Chart Show: The Musical is Back!

Σήμερα που είναι χειμωνιάτικος ο καιρός και είμαι στο σπίτι με τη θέρμανση, φορώντας από το πρωί πυτζάμες και βαμβακερές παντόφλες, μπήκα σε απίστευτο χριστουγεννιάτικο mood. Μπορώ να ομολογήσω με περηφάνια ότι επιθύμησα να πάω στο Λονδίνο να ευχαριστηθώ χειμώνα και μιούζικαλ.

Για μένα, Χριστούγεννα = Μιούζικαλ. Μου έμεινε συνήθειο από τον καιρό που ήμουν μωρό, οι γονείς μ’ άφηναν να κοιμηθώ στη γιαγιά μου και αυτή για να την αφήσω ήσυχη μου έβαζε στο βίντεο διάφορες κασέττες που έγραφε από το ΡΙΚ. Από εκεί έμαθα τα μιούζικαλς, ύστερα τα απόλαυσα και ζωντανά στο Λονδίνο όπου σπούδαζα και σήμερα είναι το αγαπημένο μου είδους θεάτρου.

Λοιπόν ακολουθεί ΤΟΠ10 με τα αγαπημένα μιούζικαλ, αν δεν είσαι φαν θα βαρεθείς γι αυτό μην πεις ότι δεν προειδοποίησα. Να πω ότι στη λίστα δεν συμπεριέλαβα μιούζικαλ του Ντίσνεϊ γιατί αυτά μπήκαν σε προηγούμενη λίστα, αλλά έκανα μόνο μία μοναδική εξαίρεση, γιατί δεν θα μπορούσε να λείπει η συγκεκριμένη επιλογή από τη δεκάδα, θα ήταν αδικία για το είδος. Λοιπόν, ας αρχίσουμε:

10. The Phantom Of The Opera

Το ‘Φάντασμα της Όπερας’ το είδα το 2004 και δεν μου άρεσε. Φταίει και το γεγονός ότι πήγα να το δω με χάλια παρέα, ήμουν και κουρασμένος από τα μαθήματα της μέρας, με δυσκολία άντεξα να μην αποκοιμηθώ. Ναι, έχει τέλεια σκηνικά, τέλεια κοστούμια, αλλά το ομώνυμο τραγούδι που είναι και το σουξέ ολόκληρου του έργου, το είπαν στα πρώτα είκοσι λεπτά και για τις υπόλοιπες δύο ώρες φάγαμε στη μάπα τριάντα άλλα, άγνωστα τραγούδια τα οποία εμένα μου ήταν αδιάφορα. Παρόλα αυτά, το τραγούδι μπαίνει στη δεκάδα γιατί αν το απομονώσουμε είναι από τα πιο ωραία θέματα μιούζικαλ που άκουσα ποτέ.

09. Memory – Cats

Το Cats το είδα όταν ήρθε στην Κύπρο για περιοδεία το 2009. Στο Παττίχειο της Λάρνακας, οπότε καταλαβαίνεις δεν μπορώ να το κρίνω αντικειμενικά εφόσον το συγκεκριμένο θέατρο δεν προσφέρεται για τέτοιες παραστάσεις. Πήγα να το δω όμως, γιατί δεν το είχα προλάβει στο Λονδίνο. Όπως και με το ‘Φάντασμα της Όπερας’ έτσι κι εδώ, το συγκεκριμένο έργο δεν μπορώ να πω ότι με καθήλωσε, καθότι πέραν του Memory τα υπόλοιπα τραγούδια δεν έχουν κάτι να πουν. Κοινώς, δεν τα ξέρει ούτε η μάνα τους. Επίσης, να σου πω ότι απεχθάνομαι τις γάτες και ουδόλως με ενδιαφέρει να δω ένα έργο αφιερωμένο σ’ αυτές. Αν δεν σιχαινόμουν τα ποντίκια και τα φίδια, δεν θα μπορούσα να σκεφτώ μισό λόγο γιατί δεν τις δηλητηριάσαμε όλες ακόμη από τη Κύπρο. Τέλος πάντων, το Cats εμπεριέχει το Memory που είναι κλασικό, η συμφωνική ορχήστρα το απογειώνει, όπως και η Ελέν Πέητζ που του δίνει μοναδική αίγλη με την ερμηνεία της.

