Tale As Old As Time

Είμαι από τους ανθρώπους που έχουν παρακολουθήσει πολύ Beauty and the Beast στη ζωή τους. Έχω δει 100 φορές την ταινία μεταγλωττισμένη σε κασέτα (την οποία είχα πρωταγοράσει από το Minion στην Αθήνα παρακαλώ), την έχω δει άλλες εκατό φορές στην αγγλική έκδοση σε dvd, έχω δει το μιούζικαλ στο Λονδίνο το 1999, έχω δει ξανά το μιούζικαλ σε περιοδεία στο Κάρντιφ της Ουαλίας το 2007, έχω δει την παιδική απόδοση σε σόου στη Ντίσνεϊλαντ πέρσι στο Ορλάντο, έχω το soundtrack φορτωμένο στο i-pod μου και το ακούω κάθε τόσο... Γενικά, το έργο το ξέρω απ’ έξω κι ανακατωτά κι ας μην είναι η αγαπημένη μου ταινία του Ντίσνεϊ από τη δεκαετία του ’90.

Αντιλαμβάνεσαι ότι, πηγαίνοντας να δω τη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη είχα τεράστιες προσδοκίες. Δεν ευοδώθηκαν. Δεν πρόκειται για κακή ταινία, προς Θεού, να πάτε να τη δείτε. Απλά θεωρώ ότι δεν φάνηκε αντάξια της ιστορίας και της φήμης της, ούτε μου πρόσφερε κάτι περισσότερο από όσα έχω δει κατά καιρούς ώστε να φύγω με την τρίχα κάγκελο. Απορώ πώς γίνεται με τις ευκολίες που σου παρέχει σήμερα η τεχνολογία του κινηματογράφου να μην παράγεις θέαμα που να υπερβαίνει σε μεγαλειότητα αυτό που είδα τουλάχιστον στη σκηνή του West End. Μεγάλη χαμένη ευκαιρία.

Μεγαλύτερη απογοήτευση από όλες ήταν η απόδοση του Be Our Guest φυσικά. Το εν λόγω τραγούδι είναι κατά τη γνώμη μου το 50% της ταινίας και όφειλαν να το προσέξουν περισσότερο. Δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν σε φαντασμαγορία το αντίστοιχο στην ταινία των κινουμένων σχεδίων, ούτε την λάιβ απόδοση του μιούζικαλ όπου άνοιγε η σκηνή και ξεπρόβαλλαν κεριά, μπουκάλια σαμπάνιας, πιάτα γίγαντες κτλ. Πώς μπορείς να πας τόσο λάθος; Απίστευτο.

Επίσης, τα γραφικά σε κάποιες στιγμές ήταν απλά τραγικά. Εφάμιλλα αυτών που εμφανίζει το Snapchat στο κινητό τολμώ να πω. Το καημένο το τέρας εμφανίζεται τόσο κακοφορμισμένο και ψεύτικο, ειδικά στα ολόσωμα πλάνα του, ούτε τα πεντάχρονα δεν θα πείσει. Τα στοιχειωμένα αντικείμενα επίσης κακοσχεδιασμένα κατά τη γνώμη μου. Στη σκηνή της μάχης, όταν το κάστρο δέχεται επίθεση από τους χωρικούς είναι σαν να παλεύουν μόνα τους. Αλλά και άλλες σκηνές που αφορούν στην εξωτερική όψη του κάστρου και άλλων τοπίων θεωρώ ότι έγινε πολύ πρόχειρος σχεδιασμός. Η Maleficent και η Σταχτοπούτα δηλαδή, κλάσεις ανώτερες οπτικά.

Αν πρέπει να πω κάτι θετικό, η σκηνή του βαλς στο ballroom, που για μένα αποτελεί το άλλο 50% της ταινίας, παρόλο που δεν είχε το epicness της αρχικής ταινίας εντούτοις είχε μία απλότητα και μία καθαρότητα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σκέτη τέχνη. Η ομορφιά της λιτότητας. Όμως, ακόμη κι εδώ δεν είμαι σίγουρος αν προτιμώ αυτή την προσέγγιση. Για μένα το μιούζικαλ είναι πρωτίστως θέαμα, μαγεία. Χρειάζομαι το wow factor για να συνταραχτώ. Αυτά δεν τα είχε η κινηματογραφική ταινία.

Έχοντας συλλογιστεί πολύ σοβαρά κατά τη διάρκεια της ταινίας κατέληξα ότι τελικά αυτό που μου φταίει, είναι ότι η ταινία είναι πιο παιδική από όσο πρέπει, ενώ από την άλλη το καρτούν ήταν πιο ενήλικο από όσο θα περίμενε κανείς. Το πρώτο δηλαδή προκύπτει κατώτερο των προσδοκιών του μέσου θεατή, ενώ το καρτούν πολύ μπροστά για την εποχή του. Δεν είναι τυχαίο που ήταν και η πρώτη και τελευταία ταινία κινουμένων σχεδίων που ήταν υποψήφια για όσκαρ καλύτερης ταινίας το μακρινό 1993.

Εννοείται ότι γι’ άλλη μια φορά μέσα στο σινεμά έπρεπε να τσακωθώ με τα βλαχαδερά  μπροστά μου που είχαν ανοιχτά τα κινητά και τσέκαραν τα social media κάθε πέντε λεπτά και να καταντώ σπαστικός και αγενής. Αν δεν αντέχετε χωρίς δίκτυο τι έρχεστε στα σινεμά ρε χαμούρες; Και να σε κοιτάνε και με το μισό τους που τόλμησες να τους υποδείξεις ότι ενοχλείσαι από τη φωτεινότητα του κινητού τους. Λες κι εμείς δεν πληρώσαμε εισιτήριο, μπήκαμε δωρεάν από την πίσω πόρτα. Βλήματα!