Aladdin - The Movie

Με τις μεταφορές των ταινιών κινουμένων σχεδίων του Ντίσνεϊ σε πραγματικά έργα με πραγματικούς ηθοποιούς είμαι πλέον καχύποπτος καθότι «Η Ωραία Και Το Τέρας» αλλά και το «Η Μαίρη Πόππινς Επιστρέφει» που περίμενα πώς και πώς αποδείχτηκαν κατώτερα των προσδοκιών μου. Αντιθέτως, «Το Βιβλίο Της Ζούγκλας» με ενθουσίασε και ο «Ντάμπο» στάθηκε αξιοπρεπέστατα στα στάνταρντς που ανέμενα. Οπότε με τον «Αλαντίν» κράτησα μικρό καλάθι για να μην απογοητευτώ. Είναι γεγονός ότι ο Μόγλης και ο Ντάμπο που είναι γενικά βαρετές ιστορίες, αναβαθμίστηκαν αισθητά και με εντυπωσίασαν, ενώ οι ταινίες που προέρχονται από την αναγέννηση της Ντίσνεϊ στη δεκαετία του ’90 αποδείχτηκαν «λίγες».

Με τον Αλαντίν έχω ψιλό-μπερδευτεί.

Πέρασα καταπληκτικά σήμερα που πήγα και τον είδα. Αλλά υπήρχαν και σκηνές που ένιωσα ότι διαπράττονταν εγκλήματα. Πολλά αυτά που με συγκίνησαν, πολλά κι αυτά που με χάλασαν. Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι πρόκειται για κακή ταινία, εννοείται θα την αγοράσουμε και θα τη ξαναδούμε, αλλά δεν έφυγα με το στόμα ανοιχτό όπως έφυγα ως παιδί από την αντίστοιχη προβολή του καρτούν.

Τι με χάλασε:

Το Arabian Nights και το Friend Like Me, κατά τη γνώμη μου τα σκοτώσανε. Το πρώτο είναι επικό τραγούδι και έχρηζε μεγαλύτερου σεβασμού, το δεύτερο θα μπορούσε να ήταν ένα υπέροχο cabaret act, αλλά όχι, ούτε εκείνο αποδόθηκε τόσο αυτοκρατορικά όσο του άξιζε. Το A Whole New World, που κατά τη γνώμη μου είναι το ωραιότερο τραγούδι του Ντίσνεϊ έβερ, και το οποίο βρίσκεται στο νο1 της αντίστοιχης playlist στο ipod μου, ήταν απλά ΟΚ.  

Τα εφέ, σε σημεία, μου φάνηκαν φτηνιάρικα σαν να ήταν φτιαγμένα από application στο κινητό. Σαν αυτά που παρέχει το Snapchat, να πούμε. Κοτζάμ Χόλλιγουντ, κάντε λίγη προσπάθεια παραπάνω, κοτζάμ Αλαντίν έχετε στα χέρια σας.

Η πλοκή είναι προφανώς αλλαγμένη και η σεναριακή προσέγγιση πιο κωμική και στα όρια της παρωδίας (όπως εξάλλου και το Broadway Musical, όπως σας είχα γράψει όταν είχα πάει να το δω επί μήνα του μέλιτος, το 2015). Δεν ξέρω αν μ’ αρέσει αυτό. Υπήρχαν σκηνές στις οποίες ένιωθα ότι παρακολουθώ το «Μια Ελληνίδα Στο Χαρέμι» με τη Βλαχοπούλου, ή κάποια άλλη ταινία του ελληνικού κινηματογράφου όπου το φτωχό ομορφόπαιδο προσπαθεί να κλέψει την καρδιά της πλούσιας πριγκίπισσας πλαστοπροσωπώντας εαυτόν. Η σκηνή στο πάρτι όπου ο Αλαντίν χορεύει χιπ-χοπ για να εντυπωσιάσει τη Τζάσμιν θα μπορούσε να ήταν μία πιο σουρεάλ απεικόνιση της αντίστοιχης σκηνής από το «Η Νεράιδα και το Παλικάρι». Τόσο ρετρό προσέγγιση. Οι δε ατάκες, και αυτές σε κάποιες φάσεις μου θύμιζαν Τρείς Χάριτες.

«Ποιος είναι αυτός Όλγα μου;»

«Ένας που τον λένε Πρινς Αλί Αμπάμπουα!»

«Και γιατί βρωμάει σαν χαμίνι καλέ, στην λαϊκή δουλεύει;»

Τέτοια παλιακή προσέγγιση.

Ο Τζαφάρ, ο οποίος είναι επίσης μέσα στο τοπ5 των αγαπημένων μου «κακών», δεν μου άρεσε, τον ήθελα πιο ηλικιωμένο και πιο διεστραμμένο. Προφανώς τον πήρανε «νέο» για να μπορούν να τον χρησιμοποιήσουν και σε σήκουελ που σίγουρα θα υπάρξει.

