Too Old For This Shit

Χθες βράδυ ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα Γιουροβίζιον και σκέφτηκα I’ m too old for this shit. Συγχωρείστε μου το αγγλικό, θέλω απλώς να συνεννοηθούμε.

Ναι, έβλεπα το πρόγραμμα και ήταν σαν να το είχα ξεπεράσει, σαν να το είχα ξαναδεί εκατό φορές, σαν να έβλεπα κάτι άλλο από αυτό που αγάπησα ή κάτι άλλο από αυτό που είχα φτιάξει μέσα στο μυαλό μου από μικρός και το αγάπησα.

Πρώτα απ’ όλα μου φαίνονταν όλοι οι συμμετέχοντες πολύ μικροί. Μωρά! Πλην του κυρίως παρουσιαστή που έμοιαζε με τη Σωτηρία Μπέλλου μέσα στη σαρκοφάγο, όλοι οι άλλοι μου θύμιζαν πώς είναι να είσαι ακόμα στην πρώτη νιότη, στο freshers' week του πανεπιστημίου όπου όλα είναι υπέροχα και ξέγνοιαστα και το μόνο που κάνουμε είναι να πίνουμε μπίρες και να γκομενίζουμε. Απομακρύνθηκα αρκετά από αυτές τις ηλικίες αλλά και από αυτές τις διαθέσεις, δυστυχώς. Αναγνωρίζω την ομορφιά και τη φρεσκάδα των 20+, αλλά θωρώ και την ηλιθιότητα που κουβαλούν μαζί τους.

Δεύτερον. Η Γιουροβίζιον που αγάπησα εγώ ήταν ένα διαγωνισμός τραγουδιού με πολλές γλώσσες που μου επέτρεπε να εξερευνήσω διάφορες κουλτούρες από όλη την ήπειρο. Τώρα αυτό το πράμα δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει εδώ και χρόνια θα μου πεις και θα συμφωνήσω, αλλά μόλις φέτος συνειδητοποίησα ότι εκείνο που εγώ αγάπησα πέθανε, του κάναμε και τα σαράντα και δεν υπάρχει περίπτωση να αναστηθεί στον αιώνα τον άπαντα. Δεν γίνεται να μου πουλάς ένα πρόγραμμα ως διαγωνισμό τραγουδιού, αλλά από την αρχή μέχρι το τέλος, σε κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο, να μου πουλάς διαφορετικότητα.

Η μικρή και άσχημη Νέττα που είχε όνειρο να κερδίσει τη Γιουροβίζιον παρόλο που ήταν ένας κάδος δίχως πάτο που καταβρόχθιζε ό, τι έβρισκε μπροστά του και έφτασε τα 250 κιλά κινδυνεύοντας στα σαράντα της να πάθει διαβήτη και έμφραγμα δεν είναι κάτι για το οποίο εμείς πρέπει να συγκινηθούμε και να αποδεχτούμε. Είναι κάτι που πρέπει να μας αγχώσει και κυρίως την ίδια. Δεν είναι κάτι το οποίο πρέπει να κοροϊδεύουμε, βεβαίως, αλλά δεν είναι και κάτι για να υπερηφανεύεται η ίδια. Επίσης, ποια αποδοχή της διαφορετικότητας ακριβώς; Η κοπέλα κέρδισε! Και μάλιστα κέρδισε τη Φουρέιρα που ήταν η επιτομή του σέξινες. Άρα ποια καταπολέμηση των στερεοτύπων; Προφανώς και ξεπεράστηκαν. Αν ακόμα κρίναμε και ψηφίζαμε με το μάτι, θα κέρδιζε η Φουρέιρα με την κορμάρα. Για να κέρδισε η Νέττα πάει να πει ότι όντως η εμφάνιση είναι ξεπερασμένος παράγοντας. Άρα τι ακριβώς πρέπει να διδαχτούμε από την ιστορία της; Η πραγματικότητα είναι πιο σύγχρονη από αυτό που θέλανε να μας πουλήσουν οι Ισραηλινοί παραγωγοί. Προς τι ο ακτιβισμός περί κιλών; Κάτσε κάνε καμιά δίαιτα κυρά μου, που σε λίγα χρόνια σε βλέπω να σε κουβαλούν τέσσερεις (αν σε σώνουν) και άσε μας. Εν τω μεταξύ, πέραν του ηλιθίου μηνύματος, βρήκα εξαιρετική την έναρξη, τόσο σαν θέαμα όσο και σαν παραγωγή. Πολύ σύγχρονη, πολύ καλοστημένη!

