Τα Χτιτζιά Της Λάρνακας

Τι κάνετε αγαπημένοι συγκύπριοι;

Είσαστε καλά; Όλα οκ; Ηρεμήσατε από το περιστατικό με «τα χτιτζιά της Λάρνακας;»

Μα τι ωραίο βίντεο που ήταν αυτό, ε; Δεν χόρταινες να το βλέπεις. Και πόσο ηδονικό να παρακολουθείς όλες τις εξελίξεις μετά. Για τη μαλάκω που έχασε τη δουλειά της, για την αποσβολωμένη «ξανθιά» που κοίταζε χωρίς να ανακατεύεται, για την ταπεινή και τίμια Ρωσίδα που έπεσε θύμα ρατσισμού, για το καημένο το μωρό που παρακολουθούσε και βιαζόταν η αθώα ψυχούλα του, για το «άτομο κλειδί» που ήταν αυτόπτης μάρτυρας.

Μα, πόσο χωρκάτικη χώρα Θεέ μου!

Πόσο μπουρτζόβλαχοι!

Η ζωή σ’ αυτό το νησί από κάτι τέτοια παίρνει νόημα. Από τρεις βλαχάρες που σφάζονται μέσα σε ένα πάρκινγκ. Αυτά μας συναρπάζουν. Αυτά ξυπνούν τη χώρα. Εκεί βρίσκουμε τις παθογένειες της κοινωνίας. Χωρίς κάτι τέτοια, βαριόμαστε. Και δικαίως βαριόμαστε. Η Κύπρος πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να βαριέσαι και να καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που εδώ γεννήθηκες. Τα έχω ξαναγράψει εκατόν φορές.  

Εγώ βρίσκω εξαιρετικά υπέροχο το ότι η Τουρκία έχει εισβάλει στην ΑΟΖ μας, κλέβει τον φυσικό μας πλούτο και όχι μόνο μύτη δεν άνοιξε... Ούτε καν μια υποτυπώδης διαμαρτυρία από τον καναπέ μας δεν έγινε. Γιατί, το να βγούμε στους δρόμους δεν είναι καν επιλογή. Βαριόμαστε. Είναι τόσο μεγάλη η παρακμή μας, είναι τόσο μεγάλη η βλακεία μας που μόνο για ένα καβγά σε ένα πάρκινγκ μπορούμε να εκφέρουμε γνώμη και άποψη. Για τα εθνικά θέματα, για την επιβίωσή μας, ποιος νοιάζεται. Όχι μόνο δεν υπάρχει επαρκής μόρφωση για να διατυπωθεί γνώμη επ’ αυτών. Δεν υπάρχει καν επαρκής νοημοσύνη για να αντιληφθούν το μέγεθος των κινδύνων οι οποίοι ελλοχεύουν. Είναι θέμα συνολικού, ομαδικού δείκτη νοημοσύνης και προτεραιοτήτων.

Τώρα θα μου πεις, εδώ τις προάλλες χτύπησε τον Πενταδάκτυλο αδέσποτος πύραυλος και ουδείς έχασε τον ύπνον του. Ούτε που μάθαμε ποτέ πόθεν προήλθε, ούτε που μας είπαν ποιον στόχευε. Σημασία έχει ότι δεν χτύπησε κανένας, κάηκαν μόνο κάτι σκατόχορτα στον Πενταδάκτυλο που είναι ούτως ή άλλως κατεχόμενος, οπότε και πολύ ασχοληθήκαμε. Το θέμα ξεχάστηκε μέσα σε δυο μέρες.

Αλλά εδώ… Εδώ κυρία μου έχουμε άποψη και θα την πούμε. Βροντερά! Και ρατσιστικά κίνητρα θα προσάψουμε (άλλωστε έχουμε πάρει μάστερ να εντοπίζουμε ρατσιστικές συμπεριφορές στη χώρα), και σεξιστικά κίνητρα θα προσάψουμε, και θρησκευτικά κίνητρα άμα λάχει, και αναλύσεις θα κάνουμε, και γελοιογραφίες θα τυπώσουμε, και memes ονλαϊν θα δημιουργήσουμε, αμέ. Γιατί εδώ, μπορούμε!