Η Τζάσμιν απέκτησε δικό της τραγούδι, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι μία βλακεία και μισή. Ένα τραγούδι που μιλάει για τον παραγκωνισμό της ως γυναίκα που δεν μπορεί να σταθεί σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία, η οποία δεν της επιτρέπει να γίνει η νέα σουλτάνα. Κι εδώ παρεισφρήσαν τα νέα ήθη που τα θέλουν όλα πολιτικώς ορθά, και εν τέλει βαρετά. Το τραγούδι είναι εντελώς ξεκάρφωτο και θυμίζει Γιουροβίζιον -το arrangement είναι τέτοιο που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μία τρίτο-δεύτερη συμμετοχή της Μάλτας από την προηγούμενη δεκαετία. Εν τω μεταξύ ορθά κατάλαβες, στο τέλος η Τζάσμιν γίνεται σουλτάνα και παντρεύεται τον Αλαντίν που χάσκει ευνουχισμένος ως κύριος της κυρίας. Μην-Παραχαράσσετε-Την-Ιστορία!

Τι μου άρεσε:

Με το τέλος της παρέλασης της φρουράς του Prince Ali και του ομώνυμου τραγουδιού ήθελα να σηκωστώ όρθιος να χειροκροτώ και να φωνάζω: «ΝΑΙ! ΝΑΙ! ΝΑΙ!» Για μένα ήταν η καλύτερη στιγμή της ταινίας. Καλύτερη κι από ό, τι στο καρτούν. Είναι κρίμα που δεν τα φρόντισαν εξίσου και τα υπόλοιπα, είναι εμφανής η διαφορά. Εδώ μιλάμε για παρουσίαση εφάμιλλη του καρναβαλιού του Ρίο. Τόση πολλή χλιδή και πολυτέλεια!

Ο Γουίλ Σμιθ ως Τζίνι ήταν εξαιρετικός και βασικά είναι και ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής της ταινίας. Νόμιζα ότι δεν θα καλόβλεπα οποιονδήποτε άλλον στη θέση του Ρόμπιν Ουΐλλιαμς αλλά κατάφερε και έκανε δικόν του τον ρόλο. Του προσέδωσε περισσότερο κούλνες παρά κωμικότητα.

Τα χορευτικά δρώμενα ήταν καλοστημένα και σε επίπεδο Mamma Mia! Το Μπόλλιγουντ συναντά το Χόλλιγουντ και γίνονται παπάδες. Ειδικά στο τέλος, στον γάμο.

Καθώς βλέπετε δεν έχω πολλά θετικά να απαριθμήσω, ενώ τα αρνητικά μου βγήκαν πολύ περισσότερα. Όμως! Θέλω να πω ότι γι’ άλλη μια φορά έκλαιγα σε πολλά σημεία της ταινίας είτε από αχαλίνωτη νοσταλγία, είτε από εγκεφαλική μαλάκυνση. Δεν είναι ανάγκη να κρύβομαι, μας έμαθε το σύμπαν. Ήταν λυτρωτικότατο. Στις σκηνές που ήταν ακριβής αντιγραφή από το καρτούν, ένιωθα ότι κάνω ταξίδι στον χρόνο και ότι είμαι ξανά στο σπίτι μου, ότι είμαι 13 χρονών και ακούω τα τραγούδια στη διαπασών, ότι ζει ο παπάς μου και τραγουδά μαζί μου (του άρεσε τρομερά ο Αλαντίν, ενώ τα άλλα τα βαριόταν), ότι είμαι ακόμα μαθητής, ότι περιμένω πώς και πώς να βρεθώ με δυο φίλους μου να ντουμπλάρουμε τη βιντεοκασέτα στα ελληνικά με δικές μας φωνές, για πλάκα.

Ήμουν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος μέσα στο σινεμά (ευτυχώς πήγα σήμερα στις πέντε το απόγευμα που δεν είχε ψυχή του Θεού να με ενοχλεί ή να με φέρνει σε δύσκολη θέση και τα αμόλησα όλα άνευ ορίων) που έκλαιγε. Ε, από μία άποψη συμφέρει. Πλήρωσα €7 την είσοδο και γλίτωσα τα €60 που συνήθως ζητά ο ψυχολόγος.

Για όλα αυτά τα συναισθήματα λοιπόν, εγώ δεν τολμώ να πω ότι αυτή η ταινία δεν μου άρεσε. Όταν φεύγεις δυο κιλά ελαφρότερος από μια ταινία, χου κέαρς αν ο Τζαφάρ έχρηζε βελτίωσης, αν η προσέγγιση ήταν πιο ελαφριά από ό, τι ήθελες και αν 1-2 τραγούδια αποδείχτηκαν κατώτερα των προσδοκιών σου. Ήταν μία υπέροχη ταινία που πλέον κατατάσσεται πρώτη στα ριμέηκς των τελευταίων ετών.

Σε λίγες μέρες έρχονται Toy Stoy 4 και Lion King, για να δούμε τι θα δούμε…