Θα Βαλαντώσουμε και Φέτος

Το ΡΙΚ εδέησε να συσκεφτεί και αφού συσκέφτηκε αποφάσισε:

Η Βαλάντω Τρύφωνος θα μας εκπροσωπήσει στη Γιουροβίζιον που θα γίνει στο Μάλμε της Σουηδίας τον ερχόμενο Μάιο.

Αν σου πω ότι πέταξα και τη σκούφια μου απ’ τη χαρά μου, θα ‘ναι ψέμα. Παραδέχομαι πως ο,τιδήποτε κι αν στέλναμε μετά την να-την-πιεις-στο-ποτήρι Ήβη Αδάμου και το τρομώδες σουξέ «La, La, Love» θα ήταν δευτεροκλασάτο και κατώτερο οποιωνδήποτε προσδοκιών. Αλλά πολύ φοβάμαι πως με τη συγκεκριμένη συμμετοχή τα ίδια θα έγραφα ακόμη κι αν η μοναδική εναλλακτική ήταν ο Πέτρος Τζαμτζής σε ντουέτο έκπληξη με την Κατερίνα Χαρτόσια.

Η Βαλάντω κατά τη γνώμη μου δεν έχει χαρακτήρα. Δεν έχει καλλιτεχνική προσωπικότητα, καμία καλλιτεχνική αιχμή. Δεν είναι λολίτα στα πρότυπα της Ήβης και της Καλομοίρας, αλλά ούτε μούναρος σαν τη Παπαρίζου. Δεν είναι λαμπερή και φωνάρα σαν τη Βίσση, ούτε γοητευτική σαν τη Demy που είναι μια τραγουδίστρια της ηλικίας της. Δεν τη λες και άσχημη βεβαίως, ούτε άφωνη, αλλά δεν έχει τίποτε στο μάξιμουμ. Δεν είναι κακή. Όμως, όταν ποντάρεις εξ αρχής σε ένα άλογο που απλώς "δεν είναι κακό", αντιλαμβάνεσαι ότι είναι σαν να αποδέχεσαι εκ προοιμίου και το ενδεχόμενο μεγάλης ήττας.

Η υποψηφιότητά της για την εκπροσώπηση της Ελλάδος το 2011 με εκείνη τη νερόβραστη μπαλάντα πέρασε και δεν ακούμπησε. Το μόνο που θυμόμαστε από εκείνη την ερμηνεία ήταν το φόρεμα (μην πάει ο νους σε φόρεμα ξεβράκωτο τύπου Γαρμπή από το ’93 που έγραψε ιστορία) αλλά ένα φουστάνι-κουρτίνα, το οποίο χρησιμοποιήθηκε πολλάκις και ουδέν καινοφανές είχε να προσθέσει στο όλο θέαμα. Επίσης, για να θυμηθώ και τα χαΐρια της στο Super Idol, οφείλω να ομολογήσω πως με αντίπαλο την συγκεκριμένη Πάφια που έμοιαζε με 12χρονη που φόρεσε στα κρυφά τα ρούχα της μαμάς της, ακόμη κι εγώ θα κέρδιζα το πρώτο βραβείο. Μην θυμηθώ την εμφάνισή της στο Παττίχειο πλάι στη Βίσση τον Ιούλιο του 2010, από την οποία ο κόσμος πιο πολύ θυμάται εμένα σαν Καρβέλα, παρά εκείνη.

Με τούτα και με εκείνα, μόνο ο Χατζηγιάννης μπορεί να σώσει την κατάσταση, αν πειστεί και της γράψει εν τέλει το τραγούδι, όπως φημολογείται. Αλλά τι τραγούδι; Γιατί η Γιουροβίζιον θέλει τραγούδι με στίγμα. Και επειδή δεν μπορώ να φανταστώ τη Βαλάντω σε τίποτα που να μπορεί να σου κρατήσει σε υψηλά επίπεδα την αδρεναλίνη κατά τη διάρκεια ενός τρίωρου σόου ώστε να συγκινηθεί η Χέλγκα από την Ούψαλα και ο Χένρι απ’ τη Στουτγάρδη, χλωμό τον βλέπω τον τελικό για φέτος.

Βέβαια, ας μην προτρέχουμε κι ας μην πυροβολούμε τη συμμετοχή πριν καν την ακούσουμε, όπως έλεγε κάποτε και η θεία Δάφνη. Αλλά δικαιούμαι να κρατώ μικρό καλάθι. Πρέπει να γίνει μια τεράστια και ευχάριστη ανατροπή για να αλλάξει η άποψή μου. Ίδωμεν…