08. Don’t Cry For Me, Argentina – Evita

Ο πατέρας μου έλεγε ότι όταν ακούει αυτό το τραγούδι, «ανοίγει η ψυχή του φύλλα, φύλλα». Ε, αυτό. Η ταινία με τη Μαντόνα είναι τουλάχιστον βαρετή, αλλά είναι το μόνο έργο του Βέμπερ που το ξέρω απ’ έξω, όλα τα τραγούδια από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο στίχο.

07. Fame

Το είδα στο Λονδίνο το 2005 μετά από μάθημα European Law στο King´s. Πήγα και το είδα μόνος μου γιατί δεν έβρισκα παρέα. Ήταν λίγο μίζερα. Και ομολογώ ότι δεν μου άρεσε ο τύπος που πρωταγωνιστούσε, ένας μαύρος τύπου Webster. Είδα και έπαθα μέχρι να ακούσω το ομώνυμο τραγούδι που είναι από τα αγαπημένα και εννοείται, το λένε σε όλη του μεγαλοπρέπεια στο τέλος, πάνω σε ένα κάμπριο αυτοκίνητο. Σου παραθέτω βίντεο από την τηλεοπτική σειρά του ’80, η οποία ευθύνεται για τη γλυκιά ανάμνηση που έχει ο εγκέφαλός μου για το Fame. Είτε σου αρέσει, είτε όχι, it’s gonna live forever.

06. I Will Follow Him – Sister Act

Το Sister Act ανέβηκε στο Λονδίνο το 2010, μάλιστα πήρε και βραβείο, αλλά εγώ δεν είχα την τιμή να το απολαύσω ζωντανά. Είδα μόνο την ταινία, ως έφηβος, το 1992 με τον θείο και τις ξαδέλφες μου στον Οθέλλο της Έγκωμης. Το Soundtrack είναι λατρεμένο από την αρχή μέχρι το τέλος με όλες τις γκόσπελ μελωδίες και όλες τις διασκευές επιτυχιών της δεκαετίας του ’70. Επίσης, αγαπώ την Whoopi Goldberg και σ’ αυτή την ταινία ξέρω το γιατί. Δες και πάλι το φινάλε:

Και πάμε στην πεντάδα, για την οποία τα λόγια είναι περιττά, πάτα play και τραγούδησε χωρίς καμία ενοχή, σαν να μην υπάρχει αύριο.

05. Summer Nights – Grease.

Κάποτε ήθελα να είμαι ένας από τους φίλους του Ζούκο, να έχω δερμάτινο σακάκι που να γράφει από πίσω firebirds και να χορεύω πάνω στις κερκίδες με τους φίλους μου. Επίσης, να σου πω το βίτσιο μου, η Σάντι μ’ αρέσει πιο πολύ όταν το παίζει παρθένα, παρά στο τέλος που ξετσουτσουνίζει. Ναι, είμαι ο τρελός που στους γάμους ακούει το summer nights και ενθουσιάζεται σε όρια παρεξήγησης.

04. Mamma Mia!

Δεν ξέρω πόσο εγκρίνω τα μιούζικαλ που δημιουργήθηκαν από ξεχωριστά τραγούδια διάσημων συγκροτημάτων, όπως ας πούμε είναι το We will Rock you, ή αυτό που προέκυψε από τα τραγούδια των Boney M και των Abba, αλλά το τελευταίο δεν μπορείς να μην το λατρέψεις όταν το υποστηρίζει άψογα η Στριπ, και μάλιστα σε ένα πολύχρωμο και φωτεινό μέρος όπως την Ελλάδα μας. Η ταινία έκοψε περισσότερα εισιτήρια και από τον Τιτανικό στην Μ. Βρετανία, και είναι πλέον άξια συναγωνιστής της ‘Μελωδίας της Ευτυχίας’ όσον αφορά στην αύρα που εκπέμπει. Δυστυχώς, η ταινία είναι τόσο άρτια, που ξεπερνά μακράν το θέαμα στο Broadway, το οποίο δεν σώζεται ούτε όταν στο τέλος χορεύουμε όλοι μαζί όρθιοι το Waterloo.

03. Δαίμονες.