Τι κι αν ανοίξεις το Youtube και ψάξεις για παρόμοια βίντεα από ξένες χώρες. Δεκάδες βίντεα θα εμφανιστούν στην οθόνη σου από ξύλο που έπεσε σε αλάνες, σε σχολικές αυλές, σε υπεραγορές, σε χώρους στάθμευσης, σε λεωφορεία, σε τρένα, σε βαπόρια. Στο εξωτερικό, όμως, δεν ανάγονται σε εθνικά φαινόμενα. Εκεί ζουν εκατομμύρια κόσμου, έχουν μάθει να ζουν μ’ αυτά, δεν είναι τίποτα. Μπίζνες ες γιούζουαλ. Στην Κύπρο που είναι όλη κι όλη μια γειτονιά, αυτές οι συμπεριφορές παίρνουν διαστάσεις. Είναι θέματα για τα Δελτία Ειδήσεων. Είναι θέματα για να τοποθετηθούν οι Επίτροποι, οι Αστυνομικοί, οι Εισαγγελείς. Μόνον ο Αναστασιάδης δεν τοποθετήθηκε ακόμα! Τόση πολλή, εθνική σημασία σε έναν γυναικοκαβγά. Δεν μπορούν απλώς να πουν «τρεις χωρκάτισσες έδειξαν τον νουν τους, τις έπιασε υστερία και ξεσάλωσαν, ας τους φέξουμε δυο μπάτσες να συνέλθουν» και να ασχοληθούμε με πραγματικά, σοβαρά ζητήματα.

Το επικό και ιστορικό βίντεο σε λεωφορείο της Θεσσαλονίκης με τίτλο "τη μάνα σου να γαμήσεις". Πάλι μία Ελληνίδα καταφέρεται εναντίον μιας Ρωσίδας. Δεν το αναλύσαμε σε πανεπιστημιακό επίπεδο, ούτε στα Δελτία Ειδήσεων το προβάλαμε, ούτε πρωτοσέλιδο στον Τύπο έγινε. Το ανέβασε ένας αστείος τύπος στο ίντερνετ, γελάσαμε, είπαμε "Θεέ μου που ζούμε" και το ξεχάσαμε. 



Πάρτε ένα ακόμα ξεκατίνιασμα από το Μετρό της Αθήνας. Και γενικότερα αν δεν χορταίνετε καβγάδες κάντε ένα search στο Youtube με τη λέξη "καβγάς" να έχετε να παίρνετε ανάλογα περιστατικά από όλα τα μήκη και πλάτη. Μόνο στην Κύπρο ανακαλύψαμε ξαφνικά την τασιηνόπιττα. 

Πέραν του ότι δόθηκε τρομερή σημασία σε μία μαλακία, εκείνο που με εντυπωσιάζει έτι περισσότερον είναι πως όλοι εντυπωσιάστηκαν από τη συμπεριφορά της «κυρίας». Δεν έτυχε να υπηρετήσουν στον στρατό να δουν ότι το 90% του πληθυσμού έτσι ομιλεί και έτσι σκέφτεται. Με ένα "εν πουτούτο που θέλεις" κοιμούνται και ξυπνούν. Δεν έτυχε να μπουν σε αεροπλάνο με άλλους Κυπρίους ταξιδιώτες οι οποίοι στα πέντε λεπτά κοινωνικής συναναστροφής θα εκφραστούν παρομοίως. Ο κόσμος ξαφνικά έπεσε απ’ τα σύννεφα!

Μα γιατί νομίζετε σιχαίνομαι την Κύπρο; Από βίτσιο; Τη σιχαίνομαι γιατί τη γνώρισα, αγάπες. Και όχι μόνο τη γνώρισα, την έφαγα με το κουτάλι σε εποχές που ήμουν ακόμα άμαθος, σοκαριζόμουν ακόμα και όταν άκουγα τον διπλανό μου να ξεστομίζει ένα εφηβικό «ρε, μαλάκα». Και όταν αναρωτιόμουν πόθεν ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί, η απάντηση ήταν «έτσι είναι ο κόσμος προσαρμόσου». Δεν προσαρμόστηκα, και καλά έκανα. Αλλά πλέον διασκεδάζω με τα χάλια σας και έκτισα και τείχη γύρω μου να μην σας πολυβλέπω. Και τους μεν και του δε. Και τους απενεχοποιημένους, δηλαδή τους βαρβάτους χώρκατους, αλλά και τους δήθεν σωτήρες, που είναι εξίσου εκνευριστικοί με την επιφανειακή τους προσέγγιση.

Γενικώς, είστε αμφότεροι μια απόλαυση και ευτυχώς που συμβαίνουν τέτοια περιστατικά για να επιβεβαιώνουν όλα όσα πιστεύω για αυτή τη χώρα. 

Βρήκα κι αυτό! Από σούπερ μάρκετ στο Μαρούσι. Μια κυρία τσακώνεται με έναν ηλικιωμένο που μπαίνει μπροστά της στην ουρά για το ταμείο. Σαν να βλέπεις επεισόδιο του "Ρετιρέ".