Το Θράσος Του Υποψηφίου

Πάντα με εντυπωσίαζε το θράσος στους ανθρώπους.

Κάθομαι και βλέπω διάφορα διαφημιστικά σποτάκια των υποψηφίων για τις ευρώ-εκλογές και πραγματικά μένω άναυδος από το πόσοι πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι μπορούν, ότι ξέρουν, αλλά κυρίως θέλουν να μας… σώσουν ή τέλος πάντων να βελτιώσουν τις ζωές μας μέσω της Ευρώπης. Πάντα είχα την απορία πώς ξέρουν, πού έμαθαν όλοι αυτοί πώς δουλεύει το ευρωπαϊκό σύστημα ώστε να δικαιολογείται η αυτοπεποίθηση από την οποία διακατέχονται και βάσει της οποίας θέτουν υποψηφιότητα.

Εγώ με το ζόρι φέρνω βόλτα την προσωπική μου ζωή, με το ζόρι λύνω τα προβλήματά μου, με το ζόρι αντιλαμβάνομαι τι μου γίνεται. Αυτοί πώς καταφέρνουν και κουμαντάρουν τα δικά τους και ξαφνικά θέλουν να λύσουν και τα προβλήματα της χώρας ολόκληρης, είναι αξιοθαύμαστο! Πραγματικά θαυμάζω την τόλμη τους, το θράσος τους, την αφασία τους. Γιατί κακά τα ψέματα, αυτοί πάνε μπροστά.

Θεωρώ ότι πρέπει να είσαι οριακά φτασμένος για να δικαιολογείται η υποψηφιότητά σου για οποιοδήποτε αξίωμα. Αν, για παράδειγμα, κατέβαινε στις εκλογές ένας άνθρωπος αυτοδημιούργητος, που απέδειξε την αξία του, που κατέχει την τεχνογνωσία στη δουλειά του και πέρασε διά πυρός και σιδήρου, ίσως να μπορούσε να προσφέρει. Ένας χορτάτος επιχειρηματίας, για παράδειγμα, που να μιλά το έργο του γι’ αυτόν.

Μου είναι δύσκολο να σου φέρω ονομαστικά παραδείγματα τώρα. Αλλά, σκέψου έναν επιχειρηματία που αναλαμβάνει μία εταιρεία στα πρόθυρα της πτώχευσης και καταφέρνει να την ξανακάνει κερδοφόρα. Έναν τέτοιον ίσως να τον ψήφιζα. Θα ψήφιζα κάποιον που σκαρφίστηκε ένα application για τα κινητά, το οποίο επέφερε λύσεις στην καθημερινότητά μου. Η εφευρετικότητα είναι ένδειξη ευφυίας. Θα ψήφιζα κάποιον καταξιωμένο. Που κατεβαίνει στις εκλογές όχι για ίδιον όφελος, αλλά γιατί του το ζητά η πατρίδα του. Αν, για παράδειγμα ήταν ο Ζούκερμπεργκ δικός μας, θα θεωρούσα υποχρέωσή του να μας εκπροσωπήσει και να διεκδικήσει μία καλύτερη αντιμετώπιση της Κύπρου στην ΕΕ.

Ζούγκερμπεργκ, όμως, δεν έχουμε. Έχουμε έναν Στέλιο Χατζηιωάννου, που αντί να στοχεύει για ευρωβουλευτής θεσπίζει βραβεία για όσους συνεργάζονται με τους Τουρκοκύπριους για την εμπέδωση της διζωνικής στην Κύπρο. Αντιλαμβάνεστε.

Ζηλεύω αυτό το θράσος πάντως, θα ήθελα να το είχα. Γιατί όπως είμαι σήμερα θα ντρεπόμουνα ακόμα και τους φίλους μου να ενοχλήσω τηλεφωνικά, να τους ζητήσω να με ψηφίσουν. Θα μπορούσα να κάνω ένα βίντεο κλιπ στο οποίο να χορεύω με τη Βίσση ντυμένος Καρβέλας, έτσι για πλάκα, αλλά να ντυθώ με τα καλά μου και να προσπαθώ να σας πείσω ότι είμαι η σωτηρία σας, ούτε με σφαίρες. Αν ήμουν κάποιος σπουδαίος και με παρακαλούσατε να σας εκπροσωπήσω ως χρέος προς την πατρίδα, ναι. Αλλά να είμαι ένας τυχαίος που δεν πάνε καλά οι δουλειές του και ελπίζει πως με τον μισθό του ευρωβουλευτή θα τρώνε και τα εγγόνια του, όχι. Θα το έβρισκα τουλάχιστον χυδαίο.

Θα πάω πάντως να ψηφίσω. Είμαι μεταξύ δύο, ελπίζω ως την Κυριακή να καταλήξω.