μπλογκ, γιε μου!)

Ευχαριστώ που με διαβάζετε καθημερινά και μου αφιερώνετε πέντε λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο σας (εδώ που τα λέμε, σιγά! Κωλοβαράτε στα γραφεία ούτως ή άλλως). Μου ανεβάζετε το ηθικό και με βοηθάτε να εκτονώνομαι. Ξανά ευχαριστώ που με ανέχεστε.

Και του χρόνου.
ΥΓ: Θα σπάσω να μάθω ποιός με διαβάζει από την primehome, και από τον Χρυσοστομίδη. Μάλλον, ξέρω ποιοι είστε, αλλά θέλω επιβεβαίωση. Δηλώστε το παρόν σας επιτέλους.