(Η απάντηση σε όλα αυτά είναι ο Πορτογάλος! Ο Σομπράλ το 2017 δεν εκμεταλλεύτηκε ποσώς το ιατρικό του πρόβλημα για να πουλήσει το τραγούδι του. Ήξερε ότι είχε ούτως ή άλλως δυνατό υλικό, δεν έκατσε ούτε μία στιγμή να στηριχτεί σε επικοινωνιακά κόλπα για να κερδίσει. Τραγούδησε φορώντας μηχάνημα καρδιακής υποστήριξης με σωληνάκια να διαπερνούν το σώμα του και μπορούσε κάλλιστα να μας τα τρίψει στη μούρη για να συγκινηθούμε. Παρόλα αυτά τα έκρυψε με ένα άσχημο φαρδύ πουκάμισο και ούτε στιγμή δεν επιβεβαίωσε τις φήμες ότι είχε ιατρικό θέμα. Το θεωρούσε προσωπικό του θέμα που δεν αφορούσε στο τραγούδι του. Εκείνο είχε έρθει να πουλήσει, όχι τη μεταμόσχευση καρδιάς! Μόνο και μόνο αφού κέρδισε μπήκε στον κόπο να κάνει κάποιου είδους ακτιβισμό, λέγοντας ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε το junk music, και να εστιάσουμε στην ουσία. Αλλά κι αυτό το έπραξε αφότου κέρδισε, δεν το πούλησε πριν, για να κερδίσει ψήφους. Μπορεί ο Σομπράλ να μου είναι αντιπαθέστατος - κουμμούνι άπλυτο που όπου κάτσει και όπου βρεθεί διαδίδει ότι η Γιουροβίζιον ήταν για εκείνον μια στιγμή εκπόρνευσης -και καλά, αλλά η στάση του ήταν υποδειγματική. Να τα λέμε κι αυτά. Από την άλλη η Νέττα που μου ήταν συμπαθέστατη, προέκυψε σκέτο βλήμα από τον τρόπο που χειρίστηκε τη νίκη της). 

Τρίτον. Είμαστε τάχα μου σε διαγωνισμό τραγουδιού. Και ο παρουσιαστής κρίνει ότι πρέπει να εμφανίσει στη σκηνή μία γιγαντοαφίσα του Ισπανού τραγουδιστή (την οποία ξεσήκωσε από το ίνσταγκραμ του) και στην οποία ποζάρει ημίγυμνος τονίζοντας τους κοιλιακούς του. Ξεσαλώνει από κάτω το κοινό. Αν τολμήσεις και το κακίσεις, θα σου πουν ότι είσαι ομοφοβικός ή δεν αποδέχεσαι τη διαφορετικότητα. Ποια διαφορετικότητα άνθρωπε μου; Φθηναίνεις το πρόγραμμα! Αν ο παρουσιαστής έβγαζε μία φωτογραφία της Φουρέιρα από το ίνσταγκραμ της από την παραλία στην οποία φαίνονταν τα καλογυαλισμένα βυζιά της, σήμερα δεν θα μας πρήζατε τα παπάρια για σεξισμό; Δεν θα μας πρήζατε ότι προωθείται το στερεότυπο και ένα πρότυπο γυναίκας που επικεντρώνεται στην εμφάνιση παρά στην προσωπικότητα της; Γιατί τώρα εγώ να πρέπει να αποδεχτώ να βλέπω τον Μίκι τον Ισπανό με τους κοιλιακούς; Σε διαγωνισμό τραγουδιού δεν είμαστε; Υπήρχε περίπτωση εν έτει 1991 να πλησιάσουν τον Sergio Dalma και να του πουν «βρήκαμε μία φωτογραφία σου από την παραλία, για εξήγησέ μας σε παρακαλώ τι ακριβώς βλέπουμε εδώ;» Αν τους απαντούσε «δεν μας χέζετε, εγώ ήρθα εδώ να τραγουδήσω και να φύγω» θα τον αδικούσατε; Ναι, χάθηκε το νόημα. Και όχι μόνο χάθηκε το νόημα, αλλά όλα αυτά που κοροϊδεύαμε και προσπαθούσαμε να καταπολεμήσουμε επέστρεψαν δριμύτερα από την άλλη πλευρά, τη δήθεν καταπιεσμένη.

