Λάθη Σαν Κι Αυτό... Ψωμοτύρι

Πόσες φορές έχω τσακωθεί για χάρη σου…

Έχω κάτσει και έχω δικαιολογήσει άπειρες κακές επιλογές. Δίσκους, στίχους, συνεργασίες. Σε κάθε τι έβρισκα τη θετική του πλευρά. Και την υποστήριζα σθεναρά, έντονα, εριστικά. Και δεν το έκανα επειδή μου χρωστάς και σου χρωστώ, αλλά επειδή  πραγματικά πιστεύω ότι δικαιούσαι και την ελαφριά σου πλευρά ως καλλιτέχνιδα. Ήταν το «Αγάπη Είναι Εσύ» μαλακία δίσκος; Ήταν ο δίσκος [Χ] αχρείαστος μετά από μία πολυπλατινένια Κραυγή; Έπρεπε να πας ξανά στη Γιουροβίζιον το 2006; Έπρεπε να κάνεις το «Με αγάπη Άννα» στον ΑΝΤ1 το 1995; Ήταν τραγούδι για δίσκο οι «Αϋπνίες», το «Κινητό Τηλεφωνάκι», το «Το Κατάλαβες;» Έπρεπε να σταματήσεις να τραγουδάς Καρβέλα μετά το «Απαγορευμένο;» Έπρεπε να ξυρίσεις το κεφάλι σου στο Nylon;  Έπρεπε να στραφείς στην όπερα και τα μιούζικαλ και να αφήσεις πίσω σου τα «Ξανά Μανά;» Το ακαταλόγιστο είχες για μένα. Η ευφορία, η ευτυχία που μου δημιουργούσες ακούγοντας σε να τραγουδάς ήταν τεράστια για να πτοηθεί από τα πιο πάνω υποκειμενικά και διφορούμενα. Ακόμα και τη διαφήμιση της κρέμας έφτασα και δικαιολόγησα πρόσφατα.  

Αλλά αυτό το πράμα που είδα απόψε στο Έψιλον ήταν σαν να έβγαλες ένα μαχαίρι και μου το έμπηξες και μου το έστριψες ώσπου να φτύσω τα εντόσθιά μου, ψιθυρίζοντάς μου στο αφτί: «καλός μαλάκας είσαι και του λόγου σου!»

Και το ξέρω ότι το μετάνιωσες ήδη, το βλέπω στον τρόπο που γελάς ψεύτικα και αμήχανα κάθε φορά που πετάγεται και λέει μαλακία ο Καρβέλας επειδή βαριέται και προσπαθεί να το διασκεδάσει για να μην αυτοκτονήσει. Αλλά ως εδώ. Δεν μπορώ να σου βρω το παραμικρό άλλοθι. Μεγάλη γυναίκα είσαι πια, ξέρεις τη σόου μπιζ απ’ έξω κι ανακατωτά, όφειλες να μυριστείς την κακοτοπιά. Παρουσιάζει ο Μένιος Φουρθιώτης. Μόνο και μόνο απ’ αυτό έπρεπε να τους πεις «γεια σας!»

Βαθιά μέσα μου ελπίζω ότι θα κοιμηθώ και αύριο όταν θα έχω ξυπνήσει θα αποκαλυφθεί η αλήθεια, ότι ας πούμε πέσατε όλοι θύματα απαγωγής, σας εκβίασαν να παραστείτε στην κριτική επιτροπή, σας έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο, σας πληρώνουν δύο εκατομμύρια ευρώ την ώρα για να το κάνετε και δεν λες όχι σε τόσα λεφτά, ή ότι είναι ακριβό το νοίκι που πληρώνει η Σοφία στη Νέα Υόρκη και πρέπει να συμβάλεις, κάτι τέτοιο. Οτιδήποτε άλλο, απλά δεν το δέχομαι.

Είμαι συντετριμμένος, πεθαμένος σχεδόν πάνω στον καναπέ.

Δεν με λυπήθηκες λεπτό.  

(Πάντως, ομολογώ, ακούω Καρβέλα και γελώ: "Πόσα δάχτυλα έχει ο κόσμος όλος; Πέντε δάκτυλα, εκατομμύρια, δισεκατομμύρια αμαρτίες;")