Staying Alive, Staying Alone

Δεν τα καταφέρνω να ισορροπήσω πλήρως μεταξύ πατρότητας και προσωπικού χρόνου.

Υποτίθεται ότι για να είμαστε ψυχικά υγιείς και συγκροτημένοι πρέπει να αφιερώνουμε ποιοτικό χρόνο σε όλους. Πρωτίστως στο παιδί μας, μετά στη γυναίκα μας και στον εαυτό μας. Αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο, πια. Δεν φαντάζεσαι τις τύψεις που αισθάνομαι κάθε φορά που μου λέει ο γιος μου «να παίξουμε ακόμα λίγο;» ενώ εγώ μόλις ετοιμαζόμουν να του πω ότι κουράστηκα και βαρέθηκα να κάθομαι χάμω και να με σερβίρει τοστ, καφέ, λουκάνικα και άλλα που φτιάχνει στην πλαστική κουζίνα του. Σπάνια του αρνούμαι πράγματα και αυτό γιατί σκέφτομαι συνέχεια ότι αυτός σε πολύ λίγο καιρό θα έχει μεγαλώσει και δεν θα με θέλει μες τα πόδια του. Θα με βαριέται, δεν θα σηκώνει τα μάτια του από την οθόνη, δεν θα μιλά κανενός, θα μουγκρίζει μόνο, κι άλλα τέτοια που κάναμε όλοι σαν έφηβοι.

Είναι μόλις δυόμιση χρονών! Αργεί ακόμα αυτό το σκηνικό. Μην το λες! Ούτε που θα το καταλάβω για πότε πήγε δωδεκάμιση χρονών και για πότε θα ακούσω το πρώτο «χέσε μας!» διά στόματός του. Όπως δεν κατάλαβα για πότε έφτασα εγώ να σαρανταρίζω. Οπότε τώρα που ακόμα μπορώ, τον ξεζουμίζω. Δεν χάνω δευτερόλεπτο, τον αγγίζω, τον αγκαλιάζω, τον φιλώ άνευ λόγου και αιτίας, έτσι απλά γιατί μπορώ. Και αυτό βέβαια μου έχει γυρίσει μπούμερανγκ γιατί ουσιαστικά ζω τη ζωή του γιου μου και έχω ξεχάσει πως ήταν πριν εκείνον. Χειρότερα ήταν, ναι. Αλλά τουλάχιστον είχα χρόνο να ακούσω τη μουσική μου, να δω όσα επεισόδια ήθελα χωρίς να με ενδιαφέρει να σταματήσω, μπορούσα να κοιμηθώ μετά τα μεσάνυχτα και να ξυπνήσω μετά το μεσημέρι. Αυτά ακούγονται πια προϊστορικά. Κι όσο κι αν ακούγονται επουσιώδη, σε πληροφορώ πως είναι απολύτως απαραίτητα.

Έβαλα άδεια σήμερα. Και έμεινα σπίτι να μην κάνω τίποτα. Και έχει από το πρωί που ακούω μουσική. Νομίζω έχω ακούσει πάνω από έξι συνεχόμενες ώρες μουσική. Διάβασα εκατό σελίδες από το βιβλίο που διαβάζω τώρα («Η Θέση 7 Α» του Σεμπαστιάν Φιτζέκ, εξαιρετικό μέχρι στιγμής), έφαγα μόνος μου πάνω στον καναπέ βλέποντας νετφλιξ, και βρήκα και χρόνο να ανατρέξω στα φοιτητικά μου χρόνια βλέποντας φωτογραφίες και να νοσταλγήσω, πράγμα που σημαίνει ότι όντως είχα τρομερά πολύ χρόνο να σπαταλήσω. Όλα αυτά τα κάνω ούτως ή άλλως μέσα στη βδομάδα. Αλλά σήμερα τα έκανα μαζεμένα και όλα στο φουλ. Απόδρασα από τα πάντα. Ήταν σαν να ήμουν ξανά 22 χρονών στο δωμάτιο της εστίας και εγώ όριζα το 24ωρο μου.

Αισθάνομαι υπέροχα, υγιής και ευτυχής. Και όμως δεν έκανα τίποτα. Απλά άκουγα μουσική και άμα έπεφτε κανένα τραγούδι που το είχα επιθυμήσει τραγουδούσα κι εγώ από πάνω. Ο Θεός με φώτισε και το έκλεισα σήμερα το μαγαζί. Θα είχα καταρρεύσει αν δεν άκουγα και λίγο τις απαιτήσεις του παλιού μου εαυτού. Είναι θεραπευτικό και πρέπει να το κάνω τουλάχιστον μια φορά τον μήνα. Τις προάλλες μια φίλη μου είπε ότι πήγε μόνη της διακοπές στο εξωτερικό για ένα σ/κ. «Τη γαϊδούρα!» σκέφτηκα. Κάτι παραπάνω ξέρει τελικά.