Έγραψα άπειρες φορές για τους ‘Δαίμονες’. Είμαι όμως εκστασιασμένος γιατί άκουσα ότι η Βίσση και ο Καρβέλας τους βγάζουν από τη ναφθαλίνη και θα τους παρουσιάσουν ξανά του χρόνου στο θέατρο Badminton, για να γιορτάσουν την 20^η επέτειο από την πρεμιέρα του έργου. Οι ‘Δαίμονες’ ήταν πολύ μπροστά για την εποχή τους, προσωπικά φοβόμουν να τους ακούσω, μου προκαλούσαν δέος τα τραγούδια και επειδή ήμουν και μωρό, νόμιζα ότι κάποια απ’ αυτά που αναφέρονταν στον βελζεβούλη, ήταν όντως σατανιστικά. Δεν το συγχωρώ στους γονείς μου που δεν με πήρανε Αθήνα μαζί τους το 1992 για να το δω κι εγώ στο Αττικόν. Ομολογώ ότι αμφιβάλλω αν του χρόνου στην επανεκτέλεση θα έχουν ακόμα εκείνη τη μαγεία, που είχαν τότε, όταν η κοινωνία μας δεν ήταν τόσο υποψιασμένη όσον αφορά τη μαύρη μαγεία, τα βουντού και τα λοιπά. Όπως και να έχει, χαίρομαι γιατί θα το απολαύσω έστω μια φορά πριν πεθάνω. Ξέρω και αυτό το έργο απ’ έξω, όλους τους ρόλους. Και ναι, πιστεύω ότι το ομότιτλο τραγούδι είναι πολύ μέτριο σε σχέση με τα υπόλοιπα διαμάντια που κρύβονται μέσα στο υπόλοιπο έργο. Τι «ουράνια τόξα», τι «τραγούδια της φιλίας», τι «φοβάμαι» να θυμηθώ τώρα… Να ζήσουν η Βίσση και ο Καρβέλας!

02. Mary Poppins.

Αυτό το μιούζικαλ ανέβηκε στο Λονδίνο το 2005 και το είδα τρεις φορές! Πενήντα λίρες το εισιτήριο, δεν το σκέφτηκα ούτε μια στιγμή ότι ξοδεύω πολλά για φοιτητής. Είναι ό, τι πιο φαντασμαγορικό έχω δει από άποψη σκηνικών, φωτισμού, μπαλέτου, είναι η μαγεία του Ντίσνεϊ αυτούσια. Και να φανταστείς αυτά, στα γράφει κάποιος που απεχθάνεται τη Μαίρη Πόππινς, που ουδέποτε τ’ άρεσε η ταινία, ούτε καν την έχει στη συλλογή του. Αλλά, η μεταφορά ήταν τόσο προσεγμένη, τόσο παραμυθένια που δεν μπορούσες να μην μείνεις με το στόμα ανοιχτό για ένα δίωρο. Δες το βίντεο και θα με θυμηθείς. Στο τέλος της παράστασης, η Μαίρη Πόππινς αποχωρούσε από τη σκηνή πετώντας, πάνω από τα κεφάλια των θεατών, προς τον εξώστη. Δυστυχώς, η παράσταση δεν ανεβαίνει πια από ένα μικρό google search που έκανα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται στο μέλλον.

01. The Sound Of Music.

Αυτό το μιούζικαλ μ’ αρέσει γιατί πάνω απ’ όλα μου θυμίζει το σπίτι της γιαγιάς μου που φάνταζε με λούνα παρκ κάθε Χριστούγεννα. Κάθε χρόνο στόλιζε το σπίτι με χίλια δυο μπιχλιμπίδια ως φόρο τιμής στο κιτς, έπλαθε χριστουγεννιάτικα γλυκά και μου έβαζε στο βίντεο τη ‘Μελωδία της ευτυχίας’. Σήμερα δεν αντέχω να το δω, όσες φορές έκατσα να το δω στο dvd το έκλεισα πριν καν φτάσουν οι καλόγριες να τραγουδήσουν το ‘Μαρία’. Αλλά, μου εκπέμπει μια ανείπωτη θαλπωρή που για μένα είναι το τοπ μιούζικαλ. Από το sixteen going on seventeen μέχρι το my favourite things, ένα σωρό αναμνήσεις! Έχουμε πει με τη Μπρέντα, που μας δέρνει η ίδια τρέλα, ότι μια μέρα θα πάμε διακοπές στο Σάλζμπουργκ και θα μείνουμε στο σπίτι των Βον Τραπ. Μακάρι!