Θυμήθηκα ξαφνικά το εργασιακό μου περιβάλλον. Ως πριν τρία χρόνια πολεμούσανε τους «γλείφτες» του γραφείου και όταν τους αποτελειώσανε γίναν γλείφτες οι άλλοι στη θέση τους. Game of thrones καταστάσεις.

Πίσω στον «διαγωνισμό», όμως. Εμένα τα φιλιά στο στάδιο δεν με πείραξαν. Το να βλέπεις κόσμο να αγαπιέται δεν είναι κακό. Ο σκηνοθέτης μάλιστα προσπάθησε να κρατήσει και μια υποτυπώδη ισορροπία. Μπορεί μετά βίας να έβρισκε ετερόφυλο ζευγάρι για να προβάλει, αλλά ήταν εμφανή πιστεύω, τα αγνά του κίνητρα. Και δεν σοκάρομαι, ούτε φοβάμαι ότι θα πάθω κάτι αν δω για 2-3 δευτερόλεπτα δυο άντρες ή δυο γυναίκες να φιλιούνται. Με ενοχλεί όμως αυτό να γίνεται αυτοσκοπός. Γκέι υπήρχαν από αρχαιοτάτων χρόνων. Δεν προέκυψαν τα τελευταία χρόνια μέσω της Γιουροβίζιον. Επίσης, γκέι υπήρχαν στην Γιουροβίζιον από το 1956, από τον πρώτο δηλαδή διαγωνισμό. Δεν περιμέναμε το 2019 για να τους δείξει η τηλεόραση. Απλώς κάποτε ήταν απλοί θεατές και χειροκροτούσαν στα τραγούδια, ενώ σήμερα είναι οι πρωταγωνιστές αφού τα τραγούδια δεν αφορούν κανέναν και πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Και επειδή εγώ διαγωνισμό τραγουδιού έκατσα να δω, ναι, βαριέμαι να σας βλέπω να φιλιέστε. Όλους σας βαριέμαι, γκέι, στρέητ, μπαϊσέξουαλ. Να πάτε αλλού να γαμηθείτε αγαπηθείτε. Εγώ θέλω να δω διαγωνισμό τραγουδιού και όχι ακτιβιστές υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν ήθελα να δω διαδήλωση πήγαινα έξω από τη Βουλή. Που και εκεί να πήγαινα, δηλαδή, δεν θα έβλεπα και κανέναν αφού επί της ουσίας τόσο σας κόφτει.

Τι να σου σχολιάσω τώρα για το θέαμα, αφού αλλού ήταν το ζουμί; Η Τάμτα ήταν καλή και έκανε τη δουλειά της. Δυστυχώς, έχει το μειονέκτημα ότι μετά την περσινή Φουρέιρα που ήταν μία πραγματική λαίλαπα και μέσα στο βλέμμα της έγραφε «ήρθα να σας αποτελειώσω», η Τάμτα φαντάζει «λίγη» όσο και να το προσπαθεί. Μια χαρά ήταν, δεν λέω, βελτιωμένη, πιο σταθερή από ό, τι στις πρόβες, αλλά δεν έπρεπε να δεχτεί να μας εκπροσωπήσει φέτος. Και μάλιστα με το ίδιο τραγούδι. Έπρεπε να περιμένει 2-3 χρόνια για να καταλαγιάσει το «Φουέγκο», το οποίο παίζει ακόμα πιο δυνατά και από το «Ριπλέι», παντού. Ακόμα και στην τελετή έναρξης της φετινής Γιουροβίζιον. Η Κύπρος ήταν δεδομένη για τον τελικό, δεν τη φοβήθηκα στιγμή. Το Σάββατο όμως κρατώ πολύ μικρό καλάθι. Φοβάμαι ότι θα πάθει ότι έπαθε και η Ήβη Αδάμου το 2012.

