Ούτε Λεξ!

 

«Τι ξέρεις περί Λεξ;»

«Ούτε Λεξ!»

Αυτό απάντησε κάποτε ένας φοιτητής της νομικής σε μία προφορική εξέταση του πανεπιστημίου Αθηνών, και ο καθηγητής έκρινε τόσο ευφυές το λογοπαίγνιο που τον πέρασε με δέκα. [Για να δείτε πώς δίνονταν κάποτε τα πτυχία].

Θυμήθηκα το πιο πάνω περιστατικό επειδή τις προάλλες κάποιος ονόματι Λεξ έδωσε μία συναυλία και μάζεψε 200.000 θεατές στα καλά καθούμενα και για κάποιο λόγο η νεολαία θεωρεί ότι γράφτηκε ιστορία και ότι ζει κόσμο-ιστορικές στιγμές.

Ο Λεξ, από όσα διάβασα από ‘δω κι από ‘κει είναι ράπερ. Αλλά «καλός ράπερ». Ποιοτικός- όχι σαν τους άλλους τους σκερβελέδες που πήγαν στα Mad Awards και πλακώθηκαν άνευ λόγου και αιτίας, χάριν τηλεθέασης. Ο Λεξ έχει βάθος, και όπως πολύ πετυχημένα σχολίασε ο αγαπημένος Curly Sue στα σόσιαλ, φτάνει τα επίπεδα Μποφίλιου σε βάθος – ακόμα γελώ με το συγκεκριμένο αστείο. Εκτός από βάθος, ο Λεξ έχει και φανατικό κοινό το οποίο παίρνει σβάρνα το ίντερνετ και όπου διαβάσει αρνητικό σχόλιο σπεύδει να σε βάλει στη θέση σου, όπως έκανα κι εγώ κάποτε στα νιάτα μου που όποιος έπιανε τη Βίσση στο στόμα του χωρίς να έχει πλύνει πρώτα το στόμα του με ανθόνερο, τον έβριζα απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια.

Τι εποχές διανύουμε Θεέ μου! Ο Λεξ, ο λυτρωτής!

«ΟΚ Boomer!» θα μου πεις.

Άκου να σου πω μαλακισμένο, αν θα αποδεχτώ τον όρο, θα αποδεχτείς κι εσύ αυτόν του ανίδεου. Δεν ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα! Αντιλαμβάνομαι ότι η μουσική αλλάζει, ότι η κάθε γενιά έχει τη δική της, αλλά τι να πει και η γενιά του πατέρα μου που μεγάλωσε με Beatles και Rolling Stones, με Χατζιδάκι και Θεοδωράκη! Να μιλάνε όλοι, να μιλάνε και οι κώλοι, δεν το δέχομαι!

Εδώ εγώ που υπερασπίζομαι σθεναρά τη μουσική της γενιάς μου, η οποία ομολογουμένως είχε και κάποια διάσπαρτα διαμαντάκια, δεν τολμώ να τη συγκρίνω με το τι προηγήθηκε στις δεκαετίες του ’60 και ’70 στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Θα έρθει τώρα το 20χρονο να με πει «boomer» επειδή αρνούμαι να ακούσω (τ)ραπ και δη Λεξ; Να πάρετε τ’ αρχίδια μου παρακαλώ μπας και ξεκουφάνουν τ’ αφτιά σας.

Θεωρώ που θεωρώ ξύλα απελέκητα όσους γεννήθηκαν μετά το 1990, αφού η συντριπτική πλειοψηφία τους δεν γνωρίζει ούτε γραφή, ούτε κριτική σκέψη διαθέτει, και τους έχουν χαζέψει τα κινητά, τα τάμπλετ και τα κομπιούτερ, άμα έρθουν και μου μιλήσουν περί Λεξ ως μουσικό είδος, επιβεβαιώνομαι!

Η μουσική δυστυχώς πεθαίνει εξ ου και πλέον όλα τα τραγούδια των προηγούμενων δεκαετιών επανακυκλοφορούν με πιο σύγχρονη ενορχήστρωση και παραγωγή. Πείτε μου ένα σύγχρονο τραγούδι το οποίο πιστεύετε ότι θα ακούμε και σε είκοσι χρόνια. Σε είκοσι χρόνια δεν ξέρουμε αν θα ζούμε, φυσικά, αλλά κουβέντα να γίνεται. Εδώ βρε, το 2020 μετά την επιτυχία του Blinding Lights το οποίο ήταν βασισμένο σε παραγωγή ‘80ς έφερε πίσω τη μόδα εκείνης της δεκαετίας. Και θα με πείσετε τώρα εσείς εμένα ότι η μουσική προχωρά;

Προχωρά μόνο χρονικά, αλλά δεν προοδεύει ποιοτικά. Μόνο φθίνει.

Φθίνουν τα πάντα θα μου πεις κι αυτός είναι ο κανόνας της ζωής. Το κλίμα, οι ιδέες, οι αξίες, τα μυαλά, οι κοινωνίες στην καλύτερη περίπτωση απλά μεταβάλλονται και στην χειρότερη καταρρέουν. Δεν μπορείτε να με πείσετε ότι ο κάθε Λεξ μπορεί ξαφνικά να αφήσει στίγμα σ’ αυτό που ονομάζεται «ελληνικό τραγούδι». Στίγμα άφησε ο Σαββόπουλος, η Αλεξίου, ο Νταλάρας, η Γαλάνη, η Πρωτοψάλτη, ο Πάριος, η Μαρινέλλα, άντε να βάλω και τη Βίσση αν και ξέρω ότι θα κατηγορηθώ για αμεροληψία. Δεν είναι δυνατόν να συγκριθεί οτιδήποτε άλλο με αυτά τα ιερά τέρατα, όσο κι αν η εποχή έχει αλλάξει.

Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να ήταν και ένα σκέτο τουίτ.