Η Ελλάδα, η οποία έχει ένα τρομερά όμορφο και ατμοσφαιρικό τραγούδι ήταν μία όαση χθες βράδυ, ειδικά προς το τέλος που κόντευα να κόψω τη φλέβα. Αλλά και η Ντούσκα, η οποία είναι φωνάρα, και εκτός αυτού είναι και πολύ διανοούμενη (λατρεύω να την ακούω να δίνει συνεντεύξεις, φαίνεται η καλλιέργεια και η μόρφωσή της σε κάθε λέξη της), ήταν λίγο πιο κάτω σε σχέση με το στούντιο. Σε μία χρονιά πολύ μέτρια όμως, εννοείται θα πάει πολύ καλά.

Η Αυστραλία έκλεψε την παράσταση με ένα τραγούδι αίσχος, το οποίο ζήτημα να άντεξα να ακούσω ολόκληρο δύο φορές ως τώρα. Αλλά τι σου είναι η σκηνική παρουσία, ε; Φοβάμαι ότι αυτό θα κερδίσει. Φωνάζει. Έχει τον αέρα του νικητή. Και είναι γνωστό ότι η EBU θέλει να στεριώσει την Αυστραλία στον διαγωνισμό για να προωθήσει κι εκεί το προϊόν της. Τώρα μάλιστα που ανακοινώθηκε ότι πουλήθηκε το φόρματ του διαγωνισμού και στην Αμερική (έρχονται σύντομα οι πρώτοι διαγωνισμοί Eurovision – America και Eurovision – Asia), εννοείται πως θα την σπρώξουν προς το τρόπαιο οι επιτροπές. Οι ψηλές νότες της τραγουδίστριας επίσης αξιοσημείωτες. Δεν θέλω να σκέφτομαι που μπορεί να είχε μπει το παλούκι για να κατάφερε να τις βγάλει.

Το Σαν Μαρίνο ήταν ένα ακόμα αίσχος (ούστ βρωμό-Τουρκοι από την Ευρώπη), μάλλον το προέκριναν επειδή τους λυπήθηκαν. Αντιλαμβάνομαι ότι κάποτε πρέπει να προωθούνται και τα πιο μικρά κράτη για να διατηρείται το ενδιαφέρον των τηλεθεατών τους ακμαίο και να τους αφορά να συμμετάσχουν. Το Σαν Μαρίνο δέκα χρόνια τώρα, μόνο μία φορά είχε προκριθεί μέχρι χθες. Εννοείται θα έρθει πάλι τελευταίο στον τελικό, εκτός κι αν κινητοποιηθεί η τουρκική διασπορά και μας τον βγάλουν κάπου μέσα στη μέση.

Το αγαπημένο μου Βέλγιο δολοφονήθηκε σκηνικά, αλλά και ο τραγουδιστής προέκυψε κατώτερος των περιστάσεων. Την Πολωνία την ήθελα στη δεκάδα, ενώ το εξωγήινο κοριτσάκι από τη Σλοβενία δεν με χάλασε. Όλα τα υπόλοιπα ήταν λίγο πολύ αναμενόμενα.

Έχω να πω ότι ενθουσιάστηκα με τα γραφικά, τις καρτ-ποστάλ, το στάδιο αν και μικρό ήταν καλαίσθητο και γενικότερα θεωρώ ότι πέραν των κοινωνικών μηνυμάτων τα οποία απεχθάνομαι ούτως ή άλλως, ήταν μία χρονιά φροντισμένη και αισθητικά αναβαθμισμένη σε σχέση με το 2017 και 2018.

Για τη συμμετοχή μου στον πιο αδύναμο κρίκο θα στα γράψω αύριο ή μεθαύριο. Διάλειμμα για τώρα.